TITLE : [Fic] for a long time
CHAPTER : 2
PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG - 13
RATE : PG - 13
TELL: คุณแวมไพร์ช่างหยอกเย้า
*******************************************************************************************************
"แผลที่เเขนนี่เอาเรื่องแฮะ แต่ก็ใกล้เสร็จแล้ว
เดี๋ยวขอหาผ้าปิดเเผลครู่นึงนะคุณหยางหยาง"
ต่อจากเหตุการณ์ระทุกขวัญกลางสายฝน อี้เฟิงคิดว่าวันนี้จะเป็นฝันร้ายของเขาเสียแล้ว แต่ก็กลับมีโชคดีที่หนุ่มพลเมืองดีคนหนึ่งช่วยเขาไว้ทัน
แม้คน ๆ นี้จะดูแปลก ๆไปหน่อยในสายตาเขา
ต่อจากเหตุการณ์ระทุกขวัญกลางสายฝน อี้เฟิงคิดว่าวันนี้จะเป็นฝันร้ายของเขาเสียแล้ว แต่ก็กลับมีโชคดีที่หนุ่มพลเมืองดีคนหนึ่งช่วยเขาไว้ทัน
แม้คน ๆ นี้จะดูแปลก ๆไปหน่อยในสายตาเขา
อย่างแรก คือสรรพนามที่พูด ที่ใช้เเทนกัน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่คุ้นหูเลย ท่าน ข้า อย่างกันหลุดมาจากละครประวัติศาสตร์ หรือหนังกำลังภายในเรื่องไหน สอง ร่างกายของเย็นผิดปกติมนุษย์ แต่มีเลือดเนื้อเหมือนมนุษย์ อันนี้หมออย่างเขาไม่เข้าใจ แม้ว่าจะเข้ามาในห้องพักของอี้เฟิงแล้ว เปิดฮีทเตอร์ ร่างกายเขาอุ่นขึ้นเหมือนมนุษย์แต่อีกคนยังคงอุณหภูมิเดิมเหมือนตอนที่อยู่ท่ามกลางสายฝน
สาม นี่คือสิ่งที่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเงอที่สุด แววตาของคุณหยางหยางคนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ เลย
คนเป็นหมอ ก็พอเข้าใจเรื่องจิตวิทยามาบ้าง
แววตาหมอนั่น คุณหยางหยางนั่นแปลก ... แปลกประหลาด
แต่ใช่ว่าเขาจะหวาดกลัว
คุณหมอน้อยคิดเอาเองว่า แววตานั่นไม่ใช่มีไว้เพื่อมองคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
หลงใหล รักใคร่ ภักดี ? เขากลั่นคำจากแววตาจากคุณพลเมืองดีคนนี้ได้มาประมาณนี้
แล้วมันส่งถึงใคร ตัวเขาเองอย่างนั้นหรือ
"คุณหยางหยาง อืม..อาจจะดูประหลาดแต่..คุ้น..ผมคุ้น..คุ้นเคยกับคุณ"
"เรา..."
ดูเหมือนคนรูปหล่ออีกฝั่งจะชอบใจกับสรรพนามแทนทั้งสองคนแบบนี้ เขายกยิ้มพอคุณหมอแตะที่แผลก็นิ่วหน้าลงเล็กน้อยแต่ไม่ได้รู้สึกว่าเขาเจ็บปวดเท่าไหร่มากนัก
"..ข้ากับท่าน..พูดถึงการเจอกัน ต่อให้ท่านไม่เจอข้า ข้าก็จะหาท่านให้เจอ"
อะไรกันอีกล่ะเนี่ย ประโยคเลี่ยน ๆ เฝื่อนหูแบบนั้น
ถ้าเขาเป็นผู้หญิงก็จะเข้าใจว่าโดนจีบซะเเล้ว แต่นี่คงไม่ใช่หนุ่มหล่อสองคนจะมานั่งจีบกันในบ้านก็ใช่เรื่องอยู่
หรือหมอนี่..ยังไงกัน!
