[SF] L O O K A T #Gradence

“เครเดนซ์”

“คะ..ครับ”

“กำลังมองอะไรอยู่”

เครเดนซ์หันมาหาผู้ถามที่นั่งอยู่ข้างกัน พี่ชาย เพื่อนสนิท หรือบางทีเป็นพ่อ หรือจริง ๆ เป็นแม่กันนะ อย่างนิวท์ สคามันเดอร์ถามเขา หลังจากที่นั่งนิ่งไปนาน มือพลางคว้าหูแก้วมัคสีเรียบจิบนมร้อนอุ่น ๆ เขาสองคนนั่งกันตรงหน้ากระจกใสแจ๋วในร้านคอฟฟี่ช็อปเจ้าประจำร้านหนึ่ง เห็นถนน เห็นรถรา เห็นคนผ่านมาไป

เห็นความรักด้วย ..แต่เครเดนซ์ไม่ตอบนิวท์หรอก เขาเพียงแค่คิด

แต่สายตาเขามองตาม  นั่นไง ความรัก เครเดนซ์คิด สายตามองตามสิ่งหนึ่งตรงหน้าเขา ไม่ไกล แต่มีกระจกกั้น ตรงจุดพักผู้โดยสารฝั่งตรงข้ามถนนเส้นเล็ก มือเล็กนิ่มสองข้ามเปลี่ยนมาเป็นกุมแก้วมัคของตัวไว้แน่น ข่มความประหม่าในใจ ความโลดแล่นและพองโตของหัวใจ ใจเย็น ๆ เครเดนซ์ เย็นไว้  หนุ่มน้อยกำลังบังคับตัวเอง

หืม ? นิวท์แปลกใจและยกยิ้มขำ หันมองคนเด็กกว่าข้าง ๆ   ทำไมฉันจะไม่รู้กันล่ะ ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งเท่าไหร่  เครเดนซ์เองก็ไม่บ่อยนักที่เขาจะแสดงอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าเกรงอก เกรงใจ เกรงกลัว ผวา แม้หลัง ๆ นี้เขาจะทำให้เด็กคนนี้สดใส ร่าเริง เพราะขนมของเจคอป เพราะยิ้มหวานของควีนนี่ เพราะความเป็นผู้หญิงสายบู๊ ห้าวซะของทีน่า และสัตว์น้อยของเขาเอง

“คน ๆ นั้นหรือ?”

“อะไร ? ไม่มีครับ คุณนิวท์ ผมแค่มองไปเรื่อย ๆ ..พร้อมกับนมร้อนในแก้วไง”

“หืม ? แต่สายตาเธอหยุดแค่คน ๆ นั้นคนเดียว มองอยู่นานแล้ว.. ไม่สิ มาที่นี่ทีไร ก็รู้ว่าเขาจะไปตรงนั้นก็จะนั่งตรงนี้แล้วก็นั่งมองเขา ฉันสังเกตเธอนะ เครเดนซ์”

เครเดนซ์เลิกคิ้ว มือกุมรอบแก้วมัคแน่นขึ้น เม้มปาก มองคุณนิวท์ สลับและคน ๆ นั้นที่นิวท์หมายถึง เขาปิดนิวท์ สคามันเดอร์ไม่ได้หรอก คน ๆ นี้อย่างกับมีเวทมนตร์แต่จริง ๆ ก็คือความใจดีและเอาใจใส่ของเขาต่างหากที่ทำให้สังเกตเห็นว่า เครเดนซ์มอง

“ผู้ชายคนนั้น ดูดี ดูดีมาก ๆ ไม่ใช่แค่นาย สาว ๆ ตรงนั้นมองเขากันไม่วางตา แล้วจะทำยังไง ไปทักเขามั้ย”

“ไม่ครับ!” เครเดนซ์ตอบแทบทันที ที่นิวท์ถาม เขาไม่อยากให้ถูกมองว่าเป็นพวกแปลกประหลาด นั่งมองก็แปลกแล้ว นี่มาดักมองทุกวัน มองเขาจนเขาขึ้นรถกลับไป ก็คงเป็นรถประจำตัว ท่าทางชายคนนั้นจะเป็นคนที่มีหน้าที่การงานดี เขาจะเดินมาตรงนี้ ร้านตรงกันข้ามเป็นร้านเบเกอร์รี่เจ้าดังมากของท้องถิ่น เขาซื้อไปวันหนึ่งก็ถุง วันหนึ่งก็สองถุง รอรถครู่หนึ่งแล้วเขาจะไป เครเดนซ์ที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยก็จะมาทันในเวลาที่ชายคนนั้นถึงหน้าร้าน ลงจากรถอย่างสง่างามและเข้าไปในร้านเบเกอร์รี่นานหลายนาที กลับออกมา เครเดนซ์มองเขาจนลับตา จนเขาไป

ถึงจะอยากรู้มากกว่านี้ ถามโน่นถามนี่ แต่เครเดนซ์ไม่มีสิทธิ์ไปถาม เพราะไม่รู้จักอะไรกับเขาเลย

“ก็ชอบเขา?”

“ไม่ได้หรอกครับ คุณนิวท์”

“นั่นสิน้า มนุษย์เราไม่เหมือนกับสัตว์หรอกเนอะ ความรู้สึกซับซ้อน”

“ก็..ทำนองนั้นล่ะครับ”

เครเดนซ์ชอที่นิวท์เปรียบเทียบ มนุษย์เราซับซ้อน ยิ่งความรักที่เกิดจากการนั่งมองเป็นสโตคเกอร์แบบเขาทุกวัน ยิ่งดูซับซ้อนไปใหญ่เลย ชายคนนั้นรู้ก็คงผวาในใจว่ามีใครมานั่งแอบมองเขาแบบนี้ มาดักเพื่อมองเขาทุกวัน จากจุดตรงนี้

“เห้อ..” เครเดนซ์ถอนหายใจ ก่อนซดนมร้อนในแก้วมัคของตัวหมดแก้ว และวางแก้วตรงหน้า ก่อนยกมือให้บริกรมาเอามันไปเติมอีกแก้ว

