ความหนาว - หยางเฟิง

Title :: ความหนาว
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
RATE :: PG 

มาหนาวด้วยกันมะ ?



-----------------------------------------------------------------------------------------------------

"เฟิงเฟิง หนาวมั้ย"



หลังจากที่ทั้งทีมนักแสดงได้ถ่ายจบไปหนึ่งเทค คิดว่าคงจะมีเทคต่อไป เพราะยังเก็บภาพไม่ครบ ซีนใต้น้ำ และซีนที่ต้องลงน้ำทั้งหมดของเรื่องในช่วงแรกของซีซั่น ได้ย้ายมาถ่ายวันนี้ อากาศช่วงนี้ก็ค่อนข้างหนาว แม้ว่าจะถ่ายในสตูดิโอก็ตาม แต่อี้เฟิงก็ไมได้หนาวน้อยลงเท่าไหร่เลย แม้จะมีฮีตเตอร์แบบพกพาของกองถ่ายอยู่ตรงหน้า



"ก็..นิดหนอ่ย"


อี้เฟิงตบรุ่นน้องอ้อมแอ้ม หยางหยางทรุดตัวนั่งลงใกล้ ๆ เขา พร้อมคลุมผ้าห่มผืนใหญ่ให้อีกผืนหนึ่งไปด้วย ตากลมโตเบิกกว้างเป็นเชิงถามว่าแล้วนายจะไม่ห่มหรือไง โควต้าผ้าห่มมีไม่ได้เยอะนักหรอก หยางหยางส่ายหัวพร้อมยิ้มบางให้ ก่อนยกสองมือเข้าใกล้ฮีตเตอร์แล้วก็นิ่งเงียบไปไม่พูดอะไรต่อเลย อี้เฟิงถอนหายใจกระฟัดกระเฟียด 



"หยางหยาง"
"รับไปเถอะหน่า พี่หนาวสั่นเป็นกระต่ายตกน้ำแบบนั้น ผมอดทนไม่หาอะไรห่มให้ไม่ได้หรอก"
"แล้วนายไม่หนาวรึไง"
"ก็นิดหน่อย"


หยางหยางตอบทั้งที่ตัวเองยังหันหน้าสู้ฮีตเตอร์ แต่ยิ้มเขากวา้งมากกว่าเดิม เห็นคนพี่เป็นห่วงเป็นใยก็รู้สึกหัวใจอบอุ่น อุ่นขึ้นมายิ่งกว่าฮีตเตอร์ร้อยตัว

แบบนี้ค่อยสมกับที่ตกหลุมรักหน่อย




อี้เฟิงหันไปหาทำตาโตขุ่นเป็นแมวโกรธเกรี้ยวเสียแล้ว เจ้ารุ่นน้องไม่เชื่อฟัง เป็นห่วงหรอกนะ ถึงได้ถาม หนาวจนไม่สบายจะทำไง ก็ลงน้ำเย็น ๆ ถ่ายละครกันมาทั้งคู่นั่นเเหละ



"นี่เเหน่ะ!"
"เฟิงเฟิงทำอะไรเนี่ย"
"หมั่นไส้"


อี้เฟิงนึกหมั่นไส้ที่รุ่น้องปฏิเสธความหวังดีไม่เอาผ้าห่มโควต้าของตัวเองกลับคืนไป เอามือนุ่มนิ่มค่อนไปทางเย็นเชียบเพราะห่างจากฮีตเตอร์นานพอสมควร แปะเข้าที่แก้มขวาคนน้อง อีกคนร้องอุทานเป็นชื่อเล่นอี้เฟิงออกมา ใบหน้าหล่อหันไปทางคนน่ารักที่ยิ้มเยาะใส่อยู่ รุ่นพี่คนน่ารักกำลังดูสนุกที่ได้เเกล้ง


"สนุกใหญ่เชียวนะ ที่ได้เเกล้งผม"
"แน่นอน"
"อย่าไปแกล้งใครแบบนี้อีกแล้วกัน"
"ฉันไม่กลัวโดนดุหรอกหน่า หลี่อี้เฟิงซะอย่าง"
"นั่นก็ด้วยครับ แต่เพราะพี่ยิ้มน่ารักแบบนั้น ไปทำแบบนี้แล้วยิ้มใส่เขา เขามิหลงพี่แย่รึไง"


