[SF] 101/2 -- (SEHUN x LUHAN)

TITLE :   101/2

PAIRING :SEHUN x LUHAN)
RATE : PG - 13

ps. เราจะใกล้ขึ้นมากกว่าเดิมหรือเปล่า

**************************************************************************************************************

คนตัวสูง... เขานั่งที่เดิม... สายตาน่ะหรอ ? ไม่เหมือนเดิมเลย

เขาดู..จริงจังมากกว่าเดิม

เหตุการณ์เมื่อวานนี้ลู่หานคนนี้ยังจำได้ และผมในวันนี้  ตอนแรกที่มานั่งที่เดิม เวลาเดิม ๆ  แดดร่มลมตก เลิกเรียนแล้ว ผมก็กดโกโก้กระป๋องมาดื่มดังเดิม แต่วันนี้ของผมไม่มีเพื่อนโย่งหูกางมาด้วย เพราะมันต้องอยู่เวรทำความสะอาดห้อง หลังจากที่โดดไปซักเจ็ดล้านรอบจนเถียงกับหัวหน้าห้องตัวสูงกว่ามันและแสบกว่ามันมาก

โอเค กลับมาที่คนตัวสูง นามว่าโอเซฮุน 

ที่จริงผมว่าเขาน่าจะมีอะไรซักอย่างกับผมจริง ๆ นั่นล่ะ แต่... คิดว่าเขาคงยังหาจังหวะดี ๆ มาทักผมไมได้ หรือกำลังเรียบเรียง

แต่เขาก็แก้เก้อโดยการทำเป็นกดเพลงฟังไปซะงั้นอ่ะ

อาจเพราะวันนี้เป็นวันท้ายสัปดาห์ คนในสวนนี้เยอะกว่าทุกวัน  สาวๆ ที่เดินผ่านไปมา และสะดุดกับความหล่อเหลาเอาการของคนตัวสูงก็ไม่วายจะกริ๊ดกร๊าดกันให้ได้กิ๊วก๊าวใจเล่น เพราะคุณคนตัวสูงก็ดันไปเผลอยิ้มให้สาว ๆ ด้วย

อา..นี่ผมไมได้หงุดหงิดอะไร แค่แบบ แหม~ ก็คนเขาหล่อนี่เนอะ (ไม่ได้หมั่นไส้แต่ประการใด ลู่หานขอแปะป้ายไว้ตรงนี้)

แน่นอนว่าสายตาของคนตัวสูงยังคง ส่งมาหาและทักทายผมอย่างไม่รู้ตัว หรือรู้ตัวบ้าง ผมก็ทำเป็นไม่เห็นแก้เก้อไว้ก่อน ดื่มโกโก้ทีละจิบสองจิบ กดเพลงในเครื่องเพลงของผมไป ที่จริงก็ไมได้เลือกเพลงไหนไว้ซักเพลง ต้องบอกว่าไมได้เปิด ... นี่เปิดทางให้สุด ๆ แล้วนะเนี่ย

ผม..ลู่หานคนนี้นั่งที่เดิม.... มุมมันไม่ดี เป็นมุมอับของสวนรึเปล่า

เขายังไม่กล้าทักผม จนถึงเวลาที่ผมต้องกลับแล้ว

อีก 5 นาทีแล้วกัน โอเซฮุน กับเพลงที่ฉันจะเปิดฟังจนจบ ต่อไปนี้  ถ้าฉันเปิดเพลงจบแล้ว จะกลับจริง ๆ ด้วย

คนตัวสูงขี้ป๊อด  ขี้ป๊อดแบบให้ไปเลย 101 %

เวลาผ่านไป..

อ๊ะ ... อีกแล้ว.... เขากำลังทำอะไร ?

เอ๋... ไม่หน่า... ผมขอกลืนคำว่า คนตัวสูงขี้ป๊อดลงคอไป

เขาย้ายมานั่งที่ใหม่...ซึ่งมันใกล้ผมมากกว่าเดิมเยอะ ...เพราะสายตาของเราส่งผ่านมาเป็นเส้นตรง ส่งถึงกันเห็นกันใกล้ตา มีเพียงแค่อากาศที่อยู่ ณ ที่ตรงนี้ และระยะห่าง แค่ไม่กี่อึดใจที่จะก้าวไปหากัน

เขากล้ามากกว่าเดิม ..ตรงที่..... เขายิ้มให้ผมแล้ว..แม้จะติดเขินอายบ้างก็ตาม

เราน่าจะใกล้กันมากกว่าเมื่อวานแล้วนะ โอเซฮุน

101 / 2

นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่... 

