[Fic] THISMAN - หยางเฟิง :: SPECIAL ' This Word'

TITLE : [Fic] THISMAN

CHAPTER : SPECIAL ' This Word'

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : NC – 17 (มีมากกว่านี้ก็มากกว่าค่ะ...เกือบทั้งตอน)

TELL: ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด อ่านจบแล้วไปด่า(หยาง ห้ามด่าเกอนะ)ได้ที่เแทก ＃ดิสแมน หรือเมนท์ข้างล่าง หรือจะเมนชั่นก็ได้ @deathberryxxx

 บอกก่อนว่าตอนนี้เป็นตอนพิเศาที่อาจจะเป็นอิงซักตอนของเรื่องหลักนะคะ แต่อันนี้ก็เหมือนเป็นตอยแกอะเนอะเหมือนเล่าบรรยากาศโดยสรปุทั้งหมดว่าที่จริงแล้วความสัมพันธ์ของสองคนในเรื่องเป้นอย่างไร

****************************************************************

 หืม..

เอ๊ะ...

ทั้งสองคนเดิมมาพบกันในที่ที่คิดว่าไม่สามารถจะเจอใครที่รู้จักได้

พวกเขาที่ต่างคนต่างพยายามอยู่ไกลกัน แต่การที่มาเจอในที่ที่มีผู้คนมากมายเป็นพันเป็นร้อยแต่ เขาทั้งคู่กลับมาเจอ ในระดับใกล้ตา และมองเห็นกัน

นั่น..หยางหยาง

และนั่น......หลี่อี้เฟิง

ไม่รู้ว่าเป็นบ้ากันหรือไร....ที่ทั้งคู่ส่งสายตาเกลียดชัง แต่หัวใจเพรียกกันเหลือเกิน

และนั่นรวมทั้งความรู้สึกทุกอย่างในใจด้วย

 THIS MAN   :: SPECIAL ' This Word'

“พอ..อ๊ะ...แล้ว...พอแล้ว...”

“เงียบไว้ก่อนหน่า....”

เสียงทุ้มเอ่ยเสียงแผ่ว แถมยังแหบกระเส่า ริมฝีปากเขาจรดอยู่ที่ข้างใบหูของอีกฝ่าย พอเอ่ยจบคำก็ยั้ำซ้ำจูบเบาบางเป็นขนนกให้อีกฝ่ายใจวูบไหว เขาเอ่ยบังคับให้อีกฝ่ายพูดหวานอีกครั้งแล้วเพราะอยากฟังอีกฝ่ายพูดแบบนั้นใจจะขาด

ทำให้หลี่อี้เฟิงอยู่ใต้กำมือของเขา มันเป็นอะไรที่สาสมใจที่สุดแต่หยางหยางก็พอรู้ตัวว่าเขาเองก็อยู่ใต้อำนาจความหวานหอมของเรือนร่างนี้เหมือนกัน  

จะว่าไป..เขาเองก็ไม่ได้นับว่านี่มันเป็นรอบที่เท่าไหร่กันที่กำลังร่วมกิจกรรมบนเตียงกันแบบนี้

ทั้งสองคนที่พบกันโดยบังเอิญ แม้ว่าจะมากับคู่ควงหรือเพื่อนฝูง ก็ต่างคนต่างขอปลีกแยกออกมา....

เพื่อมาเจอกันในระดับที่ใกล้และแนบชิดที่สุด

หยางหยางเดินมาหาอี้เฟิงก่อน แววตาคมกริบนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด ๆนอกจากนิ่งเฉยและเขาก็คว้ามือนิ่มของอี้เฟิงลากไปที่ที่หนึ่ง อี้เฟิงไม่ทานความต้องการนั้น แน่นอนว่าพอใจมือที่อุ่นดีตามที่รู้สึกหยางหยางคว้ามือเขาไว้แน่น จะลากพาไปไหนสวรรค์นรกก็ไปด้วยแล้ว....

