[sf] ordinary story - #colezra , #gradence

คิดถึง....


"อเมริกาโน่ได้เเล้วค่า คุณฟาร์เรล"


คอลินพยักหน้ารับกาแฟรสประจำตัวจากพนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตาดี ร้านนี้ก็เจ้าประจำของเขาเหมือนกัน และวันนี้ก็มาพร้อม อารมณ์ความรู้สึกที่เกิดเป็นประจำในช่วงนี้ของคอลิน ฟาร์เรล


'ให้ตาย' สบถคำแรกที่คิดออกตอนนี้


บางทีเขาก็อยากให้ทิฐิของตัวเองลดลงให้น้อยกว่านี้


เพื่อที่จะให้ปากหนัก ๆ ของเขา ได้เอ่ยอะไร ๆเข้าท่า ออกมาบ้าง ไม่ใช่ตีหน้าขรึม ตีบรรยากาศอึมครึม แสร้งหน้าดุ



ต่อหน้าคนที่เขาชอบ




ให้ตาย คอลิน ฟาร์เรลไม่เคยมีความรู้สึกแบบวัยหนุ่มแบบนี้มานานแล้ว การตกหลุมรักใครซักคน ความรู้สึกแบบนี้ มันกลับมาแล้ว หลังจากมันได้ห่างหายจากเขาไปหลายปี ซี่งตลอดหลายปีนั้น คอลินไม่เคยมีใคร ในใจไม่มีผู้ใด แต่บนเตียงก็มีมาบ้าง ก็บอกแล้วว่าเขามันเสือ


เเต่ไอ้ความรู้สึกตกหลุมรัก ทำให้เขากลับไปเหมือนคนเป็นหนุ่มอีกครั้งนี่มันดีจริง ๆ เขากระชุ่ยกระชวยขึ้นมา เล่นซะอายุเขาลดลงไปเท่ากับไอเด็กที่ตกหลุมรักอยู่เลยล่ะ



อืม



ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ที่เขาไปตกหลุมรักเอซร่า มิลเลอร์



'คุณอาฮะ~'


เสียงใส ๆ ปนร่าเริงแกมบ้าบอของเอซร่า มิลเลอร์ กังวาลอยู่ในความคิดของคอลินอยู่บ่อยครั้ง  นั่นเป็นสรรพนามที่เจ้าเด็กแสบเรียกเขา เขาโคตรชอบมันเลยล่ะ จั๊กจี้หัวใจคนเกือบแก่แท้ ๆ
แม้ว่าเราจะหมดช่วงเวลาที่โปรโมตงานด้วยกัน ไปแล้วก็ตาม เขายังคิดถึงเด็กคนนั้นอยู่เลย


ความรู้สึกคิดถึง.... อืม  เขาคิดถึงไอ้เจ้า 'ความคิดถึง' นี่จริงๆ


ความรู้สึกทุกอย่างมันทำให้ใจเขากลับมามีชีวิตชีวา เหมือนได้น้ำฝนหล่อเลี้ยงใจที่เหี่ยวเฉามานานจากความรักที่หายไปเมื่ออดีต


ตอนนี้กลับมาก็เล่นเอาตั้งตัวไม่ทัน


คอลินคิดเรื่องราวทั้งหมดนี้ไปเรื่อย ๆ ในขณะที่เขากำลังหาจุดพักสายตา ตอนนี้เขาหาอยู่มุมดีๆ ในร้านได้มุมหนึ่งในร้านกาแฟชื่อดัง ก่อนอีกมือที่ไร้แก้วกาแฟที่ถือโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยอยู่จะวางมันไว้บนโต๊ะตัวเล็กข้างกัน ชายหนุ่มรูปร่างดีทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวสวย ซึ่งวันนี้น่านั่งทอดอารมณ์เป็นที่สุด ลูกค้าน้อยจนมีที่ว่างให้เลือกเต็มไปหมด ปราศจากปาปารัซซี่คอยตามเขา คอลินจึงยิ้มปรายและหันไปนอกหน้าต่างและทอดสายตาไปเรื่อย ๆ ครู่หนึ่ง เจอหมาน้อยกลุ่มนึงเดินมากลับเจ้าของของมัน สาวน้อยวัยไม่ถึงสิบขวบ พวกมันคงมาปกป้องนายน้อยของมัน เขายิ้มพลางจิบกาแฟรสเข้มที่ตรงข้ามกับบรรยากาศชิล ๆ นี้เหลือเกิน เขาคิดถึงลูกเล็กเด็กๆ ซน ๆ ที่อยู่ที่บ้าน คอลินเอ่ยในใจว่า อีกประเดี๋ยวนะลูก ขอให้ป๊ะป๋านั่งทำอารมณ์พระเอกเหงา ๆ เอ็มวีซักครู่แล้วจะกลับไปเล่นด้วยนะ





คิดถึง.....





"อืม"


กาแฟใกล้หมดแก้วแล้ว คอลินคิดว่า ควรได้เวลากลับหากกาแฟรสดีในแก้วหมดจนหยาดสุดท้าย



เอาล่ะ จบเวลาพระเอกเหงา ๆ แล้ว คอลิน ฟาร์เรลจึงยืดตัวนั่งตรง ใบหน้าเจ้าเสน่ห์จุดยิ้มมุมปากให้ตัวเอง ยิ้มให้กับความคิดถึงที่มันก็คิดถึงเขาเช่นกัน มันแวะมาทักทายเขา และเขาก็ขอฝากเจ้า 'ความคิดถึง' นี้ไปบอก เด็กแสบคนหนึ่งด้วยเหมือนกัน


ฝากหน่อยแล้วกัน เจ้าความคิดถึง ฉันมันปากหนัก




"ฉันคิดถึงเธอจัง"




ครืด..///...



เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นเอาไว้ คอลินรู้สึกตัว หลุดออกจากห้วงอารมณ์ เขาหันไปมองหน้าจอที่สว่างเพราะเหมือนมีสายเข้า




รอยยิ้มแสนหล่อเหลาปรากฏบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์หนึ่งที่เอ่อล้น




เจ้าความคิดถึงที่นี่มันทำงานดีจริง ๆ   คอลินคิด ก่อนเอื้อมไปคว้ามือถือและกดรับสายอย่างรวดเร็ว




"ฮัลโหล ว่าไง เอซร่า"











end