"อย่าได้ระแวงข้าเลย ท่านมิต้องกลัวสิ่งใดหากอยุ่กับข้า"
"ผมจะกลัวก็ตรงที่คุณพูดศัพท์แสงแบบนี้นี่เเหละ"
มือคุณหมอพยายามให้เบาที่สุด ใช้มือเรีววกดผ้าพันแผลและสก๊อตเทปปิดเเผลให้อยู่ตัว เมื่อเสร็จเรียกร้อย คุณหยางหยางคนนั้นก็เคลื่อนตัวนั่งให้หลังพิงผนักกับเก้าอี้ที่นั่งอยู่ อี้เฟิงก็ขยับออกมานั่งพิงผนักเช่นกัน
สายตาคุณหมอมองอยุ่ครู่หนึ่ง แล้วก็พลางก้มเก็บอุปกรณ์ทำแผล
หยางหยางมองอีกฝ่าย ด้วยความรู้สึกมากมายหลากหลาย ไม่ว่าความรู้สึกใด ๆก็มอบให้คนผู้นี้หมด
ไม่ว่าจะพันปีกี่ชาติภพ ข้าก็จะตามหาท่าน ไม่ว่าอยู่คนละโลก เราก็จะได้พบกัน ข้าจักปกป้องท่าน จนเลือดแห่งชีวิตข้าจะหยาดหยดสุดท้าย
เลือดหยดสุดท้าย...สำหรับแวมไพร์นั่นมันสำคัญจริง ๆ
เผ่าพันธ์ุแห่งแวมไพร์ แค่เลือดหยดเดียวก็สามารถฟื้นคืนชีวิตได้ หากมีพลังและเพียงแค่เลือดของแวมไพร์แค่เพียงหยดเดียว
ตอนนี้หยางหยางไม่สามารถเสียเลือดได่มากมาย แต่เพื่อคน ๆ นี้ ไม่ว่าเลือดหยดสุดท้าย เขาก็จะมอบให้
เพื่อให้คน ๆนนี้ ทอยิ้มเป็นประกายให้โลกสดใส แม้เขาไม่สามารถสู้แสงนั้นได้
เขาตกหลุมรัก..มนุษย์ผู้นี้เสียเเล้ว
เขาเฝ้ามองอยุ่ใต้เงามืด หลังอาทิตย์ลับเเสง
หากให้รื้อค้นความหลังที่แสนหวานและเจ็บปวด มันมากมาย
200
ปีที่ตามหา กลิ่นอายของมนุษย์ที่ปีศาจผู้นี้หลงใหลไม่ได้จางหายไป
ยังเหมือนเดิม กลิ่นหอมอันเย้ายวน ขนาดทำให้ปีศาจหลงไหล
ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีกับคนทั่วไป แต่มันไม่มีที่สุดสำหรับปีศาจ
ความหอมหวนราวกับอยู่บนฟากฟ้ามันไม่เหมาะกับเขาเลย
แต่ได้หลงใหลไปแล้ว
เขากลับเกิดในโลกนี้อีกครั้งและ หยางหยางตามหาจนเจอ
และข้าก็ได้พบท่าน
"คุณ ...ไหวมั้ย คุณดู...อืม..เจ็บปวดจังเลย"
"...อย่างไรหรือ"
"เเววตาคุณ"
หยางหยางที่เผลอคิดอะไรมากมายแต่เพียงแค่ไม่กี่วินาที กลับโดนคุณหมอใจดีจับได้ คนรุปหล่อมองไปที่อีกฝ่ายที่นั่งท้าวเเขนซ้อนคางได้รูปรับกับใบหน้าน่ารักกับโต๊ะไม้ข้าง ๆ มองมาที่ตน เหมือนพินิจพิจารณาอยู่
"ไม่เป็นไร"
"อีกแล้ว เป็นหน่อยก็ได้ ตัวคุณเย็นชืดอย่างกับน้ำแข็ง หรือคุณมีโรคประจำตัว"
"ไม่มี ไม่เป็นไรจริง ๆ"
"โอเค ๆ ไม่เป็นไรก็ได้ แต่วันนี้คุณจะพักที่นี่ก็ได้นะ มันดึกมากแล้ว แถมพวกคนร้ายอาจจะรอดักทำร้ายอยู่ พักก่อน เช้าค่อยว่ากัน"
อี้เฟิงพูดทั้งที่ตัวเองยังท้าวคางมองพลเมืองดีที่ช่วยเขาไว้ ราวกับโดนดึงดูด เขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นเมื่อมองคนผู้ดีให้ถี่ถ้วน
คุ้นเคย? ไม่มันมากกว่านั้น ยังบอกกอะไรตอนนี้ไม่ได้ ไม่เข้าใจ ยังนิยามไม่ได้
อึดอัดชะมัด
"ว่าไง? ถ้าตกลงจะจัดที่นอนให้เลย"
"เเต่..."
