TITLE : [SFic] 817
PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG - 16
************************************************************************
"ช้านะครับพี่"
"ก็มันติดงานนี่หว่า แฟนคลับมารอเยอะด้วย"
ร่างหนึ่งที่วิ่งฝ่าสายฝนปรอยมาจากตึกข้าง และทรุดนั่งอย่างเร็ว หลี่อี้เฟิงที่รีบเร่งออกมาจากที่พักเป็นโรงแรมข้างร้านบะหมี่ที่เขากำลังนั่งอยู่ อี้เฟิงใส่ที่ปกปิดมาทั้งแมซกันลมกันฝุ่นทั้งแว่นสายตาหนาเตอะ แต่งชุดวอร์มกางเกงขายาว ใส่ฮู้ดปกปิดครบถ้วน แต่ที่พิเศษก็คือตรงฮู็ดนี่ล่ะ
ของใครก็ไม่รู้ ส่งมาให้วันก่อน บอกว่าให้ใส่มาในวันสำคัญนะ
ก็วันนี้เป็นวันสำคัญ
817
ว่าแต่ ตัวเองเป็นจางฉี่หลิงแท้ ๆ แต่ดันเอาฮู้ดให้เขาที่เป็นอู๋เสียใส่แทน
แบบนี้มันเขินกว่าเดิมอีก
แบบว่า...เอาเสื้อเขามาใส่แทน เหมือนจะได้ไออุ่นจากเขาเลย ..อะไรทำนองนี้
"คิดดีที่ให้พี่ใส่ฮู้ดน้ำเงินนี่ไว้ ขอโทษด้วยนะครับ ที่จะต้องมาเจอกันด้านนอก ทั้งที่ฝนตกขนาดนี้"
"เอาหน่า คิดอะไรมาก ฉันก็นัดมาเอง ไหน ๆนายก็ถึงเซี่ยงไฮ้ คืนวันสำคัญก็ควรจะเจอกัน จริงมั้ย จาง-ฉี่-หลิง"
"ครับ คุณอู๋เสียว่าแต่เสื้อฮู็ดนี่สีสวยดีนะครับ เข้ากับคุณมาก"
"แน่ ~~ นอน ใครก้ไม่รู้ให้มา~"
อี้เฟิงพูดเขาพลางเอี้ยวคอซ้ายขวาตามพยางค์ดูน่ารักในสายตาอีกฝ่าย คนมองแทบอยากจะยกมือหยิกแก้มเสียที หมั่นเขี้ยวเหลือเกิน อี้เฟิงที่หยางหยางมอง ดูเข้ากับฮู้ดน้ำเงินไม่น้อยด้วยสีผิวขาวผ่องที่ตัดกับฮู้ดน้ำเงินเข้มนั่น พอคลุมฮู็ดที่ปิดมาปรกถึงครึ่งผมหน้าม้าแล้ว ดูน่ารักเกินจนหยางหยางแทบอยากโผเข้ากอด
เสื้อผ้าของเขาอยู่กับอีกคน อย่างน้อยนั่นคือตัวเเทน ไม่ได้กอดกัน ขอให้เสื้อผ้าได้รับไออุ่นแทนก็ยังดี
แต่ถ้าให้มองอีกมุม หยางหยางแอบคิิดไว้ว่า ไอ้ที่เขาพูด ๆกันว่า ให้คนที่ชอบใส่เสื้อของตัวเองแล้วชวนจินตนาการไปไกลนี่มันเรื่องจริง พลังรุนแรงเสียด้วย
ไว้หมาป่าจะล่าหนูน้อยในฮู้ดน้ำเงินแทนวันหลังแล้วกัน
"คอยนานขนาดไหน?"
