[Fic] OURSONG ~我們的歌 -- หยางเฟิง / เพลงที่ 5

[FIC] OURSONG ~我們的歌 -- หยางเฟิง / เพลงที่ 5

Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง

Rating :: PG

Tell :: เปิดเพลงตอนอ่านด้วยเนอะ

เพลงที่อยากให้ฟังตอนอ่าน :: ตอนแต่งฟิค ฟังเพลงนี้ค่ะ รู้สึกว่าเท่ และมันตรงใจดี ไม่มากก็น้อยนะ แต่คนเเต่งเขินทีเดียวค่ะ 

แพ้ใจ - POTAPO 

ขอโทษที่ตอนนี้จะยาวมากเป็นพิเศาเพราะอยากให้ความรุ้สึกทั้งหมด อยู่ในแค่พาร์ทนี้น่ะค่ะ ผู้อ่านอาจจะแบ่งพักไว้อ่านซักครึ่งหนึ่งก่อน และค่อยมาอ่านต่อ ก็ได้ หรืออ่านจยจบก็ได้

และตอนนี้อาจจะรบกวนขอเม้นท์ หรือแอคชั่นหน่อย ขอบคุณมากค่า


*************************************************************************

  

 หัวใจเต้นแรง....

อาการเกิดขึ้นกับอี้เฟิงเมื่อช่วงเช้านี้ ที่บังเอิญเปิดประตูออกมากำลังจะไปเรียนพอดีที่รุ่นพี่คนหล่อช่างเต๊าะที่กำลังจะไปเรียนเช่นกัน พอหันไปหาเขา อี้เฟิงก็ยิ้มน้อย ๆ พอทักทายกัน และหันกลับมากัดฟันเม้มปาก

หัวใจเต้นแรง รู้แล้วว่าตัวเองเขินพี่เขาขนาดนี้

หลัง ๆ นี้ ทั้งอี้เฟิงและรุ่นพี่หยางหยางก็มีเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆชวนเขินและโรแมนติค มาตามลำดับขั้น จากที่จำได้ที่สุด คือระยะ หนึ่งช่วงแขน ซึ่งหยางเกอของอี้เฟิงก็น่ารักที่รักษาระยะนั้นเสมอ เดินเว้นระยะกับอี้เฟิงแบบนั้นไว้ตามคำสัญญา แบบนั้นมันยิ่งตอกย้ำคำว่า “ชอบ” ของรุ่นพี่คนนี้ว่าเขาจะเดินหน้า และเอาจริง สายตานั่นเริ่มจริงจังขึ้นทุกวัน

สายตาของรุ่นพี่ในวันนี้ก็จริงจังอีกแล้ว สงสัยอี้เฟิงคงแพ้ใจรุ่นพี่คนนี้เข้าซักวัน 

“สวัสดีตอนเช้า น้องอี้เฟิง”

“เช่นกัน หยางเกอ สวัสดีฮะ”

ยกเว้นว่าจะมีเรื่องราวอะไรที่จะทำให้เขาทั้งสองสะดุดกลางทาง และทำให้ทั้งความรู้สึกของอี้เฟิงและรุ่นพี่หยางหยางเกิดหลงทางหรือเปล่าเท่านั้นเอง

ก็ช่างมันก่อนเถอะ อย่างน้อยระหว่างเส้นทางไปมหาวิทยาลัยของทั้งคู่ ก็ยังไม่มีอะไรทำให้สะดุด แถมยังมีคนร่วมทางไปด้วย มันไม่เลวเลย

“จะไปเรียนหรอ”

“อื้อ”

“จะไปส่งนะ”

“คร๊าบ ผมก็ไม่เคยขัดเกอได้ ยังไงก็จะตามมาด้วยอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”

ถ้าเจอกันตอนเช้า หยางหยางก็จะเดินไปส่งทุกวัน เป็นแบบนี้ และนั่นเพราะหยางหยางตั้งใจให้เกิดขึ้นเพราะการเจอหน้าน่ารักที่หลงรักก่อนไปใช้ชีวิตทั้งวัน กลับมาก็แอบมองเขา ก่อนเข้านอน แค่นี้มันก็ทำให้หยางหยางมีพลังในการสูบฉีดในหัวใจให้เต้นต่อไปได้

ดูเวอร์ไปนิดหน่อย แต่คนมีความรักมันก็ต้องการเพียงเท่านี้

แต่นั้นอาจจะเป็นเพราะว่าเขาจับสัญญาณที่ดี เหมือนอี้เฟิงเองก็เริ่มเปิดใจให้เขาบ้างแล้ว อย่างน้อยหัวใจน้องเขาก็รับเขาเข้าไปนั่งหน้าห้องพิจารณาแล้ว นั่นคือที่เขามั่นใจ

แต่หากว่าเขาจะผ่านการพิจารณาและเข้าไปนั่งในหัวใจของหลี่อี้เฟิงหรือเปล่า นั่นคือสิ่งต่อไปที่หยางหยางคนนี้ต้องทำ

“ส่งตรงนี้ก็พอหยางเกอ ขอบคุณมากครับ”

เพราะหยางหยางปั่นจักรยานไปมหาวิทยาลัย ในระยะใกล้เป็นการทุ่นเวลาได้ดี ส่วนอี้เฟิงชอบเดินไป

“โอเค ตอนเย็นเลิกกี่โมง แต่เกอมีซ้อมเทควันโด้เพราะใกล้จะแข่งแล้ว อาจจะช้า แต่จะไปส่งก่อน”

