[SF] YOONGI OVERLOAD - #SUGAMONSTER FEAT BANGTAN!

“ซ่อมเสื้อตัวนี้ให้ผมหน่อยได้มั้ย...คือ”

ลีดเดอร์คนเก่งแต่เป็นจอมทำลายล้างข้าวของรายรอบตัวทุกอย่างเอ่ยปากอย่างเก้อเขินกับพี่คนรองของวง คนหน้าหวานมู่ทู่และเติมต่อด้วยคำว่าอีกแล้วหรือ ? และส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย แต่ที่ไหนได้ มือขาวซีดข้างหนึ่งก็ยื่นมารับเสื้อพัง ๆ ของคิมนัมจุน ยุนกิมองน้องที่เป็นลีดเดอร์ตัวทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมมาให้เขาช่วยซ่อมของพังให้เป็นรอบที่ล้าน เขาได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่ายแต่นี่ล่ะก็เป็นสิ่งที่เขา ทำให้นัมจุนได้

มินยุนกิยิ้มในใจ งานนนี้น่ะ ไม่มีใครทำได้ดีกว่าเขาไปได้หรอกหน่า

พี่คนรองหันหลังกลับไปหาอุปกรณ์ในห้องตัวเอง ซอกจินพี่ใหญ่ของวง ที่นั่งอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมองน้องชายที่อมยิ้มแก้มตุ่ยแต่ในมือถือเสื้อพัง ๆที่คุ้น ๆ ว่าเป็นของนัมจุน เด็กที่เป็นหัวหน้าวงแต่ช่างทำลายของในบ้านพังเสียเหลือเกิน แต่มินยุนกิน่ะ ก็ได้แค่บ่นออกไปงั้น แต่ในจริง พอนัมจุนเอาของมาให้ซ่อมทีไร ซอกจินก็เห็นพ่อน้ำตาลนั่งยิ้มหวานทุกที ก็ดีใจที่น้องมันมาหา

“เห็นนะว่ากำลังอารมณ์ดี ยุนกิ”

“อย่ามาแซวได้มั้ย จินฮยอง”

“ก็จริงนี่ อีกนิดแก้มก็จะแตกแล้วน่ะ”

ซอกจินเผลอยิ้มตามยุนกิที่ยิ้มค้างอยู่ด้วย ต่อหน้านัมุจน ยุนกิตีหน้าขรึม ทำเป็นเข้ม หัวเราะพอให้น้องไม่กลัว แต่จริง ๆในใจแทบระเบิด 

“ขืนนายไปยิ้มให้นัมจุนเห็น แบบนี้น้องมันคงขนลุกพิลึก”

“เงียบหน่าฮยอง”

ซอกจินแค่หยักใหญ่ไม่สนใจ ก็เขาเห็นเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ยุนกิที่แม้จะดูเย็นชาแค่ไหน ก็ตกหลุมรักใครเป็นนะ

เป็นหนักด้วย

ยุนกิตกหลุมรักนัมจุนมาตั้งนานนมแล้วล่ะ

แค่เขาเอาของมาให้ซ่อมก็ดีใจจนแทบเก็บเสื้อนัมจุนไปกอดแล้ว

“หุบยิ้มหวาน ๆ ของนายหน่อย คุณน้ำตาล เจ้าตัวแสบสามตัวนั่นแอบมาสืบราชการลับอยู่น่ะ”

ยุนกิที่เผลอเปิดประตูค้างทิ้งไว้ หันไปขวับก็เจอเจ้าสามแสบมักเน่ไลน์แอบอยู่ตรงธรณีประตู โผล่หน้ามาแค่เสี้ยว มาสืบอะไรอย่างที่ซอกจินว่าจริง ๆ นั่นล่ะ

พี่ใหญ่ของวงมอง อืม.. เขาคิด..หรือว่าจริง ๆ แล้ว ความลับนี้เป็นที่รู้กันหมด แม้กระทั่งเจ้าเด็กสามตัวนั่นที่ซนแม้จะซนจนไม่รู้อะไร แต่ก็คงสัมผัสได้เหมือนกันว่า มินซูก้า พี่คนรอง ตัวเล็ก หน้าหวาน แต่ทำเป็นเข้มคนนี้น่ะ มีบรรยากาศเปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะ เมื่อเวลาอยู่ใกล้ ๆ กับหัวหน้าวงของตน