โอเซฮุนผู้นี้กำลังจะตัดใจ นั่งแกล้งเป็นว่ากำลังฟังเพลงด้วยอารมณ์เข้าถึงเพลงแบบสุดๆ ที่จริงนั่นคือผมกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ..เพราะอีกไม่กี่นาที คนตากวางของผมจะกลับบ้านแล้ว

เขามักจะกลับเวลานี้เสมอ ผมถึงต้องรีบวิ่งมาจากโรงเรียนของผมที่ไกลสวนนี้มากกว่าโรงเรียนเขาเกือบกิโลกเมตร มาเพื่อรอเจอเขาให้นานที่สุด และอีกไม่กี่นาที ..เขากำลังจะกลับ

แต่พอนับเวลาไป..เขาอาจจะกำลังรอ

รอผม ? หรือเปล่าไม่แน่ใจ ? วันนี้เขาไม่มีเพื่อนอีกคนมาด้วย หรือเขากำลังรอเพื่อนคนนั้น ?

แม่ไม่รู้ว่าคนตากวางรออะไร แต่นั่นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีโอกาสเพิ่มขึ้น..อาจจะซักหนึ่งช่วงเพลงจบ

คนตากวางกดโกโก้กระป๋องมาดื่มเหมือนเดิม นั่ง ๆ ยืน ๆ ที่เดิม  อันนี้เดาว่า เขารู้แล้วว่าผมส่งสายตาไปทักทายและอยากทำความรู้จักหรืออะไรก้แล้วแต่ที่เขาจะคิดเกี่ยวกับผม จึงอยู่ที่เดิมตรงนั้น แม้มันจะดูบังเอิญเกินไปที่ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น แต่คิดซักหน่อยก็ไม่เลว

ก็เพราะมีบางครั้งลู่หานแสดงความระแวง..ก็มาจากทางสายตาของเขา แน่นอน เพราะว่าผมก็ยังเป้นคนแปลกหน้าสำหรับเขาอยู่ หากผมไม่ทำตัวใจกล้าหน้าด้านไปทักเขาซักที

ก็เพราะคิดว่าจะแพ้ตากวางใส ๆ คู่นั้น กับยิ้มหวานของเขา  ดาเมจแรงไม่น้อย

อ๊ะ ๆ ใช่ เมื่อครู่ที่มีสาว ๆ แอบมาแซวมากริ๊ดกร๊าด หาว่าแบบนั้นแบบนี้เลย ผมก็ชินเสียแล้ว..จะว่าผมหล่อมาก็แบบนั้นล่ะ (ก็มีคนยืนยันมาแบบนี้ ผมก็ต้องเออออตามเขาไปหน่า) ทันใดนั้น คนตากวางก็เบะปากหมั่นไส้ผม

    

หึงผมแล้วหรอ ~ คนตากวาง

ผมก็คิดเอาเองอีกแล้ว .. เขาจะมาหึงอะไรกับคนแปลกหน้า คงจะแค่หมั่นไส้

โอเค ผมจะพยายาม ...หนึ่งช่วงเพลงที่ผมฟัง..ผมกดฟังจริง ๆ เพื่อปลุกใจตัวเอง ..มันกำลังจะจบแล้ว

เพื่อจะได้ไม่เป็นคนแปลกหน้าของลู่หานคนนี้อีก คนตากวางคงต้องอยากรู้จักผมแล้วแน่ ๆ

เหลืออีกไม่ถึงนาทีเพลงจะจบ และนั่นคือเวลาเตรียมตัว เพื่อจะทำให้เราไม่เป็นคนแปลกหน้า

จบเพลงแล้ว....

ผมลุกเดินที่นั่งที่เดิมที่นั่งประจำ เป็นจุดที่ดีไม่น้อยที่จะทอดมองคนตากวาง แม้ไม่ได้สบตากันจัง ๆ

แต่ที่ที่ผมย้ายมานั่งใหม่...เรานั่งตรงกัน และประสานสายตา

ผมได้สบตาเขาแบบไมต้องหลบกันอีกแล้ว และสอดประสานกันตรง ๆ  มีเพียงอากาศและระยะทางไม่กี่ช่วงเพลงที่จะก้าวกันไปถึง

