[FIC] Stay,Still ..Stand : Stay Part 3 #หยางเฟิง

TITLE : Stay,Still ..Stand 'เราที่รักกัน'

Part :STAY

CHAPTER :   3

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG-13 

TELL : สับสนค่ะ คนที่ไม่เคยรักก็มักจะสับสน 

ผมแปลกใจว่า หลังจากวันนั้น ตัวเองผิดปกติไปเล้กน้อย..ตรงที่หัวใจ

ผมไม่ร้องหาอ้อมกอดของหยางหยางอีก ผมคิดถึงหยางหยางน้อยลงกว่าเดิมนิดหน่อย

อาจจะเป็นเพราะผมได้ปลดปล่อย..อืม..เรียกได้ว่าทุกอย่างออกไปจากใจ

และเหมือนจะสรุปเรื่องราวในหัวใจของตัวเอง ระหว่างผมกับเขาได้แล้วว่า

“ควรพอ” นั่นเป็นคำที่ทำให้ผมเจ็บน้อยที่สุด เพื่อที่ผมจะไม่ต้องร้องไห้เพราะคิดถึงเขา โหยหาเขา อยากให้เขามาอยู่ใกล้ ๆ   หยางหยางทำให้ผมทรมาณ แค่ได้ยินชื่อก็ทรมาณแล้ว อยู่ใกล้ ๆ กันคงทรมาณ หากเราสัมผัสกันไมได้ ผมไม่กล้าหวังว่าจะเจอเขาเลย แม้ซักครั้ง เพราะยิ่งเราฝืนมันก็ยิ่งยากที่เราจะได้อยู่กันเพียงแค่สองคน เหนือผู้คนบนโลกใบนี้

มันเหนื่อยก็ควรพอ ผมคิดแบบนั้น

ไม่รู้จะฝืนไปทำให้มันเหนื่อยนะ คุณรู้ไหมว่า ความทรมาณจากคน ๆ หนึ่ง ไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม ผมรู้ดีนะว่าหยางหยางรักผม แต่ตัวผมเอง ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมรุ้สึกกับหยางหยางแบบไหนกันแน่  รักหรอ เอาจริง ๆ ว่าผมยังยืนยันกับใจตัวเองไมได้เลย แล้วผมจะมีหน้าไปบอกหยางหยางได้อย่างจริงจังได้อย่างไร ว่าผมรักเขามากแค่ไหน ไม่สิ ผมยังไม่รู้เลยว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร มันทรมาณขนาดนี้เลยหรอความรักน่ะ แบบนั้น ผมไม่ไหวหรอก

ผมไม่ใช่คนทนต่ออะไรมาก คนเห็นแก่ตัว

ผมทรมาณเกินไป หากความรักครั้งนี้ที่ผมกับหยางหยางพยายามอยู่มากเหนื่อยนัก เราก็ควรพอ

แต่ผมยังไม่ได้บอกกับหยางหยางหรอกนะ เขาต้องอาละวาดจนตายกันไปข้าง ผมรู้นิสัยเขาดี เวลาเขาโกรธ เป็นหมาบ้าดี ๆ นี่เอง

“ร้องไห้อีกแล้ว”  ผมพูดกับตัวเอง ผมคิดเรื่องราวทั้งหมด พลางน้ำตาไหลไป

คุณว่าผมเจ็บอยู่รึเปล่า ? เหนื่อยมากไหม? ทรมารณเพียงใด ? แล้วเรื่องรักของผมกับหยางหยางล่ะ ผมรักเขาจริงมั้ย

เขาว่ากันว่า ตัวเองจะตอบตัวเองได้ดีที่สุด แต่น่าเสียดายผมไม่มีคำตอบอะไรให้กับคำถามของตัวเองซักอย่าง

พอแล้ว

ผมหลับตา..นึกถึงทุกอย่างตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมพบกับหยางหยาง เกิดจิ๊ดที่หน้าอกขึ้นมา เลยยกมือมาแตะตรงนั้น มือผมเผลอยำเสื้อตรงนั้นจนยับยู่  เป็นเสื้อที่ต้องไว้ใช้ถ่ายแบบเสียด้วยแต่ช่างมันเหอะ ผมไม่สนใจอะไรแล้ว

