[Fic] THISMAN - หยางเฟิง CHAPTER : 8 'คนคนนี้ร้าวราน'

TITLE : [Fic] THISMAN

CHAPTER : 8 'คนคนนี้ร้าวราน'

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : NC – 17  หรือมากกว่านั้น

***************************************************************************

“ปวดหัวชะมัด”

หลังจากพี่สาวผู้จัดการแจ้งข่าวนั้นให้ทราบ  ข่าวใหญ่สำหรับชีวิตนักแสดงของหยางหยาง การย้ายบริษัทเป็นเรื่องใหญ่ เพราะถือเป็นการเริ่มต้นใหม่ กับอะไรที่ต้องไปเผชิญหน้า จากที่เขาอยู่ใต้ร่มชายคาบริษัทใหญ่งานจึงเข้ามาไม่ขาดสาย และสาเหตุที่ทำให้เขาและต้นสังกัดเดิมที่อยู่ต้องแยกกัน ก็เพราะทีมงานทั้งหมดที่เขาอยู่ร่วมทีมกันมาตั้งแต่แรก  ไม่สามารถสานต่อความสัมพันธ์อันดีกับต้นสังกัดใหญ่ได้ เป็นปัญหาที่พวกผู้ใหญ่เขาจัดการกันมา และหยางหยางนั้นเป้นผู้รับสารและทำตามเท่านั้น เขาแค่เด็กอ่อนประสบการณ์ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทำตาม  เขาจะต้องออกไปผจญโลกใหม่  วงการบันเทิงที่โหดร้าย  แต่อย่างน้อยก็ยังมีทีมงานเดิมที่คอยห่วงใยและดีกับเขา ไม่รู้ว่าพี่ ๆ ไปร้ายกับใคร  นั่นเขาคงไม่สนใจมันหรอก แค่พี่ ๆ ทีมงานดีกับเขา แค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว

“อืม...”

เรื่องต่อไปที่หยางหยางคิดต่อ  ที่จริงแล้วมันรบกวนจิตใจหยางหยางอยู่มาก แต่หยางหยางพยายามไม่คิดถึงมัน นำเรื่องอื่นมาคิดและปัดมันลงซอกความทรงจำ  และในที่สุดเขาก็หมดเรื่องครุ่นคิด ในที่สุดเรื่องนี้ก็กลับมาเป็นประเด็นให้ปวดหัวอีกครั้ง

หลี่อี้เฟิง

หลังจากนี้อีกไม่กี่เดือน หลี่อี้เฟิงก็จะกลายเป็นเส้นขนานกับเขา  เพราะถ้าหากแยกบริษัทกันไป  และตั้งแต่บริษทัใหม่ก็คงจะกลายเป็นคู่แข่งซึ่งกันและกัน  จนไม่สามารถร่วมงานได้  หรือแม้แค่เฉียดมองหน้ากัน ก็ยังทำไม่ได้  อาจจะเป็นประเด็นใหญ่จนพวกเขาต้องโดนสื่อรุมถามจนไม่เป็นอันทำอะไร  หยางหยางเป็นห่วงที่สุดคือตัวเขาเองที่อาจจะระเบิดอารมณ์เพราะคำถามพวกนั้นเมื่อไหร่ก็ได้  รู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถคสบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีนัก  ไม่เหมือนหลี่อี้เฟิงคนนี้ที่เก่งเหลือเกินเรื่องเสแสร้งหน้ากล้องต่อคนทั้งโลก

ว่าเขาก็ปวดใจเอง....หยางหยางยกมือแตะที่หน้าอกเขา รู้ว่าตรงที่หัวใจปวดหนึบขึ้นมา เขารู้สาเหตุดีว่าเป็นเพราะอะไร  อายุเขาก็ไม่ไดน้อยไม่ได้ด้อยประสบการณ์ขนาดนั้น  เขาคิดว่าเขาน่าจะมีความรู้สึกพิเศษอะไรบางอย่างกับหลี่อี้เฟิงคนนี้เสียแล้ว

แต่เขายกความรู้สึกนั้นทิ้งไป และบอกว่า มันดีเสียอีกที่จะได้ไม่ต้องเจอกันอีกหลังจากนี้ เป็นเส้นขนานไปเลย เห็นแค่ในโซเชี่ยล หรือแค่ปายโฆษณาก็เอียนหน้ากันแทบไม่อยากจะมอง

 มันก็ดี

แต่ยิ่งคิดเช่นนั้น หัวใจของหยางหยางยิ่งแย่ลง

“หยางหยางถึงคิวแล้ว”

ดารารูปหล่อนอนคิดทุกอย่างในห้องพักของเขาเอง  วันนี้ก็คงเป็นวันสุดท้ายที่เขากับหลี่อี้เฟิงจะได้เจอกัน  คนคนนี้ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกไปมากกว่าเกลียด...เขายืนยันกับตัวเอง และหลังจากนี้ก็ยังคงความรู้สึกนี้ไปตลอด  หยางหยางหวังว่าตัวเองจะไม่เป้นซาตานที่อ่อนแอ และพ่ายแพ้เพียงแค่รอยยิ้มเดียวของเทพบุตรหลอกลวง

เขาจะทำได้หรือเปล่า

“ทางนี้หยางหยาง”

ผู้กำกับที่อยู่ในจุดรอเตรียมพร้อมถ่าย วันนี้เป็นวันปิดกล้องของละครเรื่องนี้ จึงมีสื่อเข้ามาทำข่าวกันมากพอสมควร หลากลหายช่องก็อยากจะได้ภาพจากกองถ่ายละครนี้กันไปทั้งนั้น  เพราะรวมดาราชื่อดังไว้มากมาย และเป็นละครจากนิยายดัง  ฉากวันนี้เป็นฉากที่จะต้องนำไปใช้ในปฐมบทของเรื่องราวทั้งหมดของละคร  จากการอ่านบทแล้วเขาจะต้องเข้าฉากกับหลี่อี้เฟิงคนนั้นทั้งหมดในส่วนของคิวแสดงของเขาเอง 

วันสุดท้ายแล้วก็ทนเอาหน่อยแล้วกัน

ในที่นี้ที่ว่าทน  เขาเองก็ไม่รู้ว่าทนกับอะไรกันแน่ 

“ฮัลโหล สวัสดีทุกคน อี้เฟิงมาแล้ว!”

หยางหยางส่ายหน้ากับคำทักทายที่ดูแสร้งว่าสดใส รอยยิ้มนั้นมันโกหกทั้งเพ  ถึงแม้ว่าเขาจะตกหลุมพรางรอยยิ้มนั้น แต่เชื่อเถอะว่าหยางหยางยังคงไม่ชอบใจกับความหลอกลวงของรอยยิ้มจอมปลอมนั่น  แต่เขาไม่ปฏิเสธว่าหัวใจของตัวเองหน่วงหนักเหลือเกิน   เหมือนอยากให้มันดำเนินไปต่อ

การต่อสู้ของซาตานและเทพบุตรนี้  เพราะหลังจากนี้  การแยกไปอยู่ในบริษัทใหม่ ก็เท่ากับการพบกันของทั้งสองจะกลายเป็นศูนย์แล้วนับจากนี้

หรืออาจจะเป็นเพราะหยางหยางคิดถึงเรือนร่างชวนฝันนั่นก็ได้  การร่วมรักกับหลี่อี้เฟิงเป็นอะไรที่น่าจดจำ ทุกอย่างและทุกส่วนสัดของหลี่อี้เฟิงล้วนติดตาตรึงใจหยางหยางทั้งสิ้น  ทำเอาเขาลืมความเร่าร้อนของหนุ่มสาวที่เคยผ่านมือเขาทุกคนมาทั้งปวง  และความคิดก็วนอยู่แต่กับเทพบุตรคนนี้  นี่ล่ะ หยางหยางคิดว่านี่เป็นความร้ายกาจของเทพบุตรหลี่อี้เฟิง

พอหันไปมองดูคนคนนี้ที่กำลังร่าเริงจนน่าหมั่นไส้ หยางหยางก็พบว่าเขามีช่วงเวลาไว้เพื่อจ้องจับผิดคนคนนี้มากเกินไปเสียแล้ว เผลอก็ต้องมองเขา  มันมากเกินไป  บางทีหยางหยางควรเลิกคิดเรื่องหลี่อี้เฟิงก่อนจะมีเขาไปก่อกวนในความครบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ 

ชั่วครู่หนึ่งที่ได้สบตาตาเขา หลังจากที่หยางหยางลอบมองหลี่อี้เฟิงจากที่ไกล ๆ อยู่นาน สายตาอีกฝ่ายก็มาพบกับหยางหยางกลางอากาศ  หยางหยางถามคำถามกับตัวเองว่าทำไมไม่เสหลบหรือหนีสายตานี้ไป ส่ งสายตาแบบนั้นมา หลี่อี้เฟิงเขาต้องการสื่ออะไร หยางหยางไม่อาจล่วงรู้ได้  แต่แววตานั้นมีความหมายมากกว่าที่เห็น

และเพียงนั้นทั้งคู่ก็หันหลบไปพร้อมกัน หลังจากนั้นก็เป็นการเข้าคิวการแสดงของทั้งคู่

“แอคชั่น!”

