[Sfic] WHEN THE RAIN FALL - หยางเฟิง

[SFic]  WHEN THE RAIN FALL
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
Rating :: PG- 13
TALK :: ฟิคฉลองครบ 10,000 วิวค่า ขอบคุณที่คอยอยู่ด้วยกันนะ ^^/

************************************************************************************************************

ฝนในยามเย็น....

อี้เฟิงลงนั่งตรงเก้าอี้เล็กรูปทรงสี่เหลี่ยมที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบในบริเวณป้ายรอรถบัสประจำทาง เขารู้สึกตัวเหนียวเหนาะเล็กน้อยเพราะทั้งอากาศชื้น ฝนตกปรอย ๆ 

วันนี้เหมือนฟ้ารั่ว...

อี้เฟิงแหงนหน้ามองมองฟ้าที่ส่งฝนมาไม่หยุดแม้ไม่หนักแต่มาอย่างต่อเนื่อง เขาเริ่มหนาวเสียแล้วซี

“วู้ หนาวแฮะ”

มือสองข้างโอบกอดรอบตัวเองไว้ผิวสวยเนียนที่ค่อนข้างเย็นเพราะอุณหภูมิจากเม็ดน้ำฝนที่กระเซ็นมาทีละนิดให้ตัวเขาที่แม้ห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าน่ารักตามสไตล์เปียกปอนทีละนิด

วันนี้อี้เฟิงจัดแจงให้ตัวเองถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าที่เป็นแบบประจำที่ใส่ เสื้อเชิ้ตสีอ่อน คลุมด้วยฮู้ดสีดำตัดด้วยสีเหลืองที่ตรงเนื้อผ้าของฮู้ดด้านในเป็นฮู้ดเนื้อดีจากยี่ห้อดัง ท่อนล่างเป้นกางเกงยีนส์ผ้าดีแต่แม้ว่าเขาไม่ได้ซักบ่อย ๆ ทุกวันแต่วันนี้เขาคงได้เอามันลงเครื่องเสียแล้ว และเท้าที่ถูกปกป้องด้วยรองเท้าผ้าใบคู่ใจสีขาวตัดเส้นแดงน้ำเงิน เป็นคู่เก่งที่อี้เฟิงชอบใส่มันไปไหนมาไหน

ก็มาคนเดียว ..วันนี้เขาก็มารอบัสประจำทางจะกลับหอพัก หลังจากทำงานที่ร้านหนังสือที่เป็นร้านทำมาหากินอันแสนสงบ

มือนุ่มนิ่มกอบกุมเครื่องเล่นเพลงสีสวยหูฟังคล้องอยู่ที่ลำคอสวยที่โผล่พ้นเสื้อ หูฟังที่เปิดเพลงเบาสบายในหู อี้เฟิงฟังไปก็โยกตัวเบา ๆ ไป ระหว่างรอรถบัสที่กำลังมาจากที่ไหนซักแห่งในเมือง

“ฝนตกไม่หยุดเลย”

ปากน่ารักที่ละจากการฮัมเพลงมาบ่นกับฟ้าฝนครู่หนึ่ง ใบหน้าหวานมุ่ยลงค้อนก้อนเมฆคิดพลางคิดในใจว่าทำถึงให้ฝนตก คิดว่ารถบัสที่มาช้าเพราะเขาต้องขับช้าลงและการจราจรบนถนนก็ติดขัดเพราะฝนตกเช่นนี้

แต่ที่จริงอี้เฟิงก็ไม่เกลียดฝน มันก็เย็นสบายหรอกนะแม้จะแอบเหนอะหนะตัวไปบ้าง

“อืม...”

ใบหน้าหวานผันหันไปดู เจอคุ่รักคู่หนึ่งเดินมาด้วยกัน และนั่งถัดไปจากเขาสองที่นั่งดูท่าทางเป็นคู่รักที่ดูเหมาะสมและน่ารักกันดี เขายู่คิ้ว เม้มปากไป แอบเขินนิดหน่อยเมื่อเห็นเขาเธอแอบจับมือและหัวเราะกันด้วยความสุขระหว่างการอยู่ด้วยกัน

