[Fic] THISMAN - หยางเฟิง CHAPTER : 4 ‘คนคนนี้แปดเปื้อน’

TITLE : [Fic] THIS MAN

CHAPTER : 4 ‘ คนคนนี้แปดเปื้อน’

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG

RATE : PG -15

TELL: ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด อ่านจบแล้วไปด่า(หยาง ห้ามด่าเกอนะ)ได้ที่เแทก ＃ดิสแมน หรือเมนท์ข้างล่าง หรือจะเมนชั่นก็ได้

 ********************************************************************************************************

“อา..”

อย่าว่าแต่รสจูบเลย แม้แต่กลิ่นหอมแบบแป้งเด็กที่แม้อ่อนจางแต่ก็ยังอบอวลจนจดจำได้ สัมผัสเขามาทุกส่วน  ผิวลื่นมือจนไม่สามารถละการสัมผัสออกจากความหฤหรรษ์นี้ เสียงหวานที่ครางกระเส่าใต้ร่างไม่หยุด ยังคงวนเวียนในหัว จำแม้กระทั้งเสียงหอบได้ด้วยซ้ำ

ทำไมช่างสนุกเช่นนี้....

หยางหยางจำทุกอย่างคืนที่น่าตื่นเต้นนั้นได้ดี เมื่อคืนนั้นเขาต้องกลั้นใจไม่เปล่งเสียงออกมาซักคำให้อีกรู้ แต่มันสะใจมากจริง ๆ เขายกมือแกร่งพลิกไปพลิกมา มันเป็นหนึ่งในตัวช่วยที่ทำให้ผลงานของเขาเป็นที่น่าพอใจ มือคู่นี้จัดการส่งความต้องการที่รุนแรงไปยังร่างบอบบางอ่อนแอและน่ารังเกียจนั้น มันมีความต้องการหลายอย่าง ทั้งหมดต้องการอย่างว่า ต้องการแก้แค้น ต้องการเอาคืน

ยังเลย..นั่นยังไม่สาสมแก่ใจหยางหยาง ข่าวที่คนคนนี้ปล่อยออกไปไม่ใช่แค่สร้างความเสียหายแก่ชื่อเสียงเขาแต่นั่นเป็นเพราะหลี่อี้เฟิงคนนั้นมีพรรคพวกในวงการไม่น้อย อยู่ข้างเขาก็เยอะ เรื่องของหยางหยางจึงกระจายออกไปรวดเร็วเช่นไฟลามทุ่ง คนเรามันทำมาหากินในวงการบันเทิง ข่าวเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำในเราสามารถคงอยู่และมีที่ยืนในวงการ

แต่เจ้าคนอ่อนแอ น่ารังเกียจ เขาเกลียดคนคนนี้ เพราะหลี่อี้เฟิงมีที่ยืนอยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว..เทพบุตรแห่งชาติ หยางหยางอดที่จะคับแค้นใจในความด้อยของตัวเองในจุดนี้ไม่ได้ที่ทำอย่างไรก็แข่งไล่ตามขึ้นไปไม่ทันและไปยืนอยู่ในระดับเดียวกับกับคนคนนี้ไม่ได้เสียที เหตุผลแรกก็ทั่วไปคือการที่เขาเข้าวงการมาหลังหลายปี สองคือคนคนนี้และทีมงานของเขาน่ะตัวดี ..ก็อย่างที่เห็นได้ชัด ปล่อยข่าวให้เขาเสียหาย  พอไปเอาคืนบ้างก็ต้องให้สาสม

“รูปนี้ไม่เลวเลย คุณเทพบุตรแห่งชาติ..หลี่อี้เฟิง..ใบหน้าที่หลับใหล พร้อมร่องรอยการร่วมรักที่เต็มไปหมดทั้งตัว..ฮึ ไม่รู้ว่าหญิงหรือชายมอบให้ เป็นหัวข้อข่าวที่ดี..อืม ดีไม่เลวเลย”

แต่หยางหยางยังไม่เอามันไปลงที่ไหนหรอก รูปนี้ที่เขาแอบถ่ยภายหลังเสร็จกิจกรรมดังกล่าวที่หยางหยางลงมือกับอี้เฟิงทั้งคืน เขาไม่ได้นอน อี้เฟิงก็อ่อนเพลียจนแทบป่วยไข้ แต่แบบนั้นคงไมได้ เดี่ยวจะทำงานไมได้พาลลำบากคนอื่นเสียเปล่า ๆ ก็เลยปล่อยร่างนั้นไว้แบบนั้น หาอะไรคลุมกันอุจาดเสียหน่อย และเขาไม่ลืมที่จะถ่ายรูปเก็บไว้อยู่แล้ว หลังจากนั้นหยางหยางก็ใช้มือถือของตัวเองโทรเข้าโทรศัพท์เครื่องสวยของอี้เฟิงก่อนส่งรูปอันน่าอับอายสำหรับอี้เฟิงแก่เจ้าตัวไป ...