“ไม่เป็นไรเกอ ผมกลับเองดีกว่า จะไปลำบากเกอทำไม”

“ก็เพราะเป็นอี้เฟิงไง”

“ก็เพราะเป็นผม ? “

หยางหยางอยากพูดอะไรต่อแต่เขาเองก็ยังข่มความดีใจและเขินของตัวเองและจัดลุคให้ตัวเองเท่ต่อหน้าน้องเขาไม่ได้ดีเท่าไหร่ จึงใช้เวลานานกว่าปกติที่คน ๆ นึงจะรอให้อีกคนพูดได้

“หยางเกอ ว่าไง”

“อย่าตื้อสิ กำลังคิดคำดี ๆ จะพูดกับอี้เฟิงอยู่”

“จะมาเลี่ยนใส่แต่เช้าก็ไม่ต้อง ผมจะไปเรียนแล้ว ไม่อยากเป็นเบาหวานซะตั้งแต่เช้า”

อี้เฟิงพูดจบก็ทิ้งยิ้มสดใสสู้แสงแดดยามเช้า ก่อนเดินเข้าตึกเรียนไปทิ้งให้รุ่นพี่หัวใจสั่นไหว ตกตะลึงกับยิ้มสวยเมื่อครู่นี้ หยางหยางที่มองตามไล่หลังอี้เฟิงไป ก็ยังคงมองค้างอยู่เช่นนั้นและยกมือกุมตรงส่วนหัวใจอยู่

หัวใจเต้นแรง

แพ้..แพ้ใจ...จะคนไหนบนโลกก็ไม่เท่าคน ๆ นี้แล้ว หลี่อี้เฟิง

“ก็เพราะว่าเป็นอี้เฟิง มีคนน่ารักร่วมทางไปด้วยใช้ช่วงชีวิต..ในทุก ๆวัน ... ขอแค่ยิ้มเดียวนี่ล่ะ หยางเกอคนนี้ก็ชื่นใจทั้ง อยากพูดแบบนี้ล่ะ ก็เลี่ยนจริงๆ แต่ก็อยากได้ อี้เฟิงได้ยินมันนะ”

อี้เฟิงที่ทิ้งช่วงรีบเดินเข้าตึกมา อยากจะตะโกนกับตัวเองก่อนเข้าห้องเรียนไปว่า โอย ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้นแต่เพื่อน ๆ ก็คงมองเขาด้วยสายตาประหลาด ๆ

“อี้เฟิง ไม่สบายหรอวะ ? แก้มแดงๆ “

ตาย... เพื่อนดันทัก เพราะแบบนั้น แก้มเขาถึงแดงเพิ่มขึ้น จึงเออออบอกว่าวันนี้ร้อนนิดหน่อย เพื่อนจึงเลิกถามไป คนน่ารักเดินสะดุดนั่นนี่เดินเข้าห้องเรียน

คือหยางเกอก็ไม่ได้สังเกตตัวเองเลยสินะ ปล่อยออร่าใส่เขาขนาดไหน

จะเรียกว่าอย่างไรดี เวลาคนเขามีความรัก อ่า..หยางเกอกำลังมีความรัก มันจะมีออร่าบางอย่าง นั่นทำให้อี้เฟิงรู้สึกได้ถึงความพยายามของอีกคน ความจริงใจ และความหวังดี และเสน่ห์ของรุ่นพี่จากแววตาที่ส่งให้

จะแพ้ใจเขามั้ย... อี้เฟิงยกมือขยี้หัว รู้สึกสับสนเล็กน้อยถึงปานกลาง ก่อนหน้าเขาได้บอกกับตัวเองไปว่า หากคนที่ชอบเป็นผู้ชาย เขาจะทำอย่างไร เพื่อนเขามันก็เฉย ๆ กันล่ะมั้ง เพราะมีบางคนก็เป็นแบบนี้ แต่เพราะอี้เฟิงยังไม่เคยมีความรักหรือมีคู่จริงจัง มีแค่พบและผ่านไปเท่านั้น การมีแฟนเป็นผุ้ชายด้วยกันมันอาจจะดูไม่ยืนยาว ไม่จริงจัง เพราะอย่างที่เคยได้ยิน เขาจะต้องแต่งงาน มีลูก

“โอย นี่กังวลไปไหนต่อไหนแล้ววะเนี่ย”

 แทบเรียนไม่รู้เรื่อง ที่สับสนแบบนี้ เพราะหวั่นไหวกับเขามากจนคิดต่อไปข้างหน้าจนไกลเกิน จนความรุ้สึกตอนนี้เอื้อมไม่ถึง รุ่นพี่หยางหยาง เขาจะคิดไกลขนาดไหนกันนะ

เก็บไว้ก่อน เรื่องกังวลแบบนี้เก็บไว้ เรายังเป็นเพียงแค่วัยรุ่น..เก็บไว้เถอะ..

*********

เขาซ้อมไปซักพัก จึงกลับมานั่งพัก หยางหยางมีเรียนแค่เช้าและต้องมาซ้อมให้ทันกับการแข่งที่จะมีขึ้นในเร็ว ๆ นี้ พักอยู่ครู่หนึ่งเขาคิดอะไรได้ แต่อาจจะดูไร้สาระและอาจจะเหมือนหวังลม ๆ แล้ง ๆ

“ก็ลองส่งไปหาหน่อยแล้วกัน”

“เอ๋?”

จากหยางเกอ ?

