[Fic] THISMAN 2:: BLOSSOM - CHAPTER : SPECIAL ‘At this MOMENT’

TITLE : THISM<N :: BLOSSOM

CHAPTER :  SPECIAL ‘At this MOMENT’

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : NC -17

____________________________________________________________________________

เขาคิดว่า..เมื่อค่ำคืนนี้...ซาตานอย่างเขาได้ไปเที่ยวสวรรค์มา

หลังจากที่ได้บอกว่าจะมอบความสุขให้ หยางหยางเริ่มทำอย่างที่ว่า การร่วมรักกันจนห้องของเฉินเสียงเละจนแทบเป็นเกิดสงครามในห้อง หยางหยางจำได้ว่าห้องรับแขกก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่ในห้องนอนนี่แทบดูไม่ได้ คราบของเหลวที่เปรอะเปื้อน เมื่อคืนไม่มีใครทั้งเขาหยางหยาง หรืออี้เฟิงกินยาปลุกอะไรกันมาทั้งนั้น แต่ถ้าความสุขเรียกว่ายาปลุกก็อาจจะเป็นไปได้ 

หยางหยางยังคงยิ้มอยู่ เมื่อครั้งที่ได้มีความสุขกัน  อี้เฟิงหัวเราะออกมา

เขาไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำที่ได้ยินครั้งแรก  เพราะจากที่เคยทำอะไรเช่นนี้ ผ่านมา อี้เฟิงมีแต่น้ำตาให้เขาเห็นจนปวดหัวใจ แต่ครั้งนี้ คนคนนี้ที่อยู่ในอ้อมกอดหัวเราะให้ได้ยิน  แค่เขา  แค่หยางหยางเพียงผู้เดียว  รอยยิ้ม ณ ขณะหัวเราะช่างสวยจับใจอย่างยิ่ง จนไม่สามารถละสายตาไปไหนได้  ยิ่งมอบความสุขวาบหวามให้ยิ่งมากก็ยิ่งมีรอยยิ้มสวย อี้เฟิงปล่อยอารมณ์ส่วนไหนออกมา หยางหยางก็ไม่อยากคาดเดาให้ข้องใจ แต่นี่ ...ที่เขาได้รับมันมากมายที่สุดแล้ว

ตอนนี้คนน่ารักของเขากำลังหลับ เพราะความเหนื่อยอ่อน สายตาคมของหยางหยางสำรวจเรือนร่างที่กำลังเข้าสู่นิทรา โชคดีที่เขายั้งการแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทัน รอยสีกุหลาบนั้น ไม่ได้ชัดเจนมากและมีน้อยที่ เฉพาะที่ที่อยากทำเท่านั้น ใบหน้าหวานพริ้มตาหลับ เหมือนรูปปั้นสวยที่เหนือจินตนาการ หยางหยางขยับร่างแข็งแรงให้ใกล้อีกครั้งหลังจากเมื่อคืนนี้ใกล้ชิดกันมาทั้งคืน  ประทับจูบละมุนที่หน้าผาก แต่เขาทำให้แมวน้อยตื่นนอนเสียแล้ว

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“อื้อ”

อี้เฟิงตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง ความเขินไม่หมดแถมมากยิ่งขึ้นอีก เพราะ เช้านี้ ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอใบหน้าหล่อเหลาระยะปลายจมูกชนกันนอนมองจ้องหน้าแบบนี้..คุณเทพบุตรทำอะไรไม่ถูกได้แค่นอนนิ่งสบตาบ้างไม่สบบ้าง หนีสายตาของอีกคนบ้าง แถมยังบ่นงุ้งงิ้งเสียงหวานให้นึกเอ็นดู

“อย่ามาจ้องแบบนี้กันแต่เช้าซี่”

“ทำไมหรือ”

“นายไม่เห็นรึไง  นายจะทำให้ฉันลำบากใจนะ”

หยางหยางขมวดคิ้วงงเล็กน้อย ที่ลำบากใจนี่เป็นเพราะอะไร แมวน้อยที่อยู่ตรงหน้าก้มงุดไม่สบตาหยางหยาง ก่อนที่จะขยับเรืองร่างสวยมาแนบสนิทร่างแข็งแรงของหยางหยาง อิงซบอกแกร่งแล้วบอกเสียงเบา

“ลำบากใจมาก นายรู้มั้ยว่าที่นายทำแบบนี้ ทำให้หัวใจลำบาก ต้องทำงานหนัก”

คำตอบน่ารักน้ำเสียงเบาหวิวจนต้องเงียบเสียงที่สุดเพื่อฟัง  คนรูปหล่อเผยยิ้มอย่างสุขใจ  ก่อนก้มลงสูดความหอมของกลุ่มผมนุ่มนิ่มให้ชื่นใจ ที่คนในอกพูดจาอะไรน่ารักที่ชวนหัวใจวายแต่เช้า

คนที่ลำบากใจต้องเป็นหยางหยางแล้วล่ะ ถ้าหากหลี่อี้เฟิงจะน่ารักได้มากมายแบบนี้

“แค่เช้านี้ คุณก็น่ารักได้ขนาดนี้แล้ว”

“ฉันน่ารักอยู่แล้ว”

“น่ารักจนอยากจะ..รัก...อีกหลาย ๆ ครั้ง”

พูดประโยคนั้นจบไม่พอวงแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ยิ่งกอดรัดเนื้อตัวนุ่มนิ่มลื่นมืออีกให้แนบสนิทและแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งกัน  เนื้อตัวเปลือยเปล่าของทั้งคู่ที่เปื้อนคราบรักมากมายจากเมื่อคืน กอดเกยกันจนไม่มีที่ว่างแม้อากาศที่จะผ่านได้  ใบหน้าหวานที่อิงซบแผ่นอกหนาหลับตาพริ้ม อี้เฟิงชอบความอบอุ่นในอ้อมกอดนี้

“เมื่อคืนก็เยอะไปแล้ว”

“เยอะไม่พอ มันอาจจะยังไม่ถึงทางเข้าหัวใจคุณด้วยซ้ำ อยากรักคุณให้มาก...มากกว่านี้”

ใบหน้าหล่อเหลาของหยางหยาง ก้มลงมา และจัดการให้ใบหน้าหวานหันมองสบตาเขา เชยคางได้รูปให้หันมาพบสายตากัน สองสายตาประสานกันอยู่เนิ่นนาน จนแก้มเนียนสวยขึ้นสี และคนรูปหล่อดั่งซาตานก็เขินขึ้นมาแล้วเช่นกัน แม้จะเป็นผู้เริ่มสถานการณ์ใจเต้นตั้งแต่เช้านี้เอง

“มากกว่านี้.. . จนกว่าผมจะเข้าไปในใจคุณได้ ..ให้โอกาสผมนะ “

“..อืม ยังไงดีน้า”