อกแทบแตกตายแล้วมั้ง

..ใบหน้าหล่อยกยิ้มมุมปาก..ไม่ว่าอย่างไรยิ้มเช่นนี้ก็เสมือนมาจากซาตาน..

หยางหยางเองก็รุ้ดีว่าอีกฝ่ายก็คงมองเขาเช่นั้นในเมื่อตัวหลี่อี้เฟิงเองคิดว่าตัวเองเป็นเทพบุตรผู้ใสซื่อของทุกคน

ก็ดี.....หยางหยางก็ไมได้อยากเป็นเทพบุตรอะไรนั่น...ก็ยืนกันตรงกันข้าม...เอาให้พ่ายแพ้กันไปข้างหนึ่งเลยแล้วกัน

THISMAN

อี้เฟิงรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว และปวดเมื่อยไปหมดตามตัว ทีมงานสังเกตเห็นตั้งแต่เช้าที่ทำงานและช่วงถ่ายทำที่รอยยิ้มของเทพบุรแห่งชาติของคนทั้งกองไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน ทุกคนจะให้อี้เฟิงกลับมาพักผ่อนเสีย อย่างไรฉากที่ถ่ายวันนี้ก็มากพอแล้ว และไม่ต้องแก้อะไรเลย เพราะเล่นดีและเข้าตาผู้กำกับ อี้เฟิงยิ้มกับคำชมอย่างอ่อนแรง เขารู้สึกเหมือนจะหมดแรงและทรุดลงซะให้ได้ และก็เกือบเป็นจริง ๆครั้งหนึ่ง เมื่อรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่คุ้นเคยเมื่อคืนนั้นยังคั่งค้างภายใน อี้เฟิงไม่รู้วิธีที่จะเอามันออกมา ไม่เข้าใจว่าทำไมล้างออกด้วยวิธีง่าย ๆมันถึงออกไม่หมดเสียที เขาจึงตัดสินใจมาอาบน้ำอีกรอบและลองจัดการกับของเหลวของไอบ้ากามคนนั้นอีกครั้ง...

กลับไปคิดถึงเช้าวันนี้ที่เขาเจอหยางหยางที่กองถ่าย รอยข่วนนั่น..อี้เฟิงหวังว่ามันจะเป็นสิ่งที่หยางหยางไปโดนคนอื่นทำมาหรือเป็นรอยที่เขาทำตัวเอง ..ไม่ใช่ร่องรอยจากมือของอี้เฟิง

แค่ที่ถูกเนื้อต้องตัวกันในฉากละครก็สิดสะเอียนมาเกินจะทน

ยิ่งถ้าให้คิดว่าเมื่อคืนนี้..ถ้าเป็นหมอนั่น อี้เฟิงคงจะอกแตกตายเข้าไปจริง ๆ

“เห้อ มีแต่เรื่องให้คิด ปวดหัวชะมัด”

ร่างเพรียวจัดการปลดเปลื้งเสื้อผ้าออกทีละชิ้นหลังจากคว้าผ้าขนหนุและมือถือคู่ใจเข้าห้องน้ำส่วนตัวในเต้นท์พักชั่วคราวในกอง โชคดีที่เขาออดอ้อนผู้จัดการให้ขอทีมงานมา ความเป็นส่วนตัวของนักแสดงในกองไม่ใช่ใครจะขอก็ขอได้ อย่างน้อยเพราะความดังของเขาและการกระทำที่อี้เฟิงแสดงออกไป มันก็ช่วยให้อี้เฟิงเรียกร้องอะไรได้หลายอย่าง

อี้เฟิงมักจะเผลอวูบคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนนั้นที่เขาถูกใครคนหนึ่งที่บ้ากามเอามาก ๆ กระทำเอา ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน คนในกองถ่ายหรือ ? หรือเป็นใครจากด้านนอก เขามีความดึงดูดทางเพศกับผู้ชายมากถึงเพียงนี้เชียว? แต่มันเป็นเรื่องที่อี้เฟิงรู้สึกอับอายมากจนไม่กล้าไปพูดหรือปรึกษากับใคร และเขาเลือกจะเก็บมันไว้ในใจคนเดียว..หลี่อี้เฟิงที่เป็นผู้ชาย..อย่างน้อยก็ไม่ได้เสียหายไปมากกว่านี้ได้แล้ว

มือเรียวสวยละจากการชะล้างร่างกาย เขาปล่อยสายน้ำที่ไหลออกจากฝักบัวที่เขาเปิดทิ้งไว้ให้น้ำไหลผ่านนชะล้างร่างกายไปเรื่อย ๆ และคว้าโทรศัพท์มากดดูอะไรบางอย่าง เขาอยากลองดูข่าวที่เขาสร้างขึ้นมา ประเด็นเรื่องผู้หญิงของหยางหยางเมื่อคืนนี้ อี้เฟิงก็ไม่ปฏิเสธว่าสะใจไม่น้อยกับกระแสอันรุนแรงทันที่ที่ปล่อยข่าวออกไปแต่นั่นล่ะ ..สาสมแล้ว

“หืม?”

