[SFic] ชิน
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
Rating ::โศกๆ
*****************************************************************************
ชิน
เริ่มชินเสียยแล้วกับการอยู่ข้าง ๆ โดยไม่มีเขา
ผมที่นั่งอยู่ในกองถ่ายละคร ที่ใกล้กับเขาเพียงแค่ไม่กี่บล็อคถนน สถานที่ในเซี่ยงไฮ้มันมีเพียงแค่ไม่กี่ที่ที่จะใช้ถ่ายทำละครได้
"เฟิงเฟิง คิวต่อไป อีก 10 นาทีนะ"
ผมตอบรับพี่ทีมงานคนนั้นไป ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและกลับมาตกอยู่ในภวังค์ความคิดตัวเองต่อไป ที่จริงจะเรียกว่าความคิดก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เป็นภวังค์ความอาลัยอาวัรณ์ หรือ อารมณ์อะไรซักอย่างที่ผมนิยามไม่ถูกแต่มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีและเป้นทุกข์ในระดับที่เผลอแสดงสีหน้าออกไป
"เฟิงเฟิง อากาศร้อนมากหรือ หรืออยากจะกินอะไรเพิ่ม บอกฉัน จะไปเอาให้"
จนผู้จัดการใหญ่ของผมต้องเดินมาไถ่ถาม เพราะเป็นห่วง ผมตอบปฏิเสธไปอยย่างทันท่วงที ไม่อยากให้เขาต้องมายุ่งยาก ดูแลผมทั้งที่ทุก ๆวันทีมงานก็วุ่นวายกับสิ่งรอบ ๆ ตัวผม อยู่เเล้ว
ความรู้สึกของผมเอง ผมก็ต้องจัดการกับมันเอง
หลี่อี้เฟิงเอาชนะความรู้สึกนี้ได้หน่า
ที่บอกว่าชิน นั่นคือปกติ ผมจะมีอีกคนอยู่ข้าง ๆ แต่พอห่างกัน ก็กลายเป็นเราก็ห่างกันจนแทบทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าความคิดถึงที่ส่งให้กัน ผมเหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องฝืนอะไรหลายอย่าง รวมถึงความรู้สึก ซึ่งยากมากที่จะทำใจได้
"พูดยากจริงๆ ไอเรื่องความรู้สึกแบบนี่้"
ถ้าลืมได้ ผมก็ไม่ต้องมาเป็นทุกข์แบบนี้ เขาก็ไม่ต้องมาทุกข์ด้วย
เขาทุกข์เหมือนกัน ผมก็รู้ แต่ให้ทำอย่างไร ในเมื่อเราใกล้กันไม่ได้ สุดท้ายเส้นความสัมพันธ์ของเรามันก็เหลือเเค่การติดกันบนโซเชี่ยลที่ผมแทบจะไม่แตะต้องมันหากไม่จำเป็น เขาก็เหมือนกันนั่นล่ะ
นั่นล่ะ จะเหลืออะไร นอกจากความสัมพันธ์อันเบาบาง
ผมชินแล้วในตอนนี้กับการที่อยู่โดยไม่มีเขา ผมไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอะไร น้ำตาก็มีไหลออกมาบ้าง ก็คนมันเสียใจ แต่ในที่สุด ถ้าผมไม่ปล่อยมือ และเราห่างกันเหลือเกินแบบนี้ เราก็จะเจ็บปวด
ผมยกมือขึ้น เหนือหัวผม ตอนนี้ผมกำลังนอนเอนกับเก้าอี้ที่นั่งที่แสนสบายและผ่อนคลาย พอสุดแขน ผมก็เอามือที่กอบกุมกันเองทั้งสองข้างของผม ปล่อยออกช้า ๆ เป็นภาพสโลวโมชั่น
"คงต้องปล่อยแล้ว"
ชินเสียแล้วกับความเสียใจ
ชินกับการที่ไม่มีเขา
ต้องทำใจให้ชินตลอดไป
เริ่มชินเสียยแล้วกับการอยู่ข้าง ๆ โดยไม่มีเขา
ผมที่นั่งอยู่ในกองถ่ายละคร ที่ใกล้กับเขาเพียงแค่ไม่กี่บล็อคถนน สถานที่ในเซี่ยงไฮ้มันมีเพียงแค่ไม่กี่ที่ที่จะใช้ถ่ายทำละครได้
