[Fic] In the dark, On the light - EP 1 #Gradence (AU FANTASTIC BEASTS)

TITLE : In the dark, On the light

CHAPTER :   1

PAIRING : Percival Graves x Barebone 
RATE : PG

TELL ::  อยากลองแต่งดูมานานแล้ว อย่างไรก็รบกวนด้วยนะคะ อ่อ อันนี้ไม่ใช่สารคดีสัตว์นะ 555

“มัน! เพอร์ซิวัล มันหนีไปแล้ว ! ตามหามัน ! “

หลังเสียงตะโกนอันน่าเกรงขามและดุดันนั้น ก็กลายเป็นความโกลาหลที่เข้ามาแทนที่ คณะละครสัตว์ชื่อดังที่มาจัดการแสดงในหมู่บ้านที่ไม่เชิงบ้านนอกแต่ก็ห่างไกลจากเมืองหลวง เป็นคณะชื่อดัง แต่มีความมืดดำที่ทารุณและสาหัสจนทำให้เจ้าของชื่อที่ทุกคนกำลังตามหาต้องหนีออกไป

“คุณกริ---“

“ยังกล้ามาเรียกฉัน ไป! หามันไม่เจอ พวกแกทุกคนจะไม่มีข้าวกิน ไป!”

เจ้าของคณะละครสัตว์ผู้ดุดันและท่าทีมากด้วยอำนาจ กล่าวอย่างดุดันใส่ลูกน้องที่กลัวจะต้องยอมไปสยบหมอบกราบ ในยุคนี้พวกคนรวยล้นฟ้าน่ากลัวยิ่งกว่าภูตผี แต่ก็มีให้เรากิน พวกเขาเหล่านี้จึงขัดคำสั่งนาย ผู้เป็นบ่าวทุกคนต่างคว้าอาวุธที่มีในกองเหล็กในกระโจมท้ายสุดของพื้นที่ทุ่งราบเรียบนี้ ไปหา’ไอ้สัตว์เดรัจฉาน’ ของผู้เป็นนายให้ได้ ก่อนที่ผู้เป็นนายจะโมโหจนพวกเขาในคณะจะรับอารมณ์เจ้านายไม่ไหว

“มันอยู่นั่น!” เสียงชายอีกคนตะโกนมาไกล ๆ ชายผู้นั้นเรียกลูกน้องในคณะละครสัตว์รีบไปไล่ล่า ‘เพอร์ซิวัล’ ตามคำสั่งของนาย ผู้เป็นนายมองตามลูกน้องไป มันมาได้ดั่งใจ จริง ๆ ชักช้า แต่ก็ต้องให้พวกมันไป เพราะเขายังร่างกายไม่แข็งแรงดีพอ

 .

แล้ว’ไอ้สัตว์เดรัจฉาน’  นั่น ฮึ ก็เพราะมันเป็นสัตว์ดั่งอย่างที่เขากล่าวว่า มันถึงได้ไม่รู้จักจำ ว่าคำว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไร หนีไปกี่ครั้ง เขาก็ล่ามันมาได้ มาทำเงินให้เขา มันสร้างเงินและงานให้ สร้างชื่อเสียง มันฉลาดกว่าสัตว์หลายตัวในกรงที่เขาฆ่าทิ้งไปมาก เพราะไม่ได้เรื่อง

“ฮึ เมื่อไม่ซื่อสัตย์กับนาย ฉันก็แค่ฆ่าแกเท่านั้น “ ผู้เป็นนายเอ่ยเสียงเย็น ทำเอาผู้ติดตามข้าง ๆ ตัวแข็งตามไป เจ้านายมองตามลูกน้องที่วิ่งตามเสียงสวบสาบของใบไม้ใบหญ้าในป่าไกลโพ้นตรงนั้น ก็หวังว่าจะให้จับ’ไอ้สัตว์เดรัจฉาน’ ที่เขาเป็นเจ้าของชีวิตมันได้  เขากระซิบบอกลูกน้องว่า ขอให้จับเป็น เพราะเขาอยากให้มันตายด้วยมือเขาเอง

  

“เอาไอ้สัตว์เดรัจฉาน เวรนั่นกลับมาให้ได้ ดิ้นรนหนีไปกี่ครั้งแล้ว ครั้งนี้ฉันจะฆ่ามันแล้วแถเนื้อไปให้แร้งกิน!”