มีข้อความใหม่จากบุคคลปริศนา อี้เฟิงไม่มีเบอร์นี้เซฟติดไว้ในเครื่อง อี้เฟิงกดเปิดให้ข้อความเหล่านั้นโหลดขึ้นมาจนครบ

“นะ...นี่มัน”

บางอย่างที่อี้เฟิงพบเจอมันในบนข้อความใหม่ที่ส่งเข้ามือถือของตัวเอง ตากลมโตเบิกกว้างตกตะลึงกับภาพในจอมือถือ ดูมันให้ชัดกันตาอีกครั้งว่านี่มันเป็นภาพบ้าอะไร

“ไอ...ไอ้เลวนี่ ไอ้สารเลว!”

ใบหน้าหวานเหยเกไม่เหลือความเป็นเทพบุตรอะไร เมื่อเขายิ่งสบถคำที่จะว่าให้ไอ้คนที่ส่งเจ็บปวดได้ถ้าหากเขามาได้ยิน อี้เฟิงทรุดตัวนั่งกับพื้น เขาไม่ได้ร้องไห้แต่อ่อนแรงและไม่รู้จะทำเช่นไร

มันช่างเป็นรูปที่น่าอับอาย ร่องรอยบนตัวทั้งหมด..เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ไอ้คนที่กระทำหยาบช้ากับเขาแอบถ่ายเอาไว้และนี่จงใจจะใช้มันเพื่อแบล็คเมลอี้เฟิง

มันมาพร้อมกับข้อความที่ช่างเย้ยหยันจนน่ารังเกียจ

‘คุณเทพบุตรแห่งชาติ..หลี่อี้เฟิง..ใบหน้าที่หลบไหล พร้อมร่องรอยการร่วมรักที่เต็มไปหมดทั้งตัว..ฮึ ไม่รู้ว่าหญิงหรือชายมอบให้’

น่ารังเกียจ น่าสะอิดสะเอียด

อี้เฟิงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องน้ำ หมดแรงแล้วจริง ๆ ไม่รู้ว่าคนที่ส่งมาต้องการอะไรกันแน่ แท้จริงแล้วเขาเป็นใคร

หยางหยาง....

แม้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น เขาจะขอมโนภาพเอาว่าคนที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจของเขาไม่ใช่คนใจร้ายคนนี้แต่มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่า คนที่จะคิดทำร้ายและเกลียดเขามากถึงเพียงนี้ จนต้องกระทำเรื่องหยาบช้าเลวทรามจะมีใครได้อีก

และยิ่งเมื่อได้เห็นร่องรอยเล็บบนหลังคอของหยางหยางแล้ว อี้เฟิงยิ่งต้องหลับตากลั้นใจไม่ให้ตัวเองน้ำตารินไหลเพราะความคับแค้น เทพบุตรแห่งชาติสบถเบา ๆออกมาหลายคำด่าหยางหยางล่วงหน้าไป มือเรียวยกทุบกระจกที่กั้นห้องอาบน้ำและห้องสุขาไว้แรงเสียจนกระจกแผ่นนั้นสะเทือนดัง สายน้ำจากฝักบัวยังไม่หยุดไหล อี้เฟิงไม่คิดจะปิดมัน อย่างน้อยก็ปล่อยให้มันไหลดับความแค้นเหมือนสุมไฟในอกนี้ของอี้เฟิงบ้าง

“ไอสารเลว...นายมันซาตานกลับชาติมาเกิดแท้ ๆ หยางหยาง”

ยิ่งคิดอี้เฟิงยิ่งมั่นใจ แม้ไม่อยากให้เป็นไปตามที่คิดแต่ไม่มีใครอีกแล้ว

THISMAN

“หยางหยาง...นายคิดจะทำอะไรกันแน่...”

ผุ้จัดการสาวคนสนิทของหยางหยางเดินเข้ามาใกล้เมื่อเธอแอบได้ยินประโยคที่หยางหยางกล่าวกับตัวเองเมื่อครู่นี้ เธอแหยเกใบหน้าอย่างคาดไม่ถึง..เด็กของเธอร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้กับเพื่อนร่วมวงการได้มากถึงเพียงนี้

“นายจะเกลียดเขาให้มันได้อะไรขึ้นมา”

“พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าผมเกลียดเขามากขนาดไหน เหตุผลน่ะช่างเถอะ ก็แค่เกลียด”

“หยางหยางเลิกคิดบ้า ๆ แล้วจัดการกับอะไรบ้าๆที่นายมี ทิ้งไปซะ ทำแบบนั้นไม่ดีทั้งเขาและนาย เขาจะรู้ว่าเป็นนาย..นายจะลำบาก”