อี้เฟิงอาจจะกำลังอิจฉาเขาเธอคู้นี้ เพราะอี้เฟิงก็ขยับออกมายืนดีกว่า ท่าทางว่าถ้าไม่เขาเธอคานั้นก็อี้เฟิงที่อาจจะเขินกันไปก่อนแต่เดาว่าเป็นตัวเอง ร่างโปร่งที่เปียกปอนก็ทำให้ตัวเองยิ่งเปียดปอน เพราะลุกจากที่นั่งไปยืนก็แทบออกชายคาที่รอรถบัสประจำทาง เมื่อไร่จะหยุดก็ไม่รู้ฝนนี่ อี้เฟิงแหงนหน้าอีกครั้งไปมองดูฟ้า

คงอีกยาวนาน..งั้นหาอะไรแถวนี้ทำก่อนดีมั้ย

แต่ก็คิดออกว่า เขาไม่อยากตากฝน เพราะก็ไม่อยากมไสบาย ขาดงานก็ลำบาก ฉะนั้นคำตอบสุดท้ายคือการยืนรอตรงนี้แหละ เพราะเดี๋ยยวคู่รักคู่นั้นก็เดินออกไปล่ะมั้ง

ตากลมโตเสมองไปรอบ ๆ อย่างช้า ๆ มือข้างหนึ่งยกฮู้ดคลุมหัว ให้ปกปิดกันน้ำฝน มีเพียงใบหน้าหวานล้ำน่ารักคอยโผล่พ้นและสาดส่องหาอะไรฆ๋าเวลาเพื่อมอง

หืม ?.....

หันไปหันมา หาที่หยุดสายตาเพื่อฆ่าเวลา

ตากลมโตของอี้เฟิงพลันไปพบกับสายตาอีกคู่หนึ่งที่เขาเองก็เพิ่งหันมาจากทิศอื่น และมาพบกันพอดี

นั่นเทวดาหรือ ? .....

เป็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี ถนนเส้นนี้ไม่ได้กว้างมากขนาดนั้น ทำให้อี้เฟิงมองเห็นเขาชัดในระดับที่เม้ดฝนเล็ก ๆ ไม่สามารถบดบังความหล่อเหลาทะลุสายฝนนั้น เขาเองก็มองตรงมายังอี้เฟิง

เอ่อ...

เจอคนรูปหล่อเป็นเทวดาแบบนี้มองก็เขินไม่ใช่น้อย เขารูปหล่อจนทำเอาสาว ๆ ที่ยืนรอรถบัสในอีกฝั่งตรงป้ายประทางฝั่งที่เขายืนนี่ตื่นเต้นกันยกใหญ่ เขาก็พอมองสถานการณ์ออก แต่สาว ๆเหล่านั้นก็เว้นระยะไว้เผื่อเป็นลมล้มไปเพราะใกล้หนุ่มหล่อนั้นเกินไปด้วย

เขายังมองมาที่อี้เฟิงอยู่....

ที่ถนนสายตานี้เป็นถนนสายเล็กไม่มีรถราที่ผ่านเข้าออกมาขนาดนั้น เมืองนี้ไม่ใช่เมืองหลวง แต่ก็ไม่ใช่เมืองที่เงียบจนไม่มีอะไร รถราแม้น้อยก็ยังผ่านมา อย่างน้อยสายนี้ก็มีบัสประจำทาง อี้เฟิงก็ไม่แน่ใจว่าหนุ่มรุปหล่อคนนั้นยืนรอบัสเหมือนเขามั้ยแต่ดูท่าทาง..อืม คงจะรออย่างอื่น

ดูจากบุคลิกเขาแล้ว การแต่งตัว...ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเชิ้ตขาวผูกไทด์แต่เขาปลดมันให้หลวม ๆ ก็คงเพราะอึดอัด อากาศก็อบอ้าวเพราะฝนแต่ยังเหนาะหนะ ชื้นไม่น้อย ท่อนล่างเป็นสแลชสีดำ เขาสะพายกระเป๋าที่แม้จะดูขัดกับชุดที่ค่อนข้างเป็นทางการและสุภาพแต่พอทุกอย่างรวมที่ตัวเขา สุดยอด..มันเข้ากันและลงตัว ไล่ไปที่รองเท้าก็เป็นผ้าใบกึ่งสปอร์ตสุดเท่ยี่ห้อดังที่อี้เฟิงอยากได้แต่มันแอบแพงเพราะเป็นรุ่นลิมิตเตด

