[FIC] THISMAN - หยางเฟิง :: DURING

TITLE : THISMAN

CHAPTER :  during 

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG – 13

TELL : แม่แมวบอกเเล้วว่ามีเซอร์ไพร์ส

************************************************************************

เขาเหนื่อย...เหนื่อยเหลือเกิน

ไม่เคยคิดว่าหยางหยางคนนี้จะเป็นคนที่ติดติดกับความรักมากถึงกับต้องมาขอพลังในการดำเนินชีวิตต่อจากใครซักคน เพียงแค่ยิ้มเดียวก็ยอมทำทุกอย่าง ให้ไปนรกเขายังยอม หากได้ยิ้มนั้น

ไม่เคยคิดว่าอิทธิพลของความรักจะมีผลต่อเขามากมายขนาดนี้

หยางหยางรู้สึกตัวดีอยู่แล้วครบทุกโสตประสาท เขารู้ว่าอี้เฟิงที่แม้จะเกลียดเขาแต่ยังไว้ชีวิต  แม้จะปั่นหัวให้เขารักหลง แต่หยางหยางยอมทุกอย่าง ที่จริงเขาก็ไม่ได้รู้ในทันทีแต่เพิ่งรุ้สึกแต่มันสายไป  เขาตั้งตัวไม่ทัน อี้เฟิงถอยหลังกลับไปในที่ของเขาแล้ว และหยางหยางไม่สามารถสัมผัสอี้เฟิงได้อีกต่อไป

ความรักทำให้เขายอมได้ทุกอย่างจริง ๆ

ก่อนหน้านี้หยางหยางรัก ๆ เลิก ๆ มีความรักแบบขอไปที ให้สนุกสนนานกับชีวิตและไม่คิดจริงใจกับใครคนไหนเลย จนเพื่อนรักเฉินเสียงต้องเตือนเขา ว่าห้ามล้อเล่นกับความรักเด็ดขาด จะเข้าตัว

เหมือนตอนนี้คำที่เฉินเสียงจะเป็นจริง เพราะเขาอาจจะทำไม่ดีกับใครหลายคน ทำให้คนอื่นรักหลงแล้วก้ปล่อยมือไป เพราะหยางหยางไม่ได้คิดจะจริงจังตั้งแต่ แต่การทำให้คนอื่นคลั่งรักตัวเอง หยางหยางเคยรู้สึกว่ามันสนุก  เขาเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของคนเหล่านั้นแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้กำลังใจตัวเอง  เขาเสมองไปอีกทางพ้นประตูห้องของอี้เฟิง ถอนหายใจ ก่อนมือขึ้นมาดู พบว่าเวลาของเขาใกล้จะหมดลง ..เช้าวันใหม่กำลังจะมา

มันจบแล้วคำขอสุดท้ายของเขา แต่ยังพอมีเวลา...ให้ได้เพ้อพก

เขานั่งจ้องมองประตูอย่างสิ้นหวัง  เขาคิดซ้ำ ๆ ว่าความรักมันมีอานุภาพร้ายแรงมากจริง ๆ น้ำตาของหยางหยางเหือดแห้งไปแล้ว  แต่ความเศร้ายังค้างอยู่ในใจ  หลังจากนี้เขาจะไม่มีวันได้ใกล้อี้เฟิงอีกต่อไป และรอยยิ้มที่แสนน่ารักนั้นที่มอบให้เขาเพียงผู้เดียวนั่นก็จะไม่มีทางเป็นไปได้อีก

เขายกมือกุมอกตรงตำแหน่งหัวใจ น้ำตาดันไหลออกมาอีกครั้ง  ซาตานที่อยู่ในหลุมดำมืดมิด ใจเขาก็มืดไปหมดเหมือนกัน

เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว หยางหยางจะไม่ไปไหนจนกว่าแสงเช้าวันใหม่จะทอท้องฟ้า  เขาอาจจะมีหวัง...นั่นเป็นการคิดฝันลม ๆ แล้ง ๆ ของซาตานผู้หนึ่ง

THISMAN :: DURING 

อี้เฟิงไม่รู้ว่า คนที่อยู่หน้าประตูตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เสียงเขาเงียบลงไปแล้ว ไม่แน่อาจจะกลับแล้วก็ได้ เขาไม่ได้สัญญาณอะไรจากข้างนอกนั่น

ดวงตาที่บอบช้ำจากการร้องไห้ ...แม้แต่ตอนนี้น้ำตาก็ยังไหลเอื่อยไม่หยุด  เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นวิวจากด้านนอก และเหลือบไปมองข้างผนังตรงจุดที่นาฬิกาของห้องนี้แขวนไว้

จะเช้าแล้วหรือ... อี้เฟิงคิด  ผู้จัดการของเขาบอกว่า เช้านี้หยางหยางจะย้ายออกจากโรงแรมนี้ทันที ไม่ว่าจะเคลียร์ปัญหา สะสางเรื่องหัวใจกับเขาเรียบร้อย ผลออกมาจะดีหรือไม่ดีก็จะย้ายไป เพราะหมดเวลาที่ร้องขอไว้แล้ว และอี้เฟิงก็จะบอกผู้จัดการของเขาเหมือนกันว่าหยางหยางได้รับสิ่งที่เขาร้องขอไปแล้ว

ยิ้มเดียว ...

ยิ้มเดียวของอี้เฟิงจะทำให้หยางหยางคนนั้นมีชีวิต ต่อลมหายใจต่อไปได้

มันดูเกินจริงไป แต่อี้เฟิงก็คิดว่าอาจจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เขาดูร้าวรานใจ เหมือนใจจะขาด  ซาตานที่เหมือนถูกกระชากเอาทุกอย่างและจมลงหลุมดำที่มืดมิด แต่มียิ้มเดียวที่เขาขอไปนั่นเหมือนแสงสว่างหนึ่งเดียว

อี้เฟิงคิดเพ้อเอาเอง มือเรียวยกปาดน้ำตาหยดล่าสุดที่ไหลออกมา ผ่อนคลายร่างกายที่ทรุดนั่งอยู่หน้าประตูนานเกินไป   ใบหน้าหวานแนบประตูฟังเสียงด้านนอก และขืนตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นที่เดิม ยืนขึ้นและมองดูด้านนอกเพื่อยืนยันสถานการณ์หน้าประตู

หยางหยางนั่งพิงผนังอีกด้านตรงข้ามฝั่งประตู เขาดู....เหนื่อยล้า

อี้เฟิงหันหลังให้ภาพนั้นและทรุดลงกับพื้นอีกรอบ ในใจตีกันยุ่งหลายอย่าง ความคิดสับสนอลม่าน น้ำตาก็พาลจะไหล ความเสียใจ สับสน วุ่นวายในใจ ทำให้อี้เฟิงมีอาการกังวล เขาทำอะไรไม่ถูกเลย จนในที่สุดตัดสินใจถามหัวใจดู เมื่อตัวเองสงบลงบ้างแล้ว เทพบุตรตัวน้อยถอนหายใจออกมาครั้งใหญ่

มือเรียวยกแตะลูกบิดประตูห้องออกแรงให้มันหมุนออกปลดล็อคตัวประตู

อี้เฟิงอยากเป็นเทพบุตรผู้แสนดี ใจดีอีกครั้ง...

**************************************************END THISMAN :: DURING

TALK :: ไม่ใช่ตอนพิเศษนะคะ แต่เป็นต่อจากนั้น เพราะมันมีรูทหนึ่งที่แม่แมวไม่ได้ใส่ในตอนจบ และค้างคาใจเลยเอาตอนนี้มาให้อ่านกัน