[FIC] Stay,Still ..Stand : Stay Part 4 #หยางเฟิง

TITLE : Stay,Still ..Stand 'เราที่รักกัน'

Part :STAY

CHAPTER :   4

PAIRING : YANGYANG x LIYIFENG
RATE : NC-15

TELL :  แต่งตอนนี้เเล้วหน่วงทีเดียวค่ะ

“ผมจะขอลาหยุด”

พี่สาวผู้จัดการไม่ได้แปลกใจเมื่อผมขอไปแบบนั้น ทั้งที่ตาตางของเราแทบจะปลีกตัวไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว เพราะพี่สาวเขาเห็นบางอย่างที่อยู่บนร่างกายของผม เรือนร่างของผมเอง ที่ให้คนอื่นมายุ่งย่ามนอกจากหยางหยาง

“แบบนั้น..ถ้าฉันปล่อยให้นายไปทำงาน  ฉันคงบ้า ไป กลับไปห้องพัก เห็นหน้าเธอตอนนี้แล้วฉันอยากจะบ้าจริง ๆ”

ผมกลับไปห้องตามที่เธอสั่ง ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ไม่สะทกสะท้านต่อคำดุด่าของเธอไม่ว่าจะอะไร ผมน่ะมันโดนดุจนชิน เพราะเป็นคนดื้อพอตัว โดยเฉพาะช่วงนี้ที่ผมทั้งดื้อ ทั้งดึง ทั้งบ้า

อืม...บ้า ผมว่าตัวเองอาจจะเป็นแบบนั้น ต้องการอะไรมากขนาดนั้น หรือมันอัดอั้นมานาน จนถึงจุดที่เรียกว่า ต้องปลดปล่อยมันออกมาบ้าง พอมีเวลามาทีก็ใส่ไม่ยั้งจนทำให้ตัวเอง..เป็นแบบนี้

“อา...”  หลังจากกลับห้อง ผมก็กลับอาบน้ำหลังไปเผชิญกับมลภาวะของเมืองใหญ่มา กลิ่นควันรถ กลิ่นฝุ่น กลิ่นอาหาร และอีกมากมาย..

อื้ม..แล้วก็กลิ่นกายของคนอื่นที่ผมรู้สึกว่ามันติดมา หลังจากนั้น..ที่ผมเริ่มทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ กลิ่นกายของคนอื่นนอกจากหยางหยาง

“ทั่วตัวเลย..” ผมมองดูเรือนร่างของตัวเอง  ที่คนอื่นทำร่องรอยเอาไว้ ตอนนั้นที่เริ่มกิจกรรมกัน ผมไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าความเห็นแก่ตัวที่อยากเติมเต็มให้ตัวเอง จิตใจที่หมกมุ่นในเรื่องนั้นเสียแล้ว และความอัดอั้นในหลากหลายอารมณ์ที่มากกว่าอารมณ์สวาท  ผมยอมให้รุ่นพี่แตะต้องได้ตามใจ ตรงงไหนก็ได้ที่เขาอยากแตะ ทำอะไรก็ได้ อยากทำให้ผมเจ็บหรือสะท้านตรงไหนก็เชิญ แค่ให้หัวใจของผมไม่มีช่องโหว่เป็นพอ  แล้วเมื่อชายสองคนที่เริ่มมีอารมณ์แบบนั้นมาอยู่ด้วยกัน ใครมันจะไปหยุดได้ เขาเองก็จัดใสผมไม่ยั้งมือเหมือนกัน ปรากฏผลงานของเขาเป็นร่องรอยทั่วตัวจนผมไม่เห็นว่าตรงไหนที่จะไม่มีสีแดงกุหลาบอยู่บนร่างกายตัวเอง และเพื่อให้เห็นชัด ผมเดินไปอีกนิด เพื่อไปส่องกระจกในห้องน้ำ ทีนี้ก็เห็นสีกุหลาบนั้นทั้งตัว ผมไล่ปลายนิ้วมือแตะตัวไปตามสีกุหลาบทีละตำแหน่ง

ไล่ไปเรื่อย ๆ จนหมด รุ่นพี่คนนี้อารมณ์มากมายเหลือเกิน ร่องรอยที่ปรากฏบนร่างของผมไม่น้อย ไม่ใช่เล่นเลย

“อืม..”

