[Fic] THISMAN - หยางเฟิง CHAPTER : 5 ‘คนคนนี้ต้องตอบโต้’

TITLE : [Fic] THIS MAN
CHAPTER : 5 ‘คนคนนี้ต้องตอบโต้’

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG -15
TELL: ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด อ่านจบแล้วไปด่า(หยาง ห้ามด่าเกอนะ)ได้ที่เแทก ＃ดิสแมน หรือเมนท์ข้างล่าง หรือจะเมนชั่นก็ได้ @deathberryxxx

**************************************************************************

“เอาล่ะทุกคน พักครู่หนึ่ง แยกย้ายได้!”

วันนี้เป็นวันถ่ายทำอีกวันที่หนักหน่วง เพราะทั้งต้องเดินในป่า เข้าหลุม ลงดิน เนื้อตัวมอมแมมกันมาทุกคน อี้เฟิงที่ยังคงปวดระบมไปทั้งตัว แถมยังโดนซ้ำ'ทำแบบนั้น' อีกครั้งเมื่อจากวันนั้น ด้วยกิจกรรมที่แม้ใจเขาไม่อยากรับเลยแต่ก็ถูกประทานให้จากซาตาน...

 "อะ..โอ๊ย"

นั่นปะไร...ซาตาน..ไอ้สารเลว...หยางหยางนั่น

พอลับหลังตาคน หมอนั่นก็จะกลายเป็นคนที่ทุกคนเข้าไม่ถึงแต่อี้เฟิงรู้ว่าคนคนนี้ร้ายกาจแค่นั้น เลวทรามต่ำช้าแค่ไหน

คนที่เกลียดกันก็มักจะรู้เข้าใจว่าอีกฝ่ายเกลียด และเขาก็เกลียดคนคนนี้ไม่ต่างกันหรอก

หยางหยางต่อหน้าเป็นน้องชายน้อย..แสร้งทำตัวเองให้เข้ากับทุกคน และยิ่งก่อนหน้านี้ที่เขามีข่าวฉาว และด้วยความอ่อนวัยกว่าคน ๆ อื่น นั่นทำให้เขาได้รับคำปลอบใจจากหลายคนในกองนี้ คนในกองไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่านั่นกำลังพูดกับคนผิดคนแท้ ๆ คนที่โดนปลอบที่จริงมันควรเป็นอี้เฟิง แต่ครั้งนี้จะพูดอะไรมากไม่ได้ นั่นเพราะหากความจริงถูกเปิดเผยว่าเรื่องราวที่แท้จริงมันเป็นอย่าง ความเลวร้ายที่จะเกิดขึ้น อาจกลับตาลปัตรมาทางเขา สายตาทุกคนจะเปลี่ยนไป แน่นอน ปีศาจคนนี้ไม่กลัวสายตาแบบนั้น เขารู้แต่เขาที่เป็นคนละฝ่ายจะแปดเปื้อนไม่ได้

คนที่เป็นเทพบุตรจะชินชากับความชั่วร้ายได้อย่างไรกัน

แต่เขาก็จำยอมเเกล้งทำ  ต้องมานั่งปลอบเจ้าคนเลวนั่นจากข่าวฉาวที่อี้เฟิงสร้างขึ้นเองกับคนอื่น เพราะจำเป็นต้องสร้างภาพลักษณ์ที่ดี แน่นอนอีกฝ่ายก็ทำเป็นยิ้มรับ ทำตัวเป็นน้องชายน้อยแต่สายตาที่ส่งมาทางอี้เฟิง มีความเกลียดเต็มเปี่ยมถูกส่งมาให้

ฮึ

.. ฉันไม่ได้สะท้านอะไรหรอกนะ ถูกปีศาจอย่างนายเกลียดมันก็ถูกต้องตามกฏของธรรมชาติ เทพบุตรอย่างฉันก็ไม่ได้พิศวาสนายเหมือนกัน

