[Fic] SUGA® เพราะนายหวานกว่าน้ำตาล
#SUGAMONSTER
ตอนที่ 1
SUGA®
ผมไม่ใช่คนชอบกินของหวาน แถมยังไม่ชอบอยู่นิ่ง ๆ หรือเอาง่าย ๆ
ว่าเป็นคนที่พาตัวเองไปไหนมาไหนตลอดเวลา ที่นี่ที่นั่น หลากหลายที่ ผู้คนมากมาย
ผมชอบที่จะไปเห็นมัน
แต่มีบางอย่าง ที่ทำให้ผมต้องกระทำตรงกันข้ามกับทุกอย่างที่ผมกล่าวจากข้างต้นที่บอกไปเมื่อครู่นี้
“ลีดเดอร์ยา เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นโรคจิต”
ไม่ใช่เสียงจากส่วนลึกดำมืดจากหัวใจของผมหรอกนะ
แต่เป็นเสียงของจินฮยองที่นั่งอยู่ถัดไปอีกมุมหนึ่งของห้องที่ผมนั่งอยู่
ใช่ ผมมานั่งผิดห้อง นี่ไม่ใช่ห้องพักส่วนตัวที่ผมแชร์กับไอ้เด็กกล้ามมักเน่ซักหน่อย
“อะไรเล่า ฮยอง ผมก็แค่มอง”
“แกจะกินมันเข้าไปแล้วนะ รู้ตัวมั้ย”
“หา ?”
“สายตาแกมันบอก นัมจุน หิวก็ไปหาน้ำตาลในครัวยัดปาดเอา
ไม่ใช่มาหาเอาที่นี่”
ผมยิ้มกับประโยคที่จินฮยองพูด พูดบ้าอะไรทำไมผมนึกยิ้มขึ้นมา จริง ๆ
มันเป็นประโยคที่ฟังดูแล้วไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง
ก็สมกับที่เป็นประโยคที่มาจากจินฮยอง อ้อ
แต่ไม่หรอกนะ คิมนัมจุนคนนี้เข้าใจ
พี่เขากำลังพูดถึงคนที่เป็นเจ้าของสายตาอันน่ากลัวของของผมในตอนนี้ต่างหาก
“น้ำตาลในครัวยังหวานไม่เท่า SUGA นอนน้ำลายยืดอยู่ตรงนี้หรอก
ฮยอง” ผมพูดอะไรเลี่ยน ๆ
ฟังแล้วเข็ดฟันจนจินฮยองเกือบเอาแก้วน้ำตัวเองมากระดกน้ำแกล้งว่าคำพูดของผมเนี่ย
มันไม่ไหวเอาเสียเลย
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องของจินฮยองที่แชร์ห้องร่วมกับคุณน้ำตาลที่นอนอืดอยู่บนเตียง
ให้ว่างเป็นไม่ได้ ก็ต้องหาเวลามานอน มาแอบงีบตรงนี้ ในขณะที่เด็ก ๆ
คนนี้เอะอะโวยวายอยู่นอกห้อง แต่ให้ตาย พี่แกก็หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงเล็กรก
ๆ ของพี่แก
“จินฮยองก็อย่าเสียงดัง จนยุนกิยาตื่นนะ”
“แกกล้าเรียกยุนกิ ผู้กำอำนาจมืดของเราแบบนั้นต่อหน้ามั้ยล่ะ”
กล้าดิ่ ถ้ายุนกิยาไม่ตบกบาลผมด้วยอะไรซักอย่างใกล้มือเขาน่ะนะ ผมส่งยิ้มให้ยุนกิฮยองที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่
และถัดไปจากนั้นเป็นจินฮยองที่นั่งมองผมโดยไม่ทำอะไรแต่ก็ขำ
เพราะผมมันเหมือนพวกแอบมองชาวบ้านตอนหลับ พวกโรคจิต จินฮยงอทำปากพูดกระซิบเบา ๆ
ให้ผมรู้ เออ รู้หน่า แต่ยุนกิยาน่ารักน้อยที่ไหนล่ะ อืม บางทีผมก็ไม่อยากเรียกว่าฮยองเท่าไหร่
เพราะโดยรวมทุกอย่างของพี่เขาเอนไปทางน่ารักน่าถนอมดูแลให้เป็นน้องเสียมากกว่า
อย่างแรกที่เห็นกะตาคือตัวเล็ก ๆและไหล่บอบบางนั้น
แถมให้ด้วยขาเล็กเรียวที่โผล่พ้นมาจากผ้าห่มผืนหนา ยุนกิยา~~~ ไม่ระวังเลย
ถ้าจินฮยองไม่อยู่ แล้วพี่อยู่กับผมแค่สองคน รู้มั้ยจะเกิดอะไรขึ้น ..อ๋อ
ไม่บอกหรอก ฮึฮึ
น่ารัก... ผมคิด พลางที่มองเขาที่นอนอยู่บนเตียง กลุ่มผมสีดำสนิทที่ย้อมกลับมาแล้ว