ซึ่งในฉากสุดท้ายนี้เป็นฉากที่พี่จั่วและอี้เฟิงได้ต่อสู้กันมาพักใหญ่มีกลุ่มชายคนร้ายวิ่งไล่หลังตามมา  และเขาก็เป็นคนไปช่วยให้เหตุการณ์นั้นคลี่คลายไป  จุดใหญ่ของฉากนี้ก็คือการพบกันของตัวละครเขาและตัวละครหลี่อี้เฟิงในเรื่อง  ซึ่งเป็นจุดสำคัญที่จะเริ่มในตอนที่หนึ่งในละคร 

ช่วงที่ถ่ายทำมีเวลาเนิ่นนานที่ให้มองตากัน  เพื่อไม่ให้ผิดพลาดจึงจำเป็นต้องซักซ้อมคิวกันก่อน โดยมีพี่จั่วคอยยืนช่วยทั้งคู่  ในตอนนั้นไม่มีบทพูดอะไรไปมากกว่าไถ่ถามว่าเป็นใครมาจากไหน  ซึ่งเป็นบทของหลี่อี้เฟิง  และเป็นทีของหยางหยางที่จะต้องหันไปมองหน้าตาเขา  และเมื่อซ้อมตามบทไป  บรรยากาศของหลี่อี้เฟิงและหยางหยางดูเหมือนจะเป็นบรรยากาศที่อ่านไม่ออก  นักแสดงรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะขัด  เพราะเมื่อทั้งคู่สบตาสายตากัน มันเหมือนมีอะไรกันมากกว่านั้น  แต่ไม่สื่ออกมาทางอื่นเลย  นอกจากสายตา

หยางหยางก็ไม่รู้ว่าเขาบอกความรู้สึกอะไรผ่านสายตาส่งไปหาหลี่อี้เฟิง และ เพราะอีกคนนั้นส่งสายตาที่เขาไม่เข้าใจมาให้เหมือนกัน  อ่านได้คือความหน่วงหนักในใจเมื่อได้รับรู้สายตา เมื่อหมดเวลาซ้อม และเข้าฉากจริง มันเนิ่นานกว่าที่ซ้อมไว้  และสายตานั้นก็หน่วงหนักยิ่งกว่าเดิม

จนเมื่อหมดคิวนั้น หยางหยางก็จะต้องเดินจากหลี่อี้เฟิงและรุ่นพี่อีกคนในฉากนั้นไป หันหลัง และไม่กลับมามองเขาอีก  พอได้ถ่ายฉากนี้จริง ๆ ความรู้สึกบางอย่างก็เข้ามาปะปนด้วย ทำให้บรรยากาศรอบตัวของหยางหยางในขณะถ่ายทำมันดูแปลกไป จนผู้กำกับมาทักว่า  อย่าเอาความรู้สึกส่วนตัวมาใส่ในฉาก แต่เขาก็ไมได้ถ่ายใหม่ เพราะที่ถ่ายไปนั่นก็พอดีแล้ว หยางหยางก็กลั้นความรู้สึกส่วนตัวได้พอดีไม่มากไม่น้อยเกินไป ที่จริงผู้กำกับไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่เพราะคนที่รับบทตัวละครหนึ่งที่หยางหยางเดินจากมาเป็นหลี่อี้เฟิง นั่นกำลังพอดี พอดีที่หยางหยางจะใช้ความรู้สึกนั้นสร้างสายสัมพันธ์กลางอากาศกับอีกคนในละคร  ถือว่าเป็นผลพลอยได้ให้คนดูซึมซาบกับเรื่องราวและระหว่างตัวละครด้วย

เมื่อเดินหันหลังจากมาแบบนั้น  แม้เป็นแค่ในละครก็ยังรู้สึกร้าวราน...เขาอาจจะใช้คำนี้ได้  หยางหยางกำลังคิดว่า หัวใจของเขาเหมือนแก้วใบนึงที่ดูบอบบางเหลือเกิน

THISMAN

“ขอบคุณดูแลกันมา หลังจากนี้ก็คงไมได้เจอกันแล้วนะ”

“ก็หวังว่าเราจะไม่มาทับไลน์ ทับที่ทางหรือเส้นทางอนาคตกันและกันหรอกนะ ฉันก็จะพยายามไม่ให้มีเรื่อง”

“นั่นมันก็แล้วแต่ฝั่งคุณว่าคุณจะทำอย่างไรเมื่อจะต้องเผชิญกับพวกเราทุกคน แต่เอาเป็นว่า..ลาก่อน”

บทสนทนาระหว่างหัวหน้าทีมงานของทั้งหยางหยางและหลี่อี้เฟิง ภายหลังงานเลี้ยงปิดกล้องเล็ก ๆ กันภายในกอง หลังจากที่ถ่ายทำกันเสร็จ หยางหยางและอี้เฟิงก็ไมได้พบหน้ากันอีกเลย  จนเข้างานเลี้ยงเล็ก ๆมาก็ต้องไปพบปะกับทีมงานทุกคนที่ทำงานกันมา เป็นไปตามมารยาทที่เด็กอย่างพวกเขาควรทำและในที่สุดก็มาเจอกันในช่วงสุดท้ายหลังงานเลิกรา และก็ต้องเลิกรากันจริง ๆ

ซึ่งในเมื่อทีมงานของพวกเขาสองคนสั่งลากันแบบนั้น  ดูท่าทางไม่ได้มีเยื่อใยอะไรด้วยกันเลย  หยางหยางกับอี้เฟิงรู้ดีว่ามันเกิดจากทั้งเรื่องทางธุรกิจ และเรื่องความไม่เข้าใจกันในเรื่องการทำงานที่มีความเห็นไม่ตรงกัน และนั่นทำให้ทีมงานของหยางหยาง ขอแยกตัวออกมาและตั้งบริษัทและบริหารตัวเอง ที่จริงพวกเขาได้เตรียมกันมาล่วงหน้าแล้วพักใหญ่แลต่ได้คุยกับหยางหยาง เกริ่นมาเรื่อยและวันนี้ก็เป็นของจริง สั่งลากันและคงไม่เจอกันอีก นอกจาก ตามงานใหญ่ ๆ บ้างบางครั้งที่จำเป็นต้องส่งเด็กในสังกัดของตัวเองไป

“ขอให้โชคดี”

“เช่นกัน”

หัวหน้าทีมทั้งสองฝ่ายบอกลากกัน และส่งสายตาประจันกันซึ่ง ๆ หน้า พวกเขาต่างรู้ไส้รูพุงกันหมดแล้ว ฉะนั้นจึงไม่มีอะไรต้องปิดบังกัน เพราะทำงานกันมาหลายปี และถึงทีจะแยกย้ายกันไปก็ต่างมีพันธะที่จะต้องปิดเรื่องของอีกฝ่ายกันและกันไว้ ก็ถือเสียว่า เป็นเพื่อนเก่าไม่เอาไปแฉ

หยางหยางมองดูทั้งสองฝ่ายปะทะคารมกัน แม้ไม่อยากฟังก็เข้าหูมา เขาเสหลบไปอย่างไม่สนใจ และหันไปพบกับหลี่อี้เฟิงที่เสมองไปทางอื่นเช่นกัน เขายืนอยู่หลังผู้จัดการหญิงคนสนิทอีกคน และไม่นานตากลมดตคู่นั้นก็หันมาทางหยางหยาง 

และนั่นเป็นการสบตาซึ่งหน้ากันและกันครั้งสุดท้าย เหมือนบอกลากันทางสายตาแล้ว แววตาที่มองหยางหยางคิดว่าอีกฝ่ายรู้สึกเหมือนกันกับเขา  แต่ไม่รู้ว่ามันมีความหมายว่าอะไร จนในที่สุดเราก็หันหลังให้กัน

THISMAN

หลังจากนั้นเขาไมได้เจอหลี่อี้เฟิงเป็นเวลานาน ให้นับตอนนี้ก็เป็นเดือนที่สามแล้ว หลังจากที่บอกลาผ่านสายตาและความหมายในแววตาของทั้งคู่ไม่ออกเลยจนถึงตอนนี้ บอกได้เลยว่าเขาคิดถึงหลี่อี้เฟิง จะเป็นคิดถึงในแง่ไหนก็ช่างมันแล้ว แต่ถ้าเป็นไปได้ ขอให้ได้พบและสัมผัสร่างนั้นกับมือตัวเองซักครั้ง ก็อาจจะผ่อนความคิดถึงไปบ้าง หรืออาจจะเป็นบ้ามากกว่าเดิม

เขาเรียกได้ว่าเขากำลังจะเป็นบ้าก็เพราะหลังจากที่แยกกัน หยางหยางมีตารางชิวิตที่เปลี่ยนไป เขาไมได้พวกสังคมจัด ๆ เหมือนเมื่อก่อน ไม่ควงหนุ่มสาวไม่ซ้ำหน้าขึ้นเตียงเป็นว่าเล่นให้นักข่าววิ่งหาตัวจับภาพกันให้วุ่น ไม่ออกไปเที่ยวไม่หนีไปไหนจนผู้จัดการตามตัวไม่ได้  ตอนนี้จะร้ายแรงที่สุดก็คงจะเป็นการอยู่กับบ้านระหว่างที่เขาไม่มีงาน มีงานก็ไปทำงานตามปกติและตรงกลับบ้านเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ และเมื่อมีวันหยุดยาวสิ่งที่เขาทำก็คือ ดื่มเหล้าเบียร์อยู่กับบ้านเปิดอะไรดูไปแก้เซ็ง และจินตนาการ

ที่บอกว่าเปิดอะไรดูก็มีหลายอย่างแต่หลายอย่างนั้นทุกอย่างจะถูกก่อกวนโดยหลี่อี้เฟิง และสุดท้ายมือของเขาก็มักจะไปกดเปิดข่าของคนคนนี้ดู รูปภาพที่อยู่ในสื่ออนไลน์ทุกสื่อ  เผลอกดเซฟเก็บไว้บางรูปที่สามารถเอาไปจินตนาการได้  เขาจินตนาการว่าเขากับอี้เฟิงคนนี้อยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน ทำอะไรตามต้องการ ได้ยินเสียงครางหวานหูและเขาดูมีความสุขกับการมอบการปรนเปรอให้  แค่จินตนการถึงหลี่อี้เฟิงหยางหยางก็เสร็จและจัดการตัวไปได้แล้ว และรวมกับรูป เสียง และคลิปที่เก็บไว้ เขายังไม่เอาไปเผยแพร่ให้ใคร  และจะไม่มีวันทำแบบนั้นอย่างที่เคยคิด  เขาไม่อยากให้ใครได้เห็นหรือได้ยิน เรือนร่างแสนสวยและเสียงหวานปานน้ำผึ้งของอี้เฟิง  จะใครก็ไมได้ทั้งนั้น มือถือและเครื่องเพลงสองอย่างนี้จึงเป็นสมบัติสุดหวงของหยางหยางไป ชนิดที่ใครก็ห้ามยุ่งวุ่นวาย  แม้จะเป็นผู้จัดการสาว แม้บางครั้งที่เธอสงสัย  แต่สุดท้ายก็คิดว่ามันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของหยางหยาง

แต่แค่จินตนการมันไม่พอเติมเต็มความต้องการให้กับเขา  และไม่มีอารมณ์จะไปหาใครที่ไหนมาปลดปล่อยอารมณ์นี้ด้วย  เขาไม่รู้สึกคล้อยตามและอยากทำแบบนั้นกับใครซักนิด ไม่ต้องถึงขนาดมองหน้า  ถ้าหากหยางหยางไปมีสัมพันธ์กับใคร ๆจะชายจะหญิง แค่แตะผิวกายก็รู้ได้แล้วว่านี่ไม่ใช่คนของเขา ไม่ใช่เรือนร่างที่ฝันหา   และพาลจะอารมณ์เสีย ตัดปัญหาโดยการมาจินตนการเอา ก็ดีกว่าไปทำร้ายร่างกายคนอื่นเอาความต้องการไปลงกับใครเพราะถ้าเขาโมโหแล้ว  หยางหยางก็จะเป็นคนที่รุนแรงมากไม่ว่าจะทำอะไรอยู่  ณ ขณะนั้นและเรื่องบนเตียงก็ด้วย

“ถ้าได้พบซักครั้ง..ก็ดี”

หยางหยางบ่นแบบนี้อยู่หลายครั้ง หลังพบว่าคิดถึงเขาขนาดไหน  ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังรู้สึกเกลียดหลี่อี้เฟิงเท่าเดิมอยู่หรือไม่  เพราะบางความรู้สึกที่แทรกกลางเข้ามาในความเกลียดนั้น มันเริ่มขยายวงใหญ่ขึ้นเรื่อ ย ๆ ในตอนนี้ไม่รู้วงใหญ่ขนาดไหน  เหมือนเป็นโรคร้าย 

“บ้าเอ๊ย”

ใบหน้าหล่อก้มซุกใบหน้าลงกับฝ่ามือ เขานั่งอยู่กับพรมที่ปูบนพื้น นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยในวันว่าง มีเหล้ามีหนังสือ และมือถือก็พออยู่ได้ แต่นั่งไปซักพัก หลี่อี้เฟิงก็เข้ามาวนเวียนให้ความคิดของเขาอีก ตอนนี้เขาจวนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

“หืม? ใครโทรอะไรป่านนี้”

เขาบ่น  เพราะว่าเวลานี้ก็เป็นยามค่ำคืนที่ควรจะเลิกงานกันแล้ว  ถ้าเป็นเรื่องงานหยางหยางก็จะกดรับและด่าลงสายไปซักครั้ง แล้วก็วางสายไป  แต่นี่เป็นสายจากพี่ชายที่เคยร่วมงานกัน  เขานึกแปลกใจที่พี่ชายคนนี้โทรมาหา

“ครับ เหว่ยถิงเกอ หยางหยางพูดครับ”

“เออ สวัสดี หยางหยาง ไม่เจอกันนานเลยนะ”

หลังจากรับสายก็พอรู้ว่าวันนี้เหว่ยถิงเกอก็ว่างอยู่เหมือนกัน และมีน้ำใจที่จะชวนเขาไปนั่งดดื่มกัน ที่ไหนซักที่ซึ่งยังคิดไม่ออกว่าจะไปที่ไหนดี หยางหยางเสนอเป็นบาร์ของเพื่อนเขาที่อยู่ใกล้ ๆ คอนโดของหยางหยาง และไม่ไกลที่จากที่พักของเหว่ยถิงมากเท่าไร่นัก

“ก็ดี ไม่ไกล กลับกันง่ายหน่อย เพื่อนายด้วย ใครเมามากก็จะได้มีคนไปส่ง “

“ตามนั้นนะครับ ว่าแต่พี่นี่รู้ใจผมจริง ๆ กำลังเบื่อ ๆ อยู่เลย”

เขาสารภาพบอกว่าช่วงฟุ้งซ่านไปมาก ก็เลยอยากอะไรเปิดหหูเปิดตาบ้าง เหว่ยถิงเหมือนจะมีใครอยู่ด้วยหลายคน แสดงว่าวงสนทนาวันนี้ก็อาจจะค่อนข้างใหญ่

“พอดีก็คุย ๆกันในไลน์ นายก็ไม่เห็นตอบอะไรเลย ไม่ได้อ่านหรือ?”

“ไม่เปิดอะไรเลยครับ  ผมก็ดูหนังอยู่ที่บ้านไม่ได้แตะมือถือเลย จนมันมีเสียงที่เกอโทรเข้ามานี่ล่ะ”

“ก็เออ ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ได้ข่าวช่วงนี้หมาป่าหยางหยางไม่ค่อยออกท่องราตรี แต่วันนี้แค่ดื่มนะเว้ยไม่มีต่อ  พรุ่งนี้มีงานเช้า ฉันยิ่งมีกรณีไม่ได้เลย  “

หลังจากนั้นก็มีร่ายชื่อคนที่จะไปด้วย เหว่ยถิงนึกไปมาทีละคนและบอกหยางหยางผ่านปลายสาย

“มีเจ้าฮั่น ป๋อหรัน เอ้อ อี้เฟิงก็มานะ นายสองคนก็น่าจะรู้จัก สนิทกันดีอยู่แล้ว”

“เอ๋?? ...รุ่นพี่อี้เฟิงน่ะครับ”

“อือ ก็เจ้านี่มาบ่นใส่ว่าเบื่อนั่นเบื่อนี่ แล้วทุกคนก็สมทบกันมา บอกว่าไปหาที่ดี ๆ ดื่มกัน ก็กเลยก็เป็นงี้ ก็เลยโทรมาชวนนายไง”

จากที่ลังเลเมื่อก่อนหน้า แต่ตอนนี้หยางหยางตอบรับเหว่ยถิงอย่างมั่นใจ และกดวางสาย เขาตรงไปแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน และออกไปตามคำชวนโดยทันที

เพราะมีหลี่อี้เฟิงอยู่ที่นั่น  หัวใจเขาออกไปก่อนที่ร่างกายจะก้าวออกจากห้องไปเสียอีก

THISMAN

หยางหยางมาถึงก่อนทุกคน เพราะเป็บาร์ของเพื่อนตัวเอง เส้นทางที่มาจึงรวดเร็วและไม่ผิดพลาด เหมือขบวนที่นำโดยเหว่ยถิงจะมาช้ากว่าหน่อยเพราะหลงทาง วันนี้หยางหยางปรากฏตัวด้วยเสียงกรีดร้องของสาว ๆ ในบาร์ กริ๊ดออกมากันอย่างไม่อาย  แค่เชิ้ตขาวเรียบพับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอกกับสแลชดำ  หยางหยางไม่ลืมที่จะคว้าแจ็คเกตสีดำหนังอย่างดีของตัวเองมาด้วย  เขาถอดมันออกก่อนจะเข้าบาร์มา สาวน้อยใหญ่หนุ่มน้อยทั้งหลายมองเขาเป็นตาเดียว  วันนี้เขามั่นใจเป็นพิเศษ พิถีพิถันการแต่งตัว เพราะใครบางคน

“หยางหยาง!”

เหว่ยถิงและคนอื่น ๆ มาพร้อมกันแล้ว  เมื่อเปิดประตูเข้ามา สาวๆก็ได้กริ๊ดกับอีกรอบ เพรามีดาราหนุ่มเหมือนจะรวมทั้งวงการเข้ามานั่งที่บาร์นี้ก็ถือเป็นแจคพอตของพวกเธอแต่เจ้าของบาร์เพื่อนหยางหยางกล่าวว่า ออกจากร้านไป พวกเธอต้องไม่เอ่ออะไรที่เห็นในบาร์นี้ เพื่อแลกกับลายเซ็นของหนุ่ม ๆทุกคน ซึ่งพวกเธอก็รับคำอย่างดีและคอยมองหนุ่ม ๆ สุดหล่อกันไม่คลาดสายตา

ใครบางคนที่เขาแต่งตัวอย่างพิถีพิถันเพื่อมาพบเขา  อีกคนก็คงเตรียมตัวมาอย่างดีไม่แพ้กัน

วันนี้หลี่อี้เฟิงดูเปล่งประกายและเย้ายวนในสายตาหยางหยางเป็นอย่างยิ่ง

เพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีดำ เมื่อเขาใส่แล้วตัดกับสีผิวขาวเนียนนั้น กางเกงยีนส์รัดรูปจนเผยสัดส่วนช่วงล่างที่ชวนให้สัมผัส แค่ชุดธรรมดาไม่ได้มีอะไรตบแต่งมากมาย เพราะเขาเปล่งประกายอยู่แล้ว แต่เสื้อเชิ้ตดำนั้นทำให้เขาโดดเด่นขึ้นมาด้วย แถมยังเย้ายวนด้วยการติดกระดุมแค่เพียงสามสี่เม็ด ปล่อยให้กระดุมเม็ดแรก ๆ คาไว้ที่เสื้อแบบนั้น เผยให้เห็นผิวขาวบางส่วนของเนินอกที่หยางหยางเคยทำรอยรักเอาไว้ เขามองแล้วก็คิดถึงเมื่อครั้งได้เล่นสนุกกับร่างกายนี้ หยางหยางเผลอมองอี้เฟิงอย่างไม่ละสายตา อี้เฟิงหันมาพบกันสายตานั้นก็เสหลบไปทางอื่น และเข้าไปหลบหลังเหว่ยถิง เหมือนกลัวเขา 

