[Fic] for a long time - หยางเฟิง / Chapter 4

TITLE : [Fic] for a long time

CHAPTER : 4

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG - 13 

***************************************************************************

“นิ่งเสียเถิด หัวใจของข้า “

เป็นประโยคที่หวานซึ้ง แม้ไม่เข้าใจแต่ซึมซับเข้าหัวใจ จนคุณหมอน้อยเก็บไปฝันถึง

นอกจากนั้นยังมีความฝันเลือนลางเป็นเรื่องราวที่ไม่เคยฝันหรือพบเห็นที่ไหน เป็นฝันที่วิวทิวทัศน์ที่ไม่เคยได้สัมผัส ในฝันมีความอบอุ่น และความหนาวยะเยือกของเหตุการณ์ที่หลั่งไหลเข้ามา แต่อี้เฟิงจำเหตุการณ์ในฝันไม่ได้เลย แต่รู้แค่เพียงว่ามีเขาคนนี้อยู่ในฝันด้วย

ผู้ที่มอบกอดอบอุ่นและประโยคหวานซึ้งข้างต้นอย่างที่เคยได้ฟัง

"ตื่นเเล้วหรือ ท่านหมอ"

"อะ..อืม  สวัสดีคุณหยางหยาง"

หลังจากได้รับกอดอันอบอุ่นจนหลับสบาย ก่อนหน้าจะหลับมาอาหารมื้อเล็ก ๆ ให้เขากินด้วย คุณหยางหยางที่กลายเป็นบอดี้การ์ดจำเป็นพร้อมกับเป็นคุณหมอเยียวยาจิตใจให้อี้เฟิงด้วย ดูแลเขาเป็นอย่างดี ทั้งที่เราสองคนไม่เคยรู้จักกัน

..ไม่รู้จักกัน..อี้เฟิงเองก็ไม่สามารถใช้คำนี้ได้อย่างถนัดนัก เพราะความรู้สึกลึก ๆ จากก้นบึ้งในจิตใจ บอกว่า เราเคยมีความผูกพันธ์กันซักอย่าง แต่อี้เฟิงไม่สามารถอธิบายได้ เพราะเขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับความผูกพันนั้นเลย

จึงได้แต่ใช้ความรู้สึกลึก ๆ จากใจเป็นแสงนำไป ให้ได้รู้จักกับชายปริศนารูปงามที่ดูเยือกเย็นแต่อบอุ่นคนนี้

“คุณหยางหยาง....ผมนึกว่าคุณจะกลับไปที่บ้านคุณ”

“ก็ท่านกล่าวว่าท่านอยากได้...องครักษ์?”

คุณหมอน้อยเอียงคอเบา ๆ นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวันวาน ...เขาเคยพูดแบบนั้น แต่ไม่นึกว่าคุณคนนี้จะนึกเอามาถือเป็นจริงจัง แต่ในใจของอี้เฟิงกลับรู้สึกอบอุ่นจนต้องอมยิ้มออกมา

ห้องเขาออกจะกว้างขวาง แบ่งที่ให้ชายปริศนาเสียหน่อยเป็นไร ก่อนหน้านี้มีคนไข้ที่ต่างบ้านต่างเมืองมารักษา เขาก็เคยแบ่งที่ให้นอนได้ กับคนที่ช่วยชีวิตตัวเองจะเป็นไรไป

แต่มันจะด่วนสรุปง่ายเกินไปรึเปล่านะ ..อี้เฟิงคิด เพราะในใจอยากให้เขาอยู่ใกล้มากเหลือเกิน

“เอาจริงหรอ ผมแค่พูดไปอย่างนั้นเอง”

“ท่านหมอ หน้าที่ของข้าจนตราบสิ้นชีวา มีเพียงดูแลท่านจนถึงวาระที่ท่านสมควรจากไปในแต่ละชาติ”

