TITLE :: IS AM ARE
Pairing :: YANGYANG x LIYIFENG
RATE :: PG-13
.
“เฟิงเฟิง”
“พอเลย จะไปไหนก็ไป “
“นี่ผมก็อธิบายไปหมดแล้ว มันไม่มีอะไร”
“ไม่ได้โกรธ และเข้าใจแล้ว หมดธุระแล้วก็ไปซะสิ”
สุดท้ายก็จบกันที่ เราทะเลาะกัน
เพราะแค่ผม..ไม่บอกเขาว่าบทละครที่กำลังจะเล่นในปีหน้ามันมีเลิฟซีนมากมายขนาดนั้น ผมรับมาก็ยังไมได้อ่านอย่างละเอียดแต่ผู้ใหญ่แนะนำมาและบอกว่าบนี้เข้ากับผมมาก
และผมเชื่อผู้ใหญ่ แต่คิดว่าเป็นเพราะผมไม่ได้ดูบท จนเฟิงเฟิงเอาไปอ่านคืนหนึ่ง
และพอเจอกับผม เขาก็แทบเขวี้ยงบทละครละครใหม่ของผมใส่หน้า ดีที่ผมรับทัน
แต่เฟิงเฟิงเขางอนผมไปไหนต่อไหนแล้ว
ไม่รู้จะง้ออย่างไร เพราะหยางหยางคนนี้ทำทุกวิธีแล้ว
เขา..หลี่อี้เฟิงคนนั้น ขี้หวง ขี้หึง เอาแต่ใจ
ผมไม่เคยชอบคนประเภทนี้ นิสัยทุกอย่างที่กล่าวในข้างต้น
ผมไม่ชอบเลยซักอย่าง พาลจะรำคาญ แต่เพราะนั่นน่ะ
คือหลี่อี้เฟิง ทุกอย่างมันจึงเป็นอะไรที่หลุดวงโคจร ยกเว้นทุกอย่าง
เพราะเขาเอาหัวใจผมไปแล้ว ไม่ให้คืนเสียด้วย
หยางหยางคนนี้หลงเทพบุตรแห่งชาติมากจนไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว
“เฟิงเฟิง ผม...”
“เลิกพูด บอกว่าเข้าใจแล้ว นายต้องรับบทนี้และไม่บอกฉัน เข้าใจดีมาก
ก็เรื่องของนาย นายโตแล้ว ไม่เป้นไร ฉันเข้าใจ บทนี้ก็เป็นผู้ใหญ่สมใจ
เลิฟซีนมากมายเหลือเกิน ไม่เป็นไร แค่ฉันไม่ดูเสียอย่าง”
หยางหยางถอนหายใจ
แต่อีกฝายกลับเห็นนี่อาการนี้เป็นการบ่งบอกว่ารำคาญเขา คนน่ารักกระฟัดกระเฟียด
และคว้าบทละครในมือหยางหยางที่ส่งคืนไปก่อนหน้านี้ปาใส่อกหยางหยางเต็ม ๆ เข้าจริง
ๆ อย่างที่หยางหยางคิดกลัว และในที่สุด อี้เฟิงก็เดินหนีออกจากที่นั่นไป
“ไม่มีทางจะดูละครแบบนั้นหรอก!”