“อื้อ...หยางหยาง มัน....อะ..แน่น.. เอาออกมาก่อน”

“อย่ามาสั่งผม”

“มะ..ไม่ได้..สั่ง..แต่ขอล่ะ...ร่างกายฉันมัน...อ้า......”

หยางหยางกระแทก เร่งเร้าจังหวะเร็วจนทำให้ทั้งคู่ล่วงล้ำไปสวรรค์พร้อมกัน..ห้ามถามกันเชียวว่ารอบที่ครั้งเท่าไหร่ เพราะสภาพสถานที่โดยรอบทั้งคู่และปริมาณของเหลวรอบตัวรอบเตียงที่แปดเปื้อนมันบอกได้หนักนักว่าไม่ใช่แค่เพียงเวลาครุ่เดียว..ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาทั้งคืน จนตอนนี้เข้าเวลาวันใหม่ก็ยังวนกันอยู่วังวนเดิม

หลงใหลในอีกฝ่าย อยากพอแต่ไม่พอ

“หยุด..อ๊ะ..พอได้..แล้ว”

“เอ่ยปากขอผมหวาน ๆ แบบรสชาติของคุณสิ แล้วจะคิดดูอีกที”

คนเอ่ยขอยิ้มย่ามใจและรอฟังคำขอ เขายอมลดแรงเข้าจังหวะให้น้อยลงและทำให้จังหวะถี่นั้นเป็นระดับปกติ และจูบดูดวิญญาณอีกครั้งถือว่าเป็นการให้กำลังใจใบหน้าหวาน ที่เปื้อนคราบของเหลวสีขาวขุ่นที่คุ้นเคยนิดหน่อย หยางหยางใช้ปลายนิ้วเช็ดออกให้ จึงได้รับยิ้มหวานที่แม้ดูเลื่อนลอยที่เกือบไร้สติของอี้เฟิงมาหนึ่งยิ้มน่ารัก ให้พอหยางหยางใจเต้นระส่ำเล่น ๆ 

“พอ...อ๊า ..พอแล้ว..นะ น้า..นะ”

หยางหยางได้ฟังคำขอหวาน ๆ นี่มันหวานกว่าที่เขาได้ชิมลิ้มรสแล้วกระมัง ยิ่งฟังก็ยิ่งกระแทกซ้ำให้แรงขึ้น หวานปานน้ำผึ้งแบบนี้ ใครจะหยุดให้โง่ เขายอมรับว่าเขาเสพย์ความหวานของคนคนนี้ที่หวานจนเหมือนล่อลวงให้เขาไปติดกับ

เขารู้ รู้ใจอยู่แล้ว คนคนนี้มีของดีกับตัว ทั้งตัวหวานหวามไปหมด

ไม่มีทางปล่อยไปให้ใครได้ลิ้มชิมรสคนคนนี้ได้

เทพบุตรจอมหลอกลวงคนนี้เป็นของซาตานเช่นเขาคนเดียวเท่านั้น

เคยสารภาพกับตัวเองว่าจะไม่เผลอใจ หรือ ติดกับคนคนนี้ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่ความหวานหอมของการแก้แค้น และความหวานอีกอารมณ์หนึ่งจากเรือนร่างสะโอดสองค์เช่นผู้หญิงแม้ความสูงจะมากกว่านั้นหน่อย นี่ทำให้เขาหลงใหลให้คนคนนี้จะเรียกได้ว่าถอนตัวลำบาก

ซาตานคนนี้รู้ตัวดีว่าหลงใหลในตัวเทพบุตรคนนี้มากเพียงใด เลยโฉบพามาจากสวรรค์มาให้อยู่กันในรกไปชั่วกัปกัลป์

อันที่จริง..เขาก็สร้างสวรรค์ในนรกให้เทพบุตรคนนี้ได้..ก็เหมือนอย่างที่ทำกันอยู่ตอนนี้

“อา....คุณนี่มันสุดยอด”

“ไหนบอกว่าพูดหวาน ๆ แล้วจะหยุด...อ๊ะ...โอ๊ย อ๊ะ..ไง พอ,..แล้ว นายคลั่งไปแล้วรึไง”

