[Fic] THISMAN - หยางเฟิง CHAPTER 1 'คนคนนี้ กำลังทำอะไร'

TITLE : [Fic] THIS MAN 
CHAPTER : 1  'คนคนนี้ กำลังทำอะไร'
PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG -15

TELL: ยิ้มก่อนอ่าน ตาหวานก่อนเปิด อ่านจบแล้วไปด่าได้ที่เมนชั่ยผมหรือเมนท์ข้างล่าง

************************************************************************

“ออกไป พอใจแล้วก็ออกไป”

"เอะอะก็ไล่คนอื่นอย่างกับอะไร ตัวเองก็ทำหน้าตาเหมือนร้องขอแบบนั้น.... คุณรุ่นพี่ครับ... เกรงว่าคุณรุ่นพี่น่ะล่ะ จะรั้งผมไว้เสียเอง"

 THIS MAN   'คนคนนี้ กำลังทำอะไร'

คนหยาบคาย......

คนรู้หน้าไม่รู้ใจ......

คนเอาแต่ใจ....แถมให้ด้วยอีกอย่างเย็นชา และใจร้าย

คนแบบนี้ ที่จริงฉันควรอยู่ไกลให้มากไม่ใช่หรือไง!

อี้เฟิงเงยหน้าไปสบตาคนที่กล่าวประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนหน้านี้ที่อี้เฟิงคิดว่าจะรอดพ้น และไปให้ไกล ๆ คนนิสัยพันนี้ อี้เฟิงไม่ชอบคน ๆ นี้ ทุกอย่างที่เป็นเขา

เกลียด

"นายหยางหยาง...ถอยไปให้ห่าง... จากฉัน"

"แน่ใจนะว่าอยากให้ผมทำแบบนั้น"

"ออกไป!"

"ก็ได้ แต่ถ้าอยากให้ช่วยอีกก็บอกนะครับ คุณรุ่นพี่"

ใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจละออกไปแต่ไม่วายจะขโมยกลิ่นหอมจากอี้เฟิงที่แก้มเนียนใสที่ขึ้นสีระเรื่อ เพราะความเหนื่อยหอบจากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน

ก่อนหน้านี้ อี้เฟิงและหยางหยางที่กำลังถ่ายละครซีนสำคัญและเเล้วเสร็จเรียบร้อย เป็นซีนที่ต้องลงไปถ่ายในน้ำกันทั้งหมดทุกคน นักแสดงต่างเปียกปอนและหนาวสั่นไปตามกัน อี้เฟิงรีบถลาหาผ้าขนหนูยกใหญ่ และเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนในห้องน้ำ ซึ่งที่นี่เป็นห้องน้้ำรวม แต่ก็ยังแบ่งชายหญิง จะเป็นใครทั้งทีมงานและนักแสดงก็ใช้ที่เดียวกัน

"หนาวชะมัด"

ร่างกายของอี้เฟิงทั้งเหนียวเหนอะเพราะเหงื่อและหนาวสะท้านเพราะความเย็นเฉียบของน้ำในบ่อเล็ก ที่ไว้เพื่อถ่ายทำละคร เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ถอดทุกส่วนที่เปียกปอนออกให้หมดและใส่เสื้อผ้าเซตใหม่จนแล้วเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำเล็ก ๆ ที่แบ่งไว้หลายห้องเผื่อให้ทุกคนได้ใช้พร้อมกัน และตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในห้องน้ำนี่คนเดียว

หยางหยาง....

เจ้ารุ่นน้องร่วมเรื่องที่เขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไหร่

อี้เฟิงอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมแต่รวมแล้วขออยู่ห่าง ๆ ไว้  อี้เฟิงเป็นคนมีสัญชาตญาณดีเยี่ยมเป็นที่สุด และมันบอกว่า อย่าเข้าใกล้บุคคลผู้นี้

สายตากลมโตมองผ่านรุ่นน้องคนนั้นไปและตรงไปยังอ่างล้างหน้าและเปิดน้ำเพื่อล้างหน้าเสียหน่อยเพื่อให้สดชื่น

