[Sfic] Silence Sleep - หยางเฟิง

[Sfic] Silence Sleep 

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG

RATE : โศก

ฟังเพลงด้วยนะ

*************************************************************************

เสียงวัตถุบางอย่างกระทบผิวน้ำ

สิ่งนั้นกำลังร่วงหล่นสู่พื้นเบื้องล่างช้า ๆ  ซึ่ง ณ ที่นี้คือ ก้นบึ้งของแม่น้ำแห่งหนึ่งในเมืองนี้

ร่างหนึ่งกำลังจมลงช้า ๆ ทำแรงพาของสายน้ำ

บางทีเขาก็อยากให้สายตาพาเขาไปที่ไกลแสนไกล อี้เฟิงได้แค่คิดว่าสายน้ำนี้จะพาเขาไปไหน

ร่างของอี้เฟิงกำลังจนลงไปลึกลง..และลึกลงเรื่อย ๆ

พร้อมกับดวงใจที่แหลกเหลวไม่มีชิ้นดี

เพราะความรักที่ทำให้ดวงใจของอี้เฟิงต้องเป็นเช่นนั้น คนคนหนึ่งที่รักหมดหัวใจกลับโยนใจเขาทิ้งลงน้ำอย่างไม่ใยดี บางทีเขาก็ควรพาร่างตัวเองลงไปตามเศษเสี้ยวหัวใจ

แม้ร้องไห้แต่เพราะเขาอยู่ในน้ำ หยดน้ำตาหยดลงจึงกลายเป็นหนึ่งในส่วนของมวลปริมาณน้ำมหาศาลในแม่น้ำแห่งนี้

ฉันอยู่ด้วยนะ ขอฉันหลับใหลอยู่กับเธอด้วย สายน้ำเอ๋ย

อี้เฟิงพูดในใจ หัวใจที่ยังเหลืออยู่กำลังร่ำร้องหาเขา พร้อมกับสาดคำด่าทอใส่และทั้งยังเสียใจต่อมาและทำใหตัวเองแหลกสลายในไม่นาน

เขารักหยางหยางหมดใจ แต่เพราะอีกคนบอกเลิกรักเขาอย่างไม่ใยดี และหันหลังให้ไม่สนใจหัวใจที่ถูกทิ้ง

แต่ถือว่าต้องขอบคุณที่เขาคอยดูแลและดีกับอี้เฟิงตลอด แสดงว่าเวลาของเขาสำหรับหยางหยางหมดลงแล้ว แต่ถ้าไม่มีหยางหยาง  อี้เฟิงก้ไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไป ก้าวขาไม่ออก จะไปอนาคตได้อย่างไร ทั้งที่ไม่มีเขาและวาดฝันกันไว้แลว ฝันนั้นมีเขาแต่ตอนนี้เหลือแค่อี้เฟิง

คนใจร้าย...หยางหยางนายมันคนใจร้าย

ร่างของอี้เฟิงจมลงเรื่อย  ๆ ใช้เวลานานโข หากจะให้จมจนสุด ถึงก้นแม่น้ำเบื้องล่าง ด้วยน้ำหนักและแรงโน้มถ่วงของโลก สายตาเอ๋ย จงเป็นกำลังใจให้ฉันได้นอนอย่างสงบเป็นเธอด้วยนะ

อี้เฟิงคิดไว้เช่นนั้น ก่อนบอกรักหยางหยางอย่างสุดหัวใจ

และหลับใหลไปกับสายน้ำ

ตราบนานเท่านาน

Silence Sleep 

“คนตกน้ำ!”

