[FIC] CLOSE TO YOU (SEHUN x LUHAN) :: 1

TITLE :   CLOSE TO YOU 

AUTHOR : แม่แมว

CHAPTER : 1

PAIRING :SEHUN x LUHAN
RATE : PG - 13

*********************************************************************

“ ไม่เอาหน่า แม่ ผมดูแลตัวเองได้หน่า”

“แต่แกเห็นสภาพบ้านมั้ยลู่หาน ที่จริงแม่กับพ่ออยากจะเอาแกพกไปทำงานด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าแกยังเรียนอยู่”

ลู่หานเอ่ยค้านผู้เป็นแม่ แต่ไร้ผล เพราะความวุ่นวายที่เขาสร้างมันช่างก่อความลำบากในกับครอบครัวของเขามากจริง ๆ แม่ของเขาทำงานที่ต้องอยู่ประจำที่ งานก็ยุ่งแทบไม่มีเวลาทำอะไร ส่วนคุณพ่อน่ะหรือ ท่านไปทำงานต่างประเทศ ที่บ้านจึงมีแค่ลู่หานกับคุณแม่ที่ขยันขันแข็งทำงานและดูแลลูกชายที่เธอมักจะบ่นเสมอว่า เป็นลูกชายที่ป่วนจนได้เรื่อง และนี่ก็เป็นอีกครั้ง

“ห๊ะ ? จริงหรอคะคุณนาย... เอ่อ..หนูลู่หานนี่ยังซนไม่เปลี่ยนนะคะ”

“ก็อย่างนั้นล่ะคุณนายโอ ฝากมันไว้ซักพักแล้วกัน โชคดีนะที่บ้านไมได้ไหม้จนต้องทิ้ง แค่เสียหายเป็นบางส่วน ให้ตายสิ ได้เด็กบ้านี่ ไม่รู้จักระวังอะไรเลย แกบอกแม่มาดี ๆ นะว่าแกโกรธอะไรแม่รึเปล่าได้เด็กบ้าเสี่ยวลู่ แกถึงจะเผาบ้านเผาช่องแบบนี้"

คุณนายโอคิดว่าได้ยินไม่ผิด ลู่หาน ที่เป็นลูกชายของเพื่อสนิทที่มาอยู่ใกล้ ๆ บ้านของเธอห่างกันไม่อีกรั้วกั้น เพิ่งทำไฟไหม้บ้านไป แต่ลูกชายจอมซนของเธอก็ไม่ยอมบอก จนต้องถูกคุณแม่ไล่ตีเหมือนไล่จับไปรอบตัวเธออยู่ตอนนี้ เธอชินกับแม่ลูกคู่นี้ เห็นจนชินตา แถมคุณนายบ้านนี้ต้องลำบากดูแลลูกคนเดียว คุณพ่อเขาก็ไปทำงานต่างประเทศแบบนี้ เธอคงลำบากไม่น้อย และถือว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน

“ยินดีเสมอค่ะ ครั้งก่อนที่บ้านเราโดนขโมยของ  ตำรวจกันพื้นที่ไว้หาหลักฐาน คุณนายยังให้เราไปอยู่ด้วยเป็นอาทิตย์ แค่นี้สบายมาก แต่ถ้าโกรธอะไรป้า บอกป้านะลู่หาน หรือ โกรธอะไรเซฮุน ก็อย่าจุดไฟเผาบ้านป้านะลูก”

“โถ่ คุณป้า ผมไมได้ตั้งใจทำซะหน่อย”

หลังจากฝากฝังลูกชายตัวป่วนของเธอแล้ว คุณนายเพื่อนบ้านคนนี้ก็ถึงเวลาต้องไปทำงาน ซึ่งเลยเวลามามากแล้วเธอขอตัวลา หลังจากส่งกระเป๋าใบสุดท้ายของลูกชายไปไว้ในตัวบ้านของบ้านโอแล้ว ก่อนก้าวขึ้นรถ ผู้เป็นแม่ฟาดเข้าหัวลู่หานพอดีมือจนลูกชายร้องโอยขึ้นมา เอ่ยบอกว่าห้ามทำให้บ้านโอลำบากใจ ก่อนที่เธอจะรีบจากไป เธอบอกว่าวันนี้มีงานด่วนถึงด่วนมาก คุณนายบ้านโอจึงบอกกล่าวยืนยันว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องความเป็นอยู่ของลู่หาน