“ปล่อยออกไปเขาน่ะสิที่ลำบาก”

“แต่นายคิดว่าข้างบนจะไม่ลงดาบนายรึไง..สถานะนายตอนนี้เป็นรองอี้เฟิงมากนะ อย่าคิดสั้นแบบนั้น”

ผู้จัดการสาวล่วงรู้ว่าหยางหยางต้องมีอะไรในมือถือนั่น แม้เธอมองเห็นไม่ชัดแต่เธอก็คาดเดาได้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ เธอแนะนำน้องชายคนเก่งที่เธอรักเป็นเหมือนครอบครัวเพราะทำงานและปลุกปั้นกันมากับมือ เธอไม่อยากให้เด็กของเธอร้ายกาจถึงเพียงนั้น และเม็ดเงินของเธอเองก็จะหายไปกับการคิดสั้นเสมือนฆ่าตัวตายของหยางหยาง

“นายคิดว่าจะไม่มีคนรู้หรือว่านายปล่อยมา หลี่อี้เฟิงต้องหาทางซะอย่างที่จะทำให้นายล้มไปพร้อมกับเขา และเขารู้ว่าว่าเมื่อเขาล้มเขามีที่พอสำหรับให้ล้มอย่างนิ่มนวลแต่นายไม่..นายไม่เหมือนเขา ยอมรับสถานะซักที”

หยางหยางแสยะยิ้มร้ายออกมาอย่างไม่ปิดบัง พ่นลมหายใจออกจมุกแรงตามอารมณ์ ผู้จัดการสาวมองหยางหยางอย่างไม่เข้าใจ เธอเบิกตากว้างมาอย่างตกใจที่เด็กคนนี้ของเธอจงเกลียดจงชังพี่ร่วมค่ายมาขนาดนี้ เธอไม่รู้ว่าอะไรทีทำให้หยางหยางคิดเกลียดอีกฝ่ายขนาดนั้น ใบหน้าหล่อเหลาที่ชอบยิ้มส่งให้แฟนคลับและสาวน้อยใหญ่ในวงการให้พากันหัวใจสั่นไหวเล่น..นั่นเป็นยิ้มปีศาจหรอกหรือ

เธอย่างเข้าไปใกล้เด็กในสังกัดของเธอและจัดการคว้ามือถือเครื่องนั้นขึ้นมา เธอขว้างมันลงพื้นจนแตกกระจาย

“พี่! ทำอะไรน่ะ”

เธอไม่อยากให้น้องชายของเธอกลายเป็นปีศาจซาตานไปจริง ๆ

หรืออย่างน้อยถ้าเป็นไปแล้วก็ขอให้อยู่อย่างเงียบ ๆเก็บตัวไปเถอะ

ร่างแข็งแรงเข้ามาเขย่าร่างผู้จัดการสาวอย่างโมโห เขาลงไปดูซากโทรสัพท์ที่แตกละเอียดนั่น เขามองมันอย่างนึกเสียดาย

“ทำไมพี่ทำแบบนี้”

ผู้จัดการสาวจัดแรงลงที่มือขวาของเธอและตบเข้าที่ใบหน้าของหยางหยางอย่างแรงให้อีกฝ่ายได้สำนึกและตื่นจากความร้ายกาจที่บังตาของให้มืดมิด

"นายคิดว่านายมีสิ่งนี้แล้วจะทำอะไรได้? และนายจะมีที่ยืนต่อไปหรือไงในวงการหรือ? คนที่จะไม่มีที่ยืนคือนาย...หยางหยาง เพราะนายไปทำร้ายเทพบุตรของพวกเขา ..นายจะกลายเป็นปีศาจ..ไม่สิซาตาน..เลือกเอาว่านายจะยอมให้คนอื่นมาทำลายนายและนายจะไม่มีตัวตนอีกตลอดกาล..หรือนายจะเก็บความคับแค้นและไปสู้กับเขาบนเส้นทางทำมาหากิน"

หลังจากถูกตบหน้าและพูดเตือนให้คิดอยู่หลายที ที่หยางหยางไม่ยอมลงให้ซักทีก็เพราะทิฐิของตน...อย่างน้อยหยางหยางก็รู้สึกว่าเธอ ผู้จัดการสาวคนนี้ก็เป้นพี่สาวที่ดีและไม่เคยคิดทำร้าย

“ผม..ขอโทษ”

“ดีแล้ววนายเลิกคิดทำบ้า ๆ แบบนี้ซะ และฉันจะบอกอะไรให้นะ ข้างบนรู้แล้วว่าข่าวของนายมันไม่จริงฉันไปพูดให้นายแทบตาย กรุณา..อย่า! ทำให้ฉันต้องเหน็ดเหนื่อยไปมากกว่านี้ ขอร้อง”

เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ หยางหยางยืนนิ่งเหมือนได้สติกลับมา เขาบอกว่าจะไม่คิดอะไรแบบนี้อีก..