มีเงินน่าดูนะเนี่ย

ตากลมโตมอง พินิจและสำรวจเขาคนนั้นเบื้องต้น ประเมินว่าเขาทั้งหล่อและรวย..น่าจะเช่นนั้น 

อา...แต่เขายังมองมายังอี้เฟิง แม้บางครั้งจะละสายตาไปบ้าง แต่หันไปหันมาเขาก็ยังมาหยุดพักสายตาที่อี้เฟิงอยู่ดี

หนุ่มรูปหล่อยกมือขึ้นมาเกาตรงแก้ม เผยยิ้มเท่ละลายใจสาวตรงนั้น เพราะอี้เฟิงแอบเห็นเธอหลายคนกริ๊ดกร๊าดเบา ๆ อยู่ข้าง ๆ

พอ ๆ อี้เฟิง เลิกมองเขา....

มองนานกว่านี้อาจเก็บไปคิด..และคิดถึงเขา...เขาหล่อเหลามาขนาดที่เป็นจุดสนใจคนที่เดินผ่านไปมา และคนที่อยู่โดยรอบ หนึ่งในนั้นมีหลี่อี้เฟิง หนึ่งคนด้วย

“เอ้า ..ไม่ใช่เเฮะ"

ภาพของหนุ่มคนนั้นถูกบดบังด้วยรถบัสประจำทางที่มาจอดรับผู้โดยสาร แต่อี้เฟิงมองเห็นว่ามันไม่ใช่บัสหมายเลขที่อี้เฟิงจะใช้มันพาเขากลับไปถึงบ้าน  อาจจะต้องรออีกซักครู่หนึ่ง

รถบัสเคลื่อนตัวออกไปแล้ว

“เอ้า หายไปแล้ว”

ชายหนุ่มรูปงามคนนั้นก็หายไปด้วย..อี้เฟิงเลิกคิ้วแปลกใจ มองหาอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตบกลับมายังความคิดเป็นปัจจุบันที่สุดว่าจะมองหาเพื่ออะไรกัน  เพราะคอยแอบมองเขาอยู่พักหนึ่ง นานเกินจนได้เขาไปอยุ่ในความคิดของอี้เฟิง แถมบวกด้วยความหลอ่เหลาระดับเทพ ทำให้อี้เฟิงมีภาพเทวดาฝั่งตรงข้ามถนนติดตาและวนอยู่ในหัว