อีกฝ่ายก็กำลังทำเช่นนี้อยู่เหมือนกัน ระหว่างทั้งคู่มีแต่ความเงียบงัน ไม่มีการทักทายใด ๆ อี้เฟิงไม่อยากคุย และอีกฝ่ายเขาก็ไม่ทักอะไรมา

จนอี้เฟิงเเล้วเสร็จกิจกรรมที่จะทำในห้องน้ำ

"เอ้อ.." เสียงหวานอุทาน เพราะเขาเพิ่งนึกออกว่าลืมนาฬิกาไว้ในห้องสุขาเล็กตอนที่เปลี่ยนเสื้อ ทันทีที่นึกออก อี้เฟิงจึงรีบเดินกลับไปดูในห้องน้ำและคิดว่ารีบไปเก็บมันคืนมาและรีบออกจากห้องน้ำนี่ไปซะ เขาไม่ชอบบรรยากาศในระหว่างที่จะต้องอยู่กับรุ่นน้องคนนี้เพียงลำพัง

"เห้ย "

แต่ไม่ทันไรที่อี้เฟิงหันหลังกลับเข้ามาเก็บนาฬิกาเรือนโปรดของตัวเองบนที่วางของหลังโถสุขา ประตูห้องสุขานี้ก็ปิดลง พร้อมกับผู้มาใหม่

"ออกไปนะ นายจะเข้ามาทำบ้าอะไรในนี้หยางหยาง"

"ก็เห็นเดินเข้ามา"

"แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย"

หยางหยางที่เดินตามอี้เฟิงเข้ามาด้วย คนเป็นรุ่นพี่ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไรกันแน่ ที่แน่ ๆ คือ อี้เฟิงกำลังระแวงและหวาดหวั่นหยางหยางเหลือเกิน จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ ทางออกคือประตูที่อยู่หลังหมอนั่น และห้องน้ำก็เเคบกางเเขนได้แทบไม่สุดแขนด้วยซ้ำ

"ให้ผมช่วยหามั้ย"

"ออกไปให้พ้น"

"ทำไมต้องทำหน้าตาเหมือนเกลียดกันนักหนา"

"อย่ามาว่าแค่ฉัน คนที่ทำแบบนั้น มันก็นายด้วย"

"อ้อ... ผมก็ไม่ยักกะรู้ตัวว่าทำหน้าตาเกลียดรุ่นพี่สุดโด่งดังและน่าเคารพแบบนั้นไปด้วย"

เกลียดสีหน้าที่ชอบเย้ยหยัน ประชดประชันเก่งนัก ยิ้มของหยางหยางมันทำให้เขาระแวง รู้สึกไม่ดี...อาจจะคิดว่าอี้เฟิงกำลังกลัวอยู่ก็ได้ สัญชาตญาณของเขาบอกอยู่ในใจโต้ง ๆ ว่า ทำอย่างไรก็ได้ที่จะต้องอยู่ห่างคน ๆ นี้ ไม่รู้จะโดนเขาทำอะไร และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร

"ขอสั่งให้นายถอยไป"

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม"

"ไม่มีหรอก แต่ฉันจะออกจากที่นี่"

"อย่ามาเอาแต่ใจ ผมไม่ให้ออกไปก็อยู่ในนี้มันนี่ล่ะ ไม่มีคิวถ่ายแล้วด้วย"

"อะไรของนาย จะมาไม้ไหนอีก ทุก ๆ วันที่นายคอยมาทำให้ฉันประสาทเสียนี่ยังไม่สาแก่ใจนายอีกหรือไง"

หยางหยางไม่ตอบต่อประโยคแต่แค่คลี่ยิ้มมุมปากออกมา มองดูแล้วนั่นทำให้อี้เฟิงรู้สึกหวาดหวั่นในใจอีกเป็นสองเท่า มือของอี้เฟิงผลักอกของหยางหยางให้ชนประตูด้านหลังของเขาเองแต่ หยางหยางก็ดันตัวเองขึ้นมาได้ และดันให้อี้เฟิงนั่งลงกับโถสุขภัณฑ์ด้านหลังที่ปิดมิดชิดคล้ายป็นเก้าอี้ ..หยางหยางห็นว่ามันสามารถทำให้เขาทำอะไรกับรุ่นพี่คนนี้สนุกและสะดวกขึ้น

