TITLE :: เรื่องเล่าจากร้านกาแฟ ::
PAIRING : หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
RATE : ใส๊ใส
===============================================================
:: เรื่องเล่าจากร้านกาแฟ
::
“วันนี้ไม่เห็นมาเลย คนเขาอุตส่าห์มารอ “
เสียงหัวเราะของเจ้าของร้านกาแฟสาวสวย
เธอที่เห็นแมวน้อยที่มานั่งรอคนคนหนึ่งทุกวันแม้จะอยากให้กำลังใจอยู่ แต่ท่าทาวอย่างนั้นก็ทำให้อดขำไม่ได้เลย
พอเลิกเรียน เวลาหนึ่ง ๆ ในทุกวัน ๆ
ที่จริงก็วันหยุดด้วย เด็กน้อยอี้เฟิงที่แม้เป็นเด็กกะโปโลข้างบ้าน แต่เธอก็เห็นเป็นน้องชายแก่แดดตัวน้อยน่ารัก
ทุกช่วงเวลาหนึ่งของวัน เขาก็จะสะพายกระเป๋าวิ่งเร็วเข้ามานั่งรอใครบางคนร้านกาแฟของเธอเป็นประจำใกล้บ้าน
เด็กคนนี้มักจะให้เธอแปะป้ายจองที่ดี ๆ ไว้ให้หลี่อี้เฟิงคนนี้หน่อย จะได้มอง...บางอย่างที่ทำให้ใจของเด็กน้อยวัยมัธยมต้นที่เพิ่งขึ้นมัธยมปลายได้ไม่กี่เดือนคนนี้พองโต
เต้นระรัวเหมือนมีใครมารัวกลองในอก
“วันนี้พี่ชายคนหล่อ คนนั้นไม่มาล่ะ อี้เฟิง”
“รู้แล้ว เฮ้อ คนเขาอุตส่าห์รีบมา”
“คนเราจะต้องมีความหวังเนอะ”
เธอที่เป็นเจ้าของร้านพ่วงกับหน้าที่หลายอย่างในร้านกำลังชงกาแฟให้ลูกค้าอีกท่านที่รออย่างคล่องแคล่ว
เอ่ยปากบอกอี้เฟิงที่อยู่ไม่ไกลจากเค้าเตอร์บาร์ของร้านเท่าไหร่
เธอบอกให้เด็กน้อยต้องรอนะ ปลอบใจแมวน้อยน่ารักด้วยเค้กอร่อย
ซึ่งอี้เฟิงก็ถือเป็นของปลอบใจได้ดี
“รอหน่อยเนอะ แมวน้อย”
“ผมไม่ใช่แมวน้อยนะ”
“จ้า ๆ คนเก่ง แต่อย่างน้อยก็มีความหวัง
รอพี่ชายคนหล่อนะ เดี๋ยวพี่เขาก็มา”
เจ้าเด็กอี้เฟิง กำลังตกหลุมรักคนคนหนึ่งอยู่ล่ะ
:: เรื่องเล่าจากร้านกาแฟ
::
อีกวันที่อี้เฟิงรีบวิ่งจากโรงเรียนมาหลังเลิกเรียน
เจ้าเด็กคนนี้เล่าเธอว่า เขายอมโดดรายวิชาเกษตรมาหนึ่งคาบถ้วน
เพื่อมารอพี่ชายคนนั้น อยากมองเห็นเขา อยากหัวใจพองโตเมื่อมอง
อยากแอบเขินเขาเมือได้มองเวลาเขาเปลี่ยนอิริยาบททุกท่วงท่าซึ่งเท่ที่สุดในสายตาอี้เฟิงเลย เด็กคนนี้นี่แก่แดดแก่ลม แต่ก็อย่างว่าล่ะเนอะ
อะไรทีดีกับหัวใจ ก็อยากพบเจออีกทุกวัน
พี่ชายคนนั้นเขาเท่ ดูมีเสน่ห์ และน่าหลงใหล
ทำเอาเด็กมัธยมตกหลุมรักเลยนะ
เธอเองก็นึกปลื้มอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้หลงใหลได้หนักหนาแบบอี้เฟิง
เธอก็แค่ชื่นชมว่าเขาดูดี และเป็นลูกค้าที่ดีเท่านั้น
ที่จริง เธอลุ้นให้แมวน้อยนี่ไปเป็นผู้ถูกล่ามากกว่า
เธอที่ยืนมองอี้เฟิงนั่งเขินแก้มแดงอยู่คนเดียวก่อนเดินตรงมาหาก็ขำไปเดินไปหลังจากเธอไปเสิร์ฟกาเเฟให้พี่ชายหยางหยางคนหล่อนั้น และคิวมาถึงโต๊ะของอี้เฟิงก็เอานมร้อนมาเสิร์ฟให้เพิ่มอีกแก้วหลัวจากหมดไปหนึ่ง
เป็นแมวน้อยที่กินเยอะจริง ๆ ซดนมอึก
ๆไปก็แอบมองพี่ชายคนหล่อนั่นไป เด็กน้อยคนนี้แอบเขินมาพี่ชายคนหล่อคนนั้น
ยิ้มกับหนังสือที่เขาอ่าน ไม่แน่ใจว่าเขาอ่านอะไร แต่คงทำให้เขาอารมณ์ดี เธอเห็นว่าอี้เฟิงก็ยิ้มตามเขาทุกครั้งที่เห็นพี่ชายคนหล่อนั่นยิ้ม
“ชอบเขามากเลยหรือ อี้เฟิง?”