ผมไม่เข้าใจ ก็แค่บอกกันหน่อยว่า ทำอะไรที่ไหน จะไปไหน
คนเขาไปเป็นห่วงแค่เมสเสจมาบอกเสียซักคำ จะตายหรืออย่างไร และละครเรื่องนั้น
ใช่ว่าผมจะห้ามนะ แต่เพราะเลิฟซีนมันมากมายจนผมนึก...ไม่รู้จะนิยามความรู้สึกนี้ว่าอย่างไร
ผมเป็นห่วงความรู้สึกตัวเอง หลี่อี้เฟิงคนนี้มีความรู้สึกมากมายต่อหยางหยาง
แม้ไม่เข้าใจในตอนนี้ซักพักอาจจะเข้าใจ แต่ตอนนี้แค่ไม่อยากให้เขาเล่นเรื่องนั้น
แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะตัดสินใจได้ นั่นงาน ผมเข้าใจ
แต่เพราะเขาไม่บอกให้เตรียมใจกันก่อน ทั้งที่ก่อนหน้ามีเวลาบอกตั้งเยอะแยะ
มาอ้างว่าไม่รู้ไม่เห็นก็ลำบากนะที่จะเชื่อ และถ้าเห็นไม่ผิด หยางหยางดูรำคาญ ผม
ก็ใช่ นิสัยไม่ดีนี่หน่า จะรำคาญก็ไม่แปลกอะไร ก็เป็นเพราะแบบนี้ล่ะ
สถานะของเราสองคนมันถึงไม่มีทางจะระบุอะไรซักทีว่าเป็นอะไร และแน่นอน
หลี่อี้เฟิงคนนี้ไม่มีทางเอ่ยปากถามหรอก
ให้มันค้างคากันที่ตรงกลาง นี่ล่ะ ไม่ต้องเข้าใกล้กันมากกว่านี้ก็ได้
หลี่อี้เฟิงไม่มีส่วนไหนที่เจ็บปวดซักนิด
ยกเว้นแค่หัวใจ
“เฟิงเฟิง หยุดก่อน ขอคุยให้เคลียร์ก่อนได้มั้ย
ผมจะไปทั้งแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“ไม่คุย มีอะไรมะ ไม่อยากคุย ไม่อยากเจอด้วย นายมันใจร้าย”
“คำพูดธรรมดานั่นไล่ผมไมได้หรอกนะ
ผมโดนพี่ว่านั่นนี่สารพัดแค่นี้ผมไม่ท้อหรอก เฟิงเฟิงหยุดก่อนได้มั้ย”
“นี่นายจะว่าฉันเป็นคนช่างว่าช่างด่าคนอื่นหรอ!”
โชคดีที่ตรงนี้เป้นพื้นที่ที่ห่างไกลคน
สสวนสาธารณะยามค่ำคืนที่ไม่มีใครผ่านไปมาแล้ว
อีกครั้งที่ต้องหลบให้พ้นสายตาจากภายนอก
แต่เรื่องนี้ทั้งหยางหยางและอี้เฟิงนั้นชินเสียแล้ว
เพราะเป็นคนของประชาชนที่มีชื่อเสีนงไม่น้อยกันทั้งคู่
เรื่องที่พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่นิยามและบอกไม่ได้
มันจึงต้องลับและบอกไม่ได้แบบนี้ต่อไป
พออี้เฟิงขึ้นเสียงตรงท้ายประโยค ก็พลันหยุดเดิน
จากที่เดินหนีอีกคนสุดชีวิต
ก็กลับตัวมาหันมาเผชิญกันกับคนหล่อที่กำลังมีอารมณ์ไม่พอใจอยู่ในระดับหนึ่งเหมือนกัน
อี้เฟิงก็ไม่พอใจอยู่เป็นทุนเดิมบวกกับนิสัยส่วนตัวแล้ว
“ผมยังไม่ได้พูดนะ เฟิงเฟิง”
“นายกำลังว่าฉัน นายทำหน้ารำคาญ และนายว่าฉัน!”
“พี่กำลังขึ้นเสียงนะ ใจเย็นลงกว่านี้ได้มั้ย”
“ฉันกำลังจะเย็นแต่นายเอาน้ำร้อนสาดใส่ฉันนะ!”
“หลี่อี้เฟิง คุณจะเป็นแบบนี้อีกนานเท่าไหรร่
แบบนี้เราจะคุยกันไม่รู้เรื่องนะ”
สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไป และอารมณ์
แววตาของหยางหยางที่พูดกับอี้เฟิงเมื่อครู่ก็เปลี่ยนไปด้วย
เขาทั้งสองคนที่ยืนห่างกันประมาณสองสามช่วงแขนเห็นจะได้ มองตากันแทบฟาดฟัน
แต่หยางหยางอ่อนใจมากเหลือเกินที่จะลงมือทำอะไรอื่น
“หลี่อี้เฟิง หันมาคุยกันให้รู้เรื่อง!”