"เป็นอันว่าตกลง ผมไม่อยากให้คุณตากฝนไปทั้งที่เเผลยังไม่หายดี"
คุณหมอตบปากรับคำแทน เอออเองเสร็จสับก่อนจะลุกขึ้นยืน เตรียมตัวทำอย่างที่ตัวเองกล่าว
"เห้ย ให้ตาย พลาดไปได้ไง หน้าผากตรงนี้ของคุณมีเเผลด้วย ทำไมไม่บอกเนี่ย!"
คนเป็นหมอรู้สึกหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก หันหลังกลับไปเอาเครื่องมือทำเเผลอีกครั้ง เปิดฝากล่องพร้อมาสบถว่าตัวเอง และเมื่อเงยหน้ามาจะทำเเผลให้คนไข้ ก็กลับพบอีกคนหัวเราะกลั้วยิ้มใส่เสียแล้ว
"ทำเองมั้ย ฮึ!"
"เชิญท่านเถิด"
คนรุปหล่อคนนั้นยิ้มขำเขา คุณหมอน้อยเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย เลยเเกล้งแตะยาที่ติดอยุ่กับสำลีใส่ไปแรง ๆตรงเเผลที่หน้าผากที่เบี่ยงไปทางว้าย แต่เจ้าของแผลไม่สะทกสะท้านความเจ็บนั้นซักนิด ฝึกมาดีซินะ คุณหมอคิดในใจ จึงเลิกทำอะไรไร้ประโยชน์
"เอาล่ะ!"
อี้เฟิงเอียงตัวหยิบผ้าปิดเเผลพร้อมกับสก๊อตเทปเจ้าเดิมมา สายตาของหยางหยางจับจ้องทุกการกระทำ จนคนที่จับจ้องรู้ตัว แต่ทำเป็นไม่สนใจ จนเมื่อทำเเผลตรงหน้าผากเสร็จ สายตาคุณหมอก็มาหยุด ประสานสายตากับคนไข้จำเป็นในตอนนี้
ไม่กล้ามองแต่ก็อยากมอง เพราะอยากรู้
ความคิดคุณหมอตีกันเต็มไปหมด
"นี่คุณหยางหยาง เราเคยเจอกันมั้ย..งคุณคิดแบบนั้นหรือเปล่า?"
คนรูปหล่อเยี่ยงรูปสลักเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น สายตาเขายังวูบไหวอีกด้วย แต่ยังไม่ละสายตาจากแววตาอีกคู่ที่กำลังประสานกัน มือของเขาไม่ได้จับต้องหรือถืออะไรไว้ หยางหยางยกมือแตะที่ใบหน้านุ่มเนียนใช้นนิ้วมือลากไล้แผ่วเบาจนมาถึงริมฝีปาก และหยุดนิ้วมือไว้เพียงแค่นั้น
"อ่ะ...เอ่อ"
คุณหมอทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยถูกใครจู่โจมในรุปแบบนี้ มือของอี้เฟิงข้างหนึ่งยังคาอยู่ทีแผลตรงหน้าผากอีกฝ่าย ข้างหนึ่งกำอยุ่ข้างลำตัวแต่ไม่สามารถขยับได้ เหมือนถูกสายตาเย่้็นเฉียบเหมือนอุณหภูมิติดลบของหยางหยางสะกดไว้
หยางหยางเพียงหยุดปลายนิ้วไว้ตรงนั้น สายตาของเขามองไปตามมือแกร่งคู่นั้น จุดที่ลากไล้ที่จนจบ นิ้วมือเย็นเยียบมาจรดค้างที่มุมปากทำให้อี้เฟิงรู้สึกแปลกประหลาดและวายหวามขึ้นมา แววตาคู่นั้นก็กลับมาจ้องที่อี้เฟิงเช่นเดิม
"คุณ.."
