"คุณยิ้มให้ผมแบบนี้ สงสัยผมคงกำลังฝันอยู่"
เครเดนซ์รู้สึกเหมือนกำลังฝันไป ข้างตัวเขามีชายหนุ่มที่เขาเทิดทูนและสอบหัวใจให้ทั้งดวงอย่างเพอร์ซิวัล เกรฟส์ เราทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนม้านั่งที่ไหนซักแห่ง มีนมร้อนรสนุ่มลิ้นแก้วหนึ่งในมือเครเดนซ์ เขาจิบมันไปแล้วจิบหนึ่งละเลียดรสชาติของมันพร้อม ๆ กับรอยยิ้มชวนหลงใหลของคุณเกรฟส์ที่ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยสายตาประหลาดกับประโยคก่อนหน้าที่เครเดนซ์เผลอเพ้อพกพูดออกไป
"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ หืม"
ไม่พูดแค่นั้นมือของเขาใกล้เข้ามา ข้างที่อยู่ใกล้เครเดนซ์มากกว่าแตะแผ่วเบาที่แก้มเนียนของเครเดนซ์ อีกข้างหนึ่งคุณเกรฟส์ชายหนุ่มผู้ทรงพลังในมาคูซ่าใช้มันถือแก้วกาแฟที่หอมกรุ่นและเข้มข้น สมกับกาแฟที่เพอร์ซิวัล เกรฟส์เลือก
"คุณไม่ค่อยยิ้ม นี่คงเป็นครั้งแรกเลย ไม่สิ นี่ผมกำลังฝันอยู่"
เครเดนซ์คิดเอาว่านี่คือฝัน เขามั่นใจว่าเขาฝันแน่นอน คุณเกรฟส์ผู้สุขุมและเคร่งขรึมจะมีนั่งส่งยิ้มชวนเขินให้เขาได้อย่างไรกัน ภาพลักษณ์ของเพอร์ซิวัล เกรฟส์สำหรับเขาและคงเป็นทุกคนในมาคูซ่าด้วย เป็นคนแบบนั้น ยิ้มเช่นนี้คงเป็นแค่ภาพในจินตนาการของผู้อื่นเท่านั้น เพอร์ซิวัล เกรฟส์ผู้เก่งกาจในทุกเรื่องแต่คงไม่เก่งเรื่องยิ้มให้ใคร
"อย่างนั้นถ้าเป็นฝัน ผมคงพูดอะไรตามใจได้ มันเป็นฝันของผม"
เครเดนซ์ส่งประโยคนี้ให้ชายหนุ่มตรงหน้าฟัง
เพอร์ซิวัลมองเครเดนซ์
"อยากพูดอะไรล่ะเด็กน้อย ถ้าหากว่าตอนนี้ ฉันอยู่ในฝันของเธอ เอาสิ"
เด็กน้อยพินิจใบหน้าอันสมบูรณ์ไม่มีที่ติของชายหนุ่มที่เขานั้นมอบหัวใจให้ ฝันอะไรดีเช่นนี้ ได้มองใบหน้าคุณเกรฟส์ใกล้ ๆ แถมเขายังอ่อนโยนมาก และส่งยิ้มให้เครเดนซ์อย่างที่อยากเห็นมาตลอด
"ผมไม่อยากตื่น หากนี่เป็นฝันของผม ....ผมรักคุณครับ คุณเกรฟส์"
คุณเกรฟส์ตรงหน้าเครเดนซ์ยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ชวนละลายอย่างยิ่ง เครเดนซ์เขินยิ้มนั้นจนเผลอยิ้มตามชายหนุ่มทรงเสน่ห์ไปด้วย เพอร์ซิวัล เกฟรส์เลิกคิ้วมองเด็กน้อย มองกันอยู่สองคน ชายหนุ่มเผลอหลุดขำออกมาจนเด็กน้อยตรงหน้านึกแปลกใจ มือชายหนุ่มละแก้วกาแฟและวางไว้ มือทั้งสองข้างอยู่บนแก้มเนียนของเครเดนซ์แล้ว เพอร์ซิวัลรั้งให้ใบหน้าหวานของเด็กน้อยมาใกล้และประทับจูบบนหน้าผากส่งความอบอุ่นจากเขาให้เครเดนซ์ เด็กน้อยตกใจเล็กน้อยแต่ก็คอยมองการกระทำของชายหนุ่มต่อ
"รัก... เช่นกัน"
"คุณเกรฟส์ ! คุณยิ้มเขินด้วย "
เครเดนซ์เห็นคุณเกรฟส์ของตัวเองยิ้มยกใหญ่ก็ดีใจ เผลอแอคแทคความสดใสที่ซ่อนของตนใส่อีกฝ่าย เพอร์ซิวัลรู้สึกว่าตนเริ่มตาพร่าเพราะความน่ารักนี้เเล้ว
เพอร์ซิวัลเริ่มมองไม่ชัดขึ้นจริงๆ ตาพร่าเพราะยิ้มเด็กน้อยหรือ ?
