[SF] L O O K A T #Gradence

“เครเดนซ์”

“คะ..ครับ”

“กำลังมองอะไรอยู่”

เครเดนซ์หันมาหาผู้ถามที่นั่งอยู่ข้างกัน พี่ชาย เพื่อนสนิท หรือบางทีเป็นพ่อ หรือจริง ๆ เป็นแม่กันนะ อย่างนิวท์ สคามันเดอร์ถามเขา หลังจากที่นั่งนิ่งไปนาน มือพลางคว้าหูแก้วมัคสีเรียบจิบนมร้อนอุ่น ๆ เขาสองคนนั่งกันตรงหน้ากระจกใสแจ๋วในร้านคอฟฟี่ช็อปเจ้าประจำร้านหนึ่ง เห็นถนน เห็นรถรา เห็นคนผ่านมาไป

เห็นความรักด้วย ..แต่เครเดนซ์ไม่ตอบนิวท์หรอก เขาเพียงแค่คิด

แต่สายตาเขามองตาม  นั่นไง ความรัก เครเดนซ์คิด สายตามองตามสิ่งหนึ่งตรงหน้าเขา ไม่ไกล แต่มีกระจกกั้น ตรงจุดพักผู้โดยสารฝั่งตรงข้ามถนนเส้นเล็ก มือเล็กนิ่มสองข้ามเปลี่ยนมาเป็นกุมแก้วมัคของตัวไว้แน่น ข่มความประหม่าในใจ ความโลดแล่นและพองโตของหัวใจ ใจเย็น ๆ เครเดนซ์ เย็นไว้  หนุ่มน้อยกำลังบังคับตัวเอง

หืม ? นิวท์แปลกใจและยกยิ้มขำ หันมองคนเด็กกว่าข้าง ๆ   ทำไมฉันจะไม่รู้กันล่ะ ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งเท่าไหร่  เครเดนซ์เองก็ไม่บ่อยนักที่เขาจะแสดงอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าเกรงอก เกรงใจ เกรงกลัว ผวา แม้หลัง ๆ นี้เขาจะทำให้เด็กคนนี้สดใส ร่าเริง เพราะขนมของเจคอป เพราะยิ้มหวานของควีนนี่ เพราะความเป็นผู้หญิงสายบู๊ ห้าวซะของทีน่า และสัตว์น้อยของเขาเอง

“คน ๆ นั้นหรือ?”

“อะไร ? ไม่มีครับ คุณนิวท์ ผมแค่มองไปเรื่อย ๆ ..พร้อมกับนมร้อนในแก้วไง”

“หืม ? แต่สายตาเธอหยุดแค่คน ๆ นั้นคนเดียว มองอยู่นานแล้ว.. ไม่สิ มาที่นี่ทีไร ก็รู้ว่าเขาจะไปตรงนั้นก็จะนั่งตรงนี้แล้วก็นั่งมองเขา ฉันสังเกตเธอนะ เครเดนซ์”

เครเดนซ์เลิกคิ้ว มือกุมรอบแก้วมัคแน่นขึ้น เม้มปาก มองคุณนิวท์ สลับและคน ๆ นั้นที่นิวท์หมายถึง เขาปิดนิวท์ สคามันเดอร์ไม่ได้หรอก คน ๆ นี้อย่างกับมีเวทมนตร์แต่จริง ๆ ก็คือความใจดีและเอาใจใส่ของเขาต่างหากที่ทำให้สังเกตเห็นว่า เครเดนซ์มอง

“ผู้ชายคนนั้น ดูดี ดูดีมาก ๆ ไม่ใช่แค่นาย สาว ๆ ตรงนั้นมองเขากันไม่วางตา แล้วจะทำยังไง ไปทักเขามั้ย”