"เฟิงเฟิง คิวต่อไป อีก 10 นาทีนะ"
ผมตอบรับพี่ทีมงานคนนั้นไป ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและกลับมาตกอยู่ในภวังค์ความคิดตัวเองต่อไป ที่จริงจะเรียกว่าความคิดก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เป็นภวังค์ความอาลัยอาวัรณ์ หรือ อารมณ์อะไรซักอย่างที่ผมนิยามไม่ถูกแต่มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีและเป้นทุกข์ในระดับที่เผลอแสดงสีหน้าออกไป
"เฟิงเฟิง อากาศร้อนมากหรือ หรืออยากจะกินอะไรเพิ่ม บอกฉัน จะไปเอาให้"
จนผู้จัดการใหญ่ของผมต้องเดินมาไถ่ถาม เพราะเป็นห่วง ผมตอบปฏิเสธไปอยย่างทันท่วงที ไม่อยากให้เขาต้องมายุ่งยาก ดูแลผมทั้งที่ทุก ๆวันทีมงานก็วุ่นวายกับสิ่งรอบ ๆ ตัวผม อยู่เเล้ว
ความรู้สึกของผมเอง ผมก็ต้องจัดการกับมันเอง
หลี่อี้เฟิงเอาชนะความรู้สึกนี้ได้หน่า
ที่บอกว่าชิน นั่นคือปกติ ผมจะมีอีกคนอยู่ข้าง ๆ แต่พอห่างกัน ก็กลายเป็นเราก็ห่างกันจนแทบทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าความคิดถึงที่ส่งให้กัน ผมเหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องฝืนอะไรหลายอย่าง รวมถึงความรู้สึก ซึ่งยากมากที่จะทำใจได้
"พูดยากจริงๆ ไอเรื่องความรู้สึกแบบนี่้"
ถ้าลืมได้ ผมก็ไม่ต้องมาเป็นทุกข์แบบนี้ เขาก็ไม่ต้องมาทุกข์ด้วย
เขาทุกข์เหมือนกัน ผมก็รู้ แต่ให้ทำอย่างไร ในเมื่อเราใกล้กันไม่ได้ สุดท้ายเส้นความสัมพันธ์ของเรามันก็เหลือเเค่การติดกันบนโซเชี่ยลที่ผมแทบจะไม่แตะต้องมันหากไม่จำเป็น เขาก็เหมือนกันนั่นล่ะ
นั่นล่ะ จะเหลืออะไร นอกจากความสัมพันธ์อันเบาบาง
ผมชินแล้วในตอนนี้กับการที่อยู่โดยไม่มีเขา ผมไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอะไร น้ำตาก็มีไหลออกมาบ้าง ก็คนมันเสียใจ แต่ในที่สุด ถ้าผมไม่ปล่อยมือ และเราห่างกันเหลือเกินแบบนี้ เราก็จะเจ็บปวด
ผมยกมือขึ้น เหนือหัวผม ตอนนี้ผมกำลังนอนเอนกับเก้าอี้ที่นั่งที่แสนสบายและผ่อนคลาย พอสุดแขน ผมก็เอามือที่กอบกุมกันเองทั้งสองข้างของผม ปล่อยออกช้า ๆ เป็นภาพสโลวโมชั่น
"คงต้องปล่อยแล้ว"
ชินเสียแล้วกับความเสียใจ
ชินกับการที่ไม่มีเขา
ต้องทำใจให้ชินตลอดไป
นายก็ด้วยหยางหยาง ในเมื่อไม่มีฉันอยู่ข้างนาย
นายก็ควรทำใจให้ชิน
หรือ ถ้าเป็นไปได้ เป็นชินชา ทำให้ใหชินชา ไปเลย ในเมื่อเราก็อาจจะไม่ได้พบหน้ากันอีกแล้วก็ได้ ไม่สามารถสัมผัสได้นอกจากเห็นกัในจอ สี่เหลี่ยม
อี้เฟิงหลับตาลงหลังจากปล่อยมือลงมาและเอาแนบกับใบหน้าตัวเองเอาไว้ เพื่อปิดบังความรู้สึกที่ไหลออกมาเป็นของเหลวจากดวงตา
"ต้องใช้เวลานานขนาดไหนวะเนี่ย ที่จะทำให้ใจมันชินจนชา"
----------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น