[SFic] CRAZY - หยางเฟิง

[SFic]  CRAZY 
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
Rating :: PG -15 



ปล หาเพลงฟังกันนะคะคุณ อันนี้อีชั้นให้ทุกคนหาเพลงประกอบเอง เพื่ออรรถรสการอ่านยามดึกสงัด 5555



แกะ(หมาป่า)แมว จงเจริญ





***************************************************************************





"อือ หยางหยาง นี่นาย..."
"อยู่นิ่ง ๆ หน่า เฟิงเฟิง แค่ครู่เดียว ผมขอ"



อยู่ ๆ หยางหยางรุ่นน้องหน้าหล่อ เดินมาเคาะห้องเขา หลี่อี้เฟิงที่เพิ่งวางสายโทรศัพท์จากเจ้าเด็กเอาแต่ใจไปเมื่อไม่กี่นาทีที่เเล้ว บอกลากันเสร็จสรรพไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน  ไม่ทันไรผมอี้เฟิงที่สระไว้ยังไม่ทันเเห้งด้วยซ้ำก็โผล่มาเคาะประตู




พอเปิดประตูมา เจ้าหยางหยางนี่ก็กลายเป็นหมาป่ากระหายเลือด ดูน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ เขารุกหนักกอดอี้เฟิงทันทีที่ได้เห็นหน้า ใบหน้าน่ารักตกใจ โดยไม่ทันตั้งตัว อี้เฟิงก็เพิ่งรู้ตัวว่า กำลังจะโดนเจ้าหมาป่าหยางหยางปล้ำหน้าห้องพักของตัวเองเเล้ว



"เดี๋ยวโว้ย นี่นายไปตายอดตายอยากอะไรที่ไหนมา"



หยางหยางละใบหน้าหล่อเหลาที่มีอารมณ์ท่วมท้นออกจากต้นคอระหงส์สวยของอี้เฟิง เขาผลักร่างนุ่มนิ่มนั้นชิดผนังหลังประตูที่ปิดสนิทไปเมื่อก่อนหน้านี้ และทั้งกอด ทั้งหอม ทั้งจูบ คนเป็นรุ่นพี่ เขาเกิดอารมณ์ครุกกรุ่นและเลือดเริ่มพุ่งพล่านในตัว หยางหยางขอเพียงแค่ได้สัมผัสอี้เฟิงเพียงซักไม่กี่นาที ขอเท่านั้น อย่างน้อยขอให้ผ่อนคลายความอยากจนกลายเป็นความเครียดของเขาได้บ้าง




วันนี้เขายังไม่อยากทำให้แมวน้อยต้องช้ำมือ เป็นรอยทั่วตัวไปทำงาน เพราะนี่ยังไม่ทันเข้าหนึ่งอาทิตย์ที่ได้พักโรงแรมเดียวกันด้วยซ้ำ



"คือ..ผมสารภาพเลยว่า แค่ได้ยินเสียงเฟิงเฟิงก็เตลิดไปไกลแล้ว"
"นี่...นาย"



อี้เฟิงพูดไม่ออก หยางหยางเกิดอารมณ์ทำนองนี้ได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับหยางหยางหรอก แต่นี้แค่เสียงของเขาเพียงแค่ไม่กี่นาทีผ่านสายโทรศัพท์เท่านั้นน่ะหรือ



"เสียงพี่...มัน อืม.. ตอนพี่เหนื่อย ๆ เพลีย ๆ เสียงพี่โครตเซ็กซี่ได้ใจผมมาก"



คนเป็นรุ่นพี่ฟาดเข้าที่ไหล่ เจ้านี่มันร้ายนัก อี้เฟิงพูดอะไรต่อไม่ถูกเเล้วและตอนนี้อี้เฟิงก็กำลังโดนหยางหยางดำเนินกิจกรรมตามใจกับร่างกายของเขา  มือเรียวสวยของหยางหยางที่อี้เฟิงนึกหลงไหล พาดไปตรงนั้น แตะต้องตรงนี้ ตามใจที่อยากทำ อี้เฟิงใช่ว่าจะใจร้าย สีหน้าหยางหยางบ่งบอกว่าไม่ไหวจริง ๆ แต่ก็ไม่อยากเอาเปรียบให้อี้เฟิงเองต้องคลานไปทำงานพรุ่งนี้