"ข้าขอโทษ"
สุดท้ายมือเย็นเฉียบนั้นละมือออกไป อี้เฟิงรีบขยับตัวถอยออกไปรในระยะปลอดภัย ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างตั้งคำถาม
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเต็มไปหมด
เขาสามารถขัดขืนได้เต็มกำลัง แต่เมื่อครู่นี้ แม้จะขยับยังไม่อยากทำ
คุ้นเคย คำนี้มันหนาขึ้น เหมือนใช่ ตรงกับความรู้สึก คำนี้ถูกขีดเส้นใต้เอาไว้แล้ว
อี้เฟิงขยับปาก อยากจะพูดอะไรซักอย่างแต่ไม่ทัน ร่างตรงหน้าขยับลุกขึ้นไป และกลายเป็นว่าเขาเองไปรั้งร่างนั้นไว้ที่แขน
"จะไปไหน"
"ท่านดูลำบากใจ"
"ไม่เป็นไร อยู่ที่นี่ คุณอยู่ที่นี่.."
จิตใต่้สำนึกไม่อยากให้เขาไปจึงรั้งเขาไว้โดยเเทบที่สมองยังสั่งการไม่ทันครบหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ด้วยซ้ำ
"อะ เอ่อ... เดี๋ยวจะจัดที่นอนให้ เสื้อผ้าด้วย ตัวเท่าๆกันคงใส่ได้ "
อี้เฟิงปล่อยแขนอีกฝ่ายลง เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ไป แล้วลุกขึ้นหนีจากมุมนี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าของตน ห้องนี้ก็ไม่ได้กว้างใหญ่มาก เขารู้สึกถึงคุณหยางหยางนั่นนั่งลงกับเก้าอี้อีกครั้ง และยังรู้ว่ายังคงถูกสายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่
"จะมองทำไม ไม่มองซักหน่อยได้มั้ย ทำอะไรไม่ได้เลยคุณ"
"มันห้ามไม่ได้"
"ก็ช่วยห้ามซักหน่อยเถอะ"
"ท่านงดงามชวนมอง"
"เอาคำนี้ไปจีบสาวเลยไป"
ยังเหมือนเดิม กลิ่นหอมอันเย้ายวน ขนาดทำให้ปีศาจหลงไหล
ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีกับคนทั่วไป แต่มันไม่มีที่สุดสำหรับปีศาจ
ความหอมหวนราวกับอยู่บนฟากฟ้ามันไม่เหมาะกับเขาเลย
แต่ได้หลงใหลไปแล้ว
เขากลับเกิดในโลกนี้อีกครั้งและ หยางหยางตามหาจนเจอ
และข้าก็ได้พบท่าน
"คุณ ...ไหวมั้ย คุณดู...อืม..เจ็บปวดจังเลย"
"...อย่างไรหรือ"
"เเววตาคุณ"
หยางหยางที่เผลอคิดอะไรมากมายแต่เพียงแค่ไม่กี่วินาที กลับโดนคุณหมอใจดีจับได้ คนรุปหล่อมองไปที่อีกฝ่ายที่นั่งท้าวเเขนซ้อนคางได้รูปรับกับใบหน้าน่ารักกับโต๊ะไม้ข้าง ๆ มองมาที่ตน เหมือนพินิจพิจารณาอยู่
"ไม่เป็นไร"
"อีกแล้ว เป็นหน่อยก็ได้ ตัวคุณเย็นชืดอย่างกับน้ำแข็ง หรือคุณมีโรคประจำตัว"
"ไม่มี ไม่เป็นไรจริง ๆ"
"โอเค ๆ ไม่เป็นไรก็ได้ แต่วันนี้คุณจะพักที่นี่ก็ได้นะ มันดึกมากแล้ว แถมพวกคนร้ายอาจจะรอดักทำร้ายอยู่ พักก่อน เช้าค่อยว่ากัน"
อี้เฟิงพูดทั้งที่ตัวเองยังท้าวคางมองพลเมืองดีที่ช่วยเขาไว้ ราวกับโดนดึงดูด เขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นเมื่อมองคนผู้ดีให้ถี่ถ้วน
คุ้นเคย? ไม่มันมากกว่านั้น ยังบอกกอะไรตอนนี้ไม่ได้ ไม่เข้าใจ ยังนิยามไม่ได้
อึดอัดชะมัด
"ว่าไง? ถ้าตกลงจะจัดที่นอนให้เลย"
"เเต่..."