สิ้นคำ แก้มของอี้เฟิงก็เปลี่ยนสถานะเป็นฮีตเตอร์แทนไปแล้ว




"เจ้าบ้า! ใครจะเป็นแบบนั้น"
"ตอนนี้ก็ผมคนนึง"
"ห๊ะ"
"พี่ไม่เห็นรึไง ผมหลงพี่จะแย่อยู่แล้ว ไม่งั้นผมคงไปนั่งตรงอื่น ไม่ให้แมวซนที่ไหนเกล้งหรอก"


ฮีตเตอร์เร่งความร้อนระดับที่สอง แก้มอี้เฟิงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูและเข้มขึ้นเรื่อย ปลายจมูกรั้นนั่นก็ด้วย


"หยางหยาง! "
"เอาอีกแล้ว แมวน่ารักอย่าดุนักสิ"
"นายจะเเกล้งฉันคืนใช่มั้ย"
"แถมแมวน่ารัก ๆ ยังเขินเก่งเสียด้วย"





ไม่รู้ว่าหยางหยางเข้าใกล้อี้เฟิงมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือเพราะอี้เฟิงมัวแต่เขินมากไปจนไม่ได้สังเกต ระยะแบบนี้ จะหนีก็ยาก...


หมาป่ามาแล้ว




"ผมว่าฮีตเตอร์ตรงหน้าเรามันไม่อุ่นเท่าไหร่เลย"
"ละ..แล้วไงอ่ะ"
"ผมว่า ผมได้ฮีตเตอร์ใหม่แล้ว"
"หา ? "




หยางหยางไม่พูดเปล่า ทันทีที่ได้ที่นั่งที่อยู่ในระยะที่ใกล้อี้เฟิงได้แค่ระยะหนึ่งที่เอื้อมถึง เจ้าของมือเรียวสวยที่กลายเป็นชายหนุ่มผู้มีนิ้วยาวเป็นพิเศษคนนั้นใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่แก้มนุ่มนิ่มของอีกคนตรงข้ามไปทีละจังหวะ เจ้าของมือเองก็ใจเต้นผิดจังหวะไม่แพ้กัน เขาเลยใช้จังหวะผิด ๆ นั่นเป็นจังหวะกันแตะต้องฮีตเตอร์ใหม่ดังที่อ้างไว้ก่อนหน้า



อี้เฟิงหยุดนิ่งไปเมื่อหยางหยางยกสัมผัสนิ้วไล่ไปทีละจังหวะ ก็ใจเต้นมากจนแทบหลุดจากอกไม่แพ้กัน ไม่รู้จะทำอย่างไร สองมือกำกระชับผ้าห่มสองผืนที่ห่มไหล่ไว้แน่น แววตาระแวงนิดหน่อย แต่แกมสงสัยว่าจะโดนทำอะไรมากกว่าเขาอีกคนใช้ปลายนิ้วสัมผัสหรือไม่ ตากลมโตจ้องเขม็งที่ใบหน้าหล่อคมคายนั้น แต่เมื่ออีกฝ่ายจ้องกลับมา อี้เฟิงก็เสหลบทันที 



จะไปกล้าจ้องได้อย่างไร แก้มแดงไปมากกว่านี้ไมไ่ด้แล้ว




"ตัวเฟิงเฟิงเริ่มอุ่นแล้วล่ะ"
"เออ"



ไม่เห็นจะพูดอะไรต่อ เขาแค่ยิ้มมุมปากหล่อ ๆ ให้กลับมาจนอี้เฟิงต้องชะงักไปครู่หนึ่ง และครู่หนึ่งนั้น รุ่นน้องคนหล่อละมือจากแก้มนิ่มแม้จะเขาจะดูเสียดายจากสัมผัสลื่นมือและชวรหลงไหลแต่กลัวตัวเองจะเตลิดไปมากจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไมไ่ด้ จึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นมือที่ค่อนไปทางหนาวของอี้เฟิงเมื่อครู่นี้ หยางหยางคว้ามือข้างหนึ่งที่ใช้กระชับผ้าห่ม อี้เฟิงตกใจเกือบหลุดอุทานคำใหม่ออกมา


"ขอมือเฟิงเฟิง แทนฮีตเตอร์แล้วกัน"
"ไม่ได้!"
"งั้นผมจะเปลี่ยนเป็นกอดแทน"
"นั่นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย!"
"ผมให้เลือก จะให้จับมือ หรือจะให้ผมกอด ผมโอเคทุกอย่าง"



เถียงคืนจนคอเป็นเอ็นก็แพ้ สู้เจ้าหมาป่าตาวิบวับไมไ่ด้เลย คนที่ตกเป็นเบี้ยล่างแบบอี้เฟิงตอนนี้ ก็ต้องเลือกช้อยส์ที่ปลอดภัยที่สุด

จะเขินก็ยิ่งได้ใจ จะเถียงไปก็แพ้ แพ้ยิ่งกว่าคือสายตานั่น สู้ไม่ได้ มองสบตาก็ไม่ได้ ก็กลับไปที่อารมณ์เขินแบบเดิม วนลูป


ยอม!