แต่ที่เธอเป็นห่วงก็คือ

“อะไรเนี่ยแม่ เอะอะแต่เช้า”

ลู่หานที่แบกกระเป๋าสุดหนักหน่วงของตัวเองที่บรรจุของอะไรมาบ้างเขชาเองก็จำไม่ได้วางไว้ตรงทางเดินใกล้บนัไดบ้านคุณนายโอพอดี ทันที่คนมาใหม่เดินลงมาจากชั้นสอง ลู่หานก็วางกระเป๋าหันไปมาทางที่ได้ยินเสียง

หันไปประจันหน้ากับลูกชายบ้านนี้เข้าพอดี ลู่หานที่ไม่ได้สูงมากขนาดนั้น ติดว่าตัวเล็กด้วยซ้ำที่ยืนอยู่พื้นหน้าบันไดชั้นล่างกับเซฮุนที่เดินมาหยุดที่บันไดขั้นเกือบสุดท้ายพอดี คนหล่อตัวสูงเพิ่งตื่นนอน ดูยังงัวเงียเมาขี้ตาไม่หาย หันไปเจอหน้าตาคุ้น ๆ เจ้าประจำที่เขารู้จัก

“ไอ้ตัวแสบลู่หาน”

“ไอ้พี่เซฮุน”

เรื่องที่คุณนายโอเป็นห่วงก็คือเรื่องนี้นี่ล่ะ บ้านโน้นกับบ้านเธอไม่มีอะไรที่จะบาดหมางหรือไม่ชอบหน้ากันเลย ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมาก แต่ไม่นับรวมถึงลูกชายตัวแสบของทั้งเธอและคุณนายบ้านลู่

แสบกันทั้งคู่ เรื่องที่ไม่ชอบกันก็ประเด็นวัยรุ่นทั่วไป แกล้งกัน แถมยังไปจีบผู้หญิงคนเดียวกัน สรุปเป้นว่าชวดทั้งคู่เพราะสาวเจ้าไม่ชอบทั้งสองคน แต่ทั้งคู่ก็เกลียดกันเข้าไส้ไปแล้ว เจอกันทีไรเป็นต้องขึ้นไอ้มีประเด็นให้ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ ประจำ ทั้งสองบ้านก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

“แม่ ไอ้เด็กนี่มันมาอยู่บ้านเราได้ไงอ่ะ”

“บ้านคุณนายเขามีปัญหาเล็กน้อย เลยมาฝากหนูลู่หานซักพัก หยุดเลยนะเซฮุน อย่าไปแกล้งน้องอีก ลูกก็ไปอาบน้ำแต่งตัว เราต้องไปติวหนังสือกับเพื่อไม่ใช่รึไง”

“รอดตัวไปนะ ไอ้ตัวแสบ วันนี้ฉันติดธุระ ไว้จะมาจัดการ”

เซฮุนส่งสายตาอาฆาตไอ้เล็กตัวเล็กแสบสันต์ เด็กที่เขาเห็นแล้วชวนต่อยตี กวนบาทาเป็นที่สุด ลู่หานตัวเล็กกว่าเขาไม่น้อย เห็นแล้วอยากจะตบกบาลเจ้าเด็กนี่เล่น แต่ติดที่แม่ยืนอยู่ตรงนี้ และเขาต้องรีบไปมหาวิทยาลัย เพราะมีนัดติวหลายวิชากับเพื่อน ๆ และอาจารย์ จึงรีบลงมาหาอะไรใส่ท้องก่อนจัดการตัวเอง แต่ไม่คิดว่าอยู่ ๆก็จะมาเจอคู่ปรับยืนจังกาหน้าตื่นอยู่ในบ้าน 