ขอกำลังใจหน่อยคร๊าบ~~

มาสั้น ๆ ง่ายๆ ใจความเต็มเปี่ยม พร้อมอีโมติค่อนยิ้มให้ด้วย รุ่นพี่คนนี้ช่างหาวิธีที่ทำให้อี้เฟิงยิ้มออกมาอย่างเผลอตัวเป็นคนบ้าได้จริง ๆ ตอนแรกอี้เฟิงจะไม่ส่งไปตามที่ขอเพราหมั่นไส้ แต่อีกไม่กี่วินาที เขาไม่สามารถต้านทานคำขอจากคนรูปหล่อจอมตื้อนั่นได้

“เอาไปเลย แบร่”

พอแลบลิ้นใส่โทรศัพท์ อี้เฟิงก็กลับมานั่งยิ้มแป้นอารมณ์ดีเหมือนได้แกล้งคนแล้วชอบใจ แถมหัวใจยังพองโตอีกด้วย

“น้องอี้เฟิง..”

พอเรียกชื่ออีกคนจบ เขาก็ถอนหายใจ มองเห็นใบหน้าน่ารักยิ้มอย่างขี้เล่นชอบใจที่ได้แกล้งรุ่นพี่และหัวเราะสดใส

เอาเถอะ จะส่งมาแค่ข้อความเปล่าเขาก็รับ จะเป็นจุดแค่ 3 จุด เขาก็โอเค

“หืม?”

“ขอกำลังใจใช่มั้ย ?  ”

มีข้อความจากอี้เฟิงแล้ว รุ่นพี่ดีใจรีบเปิดอ่าน ไล่ไปเรื่อยๆและดูเหมือนยังไม่จบดี หยางหยางไล่กดลงไปด้านล่าง หัวใจเขาก็เต้นแรงพร้อมจังหวะกดมือถือ 

และเมื่อไล่จนเจอท้ายสุดของข้อความ

อีโมติค่อนหน้าแมวกวน ๆ ให้ และยังมีข้อความเล็กน้อยต่อ

“ขอกันง่ายๆ แบบนี้ได้ไง ไม่ให้หรอก แบร่”

หยางหยางหัวเราะเก้อ ขำเสียงดังจนรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงยิมมามอง มีส่วนหนึ่งถามเขาด้วย ว่ามีอะไรให้ขำกัน หยางหยางก็ตอบคำถามไป

“แมวน่ารัก ๆ กวนใจนิดหน่อย”

แมวน่ารัก กวนใจ กวนหัวใจ และสุดท้ายต้องแพ้หัวใจแมวน่ารักตัวนี้ตลอดไปแน่ ๆ เขามั่นใจ

จะมีสมาธิซ้อมมั้ยเนี่ย

******

“เขายังซ้อมอยู่มั้ง”

เมื่อเลิกเรียนแล้ว อี้เฟิงก็นึกถึงสารถีคนหล่อที่มาส่งเขาเมื่อเช้า ที่ได้บอกกันก่อนว่าวันนี้มีซ้อมและเขาปฏิเสธว่าไม่ต้องมารับเขาให้เสียเวลา

แต่สุดท้ายตัวเองก็อยากเจอหน้าเขา ก็เดินไปหาเขาถึงโรงยิมที่เขาซ้อม

“เอ๋..ไม่เห็นอยู่เลย”

อี้เฟิงเดินเตร่ ทำเป็นแค่คนเดินผ่านที่โรงยิม ก่อนหน้าเขาก็แวะไปทักเพื่อนที่ชมรมฟุตบอลก่อนมาที่นี่ และมาแอบดูโรงยิมเทควันโด้เสียหน่อย แต่กลับไม่เจอรุ่นพี่ตามที่คิดว่าจะได้เจอ

“เอ่อ รุ่นพี่อี้เฟิง..รึเปล่าคะ?”

“ครับ?”

เจอคนที่รู้จักเขาตรงหน้าโรงยิมเทควันโด้ จึงเป็นเรื่องน่าแปลกใจ แต่เด็กสาวรุ่นน้องกว่า 1 ปี บอกว่า เคยเห็นเขาตอนเล่นดนตรีชมรม น่าจะเป็นการแสดงที่เป็นโปรเจคที่เคยทำก่อนหน้านี้ อี้เฟิงขอบคุณที่น้องเขายังจำกันได้ และบอกน้องคนนั้นว่าแค่ผ่านมาและกำลังจะกลับ สุดท้ายก็ไม่ได้รู้ว่า หยางหยาง รุ่นพี่ที่ทำให้เขาวุ่นวายหัวใจแบบนี้อยู่ที่ไหน

“รุ่นพี่หยางหยางจะเป็นอะไรมากมั้ยน้า”

“ก็เล่นฝืนตัวเองแบบนั้นด้วยสิ แถมอีกฝ่ายก็เก่งหนักข้อเอาเหมือนกัน”

“มาท้าแข่งกันกะทันหัน ต่อให้เป็นนเทพเจ้ามาเกิดแบบรุ่นพี่หยางหยางก็ลำบากแฮะ”

“แต่ที่เราไปดูน่ะ รุ่นพี่โดนโกงไม่ใช่หรือ”

ก่อนที่อี้เฟิงจะพาร่างของตัวเองเดินออกมาจากโรงยิมเก้อ ๆ เพราะไปหาคนที่อยากพบแต่ไม่เจอ แต่เขากลับได้ยินประโยคสนทนาที่เกี่ยวกับคนที่อยากเจอ อี้เฟิงจึงแอบฟังอย่างเสียไม่ได้ และก็จับใจความว่าเหมือนอีกคนจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นแต่รุ่นพี่คนนั้นไม่เล่าอะไรเลย คนน่ารักทนความอยากรู้ไม่ไหวอีกแล้ว

“พวกเธอ พอจะรู้มั้ยว่า รุ่นพี่หยางหยางอยู่ไหน”

“ก็โรงพยาบาลxx น่ะค่ะ ว่าแต่นาย..”