ผมยิ้มให้เขาในขณะที่คนตากวางยังงง ๆ อยู่

เรารู้จักกันแล้วนะ ลู่หาน แม้จะยังไม่เอ่ยคำพูดกัน

***********************************************************END 101/2 ***********************************************

[SF] 101 -- (SEHUN x LUHAN)

TITLE :   101

PAIRING :SEHUN x LUHAN)
RATE : PG - 13

ps เป็นฟิคเรื่องที่สองที่เขียนคนอื่นนอกจาเมนตัวเองสองคน เพราะคู่นี้มีบรรยากาศ และกลิ่นคล้ายกับหยางเฟิงมากเลยค่ะ เลยมีพลังในการจินตนาการ 5555 

และฟิคแม่แมว ก็จะมีกลิ่นแบบนี้ล่ะค่ะ ไม่หวานไป ไม่เลี่ยนเกิน แต่ไม่ขมจนปร่าลิ้น ลองอ่านกันดูนะคะ 

**************************************************************************************************************

โอเซฮุนเอ๊ย แกมันป๊อด

อันนี้ผมด่าตัวเองในใจ

ผมเอง ที่มันงี่เง่า......ได้มองตาเขาเพียงชั่วครู่เดียว ... ครู่เดียวจริง ๆ หลังจากนั้นก็เป็นอารมณ์ของผมเองที่เสหันไปมองทางอื่น มองทิวทัศน์ ดอกไม้ ใบหญ้า 





แม้แต่กระป๋องน้ำอัดลมที่อยู่ข้าง ๆ ถังขยะ ที่เขาเผลอโยนพฃาด ทิ้งไว้ข้างถังขยะ ผมก็ยังหันไปมองมัน

เพื่อแก้เขิน.....ก็อารมณ์ของผมเองที่มันไม่รักดี เผลอแสดงอะไรออกไปหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่ผมมั่นใจว่าสายตาของผม ชั่วครู่นั้น เขาต้องรับรู้อะไรซักอย่างแน่

นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขา เวลาเย็น ๆ โรงเรียนของผมเลิกเรียน โรงเรียนของของเขาก็เลิกเรียนพร้อมผม.เขามักจะมาพร้อมเพื่อน...(ผมมั่นใจเอาเองว่าเพื่อนอ่ะนะ ไม่งั้นผมก็จะอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยด้วยซ้ำ ).. ผมที่เคยมาเพื่อเดินเล่น นอนเล่น หาอะไรทำแก้เซ็งเป็นประจำที่สวนนี่ก่อนกลับหอพัก

ตอนนี้ผมมีอะไรทำเป็นหลักแหล่งมากกว่านั้น

ก็มานั่งมองอะไรเพลินตาเพลินใจ

เขาชื่อลู่หาน  คนตากวางคนนั้นชื่อลู่หาน    ป้ายชื่อเขาตรงอกเสื้อบอกไว้ เป็นการรู้จักเบื้องต้นกับคนตากวางคนนั้น

ผมควรจะทำอะไรให้มันดูมั่นใจในเรื่องความรู้สึกของตัวเองมากกว่านี้ ไม่ใช่มานั่งแอบมองเขา จนเขาเดินกลับบ้านไป

ให้ตาย ..โอเซฮุน ผู้ขี้ขลาด

ผมถอนหายใจแรง หลังจากผมปล่อยให้คนตากวางของผมกลับบ้านไปอีกวัน เพราะความกล้าของผมยังไม่ถึงระดับที่กล้าเข้าไปทักทายเขา

ขอโทษนะ คนตากวาง ที่แอบมองอยู่เรื่อย ๆ ไม่แน่ใจว่าจะทำให้กลัวอยู่หรือเปล่า  แต่ซักวันที่ผมรวบรวมความกล้า ผมจะเดินเข้าไปทักทายคุณ ด้วยคำว่าอะไรซักอย่าง อาจจะเป็นประโยคบ้า ๆ บอ ๆ แต่ช่วยรับมันไว้ และแถมยิ้มให้ผมซักครั้งนะ

แต่เอ๊ะ.... เมื่อกี้เหมือนผมเห็น หรือว่าตาฝาดก็ไม่รู้















.... เขากำลังยิ้ม....ซึ่งยิ้มนั่นส่งมาทางผม...... 