“ไม่ครับ!” เครเดนซ์ตอบแทบทันที ที่นิวท์ถาม เขาไม่อยากให้ถูกมองว่าเป็นพวกแปลกประหลาด นั่งมองก็แปลกแล้ว นี่มาดักมองทุกวัน มองเขาจนเขาขึ้นรถกลับไป ก็คงเป็นรถประจำตัว ท่าทางชายคนนั้นจะเป็นคนที่มีหน้าที่การงานดี เขาจะเดินมาตรงนี้ ร้านตรงกันข้ามเป็นร้านเบเกอร์รี่เจ้าดังมากของท้องถิ่น เขาซื้อไปวันหนึ่งก็ถุง วันหนึ่งก็สองถุง รอรถครู่หนึ่งแล้วเขาจะไป เครเดนซ์ที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยก็จะมาทันในเวลาที่ชายคนนั้นถึงหน้าร้าน ลงจากรถอย่างสง่างามและเข้าไปในร้านเบเกอร์รี่นานหลายนาที กลับออกมา เครเดนซ์มองเขาจนลับตา จนเขาไป

ถึงจะอยากรู้มากกว่านี้ ถามโน่นถามนี่ แต่เครเดนซ์ไม่มีสิทธิ์ไปถาม เพราะไม่รู้จักอะไรกับเขาเลย

“ก็ชอบเขา?”

“ไม่ได้หรอกครับ คุณนิวท์”

“นั่นสิน้า มนุษย์เราไม่เหมือนกับสัตว์หรอกเนอะ ความรู้สึกซับซ้อน”

“ก็..ทำนองนั้นล่ะครับ”

เครเดนซ์ชอที่นิวท์เปรียบเทียบ มนุษย์เราซับซ้อน ยิ่งความรักที่เกิดจากการนั่งมองเป็นสโตคเกอร์แบบเขาทุกวัน ยิ่งดูซับซ้อนไปใหญ่เลย ชายคนนั้นรู้ก็คงผวาในใจว่ามีใครมานั่งแอบมองเขาแบบนี้ มาดักเพื่อมองเขาทุกวัน จากจุดตรงนี้

“เห้อ..” เครเดนซ์ถอนหายใจ ก่อนซดนมร้อนในแก้วมัคของตัวหมดแก้ว และวางแก้วตรงหน้า ก่อนยกมือให้บริกรมาเอามันไปเติมอีกแก้ว

“แก้กลุ้มใจรึไง ? “ นิวท์หัวเราะ เครเดนซ์ทำอย่างกะนมเป็นเหล้าที่ผู้ใหญ่ทั่วไปเขากินแก้กลุ้มคิดไม่ตก เครเดนซ์กลุ้มใจ แล้วก็กินนมร้อนแทน นิวท์ขำน้อย ๆ กับความน่ารักที่เขาเลี้ยงดูมากับมือ

“อย่าหัวเราะผมสิครับ ไหน ๆ คุณก็รู้แล้ว ก็ช่วยผมหน่อยได้มั้ย ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ คืออยากจะเลิกเหมือนกันแต่ตัดใจไม่ได้ แต่ถ้าไม่ตัดใจ ผมก็จะดูเป็นโรคจิตแบบนี้ตลอดไป”

นิวท์เลิกคิ้วบ้าง หันไปทางฝั่งตรงข้าม ชายคนนั้นหลังจากรออยู่ซักครู่มีรถหรูมารับเขาที่โอบถุงขนมมากมายเอาไว้ เขาขึ้นรถไปโดยขึ้นรถตรงที่นั่งด้านหลัง ..น่าจะเป็นเจ้านายของใครหลายคน นิวท์คิด บุคลิคบอสชะมัด เมื่อคิดต่อ ก่อนจะหันมาทางเด็กในสังกัดของตน

อ่อนเปลี้ยเชียว พอเขาไป  นิวท์ยังไม่หยุดขำ แต่เขาอยากจะบอกเครเดนซ์อยู่เหมือนกันว่า ชายคนนั้นน่ะ รู้ตัวแล้วว่าโดนแอบมอง ก็เครเดนซ์เองนะที่เผลอแสดงสีหน้าออกมา ฝ่ายนั้นดูแล้ว มือพระกาฬอยู่เชียว ประสบการณ์อะไรซักอย่างน่าจะสอนเขา เขารู้แล้วว่าโดนมอง แต่นิวท์นั่งข้างเครเดนซ์ คิดว่าเพราะเหตุนี้ ชายคนนั้นเลยไม่เข้ามา