“เป็นเพื่อนบ้านกันน่ะ พอดีมีธุระ..ต้องคุยกันนิดหน่อย”

“เขาบาดเจ็บ จากการแข่งขันวันนี้แต่ที่จริงเป็นแมชอุ่นเครื่องเท่านั้น แต่อีกฝ่ายน่ะซี่”

พอได้ยินคำบอกเล่าจากสาว ๆ ของชมรมเทควันโด้ อี้เฟิงก็รีบโบกรถแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลชื่อนั้นตามที่สาว ๆ กลุ่มนั้นบอกทันที ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมีเหตุผลอะไรที่ร้อนใจมากกว่าปกติ แต่อย่างน้อยขอไปดูหน้าเขาก่อนแล้วกันว่าเป็นอย่างไรบ้าง 

รุ่นพี่ไปแข่งขันกับคู่แข่งต่างมหาวิทยาลัย เป็นการแข่งอุ่นเครื่องแต่โดนอีกฝ่ายเขาตุกติกกลับมา เลยบาดเจ็บอย่างที่ได้รู้กัน อี้เฟิงร้อนใจจนต้องบอกให้พี่แท็กซี่ช่วยเร่งความเร็ว มือกำกีตาร์ที่ติดตัวเสมอไว้แน่น เป็นตัวเดียวกับที่รุ่นพี่คนนั้นเคยแบกนั่นล่ะ ใบหน้าน่ารักยุ่งเหยิง เม้มปากและมีความกังวลต่ออีกคนที่กำลังจะไปเจอ ซักพักก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“รู้งี้ส่งอีโมหัวใจไปให้ก็ดี”

“หยางเกอ!”

อี้เฟิงเปิดประตูเข้าไป ก็เจอกับบรรดาเพื่อนของหยางหยาง ครอบครัวของเขาด้วย แต่รุ่นน้องผู้น่ารักจะถอยหลังกลับไมได้แล้ว ดันทะเล่อทะล่าเปิดประตูเข้ามาไม่ทันได้เคาะห้องตามมารยาท เพราะเป็นห่วงเขามากเกินไป

“น้องอี้เฟิง..”

“เอ่อ..ขอ..ขอโทษครับ ผมมาใหม่ก็ได้”

“เดี๋ยว ๆ “

หยางหยางรีบส่งเสียงห้าม บอกให้เพื่อนรีบพาอี้เฟิงเข้าไปในห้อง หยางหยางมองตามรุ่นน้องที่รักที่ตามมาหาเขาถึงที่นี่ ดีใจจนแทบกระโดดไปกอดร่างนั้น แต่เพราะร่างกายที่อ่อนเพลียและมีจุดบาดเจ็บอยู่ เขาจึงไม่สามารถทำแบบที่คิดได้ เพื่อน ๆ ของเขาทั้งชายหญิง เหล่มองหยางหยางด้วยสายตาที่เข้าใจโดยทั่วกัน

อ๋อ คนนี้ที่เพื่อนฉันมันเพ้ออยู่

หยางหยางไม่เคยบอกเพื่อน แต่เพื่อนของเขาสายลับเยอะจนเกินไป และทำเอารู้กันทั้งกลุ่มเพื่อนสนิทสามสี่คนว่าคนนี้คือคนที่เข้าไปนั่งในใจหนุ่มฮอตเดือนมหาวิทยาลัยคนนี้ ซึ่งเมื่อเพื่อนของเขามองดูเด็กคนนี้ก็พร้อมใจกันบอกว่า เป็นแมวดื้อ ๆ ที่น่ารัก และสมควรไปนั่งในใจหยางหยาง

ก็เพราะรอยยิ้มที่แม้เพื่อนของหยางหยางยังชมว่า นั่นสว่างกว่าดวงอาทิตย์เสียอีก

ฝั่งครอบครัวหยางหยางเห็นผู้มาใหม่ ก็ส่งสายตาสงสัย และเมื่อหันกลับไปทางลูกชายของตัวเอง และคนเป็นพ่อแม่นั้นเข้าใจสายตาของหยางหยางที่เป็นลูกตัวเองดี

แต่เด็กคนนี้น่ะหรือ

“แม่ครับ พ่อครับ ทุกคน นั่นน้องอี้เฟิง เขาเป็นรุ่นน้องมหาลัยและเพื่อนบ้านผมเอง”

นอกจากรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยและเพื่อนบ้านก็คงไม่สามารถแทนคำอื่นได้อีก สำหรับความัสมพันธ์ของอี้เฟิงและหยางหยาง อี้เฟิงที่แม้เมื่อได้ยินจะรู้สึกบางอย่างสะกิดใจเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจมันและยิ้มรับกับคำแนะนำตัวเองต่อทุกคนที่มองหน้าเขาอยู่ตอนนี้ อี้เฟิงโค้งให้ทุกคนทักทาย และไปเดินเข้าไปใกล้เตียงคนไข้ รุ่นพี่ตัวแสบของเขามองอยู่ก่อนแล้ว

“ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ แต่ว่า..”

“จะถามว่ารู้ได้ไงใช่มั้ย ก็ได้ยินมาอย่างบังเอิญน่ะ..”