"หาอะไรฆ่าเวลากันดีกว่า คุณรุ่นพี่หลี่อี้เฟิง"

"ถอยออกไป"

"คุณไล่ผมกี่รอบแล้ว"

"ก็แล้วทำไมนายไม่ออกไปห่าง ๆ ฉันซักทีเล่า"

รุ่นน้องหล่อเหลาทำหน้าตาไม่สบตาอารมณ์สุดหัวใจ เขาใช้มือแข็งแกร่งกดที่ไหล่ของอี้เฟิงให้นั่งลงอีกครั้งเพราะอีกฝ่ายขัดขืนและยืนขึ้นมาใหม่ ร่างกายนั้นโน้มตัวลงไป และไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปนาน เขาจูบที่ริมฝีปากสีระเรื่อที่ดูน่ารักอย่างหนักหน่วงตามแรงอารมณ์ มือข้างที่กดไหล่น้อย ๆ นั่นเมื่อครู่ หยางหยางใช้มันประคองให้ท้ายทอยของอี้เฟิงรับกับจูบที่บ้าคลั่งนี้ อี้เฟิงประท้วงขอลมหายใจแต่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจ มืออีกข้างของหยางหยางกำลังทำสิ่งที่ไม่ควร และอันตรายอย่างยิ่งกับอี้เฟิง เพราะมือข้างนั้นเข้าจู่โขม แตะต้องเนื้อตัวอี้เฟิงใต้ร่มผ้าไปทั่ว ปลายนิ้วสัมผัสลูบผิวที่เนียนลื่นมือของคนใต้ร่าง หยางหยางไม่คิดว่ารุ่นพี่คนนี้จะมีของดี ทั้งริมฝีปากน่าลิ้มลอง ทั้งผิวเนียนสวยเช่นผู้หญิง ใบหน้าที่น่ารักน่าชังน่ารังแก ฝีปากก็กล้าไม่ใช่น้อย

ฮึ..เทพบุตรแห่งชาติบ้าบออะไรกัน ก็แค่ผู้ชายที่ไร้ความสามารถ และทำตัวออดอ้อนด้วยนิสัยของตัวเองไปวัน ๆ

หยางหยางไม่เคยรู้สึกเคารพหรือนับถืออะไรรุ่นพี่ตามที่เคยให้สัมภาษณ์ไปกับช่องทีวี หรือหนังสืออะไรนั่นเลยซักนิด ตอบตามสคริปส์ที่ทางทีมงานจัดหาไว้ให้ หน้าตายิ้มแย้มหรือความเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าทุกคนเมื่ออยู่กับคนที่เขาเรียกซ้ำ ๆ ว่ารุ่นพี่

สร้างเอาและโกหกเอาทั้งเพ

ไม่มีอะไรเป็นความจริงเสียซักอย่าง ทุกอย่างที่อยู่ในตัวหยางหยาง เมื่ออยู่กับหลี่อี้เฟิงคนนี้

คนตีสองหน้า

คนช่างประจบประแจง ทำเหมือตัวเองเป็นที่รักใคร่ของใคร ๆ หนักหนา

คนที่ชอบทำเหมือนตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลกใบนี้

นั่นล่ะ หลี่อี้เฟิง เขาเลย

คนแบบนี้ที่หยางหยางอยากหลีกหนีให้พ้นที่สุด

แต่ตอนนี้เขากำลังอยู่ใกล้คนแบบนี้ที่เขานิยามเพียงแค่ลมหายใจเบาบางกั้นและกำลังสบตาคู่นั้นของหลี่อี้เฟิงอยู่

ใช่..ใช่เลยรุ่นพี่ แววตาแบบนั้น

คุณเกลียดผม เช่นกันครับ ผมก็เกลียดคุณ

“แววตาคุณตอนนี้กำลังดีเลย”

“อ๋อ ..ฮึ แน่นอน ฉันกำลังบอกว่าฉันเกลียดนายยังไงล่ะ”

“อยากรู้ความรู้สึกของผมด้วยมั้ยว่าผมรู้สึกอย่างไร”

