[SFic] A HUG - หยางเฟิง

[SFic]  A HUG
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
Rating :: PG- 13



************************************************************************************************************



ต้องโทษความซุ่มซ่ามของตัวเองเลย 


หลี่อี้เฟิง แกมันติงต๊อง





มาแข้งขาอ่อนอะไรตอนเจอหยางหยางเล่า








"เฟิงเฟิง ไม่เป็นอะไรนะ"






เวลาก่อนหน้านี้ 2 นาที เขากำลังจะเดินสวนไอ้เด็กนี่ และจากนั้น หลี่อี้เฟิงคนนี้เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เผลอไปสะดุดกับท่อนไม้ที่วางระเกะระกะในกองถ่ายทั้งที่เขาเดินผ่านตรงนี้ทุกวัน ไม่เคยสะดุดแม้แต่ 1 เซนต์ แต่วันนี้




หลี่อี้เฟิงไปอยุ่ในกอดหยางหยางแบบไม่ได้ตั้งใจ โดนกอดซะเเน่น เจ้าเด็กนี่ กลัวเขาจะล้มลงไปอีก ยิ่งตรงเอวยิ่งแน่นเหมือนชาตินี้เจ้านี่จะไม่มีวันปล่อยเขาไปไหนแล้วอย่างนั้นล่ะ




"หยางหยาง ฉันจะไม่ล้มแล้ว ปล่อยซะดี ๆ "
"ได้โอกาสกอดคนตัวหอม ๆ ใครจะปล่อยง่ายๆ"
"ไอบ้านี่ ปล่อยเลย จะต้องให้ใช้ควารุนแรงรึไง"
"พี่แน่นหรือครับ ว่าพี่จะใช้ความรุนแรงกับผม จริงๆ มันควรสลับกันมากกว่า"



หยางหยางที่กอดเขาเสียแน่นแต่ไม่ได้แน่นจนหายใจไม่ถนัด ไม่ได้อึดอัดใจ แต่ใจใกล้จะระเบิด มันแน่น ๆ ในอก หัวใจต่างหาก หัวใจที่พองโต



"หยางหยาง อย่ามาพูดเล่นแบบนี้นะ"
"เฟิงเฟิง"


นั่น เสียงออดอ้อนแบบนี้ เขาไม่อยากได้ยิน แข้งขาอ่อนจริง ๆ เสียแล้วสิ น้ำเสียงแบบนี้ไม่ใช่โทนที่เขาได้ยินเจ้านี่อ้อนพี่ๆในกอง แต่มันเป็นน้ำเสียงอีกระดับ ไว้อ้อนสาวแล้วต้องใจอ่อนเเน่ ๆแต่หลี่อี้เฟิงไม่ใช่สาวๆ แต่ใจจอ่อนไปแล้ว



"ให้ผมกอดไปอย่างนี้ แป๊บเดียว อีกแป๊บเดียวจริง ๆ"




หยางหยางพูดจบประโยค จากท่าสวมกอดโดยบังเอิญอย่างธรรมดา ด้วยมือข้างหนึ่งที่หยางหยางคว้าเขาไม่ให้ล้มจูบพื้นเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนเป็นโอบกอดอย่างตั้งใจ ก็อุ่นดีหรือวันนี้มันร้อนกว่าุกวันไม่รู้เหมือนกัน เจ้ารุ่นน้องหน้าหล่อเอาคางมาเกยตรงไหล่ มือสองข้ามกอดที่ตรงเอว มือของอี้เฟิงขยับมาตั้งการ์ดอย่างไม่รู้ตัวมือสองข้างของอี้เฟิงเบียดเสียดอยู่ระหว่างอกของหยางหยางและอกของเขาเองที่หัวใจเต้นรัวจนแทบระเบิด อยากให้พี่ผู้จัดการของหยางหยางเดินผ่านมาแล้วเขาจะตะะโกนบอกว่า เด็กพี่จะฆ่าผม จะฆ่าจริงๆ หัวใจของหลี่อี้เฟิงอาการไม่ดีแล้ว



"หยางหยาง"
"อือ"


หมอนี่แค่อือแล้วก็จบ ยังกอดอยู่ หลี่อี้เฟิงคนนี้จะระเบิดแล้ว ความเขินมันก็มีขีดจำกัดของมัน ให้ตายสิ 



"หยางหยาง"
"เสียงอ้อนขนาดนี้ ปล่อยก็ได้"




มือสองข้างนั่นปล่อยออกจากตัวเขาแล้ว อี้เฟิงยกมือชกไปที่อกหยางหยางซ้ำสองที เเก้เขินและหมั่นไส้ไปพร้อมๆ กัน เพราะหลังจากเห็นใบหน้าของคนขโมยกอดเขาแล้ว ยิ้มหน้าบานเป็นจานข้าวแบบนั้น กำไรเด็กนี่เต็มๆ ได้กอดเทพบุตรแห่งชาติแบบนี่้!