นางฟ้าที่ขอพร เเจกพรให้ไวดีจริง ๆ 

------101------

“ลู่หาน กลับก่อนนะเว้ย”

ผมหันไปพยักหน้าให้เพื่อนตัวสูงหูกางของผม ก่อนมันเดินกลับบ้านไป ยังไม่วาย ส่งสายตากวนบาทา ล้อผมไม่เลิก

เพื่อนผมมันรู้ว่ามีคนแอบมองผมอยู่

ผมไม่แน่ใจว่า เขาสูงกว่าเพื่อนผมมากหรือเปล่า แต่สูงกว่าผมแน่นอน ผมจะเรียกเขาว่าคนตัวสูงก็แล้วกัน

แถมหล่อมากอีกต่างหาก
ป้ายชื่อตรงอกเสื้อเขา ...ชื่ออะไรนะ ? โอเซ..ฮุน ?

อีกอย่าง   สาวๆ ที่เดินผ่านสวนนี้ทุกวัน เห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้นก็อดกริ๊ดกันไม่ได้เชียวล่ะ  ก็พอเข้าใจได้ว่าหล่อขนาดนั้น นายแบบก็ไม่ปาน วู้~

เข้าเรื่องกันตรงที่ เขาแอบมองผม .... มันเหมือนกับว่า คนตัวสูงคนนั้นมีธุระอยากคุยกับผม  จริงๆ แล้วสายตาที่เขาส่งมามันก็ไม่ได้สร้างความคุกคาม หรือเป็นอันตราย แบบผมเคยไปเหยียบเท้าเขา หรือเผลอไปด่าแม่เขาเข้าให้ตอนเผลอไปเกรียนที่ไหน แต่...อืม..... ผมไม่ได้คิดเองคนเดียวนะ ไอ้โย่งหูกางเพื่อนผมก็บอก ก่อนมันจะกลับบ้านไป

‘เขามองเอ็งแหน่ะ ลู่หาน มีสองอย่างไม่มาด่าแม่เอ็งก็มาจีบเลย แต่เทไปอย่างหลังมากกว่า 101 %’

ทำไมต้อง 101 % ด้วยก็ไม่รู้มัน แต่ก็เอาเหอะ ผมก็ไม่กล้าฟันธงอะไร แต่จะเออออ กับ 101 % ของเพื่อนผมมันด้วยก็ได้ 

เพื่อนผมขอตัวกลับก่อน นึกอยากทำอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีแนวร่วมเลย ก็เลยต้งมาทำอะไรติงต๊องแบบนี้คนเดียว  เอาวะ ไม่มีอะไรทำ ไม่ได้รีบกลับบ้าน ก็เลยทดลองซักหน่อย

ตอนแรกก็เดินวนไปทางตู้กดน้ำที่อยู่ห่างม้านั่งที่เขานั่งอยู่ไม่มาก เขากำลังฟังเพลง ใส่หูฟังกดเลือกเพลงทีหน้าจอเครื่องเล่นเพลง ผมก็ทำทีไปกดน้ำ เลือกเอาซักน้ำที่คิดออก ก็เป็นโกโก้กระป๋องหนึ่ง  แล้วก็เดินมา

โอเค.... ผมมั่นใจได้อีกเปราะ หมอนี่กำลังมองผม ...สายตาเขาเดินตามผมมา

อืม...อีกที  ผมดื่มโกโก้หมดกระป๋อง และ เดินเอามันไปทิ้งที่ถังขยะ แล้วมันก็ไม่ลงถัง จะบ้าตาย แล้วแบบนี้ผมจะไปหยิบมาทิ้งซซ้หรือ  ไม่ล่ะ   ใครจะกล้าทำเล่า เสียฟอร์มแย่ หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปยืนที่เดิม ๆ ที่ผมยืน ที่ที่เขาจะมองได้ชัด และเป็นจุดที่ผมยืนอยู่ประจำ เป็นจุดใต้ต้นไม้ที่ให้ร่มเงา แม้จะไม่ค่อยมีแดดแล้วก็ตามที แต่ผมก็ยังชอบยืนมองดูวิวทิวทัศน์ตรงนี้

คนตัวสูงคนนั้นทำให้ผมเปลี่ยนกิจกรรมยามเย็นที่ทำอยู่ประจำเป็นอย่างอื่น
การคอยสังเกตเขา ว่าเขามองผมอยู่หรือเปล่า ก็กลายเป็นกิจกรรมยามเย็นของผมแทน

ก็มองกันอยู่แบบนี้ล่ะ ในเมื่อผมรู้ว่าเขาแอบมอง แต่ยังไม่แน่ใจจุดประสงค์ และ เขาก็ไม่ยอมมาทักทายผมอย่างเพื่อนใหม่เสียที

เอาเป็นว่า

ผมกลับบ้านก่อนดีกว่า....