หยางหยางเสหันไปมองอีกคนที่ทำตัวมาปลอบใจเขากับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เห็นแล้วอยากจับโยนลงหลุมดินตรงนั้นแล้วฝังคุณเทพบุตรไว้เสียจริง ๆ

ใบหน้าหล่อเหลาฝืนยิ้มให้เจ้าคนหลอกลวงนี้ พร้อมทั้งยกมือโอบคอเสียด้วย ให้ยิ่งดูเหมือนว่าสนิทกัน อย่างน้อยก็ต้องสร้างภาพเป็นคู่ที่น่ารักพี่น้องที่สนิทสนมต่อหน้าคนในกอง เพราะอย่างไร นี่หลี่อี้เฟิงก็เป็นคนร่วมค่ายและเบื้องบนก็บอกว่า ต้องสนิท และจำเป็นมาก เพื่อชื่อเสียงของเขา จะดีหรือไม่ดีก็จำเป็นต้องให้มีข่าวคู่กับหลี่อี้เฟิงไว้ เพื่อปั่นกระแสของหยางหยางเอง

สะอิดสะเอียด..จะบอกว่าให้เขายืมชื่อเสียงเจ้าคนหลอกลวงนี่น่ะหรือ

แต่เขาก็อดทนและยอมรับความจริงข้อนี้ไว้..เขามาก่อนในวงการและมีที่ยืนมากกว่า พื้นที่คนหลอกลวง เสแสร้งนี่มีมากกว่า อย่างไรหยางหยางก็พอมีแผนการที่จะจัดการความเกลียดชังให้ลงกับอีกฝ่ายได้จดจำอยู่แล้ว

เขายังมีรูปนั้นอยู่ในมือ ..แม้มือถือเครื่องนั้นพังไปแล้ว แต่เขามีรูปสำรองอยู่ในมือถือที่ซ่อนไว้อีกเครื่อง

มันเป็นแผนการเผื่อสำรอง และสุดท้ายเขาก็ได้ใช้มันจริง ๆ เหตุการณ์ไม่คาดฝันที่พี่สาวผู้จัดการของเขามาพบเข้า เขาคงไม่ปลออยมันออกไปหรอก ดูหนทางแล้ว เขาก็น่าจะเสียหายกว่า เลยเก็บมันไว้และเล่นเกมส์กับคนในรูปนั้น

เทพบุตรหรือ?.... หยางหยางจะดึงลงให้ตกจากสวรรค์ อยากลองแปดเปื้อนซักหน่อยมั้ย ?

“อี้เฟิงนี่มันน่าเอ็นดูจริง ๆน่ะล่ะ หมั่นเขี้ยวมันจริง ๆ “

“พี่ก็พูดไปหน่า”

“แหน่ะ ยิ้ม ฉันรู้นะแกชอบให้คนอื่นชม”

“รู้อีกอ่ะ”

“ใช่มั้ยหยางหยาง รุ่นพี่แกน่ะ มันร้าย น่ารักเกินไป ทั้งกองหลงจนจะเป็นแม่ยกแกทั้งกองแล้วอี้เฟิง สู้กับหยางหยางเลยนะ หน้าหล่อ ๆกับหน้าอ้อนๆของแกใครจะกวาดแม่ยกไปมากกว่ากันล่ะ อี้เฟิง หยางหยาง”

หยางหยางหันไปมองรุ่นพี่ทุกคนในทีมนักแสดงด้วยกันต่างพูดคุยเฮฮา กับคนคนนี้และเอ็นดูรักใคร่าเพราะการออดอ้อนเอาใจ พูดจาเสแสร้ง สร้างภาพพจน์สวยงามให้กับตัวเอง เห็นแล้วเขาก็แทบเบือนหน้าหนี แต่จำต้องยิ้มและเอ่ยชมตามคนอื่นไปด้วย

เขาแทบกลืนคำนั้นลงคอไปเมื่อคิดว่าตัวเองเกลียดคนคนี้แค่ไหนแต่ก็ต้องพูดดออกมา

“เฟิงเกอนี่เป็นคนน่ารักสดใสดีนะครับ ผมแพ้เขาแน่ ๆ ถึงผมจะหล่อก็เถอะ”

“แน่นอน!”