ผมแค่เหนื่อยเกินจะทน

พอเจ็บก็ร้องไห้ พอร้องไห้น้ำตาก็เช็คด้วยตัวเอง มนุษย์นี่ช่างเข้มแข็งจริง ๆ

ว่าไป ผมร้องไห้เพราะหยางหยางอีกแล้ว ครั้งที่ 1002 แล้วล่ะมั้ง

“อี้เฟิง เธอโอเคนะ” พี่สาวผู้จัดการทีมผมอีกคน เธอเข้ามาทักทายผมก็เห็นสีหน้าไม่สู้ดี เธอไปตามหัวหน้าใหญ่ของทีมเรามา เธอเห็นหน้าผมก็รู้ทันทีว่าผมกำลังนั่งน้ำตาไหลเพราะเรื่องอะไร

“ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นของเธอแล้วอี้เฟิง รีบล้างหน้าล้างตา แล้วเตรียมตัวทำงาน” เธอว่าแบบนั้น ผมจึงทำตาม นั่นเป็นวิธีเทคแคร์เด็กในแบบของเธอ แทนที่จะมานั่งปลอบ ก็สู้ให้ไปไปทำงาน พบความจริง ดีกว่ามานั่งจมปัญหา แต่ถ้าผมเป็นหนักมาก ๆ เหมือนครั้งก่อนที่ผ่านมา เธอนั่นล่ะก็คือคนที่ปลอบผม แทนร้องไห้แทนผม ผมเสียต่างหากที่จะต้องปลอบเธอ

วันนี้งานของผมเป็นงานถ่ายแบบ คอนเซป สบาย ๆ มีสัมภาษณ์เกี่ยวกับงานอดิเรกที่ชอบทำ ธีมง่าย ๆ ที่ผมถนัด การตอบคำถามก็ไม่ได้กำหนดสคริปส์อะไรมาก ตอบได้ตามใจ เพราะเป็นเรื่องไลฟ์สไตล์ทั่ว ๆ ไปที่ดาราทั่วไปก็ตอบกัน

หลังจากนั้นก็พักกอง ผมจึงได้มีเวลาไปนั่งพักนิดหน่อย ก่อนทำงานชิ้นต่อไป วันนี้มีงานถ่ายแบบทั้งวัน มีแมกกาซีนอีกเล่มที่จ่อคิวรออยู่ อันนี้เป็นธีม DEMON & ANGEL  ซึ่งผมจะต้องเป็นทั้งสองด้าน สวมวิญญาณ ปีศาจน้อยและเทวดาผู้งามสง่าในคนเดียวกัน

“แบบนั้น โอเคเลยครับ คุณอี้เฟิง”

ผมทำตัวสบาย ๆ สื่อความเป็นปีศาจและเทวดาอย่างที่คุณช่างภาพเขาต้องการ แววตาของผมที่ตั้งใจสื่ออกไป ไม่รู้ว่าคุณช่างภาพเขาเก็บภาพไปได้เท่าไหร่ แต่เสียงชัตเตอร์กล้องรู้ว่ารูปที่ได้ไปต้องมากกว่าร้อยเป็นแน่ ผมหันซ้ายขวา โพสต์ท่าให้เขาถ่ายอยู่นาน ก็แอบล้าไปอยุ่เหมือนกัน

“อืม...รูปนี้”

ช่างภาพเขาโหลดรูปเข้าคอมพิวเตอร์ใหญ่แล้ว จึงเป็นช่วงเวลาคัดรุปกัน ผมจึงอยากเห็นตัวเองบ้าง ในธีมที่ไม่เคยถ่ายแบบนี้

รูปนี้...ธีมเทวดาแต่แววตาปีศาจเหลือเกิน ..ผมว่ากับรูปตัวเอง มันสะท้อนอะไรในตัวผมได้มาก  ไอเจ้ารูปถ่ายเนี่ย

“คุณจะถ่ายใหม่มั้ยครับ”

“ผมว่ามันก็โอเค แม้ผมไม่รู้ว่าคุณคิดเรื่องอะไร ตอนโพสท่าถ่ายรูป แต่การตีความธีมนี้ เราก็ตีกันได้หลายแบบ เทวดาปีศาจในคนเดียวกัน หรือ เทวดาปีศาจในเวลาเดียวกัน ก็ย่อมได้ ก็แล้วแต่”

ผมมองตัวเองในรูป แววตาร้ายกาจ แต่ผมอยู่ในชุดเทวดาสีขาว สูทตัวสวยนั่นทำให้ลุคภายนอกของผมดูเป็นเทวดาอย่างที่ว่า แต่แววตามันไม่ใช่