อี้เฟิงเม้มปากเป็นเส้นตรง อมยิ้มแก้มป่องพลางทำท่าใช้ความคิด มันน่ารักเกินไปจนหยางหยางต้องขอฝากสันจมูกให้จมแก้มนิ่ม ๆ เสียซักทีให้หายหมั่นเขี้ยวแต่อี้เฟิงรู้สึกจั๊กจี้ และส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ เสียงใส ๆ นั่นเข้าโสตประสาทหยางหยางไปอีกครั้ง นั่นทำให้ซาตานพอใจ

หันกลับมาที่อี้เฟิงที่แอบเขินซาตานรูปหล่อตรงหน้า

เขากำลังตัดสินใจ

อี้เฟิงตกผลึกความคิดบางอย่างได้ เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของหยางหยาง แต่นั่นเขาจะเก็บไว้ใจก่อน คิดอีกทีเผื่อให้แน่ใจ แต่นั่นไม่ใชตอนนี้ การใช้ความคิดดหนักหนาเช่นนั้น ไม่ควรทำในช่วงที่มีความสุขเช่นนี้

“ไว้ค่อยว่ากันนะ คุณซาตาน”

คนที่ถูกเรียกเช่นนั้นรับทราบ คิดไว้แล้วว่ะต้องไม่ได้รับคำตอบ แต่ก็เข้าใจว่าทำไมจึงเป็นเช่นนนั้น เขาไม่เร่งรัด และขอบคุณที่อีกฝ่ายยังรับไปพิจารณาบ้าง เขาจึงขอบคุณโดยการโน้มใบหน้ามอบจูบหวานเบาบางให้ที่ริมฝีปากอวบอิ่ม อีกคนที่รับจูบยิ้มพราวให้

“จะอาบน้ำแล้ว”

“งั้นไปอาบด้วยกันมั้ย”
“เสียงแบบนี้คงไม่ได้อาบดี ๆ แน่ๆ “

“อย่ารู้ทันสิแมวน้อย”

แมวน้อยน่ารักเอียงคอค้อนดังตามที่เรียก และอีกไม่นานแมวน้อยก็ถูกอุ้มจนตัวลอย อยู่ในวงแขนล่ำ อี้เฟิงตกใจเล็กน้อยจึงโอบรอบคอหยางหยางเอาไว้เพราะกลัวตก แต่หยางหยางไม่มีทางให้เป็นแบบนั้นแน่ มือหนึ่งช้องร่างสวยไว้ อีกมือช้อนต่างให้โอบอุ้มได้พอดี เขาสบตากับแมวน้อยอีกครั้ง ก่อนพาแมวน้อยไปทำความสะอาดเสียหน่อย

“อะ..อือ..หยางหยาง..จะทำอะไร”

“ก็..ทำความสะอาด ผมทำคุณเลอะนะ”

แววตาแทบกลืนกินให้หมดตัวของหยางหยางขณะที่พูด ทำให้อี้เฟิงเขินหนักจนแก้มแดงระเรื่อ แถมมือใหญ่นั้นยังอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ที่เขาบอกว่าทำความสะอาดมันก็ใช่ แต่จะกลายเป็นทำรักเสียอีก ถ้าเขายังเล้าโลมอยู่แบบนี้

หยางหยางจับอี้เฟิงช้อนขึ้นนั่งบนตัก ให้ซ้อนหลังและโอบกอดกันอยู่ในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นผสมเครื่องหอมจากดอกไม้นานาพรรณอบอวลส่งความหอมไปทั่วห้อง มือข้างหนึ่งรัดเรือนร่างสวยไม่ให้ห่างไปไหน อีกมือช่วยทำความสะอาดดังที่ปากว่า แต่นั่นทำให้อี้เฟิงรู้สึกเหมือนถูกเล้าโลมเพื่อกิจกรรมอื่นมากกว่า

“อือ..อืม มัน..อ๊ะ..อย่า..แตะตรงนั้นซี่”

“ไม่ชอบหรือ ? “

“ก็มันน่าอาย”

เถียงกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะมือซาตานไม่นิ่งเลย ตอนนี้เลื่อนมาตรงส่วนล่าง เค้นบีบบั้นท้ายงอนงามก่อนจะไล่ไต่นิ้วบนเนื้อตัวของอี้เฟิงที่อยู่ใต้น้ำไปจนถึงช่องทางที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี นิ้วมือเรียวสวยของหยางหยางสอดเข้าช้า ๆ ที่ช่องทางนั้น ก่อนเกลี่ยทางให้น้ำรักที่ได้ปลดปล่อยคั่งค้างไว้ให้ย้อนไหลออกมา เพื่อให้แมวน้อยสบายตัวขึ้น แต่ก็เหมือนไปปลุกอารมณ์วาบหวามให้เขาอีกกันตอนสาย ๆ แบบนี้  เรือนร่างบนตัวหยางหยางบิดเร้าช้า ๆ ไปมาอย่างสุขสม นิ้วที่สอดเข้าไปเร่งให้น้ำรักย้อนไหลออกให้หมด จนในที่สุดการบิดเร้าจนหยาดสุดท้ายของน้ำรักที่หยดออกมาจากร่างของอี้เฟิงก็หมดลง แต่เพราะหยางหยางเองที่ให้คนน่ารักนั่งซ้อนบนตัวเขาเอง ยิ่งขยับตัวยิ่งเหมือนทำให้ซาตานพุ่งพล่าน เร่งอารมณ์เขาเหมือนกัน  แม้ว่าหยาดหยดน้ำรักจะหมดสุดท้ายหยางหยางก็จัดการให้มันเติมเต็มเข้าไปใหม่ในช่องทางรักของอี้เฟิงอยู่ดี

“อ๊ะ..อา”

แมวน้อยครางหวานให้ได้ยิน เมื่อหยางหยางสอดใส่ความคับใหญ่เข้าช่องทาง เพราะทนไม่ไหวอีกต่อ เขาจึงทำมัน อี้เฟิงเองก็ไม่คัดค้านเพราะความต้องการก็พุ่งสูงทยานขึ้นไปไม่ต่างกัน มือเล็กกำแน่นไว้ เพื่อระบายอารมณ์อีกข้างหนึ่งจิกลงที่ท่อนแขนล่ำของหยางหยาง หลังจากการสอดใส่เสร็จ แต่หยางหยางไม่ขยับซักที ก็เข้าใจว่านั่นเป็นสัญญาณให้อี้เฟิงลองขยับเองบ้าง

“อะ..อา อี้เฟิง..”

