[Fic] ที่สุดของดวงใจ : หยางเฟิง - CHAPTER :SPECIAL : KNOW

TITLE :  ที่สุดของดวงใจ

CHAPTER :   SPECIAL :  KNOW

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG - 13

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

...ถึงแม้บางอย่างที่ได้รับรู้และบางอย่างที่ผมรู้เกี่ยวกับตัวเขา  บางอย่างนั้น ทำให้ผมรับไม่ได้ ทำใจอยู่เนิ่นนาน ผมตัดสินใจ

คิดหนักมาก ๆ เลย เกี่ยวกับคน ๆ นั้น ที่ผมตัดสินใจจะใฃ้ชิวิตและเดินไปเคียงข้างกับเขา

คน ๆ นั้น เขาชื่อ หยางหยาง

นิยามของชายคนนี้ ท่านประธานหยางกรุ๊ปผู้ร่ำรวย มาเฟียใหญ่มากอิทธิพล และ พ่อของลูกสาวที่รักลูกมากกว่าสิ่งอื่นใด แต่หลัง  ๆ นี้เขาก็บอกว่ารักผมพอ ๆ กับเสี่ยวอิ๋ง (ผมแพ้เสี่ยวอิ๋งน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงนั่นก็ลูก ผมเข้าใจเขา)

ผมคิดว่า โลกที่ใครหลาย ๆ คนบอกว่าไม่มีเรื่อบังเอิญก็อาจจะไม่ใช่ แต่พระเจ้ากำหนดให้เราทั้งสองคนมาเจอกันหรือเปล่า ? ถ้าแบบนั้นก็ไม่บังเอิญสิ เพราะพระเจ้าขีดชะตาให้เรามาพบกัน แรกเจอเขา ผมตกอยู่ในอันตราย และยิ่งอยู่ใกล้เขาก็ยิ่งได้เจออันตรายที่ร้ายแรงและหนักหนาขึ้นเรื่อย ๆ หนักสุดก็มีปืนมาจ่อขมับผม

แต่ในที่สุด ทุกครั้ง เขาก็จะเป็นฮีโร่ของผมเสมอครับ  เขาเป็น่นมาเฟีย เพราะผมมาพัวพัน ข้องเกี่ยวกับเขา เลยมีเรื่องตามมา แต่ผมตัดสินใจแล้ว! ผมจะอยู่กับคน ๆ นี้

ผม...

ผมเสพย์ติดทุกอย่างเกี่ยวกับคุณหยางหยางคนนั้น เริ่มตั้งแต่ใบหน้าหล่อ ๆ นั่นเลย มองทีก็เหมือนถูกมนต์สะกด  เสียงทุ้มบาดใจผมชวนละลายมาก  ๆ  ความอบอุ่นของเขาที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ ความรักของคุณหยางหยางต่อผมด้วย

ผมอยากอยู่กับไปตราบนานเท่านาน ดูแลเสี่ยวอิ๋งและเขา เสี่ยวอ้าย แมวน่ารักอีกหนึ่งตัว

แต่เพราะความจริงบางอย่าง

เพราะเขาเป็นมาเฟีย ศีลธรรมอันดีที่ผมมี มันขัดแย้งกับชายคนนี้มาก

ผมรู้ว่ามาเฟียเขา ‘ทำอะไร’ กันบ้าง แต่ไม่ละเอียดนักหรอก ก็พอรู้คร่าว ๆ

มันโหดร้ายที่ผมต้องมารับรู้ แต่ทำอะไรได้ล่ะ ก็ติดเขาเสียขนาดนี้

แต่ผมน่ะ! ...ผมก็จะไม่มีวันเข้าไปในสังคมของเขา ผมไม่เข้าใจที่เขาทำ

แต่จะไปฝืนให้ชายที่อยู่ในสังคมในโลกแบบนั้นมาทั้งชีวิต ออกมาจากโลกของเขาเพื่อแค่เพราะผมกับลูกก็คงไม่ได้

ทุกคนมีสิ่งที่ต้องดูแล เราอยู่กับแค่เราสามคนไม่ได้ มีคนรอบข้างที่เราจำเป็นต้องมีอยู่ร่วมกัน เราอยู่ลำพังกันแค่นั้นไมได้

และต่อให้เราหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียว ศัตรูของคุณหยางหยาง ก็จะล่าเราเจอ