มีอารมณ์อยากทำขึ้นมาอีกแล้ว... ผมคิดกับตัวเอง

ช่วงนี้มาง่ายเหลือเกิน ก็อย่างว่า ผมมันจิตหมกมุ่นไปแล้วนี่

และผมก็ไม่อายตัวเอง อยากก็ทำ เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายที่เกิดความต้องการโดยง่าย จะ ยืนหน้ากระจกก็ช่างมันเหอะ

มือข้างที่ผมใช้ไล่ตำแหน่งสีกุหลาบที่ปรากฏบนตัวทำโดยรุ่นพี่คนนั้น ผมใช้มือข้างนั้นล่ะ กระทำกิจกรรมอัน หฤหรรษ์ของตัวเองต่อ

“อา...”

มือที่กำเอาส่วนอ่อนไหวของตัวเองไว้รอบ มันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยตามอารมณ์และชันขึ้นตามความต้องการ ยิ่งอยากมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเพิ่มขนาด ผมเริ่มทึ่งกับตัวเองนิดหน่อย แต่แม้แค่คิดเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ลามกนิดหน่อยก็จุดอารมณ์กรุ่นในตัวเองได้แล้ว

ผมโทษหยางหยางแล้วกัน

ยังจำได้ดีเลยล่ะ กับสิ่งที่เชาทำกับผมไว้ ตอนนั้นผมทรมาณแค่ไหน

คุณรู้ไหมว่ามันเหมือนยาเสพติดเลยนะ เรื่องแบบนี้น่ะ

หยางหยางทำให้ผมเสพติด เพราะเขานั่นล่ะ

ให้ผมเป็นเครื่องระบายของเขา แต่เมื่อผมต้องการบ้าง เขาก็ทำให้ผมไม่ได้ ในตอนนั้นผมทรมาณมาก ๆ ก็ต้องจัดการตัวเอง ผมอายที่จะไปให้ใครช่วย ในตอนนั้นผมทั้งเกลียด ทั้งกลัวตัวเอง ร้องไห้หนักแค่ไหน แต่เมื่อได้เจอหยางหยางอีกครั้ง ผมก็ดีใจ มันเติมเต็มแล้ว ทั้งกายทั้งใจ หยางหยางคนนั้นทำให้ผมไม่รู้สึกถึงความว่างเปล่า

และตอนนี้เราก็ถูกแยกกันอีก ด้วยเพราะเหตุผลต่าง ๆ นานาบนโลก ผมเบื่อ แต่ผมแข็งแกร่งขึ้น และไม่อายตัวเองแล้ว

ผมจึงกล้าที่จะให้คนอื่นมาช่วยผม ผมเลือกให้คนอื่นที่ไม่ใช่หยางหยางช่วย ผมพบหยางหยางไม่ได้ เหมือนทุกคนบนโลกจดจ้องเราอยู่เสมอ หากเราพบกันทุกอย่างจะกลับตาลปัตรไปในทางร้ายเสมอ อย่างกับผมทำความผิดอะไรมากมาย

ไม่ใช่ผมไม่เคยพยายาม ไม่ใช่เรานิ่งเฉย เราฝ่ากระแสต่าง ๆ จนได้พบกันก็มี แต่หลังจากที่พบกัน เราก็เหมือนทำผิดมหันต์ไปเสียทุกครั้ง บางครั้งผมถูกดุด่าจนร้องไห้ หยางหยางก็โดยหนักไม่ต่างกัน เราต่างก็มีชื่อเสียง มีความฝันที่ต้องไขว่คว้า และนั่นเป็นกลายเป็นอุปสรรคสำหรับเราสองคน

“อา..อืม... หยางหยาง”

ฮึ สุดท้ายเวลาผมคิดเรื่องลามกขึ้นมา ก็มีแค่หยางหยาง มีแค่เขาที่ผมคิดถึง และคิดถึงเป็นคนแรก

ระหว่างที่คิดไปเรื่อยเปื่อย มือของผมก็รูดรั้งส่วนนั้นของตัวเอง ทำเอาเข่าอ่อนจนต้องเกาะขอบอ่างล้างหน้า ยิ่งรูดรั้งยิ่งพลังสูญ ผมเลยกระโจนให้ตัวเองไปนั่งบนนั้นแทน หลังชนกับกระจก เพราะเริ่มอายใบหน้าแดง ๆ ของตัวเองที่สะท้านบนนั้นแล้วล่ะ

“อื้อ...”