นิวท์คาดว่า ซักพักชายคนนั้นก็คงจะเข้ามาหาเครเดนซ์จริง ๆ

และคิดว่าเขาจะมาด้วยเหตุผลที่เครเดนซ์คาดไม่ถึงด้วย และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ต้องมาร้านนี้กับเครเดนซ์อีกแล้วไงล่ะ ก็เดี๋ยวจะมีคนมานั่งข้าง ๆ เครเดนซ์แทนเขาแล้วไงล่ะ!

ชายคนนั้นแอบยิ้มเหมือนลอบมาทางเครเดนซ์แล้วเห็นแววตาลูกหมาลูกแมวใส ๆ จากเด็กคนนี้ คิดแล้วใจหายเหมือนที่จะไม่ได้มานั่งตรงนี้กับเครเดนซ์ ไว้วันหลังจะมาแอบดูว่าเรื่องราวก้าวหน้ามากแค่ไหน

“พรุ่งนี้ ฉันมีธุระกลับดึก ไม่ได้มานั่งร้านนี้เป็นเพื่อนด้วยนะ เครเดนซ์”

“เอ๋ คุณนิวท์ครับ..ผม”

นิวท์ยกยิ้ม และจิบกาแฟรสนุ่มในแก้วตรงหน้าของตนต่อ ..ไม่ตอบเครเดนซ์ ที่กลายเป็นลูกหมาลูกแมวงอแงไปแล้ว เมื่อบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่มาเป็นสโตคเกอร์ร่วม

“เอาหน่า เดี๋ยวเธอก็จะมีคนมานั่งเป็นเพื่อน”

---- L O O K   A T ----

และคุณนิวท์ก็ไม่มาจริง ๆ .... เครเดนซ์คิด

แต่ประโยคที่นิวท์ทิ้งไว้ให้เครเดนซ์แปลกใจ เขาคิดทั้งคืนเลยว่าใครนะ คุณเจคอป ? คุณควีนนี่หรือ ? แต่คุณทีน่าไม่ได้แน่ ๆ เพราะงานกะค่อนบ่ายของเธอโหดร้ายมากจริง ๆ

แต่เครเดนซ์พักเรื่องนั้นไว้ก่อน วันนี้เครเดนซ์มาทันเวลาเดิมที่จะเจอชายคนนั้น แต่เขามาช้า...

เกิดอะไรขึ้นมั้ยนะ

หรือเขามาก่อนหน้านี้ ? หรือเขาจะไม่มา ? หรือเขา.. ไปกับใคร

เครเดนซ์คิดไปต่าง ๆ นานา เขาคิดมากอีกแล้ว

“บริกรครับ นมร้อนอีกแก้ว” เครเดนซ์ยกมือเรียกบริกรที่ใกล้ที่สุด หันไปหาแล้วบอกออเดอร์เจ้าเดิมที่อยากได้ คราวนี้เขาเพิ่มบิสกิตของทางร้านที่แจกฟรีเพิ่มด้วย ขอมาแทะแก้เครียดหน่อยแล้วกัน

“อ๊ะ?!”

เครเดนซ์ร้องอุทานตกใจ

“คุณ...”

ไม่ตกใจได้ยังไง

“เพอร์ซิวัล เกรฟส์”

...

“เอ่อ... เครเดนซ์ แบร์โบน..ครับ”

ชายคนนั้นที่นั่งรอ เขามาแล้ว มาพพร้อมขนมห่อใหญ่อย่างเคย มาพร้อมเด็กหนุ่มตัวน้อยด้วย

“สวัสดีพี่เขาหน่อย”

“หวัดดีฮะพี่ชาย..แด๊ดดี้ พี่เขาน่ารักจัง!”