"ฝันของผมดีที่สุดในโลกเลย หากมันมีคุณ"
เครเดนซ์พูดประโยคนั้นให้เพอร์ซิวัลฟัง เด็กน้อยกำลังดีใจที่ฝันตัวเองดีเสียจนไม่อยากตื่น
".... ฉันรู้"
เพอร์ซิวัลยิ้มรับ เขากังวลอีกครั้งเรื่องตาของเขา มันพร่ายิ่งกว่า จนภาพตรงหน้า เด็กน้อยเครเดนซ์ของเขา
"คุณเกรฟส์--- "
"เครเดนซ์?"
"คุณเกรฟส์ครับ?"
"เคร-----"
หายไปแล้ว
"หืม?"
เหมือนเขากำลังงุนงงอย่างหนัก ชายหนุ่มกระพริบตา ปรับสติตัวเอง ตาเขามองเห็นชัดแล้ว
เพอร์ซิวัลเผลอหลับในที่ทำงาน
"ฮึ"
ไม่มีใครทั้งนั้น สรุปว่าฝันหรือ ? เครเดนซ์ที่ยิ้มสวยและพูดเจื้อยเเจ้วว่านั่นเป็นฝันตัวเอง บอกว่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ อยากพูดอะไรก็พูด ร่าเริงสดใสและน่ารักมาก
เด็กเลี้ยงแกะเอ๋ย
บ้าจริง เพอร์ซิวัล เกรฟส์ยิ้มเยาะขำตนเอง เพราะทั้งหมดนั่นเป็นฝันของเขาเอง เขาจินตนาการไปฝัน เป็นตุเป็นตะขนาดนี้ได้เชียว
เด็กเครเดนซ์คนนั้นมีอิทธิพลกับเขามากทีเดียว ถึงขั้นมาฝันเสียหวานหยดแบบนี้
หรือนั่นก็คงอาจจะเป็นทุกอย่างที่เขาอยากทำกับเครเดนซ์แต่เพียงเขาไม่กล้า และความน่ารักทั้งหมดนั้นของเครเดนซ์ในฝันก็คงเป็นสิ่งที่เขาอยากเห็นจากเด็กน้อย
ชายหนุ่มระลึกภาพในฝันนั่นเมื่อครู่
เพอร์ซิวัลที่ยิ้มเก่ง สุภาพและหวานหยดย้อยแบบนั้น แย่หน่อยล่ะ ความจริง เพอร์ซิวัล เกรฟส์คงทำไม่ได้
"จะไปทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน ฉันเป็นถึงเพอร์ซิวัล เกรฟส์แห่งมาคูซ่า เชียวนะ"
แต่นั่นเป็นเพียงข้ออ้าง เพราะความจริง มีแค่เพียงว่า เขาขี้อายมากไป แค่นั้นเอง
แต่ก็น่าลองเหมือนหากเขาจะได้เห็นรอยยิ้มน่ารักๆ ของเครเดนซ์แบบในฝัน เพราะเครเดนซ์นั้นก็เป๋นเด็กขี้อายเกินไปเหมือนกัน เกินกว่าจะมาบอกรักเขาแบบนั้น ก็สมกัน ขี้อายไปไม่เป็นกันทั้งคู่เลยนี่
อืม... เขาคิดอะไรประหลาด ๆ บางอย่างได้ เพอร์ซิวัล เกรฟส์ก็มีมุมนี้เหมือนกัน แน่นอนก็เขาเป็นมนุษย์ ถ้าอย่างนั้น ก่อนอื่นเขาต้องยิ้มให้เป็นเสียก่อน
"ว่าง ๆ ไว้จะซ้อมที่หน้ากระจกเเล้วกัน"
end
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น