ก็คงจะใช่ พวกเรามันเป็นพวกไม่มีความลับใด ๆ ที่ไม่รู้กันอยู่แล้วนี่

พวกเราในที่นี้น่ะก็รวมนัมจุนด้วยนะ

"เดี๋ยวซักวันเขาก็รู้"
"ไม่รู้หรอกหน่า!" ยุนกิเหวกลับมาหาพี่ใหญ่ ดูสิ มันไม่เกรงใจกันเลย ฉันพี่นายนะ ซอกจินคิด

ฮึ..แต่ก็รอการยืนยันอีกทีจากนัมจุนเองแล้วกับ ซอกจินคิดและมองตามหลังยุนกิไป ตัวเล็ก ๆ นั้น เวลาตัวหลุมรักใครแล้วกลายเป็นคนน่ารักแบบทวีคูณอย่างไม่น่าเชื่อ จากที่ปกติเขาก็น่ารักด้วยตัวของเขาเองอยู่แล้วนะ

ว่าแต่ เจ้าสามตัวนั่นน่ะ เดี๋ยวก็โดนกินหัวหรอก ไปมองยุนกิแบบนั้น  ซอกจินเห็นแล้วก็ขำกับสามสายตาล้อเลียนพี่ชายตัวเล็กของเจ้าพวกนั้น จีมิน แทฮยอง จองกุก

“พวกผมรู้นะ!”

“ไปไหนก็ไปเลยพวกแกน่ะ!”

ยุนกิไล่เจ้าสามแสบนั่นออกธรณีประตูห้องไป เก็เดินออกมานอกห้องโดยมีสี่คู่สายตามองอย่างแซว ๆ แต่ไม่กล้าพูด เพราะกลัวโดนดี และเมื่อออกไปตั้งใจจะไปซ่อมเสื้อผ้าตรงห้องนั่งเล่นกลาง ก็ไปเจอด่านจองโฮซอกที่นั่งพูดคุยจนขึ้นควันอยู่กับลีดเดอร์ของวงที่เป็นเจ้าของเสื้อพัง ๆ ในมือของมินยุนกิ โฮซอกหันมาเจอยุนกิก่อนก็ยิ้มร้ายกาจใส่อย่างตั้งใจ แม้เขาจะรู้ว่าเจ้านี่ล่ะหัวโจกไอ้สามตัวแสบนั่นเลยแต่ยุนกิก็ทำได้แค่เม้มปากและสวดส่งเจ้าน้องคนนี้ เหมือนเจ้าสามตัวที่มาสืบราชการลับหน้าห้องของเขาเด๊ะ! ยุนกิเลยเบะปากใส่อย่างไม่ใยดี แล้วออกปากขับไล่ไสส่งน้อง

“อะไรกัน โฮซอกคนนี้ก็น้องของฮยองนะ”

“อย่ามาเกาะแกะฉัน!”

ยุนกิผลักหน้าโฮซอกที่ชอบมาซอกแซก หมอนี่ติดสกินชิพ ยุนกิรู้ดี เขาเอากำปั้นเคาะกระโหลดโฮซอกไปทีหนึ่งแรง ๆ โฮซอกเลยปล่อยได้ซักที

มินยุนกิคนนี้ไม่ชอบถูกแกล้งต่อหน้าใครเท่านั้นล่ะ นั่นไง นัมจุนยิ้มใหญ่ขำใหญ่แล้ว

ยิ่งยิ้มแบบนั้น....อา...ยิ้มนั้นของคิมนัมจุนทำให้ยุนกิใจกระตุกวูบ

เท่โคตร

“ผมจะรอฮยองซ่อมเสื้อผมจนเสร็จนะ จะนั่งตรงนี้ล่ะ”

“อืม”

ยุนกิพยักหน้าและกรนเสียงในลำคอตอบไป จากนั้นเขาก็ก้มหน้าตั้งใจเย็บเสื้อพัง ๆ ของนัมจุนในมือของตน แต่ครู่หนึ่งก็รู้สึกว่า โซฟาข้างตัวมันยวบลงไป

“จะนั่งใกล้ ๆ พี่ตรงนี้ล่ะ”

ไม่ต้องมาใกล้ก็ได้ว้อยย

ยุนกิโอดในใจ เขารู้ตัวดีว่าเขาเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งและตีหน้าตายได้ แต่กับเรื่องนี้มันพูดยาก นั่นไงล่ะ! เข็มเย็บผ้าในมือกำลังสั่นใหญ่ ไม่สิ มือเขาต่างหากที่กำลังสั่น คิมนัมจุนนั่งอยู่ข้าง ๆ กัน น้ำหอมที่เขาใช้ยังคงส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ มาให้ติดปลายจมูกยุนกิ ให้ชวนหวั่นไหว ยุนกิสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วตั้งใจเย็บผ้าต่อโดยพยายามไม่ใส่ใจคนข้าง ๆ

