[SF] 101/4 -- (SEHUN x LUHAN)

TITLE :   101/4

PAIRING :SEHUN x LUHAN)
RATE : PG - 13

************************************************************************************************

ผมกลับมาทวงโควตาของผมในวันนี้

จากที่เมื่อวานโกโก้ยี่ห้อโปรดของผมเป็นอันต้องย่อยยับไป เนื่องจากแพ้ความหวานของสายตาของคนตัวสูง โอเซฮุนคนนั้น

วันนี้เขามาสายแฮะ ?

เวลาปกติที่เราสองคนจะมาเจอกันที่สวนสาธารณะ  ซึ่งเราสองคนก็ถือว่ามันเป็นเรื่องที่เรามาบังเอิญพบกันตลอดมา (ที่จริงมันก็มีที่ผมก็รีบวิ่งมาเพื่อพบเขา ทำเป็นบังเอิญเจอกัน บังเอิญว่าผมอยู่ตรงนั้นนะ) โอเซฮุน ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเหมือนที่เคย

ผมก็ยืนรอเขาไปแล้วกัน พร้อมกับโกโก้ยี่ห้อเดิมที่ผมกดมาดื่มในระหว่าง ยืนรอ ‘ความบังเอิญ’ ของเราสองคน

เอ๋ ?

วันนี้ผมไม่อยากบังเอิญแล้วล่ะ

วันนี้...เขามากับใครคนหนึ่ง  หน้าตาสะสวย

ไม่เลยผมไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่ได้โกรธเขา ไมได้คิดมากด้วย แม้กระป๋องโกโก้ที่ว่างเปล่าในมือจะบู้บี้ไปตามแรงบีบอัดน้อย ๆ ของผมก็เถอะ

วันนี้ของผมกับเขา ไม่มีความบังเอิญ

วันนี้ ผมจะถือว่า เราไม่ได้พบกันก็แล้วกัน

ผมอ้อมไปอีกหน่อย เพื่อไม่ให้เขาเห็น เผื่อเขาจะรู้สึกลำบากใจ เมื่อวานยังพยายามรู้จักผมอยู่เลย แต่ช่างเถอะ เขาอาจจะอยากมีเพื่อนใหม่เยอะแยะ หรือมีเป้าหมาย’เพื่อนใหม่’ หลายคน

ผมโยนกระป๋องบู้บี้ว่างเปล่านั้นลงถังขยะ เสียงดังก๊องแก๊งลงถังขยะที่ว่างเปล่าที่พี่เทศกิจเพิ่งมาจัดการขยะในนั้นในรอบเย็น  ผมมองกระป๋องโกโก้

วันนี้โกโก้กระป๋องขมจริง ๆ ต้องรีบกลับไปล้างปากที่บ้าน ดื่มอะไรต่อดี ? โค้กเลยเป็นไง เอาให้ปวดท้อง ท้องอืดกันไปเลยข้างหนึ่ง

โอเซฮุน วันนี้นายทำให้โกโก้กระป๋องนี้ของฉันขม ฉันจะโทษนาย

อา.... สงสัยเสียงก๊องแก๊งที่ผมโยนกระป๋องโกโก้จะดังจนเขารู้ว่ามีใครคนอื่นอยู่ในสวนด้วย (ที่จริงมันก็มีคนอื่นอยู่ด้วย แต่เสียงก๊องแก๊งนั้นดึงดูดความสนใจได้ไม่น้อย แต่จริง ๆ มันก็ไมได้ดังขนาดนั้นหรอก..) คนตัวสูงหันมาทางผม.. เอาล่ะลู่หาน นายควรกลับบ้าน ผมคิดว่า ผมกำลังรบกวนเขา

เขาเบิกตากว้างตกใจ อ๋อ ๆ คนตัวสูง ไม่ต้องตกใจ ฉันจะกลับแล้ว ไม่อยู่ขัดขวางนายกับ’เพื่อนใหม่’ ที่น่ารักคนนั้น

ผมเป็นอะไรไปเนี่ย โกโก้กระป๋องนี้ทำให้ผมดุขนาดนี้เชียว

ผมเดินจากตรงนั้นมา ออกจากสวนมาเรื่อย ๆ 

แต่เอ๊ะ....

