PROJECT SWEET :: [SF] SWEET BAKERY - หยางเฟิง

เบื่อรอยยิ้มนั่นจริง ๆ...

เบื่อ

“ฮึ”  คนรูปหล่อแสร้งยิ้ม  กระตุกมุมปากทำให้คนที่พบเห็นต้องหัวใจละลาย แต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ที่เขายิ้ม

เขาหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ต่างหาก

ที่บ่นว่าเบื่ออยู่ซ้ำ  ๆ จะให้หมายความตามจริง เขาเบื่อตัวเองต่างหาก ที่ต้องทำเป็นไม่สนใจ ต้องทำเป็นไม่แคร์ แต่สุดท้ายสรุปในใจแล้ว เขาแคร์คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเสมอ เบื่อรอยยิ้มที่เสมือนคนยิ้มเยาะตัวเองที่ทำได้แค่มองอีกคนอยู่เสมอแต่ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้

คนที่ส่งรอยยิ้มสดใสเสมอที่ยืนอยู่ตรงนั้น

“อี้เฟิงโว้ย ไหนขนมฉันวะ”

“เออ ๆ นี่ไงทำมาเผื่อแล้วไง”

หลี่อี้เฟิงที่ทำให้หยางหยางสับสนมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน เพราะอยู่ท่ามกลางสังคมแววล้อมเดียวกัน ทุกคนได้รับยิ้มจากหลี่อี้เฟิง  หยางหยางเองก็เป็นหนึ่งผู้โชคดี แต่หากเขาไม่เคยตอบแทนคนยิ้มสวยคนนั้นด้วยยิ้มตอบกลับไป

เขาทำไมได้

นั่นเพราะมันทำให้การเต้นของหัวใจของเขาผิดจังหวะ

ใช่ว่าจะเป็นผู้ชายที่ไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าอาการที่เกิดขึ้นกับหัวใจของเขาคืออะไร แต่หยางหยางไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกนั้น

เพราะเขากลัว ว่าสุดท้าย ยอมรับความรู้สึกนั้นเข้ามาในหัวใจแล้ว เขาจะทำให้มันออกไปไมได้ และเจ็บเอง หากทุกอย่างมันไม่สมดังหวัง

หลี่อี้เฟิงไมได้รักเขาเสียหน่อย

แบบนั้นมันทรมาณหัวใจเสียเปล่า ๆ หากหยางหยางถูกใครคนหนึ่งทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ  แต่อีกคนไม่ได้รู้สึกอะไร  เขาคิดว่าหนทางที่ดีที่สุดคือการแสร้งว่าไม่รู้สึกอะไรเลย นั่นเป็นการป้องกันตัวเอง จากรอยยิ้มสดใสที่คนชอบยิ้มส่งมาให้ทุกคนรอบตัวเขาทุกวัน

เจ้าของรอยยิ้มไมได้มีรอยยิ้มไว้เพื่อหยางหยางแค่คนเดียวแต่ยิ้มนั้นเพื่อทุกคนที่รักเขา ทุกคนรอบตัว  หลี่อี้เฟิงเป็นที่รักของทุกคน

“หยางหยาง กินขนมกันมั้ย”

และวันนี้เป็นอีกวันที่เขาเป็นผู้โชคดีได้รับยิ้มอันงดงามนั้นจากคนยิ้มสวย  หยางหยางเงยหน้าไปสบตาอีกฝ่ายที่ยิ้มรอยอู่ ส่งขนมที่เจ้าตัวทำเอง หอมชวนกิน มือใหญ่รับมาและขอบคุณเสียงเบา อีกคนยิ้มกว้างมากขึ้นและพยักหน้ารับคำขอบคุณนั้น

ดันรับขนมของคนนยิ้มสวยมาทุกวัน แบบนี้จะเลิกเสพย์ติดยิ้มและความน่ารักของเขาได้อย่างไรล่ะหยางหยาง