ผู้จัดการสาวตบไหล่หยางหยาง เธอเปลี่ยนมาให้กำลังใจแทน..ที่จริงความจริงอย่างหนึ่งที่เธอละไว้คือ ต้นข่าวเรื่องฉาวของหยางหยางล่าสุดนั้น..มาจากหลี่อี้เฟิง แต่เรื่องรูปคิสมาร์กเธอก็ไม่รู้ว่าอี้เฟิงไปเอามาจากไหน แต่แค่รู้ว่าอี้เฟิงเป็นคนทำมันก็พอรู้แล้วสองฝ่ายเกลียดกันมากเพียงใด และร้ายพอกันทั้งคู่ เธอเลือกไม่พูดความจริงข้อนี้ เพื่อให้เธอและหยางหยางมีที่ยืนในวงการต่อไป เพราะหลี่อี้เฟิงมาก่อนและยิ่งใหญ่กว่า เธอยังอยากทำงาน เลือกที่จะสู้กันลับหลังแบบนี้ดีกว่า ต่อหน้าหยางหยางยังมีลู่ทางไปได้

“นายเข้าใจที่ฉันเตือนนะ”

“ครับ”

เธอพูดจบ....ทิ้งอะไรไว้ให้น้องชาย และออกไป ปล่อยให้หยางหยางใช้ความเพียงลำพัง...

ช้อยส์แรกที่จะปลอ่ยให้โลกรู้..เขาทำไม่ได้ ตัดออกไป

ถ้าเช่นนั้นออกจากเป็นช้อยส์ที่สอง....เขาทำได้..แต่แค่เพียงหลี่อี้เฟิง

“ไปเล่นเกมส์กับแมวน้อยหน่อยแล้วกัน”

THISMAN

อี้เฟิงที่เริ่มได้สติกลับมา เขายังพยายามคิดอยู่รูปบ้า ๆ ที่ส่งมานี่ต้องไม่ใช่จากเจ้าซาตานสารเลวนี้แน่ ๆ แต่ความคิดก็ตีกันยุ่งไปหมด

“อะ..โอ๊ย”

เขาอยากพิสูจน์ความจริง ก็เขาให้ชัดไปเลยคือตรงไปหาหมอนั่นและกระชากมือถือของหมอนั่นมาดูซะ แต่ตอนนี้ร่างกายอี้เฟิงไม่สามารถสั่งการได้ดังใจเพราะอ่อนเพลียจากกิจกรรมร่วมรักนั้นอยู่ยังไม่หายดี ของเหลวนั่นก็ยังคงคั่งค้างจะใช้นิ้วกวาดก็ไม่หมดแถมถ้าใช้นิ้วกวาดในช่องทางนั้นของตนก็ดันทำให้มีอารมณ์ต้องการขึ้นมา ยิ่งจัดการลำบาก บวกกับความเจ็บปวดจนต้องนิ่วหน้าหนี อี้เฟิงต้องล้มเลิกก่อนให้หายดีและปวดน้อยกว่านี้ ร่างเพรียวจึงคว้าผ้าขนหนูพันตัวเเละออกมาจากห้องน้ำ มีอีกผืนหนึ่งพาดไว้ตรงที่คอ เดินออกจากห้องน้ำด้วยสีหน้าโรยแรง

“น่า.....สงสาร”

ตากลมโตเบิกกว้าง เสียงทุ้มที่สาว ๆที่ไหนก็คงจะพากันเคลิบเคลิ้ม แต่นี่ไม่ใช่เสียงที่เขาอยากได้ยินแน่ ๆและยิ่งไปในเต้นท์ห้องพักของเขา

“นาย...ทำไม...ไป...ออกไปให้พ้น” อี้เฟิงไม่เอ่ยชื่อของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ แม้รู้จักกันดี เขาออกไปไล่ทันทีที่เห็นใบหน้าที่เขารังเกียจ ก่อนจะเดินหลบเข้าไปอีกฝั่งในห้องแต่งตัว เพราะอี้เฟิงกลัวว่าถ้าถอยกลับไปในห้องน้ำจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอบอย่างเช่นวันนั้นอีก

“จะหลบไปไหนเล่า ไม่มาเล่นกันบนโซฟาหน่อยหรือแมวน้อย”

อีกฝ่ายพูดประโยคแปลกประหลาดแต่อี้เฟิงเข้าใจในทันทีว่ามันแปลว่าอะไร

“รูปนั่นแสงสีสวยดีเนอะ ถ่ายตอนเช้าน่ะ พระอาทิตย์กำลังส่องแสงสวยเชียวล่ะ”

