[SFic] : Strawberry 's Story to His Death
Paring : Kurosaki Ichigo to Kuchiki Rukia
Tell to his always DEATH from Soul
Wherever you are, You always in my heart and soul eternally
(รูปนี้จิ๊กมาจาก Bleach |
Animated World เพจ หากมาที่มาอื่นโปรดแจ้งค่า )
ให้ได้ฟิลมากขึ้นต้องฟังเพลงนี้
ONE OK ROCK
Wherever you are
************************************************************************
ผม
คุโรซากิ อิจิโกะ
อายุ 27 ปี
กับโลกที่เปลี่ยนไป..ตามเวลา
“พ่อฮะ!”
ผมหันไปตามเสียงใส เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของใคร
เป็นลูก ของผมเองที่วิ่งเล่นอยู่ตรงสนามหญ้าริมน้ำ โดยมีคุณแม่ของเขา
ซึ่งเป็นภรรยาในปัจจุบันของผม
“อือ”
ผมส่งรอยยิ้มให้ภรรยาที่ยืนอยู่ใกล้โบกมือให้ผม ลูกโบกมือให้ โอริฮิเมะทอยิ้มให้ เธอที่เติบโตมาพร้อม ๆ กับผม ผมขอบคุณเธอที่ยังคงรักผมเสมอมา
เธอบอกผมว่า เธอรักผมมานานมากเท่าที่จะรู้ใจตัวเองว่ารักใครเลย
เธอเป็นเพื่อนที่ร่วมฝ่าร้อนหนาวมาด้วยกัน
เธอรักผมและผมก็แพ้ความดีของเธอ และทั้งหมดนั้นทำให้เรามาเป็นครอบครัว
ผมตอบแทนโอริฮิเมะด้วยทั้งหมดที่ผมจะทำได้ และผมขอบคุณเธอเสมอมา
แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่โอริฮิเมะถามผม ในช่วงเวลาวันว่างสุดสัปดาห์ ผมที่เมื่อเผลอก็มักจะเหม่อไปบนฟ้า ไม่ว่าท้องฟ้านั้นจะสีอะไร
จะมืด หรือสว่าง ผมก็มักจะมองทอดสายตาไปไกล มองท้องฟ้า แม้มันจะว่างเปล่าก็ตาม
ผมตอบคำถามนั้นของโอริฮิเมะไม่ได้ หรือไม่อยากตอบเธอ ผมก็ไม่แน่ใจ
ผมได้แค่ยิ้มและบอกเธอว่า
“ขอโทษนะ”
กลับมาตอนนี้ ในขณะที่ลูกของผม และโอริฮิเมะกำลังพักผ่อนตรงสนามหญ้าริมน้ำอยู่นั้น (ผมเตือนพวกเขาอยู่เนือง ๆ
ว่าให้พวกเขาระวัง ) ผมที่นั่งอยู่หลังพวกเขาไม่ไกลกันนัก
ก็เผลอเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้ง
“เธอเองก็มีความสุขดีใช่มั้ย”
ผมถาม.. แต่ไม่ใช่ท้องฟ้า
แต่เป็นลูเคีย
ผมอยากถามคำถามนี้กับลูเคีย แม้เธอจะมาหาผมเป็นครั้งคราวค่อนไปทางถี่
มากับเร็นจิและลูกสาวของพวกเขา ยัยลูเคียน่ะไม่เคยเปลี่ยนจริง ๆ น่ะล่ะ
เอาแต่เถียงผม เราสองคนมักจะตีกันจนทั้งเร็นจิกับโอริฮิเมะเหนื่อยจะห้ามกันแล้ว
เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่แรกที่เราเจอกัน
ครั้งแรกที่เราเจอเป็นอย่างไรนะ
เริ่มจากที่เธอมาช่วยครอบครัวผมจนเจ็บเจียนตาย จนเมื่อเธอมอบพลังยมทูตให้แก่ผม ผมกลายเป็นตัวแทนยมทูต
