[SF] vanilla cake :: half piece ----- หยางเฟิง

“นะครับพี่ นะ ๆ ๆ  ผมเป็นรุ่นน้องที่โคตรน่ารักที่สุดในโลกเลยนะเฟิงเกอ แค่เรื่องเดียว แลกกับเค้กวานิลลาที่พี่ชอบกินร้านโปรดของพี่ ผมจะเหมาให้พี่ทุกวัน ให้กินจนพี่อ้วนไปเลย”

อี้เฟิงก็คงจะอ้วนดังคำที่รุ่นน้องคนนัน้ว่า เขาคิดอยู่ว่าไม่น่าจะไปตบปากรับคำอะไรง่าย ๆ แบบนั้นเลย

เรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรไปช่วย แต่เพราะอี้เฟิงรักเค้กวานิลามากแท้ ๆ  ของกินบังหน้า หน้ามืดตามัวตอบตกลงเจ้ารุ่นน้องจอมตื้อไม่หยุดไม่หย่อนแบบหยางหยางไปเสียได้ ที่ช่วยก็เพราะเห็นว่าเป็นน้องที่สนิทด้วยหรอกนะ ไม่งั้นไม่ช่วยหรอก (ก็ไม่ใช่เพราะเค้กวานิลาอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่)

หลังจากนั้นมาชีวิตอี้เฟิงก็วุ่นวาย...มากขึ้น..จะเรียกว่านิดหน่อยก็คงยาก

หยางหยางย้ำว่าอย่างไรก็ต้องเป็นอี้เฟิงเท่านั้นที่ช่วยได้ เพราะอี้เฟิงกับหยางหยางเป็นรุ่นน้องรุ่นพี่ที่สนิทในคณะเดียวกันที่สนิทกันเป็นพิเศษ  นอกจากจะเคยอยู่โรงเรียนเดียวกันมาก่อนแล้ว ยังเป็นพวกนักกิจกรรมของคณะเลยทำให้ได้มีช่วงเวลาอยู่กันบ่อย ๆ เลยสนิทกัน จนบางครั้งใคร ๆ ก็คิดว่าพวกเขาสองคนต้องมีซัมติงอะไรกันแน่

จะไปมีอะไร บ้าบอที่สุด เขากับหยางหยางเป็นพี่น้องที่รักใคร่ พี่น้องร่วมคณะที่ดี ตบเกรียนกันก็ว่าได้ เห็นน้องมันเป็นเด็กเรียนดี ตั้งใจทำงานคณะ แม้จะน่ารำคาญตรงที่มีสาว ๆ หนุ่ม ๆ มารุมจีบรุมตอมไม่ขาดก็เถอะ (ขนาดว่ามีเขาเป็นข่าวลือ แต่ก็ยังมีมารุมอยู่ไม่ขาด จนบางคนกล้ามาขนาดถามเขาว่า เมื่อไหร่จะเลิกกับหยางหยาง ทั้งที่เรายังไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นกันซักแปะ) แต่เราก็ไม่เคยไปยุ่งอะไรกับข่าวลือบ้าบอแบบนั้น ก็เพราะมันไร้สาระ

ก็จนวันหนึ่ง หยางหยางมีเรื่องหนักใจมาให้อี้เฟิงช่วย

“แกล้งเป็นแฟนผม เรื่องนี้ล่ะเกอ”

อี้เฟิงได้ยินในตอนแรกแทบช็อค ทำไมมันถึงหน้าด้านมาขอแบบนี้ เราสนิทกันจนเห็นไส้เห็นพุง จะให้ไปแกล้งหวานแกล้งเป็นแฟนกระหนุงกระหนิงกันงั้นหรือ

“ไม่เอา จะอ้วก แค่คิดว่าฉันจะต้องไปเป็นแฟนแก ยิ้มให้แกหวานหยดแบบนั้น ก็ขนลุก”

“โหย พี่ก็ทำอย่างที่เราเป็นอยู่ทุกวัน ที่เราเจอกัน แค่นั้นเราก็เป็นข่าวลือแล้วนี่พี่”