หยางหยางเริ่มไม่สบอารมณ์ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“แล้วแกเป็นยังไงบ้างหยางหยาง ช่วงนี้”

“ก็เรื่อย ๆ ล่ะครับ”

“ก็เริ่มดังแล้วนี่หน่า งานก็มาเองล่ะ เรื่อยๆ ที่ไหนแกก็ถ่อมตัวไป”

เหว่ยถิงพูดไปเรื่อย ๆ กลั้วเสียงคุยต่อสนทนาของ จางฮั่น เฉินเสียง ป๋อหรัน เทียนอวี่ และอี้เฟิงที่ร่วมวงสนทนาปนแอลกอฮอลวันนี้ แค่นี้ก็เป็นที่ดึงดูดสายตาสาว ๆจนทำเอาเพื่อนหยางหยางต้องย้ายให้พวกเขาเข้าห้องพิเศษไปเมากับส่วนตัวดีกว่า ก่อนที่สาวจะเป็นบ้าตายกันหมด 

“ว่าไปอี้เฟิงกับหยางหยางก็เคยร่วมงานกันแล้วนี่”

“ก็อื้อ แล้วทำไม”
“คุยกันหน่อยดิ๊ เห็นนั่งมองกันไปกันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พวกนายว่ามั้ย”

เหมือนเทียนอวี่จะเริ่มเมาแล้ว ซึ่งคนอื่น ๆก็เหมือนกัน หยางหยางไม่ได้ดื่มไปมากมายขนาดนั้น  เพราะรู้ตัวเองดีว่าคอไม่ถึงและเขาอยากมีสติไว้เพื่อเฝ้ามองอีกคน  รอเวลาเผื่อโชคดีอาจจะสัมผัสกันอย่างถึงใจ  อีเฟิงไม่ยอมอยู่ใกล้เขา  และกลับไปติดแจกับเหว่ยถิงที่ดูแลอี้เฟิงเสียดิบดี  เขาเองก็ไม่พอใจกันมาตั้งแต่เริ่มปาร์ตี้ ตอนนี้ยิ่งไม่พอใจมากยิ่งขึ้น

“อี้เฟิง อย่าดื่มเยอะหน่า เกอไปส่งอี้เฟิงไมได้แน่ ๆ ก็เมาด้วยกันเลยเนี่ย”

“เกอดื่มเยอะแล้ว เดี๋ยวอี้เฟิงไปส่งเองก็ได้”

“งั้นนอนบ้านเกอมั้ยล่ะ ?”

เหว่ยถิงพูดทีเล่นทีจริงกับอี้เฟิง ก่อนโอบก่อนน้องสาวแนบแน่น จนหยางหยางต้องเสหน้าหลบไปทางอื่นเพราะความอิจฉาและหวง เขาจะต้องใช้นี้  เขาหวงเรือนร่างนั้นจริง ๆ   เขาอยากสัมผัสร่างนั้นแต่กลับเป็นเหว่ยถิงเกอที่ได้ครอบครองกอดร่างนั้นแค่เพียงผู้เดียวในตอนนี้  คนที่เป็นเจ้าของหลี่อี้เฟิงคนนั้นอย่างแท้จริงก็คือเขาต่างหาก

เมื่อเหว่ยถิงเริ่มเมาหนักขึ้น มือไม้เขาเริ่มไม่อยู่นิ่ง และผิวลื่นมือของอีเฟิงก็เป็นจุดสัมผัสที่มือของเหว่ยถิงละลามไปทั่ว ทั้งโอบทั้งกอด เผลอลูบไล้ร่างนั้นก็ดี หรือบางทียื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนหยางหยางเกือบเผลอตัวเข้าไปผลักอกรุ่นพี่คนนั้นออกไป 

เขาชักทนไม่ไหว  จะให้ทนนั่งดูคนอื่นสัมผัสหลี่อี้เฟิงที่เป็นของเขาได้อย่างไร ทั้งที่คนเป็นเจ้าของนั่งอยู่ตรงหน้า แต่คนที่สัมผัสกลับเป็นคนอื่น  อี้เฟิงไม่หันมาสบตากับเขาอีกหลังจากที่เหว่ยถิงเอ่ยทักเรื่องที่นั่งมองกันอยู่  แต่หยางหยางยังมองอี้เฟิงไม่ละสายตาเลย  มือแกร่งของหยางหยางกำหมัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ รอให้ระเบิดเวลาทำงาน   หากมีอะไรมากกว่าที่เห็นเขาอาจจะระเบิดตรงนี้และแย่งร่างกายนั้นมาโอบกอดเสียเอง

“เกอ เมาแล้วนะ”

“ยังเลย อี้เฟิงคนเก่งของเกอ ดื่มด้วยกัน ๆ”

ทั้งคำสรรพนามที่ฟังแล้วไม่ลื่นหู  หลี่อี้เฟิงออดอ้อนกับคนทุกคนแต่ไม่ใช่กับเขา  อาจจะเพราะเกลียด แต่นั่นก็ทำให้หยางหยางโมโหอยู่ดี แถมสถานการณ์ในตอนนี้ เขาไม่อยากใช้คำว่าออดอ้อน ให้ว่ายั่วยวนในสายตาเขาเห็นเช่นนั้นมากกว่า  ทั้งสะโพกสวยที่บดเบียดเข้าไปใกล้เหว่ยถิง ไม่เห็นแก่หน้าคนในวงเหล้าที่แซวกันดังสนั่น  รอยยิ้มนั่นที่ยิ้มออกมาอย่างง่ายดายเมื่อถูกใคร ๆแซวเข้า ตากลมโตนั้นเริ่มเฉิ่มเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล  อี้เฟิงยังไม่เมาแต่ก็มีบ้างที่สติขาดหายไป เผลอไปซบไหล่ซุกอกเหว่ยถิง 

“เห้ย หยางหยางจะไปไหน”

“ห้องน้ำ เดี๋ยวมา”

หยางหยางทนมองภาพเหล่านั้นต่อไปไม่ไหว คนคนนี้ไม่ได้สนใจเขาและยังทำยั่วยวนคนอื่นต่อหน้าอีก  หยางหยางอยากลงโทษหลี่อี้เฟิงคนนั้นซักครั้งให้หลาบจำว่ามีเขาเป็นเจ้าของก็จะไปทำอะไรแบบนั้นกับใครหน้าไหนไมได้  พอสงบสติอารมณ์แล้ว หยางหยางจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ  เพื่อไม่ให้คนในวงสนทนาสังเกตอาการผิดปกติของเขา

แต่ใจหยางหยางกระตุกวูบเมื่อออกมาพ้นห้องน้ำไม่กี่ก้าว

เขาพบเหว่ยถิงที่กำลังเมาและเริ่มแยกใครเป็นใครไม่ออก กอดรัดฟัดจูบตรงทางเดินก่อนถึงห้องน้ำ ซึ่งร่างที่ถูกเหว่ยถิงดันให้อยู่ในวงล้อมของแขนแกร่งและกำลังกอดรัดฟัดจูบอยู่นั้นก็คือ

“หลี่อี้เฟิง....”

เขาเอ่ยอฃชื่ออีกคนกับปากด้วยเสียงกระซิบ และสบถออกมาไม่ทิ้งห่างกัน เขาเดินเข้าไปแยกร่างสองคนนั้นออกจากกัน เหว่ยถิงที่กำลังเมาไม่ได้สติถูกอุ้มไปโดยเพื่อนของหยางหยางที่เป็นเจ้าของบาร์ เพื่อนของเขาเห็นหยางหยางที่เริ่มโมโห และเริ่มเป็นสัญญาณที่ไม่ดีนักเมื่อหยางหยางเป็นเช่นนี้  หยางหยางเอ่ยเสียงเรียบให้เพื่อนเขาแจ้งกลุ่มดาราหนุ่มที่เหลือว่าให้กลับกันได้แล้ว และเขาจะไปส่งหลี่อี้เฟิงเอง เพื่อนของหยางหยางรับคำไปบอกตามนั้น

 และเหลือเพียงแค่เขาและหลี่อี้เฟิง

“จะไปไหน”

เสียงทุ้มเอ่ยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความโมโหไว้เต็มเปี่ยมเหมือนซาตานพิโรธ อี้เฟิงถูกรั้งแขนไว้ และจับคว้าเอวไว้ด้วยอีกมือจากด้านหลัง เขาพูดรั้งไว้เช่นนั้น พอสบโอกาสที่เรือนร่างที่คิดถึงได้มาอยู่ในอ้อมอก เขากอดอีกคนไว้เพียงครู่หนึ่งก่อนจะถ่าโถมความโมโหเป็นการพรมจูบทั่วลำคอขาว ไหล่ลาดแสนสวย และไล่ไปจนถึงส่วนอื่นที่ใบหน้าหล่อเหลาสามารถไปถึง

“ปล่อยฉันนะ!”