"เป็นอันว่าตกลง ผมไม่อยากให้คุณตากฝนไปทั้งที่เเผลยังไม่หายดี"
คุณหมอตบปากรับคำแทน เอออเองเสร็จสับก่อนจะลุกขึ้นยืน เตรียมตัวทำอย่างที่ตัวเองกล่าว
"เห้ย ให้ตาย พลาดไปได้ไง หน้าผากตรงนี้ของคุณมีเเผลด้วย ทำไมไม่บอกเนี่ย!"
คนเป็นหมอรู้สึกหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก หันหลังกลับไปเอาเครื่องมือทำเเผลอีกครั้ง เปิดฝากล่องพร้อมาสบถว่าตัวเอง และเมื่อเงยหน้ามาจะทำเเผลให้คนไข้ ก็กลับพบอีกคนหัวเราะกลั้วยิ้มใส่เสียแล้ว
"ทำเองมั้ย ฮึ!"
"เชิญท่านเถิด"
คนรุปหล่อคนนั้นยิ้มขำเขา คุณหมอน้อยเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย เลยเเกล้งแตะยาที่ติดอยุ่กับสำลีใส่ไปแรง ๆตรงเเผลที่หน้าผากที่เบี่ยงไปทางว้าย แต่เจ้าของแผลไม่สะทกสะท้านความเจ็บนั้นซักนิด ฝึกมาดีซินะ คุณหมอคิดในใจ จึงเลิกทำอะไรไร้ประโยชน์
"เอาล่ะ!"
อี้เฟิงเอียงตัวหยิบผ้าปิดเเผลพร้อมกับสก๊อตเทปเจ้าเดิมมา สายตาของหยางหยางจับจ้องทุกการกระทำ จนคนที่จับจ้องรู้ตัว แต่ทำเป็นไม่สนใจ จนเมื่อทำเเผลตรงหน้าผากเสร็จ สายตาคุณหมอก็มาหยุด ประสานสายตากับคนไข้จำเป็นในตอนนี้
ไม่กล้ามองแต่ก็อยากมอง เพราะอยากรู้
ความคิดคุณหมอตีกันเต็มไปหมด
"นี่คุณหยางหยาง เราเคยเจอกันมั้ย..งคุณคิดแบบนั้นหรือเปล่า?"
คนรูปหล่อเยี่ยงรูปสลักเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น สายตาเขายังวูบไหวอีกด้วย แต่ยังไม่ละสายตาจากแววตาอีกคู่ที่กำลังประสานกัน มือของเขาไม่ได้จับต้องหรือถืออะไรไว้ หยางหยางยกมือแตะที่ใบหน้านุ่มเนียนใช้นนิ้วมือลากไล้แผ่วเบาจนมาถึงริมฝีปาก และหยุดนิ้วมือไว้เพียงแค่นั้น
"อ่ะ...เอ่อ"
คุณหมอทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยถูกใครจู่โจมในรุปแบบนี้ มือของอี้เฟิงข้างหนึ่งยังคาอยู่ทีแผลตรงหน้าผากอีกฝ่าย ข้างหนึ่งกำอยุ่ข้างลำตัวแต่ไม่สามารถขยับได้ เหมือนถูกสายตาเย่้็นเฉียบเหมือนอุณหภูมิติดลบของหยางหยางสะกดไว้
หยางหยางเพียงหยุดปลายนิ้วไว้ตรงนั้น สายตาของเขามองไปตามมือแกร่งคู่นั้น จุดที่ลากไล้ที่จนจบ นิ้วมือเย็นเยียบมาจรดค้างที่มุมปากทำให้อี้เฟิงรู้สึกแปลกประหลาดและวายหวามขึ้นมา แววตาคู่นั้นก็กลับมาจ้องที่อี้เฟิงเช่นเดิม
"คุณ.."
