[SFic] คู่แข่ง- หยางเฟิง

[SFic]  คู่แข่ง
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
Rating :: PG- 13




**********************************************************************************************************************************




"เฟิงเฟิง"



วันนี้คุณเจ้าของนิยายสิบล้านเล่มโทรนัดทั้งทีมนักแสดงนำชาย ทั้ง 5 หรือที่หลาย ๆ คนเรียกว่า LOST5 มาทานข้าวด้วยกัน ประกอบกับนำตัวอย่างของใหม่สินค้าที่เพิ่งส่งตรงจากโรงงานสด ๆ ร้อน ๆมาให้ดูกันด้วย ทุกคนที่หลังจากทานข้าวกันเสร็จก็นั่งดูกันอย่างสนุกสนาน


ก็รวมทั้งอี้เฟิง และหยางหยางด้วย



พี่ ๆ คนอื่นนั่งหยอกล้อกันไปมา ทั้งคู่ที่อายุน้อยที่สุดในรอบวงนี้ก็ไม่เเพ้กัน หยิบดูของชิ้นนั้นชิ้นนี้ เปิดดูโฟโตบุ๊คไปเมื่อวันที่ถ่ายทำซีนนั้นกันว่าสนุกเพียงใด 



หยางหยางนั่งมองสินค้าน่าสนใจชิ้นหนึ่ง เขาสนใจมันมากเป็นพิเศษ



ก็จะไม่น่าสนใจได้อย่างไร เฟิงเฟิงที่เป็นเทียนเจินขนาดมินิ 





เป็นแมวตัวโตนั่นก็น่ารักอยู่แล้ว พอเป็นมินิเทียนเจินก็น่ารักไปอีกแบบ พอคิดแล้วว่าจะเอาเจ้ามินิเทียนเจินแสนน่ารักนี่กลับไปนั่งจ้องตาด้วยซักหนึ่งตัว หยางหยางก็หันไปไถ่ถามหนานไพ่ซานซูและเขาสัญญาว่าจะให้ทางโรงงานส่งกลับไปให้ที่บ้านแน่นอนจะเอาไปกี่ตัวก็ให้บอกจำนวนมา หยางหยางก็กางนิ้วมือไปเต็มฝ่ามือ เป็นที่รู้กันว่าจะจัดให้ หลังจากนั้นซานซูก็หันไปจ้อกับทีมคนมีอายุต่อ ดูท่าทางกลุ่มนั้นจะออกนอกเรื่องเต้ามู่ปี้จี้ไปใหญ่เเล้ว หยางหยางเอียงคอมองผู้ใหญ่ในกลุ่มนั้น ยิ้มให้ก่อนจะหันกลับมาสนใจเจ้าฟิกเกอร์มินิเทียนเจินนี่ต่อ เขารู้สึกชอบจริง ๆ เหมือนเฟิงเฟิงของเขามาก โดยเฉพาะดวงตาใสบริสุทธิ์นั้น




"นี่นายน่ะ!"
"ห่ะ หา?"




หยางหยางตกใจกับเสียงวลีที่ค่อนข้างดังและทะลุความคิดเขามา กลุ่มผู้ใหญ่ข้าง ๆ เอียงมองนิดหน่อย แต่ก็เพียงแค่นั้นและหันไปจับกลุ่มคุยกันเช่นเดิม เจา้สองคนนี้ก็เป็นอย่างนี้ประจำ




"มีอะไรเล่าเฟิงเฟิง จ้องตาเขม็งแบบนั้น ผมทำอะไรผิดอีกรึไง"




หยางหยางค่อนข้างระแวง เพราะรุ่นพี่ยืนท้าวเอว จ้องตาเขม็งมายังเขาเหมือนจะเขมือบหัวเขาได้อยู่แล้ว พร้อมมองหางตาไปยังเจ้ามินิเทียนเจินที่อยู่ตรงหน้าหยางหยาง แล้วก็หันมาเขม็งใส่เขาอีกรอบ