หยางหยางกล่าวเสียงดังกว่าปกติที่ใช้พูดกับอี้เฟิง
อี้เฟิงที่กำลังไม่พอใจและเทียบระดับขึ้นมาเรื่อย ๆ ตากลมโตเบิกกว้างโกรธขึ้นตามหยางหยางไปด้วย
กำมือแน่น เหมือนกับเดือดมาก อยากทำอะไรซักอย่างแล้ว
“ฉันก็ไม่พอใจเหมือนกันล่ะเว้ย จะหวง จะหึงก็ไม่ได้ จะอะไรก็ไม่ได้
ฉันมันน่ารำคาญนักใช่มั้ย ห๊ะ!”
ยิ่งพูดมากคำเข้า อี้เฟิงยิ่งเดินเข้าใกล้หยางหยาง จบประโยค
อี้เฟิงก็...
“โอ๊ย!”
อี้เฟิงก็ยกหมัดที่กำไว้แน่นเพราะความโกรธ
ต่อยหนักมือเข้าที่ใบหน้าทางซ้ายของหยางหยางอีกฝ่ายร้องออกมาอย่างลืมตัวเพราะความเจ็บและตกใจที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนี้
“หลี่อี้เฟิง...”
“ทำไม จะต่อยคืนมั้ยล่ะ”
“ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น ผมจะเดินเข้าไปต่อยคุณ
ถ้าเป็นคนอื่นผมจะทำอะไรที่ทำได้ เมื่อผมไม่พอใจ”
“เออ !”
หยางหยางรอให้อีกฝ่ายท้าทายจบคำ
เขาหันกลับมามองสบตากลมโตที่กำลังโกรธได้ที่
มือแกร่งสองข้างคว้าใบหน้าน่ารักนั่นที่กำลังหันมาหา และยื่นใบหน้าหล่อเหลาของเขา
“ดะ..เดี๋ยว”
คนที่ถูกต่อยก่อนหน้า
แก้แค้นคืนโดยการจูบหนักหน่วงและไม่ผ่อนปรนอะไรให้เลย จูบที่ทั้งเน้น หนัก
และใส่แรงความโกรธที่มี
บดเบียดริมฝีปากให้สามารถรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวที่มีน้ำบ่อน้อยแสนหวาน
หยางหยางรอให้อีกฝ่ายยอมแพ้เขาเสียที
จึงยอมเสียสละมืออีกข้างปล่อยจากแก้มใสที่กำลังร้อนและแดงเพราะเขินอาย
เพราะที่ที่ยืนอยู่กันเป็นจุดที่แม้ว่าจะเป็นพื้นที่ที่ไม่มีใครผ่านมาในยามค่ำคืนและไม่มีกล้องวงจรปิด
แต่ก็มีสิทธิ์ที่จะถูกใครเหห็นได้เหมือนกัน
อี้เฟิงพยายามขัดขืนแต่มือข้างนั้นก็เริ่มรุกล้ำเข้าไปในใต้ร่มผ้า
ลึกไปเรื่อย แตะส่วนนั้นลูบไล้ส่วนนี้ มันทำให้อี้เฟิงหมดแรงจะสู้ ปล่อยให้คน ๆ
นี้ทำตามใจ และยิ่งถูกเล้าโลมเช่นนี้ ไม่วายเขาจะเสียเปรียบต่อไปแน่
แต่ทำอะไรไม่ได้ ขัดขืนอีกฝั่งที่ได้เปรียบกว่าไม่ได้
และอี้เฟิงก็ยังไมได้ริมฝีปากของตัวเองคืน ยังคงถูกบดจูบซ้ำ
เน้นย้ำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายก็ไม่พอใจและมีอารมณ์โกรธมากแค่ไหน อย่างที่เขาเป็น
รู้สึกว่าปากตัวเองเห่อบวมและคงแดงมากแน่ ๆ เช้านี้อี้เฟิงคงจะโดนทีมงานถาม
และไม่อธิบายอะไรหรอก พวกเขาคงจะรู้กันในอีกซักพักที่คิดต่อ
“...นะ..นาย”
“ว่ายังไง จะยอมฟังกันมั่งรึยัง”
หยางหยางปล่อยให้อี้เฟิงได้หายใจแค่ครู่หนึ่ง