"ข้าขอโทษ"
สุดท้ายมือเย็นเฉียบนั้นละมือออกไป อี้เฟิงรีบขยับตัวถอยออกไปรในระยะปลอดภัย ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างตั้งคำถาม
ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเต็มไปหมด
เขาสามารถขัดขืนได้เต็มกำลัง แต่เมื่อครู่นี้ แม้จะขยับยังไม่อยากทำ
คุ้นเคย คำนี้มันหนาขึ้น เหมือนใช่ ตรงกับความรู้สึก คำนี้ถูกขีดเส้นใต้เอาไว้แล้ว
อี้เฟิงขยับปาก อยากจะพูดอะไรซักอย่างแต่ไม่ทัน ร่างตรงหน้าขยับลุกขึ้นไป และกลายเป็นว่าเขาเองไปรั้งร่างนั้นไว้ที่แขน
"จะไปไหน"
"ท่านดูลำบากใจ"
"ไม่เป็นไร อยู่ที่นี่ คุณอยู่ที่นี่.."
จิตใต่้สำนึกไม่อยากให้เขาไปจึงรั้งเขาไว้โดยเเทบที่สมองยังสั่งการไม่ทันครบหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ด้วยซ้ำ
"อะ เอ่อ... เดี๋ยวจะจัดที่นอนให้ เสื้อผ้าด้วย ตัวเท่าๆกันคงใส่ได้ "
อี้เฟิงปล่อยแขนอีกฝ่ายลง เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ไป แล้วลุกขึ้นหนีจากมุมนี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าของตน ห้องนี้ก็ไม่ได้กว้างใหญ่มาก เขารู้สึกถึงคุณหยางหยางนั่นนั่งลงกับเก้าอี้อีกครั้ง และยังรู้ว่ายังคงถูกสายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่
"จะมองทำไม ไม่มองซักหน่อยได้มั้ย ทำอะไรไม่ได้เลยคุณ"
"มันห้ามไม่ได้"
"ก็ช่วยห้ามซักหน่อยเถอะ"
"ท่านงดงามชวนมอง"
"เอาคำนี้ไปจีบสาวเลยไป"
เป็นบทสนทนาอะไรก็ไม่รู้ น่าขนลุกชะมัด พูดไปก็เหมือนโดนเเกล้งซ้ำ ๆ อี้เฟิงคิดแต่หมอนั่นมองเขาด้วยสายตาอะไรก้ไม่รู้ไม่อยากเข้าใจ ให้ตาย คุณหมอคิดว่าอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในห้องของเขา
และเมื่อพยายามหาก้ได้ชุดเสื้อก้ลามและกางเกงวอร์มสมัยมหาลัยมาได้หนึ่งตัวที่คาดว่าคุณหยางหยางคนนั้นคงใส่ได้
คุณหมอวางมันลงที่โต๊ะ ไม่พูดอะไรต่อ และเดินตรงไปยังห้องน้ำ ไม่มองหน้า ไม่พูดด้วย ไม่ทุกอย่าง รู้สึกแปลก ๆ อี้เฟิงคิดอยู่คนเดียว
"ท่านเองก็ไม่เป็นไร ใช่หรือไม่"
"ไม่!"
"แก้มท่านเป็นสีแดงเช่นลูกเบอร์รี่ป่า"
คนคนนี้นี่!...
อี้เฟิงยกมือสองข้างแตะที่แก้มตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นแบบนั้นจนเขาเดินผ่านกระจกตู้เสื้อผ้า และเป็นอย่างที่หยางหยางว่าจริง ๆ
"ข้าคิดว่าท่านน่าจะเป็นไข้"
คุณหมอน้อยเม้มปากหงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีกระดับ เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นไรอะไรทั้งนั้น ร่างกายของเขาแข็งแรงโดนฝนแค่นี้สบายมาก แต่เพราะ....
"ช่างผมเถอะหน่า"
เพราะเขา ที่ทำให้เป็น
"ฮึ"
หยางหยางพิจารณาความน่ารักน่าชังของมนุษย์ตรงหน้า .... เขาเพิ่งระลึกได้ว่านี่เป็นครั้งที่สองที่เขาได้ยกยิ้มอย่างจริงใจ ในรอบหลายร้อยปี
****************************************************TBC3
.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น