[SF] 101/5 - (END OF 101 STORY) -- (SEHUN x LUHAN)

โกโก้กระป๋องที่ผมดื่มอยู่ตอนนี้โครตจืด.... ผมไม่สามารถรับรู้รสชาติของมันได้แม้จะเพียงนิดเดียว แม้จะดื่มจนแทบเกลี้ยงกระป๋อง

ก็ดวงตากวาง ๆ หวาน ๆ ตรงนั้นน่ะสิ.... โกโก้กระป่องที่อยู่ในมือผม ก็เป็นยี่ห้อที่คนตากวางชอบดื่ม ตากวางสดใส ดูหวานน่ารัก  ทำเอาโกโก้กระป๋องหมดรสชาติ 

ไม่เป็นไร ผมมองตากวางหวานๆ ตรงนั้นเอาก็ได้

ในที่สุด ผมกับเขาก็ได้ใกล้กันอย่างที่หวังไว้

หมายถึงความใกล้ชิดในระดับของหัวใจน่ะนะ เพราะตอนนี้เรานั่งห่างกันเป็นโยชน์เลยล่ะ

เพราะผมยอมพ่ายแพ้ต่อความสดใสของลู่หาน จึงยอมมานั่งไกล ๆ แต่ได้มองเขาตลอดเวลาดีกว่าที่ผมนั่งใกล้ ๆ แต่สายตาของเราสองคนไม่ถึงกัน เพราะมัวแต่เขินกันอยู่

คนตากวางก็เขินเซฮุนคนนี้เหมือนกันล่ะหน่า  พอผมยื่นข้อเสนอไปว่า เราไปนั่งกินโกโก้ด้วยกันมั้ย เขารับทันที หลังจากที่ผมได้เลี้ยงโกโก้เขาในวันนั้น เราก็มานั่งมองจ้องตา เหมือนจะไปแข่งโอลิมปิคด้วยกันทั้งคู่กันในสวนเดิมที่เรา ‘บังเอิญ’ พบกัน

ผมได้สบตาเขาในระยะไม่ใกล้ไม่ไกล ใช้เสียงดังกันหน่อยก็คุยกันได้ยิน  ไม่กี่สิบก้าวก็เดินถึงกัน แต่เราไม่เดิน เราใช้ความรู้สึกเดินก้าวไปให้ใกล้กันแทน

ผมชอบดวงตากวาง ๆ ของเขาจัง

ผมมองเขาได้ซักพักลู่หานก็ซดโกโก้บังหน้าบังตาจนมองกันไม่เห็น  ก็พอรู้ครับ ว่าเขารู้สึกอย่างไรก็มีไอบ้า (ที่หน้าหล่อล่ะหน่า) นั่งมองอยู่ตลอดแบบนี้ แต่ผมหักห้ามใจไม่มองเขามาได้จริง ๆ

เพราะตอนนี้ผมมีเขาอยู่ในสายตา และอยู่ในใจ ตั้งแต่เราบังเอิญมาเจอกันแล้ว(บังเอิญของโอเซฮุนคือการวิ่งหน้าตั้ง เพื่อมาเก๊กเท่อยู่ในวนเพื่อให้เขาเดินผ่าน)

ตอนนี้ผมสามารถมองเขา แบบไม่ต้องแอบมองกัน เราได้คุยกัน และเราใกล้กันได้แล้วจริง ๆ

“โอเซฮุน นายจะจ้องฉันไปอีกนานแค่ไหนน่ะ!”

อีกฝ่ายตะโกนถามมา อา..จริง ๆ  เพราะเรามาเจอกันตรงนี้ที่เดิม ผมโยนโกโก้กระป๋องให้เขา ผมเลี้ยงเขาทุกวัน เสร็จจากนั้นก็มานั่งมองเขาแบบเดิม อีกฝ่ายใจดี ให้ผมนั่งมองจนโกโก้จืด ผมคิดว่าสายตาของผมคงเหมือนไอโรคจิตประเภทหนึ่ง

“มันหยุดไม่ได้อ่ะ!”