น้ำแรกออกมาแล้ว เลอะเปราะไปหมด คิดว่าคงต้องอาบน้ำใหม่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก ผมยังอยากอยู่

มือที่ยังคาอยู่ที่เดิม ผมรูดมืออีกรอบให้หมดหยาดสุดท้ายของน้ำแรก และกำลังจะเริ่มครั้งที่สอง

“อื้ม..อะ ฮึก” ครั้งที่สองผมพุ่งทะยานขึ้นมากกกว่าเดิม ความต้องการพุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว เพราะความต้องการที่มีอยู่เดิมแล้ว มันทำให้ผมวาบที่ท้องน้อยเสียวสะท้านมากเป็นเท่าทวี เพิ่งสังเกตท่านั่งของตัวเองที่ถ้าหากอยู่บนเตียงคงเย้ายวนใจไม่น้อย หลังที่หันชนกับกระจกตรงอ่างล้างหน้า หัวพิงกระจกไว้อีกที มันมีพื้นที่ข้างอ่างที่พอสำหรับหนึ่งคนนั่ง กระจกที่กว้างคลอบคลุมพื้นที่ ผมนั่งชันเข่า เรียวขาแยกกว้างพอสมควรที่จะทำอะไร ๆ ได้สะดวก และมือที่ยังไม่หยุดเติมเต็มความต้องการ

“อะ..อ๊ะ... หยาง...หยาง”

ใกล้เข้ามาอีกครั้ง สำหรับครั้งสอง ผมหลับตาปี๋รอให้มันมาถึง

“เอ๊ะ!”

ผมอุทานทั้งที่หลับตาอยู่  เพราะความแปลกใหม่ที่ได้สัมผัส  ส่วนนั้นของผมมมีอะไรมาขวางกั้นความต้องการที่กำลังจะสุดทาง คีบเค้นจนผมทรมาณเพราะไม่ได้ปลดปล่อย จึงลืมตาขึ้นเมื่อผมสุดแสนจนโมโห

“..นาย...”

.เมื่อลืมตาขึ้นมา ผมก็ยิ่งตกตะลึงมากกว่าเดิม อารมณ์ต้องการหายวับไปทันตา แม้จะไม่กี่วินาทีก็ตาม

“อยากขนาดไหน ถึงต้องทำหน้าตาแบบนั้น รอยนี่มันอะไรทำมาถึงมากมายทั่วตัวแบบนี้  เเล้วมือนี่..ฮึ ดูเก่งขึ้นนะ “

คนที่ผมเอ่ยชื่อไปเมื่อครู่..เขานั่นล่ะที่กำลังต่อว่าผมอยู่ตอนนี้

เขาไม่เคยว่าผมแรง ๆ แบบนี้ แววตานั่นก็ไม่ใช่ ไม่... เขาที่พูดจาหวานหูกับผมทุกครั้งแม้จะโมโหผมสุดหัวใจก็ตาม แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียงก็พาลน้ำตาไหล ริมฝีปากของผมเบะออกเป็นสัญญาณว่าจะร้องไห้ให้เขาเห็นแล้วนะ แต่คนตรงหน้าที่สกัดกั้นอารมณ์ของผมกลับดูเหมือนไม่แยแสน้ำตาผมเลย

“รังเกียจกันแล้วหรอ..” ผมเอ่ยทะลุก้อนสะอื้นที่จุกตรงลำคอ

มือนั้นที่ยังคาอยู่ที่ส่วนอ่อนไหวของผมเริ่มช่วยขยับ แต่พลังนั้นรุนแรงสร้างความเจ็บให้มากโข แต่ก็ยังไม่เท่าความต้องการที่ถูกจุดมาใหม่ มันมาไว และปลดปล่อยได้ตามต้องการแล้ว ผมหอบอยู่ตรงหน้าเขาหลังจากได้ปล่อยให้ความต้องการนั้นออกไป สายตาคนตรงหน้าผมนิ่งเรียบเฉย ผมไม่พบเขานานแบบนี้ แววตาเขาเป็นแบบนี้แล้วหรือ แววตาที่ส่งให้ผมกลับกลายเป็นแบบนี้แล้วหรือ

“ทำไมมองแบบนั้น ฉันไม่ชอบสายตาแบบนี้ของนายเลย”  ผมพูด

อีกคนไมได้สนใจหันมาทางที่ผมพูด เขากลับไปล้างคราบขาวที่ติดที่มือ หลังจากที่ผมปลดปล่อยใส่มือของเขาไป 

ผมขึ้นกับเลิกคิ้วที่เห็นเขาของของผมออกล้างออก จากที่เคยเห็นเขาแทบกลืนกินทั้งหมดนั้นไปด้วยซ้ำ