อีกฝ่ายพลิกให้อีกคนหันหน้ากลับมาหาเขา  และสอดใส่อีกครั้งให้หมดรอบความต้องการนี้ไปเสียที เสียงครางหวานของอี้เฟิง เสียงทุ้มที่เปล่งออกเพื่อปลดเปลื้อลงความพึงพอใจสอดประสานกัน และทั้งทั่วเตียงที่เปื้อนของเหลวขาวขุ่น เหงื่อที่ชุ่มกายก็ด้วย เนื้อตัวของทั้งคู่เปื้อนด้วยสองสิ่งนี้เหมือนกัน กิจกรรมร่วมของสองคนนี้ก็คือการร่วมรัก...ไม่รู้จะเรียกร่วมรักกันได้หรือเปล่าแม้จะทำอย่างว่าด้วยกัน แต่ไม่มีคำนั้นหลุดออกมาจากทั้งสองคน

เกลียดกันต่างหาก เกลียดกันแต่ ฝ่ายใจของหยางหยางยอมรับหมดหัวใจแล้วเขาเสพย์ติดความหวานล้ำของเรือนร่างของเทพบุตรแห่งชาติคนนี้จนลุ่มหลง

ส่วนเทพบุตรคนนี้ล่ะ

“หยางหยาง.....”

“อืม..”

“บอก..ให้พอ อื้ม.....พอ ร่างกายฉันรับไม่ไหว”

“แน่ใจนะที่พูดมา...อา... สุดยอด...อา..ผมไม่กลั้น..ขอปล่อยข้างในนะ”

“อ๊ะ...อา... อื้อ...ร้อน..”

อี้เฟิงไม่กลั้นเสียงครางกระเส่าเรียกเร้าอารมณ์นั้นเช่นกัน   ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ตัวเขารู้ดีว่า แม้ใจจะจงเกลียดจงชังคนคนนี้เพียงใด ซาตานใจร้ายผู้นี้ก็ยังเข้ามาหาและทำร้ายเขา แต่การทำร้ายนี้...ร่างกายของอี้เฟิงกลับรับสัมผัสจากการทำร้ายอย่างหยาบช้านี้..ตอบสนองจนอี้เฟิงไม่อยากจะเชื่อตัวเอง เพราะว่านี่มันร่างกายของเขาแท้ ๆ

“อา...อื้อ...ไม่ไหว....ไม่ไหวแล้ว”

อี้เฟิงปลดปล่อยเช่นกัน ใครจะทนอะไรก็ทนแต่อี้เฟิงกับเรื่องแบบนี้เขาอดกลั้นไว้ไมได้ อีกฝ่ายปรนเปรอเขาดีมากถึงเพียงนี้ เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขายอมดีด้วย และอี้เฟิงก็ยอมเขาแล้วแม้แค่เพียงตอนนี้

คิดว่าจะไม่ไหวแล้ว..แต่พอได้ปลดปล่อยกลับไม่พอ...ถึงร่างกายจะล้ามากและปวดหนึบไปทั้งตัว แถมของเหลวทั้งของเขาของตัวเองก็เลอะเทอะไปทั่วร่าง ด้านในก็ยังคั่งค้างไม่เอาออก

แต่.....ต้องการ...มากกว่านี้

ไม่อยากปฏิเสธความต้องการของตัวเองแล้ว.....

แม้ใจจะลักลั่นย้อนแย้งว่านี่มันไม่ถูกเลยกับสถานการณ์ของพวกเขาทั้งคู่

แต่หลี่อี้เฟิงตอนนี้ต้องการหยางหยาง

มือแกร่งที่เรียวสวยจนเขาในบางทีก็นึกอิจฉา...กล้ามเนื้อแข็งแรงที่ดูดีและเซ็กซี่ในยามเปลื้องผ้า .....เมื่อได้สบตาแววตาที่ดูราวกับจะดูดกลืนอี้เฟิงได้ทั้งตัว รอยยิ้มที่กระชากหัวใจอี้เฟิงจนแทบฉีกขาดเป็นชิ้น รวมทั้งลีลาการทำกิจกรรมของเขาต่ออี้เฟิง...ทุกอย่างอี้เฟิงจดจำอย่างไม่เชื่อตัวเอง...ไม่เชื่อ..จนตอนนี้ในขณะที่ยังทำอะไรแบบนั้นกับเขาอยู่ก็ยังไม่เชื่อว่าอี้เฟิงจะยอมเขาหมดจนแม้กระทั่งหัวใจก็เริ่มอ่อนยวบใจด้วย

“ฮึก.... อื้อ....มะ...หมดแล้วหรือ...”