“ตะโกนไปก็ไม่มีประโยชน์ทีนี่เป็นบาร์ของเพื่อนผม  จะรอดไปก็ยาก”

อี้เฟิงมองเห็นความอันตรายที่มาเยือน  หลังจากหลายเดือนที่หลีกหนีพ้น เขาไม่สามารถถอยออกไปได้อีกแล้ว

THISMAN

หยางหยางลากถูร่างของอี้เฟิงมาด้วยความทุลักทุเล  เพราะอี้เฟิงดิ้นรนจะหนีเขาท่าเดียว จนต้องรั้งจูบให้ดอีกฝ่ายสิ้นฤทธิ์และอุ้มร่างนั้นขึ้นมา เขาบอกให้เพื่อนเปิดห้องทิ้งไว้ให้  และบอกเพื่อนว่า รุ่นพี่หลี่อี้เฟิงรู้สึกไม่ค่อยสบายแต่ยังไม่อยากกลับบ้านก็เลยขอพักผ่อนที่นี่ก่อน เพื่อนของหยางหยางก็ส่งกุญแจให้โดยดี แต่นั่นก็รู้กันว่าสุดท้ายแล้วก็แสร้งเป็นพูดไป เขารู้จักหยางหยางดี  และหลี่อี้เฟิงคนนี้ล่ะ

เป็นผู้ที่จับหัวใจซาตานเย็นชาแบบหยางหยาง เทพบุตรผู้ดงามคนนั้น  แต่แค่เขารอให้เพื่อนคนหล่อของเขารู้แก่หัวใจเองเสียก่อนว่ากำลังทำอะไร 

“โอ๊ย เจ็บนะ”

เมื่อลากมาจนถึงห้อง หยางหยางเหวี่ยงร่างอี้เฟิงลงกับเตียงอย่างไม่ปรานี ใส่แรงตามความโกรธเกรี้ยว เขาก็ไม่เว้นให้อีกฝ่ายได้ทำอะไร หยางหยางโถมร่างกายตัวเองทาบทามอี้เฟิงทันที และมอบจูบเร่าร้อนให้ 

“อื้อ..อื้ม”

เสียงหวานที่รอคอยจะได้ฟัง หยางหยางได้ยินกับหู จึงยิ่งเพิ่มความหวานโดยจูบรั้งดึงให้อีกคนเดินทางตามเข้ามา ดูดดึงความรู้สึกและวิญญาณออกมา  ด้วยทั้งฤทธิ์แอลกอฮลในเลือดทั้งคู่ บรรยากาศในการร่วมรักจึงลื่นไหวไปได้ง่ายขึ้น หยางหยางจูบซ้ำที่ปากเรียวเล็กจนบวมเห่อ และจูบย้ำอีกครั้ง เก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปาก ดึงรั้งดูดรสชาติที่เขาคิดถึงให้เท่ากับที่เขาอดทนรอมานาน ลิ้นร้อนพันเกี่ยวกันไม่รู้จบ  เหมือนเล่นไล่จับกับในสวน และเมื่อเริ่มหายใจติดขัดหยางหยางก็ถอนจูบออกมาสบตามองใบหน้าหวานที่คิดถึงแต่ไม่ทันได้มองเต็มตา

เพี๊ยะ

เขาถูกตบด้วยฝ่ามือเล็กเข้าทีใบหน้าหล่ออย่างจัง  เพราะความโกรธ ที่ถูกทำร้ายซ้ำอีกครั้ง

“นายมันบ้า”

“ก็ใช่  เป็นบ้า แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ  คุณทั้งหมด คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้”

“ฉันไปทำอะไรให้นาย---อื้อ”

ไม่อยากให้เขาพูดต่อไม่อยากฟังคำว่าคำด่าอะไรอีกแล้ว สู้เอาเวลามาชิมความหวานกันดีกว่า หยางหยางจูบอีกครั้งปิดปากเรียวเล็กที่ช่างพูด และมือแกร่งว่องไวปลดเปลื้องเสื้อผ้าของอี้เฟิงทีละชิ้น จากก่อนหน้าที่เขานั่งมองหยุดสายตาที่สะโพกสวยใต้กางเกงยีนส์อยู่นาน  ตอนนี้ได้สัมผัสแล้ว   เขาถอดส่วนล่างออกก่อน รั้งดึงยีนส์รัดรูปให้พ้นทางรัก  และชั้นในก็ตามไป  เผยให้เห็นสัดส่วนที่คิดถึง หยางหยางมองทุกส่วนด้วยสายความต้องการกินเหยื่อ  จนอี้เฟิงที่มองการกระทำของหยางหยางทั้งหมด รู้สึกอายจนหน้าร้อน จนต้องใช้เท้าเตะให้อีกคนทำอะไรล่วงเกินแบบนี้ เขาอยากจะดิ้นรนหนี แต่มือข้างหนึ่งที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้า อีกมือหนึ่งไม่ได้ว่างก็รัดเกี่ยวกับเขาไว้ไม่ปล่อย หยางหยางจะทำร้ายเขาอีกครั้ง

“หยุด..อ๊ะ เดี๋ยวนี้”

“พูดให้หยุดอีกแล้วคุณ  แต่เสียงนั่นเชื้อเชิญผมเหลือเกิน”

หลังจากถอดเสื้อผ้าส่วนล่างออกไปให้พ้น  หยางหยางก็ใช้นิ้วเรียวยาวของตัวสอดเข้าช่องทางที่คุ้ยเคย เขาอยากทำแบบนี้ แต่ทำได้แค่ในจินตนาการเท่านั้นในก่อนหน้า แต่ร่างที่คิดถึงของหลี่อี้เฟิงมาอยู่ตรงหน้าตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว หยางหยางสอดนิ้วมือให้ลึกเข้าไปจนสุด สร้างความเสียวซ่านให้กับอี้เฟิงอย่างมากจนร่างกายบิดเร่าร้อน และส่วนอ่อนไหวเริ่มมีน้ำหยดเยิ้ม  เพราะอาจจะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้บ่อย เหมือนตอนอยู่กับเขาจึงมีความต้องการพุ่งสูงไวและปลดปล่อยได้ง่าย

“คุณคุ้นเคยกับนิ้วมือผมเหลือเกิน”

“นายมันไอ้ลามก “

“จะว่าอะไรก็ว่าไป ผมก็จะทำแบบนี้กับคุณจนกว่าผมจะพอใจ”

“นาย..อ๊ะ อื้อ..อื้ม อ๊ะ หยุด..อ๊ะ”

อี้เฟิงจะพูดอะไรก็พูดไม่เป็นประโยคเพราะหยางหยางเริ่มขยับนิ้วที่สอดเข้าช่องทางใต้ร่างสวยงามของอี้เฟิงแล้ว นิ้วนั้นซุกซนเพิ่มลดความเร็วตามใจชอบโดยหยางหยาง พาให้อี้เฟิงขึ้นลงสวรรค์เป็นว่าเล่น เสียงหวานร้องครางไม่เป็นภาษา เพราะยิ่งสอดลึกก็ยิ่งเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย และเขายังไม่หยุดง่าย แถมยังเพิ่มความรุนแรงในการกระทำ มันมากกว่าที่ผ่านมา อี้เฟิงรู้สึกแบบนนั้น เพราะเขาเริ่มเจ็บส่วนล่างเสียแล้ว

“อ๊ะ..อื้อ..อ๊ะ..เบา..อ๊ะเบากว่านี้”

“เลิกขออะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ หลี่อี้เฟิง คุณทำให้ผมโมโห”

เขาบอกสาเหตุที่ต้องกระทำรุนแรงตั้งแต่ยังสอดใส่แค่นิ้ว ตอนนี้หยางหยางเพิ่มจำนวนนิ้วในช่องทางเข้าไปจากสองเป็นสามและขยับให้เร็วและใส่แรงมากยิ่งขึ้น จนอี้เฟิงร้องเจ็บปวด ผสมกันไปกับครางหวาน

“โอ๊ย..อ๊ะ...อื้อ มันเจ็บ..เบากว่านี้..ขอร้องล่ะ อ๊ะ ...อ๊ะ”

หยางหยางไมได้สนใจคำขอนั้นเลยและเร่งจังหวะให้เร็วแรงขึ้นไปอีก เมื่อรู้สึกเหมือนอี้เฟิงกำลังจะปลดปล่อยเขาเร่งความเร็บจนสุดแรง ในที่สุดอี้เฟิงก็ปลดปล่อยครั้งออกมาให้เห็น น้ำขุ่นสีขาวออกมาทะลักปลายยอดของส่วนอ่อนไหวของอี้เฟิง ร่างสวยหอบจากการปลดปล่อย เพียงแค่รอบแรกก็เจ็บปวดมาขนาดนี้ เพียงแค่นิ้วนั้น อี้เฟิงอยากออกไปจากตรงนี้ให้พ้นจากวาตานร้าย แต่แค่คืบคลานเคลื่อนไหวออกจากอาณาเขตปีศาจก็โดนรั้งเอาไว้ และถูกกดลงกับเตียงอีกครั้ง

“อย่าคิดหนี บอกแล้วนี่วันนี้จนเช้าก็หนีไมได้”

“ทำไมนายยังไม่คิด..เลิกทำอะไรบ้าบอแบบนี้ ฉันไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ใคร่ของนายนะ”

พูดจบก็ยกมือตบตีหยางหยางตามแรงที่มี ร่างของอี้เฟิงที่ถูดกดกับเตียงยิ่งถูกร่างแข็งแรงกดทับลงมาอีก  เพียงมือเดียวก็รั้งร่างบอบบางของอี้เฟิงไว้ได้ อีกมือของหยางหยางปลดเปลื้องเสื้อผ้าท่อนบนของตัวเอง

“จะใช่ไม่ใช่ก็ไม่มีสิทธิ์อะไร ขอร้องอะไรก็ไมได้ผลแล้วอี้เฟิง คุณเป็นของผม”

“เป็นของนาย บ้าอะไรกัน ฉันไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่”

“หยุดเถียง! คุณเป็นของผม ทุกส่วนทุกอย่างของคุณ คือของผม อย่าพูดมาก!”