“อื้อ..อ๊ะ อ๊ะ อื้ม”

ยิ่งขยับเร่งจังหวะให้ถึงเส้นชัย ยิ่งทำให้ทรมารอยากให้ปลดปล่อยซักที แมวน้อยที่ซ้อนทับตักหยางหยางอยู่ ขยับขึ้นลงให้ความคับใหญ่กระแทกตรงส่วนที่อยากให้ปลดปล่อยความต้องการ ปลายยอดของส่วนนั้นของหยางหยาง โดนตรงจุดจนเสียงหวานครางสะท้านลั่นห้องน้ำ ผสมไปกับเสียงผิวเนื้อกระทบกัน จนน้ำจากอาบน้ำกระเซ็นไปรอบทิศ  ทั้งเสียงผิวเนื้อทั้งเสียงน้ำที่กระทบความเคลื่อนไหวของร่างกาย ส่งเสียงสลับกัน แม้น่าอายแต่ก็ต้องฟังมันและทำต่อ แมวน้อยต้องการหยางหยางมากแค่ไหน ก็รู้ได้จากจังหวะที่เรือนร่างสวยกระแทกให้ส่วนนั้นของหยางหยางเข้าไปลึกขึ้น ๆ จนเจ้าของความคับใหญ่มีความสุขจนล้นหัวใจ ส่วนอ่อนไหวของอี้เฟิงก็ชันขึ้นเพราะความต้องการ มือที่กำระบายอารมณ์เปลี่ยนให้มันไปมอบความสุขปลดปล่อยส่วนอ่อนไหวของตัวเองแทน รูดรั้งจัดการตัวเอง และในที่สุด ทั้งเขาและหยางหยางก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน  น้ำรักของหยางหยงถูกฉีดเข้าช่องทางรักซ้ำอีกเติมเต็มอีกครั้งให้เต็มความรู้สึก  น้ำรักของอี้เฟิงก็ถูกปลดปล่อยออกมาปนไปกับน้ำในอ่าง แต่หยางหยางไมได้นึกรังเกียจอะไร อารมณ์คล้ายว่าน้ำรักของคนน่ารักบนตัวเขาเป็นของดี แถมหยางหยางยังยื่นมือไปช่วยให้น้ำรักของอี้เฟิงออกมาเพิ่มอีกเขากอบกุมส่วนอ่อนไหวของอี้เฟิงไว้เต็มมือ เมื่อน้ำรักนั้นถูกปลดปล่อยออกมาอีก เขากำมือแน่น กอบโกยน้ำรักได้บ้างก็ยกมาลิ้มรส ลิ้นร้อนเลียหยาดน้ำนั้นจนรู้รสชาติ เขาจุดยิ้มอย่างสมใจปรารถนา อี้เฟิงหันไปตามมือแข็งแรงนั้นทีเปื้อนน้ำรักของตนจ่ออยู่ที่ปากหยางหยาง นั่นทำให้อี้เฟิงรู้สึกอายมากกว่าเดิม  จนหันกลับไปมองอย่างอื่นแทบที่จะเป็นท่วงท่าที่เซ็กซี่ทำร้ายใจของอี้เฟิงของหยาง หยางแบบนั้น

“อี้เฟิง..”

“อะ..อะไร”

“ผมรักคุณจัง”

อี้เฟิงเบี่ยงตัวออก พอได้ยินคำนั้น ก็ทำแบบพองามให้อีกรู้ว่าเขาทำเป็นไม่ได้ยิน  หยางหยางยิ้มขำ มันก็เป้นแบบนี้ทุกครั้งที่หยางหยางบอกรัก เขานึกไม่พอใจในครั้งแรก แต่หลาย ๆ ครั้งก็เป็นเช่นนี้ เขาจึงต้องพยายามให้อี้เฟิงรับฟังมันได้ ด้วยการบอกมันไปซ้ำ ๆ แบบนี้  จนกว่าอี้เฟิงจะฟังเขา

“บอกรักไม่พอหรอก จะทำให้รู้มากกว่านี้ด้วย ว่าตอนนี้ผมรักคุณมากแค่ไหน”

พูดจบก็โน้มลงต่ำเล็กน้อย จูบที่หัวไหล่ของอีเฟิง  แมวน้อยที่นั่งหันหลังซ้อนนั่งอยู่บนตักของหยางหยางอยู่ยู่ไหล่หลบเพราะจั๊กจี้ ส่วนนั้นของหยางหยางยังไม่ถอนออกไปเสียหน่อย เขาแกล้งอี้เฟิงโดยการขยับให้ร่างของตัวเองกระแทกเข้าช่องทางอีกครั้ง

“ที่จริงซาตานตกเป็นทาสเทพบุตรแล้ว..อืม เทพบุตรที่เหมือนแมวน้อย”

อี้เฟิงยกยิ้มกับคำหยอกล้อแต่เพียงได้ไม่นานร่างสวยก็ถูกพลิกให้ไปนั่งบนพื้นอ่างน้ำแทน เพราะเก้าอี้จำเป็นของอี้เฟิงจะมอบความสุขให้ หยางหยางคงเบื่อกับการเป็นเก้าอี้ให้เสียแล้ว

“อ๊ะ..อื้อ”

หยางหยางเร่งจังหวะให้เร็ว เพิ่มแรงให้เร้าใจ ใส่ความต้องการให้มากขึ้น มากเท่าที่อยากรักอี้เฟิง เขามองใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของอี้เฟิงที่อยู่ตรงหนา หลังของคนน่ารักพิงอยู่ตรงขอบอ่าง กลายเป็นท่วงท่ามอบความรัก ขาเรียวยาวที่อยู่ใต้น้ำกางออกให้หยางหยางสอดใส่ได้ถนัดขึ้น เขาปรับมุมนิดหน่อย เมื่อพอดีก็เร่งให้ถึงสวรรค์ และก็ปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางนั้นอีก ซึ่งอี้เฟิงก็ปลดปล่อยออกมาหลังจากนั้นอีกไม่นาน

ใบหน้าหลอโน้มไปจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มที่ยังไม่หายแดงบวมหลังจากกิจกรรมเมื่อคืน เขามาสังเกตว่าเขาทำรอยรักกุหลาบไว้บนเรือนร่างสวยไว้ไม่น้อยเช่นกันแต่โชคดีที่มันเป็นร่องรอยใต้ร่มผ้า คราวขาวขุ่นจากน้ำรักบางส่วนก็ถูกชำระโดยน้ำในอ่างไปบ้างแล้ว

“พะ..พอแล้ว.. ให้ฉันอาบน้ำซักที หิวแล้วด้วย..อะ..อืม ถอนตัวนายออกไปได้แล้ว..หยางหยาง”

เมื่อถูกไล่ออกมาแล้ว หยางหยางก็ทำอย่างที่เทพบุตรสั่งว่า ถอนกายอย่างเชื่องช้า เขาได้ยินเสียงครางเล็กน้อยในช่วงที่ถอนกายออก น้ำรักย้อนล้นออกมาจากช่องทางของอี้เฟิง หยางหยางยิ้มพอใจกับผลงาน คนน่ารักค้อนงอนให้เห็นพองาม ก่อนอยยิ้มให้และตีไหล่ให้ซาตานเลิกมองเขาแบบกลืนกินเสียที

“ออกไปได้แล้วคุณซาตาน ขอให้ฉันอาบน้ำหน่อยเถอะ ไปจัดการตัวเองซะแล้วคุณซาตานที่เป็นทาสของฉัน ก็ทำอาหารให้เทพบุตรคนนี้ด้วยล่ะ!”