ไม่ปิดบังความชั่วร้ายของตัวเองเลย ไอ้คนหยาบช้า ..ร้ายยิ่งกว่าซาตานเสียอีกกระมัง

“...ถึงฉันจะไม่อยากให้เป็นนาย..แต่มันไม่มีใครที่จะคิดชั่วช้ากับฉันได้เท่านายอีกแล้ว”

“แหม ขอบคุณนะครับที่คุณเทพบุตรแห่งชาติที่อุตส่าห์นึกถึงกัน”

น้ำเสียงเย้ยหยันอย่างที่อี้เฟิงยินทำเอาอี้เฟิงนึกหมั่นไส้ ก่อนที่เขาจะพ้นประตูเข้าห้องแต่งตัวไป เข้าขง้างไม้แขวนเสื้อใส่หยางหยางอย่างไม่นึกสงสารหากจะพลาดโดนใบหน้าหล่อเหลานั่น หยางหยางเองก็ไม้ได้นั่งรอให้อี้เฟิงขว้างปาใส่ แต่เขาก็รุกหน้าเดินเข้าไปหาอี้เฟิงอย่างรวดเร็วและทันคว้าข้อมืออี้เฟิงไว้

เขาจัดการร่างเพรียวนั่น ดันเข้าไปในห้องแต่งตัว ห้องนี้เป็นห้องเล็ก ๆ ขนาดไม่กว้างไปกว่าคนสี่ห้าคนยืนได้ และปิดล็อคประตูเสีย

“ของที่ผมฝากเอาไว้เอาออกไปหมดหรือยังแต่โดนทำแบบนั้นครั้งแรคงยังไม่หมดสินะ”

“เลิกพูดทุเรศแบบนั้นซักที ไอ้คนเลว”

“ด่าแค่นั้นจะไปเจ็บอะไรคุณ มีคำด่าที่เจ็บกว่านี้มั้ย”

“..ไอ้ปีศาจ”

หยางหยางเผยยิ้มออกมา ดุเหมือนปีศาจอย่างที่อี้เฟิงว่า อีกฝ่ายที่ว่าเขาไปจึงนึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ร่างที่มีแค่ผ้าขนหนูแค่สองผืนบนตัวกำลังเดินถอยหนีให้ห่างจากอีกฝ่ายที่กำลังใช้สายตาโลมเลียไล่มองไปทุกส่วนจนเจ้าของร่างต้องอาย เพราะร่องรอยรักยังไม่มีที่ใดจางหายไปเสียซักที่เดียว ร่างเพรียวผิวขาวนวลของอี้เฟิงแต้มด้วยร่องรอยสีกุหลาบเป็นแห่งทั่วตัว

“ฝีมือผมก็ไม่เลวเหมือนกันนะ”

“แกมันสารเลว”

“ก็สมกับที่คุณว่าผมเป็นปีศาจนี่”

อี้เฟิงเม้มปากแน่น จนเปลี่ยนไปกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแค้นเคืองจนห้อเลือด เขาไม่สามารถถอยหนีและถ้าจะวิ่งไปทางประตูห้องแต่งตัวก็เสียเปรียบไปก็เท่านั้น ไม่มีทางออกเลย

“ยอมรับ ดีนี่ ปีศาจนั่นมันเหมาะกับนายแล้ว เหมาะกับการกระทำชั่ว ๆ ของนาย”

“ก็ดีอีก..คุณเป็นเทพบุตรนี่ กับปีศาจซาตานแบบผม เราไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่งก็ล้มลงไปก่อนแน่ “

“อย่ามาแทนด้วยคำว่าเรา แค่นั้นก็สะอิดสะเอียนมากพอแล้ว นายเป็นปีศาจของแท้ และฉันจะไม่มีวันยอมแพ้นาย สุดท้ายนายก็ต้องพ่ายแพ้กับสิ่งที่นายทำ"

“แล้วคุณมันดีนักรึไง ผมว่าเรื่องข่าวของผมคุณก็สะใจ..”

“ก็แน่นอนก็นั่นเป็นผลงานฉันนี่”

อี้เฟิงเปิดเผยให้อีกฝ่ายเจ็บแค้นบ้าง ไหน ๆ เขาก็บอกอี้เฟิงออกมา แฉความชั่วร้ายของตัวเองมาหมดแปลกแล้วว่ารูปน่าเกลียดนั่นเป็นฝีมือเขา อี้เฟิงจึงบอกบ้างว่าเขาก็ทำอะไรได้เหมือนกัน

“นายอย่าคิดว่าฉันจะหยุดแค่นี้..ฉันทำอะไรได้อีกมาก”

อี้เฟิงหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เพราะหยางหยางย่างสามขุมมาอย่างรวดเร็ว หน้าตาของเขากลายเป็นปีศาจจริง ๆ อย่างที่อี้เฟิงกลัว บางทีอี้เฟิงก็ไม่ควรพูดเรื่องนั้นออกไปแต่เพราะแค่อยากให้รู้ว่าเขาก็ทำอะไรได้ อี้เฟิงไม่เคยทันและทำเรื่องแบบนี้ได้ดีเลย เรื่องร้ายกาจแบบนี้...