เอาเข้าจริง เเรงหมาป่าไม่ใช่ย่อย ๆ นะ





"นะ...ไหวมั้ย หยางหยาง ให้ฉัน..."
"อย่า ๆ อย่าช่วยผม ถ้าช่วยพี่จะหนักเองนะ พี่รู้ดีที่สุด"



อี้เฟิงเขินและคิดไปไกล กิจกรรมที่เคยทำกับหยางหยางยามค่ำคืนนั้น พอตื่นมาวันรุ่งขึ้น ถ้าไม่ปวดเมื่อยจนแทบร้องไห้ให้เขาต้องดูแลเป็นวัน ก็ต้องมีรอยทั่วตัวจนไม่กล้าออกไปไหน แบบนั้นไม่ไหวหรอก ยังต้องทำงานทุกวัน ขอให้เป็นวันหยุดน่าจะดีกว่า ไม่งั้นข่าวใหญ่ออกแน่ ๆ



"แล้ว..นาย..เอ่อ..."
"พี่ยืนนิ่ง ๆ ให้ผมลวนลามพี่นี่เเหละ ถ้าพี่รู้สึกว่ามันมากไปหรือผมเริ่มสติขาดก็ผลักผมออกไปเลย"




คนฟังยังไม่ทันพยักหน้ารับด้วยซ้ำ หยางหยางก็ซ้ำจูบรอยเดิมตามมาเริ่มที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มที่หยางหยางนึกชอบและคิดถึงสัมผัสนี้ ไล่มาที่เเก้มนิ่มเนียน หยางหยางชอบกลิ่นแป้งหอม ๆ ที่คนพี่ใช้เหลือเกิน ลงที่ลำคอตรงส่วนนี้หยางหยางชอบเป็นพิเศษเช่นกัน พอได้กดจูบลงไปก็ทำให้เขานึกเตลิด ความรู้สึกเขาไปถึงไหนต่อไหน ตรงไหล่ ไล่ไปต้นแขนอีกนิดหน่อย ตรงนี้เป็นสัมผัสใหม่ที่หยางหยางไม่ค่อยได้เเวะไปเก็บเกี่ยวความหอมและนุ่มเนียน เขาจึงฝากบางอย่างเอาไว้เล็กน้อย ก่อนถอนจูบออกมาจากที่ตรงนั้น กลับไปมองอี้เฟิงที่ยืนทื่อไปแล้ว ยิ่งได้สบสายตาหยางหยางในตอนนี้ ที่เเทบกลืนกินตัวเขาได้ทั้งตัว แขนที่หยางหยางวาดโอบตรงเอวอี้เฟิงไว้ก็กระชับอ้อมกอดอีกครั้ง และขอตบท้ายด้วยจูบร้อนรุ่มตามอารมณ์ที่มีอีกไม่กี่วินาที หยางหยางพยายามเก็บเกี่ยวความหวานหอมที่คุ้นเคยเอาไปนอนฝันให้ถึงเช้าพรุ่งนี้ และถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง เชื่องช้าเพราะอยากสัมผัสอีกครั้งแต่ไม่ได้เเล้ว แววตาคมกริบไล่หาอยากสบสายตาอี้เฟิงให้ได้ คนน่ารักที่เขินจัดจนแก้มแดงเป็นลูกเบอร์รี่ โดนสายตานั้นจับได้ เขาจะต้องหันไปหาหมาป่าตัวนี้และสบสายตาเขา เพราะโดนจ้องเสียรู้สึกกลัว ริมฝีปากที่เอาแต่ใจของหยางหยางเมื่อครู่ก็คลอเคลีย ยังไม่พ้นจากพื้นที่ริมฝีปากน่ารักของอี้เฟิงเลย