พอเขาก็ไปรู้สึกว่าง..เหงานิดหน่อย ดวงตาไม่มีที่หยุดพักให้มองแล้ว

แม้พบกันครั้งแรก็ทำให้คิดถึงกันเสียแล้ว มองนานเกินไปจริง ๆด้วย

แต่ถ้าเป็นไปได้ เจอเขาอีกซักครั้งก็ดี

 ~~~~~

“หยางหยางครับ”

“เอ๊ะ ?”

อี้เฟิงตกใจตัวโยนจนทำเครื่องเล่นเพลงเครื่องสวยพลัดพลาดตกจากมือแต่อีกฝ่ายที่เอ่ยนามให้ฟังกลับคว้าได้และนั่นก็เป็นการคว้ามือนุ่มนิ่มของอี้เฟิงด้วย

หันไปหาผู้มีพระคุณที่เอ่ยนามให้ฟัง กลับเป็นเทวดาฝั่งตรงกันข้ามถนน ที่อันตราธานและมาอยู่ข้าง ๆ ...เขา

“ห๊ะ ?”

“หยางหยาง..ชื่อผม”

“อ่ะ...เอ่อ...ยังไงดี... หลี่อี้เฟิง”

เพื่อเป็นการไม่เสียมารยาทเขาจึงบอกชื่อหนุ่มรูปหล่อราวเทพนิยายไปด้วย ตากลมโตหรี่มองเขาที่ตอนนี้กลายเป็นยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว หลังจากอีกฝ่ายปล่อยมืออี้เฟิงให้เป็นอิสระ คืนเครื่องเล่นเพลงให้

เทวดา...จริง ๆ น่ะล่ะ

“เอ่อ...มีเหตุผลที่ดีที่จะทำให้ผมไม่งงมั้ยว่า คุณเดินมาบอกชื่อผมทำไม”

หนุ่มหล่อนามหยางหยางคนนั้นยิ้มออกมาก หล่อเหลาแสนเท่ในสายตาอี้เฟิงมากมาย จนเขาต้องยิ้มเขินตามคนคนนี้ไปด้วย เขายกมือเกาท้ายทอย เขากำลังเขินหรือ ?

“เห็นคุณจากฝั่งโน้นแล้ว คิดว่าผมควรมายืนตากฝนกับคุณ.”

หา ?

อี้เฟิงเลิกคิ้ว ต้องประหลาดใจอยู่แล้ว เหตุผลคือออะไรอย่างนั้นหรือที่เขาจะและคนคนนี้ต้องมายืนตากฝนข้างกัน

แต่ยังไม่ทันให้เขาตอบอะไรกลับมา รถคันหนึ่งที่ขับมาด้วยความเร็ว  รถคันนั้นไม่หลบแม้กระทั่งแอ่งน้ำขังบนถนน จึงขับตรงและพุ่งพาดผ่านแอ่งน้ำทำให้น้ำในแอ่งสาดกระเซ็นขึ้นมา อี้เฟิงมองเห็นแล้วแต่คิดว่าน่าจะเปียกลับบ้านไม่มากก็น้อยแน่ ๆ ดวงตากลมโตหลับปี๋ อย่างน้อยน้ำนั่นก็ไม่ควรกระเซ็นเข้าตา

แต่เขาไม่เปียก..ซักนิด

“เอ่อ..”

หนุ่มคนนั้นทำอะไรที่อี้เฟิงไม่อยากเชื่อ อย่างกับถอดแบบมาจากนิยาย เขาเอาตัวมาบังน้ำที่กำลังจะกระเซ็นมาทางอี้เฟิง เบื้องหลังของเขาเปียกปอนไปหมด ชุ่มน้ำ ร่างที่ถูกบังเบี่ยงตัวไปดูสภาพ ไม่ไหว เปียกขนาดนี้ ใบหน้าหวานยู่หน้าอีกครั้ง แล้วเงยหน้ามามองพระเอกนิยายของตัวเอง

“เปียกไปหมดเลย คุณหยางหยาง ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยครับ”

“แต่เห็นคุณเปียกแบบนั้นก็ไม่ดีเหมือนกัน”

ไร้เหตุผลอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ ตอนนี้ที่รอรถบัสประจำทางฝั่งของอี้เฟิงไม่มีใครแล้ว มีเพียงเขาสองคนเท่านั้น เหตุการณ์นี้จึงไม่มีใครสังเกตเห็นมากนัก อี้เฟิงมองผู้ชายคนตรงหน้าอีกรอบ ไม่เข้าใจว่าเขาจะสุภาพบุรุษกับบุรุษเหมือน ๆ กันอย่างอี้เฟิงทำไม

“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับคนที่เพิ่งรู้จักกัน”

“ผมรู้จักคุณก่อนหน้านี้แล้ว ไม่เช่นนั้นผมจะตกหลุมรักคุณได้อย่างไร”