อี้เฟิงสะบัดหน้าออกจากมือแกร่งที่เชยคางอี้เฟิงไว้ เขาเกลียดมือคู่นั้น หลังจากหยางหยางจูบเขาจนแทบขาดลมหายใจตาย ริมฝีปากบวมเห่อทั้งแดงและปวดช้ำไปหมด รุ่นพี่สบตาและมองอีกฝ่ายตรง ๆ กลบความหวาดหวั่นที่มีอยู่ในใจ

“ไม่ต้องถามก็รู้ นายก็ไม่ได้ชอบหน้าฉัน----“

“เกลียด”

หยางหยางไม่ปล่อยให้รุ่นพี่เสวนาให้จบบทด้วยซ้ำ เขาโน้มตัวลงต่ำอีกนิดและกระซิบคำพยางค์เดียวชัด ๆให้อีกฝ่ายได้ยิน

อี้เฟิงไม่ได้คิดผิดต่างไปจากนี้ เพราะมันก็เป็นคำเพียงคำเดียวที่เขารู้ว่าหยางหยางจะต้องพูดให้เขาได้ยินซักวัน

ขอบคุณมาก นายช่างเป็นรุ่นน้องที่แสนดี พูดอะไรที่ตรงไปตรงมาเสมอ

“ออกไป พอใจแล้วก็ออกไป”

"เอะอะก็ไล่คนอื่นอย่างกับอะไร ตัวเองก็ทำหน้าตาเหมือนร้องขอแบบนั้น.... คุณรุ่นพี่ครับ... เกรงว่าคุณรุ่นพี่น่ะล่ะ จะรั้งผมไว้เสียเอง"

อี้เฟิงอยากลุกขึ้นชกหน้าไอ้หมอนี่ รุ่นน้องจอมกวนประสาทนี่ให้เข็ดแต่ติดที่ตอนนี้เขาตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรองอยู่ค่อนข้างหลายขุม มือข้างนั้นของหยางหยางที่เข้ารุกล้ำร่างกายของอี้เฟิงยังไม่ละออกไป ไม่ใช่แค่ใต้ร่มผ้าส่วนบนเท่านั้นแต่หยางหยางยังลงมือเริ่มปลดกระดุมกางเกงยืนส์ที่อี้เฟิงเพิ่งจัดการสวมใส่มันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

“อ๊ะ..”

เสียงหวานครางอุทานออกมาอย่างไม่ทันระวัง เผลอร้องออกมา เพราะรุ่นน้องที่อี้เฟิงสวดด่าในใจกำลังทำอะไรบ้า ๆ เขาสวดด่ารุ่นน้อง ว่านายมันบ้าไปแล้วหรอ แต่ก็แค่คิดอยู่ในหัว พูดออกมาก็รังแต่จะกลายเป็นเสียงแบบเมื่อครู่นี้  และตอนนี้คนตรงหน้ากำลังใช้มือรุกล้ำและปลุกความต้องการของอี้เฟิงขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าจะทำให้อับอาย แกล้งกันให้เกลียดกันไปถึงไหน

“อะ..นาย ปล่อยมือออกกไปนะ”

“แน่ใจหรือครับว่าให้ปล่อย ผมเห็นแต่แววตาร้องขอจากคุณ อย่าปฏิเสธเลยหน่า มันรู้สึกดี คุณก็บอก—“

อี้เฟิงยกเอามืออีกข้างที่พ้นขอบเขตการพันธนาการของหยางหยางฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจนเป็นรอยมือแดงบนแก้ม คนเป็นรุ่นน้องที่ไม่ทันระวังเบิกตาพลันตกใจ เขาโมโห จึงเอาความโมโหนั้นไปลงกับจังหวะการเร่งเร้าความต้องการของอี้เฟิงภายใต้กางเกงยีนส์เนื้อสวยนั่น ร่างเพรียวของรุ่นพี่กลั้นความรู้สึกเอาไว้ บิดตัวเบี่ยงหลบมือข้างนั้นที่กำลังกระทำการรังแกอย่างเป็นที่สุดต่อหลี่อี้เฟิงคนนี้ แต่ทานแรงไม่ไหว ความต้องการที่ถูกปลุกเร้าไม่ใช่อะไรที่ต่อต้านได้ง่าย ๆ สำหรับผู้ชาย

