[SF] 101/3 -- (SEHUN x LUHAN)

TITLE :   101/3

PAIRING :SEHUN x LUHAN)
RATE : PG - 13

ps. #ความเขินคนหล่อ



**************************************************************

 เราจะใกล้ขึ้นมากกว่าเดิมหรือเปล่า

นี่เป็นคำพูดที่วนอยู่ในหัวของผม หลังจากที่ได้สบตากับคนตากวาง ที่ชิ่อลู่หานคนนั้น แน่นอน ผมจ้องเขาตาไม่วางไม่เบนสายตาไปไหนเลย และผมคิดว่าผมทำให้เขา...อืม...เขินนิดหน่อย แต่คาดว่าคงระแวงด้วยประการหนึ่ง

ก็เราไม่รู้จัก กันอย่างเป็นทางการ แบบว่า ยังไม่ได้เอ่ยคำพูดทักทายอะไรกันเลย

ผมควรเดินเข้าไปทักทายเขามั้ย

แต่ในจังหวะหนึ่งที่ผมตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะเดินลุกจากที่ที่นั่งเดิมไปทักเขา

อีกฝั่งก็เจอกับใครบางคน...น่าจะเป็นคนในครอบครัว และรับตัวเขาไปก่อนแล้ว คนตากวางหันไปสบตาผมก่อนจะหันหลังเดินจากที่ที่เรานั่งสบตากันไปเรื่อย ๆ เมื่อก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที

แววตาเขามีอะไรอยากจะบอก แต่ผมโอเซฮุนคิดเอาเองอีกว่า เขาไม่กล้าพูด อาจจะเป็นนิสัยขี้อายตามประสากวาง

อืม....

คิดไว ๆ หน่อยโอเซฮุน รีดพลังความหน้าด้านหน้าทนของแกออกมา คนตากวางเดินไปหลายก้าวแล้ว

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว คนตากวางกับใครคนหนึ่งที่กำลังพาเขาออกจากสวนนี้ไป ผมคนนี้กำลังจะพลาดโอกาสงาม ๆ ที่ผมอุตส่าห์ต่อกับเขาติดได้ผ่านทางสายตาแล้ว

สี่ก้าว....

ก้าวที่ห้า

ผมก็ลุกจากที่นั่งเดิม ความหน้าด้านของผมพุ่งพรวดขึ้นมา หลังจากที่เมื่อนับได้ว่า คนตากวางก้าวห่างออกจากผมไปห้าก้าว และเมื่อก้าวที่ห้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกวน ๆ ยียวนหัวใจโอเซฮุนคนนี้เหลือเกิน จะปล่อยให้มีก้าวที่หกไปไม่ได้อีกแล้ว

ยิ้มนั้นยียวน กวนหัวใจได้น่ารักเหลือเกิน คนตากวางน่ารักเกินไป

เอาวะ!

“โอเซฮุน! ผมชื่อโอเซฮุน!”

ตะโกนอะไรบ้า ๆ ออกไปแล้ว ลั่น...ลั่นสวนเลยครับ โอเซฮุน  คนทั้งสวน (ที่แม้มีอยู่สี่คน คือคนตากวาง คนสนิทของคนตากวางที่เดาว่าเป็นน้องหรือพี่ชาย ลุงแก่ ๆ และผม..) ทุกคนที่นับได้หันมาทางต้นเสียงคือผม และผมสูดอากาศทั่วบริเวณที่ผมยืนไปจนแทบหมดเลยล่ะมั้ง ใบหน้าผมที่ติดไปทางดุดันหน่อย พยายามแล้วที่จะยิ้มแต่ก็คงเหมือนพวกไปทวงหนี้อะไรแบบนี้มากกว่า

คนตากวาง อมยิ้มหลังจากที่เขาได้ยินเสียงผม หยุดเดิน และหันมาหาผมแค่เพียงเสี้ยวหน้า ยิ้มแก้มตุ่ยให้ผมหัวใจแกว่งเล่น ๆ ผมเบิกตากับภาพนั้นหนึ่งทีและเก๊กหล่อที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะทำได้ และยิ้มออกไป แม้ว่าจะดูเหมือนกับผมจะไปทวงหนี้เขาอีกหนึ่งครั้ง

เขาไม่พูดอะไรเลย หันกลับไป แล้วเดินต่อไปยังทางที่เขาจะไป

นี่ผมทำอะไรพลาดไปหรือ ....

หรือ.... ไม่ได้พลาด แต่กำไรแบบสุด ๆ

101/3

“โอเซฮุน...รู้จักอยู่เเล้วหน่า 



” 

ผมอมยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้วหลังจากที่ได้ยินคนตัวสูงคนนั้น ตะโกนข้ามฝั่งมาหาผมลั่นสวน ทั้ง ๆ  ที่มีพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของผมยืนอยู่ข้าง ๆ อาเฮียผมถามขึ้นมาทันทีว่าคนตัวสูงที่ชื่อโอเซฮุนพยายามตะโกนคุยกับผมหรือเปล่า

ผมก็บอกว่าใช่นั่นล่ะ แต่ผมไม่รู้จะตอบอะไรคนตัวสูงไปดี

เอาจริง ๆ ...ผมกำลังเขิน นั่นเขารู้รึเปล่าที่ทำมานั่นมันอย่างกับพระเอกในนิยาย

ตะโกนแนะนำชื่อ บวกกับท่าทางหล่อเหลาเต๊ะเป็นพระเอกสุดหล่อ กับใบหน้าจริงจัง แววตามุ่งมั่นที่อยากบอกชื่อให้ผม..(ก็น่าจะให้ผมแหละหน่า ในสวนมีแค่สี่คนก็คือผม พี่ชายผม และลุงแก่ ๆ คนหนึ่งที่ก็คือโอเซฮุนคนนั้น)

ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เอาเข้าจริง พอเขารุกหน้าเดินทางเข้ามาทำความรู้จักผมก่อน ผมก็กลับเดินถอยออกมา ไม่กล้าทำอย่างที่คิดคือ ตะโกนชื่อกลับไปแนะนำตัวเองกับเขาด้วย ผมถึงได้ทำอะไรบ้า ๆ อย่างเดินหันหลังหนีเขามา เพราะว่าเขินสุด ๆ ที่เขาทำอะไรเท่ ๆ แบบนั้นแต่ผมนี่ไม่กล้าทำเสียที

พี่ชายผมที่เดินขนาบข้าง มองแล้วก็พูดอะไรไม่แน่ใจ ผมฟังไม่ถนัด เพราะมัวแต่คิดมากว่าจะทำอย่างกับเหตุการณ์ต่อจากนี้ ผมควรจะหันหลังกลับไปหาคนตัวสูงทั้งที่ประหม่าอย่างนี้หรือ

“เสี่ยวลู่ ..เดี๋ยวพี่ไปรอตรงตู้กดน้ำ แกจะไปทักเขาก่อนก็ได้ ดูเหมือนเขาน่าจะรู้จักแก”

อ้าว.... พี่ชายผมทิ้งไปเสียแล้ว...สุดท้ายผมก็ต้องหยุดเดิน หลังจากทิ้งห่างเขามาระยะหนึ่ง ผมไม่ได้หันหลังไปดูว่าโอเซฮุนคนนั้นกลับไปหรือยังหรือรอผมทักทายตอบกลับไป

ว่าแต่...












จริงด้วย!

“เออว่ะ..ตู้กดน้ำ!”

ผมรีบวิ่งแซงหน้าอาเฮียพี่ผมไปที่ตู้กดน้ำ อาเฮียของผมมองแบบงง ๆ ที่ผมรีบหยอดเหรียญและกดน้ำออกมาสองกระป๋อง ผมไม่รู้ว่าโอเซฮุนชอบดื่มอะไร ผมจึงกดโกโก้เย็นยี่ห้อที่ผมดื่มประจำออกมากระป๋องหนึ่ง

อยากรู้จักผม..ก็เอาอะไรที่ผมชอบกินไปดื่มดู

เผื่อเราจะใกล้มากขึ้น..อย่างน้อยก็เพราะโกโก้กระป๋องนี้ เขาอาจจะได้ชวนผมคุยด้วยเพราะรสชาตินุ่มลิ้น หวานกลมกล่อมของมัน และรู้จักผมมากขึ้น จากโกโก้กระป๋องนี้ที่เป็นของชอบของผม

“เอ้า!”

เสียงอาเฮียของผมอุทาน ผมรีบวิ่งกลับมาอีกรอบ ทีนี้วิ่งเลยผ่านหน้าอาเฮียผมไปเลยด้วยความเร็วแบบนักวิ่งโรงเรียนประถม  เขาไมได้สงสัยอะไร ก็ยืนรอไปตามที่บอก และคุยโทรศัพท์รอ ผมวิ่งเลยไปทางโอเซฮุน แน่นอนผมก็คิดว่าเขารอปฏิกิริยาผมอยู่นี่แหละ และตอนนี้ผมก็วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

อายเป็นบ้า

“โกโกเย็นยี่ห้อฉันชอบดื่ม อร่อยนะ!”

วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ผมหอบอยู่ครู่หนึ่งและส่งโกโก้กระป๋องในมือให้คนตัวสูง เขาทั้งงงทั้งขำ แต่ไม่หลุดหัวเราะให้ผมอายเล่น ๆ ผมเบ้ปากค้อนเขาไปนิดหน่อย คนตัวสูงรับโกโก้กระป๋องนั้นไป และเปิดดื่มตรงนั้นเลย

“อร่อยดี” ครตัวสูงตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มแสดงคำพูดบางประการ แต่เขาไม่พูดแต่ยิ้มแทนน่ะซี....

โอเค...ลาก่อน

ผมขอลาออกจากการเป็นลู่หานที่ยืนอยู่ตรงหน้า โอเซฮุนซักครู่

“อ้าว เดี๋ยว ลู่หาน “

ผมคิดไว้แล้วว่าเขาจะต้องรู้จักชื่อผมอยู่แล้ว ผมได้ยืนชื่อที่ออกจากปากคนตัวสูงร้องเรียกผมมาจากไกล ๆ ก็ที่บอกว่าจะลาออกจากการเป็นลู่หานซักครู่ หลังจากนั้นผมก็วิ่งสี่คูณร้อยออกมาจากตรงหน้าคนตัวสูง.ที่โครตหล่อ..ไอบ้าเอ๊ย นายทำผู้ชายด้วยกันแบบฉันเขินนายได้ยังไงกัน

“วะ... วันนี้..ฉะ..ฉันรีบ...บ๊ายบ่ายนะ!”

ลาก่อน โอเซฮุน โควตาของลู่หานต่อหน้านายวันนี้หมดแล้ว

ขอให้อร่อยกับโกโกกระป๋องนั้นนะ และหวังว่าพรุ่งนี้ ฉันจะไม่แพ้สายตาที่นายมองฉันแบบที่นายมองมาเมื่อครู่นี้จนต้องถอยทัพวิ่งกลับบ้านก่อนแบบนี้

ความหวานโกโก้กระป๋องนั้นยังต้องอายเลย..เพราะสายตานาย
















END 101/3 ************************************************