"เจ้าฟิกเกอร์นั่นน่ะ นายสั่งไปด้วยเหรอ"
"ก็ครับ น่ารักดี ดูสิ ตาใสๆ งี้เหมือนพี่เลย"
"อ่ะ..เออ"



อี้เฟิงหลบสายตาหยางหยางตอนคำชมที่นั้นหลุดออกมา เพราะหยางหยางก็ฉายแววตาบางอย่างที่ทำให้อี้เฟิงไม่กล้ามอง พอพูดจบก็กลับเป็นเจ้าเเกะหยางแสนอ้อนของพี่ ๆ เหมือนเดิม นั่นเเหละ อี้เฟิงก็หันกลับมาจ้องได้เป็นปกติ ไม่มีพิษภัยอะไรกับเทพบุตรเเห่งชาติ


"กี่ตัว"
"5 เลย"
"เอาไปทำอะไรตั้งเยอะเเยะ"
"บ้านผมออกกว้าง มีพี่เต็มบ้าน บ้านผมคงสดใสขึ้นเป็นกอง"




ยิงมาไม่ยั้ง ไอ้บ้า อีเฟิงคิด และในขณะที่ฟังก็ทำอะไรไม่ถูก มือยกค้าง อ้าปากหุบๆอ้าๆ พะงับเป็นปลาทองอยู่อย่างนั้น 
หยางหยางมองภาพคนพี่ตรงหน้า แสนน่าเอ็นดู หยางหยางคิดพลางยิ้มขำ อี้เฟิงด่า 'ไอบ้า' ออกมาเบา ๆใส่เขา เพราะเกรงใจพี่ ๆ ข้างที่ยังคงคุยกันอย่างออกรส



"แล้วเจ้านั่น นายคิดว่ามัน.. น่ารักหรอ?"
"ก็ครับ น่ารักดีนี่ เฟิงเฟิงว่าไง ฟิกเกอร์ย่อขนาดที่มันเหมือนพี่ มันก็ต้องน่ารักเหมือนต้นแบบซี่ ถูกแล้ว"




อี้เฟิงลอบถอนหายใจเบา ๆเหมือนข่มอารมณ์ไว้ เมื่อกี้แอบเห็นพี่หลิวหัวเราะออกมาแล้ว คนอื่นๆ ก็มีแอบมอง แต่ก็ไม่สนใจเมื่อผ่านไปซักพัก หยางหยางยิ้มรับคำถามต่อจากนั้น


"ก็เออ เจ้าฟิกเกอร์หน้าตาเหมือนฉันมันน่ารัก..แต่ก็..เอ่อ"
"เฟิงเฟิง จะถามอะไรผมกันแน่"
"ก็แบบ.. โอย จะพูดยังไงดีวะ"


หยางหยางเห็นคนตรงหน้ายกมือขยี้กลุ่มผมตัวเอง อย่างหงุดหงิดที่หาและเรียบเรียงคำถามที่อยากจะถามเขาไม่ได้ แต่คนน้องก็พอเข้าใจเลา ๆ เเล้วว่า หลี่อี้เฟิงคนนี้จะถามอะไร 




แต่ก็ รอให้ออกจากปากเขาเองดีกว่า มันชื่นใจกว่ากันเยอะ




"ครับ?์"
"ก็เเบบ เจ้าฟิกเกอร์มินินี่มันน่ารักเหมือนฉัน ก็จริง..แต่..นายสั่งไปตั้งเยอะ .."
"ครับ ก็บอกแล้ว ก็เหมือนมีเฟิงเฟิงอยู่ในบ้านนผมทุกที่ ชื่นใจดี"
"เออ ..ก็รู้สึกดีอยู่หรอกนะ แต่นายชอบเจ้านั่นมากเลยหรอ"



เเหน่ะ..หยางหยางนึกขำและแอบเเซวล้อรุ่นพี่คนน่ารักในใจ ความในใจหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัวอ แบบนั้นไม่สมกับเป็นหลี่อี้เฟิง อ้อมโลกมากเกินไปแล้วพี่ชาย 
หยางหยางคิดว่าเขาควรจะทำให้ทางอ้อมนั่นเเคบกว่านี้หน่อย




"ก็ครับ ..เฟิงเฟิง มีอะไรจะถามผมอีกไหม หมดแล้วใช่มั้ย"
"ยัง!"
"ก็ว่าไง?"
"เอ่อ.."