“เชิญคร๊าบ ไอ้พี่เซฮุน “

ลู่หานส่งยิ้มเย้ยหยันไปอย่างเต็มที่ คุณนายโอไม่เห็นเขาทำหน้าตากวนเท้าแบบนี้ใส่ลูกชาย ก็คิดว่าไม่เป็นไร จึงกวนใส่คนอายุมากกว่าอย่างไม่เกรงกลัว เซฮุนทำท่าจะยกกำปั้นฟาดหัวเขา แต่เขาก็เบี่ยงหลบและคุณนายโอพูดดักไว้ พอรอดตัวคนตัวเล็กก็แลบลิ้นใส่คนอายุมากกว่าไปอีกที เพิ่มความหมั่นไส้ระดับร้อยให้เซฮุนจนแทบจะเอาขนมปังหน้าเนยสดเขวี้ยงใส่หน้าเด็กคนนี้ แต่ลู่หานก็วิ่งไปหลบหลังคุณแม่ของเซฮุนแล้ว

คุณชายนายโอเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดก็กุมขมับ แล้วแบบนี้บ้านเธอจะเป็นอย่างไร เธอก็รู้สึกสงสารตัวเองจับใจอยู่เหมือนกัน

-          -      CLOSE TO YOU       -

“เห้ย ! นายเข้ามาในห้องฉันได้ไงห๊ะ!”

“ก็แม่พี่บอกแอร์ห้องที่ว่างอยู่มันเสีย เลยให้ผม ลู่หานคนนี้มานอนห้องพี่ไงล่ะ ฉะนั้น พี่ย้ายห้องไปซะ ไป๊”

จะมากไปแล้ว ไอ้เด็กนี่

“แม่! ไหงห้องผมเป็นของไอ้ตัวเล็กนี่อ่ะ”

“ก็น้องเขาไม่มีห้องนอน ห้องที่ว่างอยู่ก็แอร์เสีย จะให้น้องมานอนห้องแม่มั้ยล่ะ”

“เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้”

ขืนให้ไอ้ตัวเล็กนี่ไปนอนห้องแม่เขา มีหวังเขาได้กลายเป็นหมาหัวเน่า เพราะปกติ ถึงแม้ว่าลู่หานจะไม่ถูกกันกับเขาแต่บ้านโอนี่ก็โอ๋ลู่หานเยี่ยงลูกในไส้จนเขาหมั่นไส้จับหัวใจ

จะว่าไป ตอนนี้จะทำอย่างไรกับไอ้ตัวเล็กจนป่วนนี่ดี

“นายน่ะ ลุกจากเตียงฉันไปเลย”

“แล้วพี่จะให้ผมนอนพื้นรึไง”

“เออสิวะ ก็นี่มันเตียงฉัน แกเป็นผู้อาศัย นอนพื้นไป๊”

“คุณนายโอฮะ คือว่า”

“โอย เออ ๆ นอนบนเตียงก็ได้ โอ๊ย จะฟ้องแม่ทำม๊าย”

เซฮุนปวดหัวโอดครวญไม่ได้สรรพ ยกมือขยี้ผมจนหัวฟู เขาเพิ่งกลับมาจากการติวหนังสืออันเหน็ดเหนื่อยในรั้วมหาวิทยาลัย ลู่หานเองก็เพิ่งกลับจากโรงเรียน เพราะใส่ชุดนักเรียนจากที่เมื่อเช้ายังเป็นชุดลำลองอยู่ เซฮุนเปิดประตูห้องหวังเพียงว่าจะกระโดลดลงเตียงนอนหลับให้จมเตียงตายไปข้าง แต่ก็เกือบโดนเข่าลู่หานเสยหน้าเอา เพราะคนตัวเล็กกว่านั่งอยู่บนเตียงเขาก่อนแล้ว แถมยังรื้อนั่นนี่ในห้องมาหยิบดูอีก

“นี่นายรื้อของห้องฉันเรอะ”

“ก็แค่หยิบมาดู ไม่ได้จะขโมย อย่างกสิวะ ไอ้พี่เซฮุน”

แม้เขากับลู่หานจะห่างกันแค่สองปี แต่สรรพนามกวนบาทานั่นไม่พ้องหูเซฮุนเลย คนตัวสูงวางกระเป๋าลงที่โต๊ะอ่านหนังสือ คว้าหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดที่อยู่ในมือลู่หานยึดมาไว้กับตัวก่อนเอามันเคาะหัวไอ้ตัวเล็กของเขาตรงหน้าอย่างเต็มรัก จนอีกคนร้องโอยลั่น

“อะไรวะ!”