นี่อาจจะเป็นตัวตนของผมจริง ๆ ก็ได้

ความร้ายกาจของหลี่อี้เฟิง ที่แอบซ่อนอยู่ ความเห็นแก่ตัว ไม่สนใจหัวใจใคร

อืม ผมคิดว่าตัวเองก็คงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก หลอกตัวเองเป็นว่าเทวดาอะไรนั่น บ้าบอจริง ๆ

“เฮ้อ “ ผมเดินเลี่ยงจากกลุ่มทำงาน ออกมาพักผ่อนด้านนอก ไม่ว่าอย่างไรผมก็ชอบอยู่คนเดียวจริง ๆ นั่นล่ะ หลังจากเดินออกมา ผมก็กดน้ำที่ตู้กดน้ำอัตโนมัติมาดื่มแก้กระหาย นั่งอยู่ซักพักก็เหมือนมีเพื่อนใหม่ทรุดนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ ผมอย่างเงียบเชียบ

ผมหวังว่าจะเป็นหยางหยาง แต่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก แค่กลิ่นน้ำหอมที่ติดตัวมาก็ไม่ใช่หรอก แต่ผมก็ยังหวัง

ผมนี่มันเห็นแก่ตัวจริง ๆ  ที่จริงผมก็ควรพยายามไปหาเขาบ้าง แต่ผมมันเป็นคนทิฐิสูง และคิดมาตลอดว่า หยางหยางที่เป็นคนขอความรักผม นั่นล่ะต้องพยายามมาหาผมสิ ผมคิดแค่นั้น แม้จะรู้ว่าเห็นแก่ตัวมาก แต่ผมก็เลือกที่จะนิ่งเฉย ไม่พยายามอะไร นอกจากพยายามรออย่างอดทนให้เขามาหา  มันก็มีเหตุผลนะว่า ถ้าผมดิ้นรนไปหาหยางหยาง ก็มีแต่จะทำให้เขาพังพินาศได้มากเท่านั้น

“นี่...” คนที่ทรุดนั่งข้าง ๆ ผม เขาปลั่งเสียงออกมา พอฟังแล้วก็พอจะรู้ว่า เขาเป็นใคร

เขายังพูดออกมาต่อจากนั้น  และผมก็คล้อยตามเขาง่าย ๆ  เขาเอื้อมมือมาหาผม สวมกอดร่างของผมเสียแน่น และเปลี่ยนเป็นคนฉวยโอกาสยอมให้เขาจับนั่นโน่นนี่ได้ง่าย ๆ ทับที่ทับทางที่หยางหยางเคยสัมผัสแทบทั้งหมด

“ไปต่อมั้ย?..”

ผมมันก็เป็นคนแบบนี้ล่ะ ผมมันเอาแต่ได้ เอาแต่ใจ อ่อนไหวง่าย เหนื่อยนิดหน่อยก็บ่นไม่เอาแล้ว

แต่ก็นี่ล่ะ ผม หลี่อี้เฟิง

ผมตอบคำถามเขาอีกคน  “อืม”

และหลังจากนั้น ผมก็กลับมาที่ห้อง ผู้จัดการด่าผมเสียแทบตาย แต่โชคดีที่คิวงานผมมันหมดไปแล้ว หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ เหลือเพียงแค่คุยเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ที่ผมไม่ต้องอยู่ก็ได้ พี่สาวผู้จัดการของผมเลยไม่ถือสาเอาความอะไร แต่เพียงเธอแค่สงสัย

“รอยอะไรที่คอเธอ อี้เฟิง”

เธอรู้ตารางงานของหยางหยางดี เพราะเธอระวังเด็กปีศาจที่เธอเรียกมาตลอด ผมไม่สบตาและเดินหนี  พี่สาวผู้จัดการไม่ตามความอะไรผมอีก แต่เธอพ่นลมหายใจ และทำท่าทางเหนื่อยใจยิ่งกว่าผม และยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

“อี้เฟิง เธอไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะ เด็กนั่นรู้จะคลั่งแค่ไหน”

“พี่อยู่ข้างเขาแล้วหรือไง”

“ไม่ใช่! แต่เธอรู้มั้ยว่า ถ้าเด็กนั่นหูไว แล้วรู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ และเธอยัง! ไปยุ่งกับคนอื่น ให้คนอื่นทำรอยแบบนั้นแทนมัน ฉันไม่อยากจะคิดว่าปีศาจในตัวเด็กคนนั้นจะกลับมาทำลายทำล้างอะไรอีก”

