TITLE : H E A R T
CHAPTER : Intro ‘Once upon a time in the foggy Forest’
PAIRING : Percival Graves x Credence Barebone
H E A R T
“เดี๋ยวสิครับ
รอผมด้วยครับคุณป้า”
เสียงเล็กใสพยายามตะโกนให้เสียงดังขึ้นอีกหน่อย
เพื่อให้คนตรงหน้าที่เดินนำลิ่ว ๆ ไปได้ยินและลดความเร็วในการเดินลงบ้าง
แต่ใยเลยคุณป้าเฮอร์ไมโอนี่ผู้รักความพิศวงและความลึกลับทั้งปวงจะยอมได้
เครเดนซ์ลอบถอนหายใจกับตัวเองแล้วถือตะเกียงเดินย่ำเข้าไปในป่าหลังบ้านของตน
ซึ่งเขาและผู้เป็นป้าที่รับเลี้ยงเขามาอาศัยอยู่ที่นั่น แน่นอน เป็นป่าที่แทบไร้ผู้คน
อยู่ในที่ห่างไกลเมือง ห่างไกลความวุ่นวาย
ป้าลั่นไว้เลยว่าอย่างไรก็ต้องเป็นที่แบบนี้ล่ะ ความลึกลับมักซ่อนอยู่เสมอ
แต่อยู่ไปหลายปี ป้าก็ไม่เห็นเจออะไรเลย
แต่เครเดนซ์ก็มักจะได้ยินผู้เป็นป้าเล่าเรื่องที่เธอคิดว่ามีไปเรื่อยจากในป่าหลังบ้าน
ป้าของเครเดนซ์น่ะชอบเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้
แบบว่าแฟนคลับของเรื่องลึกลับเลย
“วันก่อนน่ะ ยัยวอลเตอร์มาเล่ากับป้าว่า มีผีในป่าด้วยแถมชี้จุดเกิดเหตุให้อีกตังหาก
จะเป็นผีแบบไหนกันนะ ป้าล่ะอยากรู้จริง ๆ “
เพราะป้าคนน่ารักของเครเดนซ์ดันเชื่อคำเล่าลือ ป่านนี้แล้ว
เวลาจากนาฬิกาในบ้านหลังเล็กเฉกเช่นบ้านขนมปังในนิทานบอกเวลาไว้ว่าเป็นพลบค่ำที่ใกล้จะเข้าสู่วันใหม่อีกไม่กี่ชั่วโมง
แต่ป้าดันอยากรู้เรื่องนี้ จนเก็บความอยากรู้ไว้ไม่ไหว
“ป้าไม่กล้ามาคนเดียวแต่ก็อยากรู้นี่เครเดนซ์
มาเป็นเพื่อนป้าน่ะแล้ว”
“แต่ผมยังอยากกินสโคนของป้าอยู่นะ มันเหงาแย่แล้วที่ผมไม่สนใจมัน”
“ก็ป้าทำแพนเค้กวางไว้ใกล้ ๆ
มันแล้วไงจ๊ะ เครเดนซ์ ให้มันอยู่ด้วยกันไปก่อนเถอะ”
ช่วงเวลาแบบนี้ใครเขามาเดินในป่าฉับ
ๆ กันแบบนี้ล่ะฮะ! เครเดนซ์โอดครวญในใจ
ผมหิวอ่ะ!