อี้เฟิงไม่ตอบต่อ ก็ปล่อยให้รุ่นพี่คิดต่อ ดวงตากลมโตไม่สบตาหยางหยาง สงสัยคงต้องรอให้อยู่กันแค่สองคนจึงจะเปิดใจคุยกันได้ เพื่อนของหยางหยางเหมือนกับจะรู้ทันจึงขอตัวกลับก่อนบอกว่าจะไปดูแลเรื่องในชมรมเทควันโด้ต่อ เพราะประธานชมรมนอนเจ็บตรงนี้คงจะเสียขวัญกัน

“งั้นแม่กับพ่อก็ไปทำงานต่อก่อนแล้วกันนะ หนู...อี้เฟิงใช่มั้ย ฝากดูลูกชายของป้าต่อด้วย”

ดุจัง...อี้เฟิงคิด เมื่อหันไปสบตาทางคุณพ่อที่ดูดุแต่น้อยกว่าคุณแม่ที่ดูเป็นคนเจ้าระเบียบ เขารับคำ และสบตาผู้ใหญ่ท่านอย่างนอบน้อม

“  อย่าทำให้ตัวเองต้องบาดเจ็บอีกเข้าใจมั้ย เสี่ยวหยาง”

หยางหยางรับคำคุณแม่อย่างสุภาพและบอกลาครอบครัว คุณพ่อยิ้มตอบให้อีกครั้งและหันไปยิ้มให้กับอี้เฟิงด้วย เหมือนคุณพ่อท่านอยากสื่ออะไรกับอี้เฟิง แต่เขาไม่เข้าใจ แต่อาจจะมีซักวันที่เข้าใจก็ได้ เพราะตอนนี้ไปถามเขา ก็จะดูเสียมารยาท

“อี้เฟิงยังไม่บอกเกอ ว่าทำไมถึงรู้ได้”

“หา? “

อี้เฟิงโค้งส่งครอบครัวของหยางหยางอีกรอบ และยังรู้สึกว่าพวกเขาคงจะมีคำถามอะไรกับอี้เฟิงแน่ ๆ แต่ไม่ใช่เวลาจะถาม จนพอได้ยินเสียงรุ่นพี่จึงตื่นจากความคิดนั้นและหันไปอุทานถามใหม่

“ก็เอ่อ...”

“ครับ ? “

ไม่กล้าบอกว่าอุตส่าห์ถ่อจากตึกคณะไปจนถึงโรงยิมเทควันโด้ที่ค่อนข้างไกลกัน แต่สุดท้ายรุ่นพี่ก็พอเดาออก

“แล้วก็ได้ยินเรื่องจากคนในชมรมเกอหรือ?”

“อือ ก็เลยมา”

“ขอบคุณครับ”

อี้เฟิงเดินเข้าไปหาหยางหยาง ก้าวเท้าไปสองสามก้าวให้ใกล้กันนิดหน่อย หยางหยางตบที่เตียงคนไข้ ตรงพื้นที่ว่างข้างตัวดังปุ ๆ เป็นการบอกว่าให้รุ่นน้องนั่งลงก่อนและคุยกัน

“จริง ๆ มาขอโทษด้วย”

“หืม? เรื่องอะไร?”

อี้เฟิงถอนหายใจเสียงดังออกมาจนหยางหยางเลิกคิ้วนึกแปลกใจ และเมื่อใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมาสบตาหยางหยาง ก็เหมือนจะรู้สึกผิดแบบที่รุ่นน้องบอกปากกล่าวมาจริง ๆ

“ว่าไงครับ ? ผ่อนคลายหน่อยอี้เฟิง แล้วบอกเกอหน่อยว่าจะขอโทษเกอเรื่องอะไรกัน”

ความอ่อนโยนส่งผ่านเสียงทุ้มนุ่ม และมืออบอุ่นของหยางหยาง คนป่วยขยับตัวเองเล็กน้อยและพอที่จะส่งมือไปแตะที่หลังมือของอีกฝ่ายเบาๆ เขาไม่กล้าจะแม้จะจับมืออี้เฟิงด้วยซ้ำ หากอีกฝ่ายไม่อนุญาต

“ผมกำลังคิดว่า ถ้าผมส่งอีโมหัวใจเป็นกำลังใจตามที่หยางเกอขอคงจะดี”

คนป่วยบนเตียงหลุดยิ้มออกมา อี้เฟิงยุ่คิ้วค้อนใส่ทั้งใบหน้ากังวลเช่นนั้น บอกต่อว่าไม่ได้อยากหลงตัวเองนะ แต่ถ้าเขาส่งกำลังใจให้ไป อย่างน้อยจะไม่รู้สึกผิดแบบนี้เลย

“เลยมาหาเกอ เพื่อจะเยี่ยมและก็ขอโทษด้วย”

“อือ หายไว ๆ นะ เจ็บมากมั้ย ตรงไหนมั่ง”

อี้เฟิงอวยพรก่อนยิงคำถามใส่หลังจากนั้น หยางหยางยิ้มร่าออกมาอย่างหัวใจพองโต เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ความสุขนี้ที่เขาไม่คิดว่าจะได้รับ เขามาไกล และมั่นใจว่าเขาสามารถและอาจจะคว้าคน ๆ นี้ที่เขาหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นมากอดได้ในอนาคต หากเขาพยายามให้มากพอ

“บาดเจ็บตรงเข่านิดหน่อย หน้าก็มีรอยน่ะครับ ส่วนอื่น ๆก็ช้ำเป็นปกติของคนเล่นกีฬาประเภทนี้...”