“อ๊ะ...— นาย มัน อ๊ะ---ชั่วร้าย..คนเลว--- อ๊ะ ปล่อยมือ ไสหัวไปให้พ้น –“

“จะไล่ผมก็ยังหลุดเสียงครางออกมา นี่คุณแน่ใจหรอว่าไล่ผมจริง ๆ “

คนชั่วร้าย คนเลวของอี้เฟิงทำต่อไปไม่สนใจคำว่ากล่าวรุนแรง ไม่ยี่หระมันด้วยซ้ำ มือแกร่งคู่นั้นปลุกเร้าอี้เฟิงจะแทบทำให้คนโดนกระทำมอดไหม้ด้วยความเร่าร้อน หยางหยางเห็นสีหน้าของรุ่นพี่อดไม่ได้ที่จะมอบความรุนแรงอีกทาง ใบหน้าหล่อเหลาจูบหน่วงหนักที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่นอีกครั้งอย่างหยาบคาย อีกฝ่ายไม่มีแรงต้านทานอะไรแล้วทั้งนั้น แต่แค่นั้นคนใจร้ายเป็นซาตานตรงหน้าอี้เฟิงก็ยังไม่พอใจ เขาใช้ฟันขบริมฝีปากที่ใคร ๆ ก็ต่างชมว่าน่ารักน่าชังจนเป็นแผลเลือดซิบ

“อ๊ะ..เจ็บ”

ใบหน้ารูปหล่อแต่ใจร้ายราวกับซาตานบนดิน เผยยิ้มน่ากลัวออกมา อี้เฟิงไม่อยากทนในสภาพน่าอับอาย และกล้ำกลืน แบบนี้แต่เขาขัดขืนได้ยากลำบากเหลือเกิน บิด เบี่ยง จะดิ้นเร่าแค่ไหนก็ละออกจากตัวหมอนี่ไม่ได้

“ว้า..หมดเวลาแกล้งแมวซะแล้ว”

หยางหยางละและหยุดมือข้างนั้นที่เร่งเร้าอารมณ์ของอี้เฟิงไว้ แม้มีของเหลวสีคุ้นเคยตาสำหรับผู้ชายออกมาแล้วนิดหน่อย ติดปลายนิ้วของหยางหยาง เขาจัดการมันโดยแตะที่ริมฝีปากน่ารักน่าชังนั้นของอี้เฟิง

“เอาของของตัวเองกลับไปด้วย คุณรุ่นพี่ ผมไม่ชอบเอาของใครติดมา”

แน่นอน อี้เฟิงไม่มีทางทำตามอย่างที่เจ้ารุ่นน้องใจร้ายนี่บอกอยู่ แถมยังถ่มน้ำลายใส่อย่างไม่เกรงกลัวอะไรอีก ต่อให้โดนสัตว์ร้ายอย่างคนนี้กินเข้าไปก็ไม่กลัวแล้ว

“เร็วเข้า!”

อีกคนเร่งเสียงดัง ใบหน้าน่ารักเบี่ยงหน้าออกให้พ้นนิ้วของอีกคนที่จ่อที่ริมฝีปาก แต่รุ่นน้องไม่ยอมแพ้ ใช้มืออีกข้างคว้าหมับที่คางของใบหน้าน่ารักที่เริ่มมีน้ำโหบ้างแล้ว

“อ๋อ โกรธขึ้นมาแล้วสิ นึกว่าจะทำหน้าเคลิ้มเหมือนอย่างตะกี้”

“นายมันหยาบคาย ไอ้คนต่ำทราม”

“ด่าได้แค่นั้นหรือคุณเทพบุตรแห่งชาติ แค่นั้นผมไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย”

สุดท้ายของเหลวที่ติดปลายนิ้วของหยางหยางก็ถูกป้ายลงที่ริมฝีปากน่ารักที่มีรอยช้ำและแผลเลือดซิบที่ปากจนได้ อี้เฟิงเผลอรับรสมันอย่างอับอาย เขาอับอาย และรู้สึกโกรธ โมโหและแค้นเคืองสุดจะทน