“แก้กลุ้มใจรึไง ? “ นิวท์หัวเราะ เครเดนซ์ทำอย่างกะนมเป็นเหล้าที่ผู้ใหญ่ทั่วไปเขากินแก้กลุ้มคิดไม่ตก เครเดนซ์กลุ้มใจ แล้วก็กินนมร้อนแทน นิวท์ขำน้อย ๆ กับความน่ารักที่เขาเลี้ยงดูมากับมือ

“อย่าหัวเราะผมสิครับ ไหน ๆ คุณก็รู้แล้ว ก็ช่วยผมหน่อยได้มั้ย ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ คืออยากจะเลิกเหมือนกันแต่ตัดใจไม่ได้ แต่ถ้าไม่ตัดใจ ผมก็จะดูเป็นโรคจิตแบบนี้ตลอดไป”

นิวท์เลิกคิ้วบ้าง หันไปทางฝั่งตรงข้าม ชายคนนั้นหลังจากรออยู่ซักครู่มีรถหรูมารับเขาที่โอบถุงขนมมากมายเอาไว้ เขาขึ้นรถไปโดยขึ้นรถตรงที่นั่งด้านหลัง ..น่าจะเป็นเจ้านายของใครหลายคน นิวท์คิด บุคลิคบอสชะมัด เมื่อคิดต่อ ก่อนจะหันมาทางเด็กในสังกัดของตน

อ่อนเปลี้ยเชียว พอเขาไป  นิวท์ยังไม่หยุดขำ แต่เขาอยากจะบอกเครเดนซ์อยู่เหมือนกันว่า ชายคนนั้นน่ะ รู้ตัวแล้วว่าโดนแอบมอง ก็เครเดนซ์เองนะที่เผลอแสดงสีหน้าออกมา ฝ่ายนั้นดูแล้ว มือพระกาฬอยู่เชียว ประสบการณ์อะไรซักอย่างน่าจะสอนเขา เขารู้แล้วว่าโดนมอง แต่นิวท์นั่งข้างเครเดนซ์ คิดว่าเพราะเหตุนี้ ชายคนนั้นเลยไม่เข้ามา

นิวท์คาดว่า ซักพักชายคนนั้นก็คงจะเข้ามาหาเครเดนซ์จริง ๆ

และคิดว่าเขาจะมาด้วยเหตุผลที่เครเดนซ์คาดไม่ถึงด้วย และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ต้องมาร้านนี้กับเครเดนซ์อีกแล้วไงล่ะ ก็เดี๋ยวจะมีคนมานั่งข้าง ๆ เครเดนซ์แทนเขาแล้วไงล่ะ!

ชายคนนั้นแอบยิ้มเหมือนลอบมาทางเครเดนซ์แล้วเห็นแววตาลูกหมาลูกแมวใส ๆ จากเด็กคนนี้ คิดแล้วใจหายเหมือนที่จะไม่ได้มานั่งตรงนี้กับเครเดนซ์ ไว้วันหลังจะมาแอบดูว่าเรื่องราวก้าวหน้ามากแค่ไหน

“พรุ่งนี้ ฉันมีธุระกลับดึก ไม่ได้มานั่งร้านนี้เป็นเพื่อนด้วยนะ เครเดนซ์”

“เอ๋ คุณนิวท์ครับ..ผม”

นิวท์ยกยิ้ม และจิบกาแฟรสนุ่มในแก้วตรงหน้าของตนต่อ ..ไม่ตอบเครเดนซ์ ที่กลายเป็นลูกหมาลูกแมวงอแงไปแล้ว เมื่อบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะไม่มาเป็นสโตคเกอร์ร่วม

“เอาหน่า เดี๋ยวเธอก็จะมีคนมานั่งเป็นเพื่อน”

---- L O O K   A T ----

และคุณนิวท์ก็ไม่มาจริง ๆ .... เครเดนซ์คิด

แต่ประโยคที่นิวท์ทิ้งไว้ให้เครเดนซ์แปลกใจ เขาคิดทั้งคืนเลยว่าใครนะ คุณเจคอป ? คุณควีนนี่หรือ ? แต่คุณทีน่าไม่ได้แน่ ๆ เพราะงานกะค่อนบ่ายของเธอโหดร้ายมากจริง ๆ

แต่เครเดนซ์พักเรื่องนั้นไว้ก่อน วันนี้เครเดนซ์มาทันเวลาเดิมที่จะเจอชายคนนั้น แต่เขามาช้า...

เกิดอะไรขึ้นมั้ยนะ

หรือเขามาก่อนหน้านี้ ? หรือเขาจะไม่มา ? หรือเขา.. ไปกับใคร

เครเดนซ์คิดไปต่าง ๆ นานา เขาคิดมากอีกแล้ว

“บริกรครับ นมร้อนอีกแก้ว” เครเดนซ์ยกมือเรียกบริกรที่ใกล้ที่สุด หันไปหาแล้วบอกออเดอร์เจ้าเดิมที่อยากได้ คราวนี้เขาเพิ่มบิสกิตของทางร้านที่แจกฟรีเพิ่มด้วย ขอมาแทะแก้เครียดหน่อยแล้วกัน

“อ๊ะ?!”

เครเดนซ์ร้องอุทานตกใจ

“คุณ...”

ไม่ตกใจได้ยังไง

“เพอร์ซิวัล เกรฟส์”

...

“เอ่อ... เครเดนซ์ แบร์โบน..ครับ”

ชายคนนั้นที่นั่งรอ เขามาแล้ว มาพพร้อมขนมห่อใหญ่อย่างเคย มาพร้อมเด็กหนุ่มตัวน้อยด้วย

“สวัสดีพี่เขาหน่อย”

“หวัดดีฮะพี่ชาย..แด๊ดดี้ พี่เขาน่ารักจัง!”