“หืม?

“ขอ..”

“พอหรือขอ พูดให้ชัดสิ”

หยางหยางจากที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ วันนี้เขาสุภาพมากกว่าครั้งใด เพราะเขาต้องการความหวานมาเติมในชีวิต ก็เป็นความหวานจากตัวรุ่นพี่ของเขา ก่อนหน้านี้

“ขอ....อีก..”

“ไหน......แมวที่ไหนบอกว่าพอ..ใครบอกพอ ..หืม”

“ไม่แล้ว ไม่พูดแล้ว ขออีก..อึก...ขออีกนะ”

จากที่บอกเขาว่าพอเป็นขออีกครั้งอย่างออดอ้อน หยางหยางยิ้มย่ามใจ พลิกให้ร่างของอีกคนไปอยู่ด้านบน โอบอุ้มตัวอุ่นจนร้อนให้นั่งอยู่บนตัวเขาและสั่งการเช่นทหารใหญ่โต

“ทำให้หน่อยสิ คุณ”

“เรียกชื่อดี ๆ สิแล้วจะทำ”

หยางหยางไม่ยอมง่าย ๆ แต่ใบหน้ารูปหล่อสะกดใจ เผยยิ้มที่ดูดแม้กระทั่งวิญญาณของอี้เฟิงไปจนหมดสิ้น พอเห็นแบบนั้นก็ยอมเขาแล้ว และไม่ทันได้สั่งการสมองของอี้เฟิงก็ปล่อยให้ร่างกายของตัวเองทำตามใจอยาก

“ดี..แบบนั้นล่ะอี้เฟิง..ให้สุดทางนะ...”

“อย่ามาสั่งนะ”

“ไม่สั่งก็ได้แต่จะรอดู”

อี้เฟิงยิ้มเยาะแสนหวานกลับไปจะให้อีกฝ่ายอยู่เหนือเขาอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นอี้เฟิงจะเหนือกว่า

“อา...อี้เฟิง..คุณ... “

“ระวังสำลักตายล่ะซาตานน้อย”

เรือนร่างที่หยางหยางหลงใหลจัดการกับส่วนอ่อนไหวของเขาด้วยปาก ปากน่ารักจิ้มลิ้มที่เขาจูบซ้ำจนบวมเห่อและแดงจนน่ากลัว หยางหยางทอดมองอีกคนที่ชั่งใจว่าจะใข้ลีลาแบบไหนให้เขารู้สึกพอใจ จนคิดออก แมวน้อยก็รูดรั้งส่วนนั้นของหยางหยางอย่างเคอะเขินแต่ความรู้สึกนี้ดีไม่เลว

เล่นเป็นแมวน้อยอ่อนต่อโลก..ก็ดี ตื่นเต้นดี

อี้เฟิงใช้ปากรูดรั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่จังหวะเชื่องช้าอยู่นั่น หยางหยางเอ่ยปากสั่งให้เร็วกว่านี้ แต่แมวน้อยไม่เชื่อง ดื้อที่สุด ยังคงที่ในจังหวะเชื่องช้าอันน่ารำคาญนั้น มือแกร่งจึงเอื้อมไปฟาดตรงบั้นท้ายงอนงามซักทีให้แมวน้อยลดความดื้อลง พอตบเข้าด้วยแรงเมื่อครู่ ของเหลวของหยางหยางที่เขาฝากไว้ในช่องทางของอี้เฟิงก็หยดลงมาแต่อีกฝ่ายคงไม่นึกสนใจใด ๆ อีก และแถมยังทำหน้างอนใส่ สุดท้ายก็ยอมเร่งจังหวะให้ตามที่เขาขอ