สีนี้ล่ะผมว่ามันใช่ที่สุด RIGHT! เพราะยุนกิยาขาวมากจนค่อนไปทางซีด แสงส่องที
ผมแทบจะต้องส่องแว่นหาเขา(เวอร์ไปมั้ยนะ) ใบหน้าที่ดูเป็นหนุ่มดอกไม้หน้าหวาน
(พูดแบบนี้ต่อหน้าเขาคงโดนต่อยเอา) ปากเล้กจมูกหน่อย อา.. ผมยิ่งมองยิ่งติดใจ ความหวานติดตาผมไปแล้วล่ะ
อา..อีกที ...ผมว่าผมเป็นเอามาก นั่นไงล่ะ จินฮยองทำหน้าหน่ายผม ลุกไป
นั่งในมุมตัวเอง เปิดหนังสืออ่าน ฟังเพลงเอาหูฟังยัดหูไปแล้ว
ก่อนไปก็ยังบอกว่าผมโรคจิตไม่เลิก
ฮึ ยอมรับก็ได้ ว่าผมชอบนั่งมองคนตรงหน้าผมหลับ
ผมที่ทรุดนั่งที่เตียงของยุนกิยานานมากแล้ว เพราะเมื่อผมหมดมูดจากการทำงาน
การเขียนเพลง หรือจากการทำอะไรที่ตั้งใจมากซักอย่างก็ตาม
ผมก็มักจจะเดินตรงมาห้องนี้ (ถ้าวันนั้นเป็นวันว่างที่เราอยู่หอพักกัน)
ผมจะตรงไปหาเจ้าของขุมพลังของคิมนัมจุน ร่างกายต้องการความหวาน!
Mr.SUGA ของผม มินยุนกิ คนนี้
ปากร้ายหน่อย ดุไปนิด ขี้หงุดหงิดไปบ้าง ทำตัวเป็นคนแก่บางครั้ง
“ยุนกิยา..”
ผมทดลองเรียกเขาอย่างเบา เบาที่สุด เป็นการกระตุ้นความกล้าของตัวเองหน่อย
เพราะในซักวันหนึ่ง ผมอยากเรียกเขาแบบนี้
ด้วยเสียงอันเซ็กซี่ของผม กระซิบข้างหูเขา ถ้ากล้าทำ
ต้องเป็นตอนเขาตื่นด้วยนะไม่ใช่ตอนหลับแบบนี้ ผมมันขี้โกง
ที่ไม่กล้าพูดกับยุนกิยาว่า ผมชอบและหลงใหลเขามากแค่ไหน เท่าไหร่
และทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ คนที่รักมินยุนกิมาก
“ฮึ” ผมยกยิ้มหัวเราะให้ตัวเอง ผมไม่กล้าบอกยุนกิยา
อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากให้เขาลำบากใจที่จะอยู่ร่วมและทำงานในฐานะไอดอลที่แข็งแกร่งที่สุดปฐพี
เราอยากอยู่ด้วยกัน
ผมอยากเห็นรอยยิ้มของเขานะ ยิ้มของยุนกิหวานก็อะไร
น้ำตาลจากที่ไหนก็สู้ไมได้ SUGA ที่นอนพลิกตัวอยู่ตรงหน้าผม
อา.. ยุนกิยา ยุนกิฮยอง กางเกงขาสั้นพี่มันสั้นเกินไป หัวใจผมจะวายเอา
ในที่สุดความดีในใจผมก็ชนะ ผมดึงผ้าห่มที่เขาถีบไปไหนก็ไม่รู้มาห่มท่อนล่างเขาไว้
กันความร้อนแรงจากสายตาของคิมนัมจุนคนนี้อย่างไรล่ะ
“ผมไปก่อนนะ ฮยอง” ผมพูดบอกทั้งจินฮยองที่นอนอ่านหนังสือ
แล้วก็เหมือนคนใกล้จะหลับไปทุกที และบอกคนที่หลับไปแล้วอย่างยุนกิยาของผมด้วย
เปลี่ยนท่าอีกแล้ว พลิกไปมา เหมือนคนไม่สบายตัว ผมเลยเดินไปอีกนิดหน่อย
ยกหมอนให้พอดีกับหัวทุย ๆที่มีกลุ่มผมสีดำนี้กระจายบนหมอน เมื่อกระฃับพื้นที่ได้
หนุนหมอนในมุมทีดี พี่แกก็หลับไปไม่ขยับไปเลยล่ะ ซ้อมตายรึไง มินยุนกิ
ผมได้แต่พูดคำพูดพวกนี้ในใจ
ก่อนออกไป ผมบอกฝันดีกับฮยองทั้งสอง แล้วหันไปหาแรงใจของผมอีกครั้ง
ก่อนจะออกไปทำงานของตัวเองที่ตั้งใจต่อไป
“ฝันดีนะยุนกิยา”
ผมอยากให้เขาได้ยินจริง ๆ ว่าเสียงที่ผมเรียกชื่อเขาจากปากผม
มันหวานไม่แพ้เขาเลย
ยุนกิยา
SUGA® TBC ... 2
TALK :: หลงมาซะแล้ว ออกไมได้แล้วค่ะ ฝากด้วยน้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น