หา ?

“ผมมองตาคุณจากฝั่งตรงกันข้ามตรงนั้น เรารู้จักกันแล้วสำหรับผม และคิดว่าผมต้องรักคุณอย่างแน่นอนหากรู้จักกัน ฉะนั้น..ผมควรตกหลุมรักคุณเสียตั้งแต่แรกเจอ และตอนที่เราพบสายตากันวินาทีแรก...”

อะไรรรรร กันเนี่ยยยยยย ผู้ชายคนนี้่  อี้เฟิงโอดครวญในใจ

จากนั้นเขาเอื้อมมือมาคว้ามือนุ่มนิ่มของอี้เฟิง มือของเขาดู..ปกป้องใครซักคนได้ แต่เขาก็แค่คว้าเอาไว้ เหมือนแค่อยากสัมผัสเพียงแค่นั้น

“ผมก็ตกหลุมรักคุณแล้ว”

ใบหน้ารูปหล่อนั้นก้มระงับอารมณ์ความรู้สึกบางอย่าง และกลั้นยิ้มแบบเขิน  ๆ เอาไว้..อี้เฟิงไม่เข้าใจหนักขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ปล่อยให้เขาทำอยากรู้เหมือนกันว่าต่อจากประโยคหวานเลี่ยนเหมือนในนิยายแล้วเขาจะทำอะไรต่อ

“คุณรู้มั้ยครับ การสบตากันในวินาทีก่อนหน้าที่คุณเจอพบผมยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่ผมเดินมาตรงนี้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจ...เพราะผมรอคุณอยู่”

ยิ้มหวานสดใสปรากฏบนใบหน้าหวานน่ารักที่กำลังเขินด้วยประโยคเสมือนในนิยายที่ถูกพูดด้วยคนในนิยาย ฟังหวานหู เลี่ยนลิ้น แต่อี้เฟิงชอบมันมาก ในเมื่อมันเป็นประโยคของอี้เฟิง

“คุณกำลังจีบผมอยู่หรือ?”

คนรูปหล่อนามหยางหยางหัวเราะดังออกมาสู้เสียงฝนที่ยังตกไม่หยุด แถมเพิ่มแรงกระหน่ำหยาดจากฟ้าสู่พื้นดิน  เขาเหมือนกำลังประมวลผล อยากตอบอะไรซักอย่าง

“ครับ”

แต่ก็รับคำออกมาคำเดียว และยิ้มอีกครั้ง ยิ้มของเขาทำให้ดวงตาของอี้เฟิงพร่ามัวยิ่งนัก

เดี๋ยวก็แกล้งเป็นลมแล้วให้พาไปนอนที่บ้านเลย พ่อเทวดา

“อย่ามองผมแบบนั้น คนน่ารัก ดวงตากลมโตของคุณกำลังทำผมหลงใหล”

อี้เฟิงแทบอยากพาเขาไปเดินในร้านหนังสือที่อี้เฟิงทำงาน คำเลี่ยนๆนี่อยู่ในเล่มไหนกัน  เพราะอี้เฟิงไม่ค่อยอ่านนิยายรักโรมแนติค แต่เป็นวรรณกรรมเยาวชนและนิยายสืบสวนที่เป็นเทสของอี้เฟิง ประโยคเลี่ยนลิ้นนี่จึงไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

“ผมทำงานร้านหนังสือแต่ไม่คุ้นกับประโยคในนิยายแบบนี้ คุณหยางหยางแนะนำหน่อยว่ามันอยู่ในเล่มไหน”

    

เป็นวิธีการแซวแรง ๆ กัดเจ็บแบบอี้เฟิงคนเก่ง หนุ่มคนนี้เอาแต่ขำเพราะโดนรู้ทันเสียแล้ว เขายกมือเกาแก้มอีกครั้ง ขัดเขินแต่ก็ยังรูปหล่อเหลือเกิน

เกินห้ามใจไม่ให้อี้เฟิงตกหลุมรักเขาด้วย

“นิยายของน้องสาวผมที่ซื้อจากร้านที่คุณทำงาน คุณใส่ถุงห่อให้เธอเอง แต่นั่นเงินผม

เขาเล่าต่ออีกนิดว่าเขาทำงานอยู่บริษัทข้าง ๆเป็นวิศวกรของบริษัทดังเสียด้วยเพิ่งสร้างตึกที่อยู่ในละแวกเมืองนี้เป้นตึกดังของบริษัทค้าขายชั้นนำ น่าจะเป็นคนเก่งพอตัว  พอเขาเล่าเรื่องราวอย่างย่อ อี้เฟิงยิ้มหวานใส่ผู้ชายรูปหล่อคนนี้อีกครั้ง และโค้งคำนับเชิงเหมือนขอบคุณที่เป็นลูกค้าอุดหนุนกัน อีกฝ่ายโค้งตอบ ก็ไม่เข้าใจกันทั้งคู่ว่าจะมาทำอะไรกันแบบนี้ตรงริมถนน ฝนตกพรำขนาดนี้