“ฮยอง”

“อือ”

มินยุนกิจะทำเป็นไม่สนใจอะไรที่คิมนัมจุนพูดทั้งนั้น..และจะลงมือเย็บเสื้อของนายต่อไปว้อยยยย ปรเปอร์ใกล้สติแตกคิดและตั้งใจแบบนั้นแต่เข็มเย็นผ้าในมือเกือบจะร่วงอยู่แล้วเมื่อร่างสูงของน้องชายคนเท่ข้าง ๆ มาอิงแอบแนบชิด นัมจุนเอียงตัวเองมาพิงร่างเล็กของยุนกิไว้ เหมือนโลกเอียงอย่างไรอย่างนั้นแล้วก็พูดเบา ๆ เพราะในระยะนี้มินยุนกิต้องได้ยินอยู่แล้ว

“ฮยอง ชอบผมใช่มั้ย”

ก็เป็นอย่างนั้นล่ะ... ความลับระหว่างพวกเราน่ะ มันมีที่ไหนกัน

“ห๊ะ ?— อะโอ๊ย” เจอคำพูดหมัดฮุ๊คน่าตกใจแบบนั้น ก็ทำเอามือไม้อ่อน เข็มเย็บชาตำเข้าที่มือของยุนกิ แรปเปอร์ร่างเล็กคิดจะตายไปตรงนั้นเลยได้มั้ย ไม่อยากตอบคำถามเลย หรือจะเป็นเจ้าหญิงนิทราดี โดนเข็มตำแล้วหลับไปเลยร้อยปี ไม่อยากเห็นหน้านัมจุนตอนนี้เลย เพราะตอนนี้เจ้านี่ต้องยิ้มอยู่แน่ ๆ

แล้วก็ไม่อยากให้นัมจุนเห็นหน้าของเขาตอนนี้ว่ามันเขินจนแดงไปถึงไหนต่อไหน

“ฮยอง ไม่ตอบ ผมเดาเองนะว่าใช่ เราทุกคน น่ะมันไม่มีความลับกันอยู่แล้วนี่เนอะ”

ยุนกิปล่อยให้เข็มเย็บผ้ามันไปตามยถากรรมของมัน เพราะมือของเขานั้นอ่อนปวกเปียกจนกำได้แค่ชายเสื้อของนัมจุนเท่านั้น เสื้อพัง ๆ ตัวนั้นของนัมจุนกลายมาเป็นที่ระบายความเขินของเขาแล้ว

“ฉะนั้น ผมเองก็มีความลับจะบอกเราทุกคนเหมือนกัน แต่จริง ๆ ผมว่านอกจากพี่แล้ว คนอื่นก็สังเกตได้กันหมด  ว่าจริง ๆ แล้วน่ะ แม้ว่าผมจะเป็นพวกบ้าที่ชอบทำของพังขนาดไหน แต่มันจะไม่มีทางพังแล้วพังอีกพัง.ซ้ำพังซาก พังจนพี่ต้องบ่นแบบนี้ นอกจากเสียว่า---...”

นัมจุนละประโยคท้ายไว้ ยุนกิโคตรอยากรู้ต่อจากนั้น แต่เขาไม่กล้าแม้จะไปมองหน้าคนพูดซักวินาทีเดียว

“มินยุนกิ เงยหน้ามามองพระเอกจะพูดอะไรดี ๆ ตอนท้ายหน่อยสิ ผมชอบฮยองนะครับ “ จะพูดเสียงดังทำไมวะก็อยู่กันแค่นี้ ยุนกิคิดทั้งเขิน

“ห๊ะ?”

“นี่ฮยองห๊ะใส่ผมเป็นรอบที่สองแล้วนะ”

ยุนกิตกใจจนพูดไม่ถูกอ้าปากเหวอโชว์ฟันสวยให้น้องที่นั่งข้าง ๆ เห็น


"ผมชอบพี่ ผมชอบมินยุนกิ ..ชอบมาก ชอบมานานแล้วด้วย แต่ผมไม่รู้นะระหว่างเราใครตกหลุมรักก่อนกัน.."




