TITLE : My Love is Coming to my home
PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG
TELL :: น้องเฟิงน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คิดว่าทุกคนอ่านไปแล้วคงอยากให้มีต่อ 555
****************************************************************************************************************
จริง ๆ ผมเป็นคนชอบดื่มกาแฟ....
แต่ว่า
“นมสดบ้านหลี่มาส่งแล้วคร๊าบบบ”
ย้ำอีกทีว่าผมชอบดื่มกาแฟมาก นมสดอะไรกัน ของพวกนั้นไม่ถึงใจคนที่ชอบรสชาติกาแฟเข้ม
ๆ แบบผมหรอก
“น้องอี้เฟิง วันนี้ปั่นมาเร็วไม่เบาเลยนะ”
“วันนี้ตื่นเช้าหน่อยน่ะครับ คุณหยางหยาง ก็เลยถึงไว วันนี้จะรับกี่ขวดฮะ
?”
ถ้าเป็นรับคนส่งนมแทนจะได้มั้ยครับ ?
อา...ดูพรากผู้เยาว์ไปหน่อยน่ะครับ
“วันนี้ซักสองแล้วกันครับ ไว้พรุ่งนี้มาใหม่นะ”
“โอเคเลย ลูกค้าเจ้าประจำแบบคุณหยางหยาง ผมจะมาส่งให้ทุกวันอยู่แล้ว
ไปก่อนนะฮะเดี๋ยวจะไม่ทันไปโรงเรียน”
คนน่ารักที่คอยส่งยิ้มสวยพร้อมนมสดจากฟาร์มบ้านเขาเอง
ผมรับขวดนมสองขวดที่ส่งมาจากมือเล็กเรียวนั้น ใบหน้าหวานน่ารักส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง
ก่อนจะวิ่งปรี่ตรงไปส่งนมที่บ้านอื่นต่อ
ผมบอกแล้วว่าผมไม่ชอบดื่มนม แต่ผมชอบคนส่งนมคนนี้ที่สุดเลยล่ะ
ผม..หยางหยาง
มาอยู่ที่หมู่บ้านที่ค่อนข้างอยู่ชานเมืองห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่
มาหาแรงบันดาลใจในการเขียนงานที่จริงผมก็มีกิจการอยู่
แต่เพราะด้วยความเอาแต่ใจที่น่าโมโฆของผม ที่พ่อแม่ไม่สามารถทานได้
ทำให้ผมได้ทำตามใจตัวเอง ท่านหน่ายผมจนต้องปล่อยที่เป็นลูกชายคนกลางออกมา
อย่างน้อยก็ยังมีพี่สาวกับน้องชายคอยช่วยงานอยู่บ้าง
แม้ว่าผมอาจจะไปช่วยในบางครั้งที่เกิดวิกฤต
อะไรที่ผมเขียน ? ผมเขียนคอลัมภ์
คอลัมภ์หนึ่งให้นิตยสารของเพื่อนที่เป้นนิตยสารไปทางสุขภาพและการใช้ชีวิตที่ขายดีติดทอปของประเทศ
ผมได้รับหน้าที่เป้นทั้งคนเขียนคอมลัมภ์และหัวหน้ากองบรรณาธิการกลาย ๆ
หากวันไหนเพื่อนผมนึกอยากจะส่งต้นฉบับมาให้ผมดูแล
วันหนึ่งผมเกิดเบื่อในเมืองขึ้นมา เลยอยากออกมาเปิดกูเปิดตา
และก่อนหน้านั้น
ผมจำได้ว่าเคยเปิดอินเตอร์เนตดูว่าหมู่บ้านนนี้ยังคงความเป้นธรรมชาติไว้
มีฟาร์มน่ารัก ๆ ที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่ออยู่
ก็ไม่เลวเลยที่จะมาเขียนสกู๊ฟลงนิตยสารซักเล่ม
และตั้งใจว่าจะมาตั้งทัพที่หมู่บ้านนี้ซักหนึ่งอาทิตย์....
