[Sfic] Heart Distance - หยางเฟิง

[Sfic] Heart Distance

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG

RATE : Sweet & Sorrow

FOR :: 2015 BAZAAR CHARITY NIGHT & YANGYANG & FENGFENG Distance

************************************************************************************************

“... วันนี้หล่อดีแฮะ”

มือเรียวสวยไถนิ้วอ่านโซเชี่ยลเนตเวิรคชื่อดังของจีน  ยิ้มหวานสวยเผยออกมาอย่างลืมตัวและเผลอใจ เขามองเห็นคนนั้นผ่านหน้าจอ  วันนี้เป็นงานเลี้ยงใหญ่ซึ่งเป็นงานประจำปีของนิตยสารชื่อดัง ไม่ว่าเซเลปโด่งแค่ไหนก็ต้องมาร่วม นั่นรวมถึง หลี่อี้เฟิง และ

“หูกระต่ายนายเบี้ยวรึเปล่านะ หยางหยาง”

เสียงค่อยอ้อมแอ้มพูดอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ที่มุมหนึ่งคนเดียวกในห้องพักแต่งตัวก่อนจะออกสู่พรมแดงของงานเลี้ยง เขาพูดไปยิ้มไป เพราะมองเห็นรูปเป็นดังที่เอ่ยก่อนหน้า แอบขำคนบนจอโทรศัพท์และกดเซฟรูปนั้นเก็บไว้ อย่างน้อยก็เก็บไว้เป็นกำลังใจ งานวันนี้คนคนนั้นหล่อจนอี้เฟิงเก็บไปคิดถึงได้หลายวัน แต่ไม่รู้คนคนนั้นจะคิดถึงอี้เฟิงเหมือนที่เขาเป็นรึเล่า เพราะเราไม่เจอกันนานเหลือเกิน

  ความห่าง และเวลามันก็อาจจะทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป

หยางหยางเข้างานไปก่อน ซึ่งตอนนี้กำลังพบปะพูดคุยกับสื่อหน้างาน ใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรของหยางหยาง ในสูทดำขลับ อี้เฟิงเห็นเขาในรูปลักษณ์เช่นนี้ก็ใจเต้นวูบไหวขึ้นมาทุกครั้ง เขาเป็นคนคนเดียวที่ทำให้อี้เฟิงเป็นแบบนี้ได้

“อี้เฟิง โอเคนะ เราไปกันได้แล้ว”

พอได้ยินเสียงของผู้จัดการอี้เฟิงก็ทำหน้าปกติ และเก็บโทรศพท์เข้ากระเป๋าด้านหลังกางเกง ออกไปทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง หน้าทีในการเป็นเทพบุตรแห่งชาติ ในงานวันนี้

 Heart Distance 

“ตาบวมไปหน่อยรึเปล่านะ  พี่เขาได้นอนบ้างมั้ย”

พอเข้ามานั่งในงานหลังจากที่ได้พบปะกับสื่อหน้างานและสวัสดีรุ่นพี่ในวงการตลอดทางเดินเข้ามาที่โต๊ะจัดเลี้ยงซึ่งมีชื่อของเขากำกับไว้ วันนี้เขาจะต้องนั่งร่วมโต๊ะกับพี่ชายคนสนิทจากรายการนำเที่ยวที่เคยไปด้วยกันอย่างจิ๋นป๋อหรันและพี่ๆน้อง ๆ ในวงการคนอื่น ๆ เขาสนิทกับจิ๋นป๋อหรันที่สุดก็เหมือนกันที่จัดมานั่งด้วยกน เขาจะได้ไม่เหงา เพราะคนที่อยากอยู่ใกล้ด้วยมากที่สุด  เขากลับไม่สามารถทำอะไรได้ แค่เพียงสบตาก็ไม่ได้

“เฟิงเกอ คงสบายดีสินะ...”