“โอ๊ย “

ร่างเพรียวถูกยกลอยขึ้นไปนั่งบนบาร์เค้าท์เตอร์หน้ากระจก เขาถูกจับยกให้นั่งคุกเข่าบนพื้นที่เล็กพอแค่คนคนเดียวนั่งและหันหน้าไปหากระจกให้สะท้อนเห็นทั้งตัวเองที่กำลังมีสีหน้าหวาดหวั่นอย่างที่สุดและหยางหยางที่แสดงด้านที่น่ากลัวของตัวเองออกมาผ่านใบหน้าหล่อเหลานั้น

มือแกร่งดึงผ้าขนหนูท่อนล่างที่พันรอบเอวไว้ปิดบังส่วนอ่อนไหวของอี้เฟิง มืออีกข้างของหยางหยางกระทำอย่างชำนิชำนาญ ลากไล้สัมผัสให้อี้เฟิงสะท้านและร้องครางอย่างพึงพอใจอย่างไม่รู้ตัว เหมือนว่ากิจกรรมหนักหน่วงเมื่อคืนนั้นจะทำให้ร่างกายของอี้เฟิงจำสัมผัสนี้ได้ดีกว่าใคร

“ร่างกายคุณ..ไม่เลวเลย แค่ทำแบบนั้นกันแค่คืนเดียว อืม..เป็นคืนที่ยาวนานไปหน่อยแต่รับสัมผัสผมได้ขนาดนี้..”

อี้เฟิงเบี่ยงหน้าหลบประโยคนั้นจากริมฝีปากที่คลอเคลีอยู่ตรงใบหูของอี้เฟิง เมื่อเขาพูดจบ มือแกร่งที่ว่างก็สอดเข้าไปในช่องทางปลดปล่อยความต้องการด้วยแรงมากมายจนอี้เฟิงร้องครางเจ็บปวด และมีน้ำตาซึมหางตา

“นายมันเลว.....”

“คุณมันก็.....พอกัน... ..แถมให้อีกอย่างคือ ง่าย แค่คืนเดียวก็ตอบสนองดีขนาดนี้..ง่าย!”

ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบและพยายามกอบโกยแรงที่มีดิ้นหนีเจ้าซาตานคนนี้แต่ไม่มีทางที่อี้เฟิงจะทำได้ เขาดักทางไว้หมด มือข้างที่คว้าเอวอี้เฟิงเอาไว้แล้วพลิกให้ร่างเพรียวผิวเนียนลื่นมือกลับมาอยู่ในท่าทางที่เขาต้องการ มืนั้นลากไล้ไปทุกส่วนที่ต้องการสัมผัส ร่างที่ถูกกระทำ แม้ไม่อยากรับแต่ใจเขาสั่งไมได้ ร่างกายตอบสนองไปแล้ว

“ยังมีอยู่ในนี้อยู่เลย ผมเอาออกให้ วันนี้ผมใจดี จะช่วยให้เป็นกรณีพิเศษ”

มือแกร่งแข็งแรงสอดลึกเข้าไปทำเอาความต้องการของอี้เฟิงพุ่งสูงขึ้นไปอีกจนต้องแปล่งเสียงออกมาอย่างสมใจ ไม่ทันอดกลั้นเอาไว้ทัน หยางหยางยิ้มเยาะให้เห็นในกระจก ภาพสะท้อนนั้นอี้เฟิงเห็นหมดทุกอย่าง ขั้นตอน..วิธีทำ ทำอย่างไร หยางหยางทำอะไรกับร่างกายอี้เฟิงอยู่ตอนนี้ มือนั้นเร่งจังหวะเข้าออกให้อี้เฟิงเตลิดด้วยอารมณ์วาบหววามอีกครั้งจนไม่สามารถทันคิดอะไรได้

อี้เฟิงหลับตาพยายามไม่มองภาพที่สุดแสนอับอายและรอยยิ้มปีศาจ

“อ๊ะ..ไม่..พอ หยุด ..อ๊ะ”

“แต่ร่างกายคุณเหมือนไม่อยากให้หยุดเลย เอาล่ะทีนี้ผมจะเอาของนั่นออกล่ะนะ ระวังเจ็บ”

“ไอ้..เลว.ไอ้.. อ๊ะ โอ๊ย ไม่นะ ..มัน..อ๊ะเจ็บ”

เมื่อมือแกร่งแข็งแรงนั้นทำอย่างชำนาญและเข้าถูกจังหวะ ไม่ได้ใจดีอย่างที่ปากเอ่ย ซ้ำยังแรงกว่าที่คิด เขากวาดไปมาตรงช่องทางนั้น ลากเร้น สอดลึกเข้าไปสุดปลายนิ้วมือ ริดเร้นของเหลวของเขาออกมา อี้เฟิงบิดเร่าเป็นขี้ผึ้งลนไฟ เพราะทั้งความต้องการพุ่งทยานไปถึงปลายทางจนมีของเหลวของตัวเองหยาดออกมาจากส่วนอ่อนไหวอีกไหนจะทั้งของเหลวที่ไหลหยดออกมาจากช่องทางที่หยางหยางเคยฝากของของเขาไว้ พร้อมกันทั้งสองทาง  ร่างกายของอี้เฟิงที่รับอะไรพร้อมกัน เขาหมดแรงจริง ๆ

“ฮึ...”