เจ้าของคณะละครสัตว์พูดด้วยน้ำเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาไม่เคยปรานีกับสิ่งใดที่มีชีวิต ไม่ว่าจะชีวิตใดก็ตาม ลูกน้องในคณะจ้าละหวั่น หาเจ้าของชื่อนั้น ยิ่งดุดัน ยิ่งด่าดังลั่น ทุกคนก็ยิ่งตกในความกลัว เพราะคำขู่ของเจ้าของคณะนั้น อาจจะมาลงที่ใครก็ได้หากเขาโมโหหนักกว่าเดิม แต่ที่ทุกคนไม่หนีไปไหน เพราะเงินนั้นหายาก และที่นี่ก็ให้มากเหลือเกินที่จะกล้าจากไป

“ให้ตาย มันไม่รู้จักจำ ว่ามันหนีไป มันจะเจ็บตัวมากเพียงใด และกลับมาครั้งนี้ มันจะตาย เท่านั้น”

ผู้เป็นนายมองต่อไป เพื่อติดตามผล ....

“ทางนั้น ฉันเห็นหลังมันไว ๆ “

“ไอ้ ‘เพอร์ซิวัล’ ออกมาเสียดี ๆ ! “

ชายหลายคนตะโกนแข่งกัน และอยากจับ ‘เพอร์ซิวัล’ หรือ ไอ้สัตว์เดรัจฉาน ของเจ้านายกลับมาเร็ว ๆ ไม่อย่างนั้นพวกเขาได้ตายกันจริง ๆ แน่ เพราะสัตว์ดั่งที่นายว่าตัวนี้เป็นทั้งตัวโปรดที่ทำเงิน และเป็นที่ชื่นชอบของแฟนคลับคณะละครสัตว์ของพงกเขาเป็นอย่างมาก เป็นตัวเด่นดัง ตัวดึงดูดผู้คนให้มาชมการแสดงเลยก็ว่าได้ กลายเป็นพรีเซนเตอร์ประจำของคณะ มันจะหายไปไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้น พวกเขาจะตาย ไม่อดข้าวตายก็จะโดนลมโมโหของเจ้านายผู้น่ากลัวคนนั้นฆ่าตายเพื่อระบายอารมณ์เสียก่อน ผู้เป็นบ่าวหาได้ขัดได้ไม่

“นั่น!”

ชายผู้นั้น เห็นสัตว์ที่ว่าที่ตามหา วิ่งไว ๆ ผ่านไป คิดว่าใช่จึงยิงธนูที่ติดมือมาปลายธนูอาบด้วยยาสลบรุนแรง และยิงมันออกไป

“ไอ้ ‘เพอร์ซิวัล’ “

 ธนูดอกนั้น ตรงไปทางนั้น

ครือออออ

เพอร์ซิวัล ... เจ้าสัตว์ที่ทุกคนตามหา ร้องครางในคอ  ขาข้างหนึ่งเฉียดไปเพียงยาแดงผ่าแปด ดีที่มีขาที่วิ่งได้ว่องไวมาก ไม่เช่นนั้นก็คงจะโดนธนูปลายแหลมนี่ไปแล้ว

“มันไปไหนแล้ววะ”

เพอร์ซิวัลใช้ดูที่มีประสาทสัมผัสที่ดีเยี่ยมรับฟัง และฟังได้เข้าใจ ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่ต่างกับตัวเองแต่โหดร้ายมากกำลังมาทางนี้

จึงย่างเท้าอย่างเงียบเชียบที่สุด ออกไปอีกเส้นทาง

“ไอ้เสือดำเวร แกอยู่ไหนน่ะ!”

ครือออออ

ในป่าไม่มีสัตว์ป่ามากมาย เพราะล้วนโดนมนุษย์ล่าเอาไปหมด  เช่นเดียวกันกับเสือดำที่สง่างามตัวนี้ข้ามน้ำข้ามทวีปจากแดนไกล มาถึงแผ่นดินใหญ่อีกซีกโลกที่นี่ มาถูกทารุณและทรมาณทั้งที่อยู่ในป่าตามวิถีของสัตว์ป่านั้นก็สุขสบายดี แต่เสือดำที่ยิ่งใหญ่คล้ายเสมือนเจ้าป่ากลับถูกล่าโดยมนุษย์ และถูกตั้งชื่อให้ราวกับจะเป็นพวกเดียวกันกับมนุษย์ว่า

