[FIC] Stay,Still ..Stand : STILL Part 5 #หยางเฟิง

TITLE : Stay,Still ..Stand 'เราที่รักกัน'

Part :STILL

CHAPTER :   5

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG-13

TELL : วางระเบิด

****************************************************************************

ให้ตายเหอะ

สภาพที่จะทำให้ผมเป็นบ้านั่นมันอะไร หลี่อี้เฟิง .. คุณ...

  

หลังจากที่ผมเห็นภาพนั้น คุณคิดว่าจิตใจของผมจะเป็นอย่างไรน่ะหรือ

สลายน่ะสิ

ผมคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด 

 มันเกิดอะไรขึ้นกับอี้เฟิง

ผมเข้าไปห้องของเขา พอเข้าไปแล้ว แทนที่ผมจะเจอความชื่นใจจากที่ได้พบกับคนรัก แต่การพบกันครั้งนี้ เป็นครั้งที่ผมรู้สึกกลับตาลปัตรอย่างกับว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง 

การเจอภาพที่น่าเจ็บใจแบบนั้น  คุณจะให้ผมทำหน้าแบบไหน ตอนพบคุณกันล่ะ? หลี่อี้เฟิง 

รอยจูบทั่วร่าง เรือนร่างขาวเนียนที่ผมเป็นเจ้าของแค่เพียงคนเดียว ไม่ว่าจะจุดไหน ก็มีแค่ผม

ความหวานของคุณที่ผมได้สัมผัสและได้ลองลิ้มชิมรสของเพียงคนเดียว แต่มันอย่างไรกันล่ะ

ตอนนี้ทั้งหมดมันมีคนทับรอย จะใครล่ะ? ฮึ ผมรู้จักคน ๆ นั้นดี

ตอนนี้ผมไม่รู้จะโกรธใครเลยจริง ๆ

“หยางหยาง กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ!”

หลังจากผมได้เจอสภาพของเทพบุตรในหัวใจของผม ผมก็แทบเดินกลับไม่ถูกทาง หัวผมมันตื้อไปหมด แม้เสียงปลายสายจะตวาดให้ผมกลับ แต่มีหรือในตอนนี้ผมนั้นจะเชื่อฟัง ผู้จัดการของผมเขาคงประสาทกินแทบตายแล้วล่ะที่จู่ๆ ผมก็มาดื่มอีกแบบนี้

ผมกลับไปบาร์เจ้าประจำที่เพื่อนผมเป็นเจ้าของ แตะเหล้าซัดเข้าปากนับไม่ถ้วน ทุกแก้วหมดทุกหยด ให้ผมได้มึนเมนและลืมภาพนั้น ภาพที่เสียดแทงหัวใจผม ผมไม่รู้จะทำอย่างไร

“แกดื่มมากไปแล้วหยางหยาง” เพื่อนสนิท เฉินเสียงเตือนผมด้วยความหวังดี แต่ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรต่อจากนี้แล้ว

ผมอยากเลิกกับอี้เฟิงจริง ๆ

“เจ็บใจ ไม่ไหวแล้วว่ะ”

ผมบอกเพื่อน พลางแตะเหล้าเข้าปาก นี่ดื่มไปกี่แก้วแล้วก็ไม่รู้ ดื่มไป น้ำตาหลางก็ไหลหยด ผ่านแก้มผสมกับเหล้าในแก้วสวย ผมดื่มมันเข้าไปแก้วแล้วแก้วเหล้า พร้อม ๆกับน้ำตาที่ยังหยาดไม่หยุด

“จะเลิกหรือ? “

“อยากเลิก...”

เฉินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนวางขวดใหม่ เป็นเหล้าชั้นดีไว้ให้ผม ก่อนมันจะกลับขึ้นด้านบนของร้านไปพักผ่อนบ้างและปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว

“ดื่มให้หมดขวดนั้น แล้วแกก็กลับซะ เดี๋ยวชั้นโทรให้พี่เขามารับแก แล้วคิดหลังจากสร่างแล้ว ว่าถ้าเลิกกับไม่เลิก แบบไหน แกจะเจ็บหนักจนต้องดื่มเหล้าเป็นหมาบ้ามากกว่ากัน”

ฮึ ผมไม่รู้เลยว่าทางไหนจะเจ็บใจกว่ากัน

หลังจากผมเมาจนแทบไม่มีสติเดินกลับ พี่สาวผู้จัดการก็มารับผมกลับจริง ๆ เธอดุด่าผมว่าไปไหนโดยไม่บอก 

“แกนี่มัน ไหนบอกจะไม่ไปเมาหัวราน้ำแบบนี้แล้วไง!”