อี้เฟิงเองก็เพิงสังเกตใบหน้าของรุ่นพี่ ใบหน้านี้หล่อเหลาจนรูปวาดสวย ๆ ยังแพ้พ่าย มือเรียวยกมือแตะอย่างเผลอตัว ปลายนิ้วสัมผัสผ่านผ้าก็อตปิดแผล ดูจากอาการแล้วน่าจะเจ็บไม่น้อย นี่ยังไม่รวมกับที่จุดอื่น อี้เฟิงถอนหายใจอีกครั้ง รู้สึกเจ็บแทนขึ้นมา

“ต้องเจ็บมากแน่ ๆ เลยใช่มั้ย หยางเกอ”

“ก็ครับ บอกไม่เจ็บมันดูโกหก แต่ที่เจ็บกว่านั้น ในตอนนี้คือหัวใจของเกอ ถ้าอี้เฟิงยังทำหน้าตากังวลแบบนี้อยู่”

“เอ๋?”

อี้เฟิงเบิกตากว้าง และรู้สึกตัว เขาคงแสดงอะไรแบบนั้นออกไป แถมตอนนี้นั่งใกล้คุณรุ่นพี่เสียด้วย ใกล้เขา ข้างตัวเขา คงจะมองตาและดูออกว่า อี้เฟิงกังวลในระดับไหน

“งั้นเกอขอถามอี้เฟิงซักหน่อย เราเป็นห่วงเกอใช่มั้ย เลยมาหา”

“ถ้าปฏิเสธล่ะ ? “

“ก็ไม่เป็นไร เกอก็จะถือว่าอี้เฟิงมามารยาท”

“ผมไม่มีมารยาทมากขนาดนั้น และไม่รู้ตัวด้วย รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าโรงพยาบาลแล้ว”

รุ่นพี่ยกมือเขกหัวรุ่นน้องที่ตอบเป็นแมวกวน อี้เฟิงส่งยิ้มกวนให้หยางหยาง หลังจากที่รุ่นน้องที่รักยิ้มได้บ้างก็ดี เพราะตั้งแต่เข้ามาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายยิ้มน่ารักให้เขาซักครั้งเลย ตอนนี้ได้เห็นในระยะใกล้ อาการของเขาคงดีวันดีคืน

“ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะ”

“ก็บอกไม่ได้มาตามมารยาท ไม่รู้ตัวด้วย ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

“แล้วอะไรพาอี้เฟิงมาหาพี่ถึงนี่ล่ะ ถ้าหากเราบอกว่ามาโดยไม่รู้ตัว”

“เกอยังจะถาม ผมว่าเกอคิดเอาสองนาทีก็รู้”

หยางหยางขมวดคิ้ว เขาเองไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าหัวใจที่เป็นห่วงเขาจะพาอี้เฟิงมาหาถึงนี่อย่างทันอกทันใจ แต่เพราะน้องพูดชวนคิดมากแบบนี้

“เอ๋?”

อี้เฟิงก้มหน้าลงไปไม่ทันไรก็เอาโทรศัพท์มากดเล่นเสียแล้ว อยากเขกหัวอีกซักที ช่วยสนใจคนไข้ที่อยู่บนเตียงมากกว่านี้ซัก 15 นาทีได้มั้ย แต่ไม่นานนัก คนไข้รูปหล่อก็ตกใจเล็กน้อยกับเสียงข้อความในโทรศัพท์ ที่จู่ๆ ก็มีเข้ามา

พบว่ามันเป็นของหลี่อี้เฟิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า

พอเปิดดูข้อความหยางหยางก็แทบลุกขึ้นวิ่งรอบโรงพยาบาลได้ เขารู้สึกแบบนั้น เหมือนเขาจะหายดีแล้วอย่างไรอย่างนั้น และอยากโผเข้าไปทั้งกอดทั้งหอมทั้งอยากจูบเสียซักทีกับร่างนุ่มนิ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วย

คนอะไรแอทแทคคนไข้แบบนี้ เดี๋ยวรุ่นพี่ก็เป็นโรคหัวใจไปอีกโรคหรอก

ข้อความนั้นคืออะไรน่ะหรือ ?

ไม่มีอักษรอะไรในข้อความนั่นเลย แต่เป็นอีโมติค่อนรูปหัวใจ

คงจะตอบได้ทั้งคำถามทั้งเรื่องขอกำลังใจ และ อะไรพาน้องอี้เฟิงมาหาหยางหยางถึงที่นี่

คนอะไรน่ารักที่สุดในโลก

“หยุดเลย ไม่ต้องถามผมต่อแล้ว ”

อี้เฟิงเงยหน้ามาเจอสายตาหวาน แต่มาจากหมาป่าของหยางหยาง เลยถดหนีจากจุดที่นั่งเดิมบนเตียงคนไข้ไปหนึ่งสเตป แต่อีกฝ่ายขยับเข้ามา เขาอี้เฟิงมา ระยะใกล้นั่นยังคงเดิม

โอยไม่สิ น้อยกว่าเดิม

“เดี๋ยวสิหยางเกอ...”

อีกฝ่ายทำให้อี้เฟิงกลัว หยางหยางที่คิดไว้ก่อนหน้า ก็อยากทำอย่างที่อยากทำ รุ่นน้องคนน่ารักเอียงตัวไปด้านหลังอย่างตกเป็นเบื้องล่างนี่ขนาดหมาป่าป่วยยังข่มยังแกล้งแมวน้อยได้เลย จนสุดตัวอี้เฟิงเอียงไปกว่านี้ไม่ได้ รุ่นพี่ที่มีข้อจำกัดเรื่องอาการเจ็บแต่มือและแขนยังใช้ได้ จึงยกมืออ้อมหลังและโอบให้อี้เฟิงเข้ามาใกล้กว่านี้เสียหน่อย

“หยางเกอ....”