“ใช่มั้ยล่ะ”

พ่อลูก ? เอ่อ...ว่าแต่เขาคุยอะไรกัน ไม่เข้าใจ เครเดนซ์มองภาพสองพ่อลูกที่ดูดีสุด ๆ ตรงหน้า คนในร้านหันมองกันปราย ๆ ก็ดูดีทั้งพ่อลูกขนาดนี้ คนลูกนี่โตไปเป็นนายแบบได้สบายแบบไม่ต้องแคสยังได้

“เอ่อ...คุณ..เกรฟส์สินะครับ..” เครเดนซ์เอ่ยชื่อชายตรงหน้าที่นั่งมองเขาอย่างเพ้อฝันอยู่นานแสนนาน ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้า เขาดูดีเป็นบ้าเลย!  เครเดนซ์โอดในใจ แต่คิดว่าคงเก็บไม่มิด เพราะสายตาของเขาคงบอกเจ้าตัวตรงหน้าหมด

ชายหนุ่มพร้อมลูกชายหันมองเขาทั้งคู่ ผู้เป็นพ่ออุ้มเจ้าตัวเล้กที่หน้าเหมือนเขาอย่างกะก็อปปี้กันมา เขาทรุดตัวลงนั่งที่ที่นิวท์เคยนั่งแต่วันนี้นิวท์ไม่มา คนลูกนั่งตัก มองเครเดนซ์ตาแป๋ว ส่วนคนพ่อยิ้มกรุ้มกริ่มเสียมองมาจนเครเดนซ์ใจเต้นโครมคราม

“ฉันเลี้ยงนะ”

“เอ่อ... ดะ..เดี๋ยวสิครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันอยากเลี้ยง”

“ขอเหตุผลหน่อยได้มั้ยครับ”

“ฉันขอซื้อ..ไม่สิ ขอยึดสายตาของเธอที่มองฉันไว้ แบบนั้น แววตานั้น ขอฉัน ให้เป็นของของฉันคนเดียวได้มั้ย”

เครเดนซ์ฟังทุกคำอย่างชัดเจน ไม่ขาดตอนเลยด้วย ชัด ทุก คำ

“แค่ก” เครเดนซ์สำลักนมร้อนไปซะแล้ว

“อ้าว ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิดก็ได้”

เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้มาแนวไหน ลูกชายตัวเล็กของคุณเกรฟส์ตรงหน้าคอยตบบ่าแปะ ๆ บอกว่าไม่เป็นไรนะ ช่างน่ารักจริง ๆ เด็กน้อยเอ๊ย เครเดนซ์คิด แต่กลับมาที่ประโยคก่อนหน้าเมื่อครู่ก่อนนะ

“คุณว่าอะไรนะครับ”

“ฉันจะไม่พูดซ้ำ เพราะว่ากว่าฉันจะรวบรวม ทำอารมณ์มาพูดกับเธอได้ มันพูด..เอ่อ..ลำบากนะ”

“หา ?”

ชายหนุ่มพร้อมลูกชายตรงหน้าทำให้เครเดนซ์แปลกใจเป็นรอบที่ล้าน เขาเลิกคิ้วมองหน้า อย่างประหลาดใจที่สุด เครเดนซ์ทำอารมณ์ไม่ถูก คือถามว่าเข้าใจประโยคและความหมายมั้ย แน่นอน เขาเข้าใจ ว่ากันตรง ๆ ก็เหมือนจีบกันนั่นล่ะ แต่ทำไมล่ะ! หน้าที่ในการจีบ (หากเขากล้า) มันต้องเป็นเครเดนซ์ เป็นเขาสิ ไม่ใช่คุณเกรฟส์ เขาชอบคุณเกรฟส์ ตกหลุมรักเลย แต่ทำไม

“ทำไมล่ะครับ ทำไมผมต้องเก็บสายตานั้นไว้เพื่อคุณ”

ชายหนุ่มยิ้มให้ลูกชายที่น่ารักที่คอยดูแลเครเดนซ์เมื่อครู่ คุณเกรฟส์เงยหน้าสบตาเครเดนซ์ แววตาเครเดนซ์วูบไหวเพราะเขินมากแต่กลั้นไว้อยู่ ส่วนอีกคนวูบไหวเหมือนกัน เพราะ

“ฉันดันตกหลุมรักสายตาของเธอที่มองฉันแล้ว ถนนตรงนี้น่ะแคบนิดเดียวแค่พอรถยนต์เล็กผ่านได้ เธอนั่งตรงนี้ ฉันยืนตรงนั้น เธอมานั่งมองฉันทุกวันด้วยสายตาน่ารักขนาดนั้น! คิดว่าฉันจะไม่หวั่นไหวหรือ?”

“ผมดูโรคจิตออก!”

“ก็คิดแบบนั้น แต่ฉันก็คงโรคจิตเหมือนกัน ที่มาตกหลุมรักเธอด้วย แววตาที่เธอมีไว้มองฉัน มันทำให้ฉันหวั่นไหว”

หมดแล้ว เพอร์ซิวัล เกรฟส์ บอกไปแล้ว

เขาก็ไม่คิดเหมือนกันล่ะว่าจะมาตกหลุมรักกับอะไร ประหลาด ๆ และง่ายดายแบบนี้ ยอมใจเจ้าของดวงตาแสนซนคู่นี้จริง ๆ

ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ ที่มองแววตาทำนองนี้มาให้แล้วจะทำให้เขาคนนี้ ชายที่หลายคนก็บอกว่าเย็นชาไร้หัวใจ ถึงจะเอาใครมาอยู่ข้างกายแต่ไม่มีทางหวั่นไหวเลย

แต่ดันมาตกหลุมรักหนุ่มน้อยหน้าหวาน สโตคเกอร์เขา นั่งมองเขาตรงหน้าร้านคอฟฟี่ชอปตรงนี้ทุกวัน

ใครรู้เสียเชิงแย่

ตอนแรกก็รู้สึกแปลก ๆ ที่โดนมอง แต่มีหลายวันเขารู้สึกขำดี บางทีเด็กคนนี้ก็แสดงสีหน้าน่ารัก ตลกบ้าง น่าสงสารบ้าง น่าตีบ้าง บางทีเห็นแล้วก็น่าแกล้ง เขามาทุกวัน มาซื้อขนมให้ลูกชายตัวแสบที่ชอบร้านนี้ ไม่เอาร้านอื่นด้วย พอมาก็จะเจอเครเดนซ์นั่งมองเขา มันน่ารักดี ก็คงเพราเป็นเครเดนซ์ด้วย เขาก็เลยคิดแบบนั้น เพอร์ซิวัลคอยสังเกตทุกวัน จนวันนี้กล้าหน่อยที่ไม่มีคุณเพื่อนอีกทีมานั่งด้วย และวันนี้ก็มีตัวช่วยที่พามาด้วย เขาเลยของลอง

“อ้าว แล้วคนที่นั่งด้วย??”