นาม คุโรซากิ อิจิโกะ และออกปฎิบัติการแทนลูเคียในการกำจัดฮอลโลว์
เรื่องราวของพวกเราเริ่มจากตรงนั้นล่ะ
ผมพลางคิดไปไกล และวกกลับมาสู่คำถามว่า เธอคงมีความสุขดีใช่มั้ย
ผมไม่เคยถามแม้อยากถาม ลูเคียมาพร้อมรอยยิ้มเสมอ และผมทำได้แค่ยิ้มตอบกลับไปหายัยนั่น
และเมื่อเธอกลับไป
ผมมองไล่หลังเธอ
คุจิกิ ลูเคีย
เป็นคนที่เปลี่ยนโลกของผมไปทั้งใบ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะเธอ
เป็นคนที่ช่วยครอบครัวของผมไว้โดยไม่มีอะไรที่จะทำให้ผมกังขาสงสัยในตัวเธอ
เป็นคนที่ผมอยากจะฟาดฟันดาบเป็นล้าน ๆ ครั้ง เพื่อเธอ
เป็นคนที่มอบความแข็งแกร่งและพลังแก่ผมจากทุกคำปลอบโยนของเธอ
เป็นคนที่แชร์ความผูกพันด้วยกัน ซึ่งพันธะนั้นไม่สามารถทำลายได้
ผมร่วมสร้างมันกับเธอ
เป็นดวงจันทร์สีขาวนวลและบริสุทธิ์ และผมก็เป็นดวงอาทิตย์ที่อันมืดมิดของเธอ
และเป็นคนที่ทำให้เวลาในโลกของผมเดินช้าลง
เหมือนคล้ายกับว่าจะหยุดไปเสียเลยหากไม่มีเธอ
ลูเคียเป็นทั้งหมดนั้น
ทั้งหมดนั้นมันรวมเป็นคำว่าอะไร ผมเองก็ไม่อาจจะเอ่ย
แต่ทั้งหมดนั้นทำให้ผมคิดถึงเธอ
ตอนนี้ผมทำได้แค่แหงนหน้ามองท้องฟ้าในทุก ๆ ครั้ง
และพูดกับเธอในใจว่า หวังว่าเธอคงจะมีความสุขดี
ผมยิ้มให้กับตัวเอง ในขณะที่แหงนหน้ามองท้องฟ้า ในตอนนี้
แดดแรงนักเชียว
เพราะน้ำตาผมไหลลงมาหนึ่งหยดผ่านแก้มจรดปลายคาง
ก็คงเพราะแดดในยามนี้ที่ทำเอาผมแสบตาจนน้ำตาไหล
ใช่มั้ยนะ
“ลูเคีย..”
ผมเผลอเอ่ยชื่อเธอออกมา
ผมในใจจริงแล้ว อยากร้องเรียกเธอให้เธอได้ยินกับหูตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
ผมที่อยากเจอเธอและอยากกอดและบอกเล่าความรู้สึกทั้งหมดของผมกับเธอมากมายนัก
ผมอยากทำทุกอย่างให้ยัยนั่นมีความสุข ทุกคืนผมคิด
คิดซ้ำว่า ทำไมผมถึงคิดถึงยัยนั่นทุกวัน
โอริฮิเมะเดินเข้ามาใกล้แล้ว พร้อมจูงลูกมาด้วย
แต่โอริฮิเมะก็หยุดฝีเท้าลงและปล่อยให้เจ้าตัวเเสบไปนั่งลงใกล้ ๆ กับเธอ
ก้มลงไปเล่นกับแมวที่เดินผ่านมา ส่วนโอริฮิเมะกำลังทอดสายตามองผมอยู่
ผมรู้ดีว่าแววตาของโอริฮิเมะนั้นหมายความว่าอย่างไร
เพราะผมเองก็ใช้แววตาคล้ายกันนั้นมองลูเคีย
แต่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าความรู้สึกของผมถึงลูเคียมีนิยายคำ ๆ
เดียวว่าอย่างไร
แต่ที่ผมได้บอกไปในทุก ๆ ประโยคนั่นล่ะ ลูเคียในใจผม
ผมมองเห็นโอริฮิเมะร้องไห้ ผมทำเธอร้องไห้อีกแล้ว
ผมมันก็เป็นผู้ชายไม่ดีแบบนี้ ทำให้คนที่รักผมเป็นห่วงและกังวลเสมอ
หากแต่ว่าผมหยุดคิดเรื่องลูเคียไม่ได้จริง ๆ
“ยังคิดถึงอยู่เสมอสินะ..”