“ดี..ดี ขอเร็วยิ่งกว่านี้..โอเค..อา... อี้เฟิง”

คนกระทำจังหวะไม่สามารถพูดอะไรได้อยู่แล้ว เพราะครอบครองส่วนอ่อนไหวของหยางหยางอยู่ มันคับในโพรงปาก ทั้งใหญ่และร้อนรุ่มด้วยอารมณ์หวาม อี้เฟิงใช้ปากรูดรั้งขึ้นลง ไม่ได้ชำนาญ เพราะไม่เคยทำกับใคร ได้มาเรียนรู้การใช้ปากในเรื่องแบบนี้กับคนคนนี้เป็นคนแรกครั้งแรก อี้เฟิงเงอะงะเหลือเกินแต่หยางหยางที่ได้รับการปรนเปรอ ยิ้มกัดฟัน กัดกลั้นอารมณ์และพึงพอใจระดับสูงสุด จนปล่อยน้ำขุ่นขาวมาอีกรอบ

“อา...มันเลอะนะ!”

“กลืนเข้าไปอี้เฟิง..กินมัน..เข้าไป”

“สั่งอีกแล้ว!”

“อี้เฟิง....”

เสียงทุ้มหนหลังสุดที่เรียกชื่อเขามันเปลี่ยนไป เป็นโทนหวานลื่นหูจนอี้เฟิงต้องเบิกตากลมโตมามองหน้าหยางหยางหลังจากใช้ปากจัดการให้เขาเสร็จไป ได้รับความหวานจากเสียงทุ้มนั้น อี้เฟิงก็ทำตามเขาอย่างว่าง่าย เป็นแมวน้อยไปแล้วจริง ๆ น้ำขุ่นขาวของหยางหยางมันรสชาติปะแล่ม.....ก็ไม่เคยได้ลิ้มรสอะไรแบบนี้ มันไม่ถูกปากอย่างแน่นอน แต่ทำให้อี้เฟิงมีอารมณ์ความต้องการขึ้นมา พอสมองรับรู้ด้วยสติอันน้อยนิดว่าน้ำนี่เป็นของร่างแข็งแกร่งรูปหล่อตรงหน้าเขา

“อี้เฟิง....”

เสียงทุ่มจากคนคนนี้ร้องเรียกเขาอีกครั้ง เรือนร่างสวยงามถูกพลิกกลับไปอยู่ใต้ร่างเหมือนเดิม..และหยางหยางไม่พูดอะไรต่อให้มากความ เขาสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปเต็มที่เต็มอัตรา แรงที่ใส่เข้าไปกระแทกเข้าถึงส่วนที่เป็นจุดสะท้านความหวามของอี้เฟิงอย่างแรง ทำให้มีเสียงหลุดครางออกมาดังอย่างห้ามไม่อยู่ อี้เฟิงกัดปากจนห้อเลือดแดงช้ำ หยางหยางไม่อยากให้ปากนั้นช้ำเพราะเจ้าตัวแต่ต้องเป็นตัวเขาเองเท่านั้น จึงสอดลิ้นร้อนให้อีกฝ่ายเลิกกัดกัดตัวเอง และมอบจูบที่ร้อนกว่าไฟสุมให้ พร้อมทั้งขยับร่างกายให้เข้าจังหวะด้วย

“อา...อ๊ะ ..เข้าไปลึกจัง..มันลึก อ๊า..ร้อน..นายจะปล่อยด้านใน..อ๊ะอื้อ...อีกแล้วหรือ”

“แบบนั้นรู้สึกดีกว่า”

“เเต่แบบนั้นน่ะฉันจะอึดอัด มันเยอะมากแล้วนะ..ในนั้น..อ๊ะ.. เบา ๆ..เจ็บ”

“เพื่อให้คุณจดจำไปจนตาย...แต่ถ้าอึดอัด วันหลังจะช่วยเอาออก”