"พอแล้วครับ"
"อ่ะ..อือ"
"ไล่ผมออกจากห้องได้เเล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวมีต่อนะ"


หยางหยางพูดกระเส่าเบาจนเป็นเสียงกระซิบ ใกล้มากจนอี้เฟิงได้ยินทุกพยางค์ชัดเจน ปลายจมูกยังคอยเก็บเล็กเก็บน้อยกับร่างนุ่มนิ่มไปเรื่อย กดจมูกหอมตรงนั้นตรงนี้ให้คุ้มเวลา

"เฟิงเฟิง ออกปากไล่ผมได้เเล้ว จะต่อจริง ๆ นะ ถ้าไม่ทำ"


แกยังกอดฉัน แถมทำฉันแทบหมดแรงคาอกแก ก็ยังจะ.... คนน่ารักคิดในหัวและอี้เฟิงไม่รอให้หยางหยางพูดวนทวนซ้ำอีก เขาตบสติตัวเองให้กลับเข้าที่หลังจากมันบินหายไปไกล อี้เฟิงแกะมือของหยางหยางออกจากร่างของตัวเอง ดันอกให้หยางหยางออกไปให้ห่างสุดมือ


"ไปเลยไป๊"
"ครับ ครับ"



หยางหยางรับคำ แถมหัวเราะกลั้วเสียงพูดด้วย เขารู้สึกตัวเองสับสน และเป็นคนบ้าทุกครั้งที่อยู่กับหลี่อี้เฟิง ทำอะไรไร้เหตุผลตลอด ถึงขั้นทนอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว จะต้องเดินมาหาให้ได้กลิ่นหอม ให้ได้สัมผัสเนียนนุ่มและจูบหวาน ๆ ไม่งั้นคงคลั่งตาย จัดการตัวเองให้เย็นลงไม่ได้และนอนไม่หลับ




"ไปจัดการตัวเองต่อเองนะ ไม่ยุ่งด้วยแล้ว"
"ก็อยากให้เฟิงเฟิงช่วยเหมือนกัน แต่ติดว่ากลัวว่าจะไปทำงานไม่ได้น่ะซี่"



เจ้าของเสียงทุ้มพูดทีเล่นทีจริง อี้เฟิงเขินมากขึ้นเรื่อย จนหาที่ระบายไม่อีกแล้วก็เลยยกมือขยี้ผมตัวเองที่ยังไม่เเห้งดีจนฟูอีกครั้ง ระบายอารมณ์นแทนที่ปกติจะเข้าไปทำร้ายร่างกายหยางหยาง อย่างตีซักทีสองที แต่ตอนนี้ไม่ได้ หยางหยางในตอนนี้ ถ้าหากเขาผลักออกแล้วยังไปเข้าใกล้ ไม่พ้นมือแน่ ๆ คืนนี้เขาต้องเป็นอาหารหมาป่าชัวร์




"ขอบคุณที่ให้ผมทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้นะ ผมคิดว่าพี่จะตบผมแล้วไล่กลับไปซะอีก"
"ก็อยากทำอยู่เหมือนกันแต่เห็นสีหน้านายแล้วมันทรมาณแทน"



หยางหยางเลิกคิ้ว ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายจะมองเห็นเขาเป็นแบบนั้น อารมณ์ที่หอบเอามาหาคนพี่ก็เป็นอารมณ์อยากจนแทบคลั่ง ดูทรมาณมันก็แปลกหรอก ตอนนี้หยางหยางรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขากลั้นอารมณ์ไว้ได้ส่วนหนึ่งแต่มันไม่ใช่การจัดการที่ดีนัก หลังจากนี้หยางหยางต้องไปจัดการด้วยตัวเองต่อที่ห้องพัก




"ฝันดีนะครับ"




หยางหยางไม่รอให้โดนดันอกไล่กลับรอบที่สอง เขาเดินออกจากห้องอี้เฟิงไปเองเปิดประตูและก้าวออกไป โดยทิ้งคำราตรีสวัสดิ์เอาไว้ พร้อมยิ้มเท่ ๆ ให้แมวที่รักก่อนจากกันคืนนี้




"หยางหยาง"
"ครับ ?"