“ให้ตายเหอะ”  คนรูปหล่อที่นั่งอยู่อีกฝั่งห้องงับปากกินขนมจากห่อ หลังจากคนยิ้มสวยหลี่อี้เฟิงผลักออกไปเมื่อได้รับคำขอบคุณ ตรงไปยังเพื่อนของเขาอีกกลุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล หยางหยางเสมองเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นใบหน้าคนยิ้มสวยหันมาทางเขา หยางหยางอีกเสกลับไปมองทิศอื่นเสีย

แค่เสี้ยวหน้าที่ได้มองก็ใจเต้นเสียแล้ว รอยยิ้มนั้นก็กระตุกหัวใจเสียแล้ว  ขนมนี่ก็อร่อยจับใจ

ไหนก็ความน่ารักของหลี่อี้เฟิงก็ละลายหัวใจที่เย็นชา แสร้งเป็นไม่สนใจของหยางหยางได้แล้ว

เป็นอีกวันที่หยางหยางเก็บห่อขนมที่หลี่อี้เฟิงทำมาแจกเพื่อน ๆ ทุกคนเก็บไว้ เนเก็บแล้วเขาได้จะแต้มสะสม ซึ่งจริงๆ แล้วคือการจินตนการว่า ยิ้มที่ได้รับเมื่ออีกคนส่งขนมมาให้คือแต้มนั้น เขาเก็บไปนอนฝันรายวันยังได้เลย

“หืม ?”

เขาสังเกตอะไรบนห่อขนมที่ไร้ขนม เขากินมันหมดไปเมื่อครู่ หยางหยางกำลังจะเก็บห่อขนมใส่กระเป๋าเสื้อ แต่พลันเห็นอะไรบางอย่าง

นั่นทำให้หัวใจเขาพองโตจนแทบระเบิด

PROJECT SWEET :: [SF] SWEET BAKERY 

“จะเห็นรึเปล่าน้า” 

อี้เฟิงตั้งใจส่งขนมห่อล่าสุดให้หยางหยางไป คนหล่ออะไรบื้อชะมัด เขาทำขนมมาแจกทุกคนในห้องเป็นประจำก็จริงอยู่  แต่ทำไมหมอนั่นไม่เคยสังเกตความพิเศษของขมที่อี้เฟิงทำไปให้เลยซักครั้ง

“บื้อได้ใจจริงๆ คนบ้านี่ แต่..ไม่รู้ก็ดีแล้ว เพราถ้ารู้ก็ไม่กล้าเอาไปให้อีกแหงๆ”

เขาเพียรทำขนมมาแจกเพื่อน ๆ เพราะอี้เฟิงอยู่ชมรมคหกรรมของโรงเรียน แต่ก็เพราะเห็นหยางหยางชอบกินขนมจำพวกเบเกอรรี่หลากหลายอย่าง คนหล่อคนนั้นมักจะซื้อมากินพร้อมกับขนมซักขวดแทนข้าวเที่ยงเสมอ   อี้เฟิงก็เลยคิดไอเดียดี ๆ  ก็ทำขนมมาแจกเพื่อน ๆ ในห้องเสียเลย ก่อนหน้านี้เพื่อนๆ ของเขาในห้องก็อยากกินขนมฝีมือของเขาอยู่แล้ว

และเพื่อคนหล่อ หยางหยาง ของเขาด้วย อย่างน้อยก็ไม่ต้องไปซื้อ ได้กินขนมฝีมือหลี่อี้เฟิงคนนี้ทุกวัน มันเหมือนคนเป็นแฟนกันแล้วเอาข้าวเที่ยงมาฝากกันทุกวัน แค่คิดอี้เฟิงก็เขินจินตนการไปไกลจนแก้มแดง

เพื่อน ๆ ไม่รู้ว่าอี้เฟิงทำขนมมาแจกโดยมีจุดประสงค์แฝง แต่เพราะถ้าให้หยางหยางแค่เพียงคนเดียว มันคงดูจงใจเกินไป ไม่รู้จะบอกด้วยเหตุผลอย่างไร และคนหล่อคนนั้นมีคนมาชอบมากมาย ไม่ใช่แค่ขนมของอี้เฟิงที่ถูกส่งให้หยางหยาง แต่มีหนุ่มสาวที่รักชอบเขาก็ส่งเสบียงเช้าเที่ยงเย็นมาให้