"ไม่นานครับ ผมเองก็เพิ่งจะมานั่งได้ครู่นึง"
หยางหยางที่คอยอี้เฟิงได้ไม่นานนัก สถานที่นัดกันเป็นร้านบะหมี่เล็ก ๆ ที่เหมือนจะเป็นร้านเก่าแก่ตรงย่านนี้แต่ค่อนอขางอยู่ในมุมอับ คับแคบไปเสียหน่อย แต่จำได้ว่า พี่ผู้จัดการคนเก่าของอี้เฟิงเคยที่มาเป็นผู้จัดการของหยางหยางบอกว่าร้านนี้อร่อยเด็ดสุด ๆ แม้จะคับแคบ ดูเก่าไปหน่อย แต่ป้าเจ้าของร้านฝีมือดีขั้นเทพ อี้เฟิงก็เคยได้ลิ้มรสแต่เป็นในห่อกระดาษ จนเมื่อนึกออก ร้านนนี้อยู่ใกล้กำเเพงโรงแรมของอี้เฟิงและไม่ห่างจากที่พักของหยางหยางเกินห้าหกบล็อคถนน เป็นสถานที่ที่ไม่เลวในยามดึกสงัดข้ามคืนของอีกวัน และแฟนคลับของพวกเขาน่าจะสลายตัวกันไปนอนกันหมดเเล้ว
"พี่สั่งก่อนเลย"
"เอ๋ นายยังไม่ได้สั่งหรอ?"
"ก็รอกันก่อน ถ้าสั่งไปกินก่อนอิ่มก่อน ผมหลับคาตักพี่จริง ๆนะ"
"ใครจะให้นายนอนตัก"
"พี่ไง ตัวพี่อุ่นดีนะ ผมชอบ"
จนคุณป้ามารับออเดอร์ ได้ยินคำหยอกเอินกันของเด็ก ๆก็ยกยิ้มด้วย อี้เฟิงหันไปหาส่งสายตาเคืองให้หยางหยาง เลิกพพูดก่อนจะได้มั้ย ป้าเขาจะคิดยังไงกัน จนสุดท้ายก็ได้เมนูง่าย ๆ เป็นบะหมี่หมูสับคนละถ้วย คุณป้ารับออเดอร์เเถมพ่วงประโยคให้นิดหน่อย
"หนูสองคนน่ารักดีนะ หนูคนนี้หน้าตาน่ารักดีจัง พ่อหนุ่มดูแลดี ๆ นะ"
ลำดับคือ หนูคนนี้ คุณป้าหันมาฝั่งอี้เฟิง และต่อด้วยน่ารักดี และต่อด้วยหันไปหาหยางหยาง ย้ำคำว่าพ่อหนุ่ม และให้ดูแล หนูคนนี้ ให้ดี
"เห็นมั้ย เจ้าบ้า คุณป้าพูดอะไรแปลก ๆเลยอ่ะ!"
"ความผิดเมื่อไหร่ ก็พี่ดันน่ารักขนาดนี้"
"อย่ามาเถียงนะ!"