ก็จริงของมัน เพราะหยางหยางเป็นถึงเดือนสุดหล่อในประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยด้วย พอเริ่มทำตัวเกาะติดใคร หรือสนิทกับใครก็จะมีข่าวลือไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว หนักสุดก็คืออี้เฟิงเองนั่นล่ะ เพราะหลายต่อหลายครั้งที่อี้เฟิงกับหยางหยางต้องมีงานที่ต้องร่วมทำด้วยกันบ่อย ทั้งในห้องเรียน ทั้งงานคณะ สารพัด

“จริง ๆ ก็มีหลายคนที่คิดว่าฉันกับแกไม่ใช่แฟนกันอยู่แล้วนะ แบบนั้นใครเขาจะไปเชื่อกัน”

“ก็ทำให้ข่าวลือที่เริ่มซา กลับมาใหม่สิพี่”

“แบบว่า อยากรู้ทำไมแกต้องมาทำอะไรขนาดนี้ ทำไมต้องให้ฉันไปวุ่นวายด้วยเนี่ย”

“ก็ผมโดนคน ๆ หนึ่งตามจีบอยู่น่ะสิครับพี่ แบบว่าเขาเอาจริงเอาจังมากกกก”

อี้เฟิงเอียงคอสงสัยมองรุ่นน้องที่นั่งอ้อนวอนเขาต่อหน้า วันนี้มันมีเค้กวานิลาเจ้าโปรดของอี้เฟิงมาเซ่นไหว้ก่อนเริ่มงานด้วย

“ไว้จะคิดดู”

“โหยพี่ช่วยผมเหอะ”

“อะไรจะคอขาดบาดตายขนาดนั้น”

“จริง ๆนะพี่ พี่ลองดูว่าพรุ่งนี้เขาจะพยายามขนาดไหน ผมจะบอกเลยว่าความพยายามของเขาไม่ธรรมดามาก คือยังไงดีวะ เขาไม่ใช่สเปคผมแต่ตื้อขนาดนั้นก็ทานไม่ไหว ผมพูดแรง ๆ ก็แล้วนะ ก็ใจแข็งเหลือเกิน บอกว่าจะพยายามไปเรื่อย ๆ จนกว่าผมจะชอบเขา”

อี้เฟิงฟังคำอธิบายของหยางหยางไปเรื่อย  ๆ รุ่นน้องใช้สรรพนามแทนเป็นแบบผู้ชายกับบุคคลที่สาม อี้เฟิงไม่แปลกใจหรอกที่เป็นผู้ชายเพราะหยางหยาง รุ่นน้องของเขาคนนี้หล่อในระดับที่ไม่ว่าจะใครหน้าไหนถ้าเกิดหลงมันแล้วจะโงหัวไม่ขึ้นเชียวล่ะ อี้เฟิงที่สนิทกับรุ่นน้องคนนี้ก็เห็นมาหลายคน

แต่ถ้าถามเขา เขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนพวกนั้น ใครจะไปรู้ล่ะมุมบ้าบอของไอ้หมอนี่ทำเอาอี้เฟิงหน่าย หลงมันไม่ลงหรอก (เคยเห็นตอนไปทำงานคณะด้วยกัน เมาจนเป็นบ้าเต้นไปทั่วบ้าน แถมยังอ้วกรดไปทุกที่ จนเขาอยากจะถีบไอ้รุ่นน้องไม่รักดีไปไกล ๆ บ้านเขา ไม่น่าชวนมันมาทำงานด้วย)

แต่สุดท้ายอี้เฟิงก็หลวมตัวช่วยยรุ่นน้องอยู่ดี ไม่ใช่เพราะเห็นแก่กินหรอกนะ แต่เค้กวานิลานั่นอร่อยสุด ๆอย่าบอกใครเชียว

VANILLA CAKE

“จริงด้วยว่ะหยางหยาง ตามหยั่งกับแกไปเป็นหนี้บ้านแม่มัน”