อึ้ง..ยุนกิค้างเหมือนถูกทุบด้วยค้อนแห่งความรักจากคิมนัมจุนเลยทีเดียว

“แบบนี้ต้องเลี้ยงงงงงงงงงงง” เเต่อยู่ๆ เสียงเจ้าสามแสบก็ดังทะลุปล้องขึ้นมา ยุนกิหันขวับไปแผ่รังสีอำมหิตใส่จนต้องวิ่งไปหลบซอกจินที่เดินออกมาจากห้องเเล้ว ทั้งสามคน ยุนกิหันมามองนัมจุน ประโยคเมื่อครู่ที่นัมจุนพูดเมื่อครู่นี้ดังจนเรียกแขกอย่างทุกคนในหอพักนี้มา ก็อย่างที่บอก พวกเรามันไม่มีความลับกันเท่าไหร่หรอก

“เอาจริง ๆ นะยุนกิฮยอง พวกเรารู้ว่าฮยองทั้งคู่ชอบกัน ชอบกันจะตายอยู่แล้ว นัมจุนฮยองยังรู้ว่ายุนกิฮยองชอบ ส่วนของนัมจุนฮยองน่ะ พวกเราก็สังเกตเหมือนกัน เอาใจช่วยยุนกิฮยองไง”

“ยุ่งจริง!”...ยุนกิเอ็ดเจ้าเด็กสี่มิติที่แรก ๆ เหมือนจะดูไม่รู้อะไรแต่ก็ทำมาเป็นวิเคราะห์สถานการณ์ ตอนนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำอารมณ์อย่างไร จริง ๆก็อยากให้เป็นความลับอยู่หรอก แต่โดนรู้ขนาดนี้....น่ะ
"ใช่! " ยุนกิหันไปเขม่นใส่เจ้าม้าโฮซอกอีกที ทีนี้ออกอาวุธด้วยเป้นหมอนอิงใบหนึ่งโยนใส่ม้าบ้าตรงนั้นไป

“ไม่ต้องถามหาเลยว่าใครบอกใคร ยุนกิ เวลานายมองนัมจุนน่ะ มันไม่เหมือนที่เราถูกนายมอง บรรยากาศมันอินเลิฟสุด ๆ แถมนายยังน่ารักขึ้นด้วย “ ซอกจินเสริมท้ายน้องเล็กจนตอนนี้ยุนกิต้องยกเสื้อพัง ๆของนัมจุนมาปิดหน้าไว้ ไม่มีที่ไหนให้หลบแล้ว

“เห็นมั้ย  จริง ๆ ด้วย ตอนนี้ฮยองโคตรน่ารัก” นัมจุนยิงหมัดเด็ด พูดให้ยุนกิได้ยิน แรปเปอร์ตัวเล็กที่นั่งเอาเสื้อพัง ๆ ปิดหน้าอยู่ถึงกับไปไม่เป็น

“ผมโคตรชอบฮยองเลย รู้มั้ย...” จะเด็ดไปถึงไหน พอแล้ว... ยุนกิคิด นัมจุน นายจะฆ่าฉันเรอะ



มินยุนกิถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจอีก ภายใต้ใบหน้าหวานที่ถูกซ่อนใต้เสื้อของนัมจุน กลิ่นของเขายังติดอยู่ ก็ยิ่งพาลให้คิดไกลไปกันใหญ่ 

เห้อ

มันก็ดีนะที่นัมจุนชอบเขาด้วย มันก็ดีที่ทุกคนรับรู้และเข้าใจ แถมเอาใจช่วย

“แต่มันเขินนะ...” ยุนกิเอ่ยออกมาอย่างหมดทาง เสียงเบาอ้อยอิ่งชวนใจหวิว





เสียงหวาน ๆ แสนเเผ่วเบของแรปเปอร์ขาโหดของวงเล่นเอาตรงนั้นสตั๊น...เงียบไปหลายวิ

“ยุนกิฮยองโคตรน่ารักเลยว่ะ!!! นัมจุนฮยอง ขอกอดยุนกิฮยองทีเถอะ ทำไมน่ารักขนาดนี้” จีมินถึงกับทนความน่ารักของพี่ชายตัวเล็กแสนห้าวของตัวเองไม่ไหว ถึงกับกระโจนมาขอกอดให้หนำใจ และก็ตามด้วยสองแสบไลน์มักเน่ที่มาแย่งกอดยุนกิกันเหมือนลูกหมาแย่งเจ้าของกัน

หลังจากนั้นก็เป็นการตบตีแย่งชิงเพื่อกอดคนซึนที่น่ารักและขี้เขินอย่างมินยุนกิของบังทันโซนยอดัน

“สารภาพกับยุนกิฮยองแล้วก็อย่าเอาคนน่ารักแบบนี้ไปกอดคนเดียวนะ!  นัมจุนฮยอง!” จองกุกเอ่ยปากไว้ ถ้าหากเอาพี่ตัวเล็กของเขาไปซุกไว้คนเดียว จองกุกจะพังหอซะเลย

END