“คุณนิวท์หรอฮะ เขาไปทำงาน เลยมานั่ง...เป็นเพื่อน..ไม่ได้”

โอเค เป็นเพื่อน ..ยังไม่กล้าถามถึงขั้นว่าเป็นอะไรกัน แต่ก็คิดได้อยู่ว่าเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ไม่งั้นเด็กคนนี้คงไม่นั่งแก้มแดงให้เขามองอยู่อย่างนี้หรอก

“... เครเดนซ์ เธอจะให้ฉันได้มั้ย”

เครเดนซ์เงียบ ไม่กล้าพูด แต่อยากบอกเขามากว่า ใจก็ให้ได้ รับด้วยมั้ยครับ แต่มันน่าอาย เขาเป็นผู้ขาย แค่นี้ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ไหนจะยังมีเด็กน้อยตาแป๋วมองเขาตรงนี้...

“ช่วยพ่อหน่อย ลูกพ่อ อยากให้พี่ชายเขาไปเล่นด้วยมั้ย”

“อยากได้ฮะ!”

เด็กน้อยลงจากตักพ่อตัวเอง พยายามปีนตักเครเดนซ์ เครเดนซ์จำต้องอุ้มหนุ่มน้อยขี้อ้อนมานั่งบนตักตัวเอง

“ไปเล่นที่บ้านผมนะ”

“มันต้องอย่างนั้น ลูกพ่อ”

“ขี้โกง คุณใช้ตัวช่วยนี่!”

“หรือจะให้ฉันพูดกับเธอตรง ๆ ว่า ฉันตกหลุมรักเธอ ทั้งที่เธอแก้มแดงจนแซงสตอรเบอร์รี่บนเค้กแล้วน่ะหรอ”

เครเดนซ์ขมวดคิ้ว จ้องมองชายหนุ่มที่แกล้งหยอกเย้า เพอร์ซิวัลอมยิ้มไว้ ตีหน้าขรึมต่อ มองลูกชายตนกับเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งบอกรักไปตรงหน้า

เอายังไงดี มีลูกชายแล้ว ก็ยังต้องมีลูกเพิ่มอีก แม้จะพ่วงตำแหน่งว่าที่คนรักด้วย

ไม่เป็นไร คิดเสียว่ามีเพื่อนเล่นให้ลูกตัวแสบของเขา

“ว่าไง เครเดนซ์”

เครเดนซ์เขินจนไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหน ก็ขอลงที่แก้มใส ๆ ป่อง ๆ ของลูกชายอีกฝ่ายแทน แต่พอเครเดนซ์ฝังจมูกโด่งรั้นของตนที่แก้มเด็กน้อย คนพ่อก็ขมวดคิ้วทันที

“อะ...ขอโทษฮะ คุณอาจจะห่วงลูก...”

“ไม่หรอก ฉันก็อยากได้แบบลูกฉันบ้าง”

“คุณเกรฟส์!”

นี่ยังไม่เท่าไหร่ก็เล่นใจเครเดนซ์ขนาดนี้

“ว่าไง..”

เครเดนซ์นึกประเด็นหลักได้..นั่นทำให้ใจเขาห่อเหี่ยว

“แล้ว...เอ่อ...เด็กคนนี้ ..คุณแม่..ของเขา”

“ภรรยาฉันเสียไปนานตั้งแต่เจ้าตัวแสบยังไม่กี่เดือน ฉันให้เธอพักแล้ว และฉันก็ โสด มานาน พอกับที่เจ้าตัวแสบนี่โตมา”

นั่นทำให้เครเดนซ์ยืดตัวขึ้นมาอย่างเผลอตัว ถอนหายใจเสียงดังออกมาเชียว และปฏิกิริยาเหล่านั้นอยู่ในสายตาเพอร์ซิวัล เกรฟส์ทั้งหมด

มันดูเหมือนเครเดนซ์จะตัดสินใจไปแล้วเนือง ๆ

“เอ่อ...ลุกคุณซนมามั้ยครับ”

“ก็เอาการนะ”

“แล้วไม่กิน ไม่ชอบอะไรบ้างล่ะ”

“ก้ไม่เยอะ เด็กคนนี้กินเก่ง กินได้ทุกอย่าง ไม่เรื่องมาก แต่เอ๊ะ เธอควรถามฉันก่อนนะ”

“ก็คุณให้ลูกคุณเป็นตัวช่วยมาชวนผมไปบ้าน ก็คิดว่าให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กน่ะสิ”

เครเดนซ์รู้อยู่แล้ว ก็อยากแกล้งคืนบ้าง

เพอร์ซิวัลยกยิ้ม รุ้แล้วหน่าว่าโดนหนุ่มน้อยเล่นเสียแล้ว

เสียหลักตั้งแต่ไปตกหลุมรักแววตาน่ารักนั้น ไม่พอก็ยังมาเจอความกวนโอ๊ยนี่อีก

แต่ไม่เสียแรงที่ตั้งใจมา ใบหน้าหวานใกล้ ๆ ทำเขาแทบอดใจไม่ฝังจมูกบนแก้มเนียนนั่นเกือบไม่ได้เลยล่ะ

“คนรัก ...เป็นคนรัก”

เพอร์ซิวัลพูดไปก็ส่งสายตาหวานหยด เครเดนซ์ก็กุมแก้วมัคแน่นจวนเจียนจะแตกแล้ว ส่วนลูกชายก็นั่งมองสองคนนี้ด้วยความไม่เข้าใจ อยู่บนตักของเครเดนซ์

“ฉันกำลังดูอะไรอยู่เนี่ย”

นิวท์ที่แวะมาดูเด็กในสังกัดของเขาที่ทิ้งไว้ซักหน่อย ว่าจะถูกชายหนุ่มรูปงามคนนั้นมาเก็บไปรึเปล่า ก็เก็บไปได้จริง ๆ

นิวท์สังเกตทุกวันเหมือนกัน ทั้งสองฝ่ายเลยล่ะ

ก็ดันตกหลุมรักกันเอง

ฝั่งเครเดนซ์ มองเห็นแต่ชายหนุ่มคนนั้น แต่เห็นแค่ความรักในฝั่งตัวเอง และมองข้ามไปว่าอีกฝ่ายก็สามารถตกหลุมรักเครเดนซ์ได้นะ ก็ตัวเขาน่ารักออกปานนั้นแต่ไม่เคยมั่นใจในตัวเอง