แต่อี้เฟิงก็ดีใจ ที่สุดท้ายแล้ว ข้าวเที่ยงทุกมื้อที่ตกถึงท้องหยางหยาง ถูกผูกขาดโดยหลี่อี้เฟิง

“ฮึ ๆ “ อี้เฟิงหัวเราะให้กับแผนการอันแยบยลของตัวเอง  ถึงแม้ว่าทุกวันที่เอาขนมไปให้หยางหยางจะสัญลักษณ์รุปหัวใจอยู่ที่ห่อขนม มันเล็กจนแทบสังเกตก็ยังมองยาก และห่อของหยางหยากง็แตกต่างกับของคนอื่นด้วย ทั้งสี และการห่ออย่างพิถีพิถัน อี้เฟิงบรรจงทำห่อของหยางหยางเองทุกวัน โดยที่ของคนอื่นก็ซื้อสำเร็จเอา มันเป็นการใส่ใจรูปแบบหนึ่ง

ถึงจะบอกว่าไม่อยากให้เขารู้ก็ดี แต่อย่างน้อยก็หวังลึก ๆ ว่าเขาจะเห็นหัวใจอี้เฟิงบ้าง เขาทำขนมส่งส่วยให้ทุกคนและคนหล่อหยางหยางมาเป็นอาทิตย์ ดูเหมือนฝั่งนั้นจะไม่เอะใจอะไรเลย คงกินขนมและส่งห่อมันลงถังขยะไป ไม่สนใจ ไม่ทันสังเกตอะไรล่ะมั้ง แม้จะเสียใจนิดหน่อยแต่อย่างน้อยหยางหยางก็กินขนมที่เขาทำ

“หลี่อี้เฟิง!”

เสียงหยางหยาง ?!

ไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนบอกพิกัดของเขาว่าเขาอยู่ตรงนี้ แต่หยางหยางอยู่ด้านหลังเขาแล้ว อี้เฟิงทำตัวไม่ถูก จึงไม่กล้าหันไป เจอคนที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ ก็กลัวจะแสดงออะไรเปิ่น ๆ ให้เขาเห็น

“ว่าไง หยางหยาง”

“จะมาบอกว่าขนมอร่อยดี”

อี้เฟิงได้ยินก็อมยิ้มแก้มตุ่ย ดีใจแต่ก็ไม่หันหน้าไปหาหยางหยางที่ยืนอยู่ด้านหลังเสียที อีกฝ่ายเงียบไปพักหนึ่ง อี้เฟิง คิดว่าเขากลับไปแล้วล่ะมั้ง แต่เมื่อหันกลับไปดู

“เห้ย!”

ใบหน้าหล่ออยู่ใกล้แค่ไม่กี่คืบ ไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย หยางหยางแค่อยากแกล้ง อยากมองคนยิ้มสวย แอบอมยิ้มใกล้ ๆ แต่ไม่ใกล้เกินไปจนอีกคนรู้ตัว

“แต่วันหลังขอไส้เยอะกว่านี้หน่อยได้มั้ยอี้เฟิง หลัง ๆ อี้เฟิงชักจะงกขึ้นแล้วนะเนี่ย”

พูดไปพลาง หยางหยางเขาก็ยิ้มให้อี้เฟิงด้วย หล่อขาดใจจนอี้เฟิงตาพร่าไปชั่วขณะ

ในขณะที่อีกคนก็เมาความน่ารักของอี้เฟิง หยางหยางยิ้มสู้คนยิ้มสวยไป ไม่รู้ว่าใครจะตายก่อนกัน

“เอ๋ นาย...?”

