TITLE : THISMAN :: HiddeN
CHAPTER : TRUTH
PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG - 13
RATE : PG - 13
ps. ยังไงก็ต้องมีดิสแมนตอนพิเศาเนอะ โมเม้นท์มาขนาดนี้เเล้ว บันไซ หยางเฟิง ไชโย ๆๆๆๆๆๆ
***********************************************************************************
“พี่ครับ..ผมขอเวลาซักครู่”
หยางหยางได้ยินเสียงอีกฝั่งผ้าม่านดำกั้น
เสียงหวานที่ไม่เคยลืมนั้นเป็นของเทพบุตรน้อยของเขา หลี่อี้เฟิง
ที่วันนี้เป็นความปรารถนาของช่องผู้มีพระคุณที่จัดห้องพักให้เขากับอี้เฟิงเพียงแค่ผ้าม่านกั้น
อย่างน้อยก็ใกล้กันมากที่สุดเท่าที่ทำได้แล้ว แม้จะยังมีอะไรขวางกั้นอยู่
จนเมื่อรุ่นน้องรูปหล่อได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกคนเดินเข้ามาใกล้
ๆ ผ้าม่าน หยางหยางยืนรออี้เฟิงอยู่ก่อนแล้ว
แต่ก็ยืนอยู่หลังผ้าม่านดำในฝั่งของหยางหยางเอง รอ..เผื่อจะมีโอกาสซักครั้งบ้าง
แม้บางทีเทพบุตรของเขาตั้งใจที่จะปฏิเสธการให้โอกาสหยางหยางคนนี้หลายครั้ง
แต่เขาจะมาท้อได้อย่างไร และในที่สุดการรอคอยของเขาก็มีค่าและเป็นผล
“อี้เฟิง”
“อือ”
เสียงทุ้มชัดเจนส่งผ่านไปยังอีกฝั่งผ้าม่านดำ
ส่วนพื้นที่ของอี้เฟิง ตอนนี้ผู้จัดการและทีมงานของทั้งสองฝ่าย เข้าใจกันดีว่าว่าควรให้เวลาส่วนตัวพวกเขาซักหน่อย
ที่จริงแล้วทั้งสองคนก็น่าสงสารที่ทำอะไรไม่ได้เลย
ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้พวกเขา ได้พูดคุยกันได้ยินเสียงกันชัด ๆ
ใบหน้าที่เลือนรางหลังผ้าม่านแต่ก็ยังได้สบตากันบ้าง
“คุณ..กินข้าวครบทุกมื้อมั้ย”
“เรื่องแบบนี้ฉันไม่พลาดอยู่แล้วหน่า”
คำถามแปลก ๆ
ถูกส่งมาหาอี้เฟิง เขายิ้มกลบความรู้สึกบางอย่างในใจ และยังก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนหน้านี้นานแล้ว
หลังผ้าม่านกั้นห้องสีดำนี้ มันบางเสียจนมองเห็นใบหน้าอันเลือนรางของอีกฝ่ายได้ไม่ถนัดตาแต่รู้ว่าเขาแสดงอารมณ์เช่นใด
หยางหยางเศร้าเหลือเกิน
อี้เฟิงกำหมัดแน่นแต่รวบผ้าม่านสีดำเข้าหมัดไปด้วย
เหมือนแค้นมันมาจากไหน หยางหยางจึงเอื้อมมือมาช้า ๆ
รวบและกอบกุมมืออี้เฟิงผ่านผ้าม่านด้านตัวเองอีกที ดูเป็นการสัมผัสกันที่น่าเศร้า
แม้อยากกุมมือกันก็ต้องมีอะไรขวางกั้น
“นายอย่าตีสีหน้าแบบนั้น
เรากำลังจะขึ้นแสดงกันอยู่แล้ว”
“ผมคิดถึงคุณ
คุณรู้ใช่มั้ย”
อี้เฟิงกำหมัดแน่นขึ้นแล้วเอาอีกมือหนึ่งยกตีหน้าหยางหยางที่กุมมือเขาไว้
เชิงให้ปล่อยได้แล้ว และตอบเขาไปพร้อมทั้งเงยหน้ามามองกันและกันเสียที
“นายรู้ใจฉันที่สุดอยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับ”
ไม่รุ้หยางหยางจะขอบคุณเขาเรื่องอะไร
แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่อี้เฟิงหลงใหลกลับเศร้าเสียจนอยากหลั่งน้ำตาให้
แต่จะมาร้องไห้ก่อนทำงานคงไม่ดี แต่เศร้าไหม เขาตอบได้เพียงว่า
“หยางหยาง
ยิ้มให้ดูหน่อยนะ”
มือข้างที่ยกตีมือหยางหยางเมื่อซักครู่ถูกส่งแรงยกสูงให้ถึงระดับใบหน้าหล่อเหลา
อี้เฟิงสบตากับอีกฝ่ายได้ ผ้าม่านดำนี่ บางเหลือเกินแต่ก็ยังขวางกั้นสองเรา
และเราไม่กล้ายกมันให้พ้นทาง ทั้งสองคนกลัวว่า ยิ่งเข้าหากันมากขึ้น
เราก็จะสูญเสียอีกคนไป
มือเรียวสวยของเทพบุตรคู่นั้น