"ยอมแล้วเฟิงเฟิง แฟนที่ดีจะไม่เถียงครับ"
ไอ้บ้านี่... อี้เฟิงมองหยางหยางด้วยสายตาค้อนสุดพลัง เขาเจอมุขแบบนี้ของหยางหยางไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ในกองก็ยิงใส่ไม่ยั้ง ในเเมสเสจ อีเมล ข้อความต่าง ๆก็อ่านจนเขินม้วนหมอนพังไปหลายใบ ตอนนี้เขามีภูมิต้านทานบ้างแล้ว และมือไวขึ้นด้วย
"โอ๊ย เฟิงเฟิง ตีผมอีกแล้ว เขินอฃขนาดนี้เชียว"
"อย่าเอะไปสิ ก็นายชอบพูดให้ฉันเขิน นายชอบเเกล้งฉัน"
"ก็แกล้งพี่แล้วพี่จะเขิน ก็มันน่ารักดี "
"หยุดเลย พอ! จะมามุขไหนอีก"
หยางหยางถอนหายใจ เขาส่ายหัวเบา ๆ อี้เฟิงเห็นก็เอียงคอสงสัย อีกฝ่ายใส่เสื้อผ้าเป็นชุดง่าย ๆอย่างฮู้ดสีขาว กางเกงสามส่วนของผู้ชายทั่วไป รู้สึกจะเป็นยี่ห้อเดียวกับของอี้เฟิงเสียด้วย พร้อมแมซปิกปากสีดำดูเท่ไม่น้อย แต่ตอนนี้เขาค้างมันไว้ตรงปลายคาง เปิดเผยใบหน้าให้อี้เฟิงเห็นแก้คิดถึง
"ผมนี่ตลกจริง อ้อมค้อมอยู่ได้ ก็แค่อยากบอกว่า ผมคิดถึงเฟิงเฟิง"
อี้เฟิงอมยิ้ม ก่อนสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ตอนนี้ที่ร้านมีแต่ถ้วยบะหมี่กับตะเกียบ ไม่มีหมอน อี้เฟิงจึงหันไปลงที่ตะเกียบไม้กำเเน่นจนงอแต่ไม่ได้หัก มันดูแข้งแรงกว่าเดิมนิดหน่อย แมซของอี้เฟิงซึ่งเป็นสีขาวก็ค้างอยู่ตรงปลายคางเช่นกัน เปิดเผยให้เห็นใบหน้าน่ารักที่น่าจะแดงสู้กับแก้วใบสีสวยตรงหน้าที่คุณป้าเพิ่งเอามาเสิร์ฟเมื่อครู่นี้
"ทำไงดี พูดไม่ถูกเหมือนกัน งั้นของยื้มคำนาย ฉันก็คิดถึงนาย หยางหยาง"
จบคำของคนพี่ หยางหยางที่เอียงตัวมาหาอี้เฟิงเพื่อให้ได้ยินคำหวาน ๆชัด รอลุ้นจนหยุดหายใจ ก็ยิ้มกว้างออกมา พอได้ยินคำดังหวัง ก็ยกมือเเข็งแรงแต่ตอนนี้ติดจะเย็นไปเสียหน่อยเพราะบรรยากาศ แตะที่แก้มใสของอี้เฟิง แก้มใส ๆน่ารักเป็นสีระเรื่อน่ามอง หยางหยางใช้ปลายนิ้วลูบแผ่วเบาจนเจ้าของแก้มใสยู่ไหล่ อมยิ้มเขิน และเบี่ยงหนี
"มันจั๊กจี้"
"มีน้ำฝนติดอยู่ ผมเลยเช็ดออกให้"
อี้เฟิงขำน้อย ๆออกมา กัดฟันเก้อเขิน เเละเบี่ยงประเด็นเพราะคุณป้าเจ้าของร้าน กำลังนำบะหมี่ที่มาเสิร์ฟให้ โชคดีที่หยางหยางดึงมือกลับไปวางที่ที่ควรอยู่ คือบนโต๊ะทันท่วงที ไม่เช่นนั้นอี้เฟิงคงไม่วายบีบคอหยางหยางเพราะออาจจะโดนคุรป้าแซวอีกครั้ง
"เอ้า กินเยอะ ๆ เทพบุตรแห่งชาติ"
"นายเอาให้ฉันหมด แล้วจะกินอะไรล่ะ จะอิ่มหรอ"
"แค่มาเจอพี่ ก็อิ่มใจแล้ว"
"ขอเอาน้ำซุปบะหมี่สาดนายซักทีเหอะ เลี่ยนเหลือเกิน"
หยางหยางยิ้มขำ พอได้ต่อล้อต่อเถียงแกล้งเเซวคนพี่ก็อารมณ์ดี สองคนที่ไม่เจอกันนานแรมเดือน แต่แค่ได้หยอกเอินกันไม่เป็นสาระก็รู้สึกเหมือนได้อยู่ด้วยกันมานาน ไม่ได้ห่างเหินกันเลย เป็นความสัมพันธ์ที่อธิบายยาก
อธิบายยากจริง ๆ สองคนที่เป็นชายหนุ่ม และ สองคนที่มีความสัมพันธ์ซับซ้อน อีกคนจ้องจะเป็นแฟนให้ได้แต่อีกคนที่ก็อยากเป็นแฟนเขา หนีหัวใจตัวเองไม่พ้นแต่ยังคงสับสน
มันซับซ้อน มันก็เป็นแบบนี้ล่ะ นี่คือหยางหยาง และหลี่อี้เฟิง
"ไหนว่าให้ ไหงขโมยคืนไปอ่ะ!"