ผมตะโกนไม่เบาไม่ดังส่งไปหาลู่หาน อีกฝ่าย แทบจะเขวี้ยงกระป๋องโก้โก้เปล่ามาปาหัวผม แต่ก็ยั้งมือทัน ผมนี่ใจหายเลยทีเดียวก่อนเขาจะเผยยิ้มว่าแกล้งเล่น และทำหน้าตาหน่ายผมเล็กน้อย แต่ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้า

อย่างน้อยเขาก็ไม่เดินหนีผม ยังปล่อยให้ผมมองเขาต่อไป ยังยิ้มให้ผม และยังแกล้งผมเล่นแบบนี้

โอเซฮุนคนนี้ต้องขอบคุณความใจดีของคนตากวางนามว่าลู่หาน  และขอบคุณสำหรับรอยยิ้มและตาสวย ๆ ด้วย

ผมมองเขาให้เต็มสายตาอีกครั้ง แต่ตอนนี้ลู่หานมองผมอยู่ก่อน  เขาไม่เอ่ยปากพูดเสียงดัง แต่อ้าปากพะงาบๆ ว่า ไอบ้า ส่งมาให้ผม

ผมกลั้วหัวเราะ ก่อนจะกลายเป็นหัวเราะเสียงดัง และอีกฝ้ายก็หัวเราะตามผมไปด้วย

เวลานี้ก็เย็นย่ำแล้ว ทำไมไม่กลับบ้านกันล่ะ ?  

ทำไมเราสองคนถึงมานั่งมองตากันจนโกโก้จืดแบบนี้

โอย โอเซฮุนมีความสุขจังครับ

“คนตากวาง”

“หา ? “

“ผมว่า ผมชอบคุณมากเกินไปแล้วล่ะ”

101/5

“ผมว่า ผมชอบคุณมากเกินไปแล้วล่ะ”

โอ้โห....โอเซฮุน...... นายไม่ติดไมค์ประกาศให้ได้ยินทั้งหมู่บ้านไปด้วยเลยล่ะ

เรื่องนั้นลู่หานคนนี้รู้ดีอยู่แล้ว มองฉันเสียโกโก้แพ้แบบนี้ เป็นใครก็รู้กันหมด แต่ไม่คิดว่าคนตัวสูงบ้าบอจะตะโกนลั่นสวน ดีนะ เย็นย่ำขนาดนี้ ไม่ค่อยมีใครมาเดินเที่ยวที่นี่กันแล้ว

คนตัวสูงมองผมอย่างไม่ลดละด้วยสายตาที่..อืม..... เขาทำให้ผมเขิน

โอเซฮุนไม่ยอมแพ้ผมเลยเรื่องแข่งกันจ้องตาเนี่ย

เขาเรียกผมคนตากวาง ผมเคยถามก่อนหน้านี้ หลังจากที่เขาเลี้ยงโกโก้กระป๋องผมกระป๋องแรก เราก็มานั่งที่นี่กันตลอด เขาตอบผมว่า ‘ก็ตาคุณสวย น่ารักเหมือนลูกวาง’ อา... หลาย ๆ คนบอกผมแบบนั้น แต่ผมมันเป็นคำจากปากคนตัวสูง ผมกลับเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ว่าแล้วก็อยากดื่มโกโก้อีกกระป๋องจัง อย่างน้อยก็เอามาดื่มแก้เขิน เวลาที่พลันไปสบตาทันเห็นอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแค่ไม่กี่สิบก้าวก็ถึงกันฝั่งตรงข้ามจ้องมองอยู่

สายตาเขาทำเอาโกโก้ผมยอมแพ้ จืดสนิท  แย่จริง ๆ ตาคนนี้ เลี้ยงกันแล้วก็ให้ดื่มอย่างอร่อยหน่อยไม่ได้หรือไงกัน