แตะต้องใบหน้าหล่อเหลาได้ผ่านผ้าม่านกั้นสีดำนี้ นิ้วเรียวลากไล้ไปตามแก้ม
ไปพร้อมกับยิ้มน่ารักที่เผยกว้างขึ้นทีละน้อย เหมือนช่วยลุ้นให้อีกคนยิ้มตามกันไป
และหยางหยางก็เชื่อฟังเทพบุตรของเขาสุดหัวใจ
“ครับ”
เสียงทุ้มตอบรับและยิ้มออกมาจนได้
นั่นทำให้อี้เฟิงพอใจ
ใบหล่อหล่อไร้ที่ติเช่นนี้เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าจะตีสีหน้าเศร้าเป็นไหน ๆ เทพบุตรน้อยพอใจแล้วก็ละมือออกจากใบหน้ารูปสลักนั้น
แต่ยังไม่เดินออกจากจุดเดิมหลังผ้าม่านกั้นตรงหน้าเขา
ที่มีหยางหยางยืนอยู่อีกฝั่ง
“ผมรักคุณเหลือเกินอี้เฟิง”
“รู้อยู่แก่ใจแล้ว”
อี้เฟิงได้ยินคำนี้ซ้ำ
ๆ จากหยางหยางเป็นรอบที่เท่าไหร่ เขารู้เรื่องนี้ดีที่สุด
เขาถึงได้มายืนตรงหน้าหยางหยาง และพยายามเท่าที่ทำได้ ให้เราได้สัมผัสกันจะทางไหน
ใกล้ที่สุดเท่าที่เราทำได้ เพื่อความสัมพันธ์อันรวดร้าวใจที่แสนหวานของเรานี้
หยางหยางรักอี้เฟิงมากแค่ไหนต่างรู้กัน อี้เฟิงเริ่มรักหยางหยางแล้วก็รู้ดี
ยืนนิ่งกันอยู่ซักพัก
หยางหยางก้มหน้าลงมองพื้นไปครู่ใหญ่ เขาข่มใจไม่ให้คว้าอีกคนมากอดให้ได้
เพราะว่าถ้าหากทำ เขาจะกอดอีกฝ่ายไม่ปล่อยให้ห่างไป ก็ห้ามใจเสียตั้งแต่เริ่ม
ปัญหาจะได้ไม่เกิด
“หยางหยาง”
“ครับ”
“ฉันมีของขวัญปีใหม่ให้นาย”
ใบหน้ารูปหล่อเงยขึ้นมาสบตาคุณเทพบุตรลอดผ่านผ้าม่านอีกครั้ง
อีกฝ่ายสูดลมหายใจเข้าออกและหลับตาเหมือนพยายามจะตั้งใจทำอะไรซักอย่าง
“ขยับเข้ามาอีกซักนิด”
เสียงหวานบอกเช่นนั้น
หยางหยางขยับเพียงปลายเท้าเข้าไปให้ชิดกว่าเดิมไม่เท่าไหร่ เขาก็ได้ยิน
“ฉันรักนาย”
จบสิ้นคำนั้น
ผู้จัดการของอี้เฟิงก็ตะโกนมาจากหน้าประตูห้องว่าต้องไปเตรียมพร้อมสำหรับการแสดงแล้ว
เมื่อต่างคนต่างเงยหน้ามาสบตากันอีกครั้ง
ถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากกันตรงนี้
แววตาหม่านเล้กน้อยจากตากลมโตสดใสของอี้เฟิงถูกส่งมาหาหยางหยาง
“ไม่ได้บอกเพราะสงสารนายนะ
นั่นเป็นความจริงที่อยากจะบอกนาย..จริง ๆ นายเชื่อฉันมั้ย"อี้เฟิงส่งน้ำหนักหนักแน่นมาให้หยางหยางชุ่มชื้นหัวใจ ใบหน้าดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ
แต่
หยางหยางเพียงแค่ยิ้มให้เทพบุตรตัวน้อยของเขาไป
เอาไปเลย
ทั้งร่างกายและหัวใจ ซาตานผู้นี้พร้อมเป็นทาสคุณแล้ว
อี้เฟิงขมวดคิ้วเพราะหยางหยางไม่ให้คำตอบในคำถามที่เขาตั้งไป
จนจำต้องเดินออกจากหลังผ้าม่านดำ คนน่ารักมองแบบคาดโทษเอาไว้
หยางหยางคิดว่าคงโดนเอาคืนทีหลังทางไหนซักทาง
เขาเพียงดีใจจนล้นออกมา
ความรู้สึกตื้นต้นที่เก็บไม่อยู่
กลัวจะร้องไห้โชว์คุณเทพบุตรไปต่างหาก
ใบหน้านี้จึงปล่อยอารมณ์ความรู้สึกออกมา
ภายหลังที่เทพบุตรน้อยอี้เฟิงออกจากห้องพักไปเพื่อเตรียมตัวทำงาน
หยางหยางก้มหน้าลงจนคางแทบชิดหน้าอก มือใหญ่กุมตรงหน้าผาก
เหมือนกำลังปรับระดับอารมณ์อย่างใหญ่หลวง
ประมวลผลได้
แล้วเมื่อความคิดเข้าที่ เขายิ้มน้อยๆออกมาและพูดเบา
ๆกับตัวเองแต่นั่นก็คือการให้คำตอบกับอี้เฟิง
แม้เจ้าตัวไมได้ยินกับหูและไม่เห็นรอยยิ้มของซาตานผู้มีความสุขเป็นล้นพันคนนี้
“ผมเชื่อคุณหมดหัวใจ หลี่อี้เฟิง”
----------------END THISMAN :: HiddeN - CHAPTER : TRUTH-----------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น