เขาถอนจูบที่หนักหน่วงและยาวนานจนลมหายใจแทบหมดสิ้น
อี้เฟิงแทบหมดแรงล้มไปในวงแขนของหยางหยาง แต่อีกฝ่ายคว้าเอวไว้ได้และล็อคแน่นไว้อย่างนั้น
ถามอีกคำว่ายอมหรือยัง มุมปากของหยางหยางมีเลือดไหลเล็กน้อย
ด้วยฝีมือหมัดหนักของอี้เฟิง
“ไม่.—“
ยังไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ หยางหยางกดจูบที่ลำคอ จนอี้เฟิงร้องเสียงหลง
และไล่มาเรื่อย ๆ ถึงริมฝีปาก และก็ถูกปิดด้วยจูบหยางหยางอีกครั้ง
คราวนี้จูบหวานก่อนและนุ่มนวลกว่า เหมือนจะขอร้อง ให้ยอมแพ้เสียที
อี้เฟิงที่เป็นคนทิฐิสูง แทบทำใจยอมไมได้ แต่เพราะจูบหวานล้ำไม่อยากลืม ณ
เวลานี้ เขาจะทำอย่างไรได้
แค่ตอนนี้ก็แทบละลายเป็นไอศกรีมในอ้อมกอดเขาอยู่แล้ว หยางหยางย้ำจูบและจูบอยู่นั่นล่ะ
กับที่เดิม จนครบถ้วนและพอใจ ทั้งลำคอ ไหล่ลาด ริมฝีปากก็ถูกเขาตีตราไว้หมดแล้ว
ขอบคุณอีกทีที่สวนนี้ไม่มีไฟสาธาณะมากเกินจำเป็น
ไม่งั้นมันคงเป็นของที่แฉความน่าอายขของอี้เฟิงแน่ ๆ
“เฟิงเฟิง ยอมคุยกับผมดี ๆ เถอะ ไม่งั้นผมจะปล้ำเฟิงเฟิงมันกลางสวนสาธารณะแล้วนะ”
“ไม่นะ!
“หันมาคุยกับผมดี ๆ ที อย่าหันหลังแบบเมื่อกี้อีก
พี่เดินหนีผมไปทีละก้าว เหมือนพี่เหยียบหัวใจผมไปด้วยนะ”
ทั้งที่ยังล็อคตัวอี้เฟิงไว้ใกล้แทบปลายจมูกชนกัน
ใบหน้าก็ใกล้กันเกินปลายนิ้วจะคั่นกลาง
แววตาที่มองสบกันชัดเจนกันจนแทบไม่ต้องเอ่ยออะไร ยังกล้าพูดคำหวาน ๆ ต่อกันแบบนี้
อี้เฟิงไม่พูดอะไรเลยหยางหยางยิ่งหวั่นใจ แต่ผ่านไปไม่กี่วินาที
ใบหน้าน่ารักก้มซุกลำคอของหยางหยางอย่างโหยหา
เหมือนคนใจดีของอี้เฟิงกลับมาอีกครั้ง มือที่กำไว้แน่นกั้นระหว่างอกทั้งสอง
ของอี้เฟิงโอบรอบคอของคนรูปหล่อที่กอดตัวเองเอาไว้
เพิ่มเติมด้วยออดอ้อนอย่างที่อยากจะทำหากอีกฝ่ายโกรธชั้นหนัก
การออดอ้อนแบบนี้อี้เฟิงได้ใช้กับหยางหยางเสียที
“เฟิงเฟิง ละครเรื่องนี้ผู้ใหญ่เขาเห็นว่าผมสามารถทำได้
และผมเองก็ไม่ทราบว่าเลิฟซีนจะมากมายขนาดนั้น มากกว่าที่คิด มันมีเพิ่มบทตอนหลัง
หลังจากที่ผมอ่านรอบแรก ขอโทษที่ผมคาดเดาอะไรไม่ได้ แต่เข้าใจกันด้วยนะครับ”
พอเรียกชื่อด้วยเสียงทุ้มนุ่มแบบนั้น อี้เฟิงก็ใจอ่อนยวบไปเสียแล้ว
แต่เขาหวงหยางหยางมากอยู่ดี ไม่เข้าใจ ไม่อยากเข้าใจด้วย
แต่ยอมให้เล่นเพราะนั่นงาน ใครจะไม่เข้าใจได้วะ คนของตัวเองเป็นจูบ ไปกอดกับคนอื่นแบบนั้น
“ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นล่ะ !”
