[SF] that moment in the Coffee shop - #หยางเฟิง

หนึ่งก้าว สองก้าว

โอเค หยางหยาง

หลบฉากไปก่อนแล้วกัน

ตอนนี้ผม หยางหยาง กำลังลังเลกับการทำอะไรบางอย่าง หนึ่งช็อคโกแลตในมือผมบวกกับนมขวดเท่าฝ่ามือและดอกไม้ช่อเล็ก ให้ตายสินี่ผมเลือกมาให้ผู้หญิงหน้าตาน่ารักรึไงกัน ทั้งที่คนที่ผมอยากให้น่ะเป็นผู้ชายร่างสูง เกือบ 185 แถมยังดุอย่างกะเสือถึงพี่เขาจะเป็นแมวก็เถอะ

หลี่อี้เฟิง

ผมบอกได้เลยว่าคนนี้น่ะจีบยาก ใช่ ผมจีบเขา แต่เขาไม่รู้หรอก แต่ก็ยังคงไม่รู้ต่อไป จนถึงวันนี้ไวท์เดย์ ปกติผมเคยมารู้สึกรู้สึกกับวันสำคัญพวกนี้ที่ไหนกันล่ะ

จนเมื่อมาเจอพี่เขานี่แหละ

นับจากวาเลนไทน์ ผมมันป๊อดเองที่ไม่กล้าเข้าไปคุยกับเขาตรง ๆ ให้ของเขาไป ผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเอาไปเก็บไว้หรือโยนทิ้ง พี่เขาฮอตนะ ส่วนของ ๆ ผมก็แค่ของชิ้นหนึ่งในร้อยชิ้นที่พี่เขาได้ล่ะมั้ง

วันนี้ผมมีความตั้งใจใหม่ กับคนที่นั่งดื่มกาแฟและเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ไม่ไกลจากที่ที่ผมนั่งทำอารมณ์หวาน ๆ ซึ้ง ๆ แต่คิดว่าถ้าหากโดนพี่เขาเหวกลับมา ผมก็คงหงอเป็นหมาถูกเจ้าของดุ

แค่เขาปรายตามามองอย่างเมื่อก่อนหน้านี้ ขนหัวผมก็ลุกแล้วล่ะครับ โอเค  พี่อี้เฟิงไม่ใช่ผี แต่เป็นคนน่ารักมาก ๆ คนหนึ่ง

“คาปูชิโน่ค่ะ คุณหยางหยาง”

“ขอบคุณครับ”

คุณบาทิสต้าส่งกาแฟให้ผมอีกแก้ว ผมดื่มกาแฟรสเดิม แบบเดิมเป็นแก้วที่สาม วันนี้ผมตาค้างยันสว่างแน่ ทำอารมณ์อยู่ประมาณ ครึ่งชั่วโมงได้แล้ว จากที่ตั้งใจว่าผมจะเอาของขวัญวันไวท์เดย์มาให้ อุตส่าห์สบโอกาสดี ๆ ซื้อของมาให้แล้วแท้ ๆแต่แค่เห็นหน้าพีอี้เฟิง สติผมก็ลอยหายไปกับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในร้านแล้วเอาความมั่นใจของผมลอยออกไปนอกหน้าต่างร้านด้วย

ให้ตายเหอะ

“ให้ตายเถอะ!”

นั่นไม่ใช่เสียงผมนะครับ

เสียงพี่อี้เฟิง อยู่ๆ ดีเขาก็ตะโกนเสียงดังออกมา ผมคิดว่าเขาคงหัวเสียกับเกมส์ที่เล่นอยู่ คงแพ้ไปแล้ว โชคดีทีเดียวที่ลูกค้าในร้านกาแฟเล็ก ๆ แต่รสชาติแสนหอมหวานนนี้มีเพียงแค่ผม พี่อี้เฟิง และกลุ่มหนุ่มสาวออฟฟิศที่ตั้งใจทำงานโดยไม่สนใจรอบข้างใด ๆ นอกจากหน้าจอเครื่องมืออิเล้กทรอนิกส์ของตัวเอง

“นายน่ะ”

ใครวะ ?

ผมมองไปรอบ ๆ ยิ่งพี่เขาตะโกนทีนี้จากที่ใคร ๆที่อยู่ในร้านที่ไม่สนใจ ก็กลับเริ่มมาสนใจ แต่ในที่สุดเขาก็ละความสนใจไป เพราะเสียงพี่อี้เฟิงเงียบไป

ผมมองไปยังพี่อี้เฟิงนั่งอยู่ หน้าตาหงุดหงิดเหมือนจะกินหัวใครแต่สายตาแห่งความพิโรธโกรธเกรี้ยวนั้นส่งมาทางผม

สวดมนต์ให้หยางหยางคนนี้ด้วยครับ

ครู่หนึ่ง หลี่อี้เฟิงคนดังคนนั้นก็วางมือถือที่เล่นอยู่นาน หลังจากนั้นมือข้างที่ว่างก็คว้าแก้วนมที่พี่เขาสั่งมาดื่ม ดูดพรวดเข้าไป ท่าทางเหมือนเตรียมจะกล่าวอะไรซะอย่าง

หน้าถมึงทึงขนาดนี้

.....

“จะถือไว้อีกนานมั้ยของขวัญ นั่งรอให้นายเดินมาให้ของขวัญอยู่นานแล้วนะ ! ถ้าไม่มาซักที ฉันจะไปปล้นของขวัญวันไวท์เดย์ของนายเอง!  “

ฟังพี่เขาพูดเสียงดัง เสียงหวานนั้นเจือปนด้วยความน่ารักสั่นเสียงของเขาให้เครือไปในขณะพูด ผมมองแก้มแดง ๆ นั่นที่สู้กับแดดที่ต้องใบหน้าหวานของเขา ได้ยินแบบนี้ ผมแทบจะขว้างไปให้อย่างเร็ว ถ้าไม่ติดว่าพี่เขาจะฆ่าผมเสียน่ะนะ

“ฉันชอบช็อคโกแลตยี่ห้อนั้นที่นายซื้อ!”

ครับ เขาว่าแบบนั้นน่ะ :)