เธอเริ่มหัวเสีย เธอรู้ความร้ายกาจของหยางหยางดี เพราะเคยทำงานด้วยกัน ก่อนหน้านั้น หยางหยางเป็นปีศาจร้ายแบบตัวจริงเสียงอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ตอนนี้เพราะเขาปรับปรุงตัว เปลี่ยนตัวเองใหม่ สาเหตุหนึ่งเพราะผมด้วย

“นายจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม อี้เฟิง”

“ ผมเป็นอะไร”

เธอพูดกับผม  จ้องตาผมจนผมหลบเลี่ยงสายตาของพี่สาวผู้จัดการไม่ได้  เธอเหมือน..จะกลัว

“เธอเริ่มเป็นปีศาจ เธอจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหม “

ผมแสยะยิ้มให้เธอ ที่จริงมันเป็นคำพูดในใจ แต่ผมดันพูดออกมา นั่นทำให้เธออึ้ง

“ผมเป็นมานานแล้ว พี่เองที่ไม่รู้ “

เธอเหมือนไม่เชื่อผม ก็แหงล่ะ เธอมองผมเป็นเทวดาที่น่ารักของเธอมาตลอด

“อย่าเป็นปีศาจไปอีกคน อี้เฟิง”

ผมมองเธอ แล้วก็หันกลับไป ก่อนจะยกมือขยี้รอยที่เห็นได้เด่นชัดตรงซอกคอ อา..คนคนนั้นทำรอยเสียเด่นขนาดนี้

“ผมหลอกพี่ ผมหลอกตัวเอง จริง ๆ ผมเป็นปีศาจ ความจริงมันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ หยางหยางอาจจะไม่ใช่ปีศาจแบบที่พี่คิด พี่ต่างหากที่เลี้ยงปีศาจไว้ใกล้ตัว”

เธออึ้งยิ่งกว่าเดิม  ท่างดูเหมือนไม่เชื่อ

“เธอกำลังคิดทำอะไรอยู่ ฉันไม่รู้หรอกนะ อี้เฟิง แต่รีบเรียกตัวเองคืนมาซะ เด็กที่ฉันเลี้ยงมา ที่เป็นปีศาจมันมีแค่ หยางหยาง เพียงคนเดียว”

แค่นั้น เธอพูดจบแล้วก็ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิด เธออาจจะมองผมไม่ออก หรือจริง ๆ เธอเชื่อจริงๆ ผมมันก็แค่เสแสร้ง

“หลี่อี้เฟิงเอ๊ย”

แค่เรื่องความรัก ทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้เลยหรือ ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตอนนี้ผมควรทำอย่างไร

แต่ที่ปรากฏมาแล้วคือ ผมไปนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่หยางหยาง

นี่ล่ะ ความร้ายกาจของผมที่เริ่มต้น ทั้งที่ผมคบกับหยางหยางอยู่

ผมรอเขาไมได้ ผมต้องการสัมผัสมากมาย แต่หยางหยางที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ ไม่สามารถมอบให้ผม

หืม ?  เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมโยนมันไว้ข้างโต๊ะเล็ก ๆ ข้างตัว เลยยื่นมือไปคว้ามันมา

“ครับ พี่เหว่ยถิง”

ผมยิ้มให้โทรศัพท์ พูดเสียงหวานลงหน่อย เพื่อขอบคุณคนที่มอบสิ่งที่ผมต้องการให้

ไอ้รอยที่คอก็ใช่ของเขา

คน ๆ นี้เป็นคนที่หยางหยาง อยากให้ผมห่างจากเขามากที่สุด แต่ผมกลับสนองเขา ที่เพียงแค่พูดเชิญชวนผมแค่ครั้งเดียว

“วันไหนก็นัดมาเลย ผมจัดเวลาได้ ถ้าพี่มาหาผมได้จริง ๆ “

ปลายสายถามผม

“ครับ ผมต้องการพี่”

นั่นล่ะ สิ่งที่ผมตอบเขาไป

..หลังจากวางสาย ผมนั่งนิงไปครู่หนึ่ง และไม่นาน น้ำตาก็ไหลออกมา ไหลตามแรงโน้มถ่วงอาบแก้มทั้งสองข้าง 

สับสบก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่ทำให้ผมยิ่งคิดถึงหยางหยาง มากยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ผมนี่มันขี้เเยจริง ๆ