หยางหยางพูดพร้อมกลั้วหัวเราะไปด้วย แสร้งเอาใจทุกคนในวงสนทนา อี้เฟิงฝ่ายแสดงกิริยาน่ารักน่าชังจนรุ่นพี่และทีมงานเอ่ยชม และแสดงว่าความเอ็นดูกันขึ้นมาเป็นอีกเท่าทวี คอยดูแลกันมากยิ่งขึ้นไปอีก แถมยังมาบอกว่า เพราะบทของหยางหยางส่งให้ต้องดูแลหลี่อี้เฟิงคนนี้

ไม่อยากเข้าใกล้ด้วยซ้ำแต่ต้องดูเเล เขาแทบไม่อยากคิดถึงหลังจากนี้ ต้องเข้าฉาก และแตะต้องเนื้อตัวกันมากมาย หยางหยางก็เบื่อเต็มที แต่ก็อาจจะใช้โอกาสนี้คอยแกล้งอีกฝ่ายให้สนุกได้ ให้นึกถึงตอนที่เขามีกิจกรรมสนุก ๆ กับหลี่อี้เฟิงคนนี้มาสามครั้ง สนุกไม่น้อยทีเดียว

“ครับ ๆ  ในเรื่องผมก็เหมือนบอดี้การ์ดเฟิงเกอนี่ นอกเรื่องก็จะช่วยดูแล ก็ไม่หนักหนาอะไร”

“ต้องงั้นซี่ พวกแกจะได้มีเพื่อนในวงการกันบ้าง ทำงานกันแทบตาย มีเพื่อนไว้เล่นสนุก คอยไปพูดคุยกันบ้างก็ดี อย่าให้เหมือนพวกรุ่นพี่เลย แก่งแย่งชิงดีกันจนบางคนแทบเข้าหน้ากันไมได้แต่ต้องเจียดยิ้มให้เพราะไม่อยากเป็นข่าวเสีย”

ทั้งหยางหยางและอี้เฟิง ยิ้มเยียดออกมาพร้อมกันกกลางวงสนทนา เหมือนรุ่นพี่นักแสดงคนนี้พูดตรงใจพวกเขาสองคนเหลือเกิน เสียดแทงใจของแต่ละคนจนแทบสำลักกันทั้งคู่

อี้เฟิงไหวไหล่ ก่อนเสหน้าหวานและยิ้มเพียงเบาบาง หันไปมองทางอื่น หยางหยางก้มหน้ายิ้มแบบเเค่น ๆ แกน ๆ ออกมาเช่นกัน

ต่างคนต่างบอกกับใจตัวเองว่านั่นล่ะพวกเขา เกลียดกันจนอยากหนีแต่สุดท้ายก็ต้องมาเจอกัน ไม่เว้นแม้ในแรงกิ้งชาร์ตต่าง ๆ ชื่อของพวกเขายังอยู่ใกล้กัน เป็นข่าวกอสสิบเรื่องความสัมพันธ์ สุดท้ายก็ต้องแสร้งว่าไม่มีอะไรมากไม่เคยทะเลาะกัน เป็นเพื่อนทีดีต่อกัน

ถ้าทำได้ก็อยากเป็นเส้นขนานไม่อยากจะมาบรรจบกันเลยด้วยซ้ำ แต่นี่เส้นกลับมาผูกพันกันจนทับไปทับมา แก้เงื่อนที่พิฆาตอยู่นี่ออกไม่ได้

“นี่ก็น้องผมหน่า ผมก็ต้องดูแลน้อง”

“ขอบคุณครับเฟิงเกอ ผมเองก็ดูแลพีได้หน่า จะห่วงอะไร”