ส่วนคุณคนนั้น ชายหนุ่มรูปงามมาพร้อมเด็กน้อย แหม เด็กน้อยนั่นน่ารักดีจัง ถ้าวันไหนเครเดนซืเอาก็จะชวนไปเล่นในสวนของเขา อืม..นิวท์เห็นชายหนุ่มคนนั้น ลอบมองเครเดนซ์บ่อยขึ้น และคงหาโอกาสและเตรียมตัวอยู่ นิวท์คิดว่าเป็นเพราะเขาหรือเปล่าที่ทำให้ชายคนนั้นรั้งตัวเองไม่เข้ามาเลยลองไม่อยู่ดูบ้าง ก็เป็นเช่นนั้น เขารอจังหวะ ชายหนุ่มก็คงไม่แน่ใจในสถานะของเขากับเครเดนซ์  ปล่อยให้แล้วนะ คุณชายรูปงาม ยังไงก็ปล่อยลูกชายตัวเล็กของคุณมาเล่นกับผมด้วยล่ะ

ส่วนเครเดนซ์ เด็กที่ผมเลี้ยงดู  ดูแลมาอย่างดี ผมฝากด้วย 

นิวท์คิดทั้งหมด พลางมองทั้งคู่ด้วยความสุข เขาชอบรอยยิ้มของเครเดนซ์ตอนนี้จริง ๆ ขอบคุณคุณชายรูปงามคนนั้นด้วย แว่ว ๆ เหมือนเมื่อครู่เครเดนซ์เหวใส่คุณเขาที่แกล้งเครเดนซ์ว่าคุณเกรฟส์

“คุณเกรฟส์ครับ! เลิกแกล้งผมได้แล้ว”

“ก็เธอน่าแกล้ง”

“ผมนึกว่าคุณจะขรึม ๆ เสียอีก”

“กับคนอื่น ยกเว้น เธอ เธอทำให้ฉันอยากยิ้มเพราะแกล้งเธอนะ”

“แล้วก็ความเลี่ยนแบบนี้ด้วยน่ะหรอครับ ?”

“ก็เพราะเธออีก”

เครเดนซ์เขินจนแทบจะแทะแก้วมัค เพราะนมร้อนที่ดื่มแก้เขินหมดไปเสียแล้ว แถมบริกรก็ไม่กล้าเข้ามาด้วย เพราะมัวแต่เขินทั้งเขาที่โดนคุณเกรฟส์รุกหนักอยู่




END 

[Fic] In the dark, On the light - EP 1 #Gradence (AU FANTASTIC BEASTS)

TITLE : In the dark, On the light

CHAPTER :   1

PAIRING : Percival Graves x Barebone 
RATE : PG

TELL ::  อยากลองแต่งดูมานานแล้ว อย่างไรก็รบกวนด้วยนะคะ อ่อ อันนี้ไม่ใช่สารคดีสัตว์นะ 555

“มัน! เพอร์ซิวัล มันหนีไปแล้ว ! ตามหามัน ! “

หลังเสียงตะโกนอันน่าเกรงขามและดุดันนั้น ก็กลายเป็นความโกลาหลที่เข้ามาแทนที่ คณะละครสัตว์ชื่อดังที่มาจัดการแสดงในหมู่บ้านที่ไม่เชิงบ้านนอกแต่ก็ห่างไกลจากเมืองหลวง เป็นคณะชื่อดัง แต่มีความมืดดำที่ทารุณและสาหัสจนทำให้เจ้าของชื่อที่ทุกคนกำลังตามหาต้องหนีออกไป

“คุณกริ---“

“ยังกล้ามาเรียกฉัน ไป! หามันไม่เจอ พวกแกทุกคนจะไม่มีข้าวกิน ไป!”

เจ้าของคณะละครสัตว์ผู้ดุดันและท่าทีมากด้วยอำนาจ กล่าวอย่างดุดันใส่ลูกน้องที่กลัวจะต้องยอมไปสยบหมอบกราบ ในยุคนี้พวกคนรวยล้นฟ้าน่ากลัวยิ่งกว่าภูตผี แต่ก็มีให้เรากิน พวกเขาเหล่านี้จึงขัดคำสั่งนาย ผู้เป็นบ่าวทุกคนต่างคว้าอาวุธที่มีในกองเหล็กในกระโจมท้ายสุดของพื้นที่ทุ่งราบเรียบนี้ ไปหา’ไอ้สัตว์เดรัจฉาน’ ของผู้เป็นนายให้ได้ ก่อนที่ผู้เป็นนายจะโมโหจนพวกเขาในคณะจะรับอารมณ์เจ้านายไม่ไหว

“มันอยู่นั่น!” เสียงชายอีกคนตะโกนมาไกล ๆ ชายผู้นั้นเรียกลูกน้องในคณะละครสัตว์รีบไปไล่ล่า ‘เพอร์ซิวัล’ ตามคำสั่งของนาย ผู้เป็นนายมองตามลูกน้องไป มันมาได้ดั่งใจ จริง ๆ ชักช้า แต่ก็ต้องให้พวกมันไป เพราะเขายังร่างกายไม่แข็งแรงดีพอ

 .

แล้ว’ไอ้สัตว์เดรัจฉาน’  นั่น ฮึ ก็เพราะมันเป็นสัตว์ดั่งอย่างที่เขากล่าวว่า มันถึงได้ไม่รู้จักจำ ว่าคำว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไร หนีไปกี่ครั้ง เขาก็ล่ามันมาได้ มาทำเงินให้เขา มันสร้างเงินและงานให้ สร้างชื่อเสียง มันฉลาดกว่าสัตว์หลายตัวในกรงที่เขาฆ่าทิ้งไปมาก เพราะไม่ได้เรื่อง

“ฮึ เมื่อไม่ซื่อสัตย์กับนาย ฉันก็แค่ฆ่าแกเท่านั้น “ ผู้เป็นนายเอ่ยเสียงเย็น ทำเอาผู้ติดตามข้าง ๆ ตัวแข็งตามไป เจ้านายมองตามลูกน้องที่วิ่งตามเสียงสวบสาบของใบไม้ใบหญ้าในป่าไกลโพ้นตรงนั้น ก็หวังว่าจะให้จับ’ไอ้สัตว์เดรัจฉาน’ ที่เขาเป็นเจ้าของชีวิตมันได้  เขากระซิบบอกลูกน้องว่า ขอให้จับเป็น เพราะเขาอยากให้มันตายด้วยมือเขาเอง

  

“เอาไอ้สัตว์เดรัจฉาน เวรนั่นกลับมาให้ได้ ดิ้นรนหนีไปกี่ครั้งแล้ว ครั้งนี้ฉันจะฆ่ามันแล้วแถเนื้อไปให้แร้งกิน!”