“คนเจ้าเล่ห์”

“คุณก็ช่างยั่ว...ยั่วยวนเหลือเกิน”

สนทนายาวกว่าเดิมนิดหน่อย พอให้ได้ฟังน้ำเสียงอื่นนอกจากครางส่งกัน หลังจากนั้นหยางหยางกระแทกกระทั้นส่วนของตัวเองเข้าร่างกายที่รอรับสัมผัส มือของหยางหยางไต่ตามไล้โลมไปทั่วตัวอี้เฟิง ริมฝีปากเรียวของหยางหยางระดมจูบจุดนั้นจุดนี้ จนทำให้เรือนร่างสวยงามนี้แทบไม่มีที่ไหนว่างจากการตีตราอีกแล้ว สีกุหลาบแต่งแต้มไปทั่วร่าง ทั่วจริง ๆ เรืองร่างนั้นรับจูบและสัมผัสทุกอย่างโดยดี บิดเร่าอย่างหวาบหวามและพอใจไม่แพ้กัน หยางหยางเสมองและยิ้มมุมปากยามใจ และหันมาสนใจกับการเข้าจังหวะอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งไหน ๆ แต่มันนิ่มนวลและชวนในอีกร่างหลใหลไม่สามรถถอนตัวได้ ใช้เวลานานอยู่พอตัวที่จะทำให้หยางหยางปล่อยออกมาอีกครั้ง อี้เฟิงก็ตามเขาไปสวรรค์มาติด ๆ อ่อนแรงกันทั้งคู่

จบความหวานอีกหนึ่งหยด...ที่ยาวนาน ข้ามคืน..ของหยางหยางและหลี่อี้เฟิง....ซาตานกับเทพบุตรที่เหมือนไปเส้นขนานแต่สุดท้ายก็กลับมาชิดใกล้กันจนแทบหลลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว....

“....อี้เฟิง..คุณ..”

“หืม...หยางหยาง.....ว่าไง”

“ผม..”

หยางหยางเกือบหลุดบอกคำคำหนึ่งกับคนคนนี้..เขาแปลกใจกับตัวเองอย่างนิ่งว่าทำไมถึงจะต้องบอกคำคำนั้นกับเทพบุตรที่เขาจงเกลียดจงชัง มันมาจากจิตใต้สำนึกและเขาเกือบยั้งมันไว้ไม่ทัน

ไม่มีทางที่เขาจะพูดคำนั้นให้คนคนนี้ได้ยินหรอก..หยางหยางคิดว่ามันไม่มีวัน....ไม่มี

ใบหน้าหล่อนิ่วหน้าเคร่งเครียดและรู้สึกหวั่นไหวสับสนใจแต่มือแกร่งก็โอบเอวร่างที่อ่อนแรงข้างตัวและซบอิงลงที่แผ่นหลังขาวเนียนยังอย่างนึกปรารถนาสัมผัส

แต่คำคำนั้นเริ่มพองโตและอัดแน่นในใจหยางหยางทุกทีทุกที

“ผม..อะไร...ผมจะขออีกรอบนี่ไม่..ไม่ได้แล้วนะหยางหยาง..ฉันจะตายเสียก่อน”

“ถ้าอย่างนั้นก็หลับซะ ....จนกว่าคุณจะตื่น ผมก็จะไม่ไปไหน”

นี่ถือเป็นคำหวานหรือเปล่านะ ? อี้เฟิงนิ่วหน้าคิดใบหน้าหวานโรยแรงแต่แววตาเปี่ยมสุข เขารู้ดีว่าตอนนี้เขามีความสุขแค่ไหน แต่แค่ไม่อยากจะเชื่อ..ว่าเขาจะมีความสุขกับคนที่เกลียดที่สุดในชีวิตอย่างนั้นน่ะหรือ

การมีความสุขกับคนที่เกลียดมันย้อนแย้งเสียชอบกลใจ

“ไม่ไปไหนจริง ๆ..น่ะหรือ”