อี้เฟิงพูดตามภาพความจริงที่ได้เห็น นิ้วเรียวยาวของหยางหยางชี้ไปยังเป้าหมาย ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้ หยางหยางเลย เห็นว่าเป็นเดือนของคณะใกล้ ๆ นี่เอง หลงใหลหยางหยางหัวปักหัวปำ ตามจีบรุ่นน้องเขามาเป็นอาทิตย์แล้ว  ตอนแรกหยางหยางก็เหมือนจะทนได้ แต่หลายวันเข้า  ชายหนุ่มคนนี้หนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ  ตื้อหนักจนหยางหยางเริ่มกังวล อี้เฟิงในช่วงนี้ที่จำต้องตั้งใจเรียนพักกิจกรรมไว้ จึงไม่ค่อยเจอหยางหยางบ่อยนักก็เพิ่งได้รู้เรื่องกับเขาก็วันนี้

“นั่นล่ะพี่ ผมบอกพี่แล้ว พี่ต้องช่วยผมนะ”

“ยังไงล่ะเนี่ย”

“ให้ผมจัดการเองแล้วกัน แค่พี่ให้ความร่วมมือก็พอ”

ชายหนุ่มคนนั้นเข้ามานั่งตรงข้าง ๆม้านั่งที่ติดกับพวกเขา หยางหยางเสริมว่าพอใกล้เวลาเที่ยง ๆ หมอนี่ก็จะมาหาเขขา ตื้ออยู่ทุกวี่วัน ตอนนี้นายคนนั้นนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด จ้องเขม็งมายังอี้เฟิงแบบกินเลือดกินเนื้อ รู้แน่ว่าเขานี่ล่ะคู่แข่งเรื่องหัวใจตัวฉกาจ อี้เฟิงอยากจะตอบว่าเปล่า โดนบังคับโว้ย แต่รู้สึกสงสารรุ่นน้อง เลยปล่อยให้รุ่นน้องจัดการตามที่ว่าไป

“เห้ยเดี๋ยว!”

แต่ไม่รู้จัดการท่าไหน หยางหยางถึงได้รั้งคอเขาไป ใบหน้าเราใกล้กันจนเลี่ยงไม่สบกันไม่ได้ ลมหายใจรดกันรู้สึกหน้าร้อนหน่อย ๆ อี้เฟิงตกใจไม่น้อยแต่ก็อยู่ในบทบาทต่อ

“วันนี้เราไปกินวานิลาเค้กเจ้าเดิมกันนะครับ เฟิงเฟิง”

ห๊ะ ? เฟิงเฟิง หยางหยางมันไปสรรหาสรรพนามเรียกเขาแบบนั้นมาจากไหน  ใบหน้าหวานแปลกใจและแสดงออกมาเลย แบบกลบไม่มิด พออี้เฟิงเลิกตกใจก็พลันไปสบตารุ่นน้องแบบเต็มตา

อะไรจะอินบทขนาดนั้น  

สายตาหยางหยางแบบนี้อี้เฟิงไม่เคยเจอมาก่อน แน่ล่ะ มันทำให้อี้เฟิงรู้สึกหน้าร้อนบ้างเหมือนกัน เขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ตาหวานเชื่อมเร่าร้อนขนาดนี้ใครที่ไหนก็เขินใช่มั้ยล่ะ  ....มั้งนะ เอ้อ..แถมยังใกล้กันขนาดนี้ จมูกจะแตะกันได้อยู่แล้วน่ะ

“เออ “

อี้เฟิงก็ตอบตกลงเรื่องเค้กวานิลาไปตามน้ำ เขาอยากละสายตาจะหยางหยางแต่ก็เหมือนจะถูกสะกดไว้ หยางหยางก็จ้องเขาไม่วางตาเหมือนกัน

ไม่รู้อีกฝั่ง ชายหนุ่มที่ตามจีบหยางหยางคนนั้นจะประสาทเสียตายไปหรือยัง แต่อี้เฟิงประสาทเสียไปก่อนชายหนุ่มคนนั้นไปก่อนแล้ว

อี้เฟิงรู้สึกหน้าร้อน คิดว่าคงโชว์อายไปแล้วเพราะตอนนี้หน้าของเขาคงแดงมากแน่ ๆ เพราะต้องมาแสดงอะไรก็ไม่รู้ต่อหน้าคนอื่น

 แต่ ...เอ่..ไม่ใช่ว่าเขาหน้าแดงอยู่คนเดียวหรือ ?  ทำไมหยางหยางเองก็เป็นเหมือนกัน ?

vanilla cake ,half piece -----