ต่างคนต่างพูดดีใส่ต่อหน้า เจียดยิ้มที่คิดว่าสวยงามและดูดีที่สุดส่งให้ไป อี้เฟิงคิดอยากสาดน้ำในแก้วใส่หน้ากับการปั้นหน้าของหยางหยางยิ้มนี้มันซาตานกว่าที่คิดไว้มาก น่ารังเกียจ หยางหยางเองก็ไม่ยอมกันในความคิด เห็นแล้วเขาอยากจะรอยยิ้มหวานของจอมหลอกลวงคนนี้แหยเกกลายเป็นใบหน้าที่หวาดกลัวเขา

นึกถึงตอนที่มีกิจกรรมร่วมกันมา ทั้งงกิจกรรมที่สร้างความเจ็บปวดให้อีกฝ่ายที่ส่งผ่านสายตาและการสื่อสารทุกทางมายังหยางหยางโดยหลี่อี้เฟิง ความเกลียดชังที่หยางหยางสัมผัสได้ เขาไมได้อยากถูกใครเกลียดแต่ถ้ามาจากหลี่อี้เฟิง ยิ่งมากก็ยิ่งดี นั่นทำให้เขาลงมือทำร้ายอีกฝ่ายให้เจ็บปวดได้ง่ายขึ้น อีกฝ่ายก็จ้องจะหาหนทางกำจัดเขาออกไปเหมือนกัน มันก็พอกัน

อี้เฟิงมองเห็นแววตา...มันมีบางอย่างที่อี้เฟิงรู้สึกว่า ซาตานถูกความมืดครอบงำอีกครั้งหลังจากพายุเพิ่งสงบไปได้ไม่นาน ความเจ็บปวดที่เขาได้รับยังไม่คลายด้วยซ้ำ อี้เฟิงจะทำอย่างไรหากมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นอีก

เขาเกลียดการวิ่งหนี แต่เขาที่บางทีก็โต้ตอบคนคนนี้ได้ไม่เท่ากับความเกลียดที่มี จนตอนนี้เขายังคิดหาวิธีไม่ออกด้วยซ้ำ

นี่จะมีการต่อสุ้รอบใหม่อีกแล้วหรือนี่

ความชั่วร้ายเกิดขึ้นได้ง่ายจริง ๆ

THISMAN

“อี้เฟิง นายดูกังวลนะ”

เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงร้องทักที่เป็นของรุ่นพี่ เขากังวลฉากนี้เล้กน้อย ต้องลงดิน และปีนป่ายที่สูง เขาเองก็ไม่ค่อยถูกกับของแบบนี้นัก และกังวลแววตาที่เยี่ยงปีสาจอขงหยางที่พร้อมจะโจมตีเขาตลอดเวลา กลายเป็นคนขี้ระแวงไปแล้ว อี้เฟิง

“ไม่เป็นไรหยางหยางอยู่ในซีนนั้นด้วย นายปลอดภัยอยู่แล้ว”

อี้เฟิงหันไปหาคนที่พูด เขายิ้มแกน ๆ รับ  หมอนั่นน่ากลัวกว่าความสูงของหน้าผานี่เสียอีก

จนในที่สุดเขาก็ได้เขาฉากถ่ายฉากนี้กับหยางหยาง เขาต้องตกลงจากหน้าผาจำลอง และอีกฝ่ายลงมารับ อี้เฟิงลองทำใจอยู่ซักพัก ผู้กำกับส่งเสียงมาบอกว่า พร้อมแล้วก็ให้เขาเริ่มได้เลย

เขาหันมองอีกคนคนนี้ ที่ยืนอยู่ด้วยกันไม่ไกล เขาต้องถอดเสื้อผ้า โชว์ส่วนบนของร่างกาย อี้เฟิงยังเห็นรอยเล็บของเขาบนหลังคนคนนี้จาง ๆ เมื่อได้คิดว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนก็พลันหน้าแดงขึ้นมาจนต้องเสหลบไป หยางหยางที่เห็นเขาอยู่ก่อนหน้าก็เผยยิ้มย่ามใจ อี้เฟิงรู้ว่าอีกฝ่ายคิดบ้าบออะไรอีแต่อี้เฟิงไม่สนใจ แถมยิ่งหมั่นไส้ยิ่งขึ้นไปอีก