ผู้เป็นหลานถอนหายใจอีกรอบแล้วเดินตามคุณป้าต่อ แต่ถึงเครเดนซ์จะเรียกเธอว่าป้า
แต่บอกได้เลยว่าเธอยังดูสาวเสียจนเหมือนเป็นพี่สาวของเครเดนซ์ด้วยซ้ำ
“แล้วการบ้านหนูล่ะ
ทำเสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ป้าครับ มาดามพรอมฟีย์ยังไม่ตรวจเร็ว
ๆ นี้หรอกหน่า”
“เจ้าเด็กขี้เกียจ”
มันก็ต้องมีเวลาแบบนี้บ้างสิครับคุณป้า
เครเดนซ์ที่ไปเรียนไกลในตัวเมือง
แต่บ้านของเขาไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นเขาจึงจำเป็นต้องลาออกจากโรงเรียนมาตั้งแต่เรียนจบไฮสคูลปี
3 อายุยังไม่ 15 ดีด้วยซ้ำแต่ก็ต้องมาทำงานเสียแล้ว เขาน่ะไม่เป็นไร
แต่คนเป็นป้าที่แม้ยังสาวแต่สุขภาพไม่น่าไว้วางใจ
ถ้าไปเรียนที่ตัวเมืองก็ห่วงป้าแถมเงินของเรียนก็สูงลิบ
เครเดนซ์เด็กดีรักผู้เป็นป้าที่เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่มากกว่าเรื่องอื่นใด
จึงมาทำงานแถว ๆ หมู่บ้านใกล้ที่พักดีกว่าต้องทิ้งป้าไปหากเธออยู่คนเดียวก็เป็นห่วงไม่เป็นอันเรียน
จะว่าติดป้าก็ได้นะ แม้ว่าป้าจะโมโหจนตีเขาจนร้องไห้ไปหลายรอบแต่ในที่สุดป้ายอมเพราะเขาขอร้องป้าเฮอร์ไมโอนี่อย่างอ้อนวอนที่สุดแล้วจนเธออ่อนใจ
และก็โชคดีมากที่มาดามคนเก่งผู้เคยเป็นครูสอนในโรงเรียนชื่อดังในเมืองหลวงที่ห่างไกล
เธอหนีมาหาความสงบที่เมืองเล็ก ๆ
และอาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่ไม่ไกลจากบ้านชายป่าของพวกเขา เครเดนซ์จึงมีโอกาสได้ร่ำเรียนตอบแทนกับงานที่เขาต้องไปช่วยมาดามในบ้านไม่ว่าจะเป็นงานบ้าน
หรืองานหนักอื่น ๆ ที่เกินมีคนวัยล่วงสาวไปไกลจะทำ
แน่นอนเครเดนซ์รักเรียนและเต็มใจช่วยเธออย่างยิ่งและแถมยังไม่ห่างป้าเฮอร์ไมโอนี่ด้วย
เขาว่านี่ล่ะดี
แม้ว่าต้องแลกกับการไม่มีเพื่อนเยอะแยะแบบนักเรียนที่ไปโรงเรียนแต่เพื่อนบ้านเขาก็น่ารักทุกคนและมีเพื่อนวัยเดียวกันอยู่ด้วย
แม้บ้านดัดลี่ส์จะไม่ค่อยชอบหน้าบ้านเขาเท่าไหร่นัก
“ป้าครับ อากาศเริ่มหนาวแล้วนะครับ”
“ไม่เป็นไรหน่า
ใกล้กับที่ยัยวอลเตอร์บอกป้าแล้ว”
“ป้าจะไม่สบายนะฮะ”
“เอาใจป้าหน่อยเถอะหน่า เครเดนซ์ เรื่องแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อย ๆ หน่า” หนุ่มน้อยเริ่มหนาวแล้วเหมือนกันก็ดันใส่ขาสั้นออกมาเพราะป้าดันวิ่งออกมาโดยไม่ทันบอกอะไรเครเดนซ์ล่วงหน้าเลยนี่
เมืองนี้ห่างไกลห่างไกลจากเมืองใหญ่และแทบไม่มีนายทุนคนไหนสนใจด้วย
เพราะห่างไกลและไร้ผู้คนแวะเวียน ไม่มีที่ท่องเที่ยวใด ๆ
เงียบสงัดแทนที่จะเงียบสงบ แทบจะติดชายแดนของอีกประเทศด้วยซ้ำไปแต่ป็นเมืองที่เต็มไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติอันล้ำค่าซึ่งมีรัฐบาลปกป้องและบ้านหลังน้อยของป้าเฮอร์ไมโอนี่และเครเดนซ์ก็แถบชายป่าที่อุดมสมบูรณ์แห่งนี้แต่ไม่ได้ล่วงล้ำป่าที่ถูกกฏหมายคุ้มครองอยู่ด้วยเรื่องทรัพยากร