เสียงทุ้มหล่อทิ้งประโยคติดน้ำเสียงเศร้าในใจ  รุ่นพี่ป๋อหรันที่เดินเข้ามาทักทายรุ่นน้องพอดี เห็นน้องชายสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่จึงตบไหล่ตบบ่าเชิงให้กำลังใจและรู้ว่างานก็ค่อนข้างไปช้า ๆ และน่าเบื่อหน่อย ต้องปั้นหน้าไว้ เพราะคือวงการบันเทิง

มือแข็งแรงแต่สวยงามเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูหราของตัวเองเข้ากระเป๋าเสื้อสูทไป เพื่อหลบเลี่ยงไม่ให้รุ่นพี่ข้าง ๆ เขาเห็นว่ารูปวอลเปเปอร์ของโทรศัพท์ของเขาเป็นใครคนหนึ่งที่หยางหยางคิดถึงแต่ไม่สามารถไปอยู่ใกล้ ๆได้อย่าง หลี่อี้เฟิง

เขาสองคนนั่งห่างแค่เพียงสองโต๊ะถัดไป แต่จำต้องนั่งหันหลังให้กัน แค่เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็จะสามารถสบตากันได้แต่เพราะตรงนี้เป็นพื้นที่ที่คนทั้งหมดจะสามารถเห็นได้ ไม่ว่าเขาสองคนจะขยับหรือทำอะไรก็จะเป็นที่จับตา

“หมอนั่นกินอะไรบ้างรึยังไม่รู้”

“พี่เขากินของหมดโต๊ะไปรึยังนะ”

ทั้งสองคนเอ่ยในใจ พลางยิ้ม แต่แสร้งเป็นกดโทรศัพท์ก้มอยู่ใต้โต๊ะไปเรื่อย ๆ 

แค่นี้ล่ะ แค่รับรู้ว่ามีกันและกัน แค่ไม่ไกล แค่ไม่กี่ก้าว แม้ก้าวออกไปไม่ได้ แต่แค่หัวใจยังอยู่ตรงนั้น

“หืม ?”

เมสเสจ 1 ฉบับ จาก.... หยางหยาง

“อย่ากินของเลี้ยงของงานหมดโต๊ะซะก่อนล่ะ”

เจ้าเด็กนี่.....แค่ประโยคสั้น ๆ แต่ทำให้อี้เฟิงรูสึกน้ำตาเหมือนจะซึมออกมา ไม่ใช่แค่ดีใจแต่เป็นเสียใจด้วย....อาจจะต้องทำให้เขาอีกคนเจ็บปวดเหมือนกันที่ต้องฝืนพูด แสร้งทำเป็นหัวใจยังอยู่ดี  เดาเอาว่าหยางหยางน่าจะกุมหัวใจที่เจ็บปดวคล้าย ๆกัน

เมสเสจ 1 ฉบับ จาก.... หลี่อี้เฟิง

“ไม่มีอะไรเลย...?” เขาเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา แต่เมื่อเลื่อนแถบข้อความลงมาด้านล่าง เขาพบ อีโมติคอนแมวร้องไห้ แถมยังมีหัวใจสลาย.....พี่เขาไม่โอเคเลยสินะ

เลื่อนลงมาอีกนิดเป็นรุปแกะน้อยตามหลังด้วยหัวใจอีกดวง

คนรูปหล่อรุ่นน้องเผยยิ้มแค่เพียงเขาเท่านั้นที่จะสังเกตได้  หยางหยางกำโทรศัพท์ไว้แนบอก  ถ้าเสียงหัวใจทะลุผ่านโทรศัพท์ให้พี่เขาได้ยินได้ หยางหยางก็อยากจะกดโทรไปหาเลยด้วยซ้ำ และหลังจากนั้นนิ้วมือเรียวสวย กดส่งหัวใจ 1 ดวงไปให้เช่นกัน

มองเห็นอีกคนผ่านโปสเตอร์ในงาน เหลือบมองกันบ้างบนเวทีเมื่อขึ้นแสดง พอลงมาด้านล่างก็มองเขาจนลับตาแต่ต้องห้ามตัวเองว่าห้ามพบพานสายตากัน ไม่เช่นนั้นไม่กี่นาที เขาสองคนจะต้องเดินมาอยุ่ใกล้กันมากที่สุดอย่างแน่นอน

แบบนั้นไม่ได้หรอก....อยากแค่ไหนก็ทำไมได้ แต่แค่นี้เพียงพอแล้ว

แค่รู้ว่าอีกคนยังอยู่ หัวใจก็อบอุ่นแล้ว

*******************************************************FOR YANGYANG & FENGFENG Distance***************

TALK :::บทโศกต้องมา แต่ก็หวานจับใจ คุณอย่าเพิ่งเลิกและท้อกันไปนะ ในงานเราเห็นแค่นั้น ที่จริงแล้วอาจจะหวานกว่าใคร ๆ ก็ได้