“ใช่มั้ยล่ะ”

พ่อลูก ? เอ่อ...ว่าแต่เขาคุยอะไรกัน ไม่เข้าใจ เครเดนซ์มองภาพสองพ่อลูกที่ดูดีสุด ๆ ตรงหน้า คนในร้านหันมองกันปราย ๆ ก็ดูดีทั้งพ่อลูกขนาดนี้ คนลูกนี่โตไปเป็นนายแบบได้สบายแบบไม่ต้องแคสยังได้

“เอ่อ...คุณ..เกรฟส์สินะครับ..” เครเดนซ์เอ่ยชื่อชายตรงหน้าที่นั่งมองเขาอย่างเพ้อฝันอยู่นานแสนนาน ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้า เขาดูดีเป็นบ้าเลย!  เครเดนซ์โอดในใจ แต่คิดว่าคงเก็บไม่มิด เพราะสายตาของเขาคงบอกเจ้าตัวตรงหน้าหมด

ชายหนุ่มพร้อมลูกชายหันมองเขาทั้งคู่ ผู้เป็นพ่ออุ้มเจ้าตัวเล้กที่หน้าเหมือนเขาอย่างกะก็อปปี้กันมา เขาทรุดตัวลงนั่งที่ที่นิวท์เคยนั่งแต่วันนี้นิวท์ไม่มา คนลูกนั่งตัก มองเครเดนซ์ตาแป๋ว ส่วนคนพ่อยิ้มกรุ้มกริ่มเสียมองมาจนเครเดนซ์ใจเต้นโครมคราม

“ฉันเลี้ยงนะ”

“เอ่อ... ดะ..เดี๋ยวสิครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันอยากเลี้ยง”

“ขอเหตุผลหน่อยได้มั้ยครับ”

“ฉันขอซื้อ..ไม่สิ ขอยึดสายตาของเธอที่มองฉันไว้ แบบนั้น แววตานั้น ขอฉัน ให้เป็นของของฉันคนเดียวได้มั้ย”

เครเดนซ์ฟังทุกคำอย่างชัดเจน ไม่ขาดตอนเลยด้วย ชัด ทุก คำ

“แค่ก” เครเดนซ์สำลักนมร้อนไปซะแล้ว

“อ้าว ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิดก็ได้”

เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้มาแนวไหน ลูกชายตัวเล็กของคุณเกรฟส์ตรงหน้าคอยตบบ่าแปะ ๆ บอกว่าไม่เป็นไรนะ ช่างน่ารักจริง ๆ เด็กน้อยเอ๊ย เครเดนซ์คิด แต่กลับมาที่ประโยคก่อนหน้าเมื่อครู่ก่อนนะ

“คุณว่าอะไรนะครับ”

“ฉันจะไม่พูดซ้ำ เพราะว่ากว่าฉันจะรวบรวม ทำอารมณ์มาพูดกับเธอได้ มันพูด..เอ่อ..ลำบากนะ”

“หา ?”

ชายหนุ่มพร้อมลูกชายตรงหน้าทำให้เครเดนซ์แปลกใจเป็นรอบที่ล้าน เขาเลิกคิ้วมองหน้า อย่างประหลาดใจที่สุด เครเดนซ์ทำอารมณ์ไม่ถูก คือถามว่าเข้าใจประโยคและความหมายมั้ย แน่นอน เขาเข้าใจ ว่ากันตรง ๆ ก็เหมือนจีบกันนั่นล่ะ แต่ทำไมล่ะ! หน้าที่ในการจีบ (หากเขากล้า) มันต้องเป็นเครเดนซ์ เป็นเขาสิ ไม่ใช่คุณเกรฟส์ เขาชอบคุณเกรฟส์ ตกหลุมรักเลย แต่ทำไม

“ทำไมล่ะครับ ทำไมผมต้องเก็บสายตานั้นไว้เพื่อคุณ”