เกลียดนักไอ้ยิ้มแบบนั้น อี้เฟิงคิด และเขาอยากทำให้คนคนนี้เจ็บบ้าง ...อาการเจ็บหนึบตรงสะโพกของอี้เฟิงไม่ได้จางหายไปจนสนิท

ยังหาทางทำให้เจ็บด้วยวิธีอื่นไมได้ งั้นจะทำให้เจ็บทางกายก่อนแล้วกัน

“อี้เฟิง โอเคนะ เอ้าเริ่ม “

ผุ้กำกับสั่งแอคชั่น อี้เฟิงเอนตัวเองตกจนผาจำลอง ซึ่งตามบทคือหยางหยางต้องโหนสลิงค์ลงมาคว้าตัวเขาไว้ อี้เฟิงคิดอะไรรายกาจขึ้นมา ถ้าไม่ใช่หยางหยางเขาจะไม่มีวันคิดอะไรร้ายกาจกับผู้อื่นแบบนี้

“เห้ย หยางหยาง เป็นยังบ้าง ไปดูอาการน้องมันหน่อย ๆ อี้เฟิงด้วย เป็นยังไงบ้าง”

ทีมงานรี่ตรงไปหาหยางหยาง หลี่อี้เฟิงที่เสแสร้งทำเป็นผิดจังหวะตกใจ และสะดุดตรงริมหน้าผาจำลอง และทำให้มาพลาดพลั้งผลักหยางหยางให้พลาดร่วงตกลงมาตรงขอบหน้าผาจำลองนั้น ตอนนี้เขาเกาะขอบหน้าผาไว้ กันไม่ให้ตัวเองร่วงหล่นลงสู่พื้น

“อ๊ะ หยางหยางขอโทษ ยื่นอีกมือมาเดี่ยวเกอช่วย”

แสร้งทำเป็นพูดดีทั้งที่ลงมีทำร้ายกาจแบบนี้เอง หยางหยางโชคดีที่เป็นคนร่างกายแข็งแรงและมีศิลปะป้องกันตัวที่พอถูไถทำให้คล่องตัวและคว้าอะไรได้ทัน แต่ผานี้ก็ลื่นและมือของเขาก็ชุ่มเหงื่อไปหมดแม้อากาศในที่ถ่ายทำจะหนาว เพราะความเหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อออกชุ่มกาย

หลี่อี้เฟิงที่แกล้งทำคุกเข่าตรงหน้าเขา ปากบอกห่วงแต่ยิ้มนั้นที่ส่งมา ทำเอาเขาอยากคว้าให้อีกคนร่วงหล่นลงมาด้วย 

แต่ไม่ทัน

เขาร่วงหล่นลงไปก่อน ไปพร้อมกับภาพสุดท้ายที่เห็นรอยยิ้มจากใบหน้าที่เย้ยหยัน หลี่อี้เฟิงสาสมและสะใจกับการกระทำของตัวเอง

"หยางหยาง!"

หยางหยางหล่นลงไปตรงพื้นด้านล่าง เขาเจ็บพอตัวแต่ไม่เยอะนักเพราะทรงตัวไว้ได้ ต้องขอบคุณสลิงค์อันแข็งแรงของกองนี้ที่ทำให้เขาไม่เจ็บตัวมากไปกว่านี้ หลี่อี้เฟิงร้องตะโกนถามหยางหยาง ตีสองหน้าขอโทษขอโพยที่ทำให้เขาต้องตกลงมา ทีมงานบอกว่า เขาเข้าใจอี้เฟิงไม่ค่อยสบาย และอุตส่าห์มาถ่ายทำให้ได้ก็ขอบคุณมากแล้ว