“ตกหลุมรัก
..อี้เฟิงเรียกมันว่าอย่างนี้ล่ะพี่สาว”
“แก่แดดจริง ๆ นะ เรา นี่เพิ่งจะม.ปลายไม่ใช่รึไง”
“พี่สาว คนเราต้องรู้จักรักใครหน่า”
พี่สาวร้านกาแฟแบบเธออยกมือสวยเขกโป๊กที่กลางกระหม่อมเสียให้เด็กคนนี้เลิกพูดอะไรแก่แดดเกินตัว
ก่อนเธอจะผลักไปทำงานของเธอเสีย
เธอแอบขำ ขำที่อี้เฟิงแอบมอง ?.... ไม่หรอก ที่จริง เธอคิดว่า
เธอเห็นอี้เฟิงตั้งท่ามองพี่ชายคนนั้นเลยต่างหาก มองจนเขารู้ ดวงตากลม ๆ
สดใสน่ารักนั่นจ้องพี่ชายคนหล่อนั่นตาไม่กระพริบเลย
เป็นใครจะไม่รู้กันล่ะ ?
ดวงตาใส ๆ นั่นที่คอยแอบมองทำไมจะไม่มีใครสังเกตเห็นกันเล่า
เด็กคนนี้เล่นไม่ปิดความรู้สึกอะไรเลย ออร่าความใสซื่อน่ารักมากมายตั้งขนาดนั้น
เธอที่เป็นเจ้าของร้านที่นั่งมองอิริยาบทน้องชายข้างบ้านแก่แดดของเธอยังรู้สึก
แล้วทำไมพี่ชายหยางหยางคนหล่อคนนั้นจะไม่รู้กันเล่า
!
เขารู้สิ เขารู้ดี ทุกวันที่มาบ่อย ๆ
นี่ก็มาให้เด็กน้อยนั่งมองนี่ล่ะ
ไม่เข้าใจพี่ชายเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้
แต่ก็อาจจะเป็นความสุขของเขา
ที่ทำให้เด็กคนหนึ่งมีความสุข
ในระยะที่มองเห็นกันได้
แต่จริง ๆ แล้ว พี่ชายคนหล่อหยางหยางนี่น่ะ
อาจจะแค่กำลังห้ามใจไม่ให้ไปลุกขึ้นคว้าร่างอี้เฟิงไปทำอะไรอยู่ก็ได้
ก็..อารมณ์แบบ หักห้ามใจอยู่
เธอเชื่อว่า ซักวัน พี่ชายหยางหยางคนนี้น่ะจะ
ห้ามใจ ตัวเองไม่ไหว
สายตาใสซื่อที่มองพี่ชายหยางหยางด้วยความหลงใหลนั่นน่ะ
จะทำให้พี่ชายหยางหยางแพ้ใจและหักห้ามตัวเองไม่ได้ซักวัน
แต่ไว้ให้อี้เฟิง 18 ดีก่อนแล้วกันพี่ชาย น้องมันยังเด็ก
เธอจะชงกาแฟไป ย้อนไปให้หน่อยแล้วกันว่า
พี่ชายหยางหยางคนนี้ เป็นยังไง ?
นักล่าเชียว....ล่ะ
:: เรื่องเล่าจากร้านกาแฟ
::
เธอรู้จักพี่ชายหยางหยางคนนี้อยู่ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่นานเท่าที่อี้เฟิงไปปิ๊งเขาเท่าไหร่
เขามาแนะนำตัวกับเธอเอง เพราะที่จริงก็รู้สึกตั้งแต่วันแรกว่ามีแมวน้อยแอบมองอยู่
เขามาพูดกับเธอทันทีที่รู้สึกตัว ที่ถูกแมวน้อยมองจ้องเพราะหลงรักแบบนั้น
“คุณเจ้าของร้าน เด็กคนนั้นน่ะ...”
“เอ่อ...”