ชายหนุ่มยิ้มให้ลูกชายที่น่ารักที่คอยดูแลเครเดนซ์เมื่อครู่ คุณเกรฟส์เงยหน้าสบตาเครเดนซ์ แววตาเครเดนซ์วูบไหวเพราะเขินมากแต่กลั้นไว้อยู่ ส่วนอีกคนวูบไหวเหมือนกัน เพราะ

“ฉันดันตกหลุมรักสายตาของเธอที่มองฉันแล้ว ถนนตรงนี้น่ะแคบนิดเดียวแค่พอรถยนต์เล็กผ่านได้ เธอนั่งตรงนี้ ฉันยืนตรงนั้น เธอมานั่งมองฉันทุกวันด้วยสายตาน่ารักขนาดนั้น! คิดว่าฉันจะไม่หวั่นไหวหรือ?”

“ผมดูโรคจิตออก!”

“ก็คิดแบบนั้น แต่ฉันก็คงโรคจิตเหมือนกัน ที่มาตกหลุมรักเธอด้วย แววตาที่เธอมีไว้มองฉัน มันทำให้ฉันหวั่นไหว”

หมดแล้ว เพอร์ซิวัล เกรฟส์ บอกไปแล้ว

เขาก็ไม่คิดเหมือนกันล่ะว่าจะมาตกหลุมรักกับอะไร ประหลาด ๆ และง่ายดายแบบนี้ ยอมใจเจ้าของดวงตาแสนซนคู่นี้จริง ๆ

ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ ที่มองแววตาทำนองนี้มาให้แล้วจะทำให้เขาคนนี้ ชายที่หลายคนก็บอกว่าเย็นชาไร้หัวใจ ถึงจะเอาใครมาอยู่ข้างกายแต่ไม่มีทางหวั่นไหวเลย

แต่ดันมาตกหลุมรักหนุ่มน้อยหน้าหวาน สโตคเกอร์เขา นั่งมองเขาตรงหน้าร้านคอฟฟี่ชอปตรงนี้ทุกวัน

ใครรู้เสียเชิงแย่

ตอนแรกก็รู้สึกแปลก ๆ ที่โดนมอง แต่มีหลายวันเขารู้สึกขำดี บางทีเด็กคนนี้ก็แสดงสีหน้าน่ารัก ตลกบ้าง น่าสงสารบ้าง น่าตีบ้าง บางทีเห็นแล้วก็น่าแกล้ง เขามาทุกวัน มาซื้อขนมให้ลูกชายตัวแสบที่ชอบร้านนี้ ไม่เอาร้านอื่นด้วย พอมาก็จะเจอเครเดนซ์นั่งมองเขา มันน่ารักดี ก็คงเพราเป็นเครเดนซ์ด้วย เขาก็เลยคิดแบบนั้น เพอร์ซิวัลคอยสังเกตทุกวัน จนวันนี้กล้าหน่อยที่ไม่มีคุณเพื่อนอีกทีมานั่งด้วย และวันนี้ก็มีตัวช่วยที่พามาด้วย เขาเลยของลอง

“อ้าว แล้วคนที่นั่งด้วย??”

“คุณนิวท์หรอฮะ เขาไปทำงาน เลยมานั่ง...เป็นเพื่อน..ไม่ได้”

โอเค เป็นเพื่อน ..ยังไม่กล้าถามถึงขั้นว่าเป็นอะไรกัน แต่ก็คิดได้อยู่ว่าเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ไม่งั้นเด็กคนนี้คงไม่นั่งแก้มแดงให้เขามองอยู่อย่างนี้หรอก

“... เครเดนซ์ เธอจะให้ฉันได้มั้ย”

เครเดนซ์เงียบ ไม่กล้าพูด แต่อยากบอกเขามากว่า ใจก็ให้ได้ รับด้วยมั้ยครับ แต่มันน่าอาย เขาเป็นผู้ขาย แค่นี้ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ไหนจะยังมีเด็กน้อยตาแป๋วมองเขาตรงนี้...

