[Fic] กิจการหลังบ้าน - หยางเฟิง :: ออเดอร์ที่ 6.1

TITLE : กิจการหลังบ้าน

Order No. : 6.1

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : PG

ps. มาแล้วค่า ฟิคในตำนาน ...นานมากที่ไม่ได้ลง 555 ฝากต่อด้วยนะคะ

 ********************************************

ไม่โอเคเลยกับการที่ต้องมาอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ที่เคยมีกันอยู่ครบ มันก็ไม่เชิงว่าผมอยู่คนเดียวหรอกแต่ผมจะเข้าไปรบกวนเตี่ยกับปัวปัวในหลังบ้านไม่ได้

"ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปเลยแฮะ"

ผมเพียงแค่ส่งข้าวปลาอาหารน้ำดื่มสำหรับยังชีพ หากไม่จำเป็น ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ย่างก้าวเข้าไปในนั้นเลย กลายเป็นว่า ทุกวันหลังจากที่เราทั้งหมดรักษาตัวจากโรงพยาบาลจนหายดีเเล้ว ก็กลับมาอยู่ที่บ้านกัน ผมเป็นผู้เดียวที่นั่งอยู่หน้าบ้าน หลังบ้านมีเตี่ยกับปัวปัว

แต่หลัง ๆ มานี้ ผมมีเพื่อนนั่งด้วยเเล้วล่ะ

"สวัสดีครับ คุณอี้เฟิง"

"ครับ ผู้กองหยางหยาง"

เขามาหาผมบ่อยขึ้น พ่วงกับความเป็นห่วงเป็นกอบเป็นกำมาให้ผมในรูปแบบของกินมากมาย ทั้งผมชอบและไม่ชอบ (ก็ยังเอามาให้เนอะ แต่ยังไงซะเขาก็ไม่รู้ว่าผมไม่ชอบนี่..)  และมานั่งอยู่กับผมตลอดเช้า หรือ ตลอดค่ำ ก็แล้วเเต่ว่างานของตำรวจจีนอย่างเขาจะเข้าช่วงไหน

แต่วันนี้ เหมือนเขาจะมีอะไรมาเล่าผม

"ผมไปถามสารวัตรฝู ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่า ทำไมเราถูกส่งไปที่นั่น แต่คำตอบก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ ก็เป็นคำสั่งจากเบื้องบน ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น " เขาโชว์ใบคำสั่งที่ลอบถ่ายมาจากแฟ้มงาน นี่ตานี่เอาเอกสารราชการมาให้ชาวบ้านตาดำ ๆ อย่างผมดู เดี๋ยวก็เสียงานกันหมด แต่ผมก็ไม่มีแรงอะไรจะไปว่าเขา เพราะผมก็ยังเหนื่อยอยู่

อ้อ ใช่ วันนี้ก็เหมือนอย่างเช่นวันก่อน เขาพกพี่ชายมาด้วย และ ปัวปัวก็ชวนตพี่ชายคุณผู้กองคนหล่อนี่ไปเดินเล่นซะเเล้ว ไม่ไหวเอาซะเลย ยัยปัวปัวนี่

ผมจะยังไม่บอกเขาเรื่องพี่ชาย ผมไม่รู้ว่าเขารู้หรือเปล่า ไม่รู้เขาคิดอย่างไร ผมไม่ควรไปยุ่งย่ามกับเรื่องบ้านของเขา จนกว่าคุณรั่วไป๋จะบอกอะไร ผมควรจะปิดปากไว้ดีกว่า

"คุณคิดว่าไง คุณอี้เฟิง"

"เอ้า ถามผมหรือ? มันเป็นงานคุณหน่า"

"แต่เพราะว่า มันมีคำสั่งเลยนะว่า จะต้องเป็นพวกคุณช่วยเท่านั้น "

"ก็เพราะมีแค่พวกเราไงที่ปราบผีได้น่ะ คดีมันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ ตำรวจที่นี่ก็ใช้บริการเราบ่อยนะ ค่าจ้างงามด้วย ผมว่ามันไม่แปลกหรอกที่คำสั่งที่คุณว่ามันจะตรงมาที่บ้านของเรา"