อี้เฟิงที่สบตาอีกฝ่ายอยู่ รุ่นพี่หยางหยางมีอารมณ์หลากหลายอย่างอธิบายไม่ได้ สายตาของอีกฝ่ายเหมือนทำให้อี้เฟิงถูกแช่แข็งไว้ คนน่ารักไม่ทำอะไรเลยนอกจากมองหยางหยางจะทำอะไรต่อไป ใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ ดวงตากลมโตกระพริบตาปริบ ๆ รอดูว่าเขาจะทำอะไร และเหมือนที่คิด

อี้เฟิงกำลังจะโดนจูบ

แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ สถานการณ์ “กำลัง” จะเกิด และหยุดลงแค่ระยะที่เพียงแค่ขยับตัวอีกเล้กน้อยก็จะเกิดเลิฟซีนเกิดขึ้น หยางหยางหยุดตัวเองเพียงแค่นั้น เขาระงับความดีใจ และอยากเอาเปรียบร่างตรงหน้าไว้ เพราะเขารู้สึกหลงรักจนอยากฝากอะไรไว้เพื่อแสดงความรักแก่อีกฝ่าเเต่ถ้า หากเขาจูบคงจะข้ามสเตปที่เราได้สร้างลำดับกันเอาไว้

แค่ได้จ้องมองกันใกล้ ๆ แค่นี้ก็พอ แค่นี้ไปก่อนแล้วกัน

“เอ่อ..หยางเกอ”

“หืม?”

“เมื่อกี้เกออยากจะทำอะไร..เอ่อ..ผมรู้นะ แต่ว่า”

“มันข้ามสเตปเกินไป ขอโทษนะ เกอไม่ควรเอาเปรียบอี้เฟิง”

“อือ ไว้ค่อยเป็นค่อยไปนะเกอ ผมเองก็ยังรับไม่ไหว แบบว่าถ้าเร็วไป ผมกลัวว่าเราก็จะปล่อยมือกันเร็วตามไปด้วย”

หยางหยางเลิกคิ้ว เหมือนอี้เฟิงจะเพิ่มประเด็นขึ้นมาอีก เขาตั้งใจฟัง แต่ทั้งในระยะใกล้นี้ เพียงแค่หนังสือบาง ๆ ซักเล่มจะกั้นเขาสองคนได้ หยางหยางยังมองใบหน้าน่ารักที่ก้มหงุด ๆ และตั้งใจพูดอะไรบางอย่างออกมา

“เร็วตกลงปลงใจกันเร็ว มันก็อาจจะทำให้เราปล่อยมือกันเร็ว ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงคิดมากขนาดนี้ ผมสับสนเหมือนกันนะ ความรักมันยาก จะรักใครมันยาก อยากจะให้มันเป็นไปตามสเตป อยากให้เวลาระหว่างเรามันช้ากว่าโลกของคนอื่นเสียหน่อย ผมว่าเราอาจจะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าคู่อื่นอีกนะ อันนี้พูดถึงข้อดี ผมอาจจะดูหัวเก่า แต่รักเรามันจะเป็นไปได้ไม่ได้ มันก็ไม่รู้เราเป็นผู้ชายทั้งคู่ และถ้าหากเกอรู้สึกว่าผมน่าเบื่อก็ปล่อยมือผมไปเลย”

อี้เฟิงพูดจบก็หายใจทิ้งอีกครั้ง เหมือนได้พูดในสิ่งที่อยากไปหมด เขาขอโทษตามหลังอีกครั้งที่เอาเรื่องหนัก ๆ มาพูดในเวลาที่รุ่นพี่ป่วยแบบนี้ แต่ความรู้สึกมันบอกว่า ต้องตอนนี้ ต้องถามต้องบอกตอนนี้

“ขอสารภาพนะ อี้เฟิง เกอเองก็คิดมาก และคิดมากพอกับน้องตอนนี้ และเกอขอแสดงความรู้สึกของเกอออกไปตรง ๆ โดยเอาเปรียบอี้เฟิงซักครั้งนะ”

คนฟังไม่เข้าใจ จะเอาเปรียบ ? จะทำอะไร

มีเวลาให้อี้เฟิงคิดอยู่ไม่นาน สุดท้ายหยางหยางก็ได้ทำได้อย่างที่คิดก่อนหน้า อย่างไรแล้วก็ถือว่าเป็นการตอบคำถามของอี้เฟิงที่มาพร้อมบทร่ายยาวเมื่อครู่นี้

หยางหยางเลื่อนมือที่โอบกอดอี้เฟิงไว้เมื่อครู่มา คว้ามือของอี้เฟิงข้างหนึ่ง ประทับจูบหนักหน่วงตามระดับความรู้สึกของตัวเองเขาเอง อี้เฟิงก็ใช่จะเป็นคนรู้น้อยประสบการณ์น้อย แค่ระดับและความรุ่มร้อนจากจูบก็รู้แล้วว่าอารมณ์ของพี่เขานี่...นี่ถ้าเขาสบายดี อี้เฟิงอาจจะต้องรีบหนีออกมาก่อน เพราะกลัวจะโดนทำอะไรมากกว่าจูบ

“หยางเกอ..”