เพอร์ซิวัล

เพอร์ซิวัลสาวเท้าหนีเสียงมนุษย์ใจร้ายพวกนั้นไป   แม้เป็นสัตว์ป่า เดรัจฉานอย่างไร ก็เข้าใจว่า สิ่งมีชีวิตที่ยืนด้วยสองขาและมีอะไรน่ากลัวที่ทำร้ายทุกชีวิตได้ในมือนั้น น่ากลัวที่สุดในโลกที่เพอร์ซิวัลเคยเจอแล้ว

เขาจึงรีบเดินจากไป เสือดำผู้บาดเจ็บ จากการทารุณทำร้ายในคณะละครสัตว์ ได้เป็นอิสระ นับจากนี้

เท้าทั้งสี่เร่งรีบแต่เงียบเชียบ เดินออกไปไกล

---In the dark, On the light---

ครือออออออ

เพอร์ซิวัลเริ่มหิวโหย

เพราะปกตินั้น ในคณะละครสัตว์จะมีอาหารมาป้อนให้ถึงที่ ได้กินทุกมื้อหากมีอะไรให้เพอร์วิวัลทำ แม้จะถูกฟาดด้วยแส้ ตีด้วยไม้ บางครั้งก็ใช้อะไรบางอย่างที่วิ่งเร็วจนเพอร์ซิวัลหลบไม่ทันยิงใส่ บางครั้งก็อดมื้อ หากไม่มีอะไรให้เพอร์ซิวัลต้องออกนอกกรงใหญ่นั่นไป สิ่งมีชีวิตสองขาชีวิตหนึ่ง น่ากลัวที่สุดในที่นั่น เพอร์ซิวัลถูกสิ่งมีชิวตนั้นทำร้ายมากที่สุด เขาจดจำได้ดี

ครือออ

เสียงคำรามเพราะโหยหิวอีกครั้ง เสือดำผู้สง่าแม้อิดโรย เดินเข้าป่า และดูเหมือนจะข้ามเขามาแล้วด้วย

สายตาอันแหลมคมและว่องไวในการจับจ้อง มองเห็นแสงปลายทาง จึงรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว จมูกที่รับกลิ่นได้ดี ด้วยคุณสมบัตินี้ เพอร์ซิวัลจึงรู้ตรงนั้นจะมีอะไรที่กินได้ให้เขาขย้ำมัน

สัตว์ใหญ่ตัวดำสนิทด้วยขนที่ปกคลุมอันเงางาม ตรงไปยังจุดหมาย เสียงป้ายที่คล้องตรงคอหนากระทบกันไปมา ป้ายชื่อโคลงซ้ายทีขวาที ป้ายนั้นสลักชื่อที่สิ่งมีชีวิตที่ทำร้ายเขามากที่สุดตั้งให้ ผู้นั้นใส่ให้เขา และเป็นคำที่สิ่งมีชีวิตนั้นใช้เรียกเขามากที่สุด

ครือออ

เสือดำหนุ่มวิ่งไป แต่ไม่ทันสังเกตว่า ตรงนี้เป็นเขตแดนของสิ่งมีชีวิตที่เขาเพิ่งหนีมา พวกมันยืนสองขาเหมือนกัน

มนุษย์

เพอร์ซิวัลถูกลวดหนามเกี่ยวที่ขาหลังขาหนึ่ง เขาร้องครางเสียงดังเพราะเจ็บ ทำให้สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นออกมาเพราะเสียงเขา เขาจึงหลบออกมา และเลียแผลสดใหม่ที่ได้รับ เลือดออกมาตามริ้วรอยแผลนั้น

“เสือ ? เสียงเสือหรอ ? ดูประตู รั้ว ให้ดี แล้วเข้าบ้าน! “ เสียงของสิ่งมีชีวิตนั้นอื้ออึงเสียง คนละภาษากันกับ เพอร์ซิวัล แต่เสือดำหนุ่มเดาได้ว่า พวกนี้คงกำลังระวังเขา...

เมื่อทุกชีวิตตรงนั้นหายไป เพอร์ซิวัลที่คลายความเจ็บปวดจากแผลใหม่นั้น จึงตริตรองด้วยสติปัญญาสูงสุดของเสือดำ และช่วงเวลาที่อยู่กับสิ่งมีชิวตที่แตกต่างจากเขามานาน ก็ได้เรียนรู้ว่าเขาควรทำแบบไหนให้รอดจากมือพวกนั้น

เท้าปมใหญ่ปกคลุมด้วยขนสีนิลย่างกรายเข้าเขตแดน 'มนุษย์' อีกครั้ง  เพอร์ซิวัลระวังมากกว่าเดิม