ผมบอกเขาตามจริง ก็จริง ๆ นะ เพราะเราได้รับงานแบบนี้จากทางการอยู่เรื่อย ๆ ค่าจ้างงามกว่างานไหน ๆ เสียอีก แต่เราต้องห้ามแพร่งพรายเรื่องที่เราช่วยตำรวจด้วยวิธีนี้ออกไป เพราะว่าจะทำให้ประชาชนหมดความเชื่อถือ จริง ๆ รัฐบาลเราก็ไม่เน้นให้เราเชื่อเรื่องผีสางกันอยู่เเล้ว แต่บังเอิญว่า เรื่องพวกนี้มันมีอยู่จริงน่ะซี่  รัฐบาลห้ามยังไงก็เห็นอยู่โท่ว่ามีผีอยู่น่ะ อย่างตอนนี้มีตาลุงที่ถูกแทงตายเมื่อเดือนก่อนแถว ๆ บ้านผม เดินมาขอส่วนบุญหน้าบ้านอีกแล้ว มาทุกวัน ผมโบกมือไล่ไปก่อน เพราะมีคุณหยางหยางเขาอยู่ ผมไม่รู้ว่าคุณผู้กองจะยังตกใจกับเรื่องที่เขาไม่เชื่อไม่คิดไม่ฝันอยู่หรือเปล่าเลยไม่อยากทำให้เขาตกใจ

"อืม..งั้นหรือ " เขากลับไปครุ่นคิดกับตัวเองอยู่นานพักหนึ่งแต่ดูเหมือนเขาจะยังสงสัยไม่เปลี่ยน แล้วกลับมาบอกผม ผมก็พยักหน้า ก้มลงกินขนมที่คุณผู้กองเขาซื้อมาฝาก ไม่นานผู้กองหยางหยางก็พลันหันกลับมามองหน้าผม มองนิ่งอยู่อย่างนั้น แล้วก็ยิ้ม

"อะไรล่ะนั่น"

"ท่าทางคุณกินขนม.. มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรือ?"

"ของฟรีอร่อยหมดแหละ"

ไหนว่าจะไม่ยิงมุขไงอี้เฟิง นี่ขนาดเพิ่งผ่านเรื่องหนักหนามานะ ผมก็ยิ้มให้เขาแบบกวน ๆ ไป อีกฝ่ายดูพอใจกับคำตอบนะ เลยหยิบขนมมากินบ้าง นั่งกินไปด้วยมือหนึ่ง ปากพ่อผู้กองนี่ก็เคี้ยวไป มือหนึ่งก็ท้าวคาง ตานี่ก็มองผม

ทำตัวไม่ถูกเว้ย

“อะไรของคุณ"

"พ่อคุณบอกว่า ฝากดูแลคุณด้วย"

"ยังจำได้ ?"

"ไม่เคยลืมเลย"

ผมกับคุณผู้กองหยางหยางต่อประโยคกันไปมา จนมาหยุดอยู่ตรงนั้น ผมกลับวูบโหวงในใจเพราะคำตอบของเขา เหมือนกับว่าคำพูดนี้มันโดนใจผมจัง ๆ เหมือนความรู้สึกน่าอาย

แบบคนตกหลุมรัก

ไม่หรอก ไม่น่าจะใช่มั้ง  แต่คำพูดนั้นของผู้กองหยางหยางสะกิดใจผมจัง ๆ ผมยิ้มแฮะๆให้เขา และระคนกับความรู้สึกงงงวย ไม่เข้าใจ สงสัย ทั้งในตัวเขาและผมเอง

"ไม่เคยลืมเลย ? ทำไมล่ะ ทำไมต้องจริงจังกับคำสั่งเตี่ยขนาดนั้น"

เพราะเขาใช้สายตาคมกริบ บวกกับความบุคลิคขรึมตามนิสัยคุณเขา แม้ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาจะเจือยิ้มน้อย ๆ หล่อ ๆ ก็ตาม ทั้งหมดนั่นทำให้ผมว้าวุ่นใจ ทำอะไรไม่ถูก อะไรวะ