ความคิดผมตีกันยุ่งแต่สุดท้ายก็กลับบ้านไปตั้งหลักก่อนเเล้วกัน

ก็เป็นว่า ตามนั้นนะ

เเต่  101 % บอกได้เลยว่าพรุ่งนี้ผมก็จะมายืนที่เดิม  เเละเมื่อครู่ก่อนกลับ ผมได้สบตากับเขา และก่อนที่จะ! ก่อนที่ผมจะหันหลังลับตาไปจากสวนนี้ ผมแอบยิ้มด้วยล่ะ ไม่รู้เขาจะเห็นหรือเปล่า ผมคิดว่าเขาคงสังเกต  ที่ยิ้มนี่ก็เพราะ มันอาจจะทำให้ เราใกล้กันมากขึ้น   

เอ๋... เมื่อครู่นี้มันอะไรกันน่ะ...?

 อะไรของผมเมื่อครู่นี้.... ทำให้ผมยิ้มกว้างมากกว่าเดิม หันหลังที่ได้ส่งยิ้มแบบแอบ ๆ ส่งไปให้คนตัวสูง

ขออีก 101 % แล้วกัน  ผมคิดว่านะ พรุ่งนี้เราอาจจะได้ใกล้กันมากกว่าแค่มองตากัน 











 ผมมั่นใจแน่นอนว่าเขาเห็นมัน รอยยิ้มของผม และหลังจากนั้นน่ะหรอ ? 

ผมเห็นคนตัวสูง หน้าแดง

*******************************END 101 ***************************************

[Fic] THISMAN :: HiddeN - CHAPTER : SEND

TITLE :  THISMAN :: HiddeN

CHAPTER : SEND

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG - 13

***********************************************************************

“หืม ?”

หยางหยางกดเปิดเข้าเมนูโทรศัพท์ มีบางอย่างส่งมาจากที่ไกล    วันนี้เขามีงานจ็อบเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่หลากหลาย จึงไม่ได้ค่อยได้แวะมากดโทรศัพท์เครื่องสวยเท่าไหร่ แต่เมื่อได้พักก็มีอะไรน่าชื่นใจ หยางหยางเปิดดูมันอยู่ซักพักแล้วจนพี่ผู้จัดการสาวแซวไม่หยุดว่าเขากำลังจะเป็นบ้า เขาก็คิดว่าเขาคงจะใกล้บ้าจริง ๆ

ก็คุณเทพบุตรคนนี้น่ารักเหลือเกิน

ข้อความบนหาดทรายที่เขาเขียนส่งมา ดูเป็นรูปร่างอะไรซักอย่างที่เขามองพิจารณาอยู่นาน และก็มองออกว่าเป็นรูปสัตว์ที่พ้องเสียงกับชื่อของเขา พร้อมข้าง ๆ มีเปลือกหอยสีธรรมชาติที่อยู่ริมหาด เขาคงไปเดินหามาแถว ๆ ริมหาดนั่น

เอามาประกอบกันเป็นรูปหัวใจ

เข้าใจทำจริง ๆ 

แต่พอเลื่อนลงมาล่างรูปกลับไม่มีข้อความอะไรแล้ว  เขาก็ทำได้เพียงแค่นั่งมองรูปนี้และจินตนาการความน่ารักเมื่อคุณเทพบุตรในยามเขียนข้อความนี้ ใบหน้าหวานนั่นคงเขินจนแก้มแดง  แน่นอนคุณเขาก็ต้องคิดถึงคุณซาตานอย่างเขาอยู่แล้ว

ไม่มีข้อความอะไร รูปนี่ก็บอกได้ทั้งหมด

“คุณรักผมแล้ว หลี่อี้เฟิง”

THISMAN :: Hidden - CHAPTER  : SEND

“บ้าเอ๊ย ดันส่งไปจนได้”

