[Sfic] ที่สุดในโลก -หยางเฟิง

TITLE :: [Sfic]  ที่สุดในโลก
Pairing :: Yangyang x Liyifeng
RATE : PG-13 


**************************************************************************************************************

"เฟิงเกอ ? "




หลังจากหยางหยางออกจากกองถ่ายมา ซึ่งนี่ก็ล่วงเวลามาเกือบตีสองของอีกวันเพราะคิวเยอะจนต้องถ่ายให้ทันตามกำหนดฉาย พอออกมาได้เกือบถึงล็อบบี้โรงแรม เขายืนรอลิฟต์อยู่ซักพัก เขาเห็นคนลึกลับคนหนึ่ง นั่งอยู่ใกล้ ๆ กับล็อบบี้ และเดินตามเข้ามาในลิฟต์ด้วย ทันทีที่เห็นเขาเดินเข้าลิฟต์มา




คุ้น ๆ 





"หยางหยาง"




เขาได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแผ่วเบาข้างหู คนคนนั้นซึ่งน่าจะเป็นผู้ชายจากการคาดเดาครั้งแรก แต่พอเขาได้ยินเสียงและรู้กลิ่นเบาบางจากน้ำหอมกลิ่นอ่อน ๆ ที่คุ้นเคย




ให้ตายสิ..



หลังจากลิฟต์ถึงชั้นที่ต้องการ ทีมงานเดินออกไปก่อนเพื่อดูว่ามีแฟนคลับของหยางหยางขึ้นมาด้วยหรือเปล่า เมื่อตรวจแล้วไม่มีอะไร จึงให้หยางหยางออกมา ในลิฟต์มีคนอื่นที่เป้นนักท่องเที่ยวปนอยุ่ด้วย และเทพบุตรแห่งชาติก็แอบเนียนเป็นักท่องเที่ยวที่แต่งตัวมิดชิดจนเกินเหตุ



"พี่ครับ ผมขอตัวไปด้านล่างซักครู่"


ทีมงานทั้งหมดงงและขมวดคิ้ว เตือนให้หยางหยางระวัง เพราะอย่างไร ต่อให้ขัดคำ เด็กคนนี้ก็จะลงไป และเขาไม่เคยขออะไรไม่มีเหตุผล


"อย่านานนัก"





เมื่อตอบรับคำเตือนจากทีมงาน ประตูลิฟต์์ปิดลง ลิฟต์ขึ้นไปต่ออีกสองชั้น เพื่อส่งแขกคนอื่นออกจากลิฟต์ เและเหลือแค่หยางหยาง



"ให้ตายสิ หลี่อี้เฟิง พี่กำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย"
"ก็ทำไม อยากมาหาไม่ได้รึไง"
"ได้ครับ แต่พี่ไม่บอกผม ถ้าผมไม่เจอพี่ จะทำไง"
"แล้วนายจะไปไหนล่ะ นอกจากกองถ่ายกับโรงแรม"
"ไม่ได้ไปไหน"
"นั่นล่ะ ฉันจะต้องเจอนายแน่นอน ฉันรูัเวลาดี นอกจากเสียว่าจะไปเถลไถลที่ไหน"
"ไม่ไปไหนหรอกครับ ผมเหนื่อยจะตายไป"

พูดจบบทสนทนาสั้น ๆนี้ก็จบลงด้วยการกอดอย่างจู่โจมของหยางหยาง และปล่อยอกอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวใครมาเห็น เขากดลิฟต์เปิดออกในชั้นล็อบบี้เค้าท์เตอร์พิเศษสำหรับแขกวีไอพี เป็นชั้นที่วงบและเป็นส่วนตัว บาร์ยังเปิดอยู่ เขาจึงขอใช้บริการ มีพนักงานต้อนรับนำทางไปที่นั่งส่วนตัวที่หยางหยางมักจะมานั่งทอดอารมณืเวลาเหนื่แยละต้องการพักผ่อนคนเดียว



"พี่มีธุระอะไรหรือเปล่าหรือแค่อยากเจอ"
"เป็นอย่างหลัง จะมาหานาย ฉันจำเป็นต้องมีธุระหรือ? ถ้าแบบนั้นฉันไม่มี กลับก็ได้"
"เดี๋ยวสิครับ ผมแค่ถาม ผมดีใจจนทำอะไรไม่ถถูก ปกติก็มีแค่ผมที่ไปหาพี่ "



อี้เฟิงเปิดสิ่งปิดบังหน้าตาออก หยางหยางเห็นใบหน้าที่เเสนคิดถึง ดวงตาคู่เดิมที่เขาชอบ หยางหยางสบตาคู่นั้นเพียงครู่หนึ่งเท่านั้น เจา้ของสายตานั้นก็หลบไป แต่ก็ส่งยิ้มก่อนหลบให้พอใจเต้น


"วันนี้ก็มาหาบ้าง ทำตัวเป็นแฟนคลับนายวันนึง มาดูว่านายเหนื่อยแค่ไหน "

หยางหยางยิ้มกว้างกับคำตอบ ก่อนเอื้อมมือไปคว้ามือนุ่มนิ่มของคนพี่ไว้ ขอมาแนบใบหน้าหล่อให้ชื่นใจก่อนจูบที่มืออย่างเเผ่วเบาแต่มากมายความรู้สึก



"เห็นหน้าฉันนายคงหายเหนื่อย "



เพราะอีกฝ่ายรู้ว่าหยางหยางรักหลี่อี้เฟิงคนนี้มากแค่ไหน แค่ใบหน้าน่ารัก ดวงตาที่ส่องประกายและรอยยิ้มที่สดใสนั้น นี่คือขุมพลังของเขาที่จะทำให้เขามีพลังทำงานต่อไปในวันพรุ่งนี้




"ไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้วครับ"


อี้เฟิงฟังจบคำก็ยิ้มเขินจนแก้มตุ่ย และยิ้มกว้างยิงฟัน่งบอกว่าเขาเขินยิ่งกว่าเดิมเมื่อหยางหยางยกมือของอี้เฟิงที่คว้าไปแนบหน้าเมื่อซักครู่นี้ เปลี่ยนเป็นแนบตรงหน้าอกแกร่งให้รู้สึกการเต้นของหัวใจ


เมื่อสบตากันอีกครั้ง หยางหยางก็กลายเป็นคนที่มี่ความสุขที่สุดในโลกไปแล้ว จากสายตาของของหลี่อี้เฟิง แน่นอนเขาก็มีความสุขที่ตัวเองได้กลายเป็นความสุขของใครคนหนึ่ง 






คนน่ารักยังคงยิ้มเขิน เพราะหยางหยางโยกตัวซ้ายทีขวาทีแต่ตำเเหน่งมือของอี้เฟิง ยังอยู่ทีเ่ดิ แต่
จังหวะการเต้นของหัวใจหยางหยางกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนอี้เฟิงเขินเสียเอง


ยังไม่พอ หยางหยางที่นั่งอีกฝั่ง ยังส่งคำหวาน ๆ มาให้อีก


"คนอะไรน่ารักที่สุดในโลก"



โลกของทั้งสองคนเป็นโลกใบเดียวกันแล้ว
อี้เฟิงหัวเราะ ที่เก๊กไว้พังหมดแล้ว เขาจึงแค่ส่งค้อนแบบที่ทำเป็นประจำให้ไป 


"คนอะไรเลี่ยนที่สุดในโลก"

************************************************************************************************************** END ที่สุดในโลก