“นายถามคำถามนี้กับฉันเป๋นรอบที่เท่าไหร่แล้ว หยางหยาง ได้นับบ้างมั้ย”
ดาราหนุ่มจุดยิ้ม มองคนตรงหน้า นั่นคือเจ้านายของเขา
เขารู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เพราะเผื่อว่ามันจะมีหวัง จะกี่ครั้ง เขาก็จะพยายาม
“ทราบครับ”
“ฉันเหนื่อยที่จะบอกกับนายว่าไม่ เลิกเพ้อเจ้อแล้วไปทำงานซะ”
จบบทสนทนาที่เจ้านายของหยางหยางสุดแสนเบื่อ
ผู้จัดการสาวของหยางหยางเดินมาลากตัวหยางหยางออกจากห้องของประธานบริษัทที่ดาราหนุ่มเพิ่งไปขออะไรบางอย่างมา
ผู้จัดการสาวของหยางหยางเขกหน้าผากหยางหยางเข้าให้ทีหน่าง
เตือนว่าบอกแล้วไม่จำ แต่เขาก็บอกแล้วว่าเมื่อไหร่ อย่างไร เขาก็จะพยายาม
“นายกับอี้เฟิงน่ะ.. มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
“พูดตรง ๆ แบบนี้ ผมเจ็บใจชะมัด”
หยางหยางยิ้มเยาะตัวเอง เขาเดินไปคว้าน้ำดื่มมาซดให้หัวโล่ง
และแก้กระหาย
เพราะเมื่อครู่หว่านล้อมคุณประธานคนนั้นไปเสียนานแต่ผลก็ออกมาเหมือนเดิมกับทุกครั้ง
จะบอกว่าเขาให้เสียเวลา ? ก็ใช่ แต่เพราะเขามันหัวดื้อ และดึงดัน
อย่างไรเสีย
ถ้าไม่พยายามก็จะไม่รู้ว่าสิ่งที่อยากจะได้มามันสำคัญแค่ไหน
หลี่อี้เฟิงสำคัญกับเขามากเพียงใด หลาย ๆ คนในบริษัทรู้ดี
แต่แค่เขาคนเดียวกับอุปสรรคนับร้อยจะไปทำอะไรได้ นอกจากวิ่งอยู่ที่เดิม
ขนาดอี้เฟิงเองก็ยังนับเป็นหนึ่งอุปสรรคของเขาเลย
ทำไมกันล่ะ ?
นี่ไง ข้อความจากอี้เฟิงถึงเขาส่งเข้ามือถือมา ยังตัดกำลังใจกัน
เหมือนไม่ได้รักกันเลย ใจร้ายกันจริง ๆ
“พี่ครับ อี้เฟิงเขาเคยบอกรักผมจริง ๆ น่ะหรือ
หรือวันนั้นผมแค่ฝันดีเกินไป”
เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้แต่ก็แค่เหตุการณ์ในคืนหนึ่ง
และก็เป็นคืนเดียว และคืนนั้นเป็นที่จดจำสำหรับหยางหยางตลอดไป
เพราะได้ฟังบอกรักจากใครคนหนึ่งที่เฝ้าฝัน เขาก็รักเราเหมือน
ให้ตายเถอะ
เขาคิดว่าเขาคงฝันไปจริง ๆ
“นายก็รู้ เพราะอี้เฟิงรักนาย เขาถึงทำแบบนี้ เราอยู่ที่ไหนกัน หืม
หยางหยาง ประเทสนี้ไม่มีพื้นที่ไว้เพื่อสิ่งนั้นหรอก”
“ครับ...ผมรู้”
หยางหยางรักมากเพียงใด อี้เฟิงก็ยิ่งผลักให้เขาออกไกลจากตัว
“หืม ?”
มีอีกข้อความจากอี้เฟิงส่งมา นอกจากข้อความตัดทอนกำลังใจก่อนหน้านั้น
“ให้ตายสิ ..เขาจะทำให้ผมต้องหัวปั่นไปถึงเมื่อไหร่”
ผู้จัดการสาว เห็นเด็กของเธอบ่นพร่ำเพ้อถึงอี้เฟิงทีไร ก็เบื่อหน่ายทุกที
และเธอก็ถามกลับไปถึงหยางหยาง ถึงคำถามเดิม
“แล้วเธอรักอี้เฟิงเขามั้ย”
แน่นอน หยางหยางจะตอบว่าอย่างไรกันล่ะ
“รักสิครับพี่”
หยางหยางก้มมองข้อความนั้นที่อี้เฟิงส่งมา เขาอ่านทวนมันคิดถึงคนที่พิมพ์ทั้งหมดนี้ส่งมาให้
“จนกว่าฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน ซักวันฟ้าคงเห็นใจเรา อยากให้นาย ..รอ”
อี้เฟิงอ่านทวนมัน คิดถึงคนที่เขาส่งไปให้
“ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กบ้าใจร้อนนั้นจะรอได้จริง ๆ รึเปล่า”
เพราะหยางหยางใจร้อน เขาไม่รู้หรอกว่า
เจ้านั่นจะกลายเป็นหมาบ้าเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็อาละวาดกันขึ้นมาอีก
ยุ่งกันทั้งวงการ
อี้เฟิงถอนหายใจใส่โทรศัพท์ ผู้จัดการของเขาหายไปไหนไม่รู้
เขานั่งรอในห้องพักผู้โดยสารที่สนามบิน ข้าง ๆ มีพี่บอดี้การ์ดคนสนิทอยู่
“หยางหยางดื้ออีกแล้วหรือ อี้เฟิง?”
“ตลอดเวลา เด็กนั่นมันหมาบ้า”
พี่บอดี้การ์ดยิ้มขำออกมา แต่ก่อนจะมีแฟนคลับจับได้ว่าเขาและอี้เฟิง
ดาราหนุ่มชื่อดังคุยประเด็นอะไรกันถึงได้ขำกัน
เขาก็คว้าเอาแก้วกาแฟยี่ห้อดังมาดูดกลบเกลื่อนก่อน อี้เฟิงก็เช่นกัน
“แล้วรักเขามั้ย”
“ไม่รักจะทำอย่างนี้หรอ เห้อ ให้ตายเถอะ”
อี้เฟิงดูดกาแฟเข้าปากไปอีกอึก ช่วยรอหน่อย ได้มั้ย หยางหยาง
ความรักมันไมได้ง่ายอย่างที่คิดหรอก เวลาเป็นสิ่งสำคัญ ช่วยรอกันหน่อย
เพราะว่าฉันในตอนนี้กำลังสร้างตัวเองจากรอยเท้าที่เคยก้าวผ่านความลำบากมา
รออีกหน่อยให้ฉันมั่นคง และเราก็ค่อยจูงมือสร้างอนาคตไปพร้อมกัน
ฟ้าในตอนนั้นคงเห็นใจเราแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น