หลังจากที่ถูกไล่ออกมา เป็นหยางหยางที่อาบน้ำและจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยก่อน เข้าใจว่าเรือนร่างสวย ๆ นั้นจะต้องดูแลหลายอย่างจนกว่าจะพอใจ แมวน้อยก็อยากดูแลความงดงามของตัวเองเป็นธรรมดา หยางหยางปล่อยให้อี้เฟิงดูแลเรือนร่างตามใจแม้จะไปหยอกเย้าบ้างให้สนุกแต่ก็ต้องออกมา เพราะเกือบโดนฟ้อนเล็บแมวน้อยใส่มาหนหนึ่ง เพราะหิวมากเลยพาลโมโห เขาหัวเราะใส่แมวน้อยไปก่อนจะวิ่งหนีเล็บแมวออกมาเตรียมอาหารให้

“เจ้าเฉินเสียงไม่ได้ตุนของกินไว้ด้วยน่ะสิ”

หยางหยางเอ่ยกับตัวเอง เพื่อนสนิทของเขาแทบไม่ค่อยได้อยู่ห้อง เพราะค้างที่ร้านเอาซะเป็นส่วนมากเพราะลูกค้าเยอะ จำได้ว่าเนฉินเสียงเคยบอกว่านานทีจะได้ทำอาหาร ส่วนมากกินก็ไม่ที่บาร์ก็นอกคอนโด  เขาจึงลองค้นของห้องครับของเพื่อนดูว่ามีอะไรที่เขาพอจะทำได้และกินได้บ้าง  ก็พบว่ามีวัตถุดิบของเพนเค้กที่ยังพอมีเหลือให้ทำกินกันได้คนสองคน เขาจึงตัดสินใจลงมือทำมื้อแรกของวัน..ที่จริงก็เป็นมื้อแรกของอี้เฟิง ก็เพราะเขากินมื้อแรกเช้านี้ไปแล้วอย่างไรล่ะ

“หอมจัง”

“รออีกแป๊บหนึ่งนะคุณ  จวนจะได้ที่แล้ว”

อี้เฟิงพยักหน้ารับคำ หลังจากที่หยางหยางถาม เพราะเขาลอบลักพาตัวอี้เฟิงมา หนีตามกันโดยไม่บอกใคร  เขาตะโกนบอกกับอี้เฟิงในห้องน้ำก่อนไปทำมื้อเช้าว่าให้อี้เฟิงเลือกเสื้อผ้าจากตู้เสื้อผ้าเองได้เลย เขาพอมีเสื้อผ้าเก็บไว้ที่ห้องเฉินเสียงบ้าง เพราะเคยพาสาว ๆ หนุ่ม ๆ แอบมาเล่นสนุกที่ห้องของเพื่อนจนโดนว่า บางทีก็หนีผู้จัดการมาค้างกับเฉินเสียงด้วย จึงมีเก็บไว้ในตู้ไม่น้อย เขาเตรียมเสื้อผ้าที่พอจะให้อี้เฟิงใส่ได้ แต่ไม่ยากนะ และคิดว่าน่าจะเดาความชอบของอี้เฟิงถูก เพราะเขากับอี้เฟิงก็มีรูปร่าง ความสูงพอกันเสื้อผ้าจึงไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล สไตล์การแต่งตัวก็คล้ายกัน    แม้จะเป็นชั้นในด้วยก็ตาม (อย่างน้อยเขาก็เก็บของพวกนี้ไว้ที่ห้องเฉิงเสียงยามฉุกเฉิน) แต่ไม่แน่ใจว่าแมวน้อยตั้งใจจะยั่วยวนเขาหรือเปล่า ทำไมถึงได้ประหยัดเสื้อผ้า ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวทีเขาเตรียมไว้ให้ในท่อนบน แล้วปล่อยให้เรียวขาสวยปรากฏสู่สายตาซาตานแบบเขากัน ยังดีที่คนช่างยั่วใส่ชั้นในบ้าง กางเกงขายาวสีดำอีกตัวที่เตรียมไว้ให้ ไม่ได้ถูกใยดีและได้รับอนุญาตให้มาอยู่บนตัวอี้เฟิง แบบนี้ตั้งใจชัด ๆ แต่หยางหยางยังทำใจดีสู้แมวน้อย ไม่เช่นนั้นวันนี้ก็คงไม่ต้องกินอะไรกันแล้ว เพราะ หยางหยางคงขลุกบนเตียงกับอี้เฟิงทั้งวัน

จนเมื่อเพนเค้กใกล้เสร็จในขั้นตอนสุดท้าย หยางหยางอยากตกแต่งมันด้วยวิปครีมที่ยังพอมีอยู่ในขวดที่เคยซื้อไว้  อี้เฟิงเห็นว่าน่าสนุกดีจึงขอทำเอง ในที่สุดเพนเค้ก อาหารง่าย ๆ สำหรับมื้อแรก แม้จะไม่ใช่อาหารที่ดีสำหรับเวลาเกือบค่อนเที่ยง แต่ห้องของเฉินเสียงก็ไม่มีอะไรตุนไว้ เพนเค้กจึงเป็นอาหารที่ถูกเลือกในมื้อนี้

“อร่อยดี”

มือเล็กตัดชิ้นหนึ่งเข้าปากไปตั้งแต่ยังไม่ทันยกเปลี่ยนที่วาง พอวางมือจากเล่นแต่งหน้าเพนเค้กด้วยวิปครีมจากขวดเสร็จก็ทดลองชิมทันที กินเสร็จก็อมยิ้มแก้มป่องชอบใจ ความน่ารักที่ดูเปิดเผยมากขึ้นของอี้เฟิงทำให้หยางหยางอดใจไม่ไหวต้องขอขโมยความหอมจากผิวแก้มนิ่มเสียซักครั้ง

“นายนี่ขี้ขโมย”

“นั่นก็เพราะว่าคุณน่ารักเหลือเกิน ”

“นั่นมันแน่อยู่แล้ว”