ที่ไหนได้..หนึ่งเดือนแล้วที่ผมอยู่ที่หมู่บ้านนี้
ก็เพราะหลงใหลคนน่ารักที่อายุน้อยกว่าผมเกือบหนึ่งรอบเต็มที่คอยมาส่งนมสดจากฟาร์มบ้านตัวเองทุกวัน
วันแรกที่ผมเจอเขา ผมกำลังง่วนอยู่กับสายยางหน้าบ้านเพราะผมจะรดน้ำต้นไม้
คนน่ารักตัวน้อยของผมเดินเข้ามาทักทั้งที่ผมกำลังวุ่นวายอยู่
และช่วยจัดการปัญหาให้ เพราะน้ำมันไม่ยอมไหลออกจากสายยาง
และวันนั้นผมก็ได้เห็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดในโลก
พร้อมกับคำทักทายที่น่ารักแม้จะเป็นการโฆษณาชวนซื้อก็ตาม ผมก็ซื้อนมสดบ้านเขาสองขวดโดยแทบไมได้คิดด้วยซ้ำ
“สวัสดีฮะ คุณมาอยู่ใหม่หรอ ? ผมอี้เฟิงนะ จากฟาร์มบ้านหลี่
ผ่านมาเลยมาดูว่า วันนี้คุณมีเครื่องดื่มสำหรับเช้านี้แล้วหรือยัง
ลองฃิมนมสดบ้านเราดูหน่อยมั้ยฮะ ?”
และทุกวันอี้เฟิงก็จะมาส่งนมสดจากฟาร์มของบ้านเขาวันละสองขวดให้ผมทุกวัน
บางครั้งก้เพิ่มเป็นสามหรือสี่หากมีแมวน้อยข้างบ้านมาขออาศัยด้วย
เห็นเจ้าแมวน้อยสามสี่ตัวที่มาอยู่กับผมเป็นครั้งคราวก็พลันนึกถึงใบหน้าน่ารักของอี้เฟิง
เพราะเขาเหมือนเจ้าแมวพวกนี้อย่างกับสมุนกับแม่ทัพแมวอย่างไรอย่างนั้น
ทุกวันในหนึ่งเดือนของผมก็มีความสุขตามประสาคนโสดที่แอบหลงรักรอยยิ้มของเด็กน้อยวัยสดใส
ส่วนงานเขียนผมน่ะหรือ ?
แน่นอนครับว่ามี แต่ผมเปลี่ยนแนวนิดหน่อย จากที่เขียนสกู๊ปให้ความรู้แก่คนอ่าน
ก็เปลี่ยนเป็นอะไรที่แตกต่างที่ไม่เคยเขียนก็อาจจะคิดว่า
มีแรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริง แบบ Base from real event แบบที่ในหนังเขาชอบใช้กัน
ซึ่งก็เพิ่งคิดได้เมื่อไม่นานมานี้ว่า ผมมีพลังในการทำงานเขียนของผมมันมาจากอี้เฟิง
เด็กน้อยที่คอยส่งนมสดให้กับหมู่บ้านนี้ รอยยิ้ม เสียงหวานๆ น่าฟัง
และทุกอย่างที่เป็นเขา แม้ว่าผมจะได้พบเขาแค่ช่วงที่มาส่งนมทุกเช้าวันละแค่ห้านาที
แต่แค่นี้ผมก็มีความสุขและ
ไม่รู้ว่าผมควรจะทำให้ความสัมพันธ์นี้ก้าวหน้าได้อย่างไร
เพราะเขาเด็กว่าผมเป็นสิบปี แถมยังเป็นเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาที่ผมไม่ควรจะไปทำให้เขาแปดเปื้อนเอาเสียเลย
ให้ว่าไป ผมเป็นคนขี้อายนะคับ ถ้าเป็นเรื่องความรักน่ะ และยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์พูดยาก
อ้าปากเอ่ยไม่ได้
ผมจึงทำได้แค่ระบายความในใจของผมไปกับที่ที่ผมสามารถบรรทุกมันลงไปได้ และ