โอริฮิเมะถามผม ด้วยคำถามเดิม
ผมยิ้ม
และ
“ขอโทษนะ โอริฮิเมะ”
และผมก็เบนสายตาไม่อยากมองน้ำตาเธอ ผมไม่ดีพอที่จะเช็ดน้ำตาให้โอริฮิเมะเด้วยซ้ำ
เลยส่งแค่ผ้าเช็ดหน้าที่พกมาให้เธอซับน้ำตา
ขอโทษเธอจริง ๆ โอริฮิเมะ
ขอโทษที่ดูแลเธอได้เพียงแค่นี้
หัวใจของเธอ ฉันสามารถดูแลแค่เพียงผิวเผิน
โอริฮิเมะยิ้มน้อย ๆ กลางความเศร้าผ่านจากดวงตาของเธอและยิ้มให้ผม
ราวกับเข้าใจทุกอย่าง
ว่าตลอดเวลาเสมอมา ผมมีใครในหัวใจ
“ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรเลย ฉันเข้าใจจ้า”
เธอตอบอย่างแสนดี คุณแม่ที่แสนดีของลูกที่กำเนิดมาจากเรา
ผมเสียต่างหากที่เป็นทั้งสามี และพ่อที่ไม่ดีเลย
ที่ทำภรรยาเสียใจแบบนี้
แต่ผมมันแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ก็เท่านั้น
ผมไม่สัญญากับโอริฮิเมะเลยว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้ ทำไม่ได้หรอก
หากผมยังมีใครในหัวใจ
ดวงจันทร์ที่บริสุทธิ์ของผมดวงนั้น
หญิงสาวตัวเล็กเพียงแค่อก
เมื่อยามจะปกป้องใครซักคนเธอตวัดดาบอย่างไม่กลัวเกรง ดาบสีขาวเหมือนตัวตนของเธอ
บริสุทธิ์ และเปี่ยมด้วยความเมตตาและอ่อนโยน
เมื่อจบภารกิจการปกป้อง ดวงตาที่สุกใสนั้นหันมา
ผมจะมองเห็นความเป็นตัวตนของเธอผ่านดวงตาคู่นั้น
ผมยิ้มอีกครั้ง พลางถอนหายใจ
ส่วนโอริฮิเมะนั้น..ผมทำได้เพียงแค่ขอโทษเธอ
ผมที่ห้ามใจมากตลอด ห้ามไม่ให้คิดอะไรต่อเธอ เพราะเราก็ต่างอยู่กันคนละโลก
เราที่อยู่ต่างที่กันแบบนี้ จะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้อย่างไร แค่คิดก็เจ็บปวดแล้ว
ผมจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยเธอไป และมองท้องฟ้า
ผมคิด
หากที่ไหนมองเห็นท้องฟ้า ไม่ว่าจะสว่างหรือมืด
ผมก็คิดถึงเสมอ
ไม่ว่าที่ไหน
คุจิกิ ลูเคีย
END Death & Strawberry
always be my OTP !
เรือล่ม ? ไม่มีหรอกค่ะไม่ล่มหรอก เราสตอรงกัน จะล่มได้ยังไง
เราเห็น ๆ กันเนอะ ว่าทั้งหมด 10 ปีที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
เราว่า อิจิลูทุกคนเข้าใจกันดี ว่าทั้งหมดนั้นคืออะไร
คู่นี้เป็นคู่ที่รักที่สุดในบรรดานอร์มอล จริงๆก็ทั้งหมทดจากมังงะที่ชีวิตที่เราอ่านมาเลยค่ะ
แต่จบแบบนี้...เราเศร้าจากใจจริงที่สุดเลยค่ะ
แต่อย่างไรแล้ว เราก็มีคู่เมนของเรา อาจารย์จบอย่างไรก็เชิญค่ะ 555
เรารักอิจิลูเคีย เพียงแค่นั้น
เป็นฟิคที่บ่งบอกได้ว่าไม่มีใครแทนที่ใครได้จริงๆ ได้เพลงนี้ของวันโอคุยิ่งโคตรเข้ากับฟิคนี้
ตอบลบหาได้แคร์กับตอนจบในมังงะไม่ ^^
ทำไมเราเพิ่งเห็นฟิคนี้ กรี๊ดดดดดดดด
ตอบลบเยียวยา+กู้เรือได้ดีเหลือเกิน *ร้องไห้
อาจารย์คุโบะทำร้ายหนักมากจริงๆ นี่เห็นด้วยมากๆเลยค่ะ ว่าสิบปีที่ผ่านมาก็ชัดอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ล่มเรือเราไม่ได้ง่ายๆหรอก
กราบขอบคุณสำหรับฟิคอีกทีนะคะ