“เราเรียกเกอด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกแล้วนะ”

อี้เฟิงมองรุ่นพี่จนเขินไปใหญ่หน้าแดงลามไปถึงหู รุ่นพี่ก็ใจร้ายเหลือเกินส่งสายตาล้อเขาทั้งที่ตัวเองยังนอนเจ็บอยู่แท้ ๆ

“เกอเข้าใจอี้เฟิงคิด และเราคงกังวลในเรื่องเดียวกัน แต่เกอคงบอกเรื่องของอนาคตไม่ได้ว่าระหว่างจะมีเหตุการณ์หรืออะไรมาแทรกกลางหรือเปล่า แต่โปรดแน่ใจว่า หยางหยางคนนี้มีหัวใจให้หลี่อี้เฟิงคนเดียว ไม่อยากใช้คำว่าตลอดไป แต่ทุกวัน ทุกวันหัวใจของหยางหยางจะเต้นแรงและพองโตเพราะหลี่อี้เฟิงเท่านั้น”

หยางหยางยังคงจับมืออี้เฟิงไว้ในขณะพูด หน้าของอี้เฟิงคงแดงไปทั่วและแสดงอาการออกอากาศแทนคำพูดไปแล้ว

“และจูบเมื่อครู่ อืม.. ยังเป็นที่ปากน่ารักของอี้เฟิงไม่ได้ ไว้เป็นครั้งหน้า จูบเมื่อครู่จะเป็นที่ริมฝีปากของอี้เฟิงแน่นอน”

“ใครจะให้เกอจูบกัน!”

“ก็เรายังเขินค้างกับจูบที่มือแบบนี้ เป็นช่องว่างให้เกอขโมยจูบเราได้เลยนะ”

“ไม่ให้ ไม่ได้ ไม่เอา เขินจะตายชัก “

เสียงทุ้มดังขึ้นด้วยเพราะหัวเราะตลก แมวน้อยกำลังเขินจนทำอะไรไม่ถูก แต่ไม่สลัดมือให้เขาปล่อยมือจากการกอบกุมนี้ไว้ ใบหน้าน่ารักก้มงุดจนแทบมุดหมอนมุดเตียงหนีได้คงทำ มืออีกข้างของอี้เฟิงที่ว่างยกปิดหน้า หยางหยางก็ไม่ละความพยายามก็ใช้มืออีกข้างแกะมือแมวที่เขินอายให้เปิดเผยใบหน้าน่ารักนั่นเสียหน่อย แกล้งหยอกเย้ากันจนมีเสียงพี่พยาบาลคนสวยขอเข้ามาเช็คอาการคนไข้จี้แกล้ง อี้เฟิงจึงรีบผลุงตัวโหยงจากที่เตียงและย้ายที่มาเป็นโซฟาใกล้ ๆ เตียงคนไข้แทน

เขาทั้งคู่ยังมองตากัน พี่พยาบาลคนสวยก็เช็คอาการตามหน้าที่ไป หยางหยางเหลือบมองคนที่นั่งอยู่โซฟาข้างเตียง ก่อนยิ้มขำให้แต่นั่นดูเท่สำหรับอี้เฟิงมาก แมวน้อยเขินเก่งก็เขินอีกครั้งและแถมยิ้มสู้กลับมาด้วย จนคนไข้บนเตียงต้องยกมือบังรอยยิ้ม ก่อนที่พี่พยาบาลจะสงสัยอะไรเสียก่อน

จนคุณพี่พยาบาลออกไป อี้เฟิงก็ไม่กลับไปนั่งที่เดิมข้างเตียงคนไข้แล้ว โดยให้เหตุผลว่า หมาป่าน่ากลัว หมาป่าป่วยยิ่งน่ากลัว ขอนั่งเฝ้าตรงนี้แล้วกัน

หมาป่าบนเตียงรับคำ และตอบกลับมาว่า ได้สิ แต่ขอให้หมาป่ามองเห็นหน้าตาน่ารักของแมวน้อยตรงนั้น อย่าเขินจนมุดโซฟาไปแล้วกัน  เพราะเขาจะขอมองจนกว่าจะหลับไป 



“จะนั่งหน้าทนแบบนี้จนหยางเกอหลับเลย”

“ไม่ต้องขนาดนั้น แต่อย่าปิดหน้าหนีเกอ ขอมองหน้าอี้เฟิงให้ชื่นใจ หายไวขึ้นแน่ๆ “

อี้เฟิงเบะปากหมั่นไส้ก่อนจะเต๊ะท่ามานั่งกอดอกให้คนรุปหล่อมองจนหลับไป

"ตื่นมาไม่เจอ เดี๋ยวจะงอเเง งั้นจะอยู่ให้มอง จนเช้าก็เจอด้วยดีมั้ย คุณหยางหยาง รุ่นพี่เอาแต่ใจที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรง"

*****************************************************************TBC6

ทอค

เรื่องนี้จะไม่ยาวกว่า 10 ตอนแน่ค่ะ ตั้งใจไว้แบบนั้น เพราะยาวกว่านั้น เกรงใจพลังจากหมด 555

อย่างน้อยคนเราก็อยากได้ความมั่นใจ แน่ใจ โดยเฉพาะเรื่องความรักเนอะ

ความรู้สึกมันพูดยาก บอกกันยาก อะไรก็ยากไปหมด ระหว่างทางที่จะรักกัน แต่ถ้าได้รักกันแล้ว และรุ้ตัวกันว่า

รักกัน อะไรมันก็ขวางไม่ได้หรอก จริงมั้ย

หยางเฟิงจงเจริญ แกะแมวจงชาบู

แม่แมว