“หยางหยางเป็นอะไรมั้ย”

“ไม่ครับ ผมโอเค”

“พี่ว่านายไปพักก่อนดีกว่า "

ทีมงานต้องจัดการปลดตะขอสลิงค์และดูแลมันให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง นั่นจึงทำให้เป็นเวลาพักของคนทั้งกองที่เริ่มถ่ายงานมาอย่างเหน็ดเหนื่อยอีกรอบ หยางหยางเข้าไปทำแผลในห้องพักผ่อนรวมของกองโดยมีทีมงานของตัวเองช่วย

“นายโอเคนะหยางหยาง”

“ครับ ไม่เป็นไร”

“อบัติเหตุหน่า นายอย่ากลัวล่ะ ถ้าหากต้องเข้าฉากต่อไป”

พี่สาวของเธอ มองใบหน้าไม่สบอารมณ์ของหยางหยางที่แสดงออกมา เธอรู้ว่าน้องชาของเธอไม่พอใจที่หลี่อี้เฟิง เขาคนนนั้นอยู่ในเหตุการณ์พลาดพลั้งของหยางหยางครั้งด้วย แต่เธอไม่รู้ความจริงอีกอย่างว่าที่จริงแล้วเจ้าคนหลอกลวงนี่ล่ะเป็นคนแกล้งเขาแต่หยางหยางไม่อยากบอก เพราะไม่มีหลักฐานมายืนยันก็จะกลายเป็นว่าเขาพาลทำตัวเกลียดรุ่นพี่ที่ควรเคารพไปเสียอีก แม้เธอจะรู้ว่าเขาและคนคนนี้เกลียดกันมาแค่ไหน

“เดี๋ยวพี่ไปบอกทีมงานก่อน ว่านายโอเคแล้ว จะได้เตรียมซีนต่อไป”

เธอบอกแค่นั้น พลางตบบ่าหยางหยางให้กำลังใจและเดินออกไปพร้อมมือถือและสมุดตารางงาน เธอพี่สาวที่ใจดีของหยางหยางเสมออย่างไรหยางหยางก็ไม่อยากเอาเรื่องหนักใจมากกว่านี้ไปให้เธอ และหยางหยางยังอยากอยู่ในวงการนี้แข่งกับคนคนนี้ทุกทาง เพื่อเอาชนะให้ได้

“ให้ตายสิ ทำกันขนาดนี้ “

หยางหยางพ่นลมออจมูกและกดให้อารมณ์โมโหหายไป เขาไม่อยากเอาอารมณ์แบบนี้มาแทรกการทำงานของเขาแบบใจจะอยากจัดการกับเทพบุตรนั่นใจจะขาด

หยางหยางพลันคิดถึงครั้งที่เขาได้ทำอะไร ๆ กับคนคนนี้ กิจกรรมที่เขาใช้เป็นเครื่องระบายความแค้นไปด้วยผลพลอยคือการระบายความต้องการของเขาไปด้วย

ใบหน้าตอนอีกคนส่งเสียงบอกพอแล้ว เจ็บแล้วนะ เสียงครางยังติดวนอยู่ในโสตประสาทของหยางหยาง ชนิดที่กำจัดออกไปได้ยาก ..อืม...จะว่าไปแล้ว หลี่อี้เฟิงคนนั้นเสียงหวานไม่น้อย .....