“จะกลับแล้ว” เขาบอก หลังจากล้างมือเสร็จเขาหันหลังไม่กลับมามองผมด้วยซ้ำหลังจากที่บอกแบบนั้น ผมไม่รั้งไว้ด้วย ทั้งที่อยากเจอเขามากขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่รั้งตัวเขาไว้เลย คน ๆ นั้นหันหลัง ปิดประตูโครมใหญ่กลับไปแล้ว ผมไม่รู้หรอกว่าเขาเข้ามาในห้องผมได้ยังไง แต่มาเพื่ออะไรกันล่ะ ? ดูสภาพที่น่าสมเพชของเทพบุตรแห่งชาติงั้นหรือ?

นี่หลี่อี้เฟิง..นี่แกยังกล้าเรียกว่าตัวเองเป็นเทพบุตรอีกหรือ..ฮึ

ผมขยับเข่าเข้ามาใกล้ตัว และกอดไว้ เอาแขนรวบเข่าตัวเองและนั่งซุกใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาทั้งสภาพเปลือยแบบนั้น ฮึ นายเข้ามาถูกจังหวะจริง ๆ มาเห็นฉันตอนน่าสมเพช ทำอะไรน่าอาย

“ฮึก..” หลังจากนั้นผมก็ปล่อยน้ำตาออกมา ปล่อยเสียงร้องไห้โฮเสียงดังชนิดที่ใครเข้ามาคงได้ยินตั้งแต่หน้าประตู ผมช่างมันแล้ว ผมเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ แต่แค่อยากร้องไห้ อยากระบายอะไรซักอย่างที่ตันอยู่ในหัวใจออกมา น้ำตาทั้งหมดนี้ผมได้แต่หวังว่ามันจะทำให้ผมดีขึ้นหลังจากได้เอาอารมณ์ที่อัดอั้นในหัวใจใส่น้ำตาแต่ละหยดและปล่อยให้ไหลรินทิ้งไป

รู้ไหมว่า ถ้าเราสองคนเจอกัน มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าลัดผ่านพวกเรา แค่ปลายนิ้วสัมผัสก็เลยเถิดไปไกล วันนี้เขาแทบไม่ทำอะไรแบบนั้นด้วยซ้ำ นอกจากมาคว้าส่วนนั้นของผม เหมือนจะแกล้งกัน ช่วยผมเพียงแค่ไม่นาน ก็กลับไปอย่างไม่สนในใยดี ... 
เเละก่อนเขาไป ผมยังจำแววตาสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้  บอกไม่ถูกจริง ๆ นั่นทำให้ผมร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม 

หัวใจแม่งหน่วงชะมัด

ขนาดอยู่ใกล้กันตั้งขนาดนั้นแล้ว ผมแทบคว้าเขามากอดได้ แต่มือไม่ขยับเลย เพราะผมมัวแต่คิดว่าต่อให้อยู่ใกล้ขนาดนี้ ผมก็กอดเขาไว้ไม่ได้ เอื้อมไปไม่ถึงอยู่ดี

 “ฉัน...หยางหยาง..ฉัน..” พูดอะไรไม่ออกเลย..ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์พูดอะไรได้แล้ว  เราที่รักกันแบบไหน ?แบบไหนกัน ? ผมไม่รู้ว่าผมรักเขาไหม ? หรือแค่เสพติดความต้องการจากหยางหยาง ? เสพติดไม่เท่ากับรักหรอกนะอี้เฟิง รู้ไหม ? รักเป็นแบบไหนกันล่ะ ? รักมันก็รวมเรื่องเซ็กซ์ไปด้วยไม่ใช่หรือ ? แต่มันมากไปแล้วไม่ใช่รึไง แค่คิดถึงความอยากก็มาแล้วนี่ นายน่ะ ? งั้นความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไรล่ะ ?

คำถามทุกอย่างวนในหัวผมจนสับสน

นั่นสิ..รักเป็นแบบไหนล่ะ ? ที่เป็นอยู่ตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าผมรักเขา หรือแค่อ่อนไหวกับอารมณ์ที่พาไป  พร้อมคำหวานจากหยางหยางที่ได้ฟัง

นั่นสิ..ผมนี่มันยิ่งกว่าเด็กเสียอีก ไม่รู้จักอะไรเลย แม้แต่ใจตัวเอง

TBC 5

น่าจะ 12 ตอนจบนะ