ผู้คนที่อยู่ในแถบ ๆ เดียวกัน มีบ้านไม่กี่หลังซึ่งทำให้เรารู้จักกันหมด
มักจะเรียกบ้านสีครีมสวยเหมือนสีของขนมปังอบใหม่ว่าบ้านชายป่าแต่บางทีฝาแฝดตัวน้อยบ้านแคสตี้ที่อยู่ถัดไปฟากของชายป่าแต่ไม่ได้ไกลกันนักก็มักจะเรียกว่า’บ้านขนมปัง’
เมื่อยามมาเยี่ยมเยือนและเอาของที่ต่างบ้านต่างเพาะปลูกได้มาแลกกัน
บ้านขนมปังของเรานั้นมองทิวทัศน์จากหน้าต่างล่ะก็เหมือนคุณอยู่บนสวนสวรรค์เลยล่ะ
ยิ่งหน้าหนาวเข้าหน่อยแล้ว
หมอกลงหนาพอสมควรก็เหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆบนสวรรค์เลย เครเดนซ์มักจะวาดนิทานในความคิดเมื่อเจอบรรยากาศดี
ๆ นอกหน้าต่างของบ้านชายป่าของเขา แต่ตอนนี้เป็นช่วงยังไม่หนาวเท่าไหร่จึงยังไม่มีปุยเมฆมโนแบบนั้นหรอก
แต่อากาศก็เริ่มเย็นบ้างแล้ว
“ป้าฮะ ผมกลัวอ่ะ”
“ป้าก็กลัว แต่ป้าอยากรู้”
เครเดนซ์ไม่แอบแล้วแต่ถอนหายใจเสียงดังจนป้าเฮอร์ไมโอนี่ต้องดุเสียงเบาผ่านสายลมมา
ป้าของเครเดนซ์ถือตะเกียงสีขาวเสียงไฟจากตะเกียงไม่ได้สว่างมากแต่พอมองเห็นทางในความมืดมิดในป่าอยู่หลังบ้านของเขา
เครเดนซ์เดินตามหลังมีตะเกียงน้ำมันอยู่อีกอัน
เล็กกว่าของป้าหน่อยมีสีแดงแต่ไฟสว่างพอกัน หนุ่มน้อยถือมันไปพร้อม ๆ
กับสาดส่ายสายตาซ้ายทีขวาทีด้วยความกลัวมากขึ้นทุกขณะ
ไม่เชื่อเรื่องแบบนั้นแต่มืดแบบนี้น่ากลัว หมีจะออกมามั้ย
วันก่อนมีคนลือว่ามีหมีตัวใหญ่มากในป่าวิ่งไล่ตอนไปเดินสำรวจแต่ก็รอดกลับมาได้แต่ในความมืดแบบนี้ถ้าเจอหมีล่ะ
มันน่ากลัวว่าสิ่งลี้ลับอีกนะครับป้า
แตกต่างกับกับป้าของเครเดนซ์เธอเดินฉับ ๆ เข้าป่า ท่าทางทะมัดทะแมง
เธอทำงานเกษตรมาทั้งชีวิต เรื่องป่า ๆ เขา ๆ ก็ขอให้บอก เดินบ่อยเสียจนเหมือนบ้าน
แต่ไม่เคยเอาของจากป่าไปหรอกนะ ของของมันก็ควรอยู่ในที่ของมัน
และกลัวโดนตำรวจมาจับเอาน่ะสิ
“ป้าฮะ “
“ชู่ว์ หลานรัก อย่าส่งเสียง
เมื่อครู่เหมือนป้าได้ยินเสียงอะไร”
หมีแน่นอนเลย! เครเดนซ์โอดในใจ ตายตายตายยย
สิ่งลี้ลับแค่ทำให้กลัวแต่หมีตัวใหญ่ตบเขาติดต้นไม้ได้นะ
เครเดนซ์ยิ่งคิดยิ่งกลัวหนัก เขาไม่ค่อยเข้ามาในป่าเท่าไหร่
หากไม่นึกสุนทรีย์อยากดูป่าเขาลำเนาไพรจริง ๆ แต่ป้าชื่นชอบเป็นพิเศษ โอย แต่ถ้าเขาจะปล่อยให้ป้าเฮอร์ไมโอนี่มาคนเดียว
ไม่ได้หรอก กลัวป้าเมีอันตราย แต่ตอนนี้ที่ป้าได้ยินน่ะ เสียงอะไร
“ป้าฮะ
ผมเริ่มกลัวแล้วนะ”
“เอาหน่าเครเดนซ์
ถ้าเจอจริง ๆ เราก็แค่วิ่งหนีไปตามทางที่ป้าหย่อนหินสีไว้”
ใช่
ป้าของเครเดนซ์รอบคอบและประสบการณ์มากกว่า เธอหย่อนหินสีตามทาง
ส่องเอาด้วยตะเกียงก็จะพบเจอหินเหล่านั้น แม้สลัวเหลือเกินก็กลับบ้านได้
และเธอจำทางได้เพราะมาเที่ยวออกบ่อย
หืม ? คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงนั้นที่ป้าบอกหรือ
? เครเดนซ์คิด มันดังขึ้นอีกครั้ง
“อะไรน่ะฮะ..?”