ก็สู้อยู่เจอพวกมันก่อนเลย ผมรู้ว่าคุณหยางหยางก็พยายามที่จะดูแลผมและลุกของเขาเป็นอย่างดี ทำให้เราข้องเกี่ยวกับโลกนั้นในน้อยที่สุด นี่เป้นวิธีที่ดีที่สุดที่เขาทำได้เพื่อพวกเรา แฟร์ ๆ กัน ผมก็ต้องทำเพื่อเขา ขนาดเสี่ยวอิ๋งยังทำได้เลย

จริงอยู่ที่คุณหยางหยางของผมยิ่งใหญ่และแข็งแกร่ง แต่ถ้าหากเขาจะล้ม ผมก็จะรับเขาไว้

ทั้งที่ไม่เข้าใจนี่ล่ะ ว่าเขาจะมาอยู่ในโลกแบบนี้ทำไม มันโหดร้ายจริง ๆ

ผมรักคุณหยางหยางมาก ผมจึงอยู่

อยู่เพราะเขา ยืนเคียงข้างเขา

นั่นเพราะว่าเพราะผมเป็นดวงใจของชายคนนี้

“ทำอะไรอยู่ครับ” เสียงทุ้มดังที่ได้บรรยายในจดหมายถึงคุณย่าดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเงียบ อี้เฟิงกำลังตั้งใจ ใช้สมาธิ หยางหยางเดินมามองคนที่เป็นดวงใจของตนก้มหน้าก้มตาตั้งใจเขียน ใบหน้าหวานเงยมาสบตาคนรัก และยิ้มให้

“จดหมายถึงคุณปู่คุณย่าที่ผมบอกว่าจะวานให้คุณฟงไปส่งไง”

“งั้นหรอ”

หยางหยางยิ้มให้ และจ้องมองใบหน้าหวานนานขึ้นจนอีกฝ่ายแปลกใจ อี้เฟิงก็นึกได้ว่าตนแปลกหูแปลกตาชายตรงหน้าไปนิดหน่อย วันนี้เขาใส่แว่นหนาเตอะ สายตาก็เริ่มไม่ค่อยจะดีแล้ว แว่นตาอันเก่าที่เพิ่งเผลอทำหล่นไปตอนอ่านหนังสือครั้งก่อน พอไปซื้อมาใหม่ค่าสายตาก็ทะลุไปไกล หนาเตอะแต่ก็จำต้องใส่

“คุณใส่แว่นแบบนี้ออกไปไหนไมได้นะ “

“เอ้า ?”

“ก็น่ารักแบบนี้ ผมไม่ยอมให้ใครเห็นหรอก”

ขี้หวงไม่เข้าเรื่องจริง ๆ ตาคนนี้   พอว่าอีกคนตามใจ ก็ยิ้มให้หน่าย ๆ อี้เฟิงลงมือเขียนเติมบางส่วนของจดหมายให้จบ

ปล คุณปู่คุณย่า   ถ้าบุรุษไปรณีย์ที่ส่งจดหมายของผม หน้าตาดุ ๆ แต่งสูทดำก็ไม่ต้องกลัวนะครับ พวกเขาใจดีกว่าที่คิด คนของคุณหยางหยางล่ะ

ปล ผมรักปู่ย่านะ

หลี่อี้เฟิงของปู่ย่า

เมื่อลงชื่อเสร็จเรียบร้อย อี้เฟิงเอียงคอไปมาเริ่มรู้สึกรำคาญผมหน้าม้าที่ทิ่มตาอยู่นิดหน่อย ใบหน้าหวานเลยสะบัดมันให้พ้นระยะสายตา แต่มือมีดีมาช่วย หยางหยางคว้ากิ๊บติดผมที่อยู่ใกล้ ๆ มือ อี้เฟิงเห็นแว้บ ๆว่าเป็นของเสี่ยวอิ๋งที่ลืมทิ้งไว้ตอนเข้ามาซนเล่นในห้องของเขา มือแกร่งข้างนั้นติดมันและเสยผมอี้เฟิงให้พาดไปอยู่ด้านบน เปิดหน้าผากไม่ให้เกะกะการมองเห็นอีก

“ฝากจดหมายนี้ด้วยนะครับ”

“ได้ ผมจะบอกอาฟงให้”