พอผมเขินก็จะหันไปหันมา หาที่วางสายตา ทำอย่างไรก็ได้ อย่าเพิ่งหันไปเจอสายตาโอเซฮุนตรงนั้น และเมื่อเคลียร์อารมณ์ของตัวเองได้ ผมกลับไปมองเขา ก้ยังเหมือนเดิม วนลูปไปแบบนี้

หมอนี่บ้าจริงเชียว

ผมนึกอยากเอากระป่องโกโก้เปล่าในมือขว้างหัวเขาจริง ๆ

พอทำแบบนั้นอีกรอบ อีกฝ่ายยกมือป้องกันไว้ก่อน เหมือนผมจะทำร้ายเขาจริง ๆ งั้นแหละ  แต่ผมแค่แกล้งเล่น แต่ถ้าครั้งต่อไป เขาจะส่งสายตาล้อเลียนและทำให้ผมเชินหนักกว่านี้ ผมอาจจะพิจารณาเอากระป่องนี่ไปโป๊กบนหัวเขาจริง ๆ

อา...เย็นย่ำแล้วนะ เรามานั่งทำอะไรก็ตรงนี้ ทั้ง ๆ ที่เราควรจะไปนั่งเล่นนอนเล่นอยู่บ้าน

แต่กลับมานั่งเล่นจ้องตากับหนุ่มหล่ออีกคนที่อยู่ต่างโรงเรียนกัน 

พอมองสบตาเขาจริงจัง และบวกกับประโยคก่อนหน้าที่โอเซฮุนตะโกนลั่นสวน

หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาเชียวล่ะ ลู่หาน อย่าตายนะ!

คิดไปเอง ผมก็เก้อเขินไปเอง จนเผลอหลุดยิ้มออกมา แน่นอน ทุกการกระทำของผม อยู่ในสายตาอีกฝ่ายที่ทอดมองผมตลอดเวลาอยู่แล้ว ทำอย่างกับตัวเองเป้นหมาป่าล่ากวางอย่างนั้นแหน่ะ จ้องกันไม่วางแบบนี้

ลู่หาน อย่าตายนะ! ผมเตือนตัวเองอีกรอบ เพราะก่อนหน้านี้ที่ผมหลุดยนิ้มออกมา เขาก็ยิ้มตามผมไปด้วย ผมบอกคุณแล้วหรือยังว่า โอเซฮุนน่ะยิ้มสวยมาก พอกับหน้าตาหล่อมาก ๆ ของเขาน่ะล่ะ

“โอเซฮุน เราจะไม่กลับบ้านกันหรอ!”

ผมตัดบทดีกว่า วันนี้ขอโควตาแค่นี้ ผมไม่กล้าจริงๆ ที่จะไปนั่งใกล้ ๆ เขา เพราะเขาจะทำให้ผมตื่นเต้นจนตัวแข็งทื่อเป็นกวางดดนสตัฟไปเสียก่อนที่เราจะได้ใกล้กัน

“ถ้าคุณตอบตกลงว่า ผมสามารถไปส่งคุณที่บ้านนะล่ะก็นะ”

อ้าว...หมอนี่มัดมือชกผม

ปกติ ผมจะรอให้ลูกพี่ลุกน้อง หรืออาเฮียมาด้วยกันและกลับพร้อมกัน แต่วันนี้...เอายังไงดี วันนี้เป้นเวรอาเฮียล่ะ

แต่หากให้เซฮุนไปส่งผม เราก็จะได้มีเวลาใกล้กัน เพิ่มขึ้น แต่วันนี้ ผมเขินจนหมดแรงแล้ว

แต่หัวใจผมยังเรียกร้องให้อยู่ใกล้ ๆ มองเห็นเขา อีกซักนิด

เอาอย่างไรดี  

ลู่หาน อย่าตายนะ! ผมบอกตัวเองเป็นรอบที่สาม และตะโกนบอกเขาไป

“เลี้ยงโกโก้เพิ่มอีกกระป๋องจะให้เดินไปส่ง”

“เอาไปทั้งตู้เลย!”