เจ้าของคณะละครสัตว์พูดด้วยน้ำเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาไม่เคยปรานีกับสิ่งใดที่มีชีวิต ไม่ว่าจะชีวิตใดก็ตาม ลูกน้องในคณะจ้าละหวั่น หาเจ้าของชื่อนั้น ยิ่งดุดัน ยิ่งด่าดังลั่น ทุกคนก็ยิ่งตกในความกลัว เพราะคำขู่ของเจ้าของคณะนั้น อาจจะมาลงที่ใครก็ได้หากเขาโมโหหนักกว่าเดิม แต่ที่ทุกคนไม่หนีไปไหน เพราะเงินนั้นหายาก และที่นี่ก็ให้มากเหลือเกินที่จะกล้าจากไป

“ให้ตาย มันไม่รู้จักจำ ว่ามันหนีไป มันจะเจ็บตัวมากเพียงใด และกลับมาครั้งนี้ มันจะตาย เท่านั้น”

ผู้เป็นนายมองต่อไป เพื่อติดตามผล ....

“ทางนั้น ฉันเห็นหลังมันไว ๆ “

“ไอ้ ‘เพอร์ซิวัล’ ออกมาเสียดี ๆ ! “

ชายหลายคนตะโกนแข่งกัน และอยากจับ ‘เพอร์ซิวัล’ หรือ ไอ้สัตว์เดรัจฉาน ของเจ้านายกลับมาเร็ว ๆ ไม่อย่างนั้นพวกเขาได้ตายกันจริง ๆ แน่ เพราะสัตว์ดั่งที่นายว่าตัวนี้เป็นทั้งตัวโปรดที่ทำเงิน และเป็นที่ชื่นชอบของแฟนคลับคณะละครสัตว์ของพงกเขาเป็นอย่างมาก เป็นตัวเด่นดัง ตัวดึงดูดผู้คนให้มาชมการแสดงเลยก็ว่าได้ กลายเป็นพรีเซนเตอร์ประจำของคณะ มันจะหายไปไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้น พวกเขาจะตาย ไม่อดข้าวตายก็จะโดนลมโมโหของเจ้านายผู้น่ากลัวคนนั้นฆ่าตายเพื่อระบายอารมณ์เสียก่อน ผู้เป็นบ่าวหาได้ขัดได้ไม่

“นั่น!”

ชายผู้นั้น เห็นสัตว์ที่ว่าที่ตามหา วิ่งไว ๆ ผ่านไป คิดว่าใช่จึงยิงธนูที่ติดมือมาปลายธนูอาบด้วยยาสลบรุนแรง และยิงมันออกไป

“ไอ้ ‘เพอร์ซิวัล’ “

 ธนูดอกนั้น ตรงไปทางนั้น

ครือออออ

เพอร์ซิวัล ... เจ้าสัตว์ที่ทุกคนตามหา ร้องครางในคอ  ขาข้างหนึ่งเฉียดไปเพียงยาแดงผ่าแปด ดีที่มีขาที่วิ่งได้ว่องไวมาก ไม่เช่นนั้นก็คงจะโดนธนูปลายแหลมนี่ไปแล้ว

“มันไปไหนแล้ววะ”

เพอร์ซิวัลใช้ดูที่มีประสาทสัมผัสที่ดีเยี่ยมรับฟัง และฟังได้เข้าใจ ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่ต่างกับตัวเองแต่โหดร้ายมากกำลังมาทางนี้

จึงย่างเท้าอย่างเงียบเชียบที่สุด ออกไปอีกเส้นทาง

“ไอ้เสือดำเวร แกอยู่ไหนน่ะ!”

ครือออออ

ในป่าไม่มีสัตว์ป่ามากมาย เพราะล้วนโดนมนุษย์ล่าเอาไปหมด  เช่นเดียวกันกับเสือดำที่สง่างามตัวนี้ข้ามน้ำข้ามทวีปจากแดนไกล มาถึงแผ่นดินใหญ่อีกซีกโลกที่นี่ มาถูกทารุณและทรมาณทั้งที่อยู่ในป่าตามวิถีของสัตว์ป่านั้นก็สุขสบายดี แต่เสือดำที่ยิ่งใหญ่คล้ายเสมือนเจ้าป่ากลับถูกล่าโดยมนุษย์ และถูกตั้งชื่อให้ราวกับจะเป็นพวกเดียวกันกับมนุษย์ว่า

เพอร์ซิวัล

เพอร์ซิวัลสาวเท้าหนีเสียงมนุษย์ใจร้ายพวกนั้นไป   แม้เป็นสัตว์ป่า เดรัจฉานอย่างไร ก็เข้าใจว่า สิ่งมีชีวิตที่ยืนด้วยสองขาและมีอะไรน่ากลัวที่ทำร้ายทุกชีวิตได้ในมือนั้น น่ากลัวที่สุดในโลกที่เพอร์ซิวัลเคยเจอแล้ว

เขาจึงรีบเดินจากไป เสือดำผู้บาดเจ็บ จากการทารุณทำร้ายในคณะละครสัตว์ ได้เป็นอิสระ นับจากนี้