"ชักหิวแล้วอ่ะเฟิงเฟิง ผมขอคืน"
"เรื่อง ให้มาแล้วไม่มีได้กลับเสียหรอก"
พูดจบอี้เฟิงงับหมูชิ้นสุดท้ายที่หยางหยางให้มา เข้าปากไปเคี้ยวหนุบหนับเย้ยหยางหยางก่อนกลืนลงคอตามลำดับ หยางหยางเอียงคอยิ้มออกลายมาให้เห็น
"ก็ได้ ผมรอของหวานก็ได้"
"ร้านนี้ไม่มีของหวานซักหน่อย"
"มีสิ"
อี้เฟิงคิดชักลางไม่ดีเขาเริ่มทันหยางหยางแล้ว แต่ก็แค่คิดทัน แต่หลบไม่ทัน
โชคดีที่คุณป้าหันหลังไปล้างจานชาม ไม่เห็นซีนที่น่าตกใจของสองหนุ่มที่กำลังจูบกัน สายฝนกระหน่ำลงมาอีกแล้ว แต่โชคดีที่ร้านนี้ปกป้องลุกค้าจากฝนตกกระหน่ำได้ดี หยางหยางขอของหวานจากอี้เฟิงเป็นจูบน่ารักน่าชัง โดยรุ่นน้องคนหล่อ โน้มตัวมาหาอี้เฟิงที่ทันเงยหน้าขึ้นมา เพียงไม่กี่วินาที เขาถูกหมาป่าจู่โจมคนขี้ขโมยหยอกเย้าให้คนโดนจูบเคืองเล่น เล่นจูบใกล้ ๆ ริมฝีปาก พอเบียงหนีก็จูบที่ริมฝีปากน่ารักนั้น ลงเเรงเพียงนิดหน่อยก็ได้ลิ้มรสชาติหวานหลายรูปแบบจากอี้เฟิง พอถอนจูบออกมา คนถูกขโมยจูบเขินหน้าแดง
"เอ้าหนู คงจะตากฝนมา หน้าแดงเหมือนไข้จะขึ้น พ่อหนุ่มดูแลดี ๆ ล่ะ ดูซิ หน้าแดงท่าทางจะอาการหนักนะ"
คุณป้าเจ้าของร้านแสดงความเป็นห่วง อี้เฟิงหันมาตาโตใส่หยางหยาง เขาช่างเสียเปรียบอะไรอย่างนี้ อี้เฟิงคิด ก่อนจ้วงบะหมี่สองสามคำ หมดถ้วยและหันหลังให้หยางหยาง บ่งบอกว่าแมวงอนแล้ว
"พี่ครับ ผมขอโทษ"
"แกล้งฉันได้ดีนัก นายทำแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดี"
หยางหยางเริ่มขมวดคิ้ว แต่เขาเหมือนจะได้ยินเสียงเบา ๆ งุ้งงิ้งอยู่ในคอจากอี้เฟิง
"รู้สึกไม่ดีมาก ๆ หัวใจแย่มาก แย่มากจริง ๆ นายจะให้ฉันทำยังไง ฉันมันเขินจนทำอะไรนายไม่ได้ รู้สึกไม่ดีเลย"
หยางหยางยิ้มออก ครั้งแรกที่ได้ยิน เขานึกจะเจอพายุโกรธของหลี่อี้เฟิงเขาเสียแล้ว เพราะจู่โจมมากเกินไป แต่เขาคิดถึงเฟิงเฟิงของเขามาก อยากทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำแต่มันไม่ได้ เมื่อสบโอกาส ถ้าทำอะไรได้เขาก็ทำ