“ขอโทษครับ”

ผมได้แต่ขอโทษ เธอส่งผ้าขนหนูผืนเล็ก ชุบน้ำเสียชุ่มแล้วส่งให้ ผมนอนปวดหัวอยู่บนเตียง ไปทำงานไม่ไหว กลายเป็นคิวงานในวันนี้ต้องแคนเซิ่ลทั้งหมด ยังเคราะห์ดีที่เจ้าของงานทุกงานเป็นทีมงานที่เราคุ้นเคยกันพอสมควร จึงไม่ได้รับคำติมากเท่าที่คิดไว้ ผมขอโทษด้วยตัวเองกับทุกท่านอีกครั้งก่อนกลับมานอนปวดหัวแบบเดิม บนเตียง พร้อมกับเรื่องเดิมที่ยังคิดวนอยู่ในหัว และภาพนั้นที่ติดตาหลังจากที่ผมไปพบกับอี้เฟิง

หากเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่สนใจอะไร เข้าไปสัมผัสอี้เฟิงจนเขาลุกไม่ไหว แต่ผมทำไม่ได้แล้ว ทำไม่ลง ตอนนี้เขาไม่ใช่ของของผมคนเดียว

หรือที่จริงเขาไม่ได้เป็นของผมตั้งแต่แรก..นี่เป็นความคิดใหม่ที่ผมคิดแทรกขึ้นมา

ผมอาจจะแค่หนึ่งในตัวเลือกมากมายของหลี่อี้เฟิงคนนั้นก็ได้

“แกจะเลิกกับอี้เฟิงหรือ?”

พี่สาวผู้จัดการของผมถาม “ฉันได้ยินแกพูดละเมอถึงอี้เฟิง ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง อยากเลิก พอพูดจะเลิกก็ร้องไห้ “ พี่สาวพูดตามที่เธอได้ยิน ยิ้มเหยียดแล้วมองผม ผมไม่เข้าใจสายตาของเธอตอนนี้

“ทั้งที่แกพยายามแทบตาย แต่สุดท้าย แกก็ไม่ได้ใจเขามา ได้ลมปากผ่านหูแกมาว่ารัก แค่นั้น ไม่เห็นมีประโยชน์อะไร”

พี่เขาวางข้าวปลา และยาเอาไว้ให้ผมก่อนที่เธอจะออกจากห้องพักของผมไป แต่พูดไล่หลังทิ้งท้ายไว้

“เป็นฉัน ก็จะเลิก ถ้าสุดท้ายแล้วแกจะต้องเมาเป็นหมาแบบนี้อีก แกคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องของอี้เฟิงหรือไง ที่เขาออกไปกับเฉินเหว่ยถิงน่ะ”

นั่นล่ะ ที่ผมไม่อยากได้ยิน

อี้เฟิงยอมไปกับเขาได้ยังไง แค่นี้จริง ๆที่ผมไม่เข้าใจ และไม่อยากพยายามเข้าใจ ผมว่าอี้เฟิงผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาทำไปทำไม เขาเหงามากอย่างนั้นเลยหรือ

ผมไมได้โมโหด้วยอารมณืรุนแรงแบบเมือ่ก่อนแล้ว ผมโตขึ้นและใจเย็นลงมากกว่าที่ตัวเองคิดเสียอีก ผมกลับมา ถึงแม้จะไปเมามาย แต่กลับมาถึงห้อง ผมก็ทำได้เพียงแค่ตัดพ้ออี้เฟิงและร้องไห้กับตัวเอง

ผมอาจจะไม่ดีพอ ไม่ทำให้อี้เฟิงรู้สึกว่าผมเป็นคนสุดท้ายของเขา

เขาต้องการคนอื่นมากกว่าผมแล้ว...

นั่นล่ะที่ผมคิดได้ มีเพียงเท่านี้จริง ๆ

ผมได้แค่ตัดพ้อ ทั้ง ๆ ที่ใจเจ็บ ทุกครั้งในตอนนี้หากมีใบหน้าที่น่ารักของอี้เฟิงแทรกขึ้นมา คุณเชื่อมั้ยว่าน้ำตาของหยางหยางคนนี้ เอ่อขึ้นมาหน่วงที่ขอบตาทุกครั้งราวกับผมเป็นเด็กขี้แย

ผมคิดว่าผมรักเขามาก แต่อี้เฟิงล่ะ..รู้สึกอย่างไรกัน

ตัดพ้อซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

ผมเหนื่อยมากจริง ๆ  แต่นั่นล่ะ ผมก็ยังคิดถึงอี้เฟิงจับใจ

“หืม ?”

 เสียงครืด ๆ จากโทรศัพท์ที่ผมตั้งระบบสั่นเอาไว้ มันดังกระทบเบา ๆ พื้นโต๊ะไม้ที่ผมใช้วางมัน จนมันร่วงหล่นมาบนพื้นข้าง ผมถึงมีกะจิตกะใจไปรับสาย เพราะอีกฝั่งปลายสาย ใจแข็งรอสายผมนานกว่าที่คิด

แต่เมื่อเห็นเบอร์โทรและฃื่อที่บันทึกไว้ โชว์อยู่บนหน้าจอ ผมก็ลังเลที่จะรับสาย แต่ปลายนิ้วของผมก็สัมผัสผิวจอโทรศัพท์และกดรับไปดังที่จิตใต้สำนึกของผมเรียกร้อง

“สวัสดีครับ”

ชื่อผู้โทรเข้าจากอีกฝั่งสาย เป็นชื่อของหลี่อี้เฟิง จากการบันทึกเบอร์โทรของผม

แต่ปลายสาย  เสียงที่ตอบกลับมา มันกลับ..ไม่ใช่เจ้าของเครื่อง