เขาขึ้นเสียงตะโกนเมื่ออี้เฟิงขึ้นเสียงดังมาก่อน อีกฝ่ายตกใจจนสะดุ้ง เมื่อหยางหยางดุลั่นแบบนั้น ไม่กล้าเอ่ยปากต่อ ร่างของอีเฟิงเริ่มสั่นเทิ้ม แต่สายตาไม่ลดละความชังในดวงตา  หยางหยางมองสบดวงตาแข็งกร้าวนั่น อวดดี หยิ่งทนงค์  เขาจะทำให้สายตานั้นหายไป   

หยางหยางไม่คิดใช้ยานั่นแล้ว วันนี้เขาจะงัดทุกอย่างมาใช้กับหลี่อี้เฟิง  เทพบุตรคนนี้จะต้องถูกจองจำกับซาตานคนนี้ตลอดกาล

เขากดจูบอีกครั้งที่ปาก และถอนจูบออกมาหลังจากที่จูบริมฝีปากนั้นอย่างบ้าคลั่ง เขาไล่พรมจูบใบหน้านั้นอย่างกระหายความหวาน  มือแกร่งปลดกระดุมอย่างคล่องแคล่วเผยให้เห็นเรือนร่างที่เคยฝากรอยรักสีสวยเอาไว้ หยางหยางทั้งจูบทั้งดูดดึงทุกส่วนโดยเฉพายอดอกสีสวยทั้งสองข้าง ดูดดึงให้เกิดความต้องการ 

“อ๊ะ..อื้อ...ฮึก ...ตรงนั้น....ไม่นะ..อื้ม”

ปากบอกไม่แต่ครางซะเสียงหวาน ....หยางหยางคิดตามในใจ และลงมือกระทำรักกับเรือนร่างที่คิดถึงต่อไป เขาไล่จูบและทำรอยไปทุกส่วน ตอนนี้ร่างอขงอี้เฟิงเปลือยจนเห็นทุกสัดส่วนแล้ว หยางหยางจึงเหมือนหมาป่าที่เลือกส่วนของเหยื่อนกิน เขาใช้สายตาคมมองโลมเลียไปทั้งร่างกาย อี้เฟิงที่เพิ่งถูกจูบไปทั่วเรือนร่าง สั่นไหวและเริ่มกลัว ไม่กล้ามองหยางหยางตรง ๆ ตอนนี้เขาเหมือนหมาป่า หมาบ้าตัวหนึ่งที่พร้อมจะฉีกกระชากให้เป็นชิ้น เหยื่อที่ขัดขืนคงตายเร็วและจะตายช้าก็ตายเหมือนกัน

ทำอย่างไรที่จะหลุดออกจากตรงนี้ไปเสียที

“อา...”

หยางหยางรู้สึกขึ้นความต้องการพูนนูนจากส่วนล่างดันกางเกงมาจนเห็นชัด อี้เฟิงเสหลบไม่มองมันแม้จะยั่วยวนให้สนใจ แก้มสีแดงระเรื่อตรงนั้นก็ถูกทำรอยเอาไว้ หยางหยางมองแก้มสีสวยนั้นจึงหมั่นเขี้ยวกดจูบและสั่งเสียงเรียบ

“ช่วยถอดให้ผม”

“ไม่!”

“บอกให้ทำ!”

เมื่อถูกขึ้นเสียงอีกครั้ง ก็ต้องทำตาม อีเฟิงยื่นมือไปช้า มือเล็กของเขาสั่นเทิ้มโดยไม่ต้องสังเกต แตะถึงขอบกางเกง และตากลมโตก้มองเห็นชัดถึงส่วนที่โป่งพองออกมาจนแทบดันกางเกงให้หลุด อี้เฟิงปลดกระดุมกางเกงสแลชและรูดซิบลงมาช้า ๆ แต่ไม่ทันใจหยางหยาง มือแกร่งจึงฟาดเข้าที่บั้นท้ายงอนงามนั้นเป็นรอยแดง

“โอ๊ย มันเจ็บนะ!”

“ชักช้า!”

“ใครมันจะหื่นกามเท่านาย นายมันใจหยาบช้า วัน ๆ ก็คิดแต่เรื่องแบบนี้สินะ—“

“ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนี้ จะหื่นกามยังไงก็มีแค่คุณในความคิดผม”

หยางหยางพูดตามความจริงแต่ก็ยังเป็นเสียงดุลั่นให้ตกใจ มือเล็กรูดซิบจนสุด หยางหยางบุ้ยใบ้ทางสายตาให้ทำต่อไป เขาต้องดึงกางเกงชั้นในของหยางหยางออกด้วย เมื่อทำแบบนั้นก็เผยให้เห็นสัดส่วนใหญ่โตของหยางหยางที่แทบโดนหน้าหวานเมื่อถอดชั้นในตัวนั้นออกมา หยางหยางยิ้มร้ายและสั่งอีกครั้ง

“ทำซะ ด้วยปาก”

“ห๊ะ”

“บอกให้ทำ !”

ไม่พูดเปล่า เขากดหัวอี้เฟิงให้ลงไปรับของใหญ่โตของตัวเอง อี้เฟิงที่ถูกจ่อด้วยส่วนนั้นของหยางหยางปากเล้กเรียวจำต้องอ้าให้ส่วนนั้นเข้าไปอยู่ในปาก มันพูดไม่ถูกแต่อึดอัด ไปทั้งตัวเลย จนได้ยินหยางหยางสั่งให้เขาทำมันด้วยปากอีกครั้ง  เขานิ่งไปในคำสั่งแรกจนครั้งที่สองหยางหยางฟาดมือที่บั้นท้ายของอี้เฟิงอีกครั้ง เจ็บจนน้ำตาซึม จึงต้องทำตาม ปากเรียวเล็กรูดรั้งขึ้นลงไม่เป็นจังหวะที่ดีเท่าไหร่นักแต่หยางหยางก็เริ่มเคลิบเคลิ้มกับความหวานหอมคัร้งนี้ด้วยปากของอี้เฟิง

“อา...แบบนั้น ..เร็ว...อา..เร็วอีก”

เขาช่างเป็นคนเผด็จการ สั่งนั่นนี่แม้บนเตียง อี้เฟิงอยากแก้เผ็ดไม่ทำตาม แต่ก็กลัวจะโดนฟาดลงมาอีก จึงขยับความเร็วให้เป็นอีกระดับ รูดรั้งส่วนนนั้ของหยางหยางด้วยปาก เข้าออกให้ชายหนุ่มได้ลิ้มรสไปทางสวรรค์บ้าง จนแล้วเสร็จหยางหยางปลดปล่อยออกมาน้ำขาวขุ่นเลอะเปรอะเต็มโพรงปากอี้เฟิงและเขาก็เผลอกลืนลงไปด้วย รสชาติไม่สบอารมณ์มันแปลกเกินไปแต่ก็กินมันลงไปพอสมควร

“เป็นไง รสชาติผม”

“นายมันลามก โรคจิต”

“เดี่ยวจะเจอยิ่งกว่า อย่าปากดี”

เขาขู่อี้เฟิงอีกครั้ง เมื่อเสร็จทางปากไปแล้ว หยางหยางเหวี่ยงรัดร่างของอี้เฟิงหวืดมาลงกับพื้นเตียงอีกครั้ง ครั้งนี้เขาขอทำรอยให้สาแก่การรอคอยเสพย์สมเรือนร่างชวนฝันนี้ หยางหยางไล่มาตั้งแต่ส่วนบน ไหล่ลาด ไหปลาร้า เนินหน้า ส่วนหน้าอกก็แทบไม่มีพื้นที่ให้ตีตราอีกแล้ว แขนเล็ก ๆนั้นหยางหยางก็ไม่ละเว้น สองแขนช่วงบนก็มีรอยแต่งแต้ม ไล่ลงมาส่วนไล่ สะโพกสวย ขาหนีบ ส่วนน่องขาวสวยที่มีพื้นที่ให้หยางหยางตาราด้วยคิสมาร์คสสวยได้ตามใจชอบ ลงมาส่วนข้อเท้า หยางหยางเคยลอบมองและพิจารณาเรือนร่างนี้โดยละเอียด ข้อเท้าของหลี่อี้เฟิงก็ทำให้เขาสติกระเจิงได้เหมือนกัน จึงฝากรอยเอาไว้ไม่ละเว้น พลิกให้ร่างขาวสวยกลับหลัง และแผ่นหลังสวยก็ถูกหยางหยางแต่งแต้มด้วยรอยสีสวยไปทั่ว  บั้นท้ายงอนงาม ก็มีร่องรอยทั้งตีทั้งคิสมาร์ค ทุกการแต่งแต้ม อี้เฟิงจะร้องคามงขึ้นมา เสียงหวานผ่านหูหยางหยางยิ่งมากครั้งยิ่งชอบใจ เขาก็ยิ่งกดจูบให้รอยชัดขึ้นมาเท่านั้น เขาวนกลับไปที่ที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษคือที่ลำคอ เขาย้ำอยู่หลายที่ มันชัดเนกว่าที่ไหน ๆ คิสมาร์คบนคอของอี้เฟิงอาจจะจางช้าที่สุดในบรรดาหลายสิบรอยบนเรือนร่าง

“นาย..มัน..นายคลั่ง เป็นบ้า โรคจิต ไอ้สารเลว ชั่วเอ๊ย”

“ด่ามาอีกซี่  ที่ผมแตะต้องตัวคุณก้ด่าเอา แต่ทีกับคนอื่นก็ให้โดยไม่ว่ากันซักคำ ง่าย! “

“นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน นายเกลียดฉันแล้วมาแตะต้องตัวฉันทำไม อย่ามายุ่งกับฉันสิ”

“ยิ่งเกลียดยิ่งต้องสัมผัส ผมจะทำให้คุณเกลียดผม ยิ่งผมสัมผัสคุณจะยิ่งรู้สึกอัดอั้นในใจโกรธอยู่ในอก จนระเบิดและเป็นบ้า”

“ฉันก็กำลังเป็นอยู่และนายมันยิ่งกว่าฉัน”

“คุณทำให้ผมโกรธ”

“นั่นมันเรื่องของนาย จะโกรธก็โกรธไม่เกี่ยวกับฉัน”

“ก้ต้นเหตุมันมานายคุณ!”