อาจจะเพิ่มเติมจินตนการของผมด้วย อา..แต่ผมก็อยากเล่าให้ผู้อื่นฟังด้วยว่า หมู่บ้านนนี้น่ะมีสิ่งที่น่าสนใจอย่างฟาร์มนมบ้านหลี่และอื่น
ๆ ที่เป็นธรรมชาติที่สวยสดงดงามแบบที่ในเมืองไม่มี
แลผมอยากบรรยายความน่ารักของอี้เฟิงให้คนอื่นรู้ (ก็เรียกว่าขี้อวดน่ะล่ะครับ)
กลับไปที่ผมบอกว่า ผมเปลี่ยนแนวงานของผมนิดหน่อย ก็เลยยกหูโทรศัพท์ไปแจ้งเพื่อนรักเจ้าของนิตยสาร
ซึ่วงแน่นอนมันก็ไม่วว่าอะไร แถมยังบอกว่า
ให้เขียนมาลงเลย เพราะแปลกใหม่ดี และความน่ารักแบบนั้น มันไม่ควรเก็บไว้เงียบ ๆ
“เขียนเป็นนิยายรายเดือนนะ หนึ่งตอนต่อหนึ่งเล่ม จะเขียนเรื่อย ๆ
อย่างไรก็ได้ใช่มั้ย ? ฉันว่าฉันคงเขียนนิยายเรื่องนี้ได้จนกว่านิตยสารของนายจะล้มละลายเลยล่ะ”
ผมบอกเพื่อนไปแกมหยอกแซวตามระดับความสนิท
ผมเอาทุกอย่างมารวมกัน บรรยากาศน่าอยู่กับหมู่บ้านนี้
ฟาร์มนมที่เป็นจุดเด่นจุดขายของที่นี่
ความน่ารักของคนส่งนมที่พ่วงตำแหน่งลูกชายเจ้าของฟาร์ม และจินตนการที่กว้างไกลของผมต่อน้องอี้เฟิงคนน่ารักที่ผมหลงใหล
นิยายเรื่องนี้คงหวานเลี่ยนและเพ้อเจ้อน่าดู
แต่มั่นใจว่ามันต้องได้รับคอมเม้นท์ชื่นชมบ้างล่ะ
“แล้วนิยายเรื่องนี้ชื่ออะไรวะ หยางหยาง?”
เพื่อนผมถามกลับมา เออ จริงด้วย ผมยังไม่มีชื่อให้นิยายเรื่องนี้เลย
ผมหันไปมองชวดนมที่ผมเพิ่งดื่มหมดไป แม้ว่าผมจะซดกาแฟไปแล้วแบบรีบ ๆ
เพราจะต้องดื่มนมจากฟาร์มนี้ให้ได้ ไหน ๆก็ซื้อมาแล้ว
พอมองมันก็คิดถึงใบหน้าน่ารักที่ส่งรอยยิ้มให้ผม ทุกวันที่เขามาส่งนมสดสองขวด
อี้เฟิงจะมาพร้อมกับจักรยานคู่ใจ แต่งตัวน่ารักสมวัยเป็นเอี๊ยมยีนส์กับผ้าใบปอน ๆ
น่ารักไปทั้งตัว คิดไปผมก็ยิ้มกับตัวเองอยู่คนเดียวเหมือนคนเพ้อเจ้อที่คิดถึงเขาอยู่คนเดียว
แต่มันก็มีความสุข และผมจะได้พบหน้าอี้เฟิงทุกวัน พรุ่งนี้เขาจะมาหาผมอีก
นิยายของผมจึงควรตั้งให้เข้ากับสถานการณ์ที่อัพเดตของผมทุก ๆวัน การรอคอยของผมมีความหมายเพราะมีอี้เฟิง
My Love is Coming to my home
ผมหัวเราะให้กับลายมือหวัด ๆ ของผม ที่เพิ่งจะเขียนชื่อนิยายเพ้อเจ้อของตัวเองลงไปบนกระดาษที่เปื้อนหยดกาแฟ
กระดาษแผ่นนี้มันวางอยู่ตรงหน้าบนโต๊ะตัวเล็กตัวเก่งที่ผมใช้ทำงานบ่อย ๆ
เมื่อคิดออกก็จับปากากาด้ามโปรดของผมเขียนมันก่อนที่จะลืม
ชื่อมันคล้ายชื่อเพลงวันครินมาสต์อย่างไรชอบกล
แต่ผมชอบนะ เพราะความรักของผม
มาหาผมทุกวัน เข้ากันดีไม่ใช่หรือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น