โอเซฮุนวิ่งตามผมเท่าที่ผมสาวก้าวหนีเขา  ทิ้งเพื่อนใหม่คนนั้นไว้  เธอดูไม่อะไร ไม่ได้แคลงใจที่เพื่อนคนตัวสูงสุดหล่อของเธอวิ่งไล่ตามหลังผมมา เท่าที่ผมมองทัน..เธอเหมือน..แอบขำ? หันมาทางต้นเหตุ นายตัวสูงวิ่งไล่หลังผมมา ผมสาวเท้าหนีเขาเร็วกกว่าเดิม แถมเขาสาวเท้าไวกว่าผม  ด้วยเพราะความสูงของเขา   และขายาวๆ ของเขา

........พาคนตัวสูง นายโอเซฮุนคนนั้นมายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

“ลู่หาน”

101/4

“ลู่หาน”

ผมรีบเรียกชื่อเขา แม้จะดักหน้าเขาทัน ไม่เช่นนั้นผมกลัวเขาจะลัดผ่านตัวผม และเดินหนีไปอีก

หลังจากที่ผมเห็นอะไรผิดปกติ จากท่วงจังหวะการเดินของเขา....ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น

คนตากวางกำลังหนีผม

ก่อนหน้านี้ ผมมองหาเขาหลังจากเดินมาถึงที่สวนนี้  ผมรีบแทบตาย เพราะกลัวจะไม่ทัน หลังจากไปรับตัวน้องสาวลูกพี่ลูกน้องตัวแสบจากโรงเรียนข้าง ๆ มา ผมย้ำเธอนักหนาว่าอย่าชักช้า  สุดท้ายเธอก็อยากรู้ว่าทำไมผมได้รีบนัก เธอจึงขอตามมาด้วย ผมกับยัยตัวแสบนี่ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก แถมใครหลายคนมองว่าเราจะเหมือนเป็นแฟนก็ตาม แต่นี่ก็น้องสาวผมที่ผมต้องดูแล

แต่เพราะคนตากวางเพิ่งจะเคยพบเธอ และเราเพิ่งได้ทักทายกันเพียงไม่กี่คำ

ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นล่ะ ตาคนตากวาง รีบเดินไปไกล เดินอย่างไวขนาดนั้น เขาจะหนีผมหรือ ?

ผมคิดว่าเขากำลังเข้าใจผมผิด เหมือนใครหลาย ๆ คน

และคิดว่าโอเซฮุนจะต้องชี้แจงต่อคนตากวาง ลู่หานคนนี้เสียหน่อย 

แม้ว่าจะร้อนใจว่าลู่หานจะเข้าใจผิดไปใหญ่โต แต่ในใจผมเริ่มเบ่งบาน รู้สึกชื่นใจ ดีใจพิลึก

รู้เลยว่าใบหน้าของผมตอนนี้ยิ้มกระย่องอย่างไม่ปิดบัง และบังไม่มิดด้วย

และผมก็ทำเวลาดี ทันเวลาที่เขาจะไม่เดินหนีผมไปไกล

ผมมาอยู่ตรงหน้าคนตากวาง ตามอัตราความเร็วของนักวิ่งโรงเรียนของผม

“ลู่หาน..”

ผมเอ่ยเรียกชื่อเขา เพื่อรั้งให้คนตากวางไม่หนีไปไกล ระยะของเราสองคนห่างกันซักประมาณหนึ่งไม้บรรทัดหนึ่งฟุต เขาดูตกใจเล็กน้อย เบิกดวงตาน่ารักนั่นกว้างขึ้น เพราะผมก็วิ่งมาแบบด่วนพิเศษ แล้วมาอยู่ตรงหน้าของแบบกะทันหัน และเมื่อผมเงยหน้าไปสบตาตากวางคู่น่ารักคู่นั้น ลู่หานตั้งคำถามกับผมทางสายตาทันที

“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ”

“แล้วฉันคิดอะไร”

“ผมว่าผมควรอธิบายคุณ”

“แล้วมีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจ”

เราสองคนต่อบทสนทนาที่ไม่เข้าใจและแง่งอนกันเป็นอย่างยิ่ง ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราสองคนต้องหน้าหงิกงอใส่กัน แต่ในใจผมเมื่อเห็นลู่หานในระยะใกล้ๆ จนมองตากวางของเขาได้ถนัดบวกกับความรู้สึกที่เราเหมือนกับจะใกล้กันมากกว่าเดิมที่เคยเป็น

ผมแทบจะวิ่งไปรอบสวน

เพราะในที่สุดเราก็ใกล้กันจริง ๆ

“คุณหนีผม ?””