“ก็จะโกรธฉันทำไมกันล่ะ นายไม่ใช่เจ้าของฉัน จำไว้ อย่ามาพูดเอาแต่ได้แบบนั้น ทุกอย่างบ้าบออะไร อย่าหวังไปเลย ถึงนายจะมาบอกว่าได้ร่างกายฉันไป ทำอะไรเลวทรามแบบนี้ แต่ใจฉันน่ะไม่ใช่อะไรที่จะเอาไปง่าย ๆแบบนั้น”

ต่อบทสนทนาเผ็ดร้อนกันอยู่นาน ประโยคสุดท้ายแทงใจดำหยางหยางมากที่สุด

อย่างไรก็ไม่มีทางได้ใจเขามา

หยางหยางเลือดขึ้นหน้าถึงที่สุด เขาคว้าเอาส่วนนั้นของตัวเองจ่อและสอดเข้าช่องทางที่ชุ่มฉ่ำและเริ่มเข้าออกง่าย อี้เฟิงไม่ทันตั้งตัว ร่างกระตุกวาบตัวโยน เพราะมีตัวตนของอีกคนเข้ามาอย่างไม่สามารถต้านทานได้ ไม่ทันได้ร้องเจ็บปวดด้วยซ้ำ อี้เฟิงกัดริมฝีปากไว้แน่น ระบายความเจ็บที่ริ้วเข้ามาในสมอง ก่อนที่จะสบถด่าหยางหยางออกมาทุกถ้อยคำที่นึกออก อีกฝ่ายที่ได้ยิน เขาไม่ยี่หระกับคำด่าเหล่านั้นแล้ว และเขากำลังจะลงโทษเทพบุตรที่ทำให้ซาตานอย่างเขาพิโรธ

“อ๊ะ..โอ๊ย เจ็บ อ๊ะ อื้อ”

หยางหยางขยับตามใจรุนแรงและหนักหน่วง ตามความโกรธและเวลาแห่วงการรอคอยที่สะสมไว้  เขาคิดถึงคนคนนี้ตลอดเวลา แต่คิดว่าการเจอกันมันจะนุ่มนวล แต่หลี่อี้เฟิงคนนี้กลับทำให้เขาโกรธและโมโห ไปยั่วยวนคนอื่นต่อหน้า ถึงจะบอกว่าอีกฝ่ายเมและไม่ไดสติ ถ้าบอกปัดป้องไปก็น่าจะทำได้

“คุณมันง่ายยั่วเข้าไปทั่ว “

“ฉันไมได้เป็นแบบนั้น ถิงเกอเขาทำไปโดยไม่รู้และฉันก็ตั้งตัวไม่ทัน” อีเฟิงบอกออกไปทันควันแม้ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะอธิบายให้คนบ้าไร้หัวใจนี่ฟังทำไมแต่เขาต้องอธิบาย

“”อ้อหรอ นั่นคือไม่ทันตั้งตัว ถ้าตั้งตัวไม่เปิดทางรอเขาเลยหรือ?”

“นายมันก็คิดเอาเองบ้าไปเอง ใครจะมาคิดอะไรต่ำช้าแบบนาย”

“ฮึ ก็คุณไง เรามันเป็นพวกแบบเดียวกันนี่”

“ไม่ใช่! ฉันมันเทพบุตร ส่วนายมันเลว ..ซาตานมาจากนรกแท้ ๆ “

“ถ้าเช่นนั้น ผมจะไม่พาคุณไปสวรรค์  เราก็ไปนรกอย่างที่คุณเกลียดแทนแล้ว กัน วันนี้คุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้”

หยางหยางเอ่ยกระซิบข้างหู และเริ่มท่วงท่าบนเตียง ร้อนและรุนแรงเขาไม่ผ่อนปรนกำลังให้อี้เฟิงได้พักหายใจ เร่งเร้าจังหวะเข้าออกให้ถี่และเท่าความต้องการของตัวเอง รุนแรงจนอี้เฟิงร้องครางหวานและไปจนถึงกรีดเสียงร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด

“อ๊ะ..อื้อ โอ๊ย ไม่นะไม่ ..ฮ๊ะ อ๊า...มันเจ็บโอ๊ย ไอเลว นายมัน..เลว”

จะด่ากี่ครั้งหยางหยางก้ไม่มีวันสะท้านอีกแล้ว  เขาสอดใส่ร่างกายและตัวตนอันเผ็ดร้อนเข้าไป ซาตานที่กำลังเผาเทพบุตรคนนี้ทั้งเป็นลากลงนรกไปด้วยกัน

“อ๊ะ...อ๊า..ฮื้อ อึด...อัด ร้อน.. โอ๊ย มันเจ็บ..อ๊ะ อื้ม”

 หยางหยางปลดปล่อยในร่างของอี้เฟิงไปหลายครั้งจนของเหลวเต็มช่องทาง ไหลย้อนออกมาไม่ขาดสาย ของเหลวของหยางหยางที่ไหลหยดและเปื้อนไปทั่วเตียง ส่วนอี้เฟิงก็ปลดปล่อยมามากครั้งพอกับหยางหยาง ของเหลวชองทั้งคู่ปะปนผสมกันไปหมด เตียงเละเทะเหมือนเพิ่มผ่านสงครามมา แต่แค่นี้ยังไม่สาแก่ความโกรธที่เขาเห็นเรือนร่างนี้ไปอยู่ในอ้อมอกคนอื่น

“อย่า..พอ..ไม่ไหวแล้ว”

“ผมบอกคุณแล้วว่าคุณไม่มีสิทธิ์ร้องขอ”

หลังจากถอนตัวออกมาไม่นาน ก็ใส่กลับเข้าไปอีกครั้ง หยางหยางสอดส่วนนั้นเข้าไป แม้มีน้ำรักขุ่นขาวเต็มทางแต่ก็พยายามสอดให้ลึกที่สุดจนพอใจ ความเสียวซ่านริ้วแล่นไปถึงสมอง ทั้งหยางหยาวงทั้งอี้เฟิงส่งเสียงครางสมใจออกมาแทบจะพร้อมกัน

“อ๊ะ..อื้ม..แน่น..อึดอัด”
“อา....อืม”

หยางหยางขยับตัวเองอีกครั้งที่นี้เขาผ่อนความโกรธสุดท้าย หันไปดูเวลานี่ก็เกือบจะเช้าแล้ว ถ้าเช่นนั้นความโกรธนี้ก็จะลงในครั้งนยี้ทิ้งท้ายให้สาแก่ใจ  ร่างแข็งแรงขยับถี่และแรงมากกว่าเดิม เร่งให้ได้สุขสม ช่องทางที่เต็มไปด้วยน้ำรักร้อนนั้น เมื่อหยางหยางกระแทกตัวเองเข้าไป ของเหลวนั้นก็จะหยดย้อนออกมาภายนอก อี้เฟิงก็ครางเสียงหวานออกมาศซ้ำให้พอใจ หยางหยางกระแทกกระทั้นร่างซ้ำ ๆ มีเสียงดังของผิวเนื้อกระทบกันลั่นห้อง อี้เฟิงที่ยังมีสติรู้สึกอายจนไม่มีที่ซุกหน้าหนี

“อ๊ะ..อ๊ะ! มันเจ็บ โอ๊ย เจ็บ อ๊ะ.เกินไปแล้ว”

ร่างแข็งแรงกระแทกเร่งความเร็วจนเหมือนจะขาดใจทั้งคนทำคนรับ เมื่อสุขสมก็ปล่อยน้ำขุ่นขาวออกมาอีกรอบ และช่องทางด้านในเจ้าของร่างอย่างอี้เฟิงรู้สึกเจ็บปวดระบทมากเหลือเกิน  น้ำรักที่เข้าไปใหม่ผสมกับของเก่าที่มีอยู่แล้วเต็มที่และไหลย้อนออกมา ครั้งนี้มีของอื่นปะปนมาด้วย เป็นเลือดที่อาจจะเกิดจากการกระแทกรุนแรงจนมีการฉีกขาดเป็นแผล  อี้เฟิงร้องเจ็บปวดจนจะขาดใจ 

“โอ๊ย..ฮึก เจ็บ..มันเจ็บ นายมัน..นายมันเลว.”

หยางหยางไม่ตอบโต้  ปล่นยให้ได้ด่าไป เขามองเห็นผลงานบนเรือนร่างและปริมาณของเหลว ถึงแม้จะพอใจแต่ครั้งนี้มีเลือดออกมาด้วย มันรุนแรงเกินไป เขาไม่เคยทำให้ใครเจ็บปวดจนมีแผลแบบนี้ เขาอาจจะโกรธมากจริง ๆ กเพราะเจ้าตัวที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น หยางหยางนึกโทษอี้เฟิงในใจย้ำอยู่ตลอด

"คุณผิดเองนะ หลี่อี้เฟิง"

THISMAN

หยางหยางอุ้มร่างสลบไสล หลังจากที่ทำกิจกรรมบนเตียงกันย่ำเช้าไม่หยุด เขาเองก็เหนื่อยแต่อีกคนหนึ่งสลบไปทั้งที่ยังคั่งค้าง ระโหยโรยแรง แทบไม่ได้สติเลย หยางหยางจึงต้องพารุ่นพี่ตัวดีมาส่งถึงที่คอนโด โชคดีที่อี้เฟิงอยู่คอนโด้ส่วนตัวซึ่งเป็นส่วนและไม่มีใครรบกวน เขาลอบเอาคีย์การ์ดจากในกระเป๋าของอี้เฟิงออกมาและเปิดประตูเข้าไปในห้อง

“อืม..”