"แบบนี้ พี่กำลังตกหลุมรักผมเเล้วนะ"
"ก็รู้อยู่แล้วนี่หว่า จะมาย้ำทำไม"
"แต่หลุมรักที่พี่ตกลงไป ไม่น่าจะเท่ากับผม ที่พี่สร้างไว้ให้ผมตกลงไปมันลึกจนผมไม่อยากปีนเลยล่ะ"
อี้เฟิงเงยหน้าหันมาหาหยางหยางที่อยู่อีกฝั่ง ยิ้มขำให้กับมุขหลุมรักนั่น
"นายชอบฉันขนาดไหนเชียว"
"ผมอาจตอบไม่ตรงคำถาม แต่หลุมรักของพี่ ลึกเท่หลุมดำในอวกาศเลย"
พอแล้ว หัวใจหลี่อี้เฟิงเต้นแรงไปมากกว่านี้ไม่ได้เเล้วล่ะ
หลังจากที่เขินกับหยางหยาง ทำเอาบะหมี่สองถ้วยหวานกว่าที่คิด อี้เฟิงที่ได้หยางหยางเดินมาส่งที่ประตุหลังทางเข้าโรงแรม เหมือนรุ่นน้องจะเอาร่มคันเล็กที่ยืมคุณป้าร้านบะหมี่ แม้อี้เฟิงจะคลุมฮู็ดมาแต่หยางหยางก็กางร่มสบทบให้กลัวอีกคนจะเปียกฝนจริง ๆ แต่ร่มคันเล็กเกินที่ชายหนุ่มจะอยู่ใต้ร่มคันนี้ หยางหยางจึงขอแค่เป็นบอดี้การ์ดกางร่มให้อี้เฟิงก็พอ หยางหยางทำหน้าตาบังคับแบบดุ ๆ เสียด้วย อี้เฟิงก็เลยปล่อยผ่านให้เขาทำหน้าที่สุภาพบุรุษที่อยากทำไป
"ถึงแล้ว ส่งเเค่นี้ก็ได้"
"ครับ"
หยางหยางหุบร่มเมื่อถึงที่หมาย อี้เฟิงโบกมือให้กางให้ตัวเขาเองสิ จะตากฝนทำไม แต่หยางหยางก็ชี้บอกว่าใสฮู็ดมา ไม่เป็นไร อี้เฟิงตีหน้าดุหยางหยางก็ไม่สนใจเลยเพราะมันน่ารักอยู่ดี จึงไม่ทำอะไรก็ปล่อยให้หยางหยางทำตามใจ
"อย่าป่วยแล้วกัน ไม่ยอมฟังกันมั่งเลย"
"ผมไม่เป็นไรหรอกหน่า"
และเงียบกันไปอีกครู่หนึ่ง และไม่กี่นาทีต่อมาที่เงียบงัน ท่ามกลางสายฝนหยางหยางยกมือแตะตรงส่วนฮู้ดและลูบหัวอี้เฟิงเบา ๆ
"สีน้ำเงินเหมาะกับพี่นะ"
อี้เฟิงพยักหน้าแทนคำพูดตอบโต้ ให้อีกฝ่ายลูบหัวไปอย่างนั้นเรื่อย และจนอีกฝ่ายหยุด แต่อี้เฟิงยังรู้สึกโหยหาบางอย่าง
"อยากทำแบบนี้ดู อยู่นิ่ง ๆ นะ"
อี้เฟิงโผกอดหยางหยางเต็มรัก สองมือโอบเข้าที่เอวหยางหยาง แนบแน่นจนไร้ช่องว่าง คางเกยไหล่อีกฝ่ายไว้เอียงคอพิงคนที่ถูกกอดอย่างงง ๆ
"เฟิงเฟิง"
"ไม่รู้จะได้ทำอีกเมื่อไหร่ ฉะนั้นอยู่นิ่ง ๆ "