สายตาว่องไว เห็นสิ่งมีชิวตที่เขาสามารถล่าได้ ไกลออกไปไม่กี่ก้าว

เขาจึงตรงเข้าไป เพื่อความอิ่มท้อง แต่ต้องระวังหน่อย เพราะสัตว์สองเท้าตัวเล็กกว่าเขาและบินได้พวกนี้ล้วนเสียงดังน่ากำลังรำคาญ

แต่เขาจะขย้ำมันให้หมด พวกมันจะได้ไม่เสียงดังอีกต่อไป

กรรรร

เพอร์ซิวัลครางในคอ เมื่อรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่แปลกไปมาใหม่ เขาได้กลิ่น แต่มันทำอันตรายเขาไม่ได้ จึงไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวใด ๆ เพียงแค่รอว่ามันตัวนั้นจะออกมาเมื่อไหร่

“เครเดนซ์ หนูอยู่ไหน ลูก อยู่ไหน! “ เสียงสิ่งมีชิวตที่แหลมและอ่อนแอกว่าสิ่งมีชีวิตดุดันสองขาที่เขาเคยเจอ  มันมาใหม่ และนับว่าเป็นคนละเพศกันกับเพอร์ซิวัล เสียงนั้นร้องเรียกหาบางอย่าง

ดังมาจากไกล ๆ เสียงนั้นกำลังตรงมาทางนี้  เพอร์ซิวัลยังไม่อิ่ม และคิดว่า เจ้าของเสียงนี้ กินได้หรือไม่

“เครเดนซ์ ลูกอยู่ที่นี่มั้ย รีบกลับมา เครเดนซ์!”

เธอผู้นี้ไม่รู้เลยว่า สิ่งใดกำลังเฝ้ามองเธออยู่

และเมื่อใกล้เข้ามาอีก ไม่กี่ก้าว เธอก็ได้เจอกับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว น่าเกรงขาม และมันกำลังตรงมาถึงเธอแล้ว

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสือ ไม่ ออกไป!”

เสือดำตัวโต ดูดุร้ายสำหรับมนุษย์ผู้หญิง เธอกรีดร้องเสียงดัง แต่ ณ ตอนนี้ยังไม่มีใครออกมาช่วยเธอเลยซักคน ไม่นาน เมื่อเสียงเธอสลับกับเสียงคำรามของเสือดำวัยหนุ่ม ดังก้องอยู่ซักพัก ต่างก็เงียบไป

ครือออออ

เพอร์ซิวัลเมียงมองเหยื่อที่ล่าใต้ตัวโตของตัวเอง

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใต้แน่นิ่ง แต่ยังมีลมหายใจ แต่ก่อนกินมันก็ต้องฆ่าให้ตายก่อน 

ครือออออ

เสือดำหนุ่มรู้สึกถึงบางอย่าง ...อีกหนึ่งสิ่งมีชีวิต ..มันยังไม่ไป ไอ้ตัวเมื่อก่อนหน้าที่รู้สึกว่ามันทำอะไรเพอร์ซิวัลไม่ได้

“เมี๊ยว.... เมี๊ยว”

ร่างที่ถูกเพอร์ซิวัลขย้ำจนเกือบสิ้นใจนี้ เคลื่อนไหวและร้องเรียกไอ้ตัวตรงหน้าเพอร์ซิวัล และสิ่งมีชีวิตใต้ร่างเขา เสียงแหลมหวานเปล่งออกมา

“เคร----เคร—เดนซ์... ไปลู...ลูกคะ ไป เดี๋ยว—อึก มันจะฆ่า หนู-----“

เสียงนั้นเงียบไป แน่นิ่งไปแล้ว เพอร์ซิวัลเมียงมองร่างใต้เท้าตัวเอง ...พร้อมกิน.... เขาจึงลงมือจัดการอาหารมื้อใหญ่ เขาหิวโหยและเดินทางมาไกล สิ่งมีชิวิตเสียงแหลมเพศเมียตัวนี้จะทำให้เขาอิ่มไปได้อีกนานอย่างน้อยก็พักใหญ่ เขาเขมือบร่างนี้อย่างตะกละตะกราม แต่เนื้อสดนี้แสนเอร็ดอร่อย

“เมี๊ยว---เมี๊ยวววว”

“กรรรรร”

เพอร์ซิวัลทั้งขู่และคำรามใส่ เจ้าตัวเล็กกว่าตรงหน้าก็ร้องเสียงแหลม น่ารำคาญไม่ยอมหยุด แต่ก็ก็ไม่เข้าใกล้มามากกว่าจุดที่ยืนอยู่ เพราะมันกลัวเขา