“จะมาอยู่บ้านคนอื่นเนี่ย หัดทำตัวให้มันดี ๆ ให้เจ้าของบ้านเอ็นดูหน่อยได้มั้ยห๊ะ”

“คุณนายโอเอ็นดูก็พอ บ้านนี้พี่เป็นคนออกเงินซื้อรึไง”

โอ๊ย ..มันแสบนักนะ  เซฮุนโอดครวญในใจ เขาไม่เข้าใจว่า ไอ้ใบหน้าหวานเป็นผู้หญิงแต่แววกวนเท้าแบบนี้ คุณแม่ของเขาไปเชื่อไปหลงมันได้ไง เขาเห็นแล้วก็อยากเขกกะโหลกมันสามเวลาหลังอาหารให้หัวยุบไปซักข้าง เผื่อจะซ่าน้อยลง

“เรียกฉันใหม่ซิ”

“ไม่ “

“ไอ้ตัวเล็ก”

“ย่ามาเรียกคนเขาแบบนั้นนะ พี่มันตัวสูงเอง สูงอย่างกับ..”

“หยุดนะโว้ย แกนี่มัน..”

พูดไม่ทันจะจบประโยคกันดีทั้งคู่ ก็กลายเป็นว่าทั้งสองเปิดศึกไล่ล่ากันโดยมีสมรภูมิเป็นห้องของเซฮุน ลู่หานวิ่งเบี่ยงหลบซ้ายทีขวาที ด้วยสเตปการเต้นขั้นเทพที่เป็นถึงทีมเต้นของโรงเรียน แต่อย่างไรก็ไม่สู้เซฮุนที่เป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของมหาวิทยาลัยไม่ได้ ตัวเล็กของลู่หานจึงถูกเซฮุนคว้าไว้ได้ แม้จะแค่เสื้อก็ตามเถอะ เซฮุนใช้แรงดึงเอาไว้ไม่ให้ไอ้เด็กกวนประสาทนี่ไปฟ้องแม่เขาอีก แม่เขาดุเขาเพราะลู่หานนี่เป็นรอบที่สิบล้านแล้ว ไม่อยากได้ครั้งที่สิบล้านเอ็ด จึงต้องรั้งไว้และจัดการฟาดมันให้หายโมโหซักสองสามเปรี้ยง จัดการให้คนทำตัวซ่า ๆกับรุ่นพี่สุดหล่อแบบเขาได้รู้สำนึกเสียบ้างที่อุตส่าห์เสียสละห้องครึ่งหนึ่งให้อยู่ด้วย

“คุณแม่ --- อ๊ะ” ลู่หานคิดใช้วิธีเดิมเอาตัวรอด แต่ในที่สุดเซฮุนก็คว้าลู่หานไว้ทั้งตัวและรวบตัวเล็ก ๆ นั่นไว้จนอยู่หมัด จัดการปิดปากลู่หานด้วยมือใหญ่ข้างหนึ่งอีกด้วย ลู่หานอยู่ในวงแขนเซฮุนเรียบร้อย เขาเตรียมลากเด็กนี่มาฟาดสั่งสอน เขากำลังจะคว้าหนังสือหนา ๆ ที่อยู่บนหัวเตียงมาจัดการเป็นอาวุธ ดูโหดร้ายไปหน่อย แต่เมื่อครู่ไอ้เด็กนี่กระทืบเท้าใส่เท้าเขาเต็ม ๆ จนเขาร้องโอยแต่เก็บเสียงไว้

“มาอยู่บ้านคนอื่นก็ต้องทำตัวน่ารักับเจ้าของบ้านรู้มั้ย ไอ้เด็กแสบ”