“ผมพูดคำไหนคำนั้น”

ใบหน้าหวานยิ้มกับตัวเอง เพราะอีกฝ่ายแอบอิงอยู่กับแผ่นหลังของเขา จึงไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มนี้ได้ เขากำลังดีใจ.อย่างนั้นหรือ..อี้เฟิงตอบว่าใช่ จากใจจริงไม่โกหก ...ดีใจที่อีกฝ่ายยืนยันเช่นนั้น

“อืม...ราตรี..สวัสดิ์”

“หลับซะแมวน้อย”

อี้เฟิงหลบตาลงอีกคนโอบเอวของเขาลูบไล้แผ่วเบา แม้จะมีอารมณ์หวามขึ้นมาแต่ไม่มีแรงจะปฏิบัติต่อกันทั้งคู่จึงปล่อยให้อารมณ์และของเหลวที่คั่งค้างก็ให้ค้างอยู่เช่นนั้น ถ้าให้จัดการกันอีกรอบก็คงหัวใจวายกันทั้งคู่ ใบหน้าหวานหลับพริ้ม มือข้างหนึ่งเอื้อมไปหา คว้าเอาแขนข้างหนึ่งของหยางหยาง...จับไว้แน่น ..เขายังอยู่ข้าง ๆ

ทำไมรู้สึกไม่อยากให้เขาจากไป อี้เฟิงก็ไม่รู้ได้ แต่ตอนนี้กอดของเขาอุ่นเหลือเกิน

“หยางหยาง..ฉัน..”

“หือ?”

อี้เฟิงอยากจะพูดคำคำหนึ่งอยู่เหมือนกัน มันอัดแน่นในอกและมาจากจิตใต้สำนึกที่เรียกร้องว่าต้องบอกคำนี้กับหยางหยางอย่างยิ่งแต่อี้เฟิงรั้งคำนั้นไว้ที่ริมฝีปากได้ ....ไม่ใช่แน่ ๆ เขาจะไม่วันพูดคำคำนี้ให้อีกฝ่ายได้ยินอย่างแน่นอน

มันเป็นคำไว้สำหรับคนอื่นที่ไม่ใช่คนคนนี้

เราเกลียดกันไม่ใช่หรือ

“เราเกลียดกัน..จริงๆใช่มั้ย”

“เกลียดกันจนแทบไม่มองหน้า”

อี้เฟิงถามหยางหยาง..หยางหยางก็ตอบตามจริง แต่หัวใจทั้งคู่รุ้สึกวูบไหว และหนักหน่วงอย่างยิ่ง ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ ทั้งสองคนไม่เข้าใจ

“หลังจากก้าวออกจากห้องนี้...เราก็จะเกลียดกัน...เหมือนเดิม....”

หยางหยางเอ่ยเพียงแค่นั้นและหลับตาตามอี้เฟิงไป แต่คนที่ทิ้งแกล้งทำเป็นนอนหลับ เริ่มมีน้ำตาเอ่อมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ...เเละหยางหยางรู้ดีว่าอีกฝ่ายแกล้งหลับ..ร่างนี้สั่นไหวน้อย ๆ ซาตานรูปหล่อคาดเดาอยู่ว่าคนที่เขาซบอิงอยู่บนหลังเขาเป็นอะไร

ร้องไห้..อย่างนั้นหรือ

หยางหยางไม่เอ่ยถาม แต่ที่อยู่ในท่านอนที่แอบอิงศีรษะตัวเองกับแผ่นหลังขาวเนียนและโอบเอวอีกฝ่ายไว้  เขาโอบให้แนบแน่นกว่าเดิม ชิดใกล้จนไม่มีช่องว่างแม้แต่ลมพาดผ่าน กลิ่นหอมอ่อน ๆจากน้ำหอมชั้นดีติดจมุกของหยางหยางจางมา กลิ่นประจำกายของคนคนนี้เขาจำได้ดี ใบหน้าหล่อซุกไซร้กับผิวขาวเนียน จูบสองสามทีให้อีกคนตัวโยน และสั่นเพิ่มขึ้น อย่างน้อยในใจของหยางหยางสั่งการมาโดยตรงว่า