"แค่...มือ..ก็พอ"
"ครับ"




เจ้าของใบหน้าน่ารักตอบกลับมาอ้อมแอ้มกว่าครั้งก่อน อมลมจนแก้มป่อง ดูเหมือนจะโดนโกรธแล้ว หยางหยางยิ้มขำออกมา แต่อีกฝ่ายไม่เห็น เขากระชับมือองอี้เฟิงให้แน่นขึ้น และสอดประสานนิ้วมือให้ดูแน่นมากกว่าแค่จับมือเฉย ๆกันไว้ 



ความอบอุ่นแบบนี้ ทำให้รู้สึกมีความสุขจนแทบลอยได้ หยางหยางเองก็ต้องขอบคุณความหน้าทนของตัวเองที่แกล้งพี่จนโดนงอน ไว้จะชดใช้ด้วยชีวิตให้เลยนะเฟิงเฟิง อะไรก็ยอมเลย


ส่วนคนถูกจับมือ กลายร่างเป้นฮีตเตอร์ไปจริง ๆ หน้าร้อน ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นแมว แต่ก็เริ่มผ่อนคลายลงอย่างประหลาดเมื่อได้รับสัมผัสเพิ่มขึ้น หยางหยางใช้ปลายนิ้วซักนิ้วหนึ่ง อี้เฟิงไม่ทันมองว่านิ้วไหน ปลายนิ้วนั้นลูบเบา ๆ ที่หลังมือ นั่นทำให้อี้เฟิงตื่นเต้นน้อยลงและใจเริ่มเต้นเข้าจังหวะกับอีกคน


แต่ตัวก็ยังอุ่นเพราะเขินเป็นฮีตเตอร์เหมือนเดิม







"จับมือแน่นไปแล้ว"
"อึดอัดใช่มั้ย ขอโทษครับ จะคลายให้ แต่ผมไม่ปล่อยหรอกนะ"
"ก็ไม่ได้บอกให้ปล่อยซักหน่อย"



หยางหยางเลิกคิ้วแปลกใจกับคำตอบ หันไปทางคุณรุ่นพี่คนน่ารักที่ก้มหน้าซุกกับเข่าตัวเองไปแล้ว ไม่เห็นหน้าตาน่ารักแบบนี้ จะรู้ได้อย่างไรว่าเขินเก่งเเค่ไหน


"เฟิงเฟิง"
"อะไร"
"ผมว่าตอนนี้ทั้งกองคงไม่มีใครมีความสุขเท่าผมอีกแล้ว"
"พูดอะไรเวอร์จริง"



เจ้าของฉายาเด็กหนุ่มรูปงามขยับให้ร่างชิดใกล้อีกคนอีกหนึ่งระยะ และเอียงใบหน้าให้ตรงองศา มืออีกข้างหนึ่งของเขาสะกิดให้คนน่ารักที่จมใบหน้าตัวเองลงกับผ้าห่มเงยหน้าขึ้นมาซักหน่อย 

จนเมื่อจวบเหมาะเวลาหยางหยางยิ้มให้ จนอี้เฟิงที่หันเอียงใบหน้ามาหาต้องกัดฟันอมยิ้มเขิน แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่ตัวเองยังเอาหัวซุกผ้าห่มที่คลุมบนเข่าตัวเองอยู่เลย

พร้อมกันนั้นมือทั้งสองข้าง จากทั้งสองคนยังคงคว้ากันไว้แน่น ถ่ายทอดความอบอุ่นท่ามกลางสตูดิโอบรรยากาศหนาวเหน็บในเวลานี้



"ไม่ได้เวอร์เลย เฟิงเฟิง ผมมีฮีตเตอร์เป็นของตัวเองแบบนี้ใคร ๆ ก็อิจฉา มีความสุขจะตายไป"


อี้เฟิงขำใส่ผ้าห่มเพราะยังเอาใบหน้าจุ้มปุกอยู่ที่เดิม และพูดต่อประโยคกับหยางหยางเมื่อครู่


"งั้นหรอ ไว้วันหลัง ฉันจะกลายเป็นคนที่มีความสุชที่สุดในกองบ้าง"






/ END




ว๊าบบบ หนาวด้วยสิคะะะะะะะะะะะ