หยางหยางทำท่ารอแล้วรอเล่า พลางยกฟิกเกอร์มินิเทียนเจินนั่นมากอดไว้ด้วย อี้เฟิงเบิกตาโต เม้มปาก เหมือนรู้สึกได้ว่าอารมณ์อี้เฟิงเปลี่ยนไประดับหนึ่ง หยางหยางจุดยิ้มพอใจแล้วกอดเจ้ามินิเทียนเจินให้แนบสนิทกว่าเดิม




"พอ ไม่ต้องกอดเจ้ามินิเทียนเจินแล้ว มันจะอุ่นตรงไหน"
"เอ้า"


รุ่นน้องร้องอุทานดัง อี้เฟิงลุกจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามหยางหยางมาดึงเจ้ามินิเทียนเจินออกจากอกหยางหยางไป แล้วหยิบไปวางกลางวงสนทนาผู้ใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ หลี่อี้เฟิงเห็นนะว่าคุณลุงพวกนั้นกำลังแอบหัวเราะอยู่ เออ ช่างก่อน ค่อยคิดบัญชีทีหลัง 



ก็คนมันหงุดหงิดนี่หว่า สั่งไปตั้งเยอะแยะ 5 ตัว ไปตั้งเต็มบ้านแบบนั้น มีที่เดินรึไง ถึงจะบอกว่าน่ารักเท่ากัน แต่ฉันไม่น่ามองตรงไหนหรือ




อี้เฟิงเอ่ยในใจอย่างหงุดหงิด พอเห็นหยางหยางมองเจ้าฟิกเกอร์หน้าตาเหมือนเขาอย่างชื่นชมชื่นใจรักใคร่แบบนั้น แล้วอยากจะเอาตุ๊กตาด้วงที่อยู่ข้างๆ มือ ฟาดซักป๊าบสองป๊าบ





"เฟิงเฟิง"
"เออ"
"พี่รู้มั้ยพี่ทำตัวแปลก ๆ ดูหงุดหงิด"
"ก็เออ หงุดหงิดอ่ะ"


หยางหยางยิ้มอีกแล้ว อี้เฟิงมองเห็นยิ้มนั้นแล้วใจอ่อนทุกที ฉันต้องแพ้อะไรมันซักอย่าง ต้องเตรียมตัวรับมือ อี้เฟิงมองหาที่นั่งกลับมานั่งที่เดิม แต่หยางหยางลุกจากที่เดิมที่้อยู่ตรงข้ามเทพบุตรแห่งชาติ ลุกมานั่งข้าง ๆ พร้อมเอาเจ้ามินิเทียนเจินมาไว้ในอ้อมอกอีกครัง้


"พี่กำลังหึงผม"
"ห๊ะ ? บ้า ไอบ้า มโนมาก คิดอะไร?"
"งั้น.."


คนหล่อกดจมูกไปที่ส่วนหัวของฟิกเกอร์มินิเทียนเจินที่อยู่ในอก อี้เฟิงบกตากว้าง ถ้าให้หยางหยางบรรยายก็เหมือนแมวสวยๆ กำลังโกรธหางฟู ขนฟูฟ่อง น่าเเกล้งเป็นที่สุด นี่เป็นวิธีที่หยางหยางแก้เผ็ดคนขี้หึงแต่ไม่ยอมรับบางทีอาจจะไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ เขาเห็นอยู่แล้ว แต่เฟิงเฟิงของเขาไม่ยอมเอ่ย อ้อมโลก แต่ก็เพราะนิสัยเจ้าตัว ไม่ได้นึกโกรธอะไร 


"เอ๊ะ! หยางหยางเอาไปวางตรงไหนนั้นเลยนะ!"