เสือดำหนุ่มกินจนอิ่มหนำ เขาจัดการส่วนที่ตัวเองกินได้ไปหมด เจ้าตัวเล็กกว่ายังร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัวทุกอย่างรอบตัว เพอร์ซิวัลสาวเท้าเดินช้า ๆ เดินไปหามัน

ครือออออ เขาคำรามในลำคอ

ตัวเล็กมากเหมือนพวกตัวเด็กตัวลูก แต่เขาก็อิ่มแล้ว

“เมี๊ยวเมี๊ยวว” มันยังร้องไม่หยุด และไม่เดินไปไหน แต่สายตาจ้องไปที่ร่างสิ่งมีชีวิตที่เขาจัดการกินเป็นอาหารมื้อล่าสุด

นั่นคือตัวแม่มันหรือ ตรรกกะของสัตว์ เสือดำหนุ่มหันไปมองเจ้าตัวเล็ก และหันไปมองร่างแน่นิ่งเพศเมียนั่นช้า ๆ และสงสัยเพราะอย่างไรก็ดูไม่เหมือนกัน

แต่มันคงดูแลเจ้าตัวเล็กนี้เหมือนเป็นแม่ของมัน

“นั่น! ไอ้เสือดำ มันฆ่าเธอตายแล้ว! นั่นข้าง ๆ เครเดนซ์! ไอ้แมวหลงเอ๊ย  ออกมา!!! พวกเอ็ง มาเร็วมาจัดการเสือนี่”  มีสิ่งมีชีวิตคล้าย ๆ ร่างที่เขากินไป และเหมือนกับพวกที่เขาหนีมาแห่วิ่งเข้ามาถึงตัวเพอร์ซิวัลอีกครั้ง เขาขู่คำรามเสียงดังใส่

แต่ก่อนสาวเท้าหนีจากตรงนั้นไป

“เมี๊ยวววว”

“เครเดนซ์!!!! “ มีเสียงหนึ่งร้องเรียกและวิ่งตามมาทางเขา เจ้าสิ่งมีชิวิตสองขานี้ตัวเล็กกว่าพวกข้างหลัง และคงเป็นตัวเด็กของพวกมันแต่ถือไม้ท่อนใหญ่มาจะตีเขา เขาหลบและเอาเท้าหน้าตบให้หลีกทางไป มันล้ม

“ไม่นะ! แก! “ เพอร์ซิวัลเหมือนโดนล้อมไว้ แต่เสือดำตัวโต อย่างไรก็น่ากลัวสำหรับ..มนุษย์

“กรรรร” เพอร์ซิวัลคำรามเสียงดัง สิ่งมีชีวิตพวกนั้นร้องหวาดกลัว และหลีกทางให้ อีกทางกำลังดูไอ้เจ้าสิ่งมีชีวิตสองขาตัวเล็กกว่าใคร ๆ ที่เขาตะบบให้ล้มไปเมื่อครู่

“เมี๊ยวว!” เพอร์ซิวัลได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดังมาจากข้าง ๆมันหวาดกลัวจนไม่กล้าไปไหนแล้ว จ้าวขาก็ไม่ออก เสือดำหนุ่มเมียงมอง


เสือดำหนุ่มจ้องเข้าไปนัยย์ตาของไอ้ตัวเล็ก สิ่งมีชีวิตตรงนั้นใช้บางคำเรียกมัน

"ไอ้เครเดนซ์ ไอ้แมวหลง ออกมา แกจะโดนมันกินนะ"


เพอร์ซิวัลมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า...และตัดสินใจ


"เมี๊ยว!"

และครู่หนึ่งเสือดำเพอร์ซิวัลก็คาบเจ้าตัวเล็กสี่ขาที่ตัวเล็กกว่าเขาราวสองเท่าตัว ทิ้งให้เบื้องหลังร้องตำโกนคำหนึ่ง ที่เป็นภาษาของพวกมัน

“เมี๊ยว---...เมี๊ยว”

“เครเดนซ์!! “

นั่นอย่างไรล่ะ! พวกมันเสียงดังอีกครั้ง คงเป็นบางอย่างอะไรที่เกี่ยวกับเจ้าตัวเล็กที่คาบมานี่ แต่เสือดำหนุ่มเพียงแค่คำรามในคอ และวิ่งหนีหายไปในความมืดมิดในยามดึก

 TBC 2 ---In the dark, On the light---