“ช่วยพ่อหน่อย ลูกพ่อ อยากให้พี่ชายเขาไปเล่นด้วยมั้ย”

“อยากได้ฮะ!”

เด็กน้อยลงจากตักพ่อตัวเอง พยายามปีนตักเครเดนซ์ เครเดนซ์จำต้องอุ้มหนุ่มน้อยขี้อ้อนมานั่งบนตักตัวเอง

“ไปเล่นที่บ้านผมนะ”

“มันต้องอย่างนั้น ลูกพ่อ”

“ขี้โกง คุณใช้ตัวช่วยนี่!”

“หรือจะให้ฉันพูดกับเธอตรง ๆ ว่า ฉันตกหลุมรักเธอ ทั้งที่เธอแก้มแดงจนแซงสตอรเบอร์รี่บนเค้กแล้วน่ะหรอ”

เครเดนซ์ขมวดคิ้ว จ้องมองชายหนุ่มที่แกล้งหยอกเย้า เพอร์ซิวัลอมยิ้มไว้ ตีหน้าขรึมต่อ มองลูกชายตนกับเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งบอกรักไปตรงหน้า

เอายังไงดี มีลูกชายแล้ว ก็ยังต้องมีลูกเพิ่มอีก แม้จะพ่วงตำแหน่งว่าที่คนรักด้วย

ไม่เป็นไร คิดเสียว่ามีเพื่อนเล่นให้ลูกตัวแสบของเขา

“ว่าไง เครเดนซ์”

เครเดนซ์เขินจนไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหน ก็ขอลงที่แก้มใส ๆ ป่อง ๆ ของลูกชายอีกฝ่ายแทน แต่พอเครเดนซ์ฝังจมูกโด่งรั้นของตนที่แก้มเด็กน้อย คนพ่อก็ขมวดคิ้วทันที

“อะ...ขอโทษฮะ คุณอาจจะห่วงลูก...”

“ไม่หรอก ฉันก็อยากได้แบบลูกฉันบ้าง”

“คุณเกรฟส์!”

นี่ยังไม่เท่าไหร่ก็เล่นใจเครเดนซ์ขนาดนี้

“ว่าไง..”

เครเดนซ์นึกประเด็นหลักได้..นั่นทำให้ใจเขาห่อเหี่ยว

“แล้ว...เอ่อ...เด็กคนนี้ ..คุณแม่..ของเขา”

“ภรรยาฉันเสียไปนานตั้งแต่เจ้าตัวแสบยังไม่กี่เดือน ฉันให้เธอพักแล้ว และฉันก็ โสด มานาน พอกับที่เจ้าตัวแสบนี่โตมา”

นั่นทำให้เครเดนซ์ยืดตัวขึ้นมาอย่างเผลอตัว ถอนหายใจเสียงดังออกมาเชียว และปฏิกิริยาเหล่านั้นอยู่ในสายตาเพอร์ซิวัล เกรฟส์ทั้งหมด

มันดูเหมือนเครเดนซ์จะตัดสินใจไปแล้วเนือง ๆ

“เอ่อ...ลุกคุณซนมามั้ยครับ”

“ก็เอาการนะ”

“แล้วไม่กิน ไม่ชอบอะไรบ้างล่ะ”

“ก้ไม่เยอะ เด็กคนนี้กินเก่ง กินได้ทุกอย่าง ไม่เรื่องมาก แต่เอ๊ะ เธอควรถามฉันก่อนนะ”

“ก็คุณให้ลูกคุณเป็นตัวช่วยมาชวนผมไปบ้าน ก็คิดว่าให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กน่ะสิ”

เครเดนซ์รู้อยู่แล้ว ก็อยากแกล้งคืนบ้าง

เพอร์ซิวัลยกยิ้ม รุ้แล้วหน่าว่าโดนหนุ่มน้อยเล่นเสียแล้ว

เสียหลักตั้งแต่ไปตกหลุมรักแววตาน่ารักนั้น ไม่พอก็ยังมาเจอความกวนโอ๊ยนี่อีก

แต่ไม่เสียแรงที่ตั้งใจมา ใบหน้าหวานใกล้ ๆ ทำเขาแทบอดใจไม่ฝังจมูกบนแก้มเนียนนั่นเกือบไม่ได้เลยล่ะ