“เฟิงเฟิง—“
“พอ เลิกดุฉันซักที ยอมแล้ว แต่ให้รู้ว่าคนของฉันที่จะต้องไปกอดจูบกับใครแบบนั้นน่ะ
ฉันโกรธ ไม่ให้อภัยด้วย”
หยางหยางกอดแน่นยิ่งขึ้น
มือข้างที่ละจากแก้มนุ่มนิ่มแล้วมาลูบหัวอย่างที่เคยชิน อีกคนรับสัมผัสแผ่วเบานี้
มือที่โอบรอบคอของอี้เฟิงยิ่งรัดแน่นขึ้น
“เฟิงเฟิงจะให้ผมทำยังไง เราจะโกรธแบบนี้กันไมได้นะ ผมทนไมได้
ต้องทำงานไมได้ วัน ๆ
ก็คงจะหาทางง้อเฟิงเฟิงจนเป็นบ้าตายแน่ ๆ “
อี้เฟิงได้ยินแล้วก็หลุดขำ เขารู้ดีว่าเจ้าแกะนี่รักเขาจนแทบเอาไว้บนหิ้ง
แต่ก็ว่าเขาไม่ได้
ตัวอี้เฟิงเองก็หวงหยางหยางมากจนแทบหากล่องใส่เก็บไว้บ้านไม่ได้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันที่ไหน
ทั้งหล่อทั้งแสนดีแบบนี้ใครจะไปหาที่ไหนได้อีกล่ะ
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาจากที่ซุกคอแมวขี้อ้อน เอ่ยกระซิบเบา ๆ
ข้างหูอีกฝ่าย
“เลิกกองทุกวัน นายมีเลิฟซีนกี่ฉาก ก็ต้องกลับมาทำแบบนั้นกับฉันด้วย
ชดเชยกัน ทำได้มั้ย”
พูดจบก็ซุกไหล่ซุกคออีกฝ่ายกลับอย่างเดิม
แถมโอบรอบคอเสียแน่นเหมือนจะไม่ปล่อย เป็นแมวติดเจ้าของไปแล้ว
หยางหยางที่ได้ยินแบบนั้น แถมยังถูกแมวอ้อนแบบนี้ ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้ม
ถ้าให้มองล่ะก็ คงดูเจ้าเล่ห์แสนกลไม่น้อยในสายตาอีกฝ่าย
เขาโน้มใบหน้าก้มลงจูบที่กลุ่มผมที่มีกลิ่นแสนคุ้นเคย
เอ่ยกระซิบเช่นกัน อี้เฟิงรู้สึกจั๊กจี้ ยู่ไหล่ หลบ
“ถ้าแบบนั้น ผมก็ขอซ้อมบทไปในตัวด้วย และขอของหวานด้วยนะครับ”
อี้เฟิงเงยหน้า มาสบตา งงกับของหวานที่เขาว่า ?