“คุณหยางหยางมีร่มรึเปล่า ? “

“ไม่มีครับ ผมก็ฝ่าฝนอีกฝั่งมาหาคุณ”

“อดโรแมนติคใต้ร่มเลยเนอะ”

คนรูปหล่อมองหน้าหวานยิ้มทะเล้น เขานึกอยากหยิกแก้มตุ้ยที่อมลมอมยิ้มจนพองลม ดูน่ารักน่าชังในสายตาเขา อยากดูแลเจ้าของแก้มนุ่มนิ่มนี้จริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้น เราก็มานั่งรอฝนซาด้วยกันมั้ย”

หยางหยางคนนั้นไม่ตอบแต่เขาลากมือให้อี้เฟิงไปนั่งด้วยกัน พอปล่อยมือ เขาใช้มือปัดหยดน้ำบนที่นั่งก่อนเชิญให้อี้เฟิงนั่งลงและเขานั่งเก้าอี้ตัวถัดไป

“ฝนซาแล้ว แต่ถึงเสื้อคุณจะแห้งพอดีแต่อยากแนะนำว่าไปทำตัวให้อุ่น ๆ ที่บ้านผมดีกว่า

หยางหยางเลิกคิ้วแปลกใจบ้าง คำชวนดูนัยยะเเฝงเร้น ฟังดูน่าสนใจ น่าคิดมากไม่น้อย

“เเค่ทำตัวให้อุ่น เท่ากับผมจะให้คุณนั่งหน้าฮีตเตอร์ เสื้อโดนน้ำสกปรกจะหาเสื้อเปลี่ยนด้วย อย่าคิดอะไรอื่นสิ”

  

คนรูปหล่อยิ้มขำออกมา เพราะอี้เฟิงพูดเช่นนั้นจะไม่ให้คิดอย่างไรไหว คนน่ารักยิ้มเขินไปด้วยก็เพราะเพิ่งคิดออกว่ามันก็ฟังดูน่าอายที่พูดอะไรแบบนั้นกับคนที่เจอกันไม่นาน

ทั้งคู่นั่งข้าง ๆ กัน และรอให้ฝนนี้ผ่านไป ดูยาวนาน เพราะอาจจะมีพายุเข้า ไม่มีทีท่าจะซาหยุดไป แต่อี้เฟิงยินดีให้ตกแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จัง แทบไม่อยากให้หยุดแต่เดี๋ยวน้ำจะท่วมเมืองเสียก่อน

อี้เฟิงหันมองคนข้าง ๆ แน่นอนอี้เฟิงคิดอยู่แล้วว่าเจอสายตาคมกริบมองอยู่แน่นซึ่งก็จริง คนน่ารักถอนหายใจเบาหวิว ก่อนปลดหูฟังที่ค้างอยู่ที่หูของอี้เฟิงข้างหนึ่งส่งให้

“มาฟังเพลงกัน”

มือแกร่งที่ดูอบอุ่นรับหูฟังข้างนั้นไป ก่อนจะเชิญให้อี้เฟิงเป็นคนเลือกเพลง อี้เฟิงเลือกฟังเพลงสบาย ๆเป็นเปียโนบรรเลงท่ามกลางสายฝน

“คุณอี้เฟิง”

“อื้อ”

“เรื่องที่ผมตกหลุมรักคุณ นั้นเป็นเรื่องจริง”

“ไม่รู้สิ ไม่เห็นเข้าใจเลย แบบนี้ไปเล่าที่บ้านยาว ๆ จะได้เข้าใจ”

หยางหยางยิ้มอีกครั้งเขาถูกชวนไปบ้านสองรอบแล้วก็ควรต้องตอบสนอง อี้เฟิงอมยิ้มแก้มป่องไปแล้วที่จริงก็ที่ชวนผู้ชายแปลกหน้าไปบ้าน มันก็แปลก ๆ แต่เผลอใจไป เผลอพูดไปแล้วด้วย คิดเสียว่าตอบแทนที่เป็นพระเอกให้อี้เฟิงเมื่อครู่นี้แล้วกัน

หลังจากนั้น

มือเรียวสวยข้างหนึ่งของอี้เฟิงยกขึ้นมาช้าทุบเบา ๆ ตรงอกด้านซ้าย

หยางหยางพอรู้ว่าจะพูดถึงอะไร..

“เสียงดังจังเลยว่ามั้ย ?”

“ครับ ผมก็คิดแบบนั้น”

“แต่จากผมดังกว่าคุณนะ คุณหยางหยาง”

“จะแข่งกันหรอ คุณอี้เฟิง”

แม้เสียงฝนและเสียงเพลงจะดังก้องในหูแต่เสียงหัวใจของทั้งสองคนดังกว่านั้น

*****************************************************END WHEN THE RAIN FALL