“อื้ออออ “ ลู่หานแพ้แรงเซฮุนอย่างราบคาบเพราะอีกคนเป็นนักกีฬาร่างกายสมส่วน กล้ามเนื้อเพียบ ผิดกับเขาแม้จะเป็นนักเต้น ออกกำลังกายมากก็จริงแต่นักกีฬาเป็นต่อมากกว่าในหลายเรื่องทีเดียว ไหนจะขนาดตัวที่ก็แพ้เขาอยู่หลายเซนติเมตร แย่ชะมัด เขายิ่งดิ้นเท่าไหร่ เซฮุนยิ่งรัดแน่นเหมือนกับงูไม่มีผิด มือก็ปิดปากเขาไว้จะตะโกนหรือจะกัดก็ไม่ได้ เซฮุนกำลังมองหาอาวุธอยู่เลยยังไม่ปล่อยเขา และเหมือนไอ้รุ่นพี่ข้างบ้านจะหาได้แล้วจึงปล่อยมือออกจากใบหน้า เลิกปิดปากเขาซักที แต่เมื่อคว้าหนังสือซักเล่มได้ก็เอามาตีหัวลู่หานโป๊กใหญ่จนน้ำตาเล็ด

“เจ็บนะเว้ย “

“เออ ! ก็ตั้งใจทำให้เจ็บโว้ย”

เซฮุนเถียงต่อ ไม่แน่ใจว่าคุณแม่ของเซฮุนจะได้ยินมั้ย แต่ไม่มีวี่แววว่าท่านจะมาห้ามทัพแต่อย่างใด เซฮุนจึงจัดการเจ้าตัวแสบในวงแขนต่อ แต่เพราะพันธนาการไว้แค่มือเดียว อีกคนเริ่มหาทางดิ้นรนได้ ลู่หานกระทืบเท้าเซฮุนอีกที แต่ครั้งนี้เซฮุนทรงตัวไม่ทัน

“เห้ย!”

"เห้ย!"

เหมือนจะโชคดีที่เหมือนมีอะไรรองรับ เซฮุนหลับตาปี๋เพราะคิดว่าต้องหัวฟาดพื้นตายกันไปทั้งคู่แน่ แต่พอลืมตา

เจ้าเด็กแสบอยู่ใต้ร่างเขาแล้ว

จังหวะล้มเมื่อครู่ พอไม่ทันระวังและกำลังวุ่นวาย ลู่หานก็จะหนีแต่เซฮุนก็จะรั้ง เถียงกันอยู่พัก พอเข้าจังหวะกระทืบเท้า เมื่อไร้การทรงตัว จังหวะการหมุนตัวของลู่หานดันไปรองรับเซฮุนเมื่อเขาล้มลงมา แต่โชคดีที่ลู่หานล้มไปก่อนบนเตียง และเซฮุนเพียงล้มทับมาซ้ำลู่หานอีกที

ลู่หานร้องโอ๊ยลั่น เพราะครั้งนี้เจ็บแบบไม่ใช่น้อย เพราะเซฮุนทั้งตัว น้ำหนักตั้งเท่าไหร่ และลืมตาขึ้นมาก็เจอใบหน้าของคู่อริใกล้ ๆ แบบนี้

แต่ลู่หานไม่ยักกะโวยให้เขาลุกตั้งแต่วินาทีแรกที่รุ้ว่าอีกคนทับอยู่บนร่างตัวเอง

มันอยู่ในอารามตกใจและอึ้งอยู่น่ะ

ที่จริงก็ทั้งคู่เลย

เพราะไม่ได้ใกล้กันแบบนี้มาก่อน พอได้ใกล้เข้าหน่อยก็สังเกตกันและกันไม่เลิก

“โอ๊ย ไอ้พี่เซฮุน หนักโว้ย ลุกไป”

“ไม่อยากจะนอนทับบนตัวแกเหมือนกันล่ะวะ”

พอพูดแบบนั้นจบเซฮุนก็ลุกไปตามที่ว่า แล้วก็รีบเดินออกนอกห้องไปเลย แทนที่จะออกปากไล่ผู้อาศัยแบบลู่หานเมื่อครู่ ทิ้งคนอายุน้อยกว่าที่นั่งงงงวงอยู่บนเตียง พอหลังจากเซฮุนลุกจากตัวลู่หาน เขาก็นั่งจุ้มปุกตรงเตียงของเซฮุน แต่เซฮุนที่งุ่นง่านเอง ออกจากห้องไปทั้งที่ลู่หานเหมือนอยากจะพูดอะไรกับเจ้าของห้อง

อย่างน้อยก็ขอตั้งสติ

“เจ้าเด็กนั่นตาสวยชะมัด”

END CLOSE TO YOU 1 ----------------------------------------------------