หยางหยางที่เห็นผลงานของตัวเอง..เขารู้สึกว่าเขาเป็นต่อกับร่างกายนี้ แค่แตะต้องไม่เท่าไหร่ก็รับสัมผัส ตอบสนองตัวโยน เขาสนุกไม่น้อยที่ได้แกล้งคนตรงหน้า ใช้มือแกร่งลากผ่านตรงจุดอ่อนไหวตรงนั้นตรงนี้ อีกฝ่ายหลับตาปี๋ไม่มองตัวเองที่นั่งคุกเข่าบนพื้นที่น้อย ๆของเค้าเตอร์แต่งหน้าตรงหน้ากระจกเลย ปากบอกไม่ ๆ แต่ร่างกายตอบสนองทุกจุด เขาเลยบอกตัวเองว่านี่มันสะใจเป็นบ้า

“ลืมตา”

“ไม่”

“จะลืมตาดี ๆหรือต้องให้บังคับ”

ตากลมโตที่ซ่อนหลังเปลือกตาเบิกตาโพลงทันทีไม่ใช่เพราะนึกกลัวอีกฝ่ายแต่ต้องการตอบโต้หยางหยางด้วยสายตา ให้มันรู้ไปเลยว่าเขาก็แค้นมากแต่ตอนนี้เรี่ยวแรงสลายไปแทบหมดแล้ว อี้เฟิงมองเห็นภาพน่าอับอายของตัวเอง ร่างกายที่มีร่องรอยสีกุหลาบทั่วไปแทบทุกตารางนิ้ว ส่วนอ่อนไหวมี่มีของเหลวหยาดเยิ้มและช่องทางหลังที่มีของเหลว..ที่อี้เฟิงนึกรังเกียจหยดหยาดทีละน้อย...

ก็ดี....ให้มันออกไป สกปรก....ร่างกายของเทพบุตรแบบเขาสกปรก เพราะคนคนนี้

“เจ็บใช่มั้ยล่ะ”

“ไม่เลย ตอนนี้ไม่รู้สึก....”

เป็นประโยคตอบโต้ที่สาสมกับความรู้สึกของทั้งสองคน ต่างคนต่างฟาดฟันด้วยคำพูดและสายตาอี้เฟิงทรุดนั่งติดเค้าท์เตอร์แต่งหน้าและคว้าผ้าขนหนูของตัวเองมาพันท่อนล่างไว้ หยางหยางเห็นผ้าอีกผืนใกล้ ๆเขาใช้มันเช็ดของเหลวของตัวเองที่ฝากไว้ในร่างกายอี้เฟิงออก

“ผมมาเอาออกให้แต่ไม่เอาคืน มันไปอยู่ในร่างกายคุณ..... ก็สกปรกสำหรับผม ที่จริงผมอยากจะบอกคุณไว้ว่าผมไม่ได้พิศวาสคุณ กลิ่นเทพบุตร..ไม่ค่อยถูกกับจมูกปีศาจแบบผมด้วยสิ แต่สาแก่ใจที่ได้ยินเสียงคุณตอนบอกพอ มันเหมือนคุณยอมแพ้ผม อ้อ ส่วนรูปผมจะเก็บไว้ก่อนแล้วกัน คุณก็มีนี่นะ แบ่งกันไว้แล้วกัน แต่ถ้าผมเผลอทำตกที่ไหน..ก็อย่าว่ากันล่ะ คุณเทพบุตรแห่งชาติ”

ประโยคเจ็บแสบที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ให้พร้อมกับความคับแค้นในใจอี้เฟิง ร่างของเขาสั่นเพราะความโกรธและเหนื่อยสะท้านเพราะกิจกรรมเมื่อครู่นี้

“ปีศาจอย่างนาย.....คนอย่างนาย..”

อี้เฟิงพูดอะไรไม่ออก เขาก้มซุกใบหน้าไว้กับฝ่ามือตัวเอง เขาต้องคิดหาวิธี....วิธีที่ดีกว่าและเหนือกว่า

แต่อี้เฟิงมีรูปน่าอับอายเป็นตัวประกัน เขาต้องคิดแก้แค้นอย่างรอบคอบ

ทำให้เจ็บที่กายไม่ได้.....ก็ต้องเลือกที่อื่น

**************************************************************************************************** TBC 5