เท้าทั้งสี่เร่งรีบแต่เงียบเชียบ เดินออกไปไกล

---In the dark, On the light---

ครือออออออ

เพอร์ซิวัลเริ่มหิวโหย

เพราะปกตินั้น ในคณะละครสัตว์จะมีอาหารมาป้อนให้ถึงที่ ได้กินทุกมื้อหากมีอะไรให้เพอร์วิวัลทำ แม้จะถูกฟาดด้วยแส้ ตีด้วยไม้ บางครั้งก็ใช้อะไรบางอย่างที่วิ่งเร็วจนเพอร์ซิวัลหลบไม่ทันยิงใส่ บางครั้งก็อดมื้อ หากไม่มีอะไรให้เพอร์ซิวัลต้องออกนอกกรงใหญ่นั่นไป สิ่งมีชีวิตสองขาชีวิตหนึ่ง น่ากลัวที่สุดในที่นั่น เพอร์ซิวัลถูกสิ่งมีชิวตนั้นทำร้ายมากที่สุด เขาจดจำได้ดี

ครือออ

เสียงคำรามเพราะโหยหิวอีกครั้ง เสือดำผู้สง่าแม้อิดโรย เดินเข้าป่า และดูเหมือนจะข้ามเขามาแล้วด้วย

สายตาอันแหลมคมและว่องไวในการจับจ้อง มองเห็นแสงปลายทาง จึงรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว จมูกที่รับกลิ่นได้ดี ด้วยคุณสมบัตินี้ เพอร์ซิวัลจึงรู้ตรงนั้นจะมีอะไรที่กินได้ให้เขาขย้ำมัน

สัตว์ใหญ่ตัวดำสนิทด้วยขนที่ปกคลุมอันเงางาม ตรงไปยังจุดหมาย เสียงป้ายที่คล้องตรงคอหนากระทบกันไปมา ป้ายชื่อโคลงซ้ายทีขวาที ป้ายนั้นสลักชื่อที่สิ่งมีชีวิตที่ทำร้ายเขามากที่สุดตั้งให้ ผู้นั้นใส่ให้เขา และเป็นคำที่สิ่งมีชีวิตนั้นใช้เรียกเขามากที่สุด

ครือออ

เสือดำหนุ่มวิ่งไป แต่ไม่ทันสังเกตว่า ตรงนี้เป็นเขตแดนของสิ่งมีชีวิตที่เขาเพิ่งหนีมา พวกมันยืนสองขาเหมือนกัน

มนุษย์

เพอร์ซิวัลถูกลวดหนามเกี่ยวที่ขาหลังขาหนึ่ง เขาร้องครางเสียงดังเพราะเจ็บ ทำให้สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นออกมาเพราะเสียงเขา เขาจึงหลบออกมา และเลียแผลสดใหม่ที่ได้รับ เลือดออกมาตามริ้วรอยแผลนั้น

“เสือ ? เสียงเสือหรอ ? ดูประตู รั้ว ให้ดี แล้วเข้าบ้าน! “ เสียงของสิ่งมีชีวิตนั้นอื้ออึงเสียง คนละภาษากันกับ เพอร์ซิวัล แต่เสือดำหนุ่มเดาได้ว่า พวกนี้คงกำลังระวังเขา...

เมื่อทุกชีวิตตรงนั้นหายไป เพอร์ซิวัลที่คลายความเจ็บปวดจากแผลใหม่นั้น จึงตริตรองด้วยสติปัญญาสูงสุดของเสือดำ และช่วงเวลาที่อยู่กับสิ่งมีชิวตที่แตกต่างจากเขามานาน ก็ได้เรียนรู้ว่าเขาควรทำแบบไหนให้รอดจากมือพวกนั้น

เท้าปมใหญ่ปกคลุมด้วยขนสีนิลย่างกรายเข้าเขตแดน 'มนุษย์' อีกครั้ง  เพอร์ซิวัลระวังมากกว่าเดิม

สายตาว่องไว เห็นสิ่งมีชิวตที่เขาสามารถล่าได้ ไกลออกไปไม่กี่ก้าว

เขาจึงตรงเข้าไป เพื่อความอิ่มท้อง แต่ต้องระวังหน่อย เพราะสัตว์สองเท้าตัวเล็กกว่าเขาและบินได้พวกนี้ล้วนเสียงดังน่ากำลังรำคาญ

แต่เขาจะขย้ำมันให้หมด พวกมันจะได้ไม่เสียงดังอีกต่อไป

กรรรร

เพอร์ซิวัลครางในคอ เมื่อรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่แปลกไปมาใหม่ เขาได้กลิ่น แต่มันทำอันตรายเขาไม่ได้ จึงไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวใด ๆ เพียงแค่รอว่ามันตัวนั้นจะออกมาเมื่อไหร่

“เครเดนซ์ หนูอยู่ไหน ลูก อยู่ไหน! “ เสียงสิ่งมีชิวตที่แหลมและอ่อนแอกว่าสิ่งมีชีวิตดุดันสองขาที่เขาเคยเจอ  มันมาใหม่ และนับว่าเป็นคนละเพศกันกับเพอร์ซิวัล เสียงนั้นร้องเรียกหาบางอย่าง

ดังมาจากไกล ๆ เสียงนั้นกำลังตรงมาทางนี้  เพอร์ซิวัลยังไม่อิ่ม และคิดว่า เจ้าของเสียงนี้ กินได้หรือไม่

“เครเดนซ์ ลูกอยู่ที่นี่มั้ย รีบกลับมา เครเดนซ์!”

เธอผู้นี้ไม่รู้เลยว่า สิ่งใดกำลังเฝ้ามองเธออยู่

และเมื่อใกล้เข้ามาอีก ไม่กี่ก้าว เธอก็ได้เจอกับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว น่าเกรงขาม และมันกำลังตรงมาถึงเธอแล้ว

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสือ ไม่ ออกไป!”