หยางหยางยิ้มรับอีกครั้ง จากที่ยืนค้ำอยู่ใกล้ ๆ คุณครูที่นั่งเขียนจดหมายบนโต๊ะ  เขารับจดหมายมาไว้กับตัว ก่อนจะปล่ยอให้คุณครูได้พักผ่อนบ้าง เขาก็ขอตัวไปทำงานต่อ แต่ก่อนไปก็ขอชื่นใจกับจูบหวานๆ กับคุณครูอี้เฟิงเสียหน่อย

“พอ..พอแล้ว”

“ราตรีสวัสดิ์ ดวงใจของผม”

พูดเสียงออดอ้อน แววตากลืนกิน นิสัยที่เป็นแบบฉบับของหยางหยางที่อี้เฟิงเจอประจำ และไม่มีทางชินเสียที เมื่อได้สบตาหยางหยาง อี้เฟิงก็เขินหน้าแดงระเรื่อไปไกล แต่วันนี้ท่านประธานจำต้องปล่อยแมวน้อยไปก่อน ที่จริงเขาอยากฟัดแมวน้อยให้หายอยาก แต่ก่อนหน้านี้ ก็จำได้ว่าอี้เฟิงก็ตัวช้ำ ไม่มีที่ว่างให้เขาแต่งแต้มร่องรอยอะไรได้แล้ว คงต้องพักซักคืน ไว้ไล่กินแมวกันใหม่

“ผมไปนะ”

“อื้อ”

ละจากจูบหวาน ๆที่ริมฝีปากอิ่มก็ขอฉกฉวยตรงแก้มนิ่มและก้าวออกจากห้องอี้เฟิงไป มีเสียงไล่ว่าตามหลังให้เขายิ้มจำได้กับความน่ารักนั้น

พอสิ้นธรณีประตูห้องของอี้เฟิง หยางหยางก็ทำในสิ่งที่คนที่เป็นสุภาพบุรุษไม่ควรจะทำ

“ฮึ”  เขาแกะจดมหายที่อี้เฟิงปิดผนึกไว้อ่านมันทั้ง ๆ ที่ยังไม่เดินเข้าห้องนอนดีด้วยซ้ำ

อ่านจบแล้ว หยางหยางก็คิดย้ำ และแน่ใจว่าเขารักคนถูกแล้ว

หยางหยางไมได้อยากให้อี้เฟิงเข้ามาในโลกของเขา เขาพยายามกันอี้เฟิงออกไป บางครั้งมันก้มีเรื่องราวหลุดไปถึงหูอี้เฟิง แต่เด็กคนนั้นก็ไม่เคยพูดอะไรทำลายความสัมพันธ์ทำร้ายใจ เข้มแข็งไม่มีเปลี่ยน และยืนหยัดในจุดยืนของตนที่สุด

ไม่เปลี่ยนไป แม้อยู่ท่ามกลางความมืด จะอยู่ในที่สว่างคอยดูแลหยางหยางผู้ที่อยู่ในความมืดคนนี้จากจุดนั้น

หลี่อี้เฟิงก็ยังคงเป็นหลี่อี้เฟิง

ใบหน้าหล่อเหลายิ้มออกมาอย่างไม่ปิดปัง รอยยิ้มนี้ช่างเย้ายวนใจหากมีใครได้ทอดมอง หยางหยางหันกลับไปที่ห้องของอี้เฟิง 

เราก็มาพยายามด้วยกันนะ

หยางหยางพูดกับข้อความในจดหมาย ถึงคนเขียนจดหมายนี้  หยางหยางไม่ใช่ปู่ย่าของอี้เฟิงแต่ก็ดันรู้เนื้อหา จดหมายเสียแล้ว เเต่มันทำให้เขารู้ว่าอี้เฟิงคิดอะไรอยู่บ้าง เด็กคนนี้เข้มแข็งและไม่พูดอะไรแต่จะคิดและพูดในสิ่งที่ทำให้คนรอบข้างสบายใจ คอยดูแลความรู้สึกคนอื่นเสมอ 

เห็นแบบนี้ เขายิ่งรักเด็กคนนี้มากขึ้นไปอีก

หลี่อี้เฟิง

"ผมรักคุณเหลือเกิน ดวงใจของผม"

--------------------------------- ที่สุดของดวงใจ : CHAPTER :SPECIAL :  KNOW --------------------