“คนรัก ...เป็นคนรัก”

เพอร์ซิวัลพูดไปก็ส่งสายตาหวานหยด เครเดนซ์ก็กุมแก้วมัคแน่นจวนเจียนจะแตกแล้ว ส่วนลูกชายก็นั่งมองสองคนนี้ด้วยความไม่เข้าใจ อยู่บนตักของเครเดนซ์

“ฉันกำลังดูอะไรอยู่เนี่ย”

นิวท์ที่แวะมาดูเด็กในสังกัดของเขาที่ทิ้งไว้ซักหน่อย ว่าจะถูกชายหนุ่มรูปงามคนนั้นมาเก็บไปรึเปล่า ก็เก็บไปได้จริง ๆ

นิวท์สังเกตทุกวันเหมือนกัน ทั้งสองฝ่ายเลยล่ะ

ก็ดันตกหลุมรักกันเอง

ฝั่งเครเดนซ์ มองเห็นแต่ชายหนุ่มคนนั้น แต่เห็นแค่ความรักในฝั่งตัวเอง และมองข้ามไปว่าอีกฝ่ายก็สามารถตกหลุมรักเครเดนซ์ได้นะ ก็ตัวเขาน่ารักออกปานนั้นแต่ไม่เคยมั่นใจในตัวเอง

ส่วนคุณคนนั้น ชายหนุ่มรูปงามมาพร้อมเด็กน้อย แหม เด็กน้อยนั่นน่ารักดีจัง ถ้าวันไหนเครเดนซืเอาก็จะชวนไปเล่นในสวนของเขา อืม..นิวท์เห็นชายหนุ่มคนนั้น ลอบมองเครเดนซ์บ่อยขึ้น และคงหาโอกาสและเตรียมตัวอยู่ นิวท์คิดว่าเป็นเพราะเขาหรือเปล่าที่ทำให้ชายคนนั้นรั้งตัวเองไม่เข้ามาเลยลองไม่อยู่ดูบ้าง ก็เป็นเช่นนั้น เขารอจังหวะ ชายหนุ่มก็คงไม่แน่ใจในสถานะของเขากับเครเดนซ์  ปล่อยให้แล้วนะ คุณชายรูปงาม ยังไงก็ปล่อยลูกชายตัวเล็กของคุณมาเล่นกับผมด้วยล่ะ

ส่วนเครเดนซ์ เด็กที่ผมเลี้ยงดู  ดูแลมาอย่างดี ผมฝากด้วย 

นิวท์คิดทั้งหมด พลางมองทั้งคู่ด้วยความสุข เขาชอบรอยยิ้มของเครเดนซ์ตอนนี้จริง ๆ ขอบคุณคุณชายรูปงามคนนั้นด้วย แว่ว ๆ เหมือนเมื่อครู่เครเดนซ์เหวใส่คุณเขาที่แกล้งเครเดนซ์ว่าคุณเกรฟส์

“คุณเกรฟส์ครับ! เลิกแกล้งผมได้แล้ว”

“ก็เธอน่าแกล้ง”

“ผมนึกว่าคุณจะขรึม ๆ เสียอีก”

“กับคนอื่น ยกเว้น เธอ เธอทำให้ฉันอยากยิ้มเพราะแกล้งเธอนะ”

“แล้วก็ความเลี่ยนแบบนี้ด้วยน่ะหรอครับ ?”

“ก็เพราะเธออีก”

เครเดนซ์เขินจนแทบจะแทะแก้วมัค เพราะนมร้อนที่ดื่มแก้เขินหมดไปเสียแล้ว แถมบริกรก็ไม่กล้าเข้ามาด้วย เพราะมัวแต่เขินทั้งเขาที่โดนคุณเกรฟส์รุกหนักอยู่




END