“วันนี้มีการ์ตูนที่อยากดู ต้องรีบกลับ “

ลู่หานบอกผมแบบนั้น แล้วเม้มปากเบ้ไปไม่พูดต่อ แต่โชคดีที่เขายังยืนอยู่ที่เดิมตรงหน้าผม ไม่ได้รีบไปดูการ์ตูนตามที่บอกว่ารีบ  ผมยิ้มมุมปาก กำลังคิดว่าจะง้อเขาอย่างไร

ใช่แล้ว ผมกำลังคิดว่าคนตากวางงอนผมอยู่ ... นี่ล่ะที่ผมรู้สึก และเรากำลังใกล้กันมากกว่าเดิมจริงๆ แบบที่ผมไม่มโนไปเอง

“ผมจะขอให้การ์ตูนเรื่องนั้นงดซะ ผมจะได้คุยกับคุณให้มากกว่าเดิม”

“ฉันชอบการ์ตูนเรื่องนั้นนะ”

“ดูย้อนหลังเอาได้ไหม”

“นายก็เหมือนกัน ไว้คุยวันหลังได้ไหมล่ะ ?”

คนตากวางสะบัดหน้าใส่ผมอีกครั้ง บทสนทนาเราชักแปลกขึ้นเรื่อย ๆ  ทีนี้ลู่หานไม่ได้แค่เบ้ปาก ไม่มองหน้าผม เขาเบนหน้าออกไปอีกทิศหนึ่งเลย เป็นแบบนั้นอยู่ครู่ใหญ่จนผมต้องยื่นมือใหญ่ ๆ ของผมดีดนิ้วตรงหน้าเขา ไปส่งสัญญาณให้เขากลับมาคุยกับผมซักที เมื่อหันกลับมา ลู่หานก็พบว่าผมยิ้มให้เขาอยู่ และเป็นยิ้มอย่างเป็นมิตรและต้องการผูกพันนะ

ผมอยากให้เราสองคนใกล้กันมากกว่านี้

เมื่อสาวเท้าให้ระยะหายไปนิดหน่อย คนตากวางไมได้ถอยหลังไปแต่อย่างใด เหมือนคอยท่าว่าผมจะทำอะไร

“การ์ตูนเรื่องนั้นที่ฉายวันนี้เย็นๆ  น้องสาวของผมก็ชอบดูนะ  แต่ผมจำได้ว่าที่ผมคุยกับเธอ เธอบอกว่าวันนี้มันงดน่ะสิ 

ผมก้มลงไปตามระดับความสูงที่น่ารักของคนตากวาง และกระซิบใกล้หูเขา เขายืนนิ่งรับฟังมัน เมื่อจบประโยคเขาร้องเอ๊ะเบา ๆ อยู่ใกล้ ๆ หูผมเหมือนกัน ยิ่งตรงคำเน้น ๆ ชัด ๆ ว่าน้องสาว ที่ผมเน้น ตรงนั้นรีแอคชั่นจากลู่หานยิ่งเพิ่มขึ้น

ที่จริงเรารู้กันดีว่า การ์ตูนอะไรนั่น ไม่มีจริง  แต่เราก็ใช้มันมาเป็นข้ออ้างในตัวเชื่อมในการอธิบายทุกอย่างของเราในตอนนี้

เท่านี้ล่ะ ผมก็รู้แล้วว่าเราใกล้กันมาก..และมากขึ้น และไม่เร็วเกินไป

อัตราเร่งกำลังพอดีเลย

พอดีกับที่ใจผมจะคุมจังหวะการเต้นให้มันไม่วายไปก่อนได้ หลังจากเมื่อผมเห็นรอยยิ้มสว่างสดใสของลู่หานหลังผมกลับมายืนตรงและมองหน้าคนตากวางอีกครั้ง

ยิ้มนั้นยังทอความสดใสให้ผมอยู่ อัตราเร่งความใกล้ของเราดีนะ แต่อัตราการเต้นของหัวใจผมกำลังจะแย่แล้ว เต้นเร็วเกินไป

ให้ไปเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า วันนี้ผมโคตรมีความสุข

ผมสบตากวางคู่นั้นอีกครั้ง ลู่หานยักคิ้วเล่นหูเล่นตาดูกวน ๆ แต่น่ารักไม่หยอกส่งมาให้ และบอกต่อ

“ไว้ดูย้อนหลังเอาก็ได้การ์ตูนนั้นน่ะ ต่อให้มันฉายหรือไม่ฉายก็เถอะ ว่าแต่ฉันหิวน้ำแล้ว เลี้ยงโกโก้ฉันซักกระป๋องสิ”

โอย คุณตากวางลู่หานครับ    คุณอยากได้กี่กระป๋อง หรือจะให้ผมยกตู้ให้คุณเลยก็ได้ ถ้ามันแลกกับรอยยิ้มของคุณที่ผมได้เห็นตอนนี้

โกโก้กระป๋องยี่ห้อนั้น หวานสุ้ยิ้มคุณไม่ได้เลยซักนิดเดียว คนตากวาง

END 101/4 ...................................................................................................