[SF] someone said #colezra

เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง


แต่ไหนล่ะ นี่ผ่านมาสองวัน ยังปวดเหมือนเดิมเลยว้อย
แผลที่ไปซนมายังไม่หายเลยยยยย


เอซร่าบ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวบนเตียงของโรงพยาบาล วันนี้เป็นวันเหงา ๆ หน่อย เพราะเขาดันมาซนล้มเอาเข่ากระแทกขอบบันไดตอนไปออกงาน เล่นเอาร้าวไปทั้งเข่า ต้องมานอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล คุณหมอที่ดูอาการเขาบอกว่า ไม่ร้ายแรงมากแต่ห้ามซนแบบนี้อีก โดนดุไปตามระเบียบเพราะหมอที่ดูแลเขาดันรู้จักกับครอบครัวเสียด้วย


ครอบครัวเอซร่ากลับบ้านกันหมดแล้ว เพราะเขาไล่ให้กลับเอง แค่เข่าแตก เอซร่าซะอย่าง สบายมาก อยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว

มั้งนะ...

"แต่เจ็บชะมัดเลยว้อย" ตั้งแต่ได้เเผลมาจนมารักษาและพักฟื้นที่โรงพยาบาล เอซร่าก็บอกตัวเองว่าไม่เจ็บแต่พอลองบ่นซักทีก็บ่นจนคุณพยาบาลปวดหัว ทั้งที่ฉีดยาแก้ปวดไปแล้ว แต่เอซร่าก็ยังไม่หยุดบ่น

"ไม่น่าไปกระโดดแบบนั้นเลย คราวหน้าจะไม่ไปเล่นทีบันไดแล้ว"


คุณพยาบาลที่เพิ่งเข้ามาเช็คอาการหลุดขำ เอซร่ามองค้อนใส่หนึ่งที เขาเป็นถึงดาราฮอลลีวู้ดได้เล่นหนังเฟรนชายด์ระดับโลกด้วยนะ ! ขำเขาแบบนี้ได้ยังไง ด้วยสายตาที่ไว้มองลูกแมวแบบนั้น เอซร่า มิลเลอร์ออกจะเท่! เขาไม่ใช่ลูกแมวนะ!

"ไง ไอ้ลูกแมว เจ็บล่ะสิท่า"
"คุณคอลิน!"



เขาเพิ่งบ่นในใจไปแหมบ ๆ ว่าเขาไม่ใช่แมว แต่คนที่ตั้งฉายาให้เขาเป็นลูกแมว เรียกเขาเสียเต็มหูให้คุณพยาบาบหลุดขำไปอีก คุณพยาบาลสาวหันไปเจอต้นเสียง ผู้มาใหม่คือ คอลิน ฟาร์เรล แบดบอยและคุณพ่อสุดฮอตแห่งฮอลลีวู้ด ที่ชอบเรียกเอซร่าว่าลูกแมวเสมอ คุณพยาบาลเห็นเเขกมาเลยปล่อยให้เราอยู่ตามลำพังแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอคอลินถ่ายรูปคู่ก่อนออกไป


"ซนอีท่าไหนล่ะ หืม"
"ผมแค่เดินพลาดหน่า"
"ก่อนมา ฉันลองคุยกับทีมงานนาย เขาบอกว่านายกระโดดเล่นตรงบันได แล้วลื่นล้ม"
"โอ๊ย " ที่ร้องโอดออกมาไม่ใช่เพราะเจ็บเข่าแต่เจ็บหน้า หน้าเอซร่าร้าวมาก หมดความคูลเพราะความซนที่โดนคอลินกล่าวหา

"ผมเปล่านะ บันไดตรงนั้นมันลื่น"
"ยังจะเถียง นั่งเงียบๆ ได้แล้ว นี่ฉันเอาขนมมาฝาก กินเข้าไปจะได้เลิกพูดมากเป็นไอ้ลูกแมวขี้บ่น"
"คอลิน!"