“ไม่รู้
ต้นเสียงล่ะมาจากไหน”
เครเดนซ์พยายามเงี่ยหูฟังในความสงบในหมู่มวลไม้
และเสียงสลัวจากตะเกียง อ๊ะ พระจันทร์มา!
เครเดนซ์อุทานในใจพร้อมเงยหน้าไปมองฟ้า
พระจันทร์สอดส่องแม้ไม่เต็มดวงแต่ช่วยให้เห็นอะไรชัดเจนขึ้นในบริเวณรอบ ๆ
ที่พวกเขายืนอยู่
พอเริ่มอากาศหนาวลง
เครเดนซ์สัมผัสได้ว่าเริ่มมีหมอกบาง ๆ ปกคลุมแล้ว
“เห้อ ตกลงเสียงอะไรกัน
ไม่เห็นมีอะไรเลย ป้าโดนยัยวอลเตอร์แกล้งอำแล้วกระมัง”
ป้าเฮอร์ไมโอนี่ร้องถอนหายใจ แต่หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น..เสียงสวบสาบคล้ายมีบางสิ่งเคลื่อนไหว
เธอเอาตะเกียง เอาหลานมา เอาถุงใส่หินมาและแน่นอน
เธอสะพายปืนล่าสัตว์ประจำตัวที่เธอเคยใช้ยิงเมื่อสมัยสาว ๆ มาด้วย
เพื่อปกป้องหลานและความอยากรู้ไม่มีที่สิ้นสุดของตนเอง จึงต้องพกมา
เสียงจันทร์ถูกเมฆบดบังหายไปอีกครั้ง
พื้นที่นั้นกลับสู่ความมืดสลัวอีกครา เครเดนซ์เริ่มรู้สึกว่าอากาศหนาวเพิ่มอีกระดับแล้ว
และหมอกนั้นก็เริ่มหนาตามระดับอากาศหนาว ๆ หนุ่มน้อยห่อไหลเป่าปากตัวเองพ่นไอร้อน
ๆ ลงฝ่ามือที่ว่างจากถือตะเกียง
เสร็จข้างหนึ่งก็สลับมือถือและเป่าปากใส่มืออีกข้าง
เอ๊ะ...
จังหวะที่สลับตะเกียงแสงจากตะเกียงส่องวาบไปจุด
ๆ หนึ่ง เครเดนซ์ใจตกลงไปที่ตาตุ่ม หนุ่มน้อยตัวสั่นเสียแล้ว
“หลานป้า
ไม่เป็นไรนะ”
“ผมเหมือนเห็นอะไรตรงนั้นอ่ะ....”
หลานรักของป้าชี้ไปยังตรงที่เขาเห็นบางอย่างที่ว่า
ตอนนี้ผีอะไรก็ค่อยว่ากัน อะไรที่ทำให้หลานรักของเธอกลัว ก็จะต้องจัดการก่อน
แล้วก็ล่าผีกันต่อ เธอคว้าเอาปืนล่าสัตว์มาและเล็งไปยังทิศทางนั้น
แสงจันทร์สาดส่องมาอีกครั้ง
ไร้เมฆบังแล้ว
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ทั้งเครเดนซ์และป้าเฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่นป่าเสียงดัง
ป้าบอกให้เครเดนซ์รีบวิ่งให้ไว
“ผี!!!”