"เฟิงเฟิง"
"ฉันหนาวแล้วด้วย อยากกอดนายใ้หตัวอุ่นขึ้นเสียหน่อย"
คนรูปหล่ออมยิ้มกับคำตอบ เขาก็ไม่ปล่อยโอกาส กอดตอบอีกฝ่ายเช่นกัน ด้วยท่าทางประจำ หยางหยางยกมือประคองศีรษะอี้เฟิงไว้และอีกมืออยู่ตรงกลางหลัง ลูบเเผ่วเบา เหมือนกำลังลูบแมวตัวน้อย ๆ
"วันนี้ 817 นี่เนอะ"
"อือ งั้นควรจะพูดว่า ยินดีต้อนรับกลับนะเสี่ยวเกอ แบบนี้สินะ"
"แต่ตรงนี้ไม่มีประตูสำริดแฮะ"
"เป็นอะไรดี ประตูหัวใจฉันเเทนมั้ย แต่ไม่ใช่ออกนะ นายต้องเข้าไปแทน อยู่ในนั้นไปจนตายเลย"
หยางหยางหัวเราะเสียงดังให้อี้เฟิงได้ยิน ในที่สุดก็ทำให้หยางหยางเขินได้สำเร็ตจ อี้เฟิงหัวเราะขำตามไปด้วย รุ่นน้องรูปหล่อชอบใจกับมุขหยอกเย้าของคนน่ารักจึงขอหอมเเก้มเสียซักฟอดเป็นการตอบแทนจนแมวตัวน้อยเคืองเหยียบเท้าเขาเเก้เก้อ
"จะปล่อยแล้ว"
"ครับ ดึกมากเเล้ว พรุ่งนี้มีงานเช้านี่ครับ"
"อือ"
อี้เฟิงปล่อยกอดอย่างอ้อยอิ่ง พอมายืนตัวตรงเช่นเดิม มองหน้าสบตากัน
อี้เฟิงอยากบอกอะไรซักอย่างหนึ่ง
"หยางหยาง"
"ครับ"
"ฉันไม่ใช่เกย์ จำไว้"
"ผมรู้"
หยางหยางหลบตาอี้เฟิงเล็กน้อย แต่ฟังอีกคนพูดต่อ แต่เขาก็ตอบอี้เฟิงในใจ ผมรู้ ผมก็ไม่ใช่ แต่คาดว่าคนตรงหน้ารู้ดี
"ฉันไม่ใช่ นายก็ไม่"
"ครับ เป็นแบบนั้น"
"แต่ฉันชอบนาย นายคนเดียว ไม่มีคนอื่น พูดยังไงดีวะ แค่นาย เท่านั้น"
หยางหยางที่เห็นแมวตัวน้อยตัวนั้นกำลังสับสน จึงบอกให้เขาหยุดแค่นั้น
"ครับ แค่ผม ผมก็มีแค่พี่ แค่หลี่อี้เฟิงคนเดียว ไม่ต้องสับสน เฟิงเฟิงอาจจะมองว่า ถ้าหลับตาแล้วคิดถึงใครเป็นคนแรก นั่นคือเขาอยู่ในหัวใจพี่ตลอด
"ก็นายไง"
"ครับ ไม่สับสนแล้วใช่มั้ย แค่ผม ผมก็มีแค่เฟิงเฟิง เรารู้กันแค่นี้นะ"
หยางหยางช่วยอี้เฟิงคลายความสับสนนั้นแต่อี้เฟิงก็เอาไปคิดมากอยู่ดี จะยังไงก็ช่างเถอะ เพราะคนที่ทำให้อี้เฟิงเป็นบ้าคลั่งตายอยู่ทุกวัน ขอเห็นหน้าแค่ในโซเชี่ยล โทรให้ได้ยินเสียงก็ยังดี ก็มีแค่หยางหยาง