เขาว่าเขากำลังงงกับประโยคเมื่อครู่ที่ได้ยิน หยางหยางชายปริศนาผู้นี้ชอบพูดอะไรให้คิดมาก ใฃ้คำโบราณเหมือนละครสมัยก่อน เขาหลุดมาจากไหนกัน อี้เฟิงเริ่มขมวดคิ้วหนักขึ้น ในความคิดเริ่มขัดแย้งกับในใจแล้วว่าจะชักชวนให้คนผู้นี้มาอยู่ร่วมชายคาดีหรือไม่

“แล้วจริง ๆ คุณพักอยู่ที่ไหน หรือไม่มีที่พักเป็นหลักเเหล่ง ?”

“ท่านอยากให้ข้าอยู่ใกล้ ๆ หรือ ?”

ผู้ชายคนนี้เหมือนอ่านใจเขาได้ ? หรืออ่านได้จริง ๆงั้นหรือ ? .. คุณหมอน้อยคิดพลางมองใบหน้าได้รูปที่กำลังจดจ้องเขาอยู่ แววตาเยือกเย็นแต่ครู่หนึ่งเห็นปีศาจร้ายเจ้าเล่ห์โผล่ออกมาให้เห็น  แววตานั้น...เขาไม่ใช้หญิงสาวที่ไหนเสียหน่อย ไม่ใช่ชายผู้ไร้ประสบการณื ถึงจะไม่รู้

อี้เฟิงตกลงใจว่า จะไม่ให้เขาอยู่แล้ว แม้ในใจจะอยากรั้งมือไว้แค่ไหน  ความคิดประมวลออกมาว่า อย่าเพิ่งไว้ใจถึงจะเชื่อใจเขาไปแล้วก็ตามแต่

“ข้าจะกลับออกไป หากท่านต้องการความช่วยเหลือโปรดทำให้จิตใจของท่านมีเพียงข้า แล้วข้าจะมาหา”

เป็นประโยคที่แปลกแต่แฝงความหวานซึ้งไว้อีกเช่นกัน เขาไม่แน่ใจว่าชายปริศนาผู้นี้อาจจะมีความทรงจำอะไรที่ผูกพันกับเขาในอดีตแต่เขาจำไม่ได้หรือเปล่า อี้เฟิงคิดไปถึงตอนเด็ก ๆ แต่อย่างไรเขาก็นึกไม่ออก  แต่เมื่อพลันกลับมาสบสายตาหยางหยางผู้นี้ได้เคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาดั่งรูปสลับกเข้ามาใกล้ที่สุดเท่าที่สามารถทำได้ และกดแรงแผ่วตรงปลายจมูกให้สัมผัสที่ปลายจมูกรั้นของอี้เฟิงเช่นกัน คล้ายว่าเขาอยากส่งผ่านความอบอุ่น แต่ทำได้แค่เพียงเท่านี้  ณ ขณะทำ เขาหลับตา อี้เฟิงที่ลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็พิจารณาด้วยดวงตาสุกใส  เริ่มหลงใหลความงดงามตรงหน้า และพลันเมื่อหยางหยางลืมตา  ดวงตาของเขายิ้มตอบให้ ก่อนใบหน้าของอี้เฟิงจะถูกสัมผัสด้วยมือหนาใหญ่ที่แม้เย็นเยือกแต่เมื่อสัมผัสแล้วอบอุ่น เขาบังทัศนวิสัย และบังคับดวงตาของอี้เฟิงให้หลับตาลง  คุณหมอน้อยรู้สึกง่วงนอนทันควัน และเข้าสู่นิทราไป ร่างบอบบางเอียงกะเท่เร่ก่อนที่หยางหยางจะรับร่างนั้นทันและคว้ามาแนบอก

“ขอให้ข้าได้สะสางบางเรื่องก่อน ท่านหมอ ข้าจะกลับมาอยู่ข้าง ๆท่าน ตามที่ใจท่านปรารถนา แม้ท่านไม่กล้าเอ่ยปากบอก”

*********************************************************TBC 5