“เก็บไว้ทุกห่อล่ะ แต่ฉันมันโง่เองที่ไม่สังเกต”

ห่อขนมที่พิเศษกว่าใคร มีคำเล็กคำน้อยแทนความรู้สึกเปลี่ยนไปในแต่ละวัน ไม่พอทั้งยังมีความพิถีพิถันในการห่อ สีห่อขนมของหยางหยางก็พิเศษอีกด้วย

มันเป็นสีชมพู

“เห็นเมื่อไหร่”

“ตะกี้นี่เอง หลังกินขนมหมด”

“นึกว่าจะต้องรอเป็นเดือน ๆ “

“อี้เฟิงชอบฉันหรือ”

หยางหยางถามตอบไม่ตรงบทสนทนาถามตรงใจคนถูกถามเกินไป คนยิ้มสวยหลี่อี้เฟิงหน้าแดงขึ้นมาดื้อ เขาสูดหายใจยาว กลั้นใจ..แต่ไม่กล้าตอบ  แต่เม้มปากหลบตา ไม่เอ่ยอะไร หน้าแดงใส่คนที่ถามอยู่หลายนาที

แค่นี้ก็ไม่ต้องเอ่ยอะไร เขารู้แล้ว

“ที่มานี่ก็อยากจะบอกว่า อย่าทำให้คนอื่นกินอีกเลยนะ ให้ฉันกินคนเดียวก็พอ มาทำให้กินทุกวัน ทุกมื้อเลยก็ยังได้ ทั้งชีวิตก็ได้”

“เว่อร์”

คนหล่อปากหวานจริง ๆ หยางหยางแสร้งยิ้มให้ตัวเองเหมือนมีชัย ในใจเขารู้ว่าแพ้ตั้งแต่เห็นยิ้มของอี้เฟิงแล้ว บวกกับอาการเขินสุดพลัง เขาไปไหนไม่รอด หลงทั้งขนม ทั้งคนทำ

“แต่อยากจะบอกจริง ๆ ว่ายิ้มอี้เฟิงหวานกว่าขนมที่ทำ”

สิ้นประโยคอี้เฟิงก็แทบระเบิด คนอะไรกล้าพูดมุขเลี่ยน ๆ แบบนี้ น้ำตาลในกระปุกของเขายังแพ้ คนยิ้มสวยทรุดนั่งยองกับพื้นที่ยืนอยู่ ก้มฟุบใบหน้าลงกับขา ไม่ให้หยางหยางเห็นหน้าเขาตอนนี้เด็ดขาด คงแดงยิ่งกว่าสตอรเบอร์รี่ในสวนบ้านเขาที่ไว้ทำขนมเสียอีก

“จะทำให้นายเป็นเบาหวานตายไปเลย”

“รออยู่แล้วครับ”

ไม่ต้องเงยหน้าไปมองก็รู้ว่าคนพูดอารมณ์ดีแค่ไหน ยิ้มกว้างอยู่แน่ ๆ หยางหยางชนะใจไปตั้งแต่เกิดแล้วมั้ง คนหล่อที่ทำให้อี้เฟิงหลงรักคิดถึงทุกวันแทบขาดใจ กลายเป้นแรงบันดาลใจให้ทำขนมทุกวัน เก่งขึ้นคงจะได้เป้นเซฟเพราะตานี่ล่ะ

หยางหยางก้มลงแลทรุดไปนั่งกับพื้นข้าง ๆ อี้เฟิงที่ยังเขินไม่เสร็จเสียที แต่ก็ไมได้กวนคนเขินแต่อย่างใด ปล่ยอยให้คนน่ารักเขินไปเสียแบบนี้แล้วเขานั่งมอง เพลินกว่าอะไรทั้งหมด และเขาก็เขินตามแล้วเสียด้วยเนี่ย

คนหล่อเดาว่าหลี่อี้เฟิงคนนี้กำลังยิ้มอยู่ เขาอยากเห็นเหลือเกินแต่รอไว้รับยิ้มสวย ๆ ในขนมงวดหน้าก็ได้ ครั้งนี้ขนมของเขาอาจจะกว่ากว่าใคร ๆ ..เอ๋ แต่ไม่สิ หยางหยางคนนี้จะไม่ให้อี้เฟิงทำขนมให้คนอื่นกินอีกแล้ว

ความหวานนี้ เขาหวง

END :: PROJECT SWEET :: [SF] SWEET BAKERY