เสียงตะโกนจากคนรอบข้าง หลังจากมีพลเมืองดีเห็นชายร่างบางคนหนึ่งที่ร้องไห้จนหน้าตาเปราะเปื้อนน้ำตาไปทั่ว  หยางหยางวิ่งตามอี้เฟิงไปทั่วจนไม่รุ้จะไปหาที่ไหนอีกแล้ว จนคิดถึงที่สุดท้ายที่พบกัน

แม่น้ำแห่งหนึ่งในเมืองนี้

หยางหยางจำได้ดีวันนั้นที่เขาโดยนสร้อยแทนหัวใจกันและกันที่แทนตัวเขากับอี้เฟิงทิ้งไป วันนั้นใจของเขาก็แทบแตกสลาย แต่เพราะการทำแบบนี้มันดีกับอี้เฟิง คนที่เขารักที่สุดแล้ว หากเขาคิดไว้ว่า คนคนนั้นต้องมีชีวิตและอนาคตที่ดีกว่านี้  การมารักเขา...หยางหยาง.. ผู้ไม่สามารถสร้างอนาคตที่วาดกันไว้ได้และเขาร้องไห้ความกับความอ่อนด้อยของตัวเองวันละหลาย ๆ รอบในใจและหนึ่งครั้งทุกวัน โดยไม่ให้คนรักอย่างอี้เฟิงเห็น

คนคนนั้นเป็นทั้งรอยยิ้มและแสงสว่าง

“อี้เฟิง อี้เฟิง  หลี่อี้เฟิง!!!”

หยางหยางคิดข้อความความรู้สึกเหล่านั้นทั้งหมด ช่วงที่กระโดดลงน้ำ ไปควานหาร่างของอี้เฟิงใต้น้ำ  เขาเห็นของสิ่งหนึ่งที่อี้เฟิงวางไว้ข้าง ๆ รั้วสะพาน อี้เฟิงไม่ได้ถอดรองเท้าทิ้งไว้ แต่เป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งที่หยางหยางจำได้ดีว่าเป้นของใครมีที่ห้อยโทรศัพทืแมวน้อยน่ารักเข้ากับเจ้าตัวแต่เจ้าของหายไป เขาที่หายไปทิ้งข้อความสั้น ๆ ไว้ ไม่ใช่ลาก่อน หรือทำนองนั้น

“อย่าลืมกินข้าวเช้าทุกวันนะ”

เพราะอี้เฟิงจะทำอาหารเช้าวางไว้ตรงหน้าเตียงให้ เพราะนิสัยเสียของหยางหยางที่ไม่ชอบทานข้าวเช้า เลยเอามาเสิร์ฟให้ถึงที่ โดยคนน่ารักที่ช่างเอาใจของเขา หยางหยางกำโทรศัพท์ไว้แน่น และกระโดดน้ำลงไปหาร่างของอี้เฟิงทันที เพราะไถ่ถามจากพลเมืองดีว่า เขากระโดดลงไปพักใหญ่แล้ว

เมื่อหยางหยางช้อนคว้าร่างเย็นชืดของอี้เฟิงขึ้นมาจากก้นแม่น้ำ ใบหน้าเศร้าอย่างที่สุด ไร้เสียงใด ๆ ใบหน้ารูปหล่อที่เริ่มเอ่อด้วยความรู้สึก และเปื้อนน้ำตาเหมือนอย่างร่างในอ้อมกอดก่อนหน้านี้

“อี้เฟิง...ตื่นขึ้นมา ตื่นมาก่อน คุยกับผมหน่อย”

แม้จังหวะการเต้นของหัวใจ เขาแนบใบหน้าหล่อแนบอก ไม่ได้ยิน ไม่มีอะไรเลย

“อี้เฟิง..อี้..เฟิง”

หยางหยางเรียกเสียงดัง จนค่อย..และเบาลง จนไม่มีเสียง  ใบหน้าน่ารักที่คอยยิ้มให้เขาทุกวัน ซีดเซียวและไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ไม่มีจังหวะการหายใจ และหลับอย่างสงบ

“อี้...เฟิง... “

เขาร้องไห้สุดเสียง และโอบกอดร่างไร้วิญญาณที่เย็นชืดเหมือนน้ำในแม่น้ำไว้แน่น ร่างบอบบางที่แสนรักของหยางหยาง

อี้เฟิงที่ได้ร้องขอกับสายน้ำในแม่น้ำ มันเป็นผลสำเร็จ เขาได้หลับใหล พร้อมกับสายน้ำตามที่ขอแล้ว

************************************************************************* END Silence Sleep 

TALK :: แม่แมวบทโศก