ยิ่งเปิดเผยใจออกมา ยิ่งเปิดความรู้สึก อี้เฟิงยิ่งน่ารัก หยางหยางชอบและยิ่งตกหลุมรัก หลงใหลในเทพบุตรคนนี้มากยิ่งขึ้น และเปิดเผยออกมาหมดทางสายตา อี้เฟิงสบสายตาก็รู้หมดแล้วถึงความนัยนั้น  และเผยยิ้มขวยเขินให้ไม่แพ้กัน ทั้งสองที่ยังไม่ย้ายที่ไปไหน ยังคงยืนอยู่หน้าเค้าเตอร์ทำครัวอยู่ตรงนั้น กับบรรยากาศเขิน ๆ ที่เริ่มต้นขึ้น พวกเขาสองคนไม่เคยมีบรรยากาศแบบนี้เลย ก่อนหน้าที่อี้เฟิงเปิดประตูรับเขาเข้ามา อย่างน้อยก็มีไม่บ่อยที่จะทำใจให้ชินกับสถานการณ์หวาน ๆแบบนี้

และเพราะเขินกันอยู่นั่น อี้เฟิงจึงยืนกินเพนเค้ก ตักเข้าปากลิ้มรสไปเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร สลับกับป้อนคนข้าง ๆ ที่ทำเพนเค้กให้ บรรยากาศเงียบงันที่หวานสู้เพนเค้กและวิปครีม ทำให้สองคนไม่มีอะไรที่จะพูดกันนอกจากอมยิ้มแทนคำพูดต่าง ๆ เพราะเขินกันเกินไปที่จะเอ่ยอะไรออกมา พวกเขายังไม่ชินกับความหวานที่มีให้กันและกัน

แต่พอเมื่อยแล้ว แมวน้อยก็เริ่มซน ยกตัวเองขึ้นไปนั่งบนเค้าท์เตอร์ครัว และรั้งให้หยางหยางหันมาหาตัวเอง ใช้แขนเรียวสวยคล้องคอเขาไว้ ส่งยิ้มแกมเขินให้ แต่แววตาซุกซนเหมือนกำลังนึกสนุกอะไรอยู่

มือเรียวละจากคอของหยางหยาง เมื่อเขายืนตรงมุมที่ต้องการ มือข้างนึงอี้เฟิงจัดการฉีดวิปครีมออกจากขวดจนเต็มจากเพนเค้กที่อี้เฟิงจัดการกินไปหมดแล้ว ไดตามใจก็วางขวดลงและใช้นิ้วมือเรียวเล็กแตะวีปครีมละเลียดขึ้นมาตามต้องการ

“อยู่นิ่ง ๆ นะ ซาตานน้อย~”

เรียกด้วยฉายาที่ตั้งตามใจเสียงหวาน มืออีกข้างกลับไปรั้งคอให้หยางหยางยืนชิดใกล้เขามากกว่าเดิม ซาตานน้อยของอี้เฟิงตกใจและประหลาดใจระคนกันว่าแมวน้อยกำลังจะซุกซนอะไร

นิ้วเรียวใช้วิปครีมต่างหมึกปากกา เขียนบางอย่างบนแก้มซ้ายของหยางหยาง ใบหน้าหล่อที่ถูกแต่งแต้มด้วยวิปครีมที่เขียนอะไรซักอย่างด้วยนิ้วเรียวนั้น พอสมใจ เขียนสิ่งที่ต้องการบนแก้มของหยางหยางจนครบ ก็ส่งยิ้มให้ แลบลิ้นล้อใส่ และวิ่งลงจากเค้าทเตอร์ไปหน้าทีวี โดยไม่หันมาสนใจหยางหยางอีกเลย

หยางหยางประหลาดใจกับความเขินมากมายของคุณเทพบุตร และสงสัยว่าอี้เฟิงเขียนอะไรบนแก้มเขา จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกห้องที่อยู่ข้างห้องครัว

เมื่อได้เห็นก็รู้เลยว่า เขาคงไม่สามารถถอนตัวจากบ่วงนี้ได้แต่เขายินดีอยู่แล้ว จะเป็นจะตายก็ไม่ไปไหน

เทพบุตรจะทำให้ซาตานคลั่งตาย และตกเป็นทาสตลอดไป

รอยยิ้มหล่อเหลาถูกจุดขึ้นมาอย่างมีความสุข เมื่อเห็นข้อความแสนซุกซนบนแก้มที่อี้เฟิงเขียนไว้ อะไรง่าย ๆที่เขาคิดไม่ถึง อักษรภาษาอังกฤษสามตัวแทนตัวย่อชื่อของอี้เฟิง 

ครับ ครับ  คุณหลี่อี้เฟิง ผมเป็นของคุณแล้ว ทุกอย่างเลย

หลังจากเห็นข้อความชวนเขินนั้น อี้เฟิงก็นั่งเขินแก้มแดงไม่พูดไม่จาอะไรกับหยางหยางอีก และพาตัวเองมานั่งหน้าทีวี กดดูอะไรเรื่อย ตั้งใจสนใจรายการที่ฉายอยู่ในทีวีอย่างจริงจังเกินเหตุ เพราะไม่อยากหันไปพบกับสายตาที่มองอยู่ไกล ๆ หยางหยางเองก็ไม่กล้าเดินมานั่งใกล้ ๆ อี้เฟิงเท่าไหร่  ถ้าหากอยู่ใกล้อี้เฟิง ในระยะซักหนึ่งช่วงเขิน ยังนับไม่ทันถึงสามด้วยซ้ำ  เขาจะต้องคว้าอี้เฟิงมาทำอะไรแน่

บ่ายวันนั้นก็เลยกลายเป็นช่วงเวลาเขิน  ๆ อีกครั้งที่ทั้งสองทำได้แค่ส่งสายตาจากอีกมุมห้องให้กันและกัน อี้เฟิงนั่งนิ่งแสร้งเป็นปกติ แต่มือข้างหนึ่งบิดหมอนอิงบนโซฟาจนแทบขาดระบายอารมณ์ ส่วนหยางหยางก็ไปไม่เป็น เพราะไม่เคยเป็นแบบนี้จึงทำตัวไม่ถูก จึงไปลงกับการเดินไปเดินมารอบห้อง ไม่กล้าเข้าใกล้อี้เฟิงในระยะเอื้อมคว้ามาจูบได้  ซึ่งแม้จะไม้ได้ใกล้กันเลยตลอดบ่าย แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่น่ารักอีกแบบอย่างที่สองคนคิด

“ว่าแล้ว ที่นิ่งไปก็หลับไปแล้วสินะ”

หยางหยางไปเดินระบายอารมณ์วนไปวนมาอยู่ในห้องครัว และจัดการละเลียดวิปครีมที่ถูกแมวซน ๆ เขียนบนใบหน้าจนหมดด้วยปลายนิ้วเรียวสวยของเขาเอง แม้นึกเสียดายแต่จะไว้แบบนั้นตลอดก็ไม่ได้ เมื่อหมดแล้ว เขาก็กลับไปดูแมวน้อยเสียหน่อย พบว่าอี้เฟิงนอนขดร่างอยู่บนเตียงกอดหมอนอิงไว้แนบกับตัว ใบหน้าหล่อโน้มจูบที่หน้าผากเบา ๆ 

“ตื่นได้แล้ว คุณเทพบุตร เย็นแล้ว ผมรู้หน่า คุณน่าจะหิว”