ในครั้งแรกเธอไม่กล้าพูดอะไร
กลัวพี่ชายคนนี้จะไม่ชอบ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีแบบนั้น
ซ้ำแล้วดูท่าทางเขินไม่น้อยที่เจอเด็กน่ารักนั่งมองนั่งจ้องทุกวัน
ซักไซ้ไปมาก็ต่างแลกข้อมูล เธอเป็นคนขายความลับของอี้เฟิงและเก็บความลับพี่ชาย หยางหยางคนนี้ไปเสียแล้ว
“ผมเป็นเจ้าของบริษัท xxx แถบใกล้ ๆ
นี้ ผมจำได้ว่าพนักงานของผมมักจะมาซื้อกาแฟร้านคุณ ผมก็เลยติดใจรสกาแฟร้านนี้ ก็เลยมาลองด้วยตัวเองร้านเสียเลย
แต่ไม่คิดว่าร้านคุณจะมีลูกแมวน้อยน่ารักแบบนี้ด้วย....”
“คุณ... ชอบหรือคะ ?”
เธอที่เป็นเจ้าของร้าน
โดนถามแบบนี้ก็แอบหวงน้องชายที่น่ารักของเธออยู่เหมือนกัน สุดท้ายเอาก็ถามไปตรง ๆ
เพราะแววตาของคุณพี่ชายหยางหยางที่เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ดังตามชื่อที่บอก
เธอรู้จักบริษัทนี้ดี เพราะเป็นบริษัทชั้นนำของยุคสมัยนี้
แถมยังมีผู้บริหารหนุ่มหล่อตามที่ได้ยินข่าว ซึ่งก็คือพี่ชายหยางหยางนี้นี่เอง
“ถ้าจะขอไปเลี้ยงที่บ้านได้มั้ยครับเนี่ย”
“อันนี้ไม่ดี พรากผู้เยาว์นะคะ อี้เฟิงยังไม่ 18
ดีเลยคุณ”
“ว้า... ไว้ผมจะรอนะ แต่พูดตามตรงเลยนะครับ
ผมเจอสายตาใส ๆ นั่นแอบมองทุกวัน วันไหนก็วันนึง ผมจะต้องเข้าไปอุ้มของมากอดซักทีให้หายอยาก”
พูดจบแล้ว แววตาแพรวพราวเหมือนนักล่าก็ฉายออกจากสายตาคมกริบของเขา
อี้เฟิงที่ตอนนี้ไม่รู้ตัวไปวิ่งเล่นกับเด็กน้อยที่เด็กกว่าเขาไม่กี่ปีอยู่นอกร้านอย่างสนุกสนาน
ลืมไปครู่หนึ่งว่าพี่ชายที่น่ารักของตัวเองยังอยู่ในร้าน เด็กก็คือเด็ก
พี่ชายหยางหยางก็ยังฉายแววตานักล่าไม่หยุดเลย เจ้าของร้านกาแฟสาวแบบเธอยังเอียงมองพีชายหยงหยางอยู่
เขามองตามแมวน้อยที่วิ่งเล่นไปทีละก้าวเชียว เหมือน...หมาป่ารอล่าเหยือ
น่ากลัวนิดหน่อย หวังว่าเขาจะไม่คิดทำอะไรแมวน้อยของเธอก่อนหรอกนะ เธอหันไปเรียกคุณพี่ชาย สะกิดเขาก่อนที่เขาจะก้าวไปขย้ำ...
เอ่อ ..ไปทักทายแมวน้อยอี้เฟิงด้วยแววตาแบบนั้นเสียก่อน เขายิ้มน้อย ๆ ออกมา เธอก้ขำ ๆ ใส่เขาไป แม้ว่าเขาจะติดปากตามมาว่าล้อเล่น
แต่สายตานั้นไม่ใช่ ถึงจะดูไม่เหมือนคนเจ้าชู้ แต่ดวงตาวิบวับนั้น...อืม
เธอชักไม่ไว้ใจ
“คุณหยางหยาง .. อดใจรอไว้หน่อยนะคะ
น้องมันยังเด็ก”
“ที่จริงก็อีกไม่นาน ...ว่ามั้ยครับคุณเจ้าของร้านกาแฟ”
แหน่ะ... เธอเห็นแววตานักล่าฉายชัดขึ้น คุณพี่ชายหยางหยางนี่ไม่เบา
แต่เจ้าเด็กแก่แดด อี้เฟิงน่ะ คงชอบล่ะมั้งนะถ้าจะเป็นเหยื่อ
...ถ้าคุณพี่ชายหยางหยางคนนี้จะเป็นผู้ล่าน่ะ
==============================================================END :: เรื่องเล่าจากร้านกาแฟ :
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น