เซฮุนตะโกนบอกผมแบบนั้นทำให้ผมหลุดขำ เป็นแบบนั้นจริง ๆ  ผมคงมีโกโก้เพิ่มพลังมากพอที่จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตเลยมั้งเนี่ย

วันนี้โกโก้จิดสนิท...ไม่ใช่เหตุเพราะจากผู้ผลิต แต่เป็นเราสองคนที่ทำให้มันจืดลงไปเองต่างหาก

“กลับบ้านกัน”

“อือ”

โ อเซฮุนเดินมาจากอีกฝั่งหนึ่ง เขาเดินเว้นระยะให้ผมได้หายใจหายคอ เขาเดินตามหลังไม่ห่างกันกับผม และผมเดินนำหน้า เดินช้า ๆ (จากที่เป้นคนเดินเร็วมากจนแทบเรียกว่าวิ่ง)  จังหวะการก้าวของเราสอดทับกัน  ผมหวังว่า ทางกลับบ้านของเราจะยาวกว่าปกติ ผมพาเขาอ้อมไปอีกทางดีมั้ยนะ ก่อนหน้านี้ก็ส่งข้อความบอกอาเฮียแล้วว่าไม่ต้องมารับ และบอกเจ้าหูกางเพื่อนผมว่า ไม่ต้องมาสวนเป็นเพื่อนแล้ว แต่มันก็ยังส่งข้อความมาล้อผม ว่า

‘บอกแล้ว 101 % เขาชอบเอ็ง’

เออ แกถูกไอ้หูกาง หลังจากนั้น ผมก็ตัดการติดต่อกับมันซะ หันมาสนใจคนเลี้ยงโกโก้กระป่องฉายาคนตัวสูง(ที่ผมตั้งให้เขาเอง) และเขาเรียกผม คนตากวาง นั่นเขาก็ตั้งให้ผมเองอีก

เราสองคนเดินกลับบ้านกันด้วยความเร็วธรรมดา ไม่ช้าและไม่เร่งรีบ แต่เราสองคน ผมและเซฮุนก็ไมได้พูดอะไรกันในช่วงที่เดินกลับ

ให้ความรู้สึกและบรรยากาศที่ลอยอบอวลรอบตัวเราสองคนเป็นสื่อแทนคำพูด

ตอนนี้เราเขินกันมาก ๆ เลยล่ะนะ  ยืนยัน 101 %    

หันไปหาเซฮุน เขาเสหน้าไปทางอื่นแล้ว แต่แสงของดวงอาทิตย์ทำให้มองดูว่าแก้มเขาขึ้นสี และผมเองก็คงเหมือนกัน และอาจจะชัดกว่าก็เป็นได้

  

“เซฮุน”

“ว่าไงลู่หาน”

ผมเรียกเขาไปอย่างนั้นเอง แม้มีอะไรอยากถามมากมาย แต่เรียกและเขาหันมาสบตาผม คำถามทุกอย่างหายวับไป เหลือเพียงรอยยิ้มที่ผมส่งให้เขา เขายิ้มตอบกลับมา

หลังจากนี้เราก็จะยิ้มให้กันแบบนี้ เพราะเรารู้กันแล้วนี่ว่า ต่างคนก็ต่างทำให้โกโก้ในมือของอีกฝ่ายจืดสนิท เพราะแพ้ความหวานของกันและกัน

อันนี้ก็ยืนยัน 101 %  คอนเฟิรืมจากคนตากวาง ที่มีรอยยิ้มเพราะคนข้าง ๆ ฉายาว่าคนตัวสูงนั่นเอง 

END OF 101 STORY ................................................................................................