ที่จริงหยางหยางคิดว่าเขาคิดเกมส์ออกอีกหนึ่งเกมส์ ไว้เพื่อเล่นกับแมวน้อยที่แสร้งทำตัวหยิ่งยโส และคิดว่าตัวเองงดงามและบริสุทธิ์ที่สุดในโลก

และความจริงคือ..เขาอยากให้ทำให้คนคนนี้คิดว่า ความเป็นเทพบุตรของเขามันหลอกลวง เพราะคนคนนี้ก็มืดดำไม่ต่างกับเขาที่ว่ากันว่า ว่ามาต่าง ๆ นานาว่าเป็นปีศาจ

THISMAN

“เราแกล้งแรงไปรึเปล่านะ? แต่สลิงค์ก็มี ฮึ ต่อให้เป็นฉันก้ไม่มีทางเจ็บตัวแบบนั้น “ อี้เฟิงพูดกับตัวเอง ในขณะที่นั่งทอดอารมณ์สะใจกับเหตุการณืเมื่อครู่ เขารู้สมมรถภาพร่างกายของหยางหยางดีและรู้ว่าคนคนนี้มีวิชาพอตัว เขาแกล้งแค่นั้นไม่มีทางเป็นอะไรมากไปกว่าแผลสามสี่บนตัว ซึ่งก็จริง พอร่วงลงไปก็มีแผลแค่นั้น แต่ก็รู้สึกว่าถ้าใครรู้ว่าเขาเป็นเหตุที่ทำให้หยางหยางต้องเซล้มลงก้คงไม่ดี แต่เจ้าปีศาจนั่นไม่มีทางบอกใคร..ไม่สิ บอกใครก็ไม่เชื่อ เทพบุตรผู้ซื่อตรงแบบเขาจะทำใครแบบนั้นได้

ไม่ทำใครอยู่แล้วแต่นั่นยกเว้นหยางหยางไว้ ... เพราะอีกฝ่ายมอบความเจ็บปวดที่อับอายให้เขา นั่นน้อยไปด้วยซ้ำ

อี้เฟิงยิ้มเยาะสะใจกับตัวเองจนพอใจจึงก้าวออกไปด้านนอก ตรงไปยังเต้ท์ของผู้กำกับ ตั้งใจจะเข้าไปเตรียมตัวกับทีมงานแต่ไม่ทันไรร่างก็ถูกลากเข้าไปมุมหลังเต้นท์เก็บของเต้นท์ใหญ่ประจำกองถ่ายนี้ เต้นท์นี้ไม่มีใครแน่นอนอยู่แล้ว เพราะเป็นเต้นท์ที่ไว้แค่เก็บของซึ่งเป็นทางผ่านของอี้เฟิงเป็นทางลัดไปยังเต้นท์ผู้กำกับซึ่งอี้เฟิงสงวนไว้หากมีแฟนคลับมาดักรอบถ่ายรูปเขา ก็จะเดินผ่านทางนี้เพราะคนน้อย

ไม่ต้องพูดมากความ เขารุ้ว่าใครลากตัวเขามา แต่อี้เฟิงก็นึกแปลกใจตัวเองที่รู้ว่าเป็นเขา

“หยางหยาง...ปล่อยฉัน”

คนคนนี้ก็ไม่พูดอะไร แต่ทำอะไรตามใจกับร่างกายของอี้เฟิง

มือเปล่าแข็งแรงที่ถอดถุงมือประจำกายออกไปที่ได้มาจากเซตคอสตูมของละคร ล้วงลึกได้ร่วมผ้าเข้าไปถึงส่วนอ่อนไหวของอี้เฟิง อีกมือเขากำแน่นเหมือนถืออะไรไว้เสียซักอย่าง อี้เฟิงมองไม่ทัน จังหวะมือรูดรั้งทำให้ความต้องการอี้เฟิงถูกเรียกกลับมาโดยคนคนนี้คนเดิมอีกครั้ง

“อ๊ะ...อา..นาย... ปล่อย อื้อ... ไม่เอา ปล่อย..อ๊ะ ”