อย่าให้คนคนนี้ร้องไห้

เขาแค่ทำตามหัวใจเรียกร้อง

เท่านั้นพอ

“อย่าร้องไห้”

“ไม่ได้ร้อง”

“ตัวสั่นขนาดนี้”

“แค่หนาว.. กอดฉันให้แน่นขึ้นสิ”

“กำลังกอดอยู่ แต่จะทำให้อุ่นกว่านี้”

บทสนทนาห้วนๆ สั้น ๆ หยางหยางทำตามที่ตัวเขาบอก กอดแน่นจนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้อี้เฟิงที่นอนคว่ำพลิกกายมานิดหน่อยให้นอนถนัด แต่ยังอยู่ในท่านอนคว่ำเช่นเดิม ใบหน้าหวานซุมหมอนนิ่มที่รองศีรษะเขาอยู่ แต่ยังไม่พอใจเลย

“ยังไม่เห็นอุ่นฉันยังหนาว”

“ทำไมเอาแต่ใจจัง”

หยางหยางลุกขึ้นนั่งครู่หนึ่ง เลิกผ้าห่มที่ระเกะระกะริมข้างเตียง และลากมาหาตัวอี้เฟิงและคลุมให้อีกฝ่ายก่อน อี้เฟิงนิ่วหน้าว่านี่คือวิธีของนายหรือ...แต่หยางหยางทำมากกว่านั้น

คนรูปหล่อชวนฝันเข้าซุกใต้ผ้าห่ามตามมา โอบร่างของอี้เฟิงทั้งร่างมากอดกกให้หายหนาว แนบใบหน้าหวานให้แนบชิดกับอกแกร่งแข็งแรงจนอี้เฟิงได้ยินเสียงหัวใจเขาที่เต้นเร็วเท่าหัวใจของตัวเอง

“ตามนี้นะ อย่าเรียกร้องอะไรแล้ว”

"จ้า"

คำตอบรับน่ารักเป็นเด็ก ๆ ทำให้หยางหยางหลุดขำออกมาก เทพบุตรคนเอาแต่ใจยิ้มกว้างได้ใจ  ตอนนี้อยู่ในระยะที่สายตามองเห็นหยางหยางทันได้มองความน่ารักนี้ทำให้เขาใจวูบไหวแทบล้มเหลว ยิ่งกอดแมวน้อยให้ชิดอกมากขึ้น และเขายังรู้ตัวว่าเขาเองก็กำลังยิ้มออกมาเหมือนกัน

“เราเกลียดกันจริงๆใช่มั้ย”

“อือ เกลียดกันมากที่สุด”

เสียงทุ้มเลือกตอบ แบบนั้น เพราะอีกฝ่ายถามคำถามเดิม แต่หยางหยางพูดต่อออกมาอีก

“แต่เรากำลังทำในสิ่งที่คนที่เขารักกันมาที่สุดทำกัน”

“เรา..งั้นหรอ? “ เสียงหวานติดสงสัย พร้อมมือเรียวของอี้เฟิงโอบรอบเอวหยางหยางไว้เหมือนกัน กลัวอีกคนหายไป

“เรารักกัน.. นั่นน่ะ....ไม่มีทางหรอก”

อี้เฟิงยิ้มอยุ่ภายใต้กับการกอดของหยางหยาง ใบหน้าหวานยังซุกที่อกเขาไม่ห่าง

“เราเกลียดกันขนาดนั้น เราจะบอกรักกันได้ยังไง”

แต่หากว่า เมื่ออี้เฟิงพูดจบ..หยางหยางก็กระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิม เช่นเดียวกับคนที่เพิ่งเอ่ยจบ อี้เฟิงกลับแนบชิดหาอกแกร่งอบอุ่นนั้นอย่างโหยหา

******************************************END*** THIS MAN: SPECIAL ' This Word'

TALK :: โครตหวานยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แต่ก็หื่นจัง 55555555555555555555555555555555