"มันจะดูแปลก ๆ ไปมั้ย ถ้าผมจะบอกคุณว่า หัวใจของผมมาเรียกร้องให้ผมทำ"

"แหวะ"

ผมแทบจะบ้วนขนมในปากที่มาจากคุณผู้กองนี่ใส่หน้าหล่อๆ นั่น เขาพูดจบเเล้ว ผมก็คิดจะเงยหน้าไปมอง หวังว่าจะเห็นรอยยิ้มแกล้มความทะเล้น แต่เปล่าเลย

"เอ่อ.."

ความจริงจังจากสายตาเขา มันยิ่งกว่าประโยคก่อนหน้าที่เขาพูด ผมนี่งงไปหมดเลย เหมือนการดูแลผมจะเป็นงานที่สำคัญยิ่งกว่างานตำรวจของเขาอีก

"ให้ผมได้ทำเถอะ ไม่งั้น ผมคงรู้สึกว่าผมทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากมองดูคุณร้องไห้ต่อหน้าผมอีก ผมไม่ชอบเวลาคุณร้องไห้จนจะขาดใจแบบนั้น ยิ่งพ่อคุณ ..เพื่อลูกอีกคนที่ต้องรอด ..ผมคิดว่าผมเข้าใจว่าทำไมพ่อคุณถึงพูดแบบนั้น"

นี่เป็นเหตุผลอย่างนั้นหรือ ? ที่เขาอยากจะทำมัน เพราะเหตุผลนี้หรือ ?

"อย่างนั้นหรือ  แต่คุณพูดเหมือนกันเราเคยมีอะไรต่อกัน ผู้กองหยางหยาง"

คุณผู้กองหยางหยางยิ้มให้ผมอีกครั้ง ก็ยังเป็นยิ้มที่ดูดีสมกับหน้าของเขา ไม่ยิ้มเห็นฟัน แค่ปรายยิ้มบาง ๆ ก็สะกดใจเเล้ว

"เปล่าเลย " เขาส่ายหน้า ปากยังคงจุดยิ้มเช่นเดิม ก่อนหยุดมองตาผม

"หืม ?"

" เพียงแค่ผมจะต้องปกป้องคุณก็เท่านั้น ได้โปรด เชื่อใจผมเถอะ ผมมันมีแค่นี้ ต่อคุณจริง ๆ "

ผมก็เชื่อคำพูดลม ๆ แล้ง ๆ ของคุณผู้กองนี่เสียสนิท โดยยืนยันจากซากถึงขนมที่คุณผู้กองหยางหยางหิ้วมาให้ ขนมทั้งหมดมันหายเกลี้ยงไปอยู่ในท้องของผมหมดเเล้ว คุณผู้กองยังกินไม่ทันผมซักชิ้นเดียว ได้แต่เพียงจุดยิ้มและมองผมด้วยสายตาราวกับจะบอกบางอย่างแต่ยังไม่ถึงเวลา..ก็เท่านั้น

“อืม..”

ผู้กองหยางหยางเหมือนอยากจะเอ่ยบางคำ

“ผมแค่อยากตอบแทน กอดนั้นของคุณด้วย มันอุ่นมากจริง ๆ ผมบอกตามตรง ในป่านั้น มันเหมือนจะฆ่าผมได้ แต่คุณอยู่ตรงนั้น ...“

อ่อ...

“ผมเลยกลับมาเพื่ออยู่ปกป้องคุณตรงนี้ได้ ฮึ คุณมันน่าดูแลน้อยซะที่ไหน”

“ฮึ”  ผมก็พ่นลมออกจมูกพูดอุทาน ฮึ ใส่เขาด้วย 

แหม ผมว่าเขาเข้าใจพูดนะ  ผมมองหน้าเขาครู่หนึ่ง แต่ก็ต้องเสหลบตาเขา เพราะดวงตาเขาไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ  

********************** 

talk มาทั้งที ไม่มีอะไรเลยเนอะะ ไว้เจอกันตอน 6.2 นะคะ