หยางหยางกดจูบที่แก้มใสให้อี้เฟิงเขินอีกครั้ง
แวววตาเหมือนหมาป่าล่าเหยื่อยถูกส่งไปหาคนในอ้อมกอด และไม่ทันสามวินาที
อี้เฟิงก็เสหลบไป ทนไมได้ที่จะสบตาด้วย เขินจนทำอะไรไม่ถูก
เห็นแบบนั้นหยางหยางยิ้มพอใจ อันนี้เราน่าจะเรียกว่าคืนดี
กันแล้วหลังจากที่ทะเลาะกันขึ้นเสียงดัง
หยางหยางเอ่ยขอโทษกับอี้เฟิงก่อน ที่จะบอกประโยคถัดไป
“ของหวาน ก็คือตัวเฟิงเฟิงนั่นล่ะครับ ทุกส่วนของเฟิงเฟิงเป็นของผม”
อี้เฟิงไม่ต้องเอ่ยคำขอโทษอะไรหรอก หยางหยางคนนี้ไม่ต้องการคำนั้น
แต่ขอเป็นของหวานคำใหหญ่ทั้งคืน น่าจะทดแทนอารมณ์ของเขาได้ดีกว่าเสียอีก
****
สถานการณ์หลังจากเกิดเหตุการณ์หมาป่าฟัดแมวกลางสวนแล้ว ก็คงเดากันง่ายดายว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“หยางหยาง ถามซักคำ ความสัมพันธ์ของเรานี่เรียกว่าอะไร ?”
“เฟิงเฟิงอยากให้ผมเป็นอะไร
ผมเป็นได้ทุกอย่างบนโลกที่เฟิงอยากให้เป็น”
อี้เฟิงก็ทำอย่างที่คุ้ยชิน โผเข้าซุกให้ไออุ่นจากหมาป่าร่างคน
แมวน้อยซุกอกจนหามุมพอใจแล้ว ก็เอ่ย
“อะไรดีน้า~~~ “
“ว่าไงครับ”
ตากลมโตเบิกโตเหมือนนึกอะไรออก
ดูดีใจ อี้เฟิงจึงเงยหน้ามาหอมที่แก้มหยางหยางทีหนึ่งอย่างพอใจ บอกต่อ
“คนของฉัน นายเป็นของฉัน
ทุกส่วนของนายเป็นของฉัน หัวใจนั่นก็ของฉัน เป็นของฉัน”
หยางหยางหลุดขำใหญ่และขอกอดที่รักที่น่ารักของเขาเสียซักที เป็นอะไรก็ได้
เป็นของเขา ของหลี่อี้เฟิงก็ได้ อย่างไรก็ค่าเท่ากัน
แมวน้อยน่ารักก็เสร็จเขาอยู่ดี แต่บางทีก็อาจจะขอทวงร่างกายคืนบ้าง
ต้องไปทำงานบ้างไม่งั้นก็คงทำอะไรต่อมิอะไรกันจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน
ส่วนหัวใจนั่นไม่เคยทวงคืนอยู่แล้ว ของคุณคนเดียวไปเลยครับ
หลี่อี้เฟิง
***********************************************************************
ฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึฮึ
/หัวเราะเป็นบ้า/
หมาป่าปากหวาน กะขอเบิ้ลตอนหลังๆสินะ
ตอบลบอื้อหือ ฉากจูบนี่เล่นเอาใจสั่นตาม กร๊าววววว!
ตอบลบงื้อออออออออออออออออออ หมาป่าที่ดียยยยยยยย >////////< เขินมากกกกกกกก เขินนนน ชอบหยางหยางดาร์คแบบนี้จังค่ะ ชอบบบ
ตอบลบอื้อหือออออออออ สลัดคราบแกะทิ้งไม่เหลือแล้ว เขิลหนักมากกกกกกกกกกก ฟวหส่ฟสา่ดกสาด
ตอบลบ