หยางหยางไม่เคยเข้าจนถึงห้องนอน ครั้งเมื่อเก่าก่อน เคยเข้ามากับทีมงานเพื่อมาเยี่ยมรุ่นพี่ตามมารยาท แต่วันนี้เขากลับอุ้มพี่ส่งถึงเตียงนอน เพราะสลบไม่ได้สติ ก็สาเหตุเป็นเพราะเขา

มองร่างที่หลับใหล้อยู่บนเตียงนั้น เขาไล่มองไปทุกส่วน เสื้อผ้าทุกตัวมาอยู่ครบบนตัวอี้เฟิงแล้ว  หลังจากนั้นหยางหยางกระชับผ้าห่มให้ร่างบอบช้ำนั้น และเมื่ออีกคนหลับใหล้ เขาจึงขอทำตามใจแบบไม่ต้องช่างใจคิด

หยางหยางประทับจูบแผ่วเบา นิ่มนวลและแสนหวาน ทั้งหน้าผาก แบะริมฝีปากที่บวมช้ำ เพราะฝีมือตัวเองเมื่อคืนนี้

เขารู้สึกว่าความโกรธของเขาเองทำให้อี้เฟิงต้องบอบช้ำเกินไป ความขาดสติทำให้ลงมือทำอะไรไม่ยั้งคิด  อีกคนคงเกลียดเขายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกแล้ว ตื่นขึ้นมาคงจะสาปส่งเขา แต่เขากลับรู้สึกต่างกันกลับกัน มีความรู้สึกที่ทะลุแทรกกลางความเกลียดในใจหยางหยาง  ความรู้สึกนั้นตีวงกว้างแทบเต็มหัวใจ

“ให้ตาย”

ละจากความคิดที่คิดไม่ตก  หยางหยางมองไปรอบห้อง เป็นห้องที่เรียบง่ายไมได้ตกแต่งอะไรป็นพิเศานอกจากโปสเตอร์รูปตัวเองและอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับงาน มองพาดผ่านไปทั่วห้องก็พบกับรุปถ่ายสะดุดตา เป็นรูปที่ถ่ายรวมที่กองถ่ายที่เขากับอี้เฟิงถ่ายด้วยกัน ทุกคนยิ้มส่วงให้กล้องและเขาสองคนยืนอยู่แนบชิด

ถ้าได้ยิ้มแบบนี้ซักครั้งโดยที่ไม่ต้องแสร้งทำให้กันก็คงดี..

แม้จะพาลนึกไปถึงรอยยิ้มเมื่อตอนที่เขาไปช่วยอี้เฟิงจากอุบัติเหตุแต่ไม่รู้เจ้าตัวรู้รึเปล่าว่าส่งยิ้มให้มา  อาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ หยางหยางฝันถึงยิ้มนั้นตลอด และหวังว่าซักวันจะได้

“ออก..ไปจากห้องฉัน”

อีกฝ่ายลืมตาตื่นมา เช้านี้เป็นเช้าที่ทรมาณกับอี้เฟิงเหลือเกิน เพราะร่างระบมและเจ็บปดวไปหมด ทั้งในช่องทางที่ยังคั่งค้างของเหลวและเขาพอรู้ว่ามันอาจจะมีอะไรอื่นเพิ่มเตมข้างในนั้นที่ทำให้เขาเจ็บปวดจนน้ำตาซึมขนาดนี้ ร่องรอยสีกุหลาบบนตัวประดับเต็มร่างกายแม้จะปิดด้วยเสื้อผ้าแบบไหนก็ไม่ได้  โชคดีที่วันนี้เขาไม่มีงานถ่ายแบบแต่มีแค่งานสัมภาษณ์นิตยสารจึงอาจจะปกปิดและอธิบายไปแบบข้าม ๆโดยไม่ให้สื่อเจาะลึกอะไรได้ แต่ก็ต้องในสภาพเหมือตายทั้งเป็น

“ออกไป”

“ไมได้อยากอยู่นักหรอก”

อี้เฟิงลุกขึ้นดันตัวเองขึ้นมาจากหมอน เขากลับมาห้องตัวเองแล้วและคงเป็นไอคนใจร้ายนี้ที่อุ้มร่างเขามาส่ง  อี้เฟิงส่งสายตาเคืองแค้นไปให้ ชับไล่อีกทาง หยางหยางทรุดนั่งลงกับขอบปลายเตียง

“บอกให้ไป”

“ออกไปไล่กันอย่างเดียวเลยรนึไง ทั้งที่เมื่อคืนจนเช้าก็มีความสุขกันในนรกแท้ ๆกับซาตานอย่างผมแท้ ๆ คุณเทพบุตร”

หยางหยางพูดติดยิ้มร้ายออกมา อี้เฟิงปาหมอนที่อยู่ใกล้มือใส่

“ออกไป!”

“ไปแน่ แค่มาดูว่าเทพบุตรคนนี้เป็นอย่างไร  แล้วผมก็พอใจกับผลงานของตัวเองนะ”

พูดไปก็ยิ้มกลั้วหัวเราะ อี้เฟิงทนไมได้ยกมือปิดหูไม่ฟัง หยางหยางเห็นแล้วก็อยากจะปราบพยศอีกรอบ  จะตายอยุ่แล้วก็ยังส่งสายตาหยิ่งทนงค์ อวดดีและท้าทายมาให้ ไมได้กลัวเขาเลยหรือ หยางหยางพุ่งเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่เจ็บปวอยู่อีกครั้ง คว้ามือทั้งสองข้างไว้

“ห้ามแตะต้องฉัน”

หยางหยางไมได้ทำตาม นอกจากคว้ามือทั้งสองข้างและยังโน้มไปใกล้อีก

“อย่ามาใกล้ชิดฉัน”

เขาก็ไม่ไดฟังอีกเช่นเคย คว้ามือสองข้างแล้วก็ซ้ำโอบร่างนี้ไว้กับอก

“ห้ามจูบ...”

สิ้นคำหยางหยางก็ประทับจูบลงให้อี้เฟิงสิ้นฤทธิ์เสียที เป้นคนที่สิ้นเยอะต้องให้ออกแรงอยู่ตลอด หยางหยางย้ำจูบซ้ำออยู่นาน เพราะอี้เฟิงไม่ยอมให้เข้าไปสำรวจความหวานเหมือนอย่างที่เคย  ปล้ำจูบอยุ่นาน  หยางหยางก็รู้สึกถึงบางอย่าง

น้ำตา...หลี่อี้เฟิงกำลังร้องไห้

หยดน้ำตาเล็ก ๆ ไหลหยาดมาจนถึงแก้ม แตะหยดใส่ปลายจมูกหยางหยางเมื่อเขาย้ำจูบ  เขาผ่อนแรงลง และละถอนจูบจากปากเล็กช้ำบววมออกมาช้า ๆ  ใบหน้าหวานก้มหน้าไม่ให้มอง แต่น้ำตาหยดมาเรื่อย ๆ ไม่ขาดสาย จนผ้าห่มเบื้องล่างที่หน้าตักของอี้เฟิงเปียกด้วยหยดน้ำตา

หยางหยางมองอย่างตกตะลึง

เขาไม่คิดว่าอี้เฟิงจะร้องไห้ออกมา ทั้งที่เป็นคนที่หยิ่งทนงค์ในศกดิ์ศรีมาก และจะไม่แสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นศัตรูอย่างหยางหยาง แต่เขาร้องไห้ออกมา

“ฮึก...ออกไป”

“ผม..”

เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ สมองมันตื้อตันไปหมด  เขาทำให้อี้เฟิงร้องไห้  สิ่งนี้เป็นอะไรที่เขาคาดไม่ถึง และไม่มีวันคิด เพราะเขาแน่ใจว่าหลี่อีเฟิงผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีจะไม่เป็นแบบนี้ จะไม่อ่อนแอต่อหน้าเขา

“ผม..ควรทำยังไง”  หยางหยางถามออกไป เขาไม่คิดเหมือนกันว่าจะใช้คำถามนี้ถามอีกคนที่กำลังร้องไห้ออกมาเป็นวรรคเวร น้ำตายังหยดหยาดไม่หยุด แก้มใสมีสีแดงแต่งแต้ม เปราะน้ำตา  หยางหยางพยายามจะใช้มือปาดป้องน้ำตาให้ออกไปจากแก้มเนียนแต่อี้เฟิงเบียงหลบหยางหยางจะไม่มีหน้าทำแบบนั้นซ้ำอีกครั้ง

เขาทำอะไรไม่ถูก เหมือนใจแตกสลาย  เหมือนทำคนที่รักร้องไห้

รัก... ?

หยางหยางเผลอพลั่งคำนั้นมาแล้ว ถึงแม้มันจะอยู่ในใจ เขาก็ยอมรับหัวใจตัวเอง ว่าความรู้สึกที่แท้จริงที่ตีวงกว้างทะลุความเกลียดชังขึ้นมานั้นคือความรู้สึกนี้

เขาหลงรักหลี่อี้เฟิงเข้าแล้ว และหมดหัวใจจนเพิ่งรู้ตัวในตอนนี้

“อี้เฟิง...ผม”

หยางหยางเอ่ยติดขัด เขาอยู่ในระยะใกล้ที่แม้แต่พูดเสียงดังเท่าการกระซิบให้อี้เฟิงฟังก็ได้ยิน แต่ตอนนี้เสียงเขาเบายิ่งกว่านั้นเสียอีก

อี้เฟิงเงยใบหน้าขึ้นมานิดหน่อยมองอีกคนทั้งน้ำตา  เขารู้สึกว่าบรรยากาศอรบตัวของหยางหยางเปลี่ยนไปตั้งแต่เขาร้องไห้

“ผม..”

อี้เฟิงมองหยางหยางด้วยสายตาหวาดประหวั่น โดยที่หยางหยางแสดงอาการไม่เชื่อตัวเองออกมาหลังจากพูดประโยคต่อไป

“ผม....รักคุณ”

 ***************************************************************************************************************TBC9

TALK :: ดราม่า!