เครเดนซ์ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะเจอตัวเป็น
ๆ ตรงหน้า ไหนป้าเฮอร์ไมโอนี่บอกว่าแก่แล้วไง ไหงวิ่งเร็วกว่าหลานอายุ 15
แบบนี้ล่ะครับ
“เครเดนซ์มาเร็วมานี่”
หนุ่มน้อยรีบสาวเท้าตัวปลิวไปหาป้า
แต่ดันล้มแบบไม่น่าให้อภัยเพราะหินซักก้อนในผืนป่านี้ ในขณะนั้นแสงจันทร์หายไปอีกแล้วเพราะก้อนเมฆก้อนใหม่ที่ลอยผ่านพระจันทร์มา
“ว๊ากกกกกก “
ไม่ใช่ป้าที่รักของเขาแน่ ๆ ที่รั้งเขาด้วยการคว้าเขาตรงไหล่ไว้
“ป้าฮะ
ผีจับตัวผมไว้อ่ะ ป้าเฮอร์ฮะ” คนเป็นป้าที่กลัวก็กลัวแต่หลานรักตกอยู่ในอันตรายก็รีบหันหลังกลับแล้ววิ่งมาหาหลานของตน
พร้อมกับกำลังจะตั้งลำกล้องเล็งไอ้ผีที่มาทำร้ายหลานรัก
“ดะ...เดี๋ยว....”
ไม่ใช่เสียงเครเดนซ์
ไม่ใช่เสียงป้าเฮอร์ไมโอนี่
แต่เป็นเสียงผี
“ป้าฮะ
ผี----พูด—พูดกะ.—ผมอ่ะ”
ผีที่เครเดนซ์ว่าอยู่ประชิดตัวบอบบางของเขามากจนได้ยินเสียงลมหายใจ
เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ทำไมเดินไวนัก ถึงได้มาคว้าไหล่เขาได้ แต่ก็ผีนี่
จะทำอะไรเหนือมนุษย์ก็ได้ แต่ผีตนนี้มาจากไหนกัน แต่อะไรก็ไม่รู้ ฮือ
ปล่อยไหล่ผมนะ!
“ป้าฮะ ฮืออออออ”
เครเดนซืเริ่มกลัวจนต้องร้องไห้ออกมา
“แก๊! ไอ้ผีบ้า”
ถึงตัวแล้วก็เอาลำกล้องปืนฟาดผีที่ว่านั่น ผีเซล้มหงายตึงไปแล้ว
เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่ก้าวเธอพบว่า เธอลืมใส่กระสุนปืนออกมาด้วย
เลยเน้นใช้แรงกระแทกสันปืนใส่ผีแล้วกัน
ป้าเฮอร์ไมโอนี่ของเครเดนซ์นึกเอาว่านี่อาจจะเป็นซอมบี้หรือผีดิบก็ได้
“ป้าฮะ
เขา....” เครเดนซ์หลับตาปี๋หลังป้าเอาปืนฟาดผีตนนั้น
เขากลัวมากน้ำตาหยดใสยังคลอหน่วงที่ปลายหางตาแต่ก็อยากรู้ว่าผีหน้าตาเป็นอย่างไร
“ป้าฮะ...ผม..ผมว่าเขา”
“อะไรเครเดนซ์
อย่าไปมอง เดี๋ยวมันฟื้น ไปเรารีบ----“
“ช่วยด้วย...ผม
ช่วยผมด้วย....” เสียงจากผีที่ป้าเฮอร์ไมโอนี่ฟาดด้วยปืนยาวไป เป็นเสียงชายหนุ่ม
แสงจันทร์สว่างสาดส่องออกมาอีกครั้ง
ไม่มีเมฆบดบังแล้ว
“ป้าฮะ
ผีเลือดออก….“ ตรงที่ป้าฟาดผีไปเต็มรัก
เป็นตรงหน้าผากของผีพอดี ตรงนั้นเป็นแผลเลือดออกไม่หยุด แต่ไม่ใช่แค่นัน เหมือนผีตรงหน้าที่ว่านี้กลับมีแผลบอบช้ำหลายที่
เหมือนไปผจญอะไรมา
“...เอ่อ....”
ป้าผู้มากประสบการณ์เริ่มคิดอะไรบางอย่าง
“เครเดนซ์
ช่วยเขา นี่คน!”