อี้เฟิงชี้ไปยังกลางวงสนทนาคุณลุง หยางหยางไม่ได้ยอมเชื่อฟังขนาดนั้น อี้เฟิงก็ดึงออกจากอ้อมกอดคนข้างๆ ไปวางโครมเสียเอง


"ซานซู เจ้าหยางหยางนั่นมีโควต้าฟิกเกอร์นี่ได้แค่ 1 ตัว !"
"โอเค"



พอได้ยินเจ้าของนิยายรับคำ ก็หันไปตาขวางใส่รุ่นน้องตัวแสบของตัวเองต่อ หยางหยางนั่งยิ้มรอรับคำเอ็ดตะโรของรุ่นพี่ไว้เเล้ว อี้เฟิงหมั่นไส้มากเลยคว้าไหล่หยางหยางเขย่าให้หายโมโห จนอีกคนต้องบอกให้พอ บอกว่าจะตายแล้วถึงจะหยุด หยางหยางไม่คิดว่าคนที่ขี้หึงมาก ๆ แม้แต่กับตุ๊กตาที่เหมือนหน้าตาตัวเองอย่างกับแมวก๊อปปี้เพลสมา แต่เอาเถอะ เพราะหลี่อี้เฟิงคนนี้มีความรู้สึกกับเขา ความรู้สึกที่มาตรงถึงใจเขา ต่อให้เขย่าเขาจนหัวหลุดก็ไม่เป็นไร


เวลาแมวหวงของน่ารักแทบเเย่ หยางหยางที่อาการแย่ เมื่อครู่นี้เขาคิดว่าตัวเองจะหน้ามืดไปหอมเเก้มพี่ชายที่รักซักที ให้หายหมั่นเขี้ยว แต่ก็ติดว่ามีสายตาหวงลูกสาวอย่างกับพ่อของพี่เหยาและพี่หลิว สายตาล้อเลียนของพี่เหว่ย แถมซานซูยังกลั้วหัวเราะเสียอีก โอเค หยางหยางคนนี้จะยอมเงียบ ๆ ไปก่อนแล้วกัน



"เฟิงเฟิง"
"เออ!"
"พี่น่ารัก แต่เจ้านั่นเหมือนพี่ ก็น่ารักเหมือนกันนะ"
"ไม่เหมือน"
"ครับ โอเคๆ ไม่เหมือน"
"1 ตัว โอเค๊?์"
"โอเค เฟิงเฟิง ผมซื้อแค่ 1 "
"เออดี"



"แต่พี่ครับ..ขอเฟิงเฟิงคนนี้ อีก 1 ไปนอนที่บ้านผมซักคืน แล้วผมจะไม่สนใจเจ้านั่นไปมากกว่าไว้ดูหน้าตอนคิดถึงพี่"
หยางหยางพูด พลางมือข้างหนึ่งท้าวคางอย่างเท่ และอีกมือหนึ่งชี้มาที่...





ฉัน? -- อี้เฟิงขมวดคิ้ว แล้วยกมือชี้ตัวเองย้ำอีกที หยางหยางก็พยักหน้ารับคำ ใช่





หยางหยาง แกชักจะมากเกินไปแล้ว


. 

อี้เฟิงเม้มปากเอี้ยวคอหัว หันมองเจ้ารุ่นน้องที่มีข้อต่อรองแสนกวนบาทา คิด ประมวลผลเสร็จก็ตวัดตากลับมามองเจ้ารุ่นน้องที่ส่งสายตาที่มีแค่เขาเเปลได้มาให้ เจ้าเด็กนี่ เขาไม่ใช่อาหารเเกะนะ! 
แต่ก็เอาเถอะ รุ่นพี่ใจดีอย่างเขาก็ไม่อยากว่าน้องให้เสียกำลังใจ





"เคลียร์คิวว่าง ก็ค่อยเอารถมารับนะ"












************************************************************************************************************** END คู่แข่ง