เสือดำตัวโต ดูดุร้ายสำหรับมนุษย์ผู้หญิง เธอกรีดร้องเสียงดัง แต่ ณ ตอนนี้ยังไม่มีใครออกมาช่วยเธอเลยซักคน ไม่นาน เมื่อเสียงเธอสลับกับเสียงคำรามของเสือดำวัยหนุ่ม ดังก้องอยู่ซักพัก ต่างก็เงียบไป

ครือออออ

เพอร์ซิวัลเมียงมองเหยื่อที่ล่าใต้ตัวโตของตัวเอง

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใต้แน่นิ่ง แต่ยังมีลมหายใจ แต่ก่อนกินมันก็ต้องฆ่าให้ตายก่อน 

ครือออออ

เสือดำหนุ่มรู้สึกถึงบางอย่าง ...อีกหนึ่งสิ่งมีชีวิต ..มันยังไม่ไป ไอ้ตัวเมื่อก่อนหน้าที่รู้สึกว่ามันทำอะไรเพอร์ซิวัลไม่ได้

“เมี๊ยว.... เมี๊ยว”

ร่างที่ถูกเพอร์ซิวัลขย้ำจนเกือบสิ้นใจนี้ เคลื่อนไหวและร้องเรียกไอ้ตัวตรงหน้าเพอร์ซิวัล และสิ่งมีชีวิตใต้ร่างเขา เสียงแหลมหวานเปล่งออกมา

“เคร----เคร—เดนซ์... ไปลู...ลูกคะ ไป เดี๋ยว—อึก มันจะฆ่า หนู-----“

เสียงนั้นเงียบไป แน่นิ่งไปแล้ว เพอร์ซิวัลเมียงมองร่างใต้เท้าตัวเอง ...พร้อมกิน.... เขาจึงลงมือจัดการอาหารมื้อใหญ่ เขาหิวโหยและเดินทางมาไกล สิ่งมีชิวิตเสียงแหลมเพศเมียตัวนี้จะทำให้เขาอิ่มไปได้อีกนานอย่างน้อยก็พักใหญ่ เขาเขมือบร่างนี้อย่างตะกละตะกราม แต่เนื้อสดนี้แสนเอร็ดอร่อย

“เมี๊ยว---เมี๊ยวววว”

“กรรรรร”

เพอร์ซิวัลทั้งขู่และคำรามใส่ เจ้าตัวเล็กกว่าตรงหน้าก็ร้องเสียงแหลม น่ารำคาญไม่ยอมหยุด แต่ก็ก็ไม่เข้าใกล้มามากกว่าจุดที่ยืนอยู่ เพราะมันกลัวเขา

เสือดำหนุ่มกินจนอิ่มหนำ เขาจัดการส่วนที่ตัวเองกินได้ไปหมด เจ้าตัวเล็กกว่ายังร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัวทุกอย่างรอบตัว เพอร์ซิวัลสาวเท้าเดินช้า ๆ เดินไปหามัน

ครือออออ เขาคำรามในลำคอ

ตัวเล็กมากเหมือนพวกตัวเด็กตัวลูก แต่เขาก็อิ่มแล้ว

“เมี๊ยวเมี๊ยวว” มันยังร้องไม่หยุด และไม่เดินไปไหน แต่สายตาจ้องไปที่ร่างสิ่งมีชีวิตที่เขาจัดการกินเป็นอาหารมื้อล่าสุด

นั่นคือตัวแม่มันหรือ ตรรกกะของสัตว์ เสือดำหนุ่มหันไปมองเจ้าตัวเล็ก และหันไปมองร่างแน่นิ่งเพศเมียนั่นช้า ๆ และสงสัยเพราะอย่างไรก็ดูไม่เหมือนกัน

แต่มันคงดูแลเจ้าตัวเล็กนี้เหมือนเป็นแม่ของมัน

“นั่น! ไอ้เสือดำ มันฆ่าเธอตายแล้ว! นั่นข้าง ๆ เครเดนซ์! ไอ้แมวหลงเอ๊ย  ออกมา!!! พวกเอ็ง มาเร็วมาจัดการเสือนี่”  มีสิ่งมีชีวิตคล้าย ๆ ร่างที่เขากินไป และเหมือนกับพวกที่เขาหนีมาแห่วิ่งเข้ามาถึงตัวเพอร์ซิวัลอีกครั้ง เขาขู่คำรามเสียงดังใส่

แต่ก่อนสาวเท้าหนีจากตรงนั้นไป

“เมี๊ยวววว”

“เครเดนซ์!!!! “ มีเสียงหนึ่งร้องเรียกและวิ่งตามมาทางเขา เจ้าสิ่งมีชิวิตสองขานี้ตัวเล็กกว่าพวกข้างหลัง และคงเป็นตัวเด็กของพวกมันแต่ถือไม้ท่อนใหญ่มาจะตีเขา เขาหลบและเอาเท้าหน้าตบให้หลีกทางไป มันล้ม

“ไม่นะ! แก! “ เพอร์ซิวัลเหมือนโดนล้อมไว้ แต่เสือดำตัวโต อย่างไรก็น่ากลัวสำหรับ..มนุษย์

“กรรรร” เพอร์ซิวัลคำรามเสียงดัง สิ่งมีชีวิตพวกนั้นร้องหวาดกลัว และหลีกทางให้ อีกทางกำลังดูไอ้เจ้าสิ่งมีชีวิตสองขาตัวเล็กกว่าใคร ๆ ที่เขาตะบบให้ล้มไปเมื่อครู่

“เมี๊ยวว!” เพอร์ซิวัลได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดังมาจากข้าง ๆมันหวาดกลัวจนไม่กล้าไปไหนแล้ว จ้าวขาก็ไม่ออก เสือดำหนุ่มเมียงมอง


เสือดำหนุ่มจ้องเข้าไปนัยย์ตาของไอ้ตัวเล็ก สิ่งมีชีวิตตรงนั้นใช้บางคำเรียกมัน

"ไอ้เครเดนซ์ ไอ้แมวหลง ออกมา แกจะโดนมันกินนะ"


เพอร์ซิวัลมองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า...และตัดสินใจ


"เมี๊ยว!"

และครู่หนึ่งเสือดำเพอร์ซิวัลก็คาบเจ้าตัวเล็กสี่ขาที่ตัวเล็กกว่าเขาราวสองเท่าตัว ทิ้งให้เบื้องหลังร้องตำโกนคำหนึ่ง ที่เป็นภาษาของพวกมัน

“เมี๊ยว---...เมี๊ยว”

“เครเดนซ์!! “

นั่นอย่างไรล่ะ! พวกมันเสียงดังอีกครั้ง คงเป็นบางอย่างอะไรที่เกี่ยวกับเจ้าตัวเล็กที่คาบมานี่ แต่เสือดำหนุ่มเพียงแค่คำรามในคอ และวิ่งหนีหายไปในความมืดมิดในยามดึก

 TBC 2 ---In the dark, On the light---