อี้เฟิงกำลังปวดหัวอยู่ ใบหน้าหวานหงิกงอ โกรธก็โกรธตัวเอง จะงอนอีกคนที่อยู่ข้ามประเทศก็ด้วยเหมือนกัน เขาเผลอกดส่งรูปบ้า ๆ ที่ทำเพราะอารมณ์พาไป ตอนเดินอยู่ริมหาดในประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องทะเล เขาก็คิดว่ามันเป็นช่วงที่ปลดปล่อยอารมณ์และเป็นอารมณ์ที่นำพาเขาไปไกล  อี้เฟิงที่เกิดคิดอะไรบางอย่าง ก้มลงไปเขียนหาดทรายต่างกระดาษสมุดด้วยกิ่งไม้ที่อยู่แถว ๆ หาด วาดเป็นรูปแกะน้อยอย่างที่พอวาดได้ ก็คิดถึงอีกคนว่าคงจะทำงานเหนื่อยน่าดู เขาที่แม้ว่าจะป่วยแถมยังต้องบินไกล แต่ก็ยังได้มาสูดอากาศดี ๆ บ้าง แต่เจ้าหมอนั่นต้องอยู่แค่ในเมืองใหญ่ บรรยากาศแออัด

“ป่านนี้ได้ใจไปถึงไหนแล้ว”

แถมยังไม่จบแค่รูปวาด เขายังคิดประหลาดเอาเปลือกหอยที่มีอยู่ตรงริมหาดมาวางประกอบกันเป็นรูปหัวใจ ทำเสร็จอี้เฟิงก็ถ่ายเก็บไว้ และชั่งใจอยู่นาน และเมื่อคิดถึงใบหน้ากรุ้มกริ่มเมื่อหากต้องได้พบหน้า หรือถ้อยคำหยอกล้อหากได้พูดคุยกันผ่านโลกออนไลน์ อี้เฟิงจึงคิดว่าจะไม่ส่งรูปนี่ไป  ทั้งเขินทั้งอาย หากจะต้องโดนซาตานผู้นี้ล้อเอาตลอด

แต่ไม่ทัน มือไม่รักดีของอี้เฟิงกดส่งไปเสียแล้ว

“บ้าชิบ”

แต่เพราะอี้เฟิงรู้ว่ามีทั้งปาปารัซซี่และทีมงานที่อยู่รายล้อม  จึงรีบลบประติมากรรมอันนี้ก่อนที่ใครจะมาพบ แฟนคลับอยู่ไกลเขาเกินกว่าจะเห็นจึงไม่คิดมากอะไรแต่ปาปารัซซี่นี่ตัวดีเลย  เมื่อจัดการมันจนหมด  ที่อี้เฟิงจะต้องมาคิดมากก็คือ เจ้าบ้าหยางหยาง ที่ป่านนี้คงดีใจเสียจนแก้มเมื่อย เพราะยิ้มอวดใคร ๆ ไปทั่วไป

“หืม ?”

เจ้านั่นคงเห็นรูปแล้วสินะ...บ้าเอ๊ย

แต่ข้อความที่หยางหยางส่งมาไม่ใช่ข้อความล้อเลียนให้งอนหรือโกรธอย่างไร แต่ข้อความที่ทำเอาคุณเทพบุตรแถบอยากลงไปวิ่งในน้ำทะเลยามเย็น เพราะหน้าร้อนและอยากกลบเขิน

“คุณรักผมมากขึ้นแล้วใช่มั้ย แต่ผมรักคุณอยู่ก่อนแล้ว ฉะนั้นตามผมมาให้ทันนะ”

อี้เฟิงอ่านซ้ำประโยคอีกรอบและก็คิดอยากจะทำแบบที่บอกตัวเองคือวิ่งลงทะเลไปซะ แต่เพราะมีผู้คนมากมายเกินไปและคงหาว่าเขาเป็นบ้าแน่ ๆ  จึงทำได้แค่กำโทรศัพท์และเตะทรายเตะลมแถวนั้นไป และอมยิ้มจนเมื่อยแก้มเหมือนที่เขาค้อนว่าหยางหยางในใจ

และเมื่อนึกอยากทำอะไรได้อีกอย่าง ประโยคที่หยางหยางส่งมาเป็นทั้งประโยคคำถาม ประโยคบอกเล่า

งั้นเขาก็ควรตอบกลับไป

อี้เฟิงยกมือถือเครื่องสวยจ่อที่ริมฝีปากไว้ และกดเข้าแชทเพื่ออัดข้อความเสียงประมาณ สามวินาทีก็จบลง หลังจากนั้นอี้เฟิงก็ถูกเรียกให้กลับขึ้นที่พักและถ่ายงานต่อ  สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ดูโทรศัพท์จนกว่าจะหายเขิน

ไม่มีคำว่ารักซักคำแบบที่หยางหยางส่งมา แต่ก็เขินไม่เบาเลย

“รอก่อนนะ แล้วจะตามไป”

 *********************************END THISMAN :: Hidden - CHAPTER  : SEND**********