หลังจากประโยคนั้น
ก็มีเสียงถอนหายใจแผ่วเบาที่สุดจากผีที่ตอนนี้มีสถานะเป็นคนในสายตาของป้าหลานคู่นี้แล้ว
เครเดนซ์รีบถลาไปหาผีคนนั้น ไม่สิ คน ๆ นั้นแล้ว ป้าของเขาไปอีกฝั่ง
ส่วนเครเดนซ์ไปทรุดนั่งใกล้ชายหนุ่มผู้บาดเจ็บคนนั้นอีกฝั่ง
“เขาเจ็บหนักมากเลย”
“ใช่
แล้วป้าก็เผลอไปเพิ่มแผลให้เขาด้วย”
ผู้เป็นป้าถอนหายใจต่อ
เกือบจะเป็นผู้ร้ายฆ่าเขาแล้วมั้ยล่ะ ป้าเฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเอง
เครเดนซ์ถอนหายใจ โล่งที่ไม่ใช่ผีและโล่งอีกต่อที่คนที่คนเป็น..จริง ๆ ไม่ตายเพราะป้าฟาดหัวเขา
เขายังอยากให้ป้าอยู่กับเขาไปนาน ๆ เลย นั่นเพราะความตกใจแท้ ๆ
มาล่าผีแต่เจอคนเจ็บแทน ชายหนุ่มตรงหน้าทั้งคู่
ได้สัมผัสเนื้อตัวกันแล้วเป็นมนุษย์แน่นอนไม่ผิดแน่ แต่เขาเจ็บมาก
บาดแผลฉกรรจ์หลายที่ ซึ่งคิดว่าต้องไปตามหมอมารักษาซึ่งอยู่ถัดไปอีกชายป่าหนึ่ง
หมอจิ๊ฟที่พร้อมจะรักษาผู้คนทุกเวลาเสมอ
“โอ๊ย...” คน
ๆ นั้นร้องออกมา เพราะเครเดนซ์เผลอเอามือไปแตะบาดแผลที่หนึ่งของเขา
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่และกำยำแข็งแรงกว่าเครเดนซ์คนนี้พบเจออะไรมาถึงได้บาดเจ็บถึงเพียงนี้
เครเดนซ์ที่เผลอทิ้งตะเกียงไปตั้งแต่ตอวิ่งหนีผี มองหาแสงไฟนั้น และมันตกอยู่ไม่ไกล
ตัวเล็กของหนุ่มน้อยจึงไปเอื้อมคว้ามาและขอส่องแสงมองใบหน้าคนแปลกในป่าแทบไร้แสงเวลานี้หน่อย
เครเดนซ์มองเห็นชายหนุ่มภายใต้หนวดเครารกครึ้มตั้งแต่สันกรามใต้หูลงมาถึงปลายคาง
สีมันเหมือนสีผมของเขา ดวงตาของเขาใกล้จะปิดสนิท เหมือนชายหนุ่มตรงหน้ามีสติอยู่
ป้าของเขาง่วงกับการปฐมพยาบาลแผลที่เธอกระทำกับชายหนุ่มเอง
ป้าเฮอร์ไมโอนี่เลื่อนศีรษะของชายหนุ่มปริศนาจากนอนราบไปกับพื้นให้นอนลงบนตักของหลานรักผู้บอบบางของเธอ
“ช่วยป้าหน่อยจ้า” เครเดนซ์พยักหน้าเบา ๆ
พลางมองก้มมองชายหนุ่มคนนี้จากมุมของตนที่อยู่สูงเหนือใบหน้าของคน ๆ นี้
มาจากไหนกันนะ เครเดนซ์คิด
นอกจากบาดแผลตามกายก็ยังมีที่ใบหน้าของเขาด้วย
ตรงแก้มที่ดูสากนัก ตรงริมฝีปากบวมเจ่อเหมือนโดนใครต่อยมา มุมปากมีสีเลือดซิบ ๆ
ด้วย เขามองชายหนุ่มที่นอนอ่อนแรงอยู่บนตักอย่างประหวั่น หาได้กลัวแล้วไม่
แต่รู้สึกเป็นห่วงตามประสาเพื่อนมนุษย์มากกว่าที่ใครเจ็บก็ต้องช่วย เราทั้งสองใจดี
“เขาจะไม่เป็นไรใช่มั้ยฮะ”
“ไม่จ้า
เพราะป้าเก่ง” เครเดนซ์พยักหน้ารับ
เขารู้อยู่แล้วว่าป้าของเขาทั้งสุดท้ายและรอบรู้ไปหมด ดวงตาคู่น้อยลดความวูบหวั่นในแววตาลง
ความกลัวและความตื่นตระหนกหายไปแล้ว
ชายหนุ่มปริศนาคนเจ็บใต้การดูแลของป้าหลานทั้งสองพยายาม...