เขาเกลียดคนคนนี้จริง ๆ

“ผมไปล่ะนะ เชิญคุณรุ่นพี่จัดการมันต่อแล้วกัน”

“ไปตายซะไป”

“ผมก็อยากพูดประโยคเดียวกับคุณเหมือนกัน แต่ติดที่ผมมีความเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน เหมือนที่ผมเคยทำออกหน้ากล้องตอนอยู่กับคุณไง”

“นายมันคนหลอกลวง โกหกตอแหลคนอื่นทั้งเพ”

“แล้วคุณไม่ได้ทำแบบนั้นอยู่รึไง ที่ประจบประแจงคนทั้งโลก เอาแต่ใจทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลกให้คนมาเอาใจ นั่นคิดว่าเขาจะชอบงั้นหรือ”

“นายมันชั่ว”

“คุณก็ร้ายพอกัน อย่าเอามาเปรียบเทียบกันเลยครับ เดี๋ยวจะสูสีกัน แล้วจะทนความร้ายกาจของตัวเองไม่ได้นะหลี่อี้เฟิง”

“นี่นาย---“

“พอแล้วคุณรุ่นพี่ ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นเรา...เอ่อ ..ดูสนิทสนมกันแบบนี้ ว่ามั้ยล่ะ ดูสนิทกันเกินไป..ด้วยซิ”

หยางหยางโน้มตัวมากระซิบในประโยคสุดท้ายความสนิทที่นี้ หยางหยางหมายถึง การที่หยางหยางยืนโท่อยู่ตรงหน้า มือไม้ไม่เป็นที่และหลี่อี้เฟิงที่อยู่สภาพน่าอายและเสื้อผ้าหลุดรุ่ย

“ไป”

“ไม่ต้องไล่ ผมก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้คุณนักหรอก ขอบคุณสำหรับความสนุกในวันนี้นะครับ คุณเทพบุตรแห่งชาติ”

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาผู้เป็นขวัญใจสาว ๆ ส่งยิ้มทิ้งท้ายด้วยใบหน้าอารมณ์ที่แสนร้ายกาจตามที่อี้เฟิงเห็น เปิดประตูห้องสุขาและออกไปจากห้องน้ำ อี้เฟิงขว้างนาฬิกาเรือนโปรดที่เขาคิดจะกลับมาเอาแต่มันกลับสร้างเรื่องราวให้เขาโดนเอาเปรียบ หลี่อี้เฟิงปิดประตูล็อคห้องสุขาไว้ กอดเข่ากอดร่างตัวเองฟุบหน้าลงไป อยากตะโกนด่าแต่สรรหาคำพูดจะที่เหมาะสมกับคนบ้าคลั่งตรงหน้าไม่ได้ ใจร้ายเกินไป เลวทรามเกินไปแล้ว

ความต้องการที่หยางหยางปลุกเร้าไว้เมื่อครู่ลดลงแล้ว แต่ยังคงรู้สึกได้จนอี้เฟิงจะต้องข่มมันไว้ ถ้าทำต่อ มันก็จะทำให้ตัวเขารู้สึกอับอายจนแทบแทรกแผ่นดิน

ถึงจะแค้นจนน้ำตาจวนจะไหลออกมาแต่หลี่อี้เฟิงเก็บมันไว้ ไปร้องไห้กับอะไรอื่น ยังดีกว่ามาร้องไห้เพราะคนพรรค์นี้

“สนุกบนความทุกข์ของคนอื่น ... ไอ้การกระทำแบบนี้ก็สมกับนายแล้ว หยางหยาง แต่ฉันก็ไม่ได้ยอมให้นายกระทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก..อยากจะสนุกนักใช่มั้ย...”

หลี่อี้เฟิงไม่ได้เห็นหยางหยางเป็นเพื่อนร่วมงานอีกต่อไป

เขาไม่อยากเรียกชื่อด้วยซ้ำ

แค่คนคนนี้ ก็มากพอแล้ว

******************************************************************************TBC 1

TALK :: ด่าใครก็ด่าแต่ห้ามด่าเฟิงเฟิงนะ!