อี้เฟิงดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ ครั้งนี้อีกครั้ง..เขาเผลอปล่อยเสียงออกไปอีกแล้วแต่ก็ดิ้นหลุดออกมาจนได้ เพราะอีกฝ่ายไมได้รัดกอดเขาไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก หยาดของเหลวสีคุ้นเคยตาหยาดติดปลายมือของอีกฝ่าย อี้เฟิงเดินถอยหลังหนีหลังจากสะบัดวงแขนนั้นหลุด แต่ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งไว้ด้วยมือข้างที่ถนัดซึ่งกำของบางอย่างในมือไว้แน่นแต่ก็ยังใช้ทำอย่างอื่นได้  หยางหยางฝากจูบไว้อีกครั้งที่ริมฝีปากแถมจูบวันนี้เผ็ดร้อน หยางหยางขบริมฝีปากของอี้เฟิงจนห้อเลือด และนิ้วมือเรียวของหยางหยางที่หลายคนเอ่ยชมซึ่งปลายนิ้วมีหยาดหยดของตัวอี้เฟิงอยู่ เขาเเตะของเหลวหยดนั้นที่ริมฝีปากของอี้เฟิง ให้ได้ลิ้มรสชาติของตัวเอง

เมื่อพอใจไอ้คนใจร้ายของอี้เฟิงก็ละจังหวะ ผลักอี้เฟิงออกจากอก  อี้เฟิงที่เป็นอิสระก็หันมาจัดการกับความเรียบร้อยของตัวเอง 

เขาสังเกต...มือข้างหนึ่งหยางหยางกำอะไรไว้แน่นก็ไม่รู้ แต่เขาไม่พูดอะไรเลย แค่ยิ้มและจากไป

อะไร?

แต่ก่อนจะเดินจากไปไกล มือข้างนั้นที่ไม่ว่างเอาเสียเลยก่อนหน้านี้ โชว์บางอย่างจากมือแข็งแรงของหยางหยางให้ได้รู้ว่าเขาพกอะไรมาด้วย  เจ้าปีศาจนั่นส่งยิ้มเยาะให้อี้เฟิง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้ช่วยให้อี้เฟิงรู้สึกยิ้มนั้นดูน่ามองและเป็นมิตรขึ้นเลย

มันเป็นเครื่องเล่นเพลงเครื่องสวยราคาแพง สายตาของอี้เฟิงไมได้แย่นัก...เฃตากลมโตมองเห็นว่าหน้าจอนั้น ตั้งหมวดอัดเสียงไว้

มิน่า เจ้าสารเลวนั่นถึงไม่พูดอะไรเลยซักคำ

เสียงร้องครางหวานฉ่ำจากการรูดรั้งความต้องการถูกบันทึกไว้ในเครื่องเล่นเพลงสีสวยราคาแพงนั่น แม้ไม่กี่วินาที แต่ถ้าให้ใครได้ยินก็ต้องรู้กันทั่วว่านั่นเป็นเสียงของหลี่อี้เฟิง

“ไอปีศาจ ..ไอคนสารเลว”

มีไม่กี่คำที่อี้เฟิงจำมอบให้ได้ อี้เฟิงยกมือปิดปากตัวแองที่ไม่เคยรั้ง กลั้นเสียงความต้องการนั้นได้เลย เขาพลาดไปแล้ว....

เขาต้องมานั่งกังวลกับหลักฐานชิ้นที่สองรุปถ่ายและเสียงของเขา... ให้ตาย เขาเป็นรองลงไปอีกขั้น

อี้เฟิงจำต้องเร่งหาวิธีให้เร็วที่สุดเพื่อจัดการกับเจ้าปีศาจใจร้ายที่กระทำกับเขาไม่เว้นวรรค

แต่จะทำอย่างไร ร่างกายเจ็บแล้วก็หายไว ไอเลวนั่นไม่เป็นอะไร..แถมยังกลับมาแก้แค้นเขาได้ทันท่วงที

อะไรที่จะทำให้คนคนนี้รวดร้าวได้ถึงที่สุดบ้าง

******************************************************************** TBC 6

TALK ::  ครึ่งแรกของเรื่องจบแล้วค่า

ครึ่งหลังจากเป็นอีกรสชาติหนึ่งแล้วนะคะ รอเก็บกันดี ๆ 

แม่แมว