ที่จริงอี้เฟิงตื่นก่อนหน้าที่หยางหยางจะเดินมาแล้ว แต่พอรู้ว่าซาตานกำลังย่างมาหาก็แกล้งหลับไป จนพอเขาทำอะไรเขิน ๆ จึงต้องตื่นขึ้นมาเพราะทนเขินไม่ได้ รอยยิ้มน่ารักถูกส่งให้หยางหยางเท่าความเขินจนทำเอาคนรูปหล่อเขินตามไปด้วย ส่ายหน้าไล่ไปมาบอกอารมณ์ ไปพร้อมกับโอบร่างสวยให้ลุกจากโซฟาอย่างเชื่องช้า  อีกฝ่ายยืนมาส่งมาให้เป็นสัญญาณบอกว่าให้อุ้มไปหน่อย หลี่อี้เฟิงกลายเป็นแมวขี้อ้อนเพิ่มอีกหนึ่งบุคลิคที่หยางหยางไม่เคยเห็น

เขาช้อนร่างนั้นขึ้นมา ให้กระชับมือชิดอก ก่อนจะหอบร่างสวยไปที่โต๊ะอาหาร  แต่ก็คิดอะไรได้จึงขอแกล้งซักหน่อย

“อ๊ะ..เดี๋ยว”

“ว่าไง?”

หยางหยางเอ่ยถามเสียงกระซิบทุ้มหล่อข้าง ๆ หู อี้เฟิงถูกวางลงบนโต๊ะอาหารกลางห้องครัว เขานึกขอบคุณเฉินเสียงที่มีเจ้าโต๊ะนี้ซึ่งมันทั้งตัวใหญ่และแข็งแรงพอจะรับในคนไปนั่งบนมัน  อี้เฟิงถูกกดให้เอนนอนลงบนเตียง ก่อนหยางหยางจากทาบทามตัวทับลงมา และมอบจูบให้เป็นการเริ่มต้นอาหารเย็น

“อือ..อื้ม”

แต่เขาก็หยุดไว้แค่จูบหวานจนแทบสิ้นใจ ปล่อยให้อี้เฟิงเป็นอิสระ และอุ้มร่างไปนั่งที่เก้าอี้เช่นเดิม แม้นึกเสียดายแต่ใบหน้าหวานเริ่มกังวลนิดหน่อย และแถมด้วยความหิวที่เริ่มทำให้หงุดหงิด เขาไม่อยากแกล้งไปมากกว่านี้

“นายนี่!”

“ขอโทษนะ แค่อยากแกล้งคุณ แต่ก็หยุดแกล้งแล้วไง ก็รู้ว่าหิวแล้ว”

หลังจากนั้นหยางหยางก็โทรสั่งอาหารให้มาส่งที่ห้อง เขาสั่งเป็นอาหารง่าย ๆ อย่างอาหารจำพวกร้านฟาดฟู้ดแม้มันไม่ดีต่อสุขภาพ แต่เขาสองคนก็คงออกไปกินอะไรด้วยกันข้างนอกแบบเดินเคียงข้างกันไปด้วยกันไมได้ ทั้งสื่อทั้งแฟน ๆ ไหนจะบรรดาผู้จัดการที่คิดว่าคงหาตัวเขาสองคนกันให้ควั่ก ทั้งสองคนปิดโทรศัพท์ปิดช่องทางการติดต่อกันไปหมดแล้ว เฉินเสียงก็ถูกหยางหยางกำชับว่าห้ามพูดและให้หนีออกนอกเมืองไปเลย จนกว่าจะเช้าแล้วค่อยกลับ ให้ค่าจ้างเฉินเสียงเป็นเบอร์คนน่ารักคนหนึ่งที่เฉินเสียงแอบชอบ ซึ่งเป็นคนในวงการ หยางหยางได้มันมาต่อรองกับเฉินเสียง ใช้เป็นค่าเช่าห้องวันนี้ได้ แต่จริง ๆ แล้วเพื่อนสนิทของเขากำชับแลวอย่าทำให้ห้องเละ แต่น่าเสียดายที่เพื่อนรักแบบหยางหยางไม่ได้ฟังที่เฉินเสียงกำชับไว้ซักนิด หยางหยางนั่งกินมื้อเย็นไป เขาก็ชดเชยคืนที่อี้เฟิงป้อนเพนเค้กให้ตอนมื้อเที่ยง เขาจึงสลับกินเองและป้อนอี้เฟิงที่นั่งเล่นมือถืออยู่ข้าง ๆ พร้อมมองไปรอบห้องสลับกันกับใบหน้าหวาน คราบความรักของพวกเขาที่เลอะเทอะในบางที่ยังไม่ได้ทำความสะอาด แม้แห้งไปแล้ว มันก็ยังดู..อืม...ไม่ดี เขาอาจจะต้องให้แม่บ้านมาทำความสะอาดเสียหน่อย

“อิ่มแล้วหรอ ?”

ซักพักมือน้อย ๆยื่นมาแตะห้าม หลังจากที่หยางหยางส่งไก่ทอดอีกชิ้นให้ แต่อี้เฟิงบอกว่าอิ่มแล้ว และบอกหยางหยางว่าให้กินซะบ้าง จะว่าไปที่บอกว่าสลับกันกิน มันคือการที่เขาส่งให้อี้เฟิงกินคนเดียวเสียมากกว่า เขาเองได้กินแทบนับคำได้ เขาจึงทำตามที่คุณเทพบุตรว่า กินอะไรเข้าไปบ้าง

“ไม่ป้อนนะ”

“ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”

“ก็นายส่งสายตามาหนิว่า ช่วยดูแลผมหน่อย ๆ แบบนั้นน่ะ”

“ก็ผมอยากให้คุณดูแลจริง ๆ นี่ แต่ถ้าเป็นอย่างเช่น ดูแลหัวใจผม รับความรักผมไปแบบนั้นดีกว่าป้อนข้าวเยอะ”

ใบหน้าน่ารักเบ้ปากใส่ ยกไหล่ไม่สนใจและหันกลับไปกดมือถือต่อเหมือนไม่ได้ยิน หยางหยางลอบถอนหายใจ ที่ลองหยอดไปบ้างก็ใช่ว่าจะไม่หวังผล แต่เข้าใจว่ามันยาก เขายอมให้อยู่ใกล้ได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว เขาคิด เขาอาจจะต้องพยายามมากกว่านี้

เจ้าบ้าเอ๊ย.... อี้เฟิงคิดอยู่ในใจ ก็ใช่ว่าจะไม่สะทกสะท้านอะไร แต่ปราการบางอย่างในใจแข็งแรงมากกว่าที่คำพูดที่แม้ดูจริงจังมากนั้นจะพังมันลงมา มันต้องมากกว่านี้ มากกว่าที่ซาตานผู้นี้ทำอยู่ ต้องแข็งแรงมากกว่านี้ เพื่อจะทำลายปราการที่เป็นความกลัวที่อยู่ในใจ อี้เฟิงในบางครั้งก็สับสนในความรู้สึกตัวเอง ตอนนี้แม้ยังนึกกลัวเขาแต่ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เขา  อาจจะเป็นความกลัวที่ดูย้อนแย้ง

