[SFic] ป่วย
Pairing :: หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง
Rating :: ใส ๆ
*************************************************************************
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องปลุกเขา"
จริง ๆ เลยน้า ..... หยางหยางโอดในใจ เขายอมฝ่าบอดี้การ์ด หลบกลุ่นแฟนคลับ และบุกมาถึงห้องของอีกคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน
คนน่ารักของเขาป่วยจนได้
อาจเพราะเซี่ยงไฮ้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ทุกวันเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวฝนตก อี้เฟิงที่มักจะถ่ายละครกลางแจ้ง ไม่แปลกเลย หากร่างกายเขาจะมีปฏิกิริยาอะไรกับอากาศในทุก ๆ วันของเมืองนี้
"อาการไม่ได้หนักหนาอะไร เจ้านี่ก็พักผ่อนน้อยด้วย งั้นเดี๋ยวฉันไปกลับห้องก่อนแล้วกัน ฝากดูด้วย" พี่ผู้จัดการของอี้เฟิงพูดกับหยางหยางอย่างเป็นกันเอง เพราะรู้จักกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ฝั่งผู้จัดการของหยางหยางเองก็เคยร่วมงานกันหลายต่อหลายอย่างกับทีมผู้จัดการฝั่งนี้
"ป่วยจนได้ ทำงานหนักเกินไปแล้วเฟิงเฟิง"
หยางหยางพูดกับร่างที่เข้าสู่นิทราเพราะฤทธิ์ยา น่าจะเพิ่งหลับได้ไม่นาน เพราะความอุ่นตรงมือถือที่หยางหยางเพิ่งหยิบอออกมาจากบริเวณใกล้ ๆ ใบหน้าของเจ้าของ ยังอุ่นอยู่ คงจะนอนเล่น พอผล๊อยหลับก็ทำมือถือไหลตกลงมาตรงเตียง เขานำมันไปวางตรงหัวเตียง คอยปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าน่ารักยามหลับออกไป หยางหยางอยากเห็นใบหน้าหลี่อี้เฟิง ผู้ที่นั่งในหัวใจของเขาก่อนนอน ขอเพียงไม่กี่นาที เขาจะไม่รบกวนไปมากกว่า
"หายป่วยไว ๆ นะครับ"
เมื่อมองจะฉ่ำหัวใจ แม้จะไม่ค่อยสบายใจตรงอีกคนป่วย หยางหยางก้มลงช้า ๆ และนิ่มนวลที่สุดประทับจูบที่แก้มใสเนียนแต่อุ่นร้อนมากกว่าปกติเพราะพิษไข้
เขาอยากให้คนน่ารักหายป่วยไว ๆ พอคน ๆ ป่วยจะเป็นแมวง้องแง่้ง แต่นั่นไม่เท่ากับพอป่วยแล้วไม่ค่อยยิ้มให้เห็นนั่นทำเอาหยางหยางใจจะขาด รอยยิ้มที่สดใสเป็นของคู่กับหลี่อี้เฟิงเสมอ
หยางหยางที่นั่งอยู่ข้างเตียงทอดมองอี้เฟิงในยามหลับไหล เหมือนเขากำลังสิ่งสวยงามบนโลก ไม่ว่าตอนไหนคน ๆ นี้ก็ทำให้หยางหยางหัวใจพองโตได้ทุกครั้ง ที่จริงเขาก็อยากนั่งนอนมองใบหน้าคนคน ๆ นี้ทั้งคืน
ที่จริงทั้งชีวิตก็ยังได้
แต่นั่นเป็นเรื่องในอนาคตและจ้องทั้งคืนก็คงไม่ได้ เขาคงจะโดนเอ็ดแย่ เพราะเมื่อครู่ก่อนมาพี่ผู้จัดการของเขาก็กำชับให้กลับห้องอย่ามาค้างที่ห้องนี้ จะเสียงานและรบกวนคนป่วย หลี่อี้เฟิงต้องการพักผ่อนทั้งร่างกายและหัวใจ เขามาเท่ากับหลี่อี้เฟิงที่อาจจะหายไวร่างกายแต่หัวใจจะทำงานหนักยิ่งไปกว่าเดิม
เขาทำอะไรแบบนั้นไม่ได้เสียหน่อย กลับกันต่างหาก หลี่อี้เฟิงทำเขาป่วยเเทน
"ที่จริงคนป่วยหนักกว่าน่าจะเป็นผมนะ เฟิงเฟิง ถึงขนาดผมต้องมาเห็นหน้าพี่ทุกวัน ไม่งั้นจะนอนหลับไม่สบาย ป่วยสุด ๆ ไปเลย"
พอหันไปดูเวลาอีกทีก็ล่วงเลยเข้าวันใหม่มาแล้ว เขาควรต้องไป พี่ผู้จัดการของอี้เฟิงกลับมาดูอาการคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง
"นายหน้าแดง ๆ นี่ป่วยอีกคนหรือเปล่า"
หยางหยางคลี่ยิ้มมาให้เห็นเบาบาง พี่ผู้จัดการที่แค่ทักแบบนั้นเสร็จ หันไปดุคนป่วยอีกครั้ง และออกจากห้องไปนอนบ้าง เธอทักทายหยางหยางก่อนไป
" นายก็รีบไปนอนเถอะหน่า นั่งมองเขาแบบนั้นฝั่งนั้นกินยาไปแล้วก็หายแต่นายน่ะ เดี๋ยวจะป่วยไปอีกคน"
เธอพูดจบก็ปิดประตูห้องและจากไป
หยางหยางนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาลุกจากข้างเตียงและก่อนไปก็ขอบอกลาคนป่วยที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่
เขายกมือไล้ไปที่ส่วนใบหน้าที่น่ารัก ก่อนยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้และจุมพิตที่ริมฝีปากน่ารักที่ค่อนไปทางเเห้งผากนิดหน่อยอย่างเเผ่วเบา
นึกถึงคำถามที่พี่ผู้จัดการของอี้เฟิงถามเมื่อครู่
"ผมป่วยมานานแล้ว "
ป่วยหัวใจ เป็นโรคคลั่งหลี่อี้เฟิงแบบนี้
แค่นั่งมองคนป่วยที่หน้าตาน่ารักหลับบนเตียง หยางหยางยังเขินได้ขนาดนี้
และปกติที่มองเขายิ้มก็หัวใจเต้นแรงอยู่แล้ว
ไม่นับอากัปกิริยาอื่น ๆ มากมายนับไม่ถ้วนที่ทำให้หัวใจเขาแทบล้มเหลว
นั่นล่ะป่วยหัวใจ
"หายป่วยแล้วมาดูแลคนป่วยแบบผมด้วยนะ เฟิงเฟิง"
******************************************************************
ปล
ลูกเเมวป่วย แม่แมวก็ป่วยตามค่ะ ตัวร้อนหยั่งกะไฟ แต่ยังนอนไม่ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น