เยปอ... เยปอ.. บางอย่างตรงหน้าทำให้ผมนึกถึงท่อนหนึ่งในเพลงของวงเรา
โคตรน่ารัก....
“มองหน้าฉันทำไม
มีอะไร”
เสียงห้าว ๆ
ของพี่ยุนกิส่งตรงมายังผม ก็มันช่วยไม่ได้ เขาโคตรน่ารัก หน้าตาหวานๆ นั้น
ปากนิดจมูกหน่อย คุณครับ
ความน่ารักอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ผมจะละสายตาได้อย่างไร
“คิมนัมจุน ถ้านายไม่บอกทำไมถึงมองฉันไม่เลิกด้วยสายตาแปลก ๆ ฉันจะตีนาย”
เริ่มแล้วครับ
แมวขู่ฟ่อ ๆ เลยล่ะ ยิ่งแบบนี้ยิ่งน่ารัก ตอนนี้ใบหน้าผม ผมเมคมัน
ตึงหน้าไว้สุดฤทธิ์ กลั้นสุด ๆ แล้วที่จะไม่แสดงออกไปมากกว่านี้ พี่โคตรน่ารักเลยครับ
น่ารักจนอยากจะวิ่งไปเตะผ้าผ่มแก้เขิน หรือไม่ก็จับพี่ไปนอนใต้ผ้าห่มกับผมซะ
แต่พูดออกไปแล้วคงโดนฆ่าตาย ดูสิ แค่นั่งมองหน้าอย่างเผลอตัว
อีกฝั่งก็ทำหน้าตาเหมือนจะฆ่าผมอยู่แล้ว ดูหน้าหวานนั่นสิ คิ้วขมวด
เริ่มเบะปากไม่พอใจ
อ๊ะ พี่ยุนกิหูแดงด้วย!
โคตรน่ารักอ่ะ!
ทำไงดี
ตอนนี้ความดีที่เริ่มสั่งสอนมามันจะโดนตัดขาดไป เพราะความน่ารักของพี่เขาตรงหน้า
ตบะจะแตก จะเอื้อมไปเอาพี่ยุนกิมากอดฟัดให้สมใจ ใกล้แล้วนัมจุน ถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนเลื่อนเวลาตายเข้ามาใกล้แกเเล้วล่ะ
ดูหน้าอีกฝ่ายแล้วท่าทางโมโหแล้วน่ะ
ที่ผมไม่บอกซักทีว่าไปมองหน้าเขาทำไม เขานึกว่าผมหาเรื่องเขาหรือ เปล่าเลย จริง ๆ แล้วความน่ารักติดหน้าพี่เต็มไปหมดเลยครับ T_T
“คิมนัมจุน!”
ผมเงียบไป
ตั้งใจจะบอกพี่เขา “คือผม...”
“อ้ำอึ้ง ทำบ้าอะไร”
“ก็พี่อ่ะ...”
มินยุนกิถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขาเดินมาตรงหน้าโน้มตัวลงมาตรงที่ผมนั่งให้ระดับใบหน้าหวานนั้นอยู่ในระดับที่สายตาของผมที่ทำให้ผมสัมผัสความน่ารักแบบไฮเดฟกันไปเลย
จะบ้าตาย ใกล้ไปแล้วพี่ ความรับผิดชอบชั่วดีผมเริ่มน้อยลงแล้ว
“เฮ้อ..นายนี่มัน
ฉันน่ารักใช่มั้ย อยากมองใช่มั้ยล่ะ มองใกล้ ๆ ก็ได้ มานั่งใกล้ ๆ กัน
มองจากที่ไกล ๆ แบบนั้นมันเหมือนนายเป็นโรคจิต”
ผมฟังพี่เขาทุกคำ ชัดทุกประโยค พูดจบเขาก็เม้มปากข่มอารมณ์
หน้าแดงขึ้นตามระดับ หูแดงไม่เลิกเลยด้วย เสดวงตาเรียวเล็กไปทิศอื่นไม่สบตากับผม ผมยิ้มให้ตัวเองเหมือนตัวเองจะพ่ายแพ้คน
ๆ นี้จริง ๆ พี่ยุนกิมันซังนัมจา มาพูดตรง ๆ กันไปเลย ฉันน่ารักนะ มองฉันสิ
มองใกล้ ๆ ไปเลย
โอเค!
ได้!
ได้!
“อือ...” ผมได้แค่ตอบพี่ยุนกิไปเพียงเท่านั้น
แต่มือผมมันไม่อึกอักแบบคำพูด คว้าตัวเขามารวบไว้ ให้พี่ยุนกินั่งบนตักผมเลย พี่เขายิ้มเขินบ้าง
ในขณะที่ผมวางสายตาไปยังคนน่ารักบนตัก มองใกล้ มองไม่เลิก ไม่เลิกมองด้วย
“อย่าไปมองใครแบบนี้นะ รู้มั้ย”
ผมไม่ตอบด้วยคำพูด
แต่ไปกอดตัวบอบบางของพี่ยุนกิด้วยสองแขนแข็งแรงของผม
พูดขนาดนี้ สายตาของผมจะไปมองใครอีกได้ล่ะครับ
"แค่พี่เท่านั้นล่ะ"
มินยุนกิ
ชนะน็อค! K.O.
END
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น