อี้เฟิงกลัวซาตานใจร้ายจะกลับมาอีก อดีตนั้นอี้เฟิงไม่มีทางลืม แม้ว่าอยากจะตัดบ่วงแต่อี้เฟิงเลือกรับเขา เปิดประตูเข้ามาแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่คิดที่ทำ และต้องหยั่งใจตัวเองให้ลึกมากกว่านี้ แม้ว่าความกลัวจะยังเกาะกุมหัวใจเช่นเดิม แต่อี้เฟิงคิดว่าความอึดอัดในอกนั้นผ่อนคลายไปมาก เมื่อได้ทำตามใจ และความรู้สึกแรกที่อยากทำเมื่อคิดถึงและอยู่ใกล้ ๆ หยางหยาง มันไม่วุ่นวายใจ ไม่ต้องคิดอะไรมาก

ก็แค่ความต้องการของใจ ความรู้สึกแรก เป็นว่าเอาแค่นั้นก็พอในตอนนี้

บ่วงอะไรนี่ มันไม่มีทางคลายเงื่อนออกได้อีกแล้ว

จะเป็นจะตายก็หลังจากนี้แล้วกัน

เพราะถ้าหากความหวานเปลี่ยนยาพิษ หรือสิ่งที่ผลิบานในใจส่งผลร้ายเมื่อไหร่ อี้เฟิงจะไม่ลงมือจัดการเอง เขาปล่อยให้รอบข้างช่วยถอดถอนความร้ายกาจนั้นออกไปดีกว่า

เพราะถ้าหากซาตานกลายร่างอีกครั้ง อี้เฟิงที่คิดเห็นแก่ตัวหน่อยคือไม่จัดการอะไรด้วยตัวเองแล้ว เขาจะไม่ทำให้ตัวเองมือเปื้อน รอบตัวเขามีเพชฌฆาตอยู่แล้วนี่ นั่นล่ะมีไว้เพื่อจัดการกับซาตานกลายร่าง

มีเพชฌฆาตข้างตัว ก็ควรใช้ให้เป็นประโยชน์

“อี้เฟิง ...”

เพราะตกในห้วงความคิดและก้มมองอยู่ที่หน้าจอมือถือเครื่องสวยโดยไม่สนใจหยางหยาง คนที่ถูกเมินจึงส่งเสียงเรียกให้สนใจด้วยเสียงทุ้มที่ชวนจั๊กจี้ กระซิบอีกครั้งที่ข้างหู มือสอข้างโอบกอดเอวคอด สันจมูกโด่งฝังไล่หอมตรงนั้นตรงนี้ เรียกร้องใหแมวน้อยมามองเขาบ้าง อี้เฟิงเบี่ยงหลบไปมาแต่ก็ถูกเขาขโมยความหอมไปอยู่ดี จึงเลิกทำอะไรไร้ประโยชน์และนั่งให้หยางหยางขโมยไป ลักความหอมได้ทุกส่วน

จนอี้เฟิงรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขออาบน้ำอีกครั้ง จึงบอกให้หยางหยางปล่อยเอวได้แล้ว คนรูปหล่อบอกจะตามไปด้วย แต่อี้เฟิงก็วิ่งหนีเข้าห้องนอนไป และล็อคห้องไว้ด้วย สุดท้ายอี้เฟิงก็กลับออกมาอีกเกือบชั่วโมงหนึ่ง ตัวหอมฉุยเพราะเปลี่นเสื้อผ้าอาบน้ำใหม่ในรอบเย็น และไล่ให้หยางหยางไปจัดการตัวเองด้วย

“รีบไปอาบน้ำ วันนี้มีฟุตบอลคู่ใหญ่ เดี๋ยวมาดูด้วยกัน!”

เข้าช่วงค่ำ บอลคู่สำคัญกับทีมโปรดของอี้เฟิง กำลังจะลงเตะ หยางหยางเองก็ติดตามกีฬาชนิดนี้อยู่ด้วยแม้ไม่เข้าขั้นแบบอี้เฟิงแต่ก็พอรู้จักและโชคดีที่ทั้งหยางหยางและอี้เฟิงชอบทีมเดียวกัน จึงนั่งเชียร์กันสนุกสนาน

“อีกนิดนึง วิ่งไป เร็วเข้า ! “ เสียงใสเอ่ยเชียร์ทีมโปรดลั่นห้อง ยิ่งเป็นไอดอลนักฟุตบอลคนโปรดก็ยิ่งตื่นเต้น และเมื่อเขาทำแต้มได้ อี้เฟิงก็ส่งเสียงร้องดีใจพร้อมกันกับหยางหยางและโผเข้ากอดร่างแข็งแรงเต็มรัก และแสดงความดีใจมากยิ่งขึ้นโดยการหอมแก้มหยางหยางไปอีกหนึ่งครั้ง  มือแกร่งสองข้างโอบรอบเอวไว้ตั้งแต่ครั้งที่แมวน้อยโผกอด พอถูกหอมแก้มก็หยุดนิ่งไปนาน อึ้งที่อีกคนจู่โจมแบบนี้

“หยางหยาง!”

“อะ..ครับ”

 “ที่หอมแก้มตะกี้น่ะ ไม่ได้แค่ดีใจที่ทีมฉันได้แต้ม  แต่ตั้งใจหอมแก้มนายเลยต่างหาก”

แกล้งกันนี่..หยางหยางคิด  พอคุณเทพบุตรสารภาพจบก็วิ่งหนีซาตานอีกครั้ง วันนี้อี้เฟิงวิ่งหนีหยางหยางด้วยความเขินอีกรอบของวันแต่ครั้งนี้หยางหยางวิ่งไล่แมวน้อยแล้วบ้าง จนสุดท้ายก็สองคนก็วิ่งไล่จับกันไปทั่วห้อง แข่งกับนักฟุตบอลในสนามที่ฉายอยู่ในทีวีจนเหนื่อยหอบรับยามค่ำคืน  มีตะโกนเสียงดังจนถูกผู้ดูแลคอนโดของเฉินเสียงโทรมาเตือนสองรอบเพราะทำความรบกวนผู้อื่นด้วยเสียงดังเกินปกติ แต่ทั้งคู่สนใจเสียที่ไหนกัน

“จะหมดวันแล้วสินะครับ..”