"ขอบคุณที่ช่วยเมื่อกี้ แต่นายกอดฉัน ไอ้หัวขโมย"
"ครับ"


แหน่ะ!รับคำอีก ไมอยากนึกว่าไอ้หมอนี่ หยางหยางทำหน้าตาคล้ายเหมือนหลุดลอยไปแล้ว อี้เฟิงคนนี้ไม่อยากคุยด้วยแล้ว 




"เฟิงเฟิง กอดเมื่อครู่นี้ ต้องขอโทษที่ล่วงเกิน แต่ว่าเป็นพลังให้ผมมาจริง ๆที่สำคัญเรื่องที่ผมบอกว่าเฟิงเฟิงตัวหอมมาก นั่นเรื่องจริงนะ"




เด็กรุ่นน้องนั่นตะโกนไล่หลังมา หลี่อี้เฟิงเดินจ้ำอ้าวหนีอย่างเร็ว จนเกือบสะดุดอีกรอบ ไม่เอา ไม่อยากโดนกอดแล้ว 




ขืนโดนกอดแบบนั้นอีกครั้ง จะทำให้ทุกอย่างที่หลี่อี้เฟิงพยายามฝืนไว้ พัง เขาอยากกอดเด็กนั่นจะตาย ความอบอุ่นของเจ้าหยางหยางเมื่อครู่ ถ้าถูกกอดอีกครั้ง คงเป็นหลี่อี้เฟิงเอง ที่ไม่ยอมปล่อยให้หยางหยางไป


จนตอนนี้ยังอุ่น ๆอยู่เลย 





ที่หัวใจน่ะ





ต้องโทษความซุ่มซ่ามของตัวเองเลย 


หลี่อี้เฟิง แกมันติงต๊อง





มาแข้งขาอ่อนอะไรตอนเจอหยางหยางเล่า








"เฟิงเฟิง ไม่เป็นอะไรนะ"






เวลาก่อนหน้านี้ 2 นาที เขากำลังจะเดินสวนไอ้เด็กนี่ และจากนั้น หลี่อี้เฟิงคนนี้เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เผลอไปสะดุดกับท่อนไม้ที่วางระเกะระกะในกองถ่ายทั้งที่เขาเดินผ่านตรงนี้ทุกวัน ไม่เคยสะดุดแม้แต่ 1 เซนต์ แต่วันนี้




หลี่อี้เฟิงไปอยุ่ในกอดหยางหยางแบบไม่ได้ตั้งใจ โดนกอดซะเเน่น เจ้าเด็กนี่ กลัวเขาจะล้มลงไปอีก ยิ่งตรงเอวยิ่งแน่นเหมือนชาตินี้เจ้านี่จะไม่มีวันปล่อยเขาไปไหนแล้วอย่างนั้นล่ะ




"หยางหยาง ฉันจะไม่ล้มแล้ว ปล่อยซะดี ๆ "
"ได้โอกาสกอดคนตัวหอม ๆ ใครจะปล่อยง่ายๆ"
"ไอบ้านี่ ปล่อยเลย จะต้องให้ใช้ควารุนแรงรึไง"
"พี่แน่นหรือครับ ว่าพี่จะใช้ความรุนแรงกับผม จริงๆ มันควรสลับกันมากกว่า"



หยางหยางที่กอดเขาเสียแน่นแต่ไม่ได้แน่นจนหายใจไม่ถนัด ไม่ได้อึดอัดใจ แต่ใจใกล้จะระเบิด มันแน่น ๆ ในอก หัวใจต่างหาก หัวใจที่พองโต



"หยางหยาง อย่ามาพูดเล่นแบบนี้นะ"
"เฟิงเฟิง"