อู๋เสียก็คิดแค่เรื่องเสี่ยวเกอแบบที่เขาเป็นใช่มั้ยนะ ไม่งั้นสิบปีคงไปทำอะไรอื่นบ้าง
วันนี้วันดีที่ได้มาเจอกัน เป็นวันที่เเฟน ๆ เขาเรียกว่า วันชาติ ที่คนสองคนมานัดพบกันที่สถานที่อันเหลือเชื่อ แต่เขาสองคนไม่ใช่หรอกทีที่เจอกันก็แค่ร้านบะหมี่เก่าแก่ท่ามกลางฝนยามดึก
แต่ความรู้สึกต่ออีกคน คิดว่าคงคล้ายคลึ่งกัน
"เสี่ยวเกอกับอู๋เสีย เขามาพบกันตอนสิบปี ถือว่ามาฉลองเพื่อเขาสองคนด้วย โดยการที่เราสองคนมาพบกันแบบนี้ ก็ไม่เลวนะครับ แม้จะถ่ายรูปชร์กันไมได้ก็เถอะ"
"แค่นี้ก็โดนเพ่งเล็งจะแย่ "
หยางหยางบอกปัดไป ไม่เป็นไร และดันให้คนพี่เข้าตึกไปเสียที ก่อนเขาจะไม่ปล่อยให้กลับไป อี้เฟิงโบกมือลาหยางหยาง ก่อนจะมาพบกันในนัดหน้าครั้งใหม่ เวี่ยงไฮ้นี่เขายังอยู่อีกนาน อี้เฟิงก็เช่นกัน มีเวลาเจอกันอีกหลายช่วง
หยางหยางในขณะเดินกลับก็พลางคิดไปว่า พวกเรามาฉลิงเพื่อคุณสองคนเลยนะ อย่างน้อยเราสองคนก็เป็นพวกคุณในโลกจริง ความสัมพันธ์ของเราก็เเน่นหนาไม่แพ้คุณเช่นกัน ผมไม่ยอมแพ้หรอก
อยากแข่งกับคุณเหมือนกันคุณจางฉี่หลิง ผม ..หยางหยางคนนี้กับคุณ ใครจะรักอีกด้านของความเกี่ยวโยงบนโลใบนี้ได้มากกว่ากัน
************************************************************************ END 817
สี่บรรทัดสุดท้ายกระชากใจมาก
ตอบลบความรู้สึกอู่เสียกับอี้เฟิงคงเหมือนกันจริงๆ นั่นแหละ
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบสี่บรรทัดสุดท้ายคะ /อึ้งแง่งงงงงงงงงงงงง
ตอบลบคือที่จริงชอบบรรยากาศของการไม่ได้เจอกันนานๆของคนรักกันมาก
เรารู้สึกว่าเออพอมาเจอกันอีกทีแล้วมันจะต้องคิดถึงกันมากกกกกกกกกกกก
มากๆ (ก.ไก่อีกล้านตัว)
แต่ชอบตอนอี้เฟิงย้ำว่าฉันไม่ใช่เกย์มากเลย /เอ็นดูแรง
แล้วอาหยางก็ดีจังเลยค่ะอธิบายให้พี่เขาฟังด้วย กรี๊ดสกหดกส้งฟก่สหด้วฟ
อ่านล่ะก็ยิ้ม ;///; ฮือๆ ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆอีกเรื่องนะคะคุณเวย์