คุณดารารุ่นเกือบจะเป็นพ่อของเอซร่าพูดทิ้งไว้ให้เอซร่าขนฟูหางตั้งเคืองเล่น ๆ ไอ้ลูกแมวของคอลินค้อนใส่เขาทีนึงแล้วไปคว้าขนมที่คอลินเพิ่งเอามาฝากกินซะเสียงดังจนคอลินต้องแจกมะเหงกไปทีนึง

"ลูกชายคุณล่ะฮะ"
"หลับแล้ว เลยเวลานอนของเด็ก จะเอามาก็กลัวจะทำเธอเจ็บอีก เดี๋ยวก็พากันซนไปเรื่อย ฉันไล่ไม่ทันหรอกนะ เอซ"
"คุณคอลินน่ะแก่แล้วรู้ตัวรึเปล่า"
"ย้ำจัง เรื่องอายุเนี่ย ต่อปากต่อคำผู้ใหญ่ เดี๋ยวเถอะ"

คอลินหันไปดุเอซร่า ที่นอนยืดขาบนเตียง แน่ล่ะ เอซร่านั่งท่าไหนไม่ได้นอกจากท่านี้ คอลินดุจบก็ถอนหายใจ เจ้าเด็กนี้จะกวนเก่งไปไหน ไม่นิดว่าป่วยอยู่จะฟาดให้ก้นลาย ทำไมช่างต่อล้อต่อเถียงผู้ใหญ่นัก


"เป็นคนอื่นไป เถียงผู้ใหญ่แบบนี้ เขาจะโกรธเธอนะเอซร่า รู้มั้ย"
"คุณคอลิน คุณก็รู้ว่าผมไม่งอแงแบบนี้กับคนอื่น"


ได้ยินแบบนี้เข้า


"เฮ้อ"


คอลินถึงกับถอนหายใจออกมา เขามันแพ้ทางเด็กรึไงกัน เอ่ หรือกับแค่เอซร่าคนเดียว เจอไม้อ้อนทีไร คอลินอยากรวบเจ้าลูกแมวนี่มาแนบกับอกจริง ๆ

แต่ตอนนี้ไม่ได้หรอก เจ้าลูกแมวเดี้ยงอยู่


"ไว้หายดีก่อน ฉันจะทำโทษเธอ"

เจ้าลูกแมวเอซร่านอนยิ้มร่า เพราะรู้ว่าประโยคเมื่อครู่ ทำร้ายใจคนเกือบแก่ได้ดีนัก คุณคอลินก็แบบนี้แหละ แต่เอซร่ารู้ดี ว่าคำอ้อนๆแบบนี้ ต่อให้หลุดจากปากคนอื่นมาพูดกับเขา คุณคอลินก็ไม่ใจอ่อนหรอก ถ้าไม่ใช่เอซร่า มิลเลอร์เป็นคนพูด


"อย่ามาทำเป็นยิ้มเหมือนรู้ดี ถึงเธอจะรู้ก็เถอะว่าฉันใจอ่อนกับเธอทุกครั้ง เอซร่า"



ฮิๆ  เอซร่าแอบหัวเราะในใจ แต่แค่ยิ้มออกมาให้คอลินเห็น


"คุณกลับไปดูแล เจ้าตัวแสบของคุณเถอะ ผมอยู่ได้"


คอลินยิ้มกว้างจนเอซร่าตาพร่าในความเท่ของเจ้าของยิ้ม เคลิ้มไปครู่หนึ่ง เจ้าของยิ้มอย่างคอลิน ฟาร์เรลจึงบอกว่า

"ฉันจะรอเธอหลับ แล้วจะกลับไป ฉันจะรอบอกฝันดีกับเธอ"

อา...

เอซร่ารู้สึกเหมือนความเจ็บปวดตรงเเผลที่เข่าที่ปวดมากจนจะเป็นจะตายเมื่อครู่หายวับ เพราะมนต์ดี ๆ ของคุณตรงหน้า มิสเตอร์เกรฟส์จากแฟนทาสติค บีส คงสอนมนต์ดี ๆ ให้คุณคอลินมา แค่พูดออกมาก็ทำให้เอซร่า ลืมความเจ็บปวดได้แล้ว





เอ๊ะ หรือเขาแค่หลงคุณคอลินกันนะ ?








END