นั่น เสียงออดอ้อนแบบนี้ เขาไม่อยากได้ยิน แข้งขาอ่อนจริง ๆ เสียแล้วสิ น้ำเสียงแบบนี้ไม่ใช่โทนที่เขาได้ยินเจ้านี่อ้อนพี่ๆในกอง แต่มันเป็นน้ำเสียงอีกระดับ ไว้อ้อนสาวแล้วต้องใจอ่อนเเน่ ๆแต่หลี่อี้เฟิงไม่ใช่สาวๆ แต่ใจจอ่อนไปแล้ว



"ให้ผมกอดไปอย่างนี้ แป๊บเดียว อีกแป๊บเดียวจริง ๆ"




หยางหยางพูดจบประโยค จากท่าสวมกอดโดยบังเอิญอย่างธรรมดา ด้วยมือข้างหนึ่งที่หยางหยางคว้าเขาไม่ให้ล้มจูบพื้นเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนเป็นโอบกอดอย่างตั้งใจ ก็อุ่นดีหรือวันนี้มันร้อนกว่าุกวันไม่รู้เหมือนกัน เจ้ารุ่นน้องหน้าหล่อเอาคางมาเกยตรงไหล่ มือสองข้ามกอดที่ตรงเอว มือของอี้เฟิงขยับมาตั้งการ์ดอย่างไม่รู้ตัวมือสองข้างของอี้เฟิงเบียดเสียดอยู่ระหว่างอกของหยางหยางและอกของเขาเองที่หัวใจเต้นรัวจนแทบระเบิด อยากให้พี่ผู้จัดการของหยางหยางเดินผ่านมาแล้วเขาจะตะะโกนบอกว่า เด็กพี่จะฆ่าผม จะฆ่าจริงๆ หัวใจของหลี่อี้เฟิงอาการไม่ดีแล้ว



"หยางหยาง"
"อือ"


หมอนี่แค่อือแล้วก็จบ ยังกอดอยู่ หลี่อี้เฟิงคนนี้จะระเบิดแล้ว ความเขินมันก็มีขีดจำกัดของมัน ให้ตายสิ 



"หยางหยาง"
"เสียงอ้อนขนาดนี้ ปล่อยก็ได้"




มือสองข้างนั่นปล่อยออกจากตัวเขาแล้ว อี้เฟิงยกมือชกไปที่อกหยางหยางซ้ำสองที เเก้เขินและหมั่นไส้ไปพร้อมๆ กัน เพราะหลังจากเห็นใบหน้าของคนขโมยกอดเขาแล้ว ยิ้มหน้าบานเป็นจานข้าวแบบนั้น กำไรเด็กนี่เต็มๆ ได้กอดเทพบุตรแห่งชาติแบบนี่้!




"ขอบคุณที่ช่วยเมื่อกี้ แต่นายกอดฉัน ไอ้หัวขโมย"
"ครับ"


แหน่ะ!รับคำอีก ไมอยากนึกว่าไอ้หมอนี่ หยางหยางทำหน้าตาคล้ายเหมือนหลุดลอยไปแล้ว อี้เฟิงคนนี้ไม่อยากคุยด้วยแล้ว 




"เฟิงเฟิง กอดเมื่อครู่นี้ ต้องขอโทษที่ล่วงเกิน แต่ว่าเป็นพลังให้ผมมาจริง ๆที่สำคัญเรื่องที่ผมบอกว่าเฟิงเฟิงตัวหอมมาก นั่นเรื่องจริงนะ"




เด็กรุ่นน้องนั่นตะโกนไล่หลังมา หลี่อี้เฟิงเดินจ้ำอ้าวหนีอย่างเร็ว จนเกือบสะดุดอีกรอบ ไม่เอา ไม่อยากโดนกอดแล้ว 




ขืนโดนกอดแบบนั้นอีกครั้ง จะทำให้ทุกอย่างที่หลี่อี้เฟิงพยายามฝืนไว้ พัง เขาอยากกอดเด็กนั่นจะตาย ความอบอุ่นของเจ้าหยางหยางเมื่อครู่ ถ้าถูกกอดอีกครั้ง คงเป็นหลี่อี้เฟิงเอง ที่ไม่ยอมปล่อยให้หยางหยางไป


จนตอนนี้ยังอุ่น ๆอยู่เลย 





ที่หัวใจน่ะ




************************************************************************************************************END A HUG