“ก็นั่นสิเนอะ”

หยางหยางเอ่ยถามอีกฝ่ายในอ้อมกอดหลังจากที่วิ่งไล่จับกันจนเหนื่อยพอแล้ว ทั้งคู่ก็หาอะไรดื่มก่อนนอนเพราะใช้แรงวิ่งไล่กันจนหิว ยังดีที่เฉินเสียงมีนมกล่องที่ยังกินได้เก็บไว้ หยางหยางจัดการอุ่นมันด้วยไมโครเวฟ ส่งให้อี้เฟิงและเป็นของตัวเองคนละแก้ว ก่อนจะเข้านอน และมาแอบอิงกอดกันแนบสนิทบนเตียงอีกครั้ง ก่อนหมดวันแห่งความสุข

พวกเขาต่างรู้ดีว่าหลังจากวันนี้อาจจะไม่เป็นแบบนี้อีก อาจจะถูกว่า ถูกกักบริเวณ หรือห้ามเจอกัน อี้เฟิงรู้ดีว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาด และหยางหยางพยายาม เขาจะทำให้เราสองคนมาพบกันอีกจนได้ ครั้งนี้อี้เฟิงจะให้หยางหยางวิ่งเข้ามาหาเขาแต่เพียงผู้เดียว  ถือว่าเป็นการชดเชยกับสิ่งที่เคยทำมา และแน่นอนหยางหยางเต็มใจที่รับผิดชอบ แค่อี้เฟิงไม่หนีก็ดีเท่าไหร่แล้วกับสิ่งที่หยางหยางทำกับเขา และเขาจะหยุดรอให้อีกฝ่ายมาหา ถือว่านี่คือการปรานีมากที่สุดแล้ว

แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่ขาที่หยุดยืนอยู่รอซาตานผู้นั้นก็เป็นความตั้งใจของเทพบุตรเอง แม้ว่าเขาจะหนีซาตานไปได้ แต่ไม่ยอมไป และรอให้เขาเอาบ่วงมาผูกพัน

“นายต้องเหนื่อยหน่อยนะ”

“คุณรอผมอยู่ตรงนั้นล่ะ ผมจะไปหาคุณเอง”

เป็นประโยคสั้น ๆ บอกใจความได้ชัดเจน ให้เทพบุตรรอเขาอยู่ตรงนั้น ซาตานผู้ตกเป็นทาสหมดสิ้นแล้วทุกอย่างอย่างเขาจะวิ่งฝ่าอุปสรรคเข้าไปหาเอง โดยที่เทพบุตรผู้งดงามผู้นี้ไม่ต้องทำอะไร ...หยางหยางคิดว่า ที่เคยทำกับอี้เฟิงมาจากก่อนหน้านี้ มันสมควรแล้ว แค่อี้เฟิงไม่หนีเขาไปไกล ไกลจนมองไม่เห็นความหวัง แค่นี้ก็ถือว่าปรานีกับเขามากพอแล้ว

มือสองข้างโอบกอดให้เรือนร่างนั้นเข้ามาแนบชิดมากขึ้นให้ใบหน้าของทั้งคู่ได้ใกล้กันที่สุด ปลายจมูกแตะกัน และใกล้มากเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย สายตาที่สอดประสานกัน ทำให้รับรู้ความนัยที่อีกฝ่ายบอก หยางหยางบอกอี้เฟิงทางสายตา ที่ฉายชัดที่สุดคือคำว่ารัก ส่วนความฝั่งอี้เฟิงก็บอกถึงว่าจะรออยู่...หยางหยางอาจจะแปลความไม่เก่งนักแต่เขาคิดเช่นนั้น 

และซักพักที่สายตาได้สอดประสานเนิ่นนาน  ซาตานรูปหล่อก็เกิดความปรารถนาที่ถูกจุดขึ้นมา เขาพลิกร่างให้อี้เฟิงนอนแนบหลังชิดติดเตียงและเขาจึงทาบร่างลงไป เพื่อเริ่มบทรักในวันนี้ หนึ่งวันของเราสองคน เริ่มด้วยจูบดูดวิญญาณที่เป็นของถนัดของหยางหยาง ที่ดูดเอาพลังรวมทั้งวิญญาณไปหมดสิ้นทิ้งไว้เพียงความหวานหอมคลักคลุ้งปาก ลิ้นเรียวร้อนตวัดผลัดเปลี่ยนส่งความน้ำหวานกัน

“อืม..อะ..อือ..อื้อ”

 แรงจากร่างแข็งแรงกดให้ร่างของอี้เฟิงแทบจมเตียงมิด หลังจากจูบหวานเขาก็ดำเนินต่อพื่อไม่ให้เสียเวลา ส่งความต้องการความปรารถนาให้ซึ่งกันและกันให้เติมเต็มมากพอที่จะเก็บตุนไว้ให้คิดถึงกันได้ก่อนจะขาดใจ เสียงจากบทรักหวานดังสลับกันไป

“อี้เฟิง..ขอบคุณ ขอบคุณมากจริง ๆ “

แม้ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่ทำให้หยางหยางเอ่ยขอบคุณ แต่อี้เฟิงรับมันด้วยรอยยิ้ม พร้อมด้วยเหงื่อหยดเล็กตามไรผม ที่เกิดจากการเร่งบทรักร้อนแรงยามค่ำคืนก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันไป

หยางหยางดีใจที่ได้รอยยิ้มน่ารักรับคำขอบคุณที่จริงใจที่สุดจากเขา แม้จะแตกสลายไป ก็ไม่เสียดายอีกแล้ว เขาจะสู้อุปสรรคทุกอย่าง เพื่อคนคนนี้เท่านั้น หลี่อี้เฟิงคนนี้เท่านั้น

“ไว้นายทำบางอย่างได้ ฉันอาจจะได้มีโอกาสได้อะไรมากกว่านี้บ้าง”

บางอย่างที่เฝ้ารอ วันหนึ่งที่อี้เฟิงแน่ใจว่าเขาสามารถอยู่ข้าง ๆ ซาตานได้โดยไม่กลัวเขากลายร่างไป

แต่อี้เฟิงก็กลัวอีกอย่างว่าเขาจะถูกเพชฌฆาตลงดาบเสียก่อน

เขาไม่แน่ใจว่าอนาคตเราทั้งคู่จะเป็นอย่างไร แต่วันนี้เขามีความสุข ..พูดได้เต็มปากแล้ว

วันนี้เป็นหนึ่งวันที่ดีกับหัวใจ แม้หลังจากนี้จะไมรู้ว่าเส้นทางจะเป็นเช่นไร

แค่ปัจจุบัน เรามีวันที่ก็ควรจะเก็บเกี่ยวไว้ให้เป็นความทรงจำพิเศษที่ดี ๆ   เก็บตุนเอาไว้แก้ความร้าวรานใจหากเราจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีก

แต่ก่อนจะหมดวันแห่งความสุขของพวกเขา  ช่วงเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงกอนจากกัน พวกเขาจึงผลัดกันมอบความสุขจนสิ้นวินาทีสุดท้าย