เขาพยายามนักที่จะลืมตามองเหตุการณ์ตรงหน้าแต่อ่อนแรงเกินไปและไม่ไหวจริง ๆ สุดท้ายก็หลับตาลงไปในที่สุด
สลบไสลทั้งที่นอนอยู่บนตักของหนุ่มน้อยตัวเล็ก ใบหน้าของชายหนุ่มเอียงไปข้างหนึ่ง
แต่ป้าของเขาต้องบังคับให้กลับมามุมเดิม เพราะต้องปฐมพยาบาลแผลใหม่ให้
“เช็ดเลือด
และปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้ว ต้องกลับไปทำแผลก่อน แล้วให้หมอจิ๊ฟมาดูแล้วล่ะ”
ป้าบอกแบบนั้น เครเดนซ์เงยหน้ามองป้าแล้วพยักหน้ารับทราบ แล้วกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง
เพิ่งจะสังเกตอย่างจริงจังว่า เขามาท่องป่าใหญ่ด้วยชุดสูทหรู?
มันดูไม่เข้ากับการเดินป่าเอาเสียเลยนะ
กระเป๋าตรงอกเสื้อของชายหนุ่มมีผ้าเช็ดหน้าสอดอยู่
เครเดนซ์ขอถือวิสาสะดึงมันออกมาดู เนื้อผ้านี้จับดูก็รู้ได้เลยว่าเป็นของดีราคาแพง
“P กับ G หรือ”เสียงเล็กทวนอ่านตัวย่อที่ปักอยู่ตรงมุมของผ้าเช็ดหน้าที่แอบหยิบมาจากกระเป๋าเสื้อเขา
ชายหนุ่มปริศนาผู้บาดเจ็บหนักที่ใช้ตักของเขาหนุนนอนอยู่ เครเดนซ์มองใบหน้าชายหนุ่มคนนั้น
สลับกับผ้าเช็ดหน้า ย่อจากชื่อเขาหรือ ?
เครเดนซ์มองชายหนุ่มบนตักแล้วขมวดคิ้ว
ชายหนุ่มคงมาจากเมืองหลวง
แต่เครารกครึ้มราวกับคนป่าเลยคุณ
และหนุ่มน้อยก็นึกสนุกแบบประสาเด็กวัยรุ่นต่อว่า
ถ้ายังไม่ทันตื่นเสียก่อนก็จะจับโกนหนวดเสียเลย หนวดเคราครึ้มเป็นผีป่าแบบนี้ ใคร
ๆ ก็กลัว แถมตอนชายหนุ่มนอนบนตักนั้น
มันเสียดสีกับต้นขาของเครเดนซ์ที่ดันติงต๊องใส่ขาสั้นเหนือเข่าทั้งที่ออกมาในท่ามกลางอากาศหนาวแบบนี้
มันจั๊กจี้พิลึกเลย
TBC Chapter
1
talk :: :เรื่องใหม่มาอย่างรวดเร็ว 5555 ต้องรีบเขียนกลัวไฟจะมอดไปเสียก่อนค่ะ คู่นี้เอยูหนึ่งล้านแบบจริง ๆ เราชอบจับกราเด๊นซ์เข้าป่า 555 เรื่องที่แล้วก็ค้างอยู่แล้ว แต่งอกเอยุใหม่อีกแล้ว อย่างไรก็ฝากด้วยค่า เรื่องนี้จะยาวกว่าเรื่องยาวของ COLEZRA หน่อยนะคะ และคิดว่าละมุนกว่าด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น