แต่เหมือนคนน่ารักจะมีของขวัญตบท้ายให้หยางหยางได้อารมณ์อีกครั้ง




อี้เฟิงรั้งตัวหยางหยางไว้ด้วยแขนเเละโอบรอบคอหยางหยางเอาไว้ ก่อนฝากรอยจูบประทับที่ริมฝีปากของหยางหยางที่ชอบยิ้มเท่ให้อี้เฟิงบ่อยครั้ง แต่ไม่พยายามรุกล้ำเข้าหา ค้างไว้ครู่หนึ่งจนผลักออกไป



"คืนนี้ฉันเองก็คงจะต้องจัดการ 'ด้วยตัวเอง' เหมือนนายด้วยล่ะมั้ง"




พอจบประโยคก็ยิ้มสวยที่ไม่ได้ใสแบบที่ชอบยิ้มแต่นี่เป็นยิ้มยั่วยวนหัวใจหยางหยางเหลือเกิน เขาเห็นแล้วก็เเทบคลั่งตาย อารมณ์พลุ่นพล่านอีกครั้ง นี่เหมือนโดนแกล้งกัน อีกฝ่ายปิดประตูโครมเข้าห้องไปแล้ว หยางหยางทรุดและคุกเข่านั่งตรงหน้าห้อง ปรับอารมณ์ครู่หนึ่ง






ไม่คิดว่าจะไปปลุกแมวน้อยให้กลายเป็นแมวยั่วสวาทขึ้นมาซะได้ เสียโอกาสไปซะเเล้ว





ใจเย็น ๆ หยางหยาง เอาไว้จะคิดทบต้นทบดอกหลังจากนี้ก็ไม่สาย






"เห้อ หลี่อี้เฟิง คุณจะฆ่าผมรึไง"






หลังจากนั้นหยางหยางก็รีบกลับไปที่ห้องพักส่วนตัวทันที เขาทรมาณจนไม่ไหว ไม่เช่นนั้นเขาจะพังประตูเข้าไปจัดการคนช่างยั่วหลังประตูเสีย









แต่หลังประตู คนน่ารักที่กลายเป็นแมวยั่วสวาทอย่างที่หยางหยางบอก ทรุดนั่งลงกับพื้น พิงประตู สีหน้าก็เริ่มทรมาณพอ ๆ กับไอ้คนที่เขาไล่ไปเมื่อครู่


"ฉันก็บ้า เจ้านั่นก็บ้า บ้าจริง ๆ "





หลังจากนั้น อี้เฟิงก็โอดครวญในใจ อารมณ์ประเภทนี้มันควบคุมได้ยากทั้งที่เขาไม่อยากนึกอยากให้มันเกิด ไม่อยากปลุกมันและกลั้นไว้ แต่ทำได้ที่ไหน ก็คนเหมือนกัน


"หยางหยาง นายคิดว่าฉันเป็นรูปปั้นรึไง มาลูบๆ จับ ๆก็จะไม่รู้สึกอะไรน่ะ ใจร้ายชะมัด"



โอย นี่ถ้าเขาไม่ไล่หยางหยางกลับออกไป อีกห้านาทีจะต้องได้ฟัดกันบนเตียงยันเช้าแน่ ๆ



ถ้าเป็นแบบนั้น เช้ามา ก็เลิกคิดจะไปทำงานได้เลย เก็บเวลาไว้นับรอยคิสมาร์คบนตัวแข่งกันดีกว่า












*-**************************************************จบ





TALK :: คุณขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ขอให้เขาได้กันซักทีเถอะค่ะ